เหนือกาลเสน่หา - นิยาย เหนือกาลเสน่หา : Dek-D.com - Writer
×

    เหนือกาลเสน่หา

    "มนุษย์และแม่มดไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้" นั้นคือลิขิตจากฟ้า แต่...ฟ้า มิได้ลิขิตไว้ ว่า "ห้ามเรารักกัน" เชื่อว่าความรักชนะได้ทุกอย่าง

    ผู้เข้าชมรวม

    72

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    7

    ผู้เข้าชมรวม


    72

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    จำนวนตอน :  3 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  14 มิ.ย. 60 / 09:15 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ




      
       "เธอ...เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง โธ่เอ๊ย!!...บ้าชะมัด ใครปล่อยให้แม่นี้เข้ามา"
       "ฉันๆๆก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาที่นี้ได้ยังไง แต่นายใส่เสื้อผ้าก่อนดีมั้ย มายืนแก้ผ้าให้ผู้หญิงดู น่าไม่อายเลย"
       "เห้ย!! เเล้วเธอมายืนมองฉันอยู่อย่างนี้เนี้ยะนะ เธอมันต้องเป็นพวกโรคจิตหรือไม่ก็คลั่งฉันจนเป็นบ้าไปแล้ว ยืนอยู่ตรงนั้นนะ แล้วอย่าหนีไปไหนนะยัยหัวขโมย"  

        ชายหนุ่มหันหลังให้หญิงสาวที่เขาคิดว่าเป็นพวกโรคจิตชอบปล้นสวาท แล้วรีบกุลีกุจอใส่เสื้อผ้าทันที ก่อนจะหันมาหาเธออีกครั้งแต่เขาก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เหงาของหญิงสาว

      "แน่จริงก็อย่าหนีสิ!! ยัยบ๊อง" ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกอีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำๆกันมาหลายวันติด
      "ฝันเห็นเธอคนนั้นอีกแล้วเรา นี้เธอเป็นใครกันแน่นะ เธอมีตัวตนจริงๆหรือป่าว ทำไมถึงได้มาตามหลอกหลอนฉันไม่เลิก"


            
            
             โลกแห่งความสับสนวุ่นวาย
            โลกที่มีอันตรายรอบด้าน
            โลกของความรักและความทุกข์ตรม
            มันคือ โลกมนุษย์ 
                                                 ธาฮีรา

      
        "อันนา ลูกรัก นี้คือบทความของท่านย่า ก่อนที่ท่านจะมลายสูญสิ้นไป ท่านย่าเคยไปศึกษาและใช้ชีวิตอยู่ที่โลกใบนั้นเช่นกัน ท่านกลับมาเขียนบทความนี้ เพื่อเอาไว้คอยเตือนพวกเรา ที่นั้นอันตรายมากนัก ลูกยังอยากจะไปที่นั้นอยู่หรือไม่" 
        "ท่านพ่อขา ความยากลำบากหรืออุปสรรคทั้งหลาย มันคือบททดสอบชั้นดี ขอให้ลูกได้พิสูจน์ตัวเองว่าลูกมีความสามารถพอและเหมาะสมที่จะเป็นรัชทายาทสืบต่อวงศ์ตระกูลของเรา ลูกขอสัญญาลูกจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุด ลูกจะไม่ให้ท่านพ่อต้องเป็นห่วง"
        "ถ้าเช่นนั้น พ่อกับแม่ จะคอยอวยพรให้ลูกปลอดภัย แล้วจะรอลูกกลับมาที่ยังโลกของเรา"



     
       "ฟ้า...ได้โปรดอย่าพรากเราสองคนจากกัน ต่อให้ผมต้องเจ็บปวด แต่ขอร้อง...โปรดเถิดอย่าพรากเธอไปจากผม ได้โปรด..." คำขอร้องของมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง เสียงของความรัก เสียงของความคิดถึง ผ่านสายลม เขาพร่ำพูดภาวนาเช่นนั้นถึงแม้ว่ารู้ทั้งรู้ว่าเสียงนั้นจะไปไม่ถึงฟ้าก็ตาม 


    ความรัก อยู่เหนือสิ่งอื่นใดๆทั้งสิ้น
    ความรัก นำพาซึ่งความสุขและความทุกข์
    ความรักของทั้งสองจะต้องจบสิ้นหรือไม่ไปต่อได้อย่างไร ในเมื่อทั้งหัวใจยังมีกันและกันตลอดเวลา





          อันนา แม่มดน้อยจอมแก่นวัย 25 ปี อาศัยอยู่ที่เมืองอัมซาดัมม์ ภายใต้โลกเวทมนต์ ที่ถือระบอบปกครองโดยราชาและราชินี อันนาถือศักดิ์เป็นเจ้าหญิงและยังเป็นรัชทายาทสืบต่อวงศ์ตระกูล เธอสวยสง่า ขี้เล่นและร่าเริงสดใส เธอรักความสวยงามของธรรมชาติเป็นชีวิตจิตใจ  
         
    "เราจะไม่ยอมอ้อนข้อให้ใครเด็ดขาด ต่อให้เราเหลืออยู่ตนเดียว เราก็ไม่ยอม เรื่องเล่นสนุกไว้ใจเราได้ เพราะเราไม่เคยนิ่งเฉยกับอะไรที่แปลกใหม่
    เรื่องความรักของเรานะเหรอ คงอีกนาน เพราะเรายังไม่เจอคนที่ใช่ ถูกต้องเรารักความสวยงามของธรรมชาติเป็นที่สุด และความงามของเราก็เป็นที่หนึ่งในหมู่แม่มดทั้งหลายอีกด้วย"

                                                          "อันนา"



          เคน ธีรนนท์ นักเเสดงชื่อดังของเมืองไทยและเขายังเป็นเจ้าของโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดภูเก็ต เขาได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเเละรวยเป็นอันดับต้นๆของประเทศ เขาเพียบพร้อมทุกสิ่งอย่าง แถมยังเจ้าชู้มากๆอีกด้วย

     "ผมไม่ชอบให้ใครเข้ามาวุ่นวายกับชีวิตของผมจนเกินไป งานก็คืองาน เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว  ผมชอบเก็บตัวอยู่เงียบๆในที่ของผม ส่วนเรื่องของความรัก ใช่!! ผมมีคนที่ผมคิดว่ารักอยู่เเล้ว(คิดว่ารัก) ที่ใครๆคิดว่าผมเรื่องมาก เย็นชา ขี้เก็ก ก็ปล่อยให้เขาคิดไป แต่เรื่องที่ว่าผมเจ้าชู้ มันไม่ใช่เรื่องจริงนะครับ"

                                                          "เคน"

       

        "อดูลย์ ฉันขอร้องเถอะนะ เลิกตามรังควานฉันสักที ฉันบอกนายไปแล้วว่าอันนาไม่ได้ชอบนาย แล้วนายจะมาเอาอะไรกับฉันอีก ฉันช่วยนายได้เท่านี้จริงๆ"
       "ทำไมเวลาพูดกับฉัน เธอต้องก้มหน้าด้วย เธอมีอะไรปิดปังฉันหรือป่าว...โมนี"
       "ไม่...ฉันไม่มีอะไรที่ต้องปกปิดนายเลย ฉันแค่ชอบนาย" โมนีคิดภายในใจ


    ตัวละครอื่นๆ
      



    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น