ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว

ลำดับตอนที่ #8 : ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว ตอนที่ 8 ซัมเมอร์ ร้อนสุดๆ

กลางดึกคืนหนึ่ง น้องมัซโซะซุกตัวอยู่กับร่างคุณแม่ที่แสนอบอุ่น ฟังนิทานที่คุณแม่กำลังเล่าอย่างสนุกสนาน ในหัวก็นึกภาพจินตนาการจนเกือบจะเคลิ้มหลับ...

“หลับรึยังมัซโซะ” คุณแม่ขยับตัวเอง เพื่อจะให้น้องมัซโซะนอนดีๆ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า

“ค่า...คุณแม่ มัซโซะตื่นเต้นจังเลยคะ พรุ่งนี้จะได้ไปโรงเรียนแล้ว” น้องมัซโซะที่ทำตาสะลึมสะสือ แต่เสียยังเจื้อแจ้ว

“พรุ่งนี้หนูจะเจอเพื่อนๆที่ตัวเท่าหนู อายุเท่ากันด้วยนะ แถมเป็นผู้หญิงเหมือนหนูด้วย ไม่ต้องเล่นหุ่นยนต์กับพี่ซองกี้แล้วไง ดีไหมหล่ะลูก” คุณแม่ลูบหัวน้องมัซโซะอย่างเอ็นดู

“จริงเหรอคะคุณแม่ ถ้างั้นกู๊ดไนท์นะคะ มัซโซะอยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวไว” และมัซโซะก็หลับตาลงไปอย่างว่าง่าย

        เสียงฝีเท้าดังตุบ ตุบ และเสียงเปิดประตู ซองกี้ทำตาลุกพราว ตื่นเต้นที่เห็นน้องมัซโซะนั่งจุมปุกอยู่บนที่นอน และส่งยิ้มกว้างกลับมาให้

“ทำไมตื่นเร็วจังเลยหล่ะมัซโซะ พี่นึกว่าต้องมาปลุกซะแล้วนะเนี่ยะ” ซองกี้เดินเข้าไปนั่งที่เตียงใกล้ๆน้องสาว

“ก็หนูไม่อยากสายในวันแรกนี่คะพี่ซองกี้ หนูอยากอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวแล้ว สงสัยคุณแม่ยังไม่รู้ว่าหนูตื่นแล้ว” น้องมัซโซะค่อยๆเอาผ้าห่มของตัวเอง ที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าตัว ค่อยๆพับ แม้ว่า...จะดูไม่ค่อยสวย พี่ซองกี้ก็เลยมาช่วยกัน

“เดี๋ยวคุณแม่จะตามขึ้นมานะ นั่นชุดนักเรียนใหม่เหรอ ดีจังเลย ยังไม่เคยเห็นมัซโซะแต่งชุดนักเรียนเลยนะ” ซองกี้ทำตาลุกวาวอีกครั้งที่หันไปเห็นชุดนักเรียนที่แขวนเอาไว้ที่ตู้สีชมพูลายหมีพู

“ตื่นหรือยังจ้ะสาวน้อย” คุณแม่รู้สึกประหลาดใจที่วันนี้น้องมัซโซะไม่ค่อยโยเยในการตื่นสักเท่าไหร่

“ตื่นแล้วคะ หนูกำลังรอคุณแม่ให้มาอาบน้ำ และแต่งชุดนักเรียนตัวใหม่ให้คะ” น้องมัซโซะยิ้มและวิ่งไปกอดคุณแม่

“นี่หนูเก็บที่นอนแล้วเหรอลูก เป็นเด็กดีจัง ถ้างั้นกลับมาแม่จะให้คุณพ่อซื้อไก่ทอดที่หนูชอบกิน โอเคไหมจ้ะ” คุณแม่กอดสาวน้อยและหอมแก้มหนึ่งที

“โห...ดีจังเลยครับคุณแม่ น้องมัซโซะทำให้พี่ได้กินไก่ทอดด้วยนะเนี่ยะ เย้เย้” ซองกี้กระโดดดีใจที่จะได้กินไก่ทอดด้วย

        ทุกคนแต่งตัวกันเรียบร้อยแล้ว และกินข้าวกำลังจะเสร็จ คุณพ่อเดินออกไปเตรียมรถที่จะไปส่งหนุ่มน้อย และสาวน้อยเรียบร้อยแล้ว คุณแม่กำลังเอากระติกน้ำใบเล็กสีชมพู แขวนไว้ที่คอให้น้องมัซโซะ

“แม่เติมน้ำให้ครึ่งนึงนะมัซโซะ ไม่งั้นหนูจะหิ้วมันหนักจนเกินไป แล้วก็ถ้าหมดแล้วเติมจากที่รองน้ำที่โรงเรียนนะคะ” คุณแม่จัดเสื้อผ้าให้สาวน้อยอีกครั้ง

“ได้เลยคะคุณแม่ มัซโซะไปก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นๆเจอกันคะ บ้ายบายคะคุณแม่” น้องมัซโซะร่าเริงแจ่มใส และเดินตามพี่ซองกี้เพื่อไปขึ้นรถ

        มัซโซะยังตัวเล็กอยู่ ยังเปิดประตูด้วยตัวเองไม่ได้ พี่ซองกี้ก็เลยต้องช่วยเปิดประตูให้น้อง และช่วยให้น้องขึ้นรถได้ง่ายสักหน่อย

“เย้ ไปโรงเรียน” มัซโซะขึ้นมานั่งที่รถยนต์ด้านหลัง ใจจดจ่ออยากให้ถึงโรงเรียนไวไว

“มัซโซะ...ดีใจที่ได้ไปโรงเรียนเหรอลูก” คุณพ่อมองสาวน้อยอย่างเอ็นดู อีกทั้งผมแกละผูกโบว์สีชมพู เวลามัซโซะพูด มันกระดุกกระดิกไปด้วย ทำให้มัซโซะยิ่งน่ารักมากยิ่งขึ้น

“ใช่ค่ะคุณพ่อ ไปโรงเรียน มีเพื่อนเยอะๆ เหมือนพี่ซองกี้ ที่มีพี่วานนี่เป็นเพื่อน” มัซโซะยิ้มร่าเริ่งและตอบด้วยเสียงดัง

“งั้นเรารีบไปกันดีกว่านะ” คุณพ่อสตาร์ทรถและออกรถ

        การเดินทางไม่นานนัก เราก็มาถึงหน้าโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว หน้าโรงเรียนมีคุณครูในดียืนรอเด็กๆอยู่หน้าโรงเรียน ก่อนที่จะเข้าโรงเรียน มัซโซะและซองกี้ หันมาสวัสดีคุณพ่อ และเดินเข้าโรงเรียนไป

“โรงเรียนใหญ่จัง มีเด็กๆเยอะแยะเลย” มัซโซะเดินช้าๆ หันซ้ายหันขวา มืออีกข้างก็ยังจับมือพี่ชายอยู่

“เดี๋ยวพี่พามัซโซะไปส่งที่อนุบาล 1/1 ก่อนแล้วกัน จะได้ไปเจอเพื่อนๆไง” ซองกี้เดินเลี้ยวไปทางตึกเด็กอนุบาล ปกติซองกี้ไม่ได้มาตรงนี้นานแล้ว เพราะซองกี้เป็นเด็กประถมแล้ว

        ในห้องอนุบาล 1/1 มีเด็กนักเรียนนั่งอยู่เป็นแถวๆ มีบางคนยังร้องไห้อยู่ บางคนก็เดินไปเดินมา ทุกคนยังใหม่กับห้องเรียน โรงเรียนและเพื่อนๆที่หน้าตาไม่คุ้นเคย น้องมัซโซะเดินไปเรื่อยๆ จนแน่ใจว่าตรงนี้ท่าทางจะไม่มีคนนั่ง แต่มีเพื่อนผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“สวัสดีจ้ะ ตรงนี้มีคนนั่งหรือยัง” มัซโซะทักทายเพื่อนผู้หญิงคนนั้นก่อน

“ยังหรอกจ้ะ ไม่มีใครนั่งเลย” สาวน้อยอีกคนหันมาตอบ และเปลี่ยนแววตาและสีหน้าเป็นยิ้มให้เล็กน้อย

“นั่งด้วยคนนะจ้ะ” มัซโซะเอากระเป๋าวางไว้ที่เก้าอี้นั่ง และนั่งลงไปที่เก้าอี้ตัวจิ๋ว

“เธอชื่ออะไรเหรอ” สาวน้อยอีกคนนึงถามขึ้น เมื่อเห็นว่ามัซโซะนั่งเรียบร้อยแล้ว

“ฉันเหรอ ฉันชื่อมัซโซะ นี่ไงมัซโซะ” มัซโซะชี้ไปที่ชื่อของตัวเองที่ปักติดอยู่ตรงเสื้อชุดนักเรียนสีขาว

“จ้ะมัซโซะ ฉันชื่อซูอึนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ซูอึนดีใจที่มีเพื่อนนั่งข้างๆ และรู้จักเพื่อนคนแรกสักที

        ทางด้านของเด็กประถม ที่กำลังเสียงดังแข่งกันเล่า วีรกรรมที่เกิดขึ้นของตัวเองตอนปิดเทอม มีบางคนก็เอาของขวัญมาฝากซึ่งกันและกัน

“มาแล้วเหรอวานนี่ ทำไมมาเช้าจังวันนี้” ซองกี้เดินเข้ามาวางกระเป๋าใกล้ๆ และส่งเสียงทักทายเพื่อนสนิท

“ก็วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่อยากจะสายนี่น่า” วานนี่พูดและยิ้มปากกว้าง

“นายพูดเหมือนมัซโซะเลยอ่ะ มัซโซะก็บอกว่าไม่อยากสายในวันแรก ฮ่าๆๆ เหมือนกันจังเลยนะ” ซองกี้พูดแซวจนวานนี่หน้าแดงฉ่ำ

“เอ่อ...นี่นายรู้ป่าว ว่า ซอนโฮ มินมิน ริคกี้และจินนี่ ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยนะ สงสัยได้คะแนนดีขึ้น ดีนะที่พวกเราตั้งใจอ่านหนังสือ ก็เลยยังได้อยู่ห้องเดียวกันอีก” วานนี่เปลี่ยนเรื่องพูดทันที

“จริงเหรอ อย่างนี้เราก็เล่นกันสนุกเลยสิ ว่าแต่...นายไม่อยากเห็นมัซโซะใส่ชุดนักเรียนเหรอ มัซโซะน่ารักมากๆเลยนะ” ซองกี้วกกลับมาเรื่องเดิมทันที

“เดี๋ยวตอนกลางวันก็เห็นเองหล่ะ” วานนี่ทำหน้างอน และหันไปทางอื่น

“ฉันกะว่าเดี๋ยวตอนพักเช้านี้จะแอบไปหามัซโซะ แน่ใจหรือเปล่าว่าจะไม่ไปด้วยกัน” ซองกี้ยื่นหน้าเข้าไปหาวานนี่

“จริงเหรอ ไปด้วยสิ!!!” วานนี่รีบหันหน้ากลับมาทันที

“อะ~อ่าวววว~ นึกว่าไม่อยากจะไปซะอีก” ซองกี้หัวเราะชอบใจ

        คุณครูบอกให้นักเรียนชั้นอนุบาลวาดรูปและลงสี โดยจะวาดรูปอะไรก็ได้ ซูอึนมองหน้ามัซโซะทำตาปริบๆ เพราะว่าวันนี้ซูอึนลืมเอาดินสอสีมา

“มีอะไรหร๋อจ้ะซูอึน” มัซโซะหันมายิ้มให้

“วันนี้ลืมเอาดินสอสีมา รูปของเราก็ไม่สวยเหมือนของมัซโซะหน่ะสิ” ซูอึนทำหน้าเศร้าลง

“ไม่เป็นไร เราก็ใช้ด้วยกันสิ มาๆ ใช้สีด้วยกันนะ” มัซโซะยื่นกล่องสีไปไว้ตรงกลางระหว่างโต๊ะ และระบายสีด้วยความสนุก

“มัซโซะ...เธอชื่อมัซโซะใช่ไหม” เด็กผู้ชายตัวเล็กๆเดินมาเกาะที่โต๊ะทางฝั่งด้านมัซโซะ และเรียกชื่อมัซโซะ

“หือ??? มีอะไรเหรอ” มัซโซะเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นเด็กผู้ชายที่นั่งโต๊ะถัดไปมายืนอยู่ข้างๆโต๊ะ

“สีแดงของฉันหัก แม่ไม่ให้กบเหลาดินสอสีมา ทำยังไงดี” เด็กชายคนนั้นทำหน้าเศร้า

“ไม่เป็นไรนี่น่า ยืมของมัซโซะก็ได้ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ” มัซโซะยื่นสี สีแดงให้กับเด็กชายคนนั้นและกล่าวถามชื่อ

“ฉันชื่อคังคัง ชื่อจริงว่า คังซูฮี แต่เรียกฉันว่าคังคังนะ” เด็กชายคังคังสีหน้าดีใจที่ได้สีสีแดงมาใช้ และกล่าวต้อนรับเพื่อนใหม่อย่างยินดีเป็นที่สุด

        หมดชั่วโมงก่อนที่จะไปพักช่วงเช้า มัซโซะยังเก็บของไม่เสร็จ และยังพยายามนับของของตัวเองอยู่

“เกิดอะไรขึ้นเหรอมัซโซะ” ซูอึนถามและยืนอยู่ใกล้ๆ

“ฉันคิดว่า...สีหายไปหนึ่งสีหน่ะซูอึน” มัซโซะลองพยายามนับอีกครั้งแต่มันก็ยังเหลือช่องว่างอยู่หนึ่งที่สำหรับสีหนึ่งสี

“สีอะไรเหรอ...ฉันคืนหมดแล้วนะ” ซูอึนมองไปรอบๆตัว แล้วไม่มีสีอยู่ที่โต๊ะของตัวเองแล้ว

“น่าจะเป็นสีแดง ที่ให้คังคังยืมไป...คังคัง ยังไม่เอามาคืนเลย ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้” มัซโซะเสียใจที่มาวันแรกก็ดินสอสีหายซะแล้ว

“เอาไว้ตอนเช้าเรียนค่อยถามก็ได้ ตอนนี้ไปพักกันเถอะ” ซูอึนจับมือมัซโซะและพากันออกนอกห้องไป

        ซองกี้และวานนี่ แอบมายืนรอพบกับน้องมัซโซะอยู่นานแล้ว และก็ดีใจจนยิ้มกว้างทั้งสองคนที่เห็นน้องสาวตัวจิ๋วเดินออกมาจากห้องสักที

“นั่นไงมัซโซะเดินออกมาแล้ว มากับเพื่อนด้วย ดีจัง มัซโซะมีเพื่อนแล้ว” ซองกี้เดินดุ่มๆนำหน้าวานนี่ไปก่อน

“อ๊ะ! พี่ซองกี้” มัซโซะที่เห็นพี่ชายก็เลยยิ้มออกมานิดหน่อย แต่สีหน้ายังมีท่าทีกังวานอยู่ไม่น้อย

“เป็นอะไรหร๋อมัซโซะ มีคนแกล้งเหรอ” ซองกี้เริ่มเอาคิ้วมาขมวดกัน กลัวว่าน้องตัวจิ๋วจะโดนเพื่อนแกล้ง

“เปล่าหรอกคะ แต่ว่า...มัซโซะทำสีหายไปหนึ่งสี” มัซโซะทำหน้าไม่สบายใจ

“สีหายเหรอ ไม่เป็นไรหรอกน่า...เอาไว้ค่อยๆหา เดี๋ยวมาก็ได้คืนมาเองหล่ะ อาจจะมีเพื่อนหยิบติดมือไปก็ได้ ว่าแต่...มัซโซะมีเพื่อนแล้วเหรอเนี่ยะ” ซองกี้หันไปมองเด็กหญิงตัวจิ๋วที่ยืนข้างๆมัซโซะ

“ใช่คะ ชื่อซูอึน ซูอึนนี่พี่ชายของฉันเองชื่อพี่ซองกี้” มัซโซะยังทำหน้าไม่สบายใจอยู่เหมือนเคย

“สวัสดีคะพี่ซองกี้” ซูอึนยิ้มหวานให้พี่ชายของเพื่อน

“อ่าว เอ๊ะ? วานนี่หายไปไหน มัซโซะเห็นวานนี่ไหม เมื่อกี้มาด้วยกันนี่น่า” ซองกี้หันซ้ายหันขวา

“ก็เมื่อกี้เห็นพี่วานนี่เดินกลับไปที่ห้องนู่นอ่ะคะ” มัซโซะชี้ไปตามทางที่วานนี่เดินกลับไป

        เสียงกระหืดกระหอบวิ่งใกล้เข้ามา และมาหยุดอยู่ตรงหน้าของทุกๆคน...พร้อมกับขนมและน้ำ

“ซื้อมาฝาก แห่กๆๆๆ” วานนี่ยืนขนมให้เพื่อนและน้องสาวตัวจิ๋วอีกสองคน

“ขอบคุณคะ” มัซโซะและซูอึนพูดขอบคุณพร้อมๆกัน และรับขนมและน้ำไป

“ที่หายไปเนี่ยะไปซื้อขนมมาหรอกเหรอ แล้วก็ไม่ยอมบอกกันเลยนะ จะได้ไปช่วยกันถือ” ซองกี้รับขนมมากินอย่างอร่อย ไม่วายที่จะบ่นเพื่อนรักไปสักนิด

“มัซโซะ พี่มีอีกอย่างที่จะให้ด้วยนะ เอามือมาสิ” วานนี่พูดขึ้นหลังจากที่ขนมหมดแล้ว

“อะไรเหรอคะพี่วานนี่” มัซโซะทำหน้าสงสัยและแบมือออกอย่างว่าง่าย

“นี่ไง เอามาให้แล้วเลิกทำหน้ามุ่ยได้แล้วนะ ไม่สวยเลย” หลังจากยื่นดินสอสีสีแดงใส่มือให้น้องมัซโซะแล้ว วานนี่ก็แกล้งทำเป็นมองไปทางอื่น

“พี่วานนี่เอามาให้มัซโซะเหรอคะ งั้นสีของพี่วานนี่ก็ไม่ครบสิคะ” มัซโซะยังคงสงสัยต่อ

“ไม่เป็นไรหรอก กล่องเก่าของพี่ยังมีสีแดงอยู่ ช่างเถอะ แค่นี้เอง” วานนี่ไม่กล้ามองหน้ามัซโซะ แต่ได้ยินมัซโซะหัวเราะและดีใจ วานนี่ก็รู้สึกโล่งใจ

        ตอนเย็นวันนั้น...เด็กชายคังคัง ก็มายืนอยู่ข้างๆโต๊ะของมัซโซะ และทำหน้าสลดใส่ พร้อมกับพูดเสียงอ่อยๆว่า

“มัซโซะ เราขอโทษนะ...เรื่องดินสอสีสีแดง” เด็กชายคังคังทำเสียงอ่อยๆ

“ไม่เป็นไรหรอก มันหายไปเหรอคังคัง” มัซโซะถามกับเด็กชายตัวน้อย

“ใช่แล้วหล่ะ ก็ตอนที่ฉันระบายสีอยู่ดีดี ฉันขออนุญาตคุณครูไปห้องน้ำ กลับมาอีกที ดินสอสีสีแดงของมัซโซะก็หายไป ฉันยังระบายสีไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ” คังคังพูดพร้อมกับน้ำตาไหลออกมา

“ไม่เป็นไรๆ คังคังเลิกร้องไห้เถอะนะ เมื่อตอนพัก พี่ชายของฉันเอาสีแดงมาให้แล้ว วันนี้คังคัง ก็ไประบายสีต่อที่บ้านแล้วกันนะ เลิกร้องไห้นะ ฉันไม่โกรธหรอก มันหายไปแล้วนี่น่า” มัซโซะยิ้มให้คังคัง

“ขอบใจนะมัซโซะ ฉันขอโทษจริงๆ แค่สีสีเดียว ก็ไม่สามารถเก็บรักษาเอาไว้ได้” คังคังยังเสียใจและสำนึกผิดอยู่

“เดี๋ยวฉันจะต้องกลับบ้านแล้วหล่ะ พี่ชายของฉันมารอแล้ว เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ คังคัง ซูอึน บ้ายบาย” มัซโซะเอากระเป๋าสะพายไว้ที่ข้างหลัง และเดินออกไป

        แม้ว่าดินสอสีสีแดงจะหายไป แต่ว่ามิตรภาพและความรักของเพื่อนยังคงอยู่ ...