ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว

ลำดับตอนที่ #6 : ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว ตอนที่ 6 คริสต์มาสหรรษา

บ้านหลังใหญ่อันแสนอบอุ่น...เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่โรงเรียนของหนุ่มน้องซองกี้หยุด เพราะว่าเป็นวันคริสต์มาส ทำให้การกินข้าวมื้อเช้าในวันนี้พร้อมหน้าพร้อมตาด้วยคุณพ่อ คุณแม่ และลูกชายซองกี้ และลูกสาวตัวน้อยน้องมัซโซะ

“เมื่อคืนเห็นเราหน่ะชวนน้องเอาถุงเท้าไปวางเอาไว้ที่ระเบียงไปดูหรือยังหล่ะ ว่าซานต้าเอาอะไรมาให้” คุณพ่อยิ้มแย้ม วันนี้คุณพ่อออกจากบ้านได้สายหน่อยเพราะไม่ต้องไปส่งลูกชายที่โรงเรียน

“อ่าจริงด้วยฮะคุณพ่อ น้องมัซโซะไปดูกันไหมว่าซานต้าเอาอะไรมาฝากเราสองคน” ซองกี้จับมือน้องสาวที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่

“คุณลุงซานต้าเหรอค่าพี่ซองกี้ คุณลุงซานต้าต้องเอาของขวัญมาให้ ไปดูค่าไปดู” น้องมัซโซะกระโดดลงจากเก้าอี้และวิ่งตามพี่ชายไปติดๆ

“คุณซื้ออะไรให้กับลูกๆเหรอค่ะ” คุณแม่ถามคุณพ่อที่เป็นซานต้าตัวจริงหลังจากที่เด็กๆวิ่งไปไกลแล้ว

“ซองกี้ก็เป็นอุปกรณ์การเรียนชุดใหม่ ส่วนมัซโซะก็ซื้อตุ๊กตาหมีให้หน่ะ แต่ไม่รู้จะมาแทนที่ตุ๊กตาที่มัซโซะชอบหรือเปล่า” คุณพ่อกำลังนึกถึงตุ๊กตาที่วานนี่เล่นเกมในงานโรงเรียนและให้มัซโซะมา

“ตุ๊กตาที่มัซโซะชอบตัวนั้นหน่ะ มัซโซะไม่ยอมปล่อยเลยนะ” คุณแม่ยิ้ม และมองเห็นรอยยิ้มของเด็กๆที่วิ่งกลับมา

“คุณแม่ค่า คุณแม่ค่า มัซโซะได้ตุ๊กตาหมีค่า นี่ไงค่า” มัซโซะชูตุ๊กตาหมีตัวไม่ใหญ่นักแต่ว่ามันก็ใหญ่พอที่จะทำให้มัซโซะดีใจเป็นอย่างมาก

“ชอบไหมหล่ะลูก” คุณแม่ถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เพราะว่าคำตอบอยู่ที่สีหน้าและแววตาที่ดูมีความสุขของมัซโซะ

“แล้วเราหล่ะซองกี้ ชอบไหม” คุณพ่อหัวเราะเล็กน้อยหลังจากมองหน้ามัซโซะและหันกลับมาถามซองกี้

“ชอบครับผม ชุดอุปกรณ์เครื่องเขียนชุดใหญ่เลยนะครับ เพื่อนๆต้องอิจฉาผมแน่ๆเลย” ซองกี้ยิ้มแป้น

“ยังไงก็ต้องรักษาของดีๆนะลูก ถ้าเพื่อนขอยืมก็ให้ยืมได้แต่ว่าต้องให้เพื่อนเอามาคืนที่เดิมด้วยนะ” คุณพ่อสอนลูกให้รู้จักรักษาของของตัวเองและรู้จักการเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ด้วย

“ว่าแต่มัซโซะ ตุ๊กตาตัวเก่ากับตัวใหม่...หนูจะเล่นอันไหนกัน” คุณพ่อหันมาถามมัซโซะที่กำลังชูแขนชูขาตุ๊กตาเล่น

“อ่า...หนูจะวางของลุงซานต้าเอาไว้ที่เตียงนอนค่ะ เพราะว่าซานต้ามาตอนกลางคืนก็จะเห็นตุ๊กตาที่ลุงซานต้าให้คะ แต่หนูจะเอาตุ๊กตาของพี่วานนี่มาอุ้มไว้คะ เผื่อว่าพี่วานนี่มาจะได้ดีใจ” หนูน้อยมัซโซะพูดออกมาด้วยท่าทางจริงใจ หนูน้อยไม่รู้ว่าลุงซานต้าคือคุณพ่อแต่ก็กลัวลุงซานต้าจะเสียใจก็เลยจะเอาวางไว้ที่เตียงเพื่อให้ลุงซานต้าเห็น

“คุณแม่ฮะ เย็นนี้ที่บ้านของวานนี่จัดงานเลี้ยงวันคริสต์มาสด้วยนะฮะ...ผมขอไปได้ไหมฮะ” ซองกี้มองหน้าคุณแม่และส่งแววตาอ้อนวอน จนคุณแม่ใจอ่อน...

“ก็ได้ลูก แล้วเค้าจับฉลากของขวัญกันหรือเปล่าหล่ะ เราต้องไปหาซื้อเตรียมก่อนหรือเปล่า” คุณแม่ถามขึ้น...

“ใช่ฮะ คงต้องให้คุณแม่พาไปซื้อฮะ ผมอยากพาน้องมัซโซะไปด้วยนะฮะ” ซองกี้อยากจะพาน้องสาวแสนน่ารักไปด้วย

“โอเค เดี๋ยวเรากินข้าวกันเสร็จแล้วเราไปเดินดูของขวัญไปจับกันนะ” คุณแม่เดินเข้าไปในครัว

“มัซโซะวันนี้ไปเที่ยวบ้านพี่วานนี่กันนะ” ซองกี้หันหน้ามาบอกน้องสาวที่ยังไม่เลิกเคี้ยวอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“จริงเหรอค่า...ไปค่า ไปค่า มัซโซะจะได้ไปเที่ยวบ้านพี่วานนี่ด้วย” มัซโซะยิ้มดีใจที่วันนี้จะได้ไปเที่ยวอีกแล้ว

        เมื่อกินข้าวเสร็จแล้ว คุณแม่ ซองกี้และมัซโซะก็เดินทางไปที่ห้างและซื้อของขวัญเรียบร้อย ซื้อขนมและอาหารที่จะนำไปร่วมสนุกในคืนวันนี้ด้วย ก่อนจะไปบ้านของวานนี่ ซองกี้อาบน้ำแต่งตัวและใส่หมวกสีแดงเหมือนของซานตาครอส ส่วนน้องมัซโซะถูกคุณแม่จับแต่งตัวเป็นนางฟ้าตัวน้องที่ชุดด้านหลังมีปีกพร้อมจะบินไปเที่ยว

        เวลาทุ่มกว่าๆ วานนี่เดินไปเดินมาที่ประตูรั้ว เพื่อนๆยังไม่มาเลย เขาเป็นห่วงว่าวันนี้งานจะกร่อยเพราะเพื่อนๆจะมาไม่ได้ แต่แล้วแววตาก็ยินดีและดีใจที่เห็นเพื่อนสองคนแรกที่มาร่วมงาน

“หวัดดีจินนี่ ริคกี้ ฉันนึกว่าขนมและอาหารที่เตรียมไว้จะต้องกินคนเดียวซะแล้ว” วานนี่เดินไปเปิดประตูและพาเพื่อนๆเข้ามา งานปาร์ตี้สนุกๆกำลังจะเริ่มขึ้น

“ฮัลโหลๆๆ ฉันมาแล้ว” มินมินส่งเสียงร้องที่หน้าประตูบ้าน พร้อมกับซอนโฮ ที่ต่างคนต่างก็ถือของขวัญกล่องใหญ่มา

“อืม...ก็เหลือซองกี้สินะ เมื่อไหร่จะมาน๊า...” วานนี่ยังเป็นห่วงเพื่อนอีกหนึ่งคน ที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากกันมากนัก

“จ๊ะเอ๋!!!” ซองกี้โผล่มาทำให้วานนี่ตกใจไม่น้อย

“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว...” วานนี่เห็นเพื่อนๆมาครบแล้ว ก็ยิ้มดีใจ วันนี้เพื่อนๆมากันครบกลุ่มเลย

“สวัสดีค่าพี่วานนี่ น้องมัซโซะมาด้วยนะคะ” น้องมัซโซะที่แอบอยู่หลังของซองกี้โผล่หน้าออกมานิดหน่อยพร้อมเสียงเจื้อแจ้ว

“มาด้วยเหรอ...” วานนี่ทำหน้าไม่ถูก แต่ก็ดีใจมากๆที่น้องมัซโซะมาด้วย

“เดี๋ยวเรากินอาหารและขนมกันก่อนเน๊าะ แล้วค่อยจับของขวัญ วันนี้คุณแม่ทำอาหารเยอะแยะเลย” วานนี่ชี้มือไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร

        เด็กๆ กินกันไปคุยเล่นกันไป อย่างสนุกสนาน... น้องมัซโซะนั่งนิ่งๆที่โซฟา เพราะเห็นพี่ๆผู้ชายเล่นหุ่นยนต์อย่างสนุกสนาน แต่ว่ามัซโซะไม่ชอบหุ่นยนต์ มัซโซะชอบเล่นตุ๊กตามากกว่า...

“เล่นหุ่นยนต์กันไหมมัซโซะ” เจ้าของบ้านรูปหล่อเดินมาชวนน้องมัซโซะที่นั่งนิ่งๆ แสดงอาการว่าเล่นกับพี่ๆไม่ได้เลย

“มัซโซะเล่นหุ่นยนต์ไม่เป็นคะ” น้องมัซโซะหน้าจ๋อยลง

“งั้นเล่นอะไรดีหล่ะ เล่นตบปะกันก็ได้...พี่ไม่เล่นหุ่นยนต์ก็ได้” วานนี่สงสารน้องมัซโซะที่นั่งเหงาอยู่คนเดียว

“เล่นค่า เล่นค่า” น้องมัซโซะตบมือดีใจ

        เมื่อกินกันจนอิ่มและเล่นกันจนเหนื่อย ก็ถึงเวลาจับของขวัญแล้ว... ทุกๆคนมาล้อมวงกันที่โต๊ะที่มีของขวัญอยู่ทั้งหมด 7 กล่อง ทุกๆคนกำลังลุ้นว่าปีนี้จะจับได้ของใครและจะได้อะไรเป็นของขวัญ ทุกๆคนจับฉลากและกำเอาไว้ในมือ จนได้ยินเสียงคุณแม่ของวานนี่บอกให้เปิดฉลากได้

“เย้เย้ ฉันได้ของซอนโฮอ่ะ ขอบใจมากๆนะคะ” ริคกี้ดีใจกระโดดโลดเต้นที่ได้กล่องที่ใหญ่ที่สุดของซอนโฮ

“ส่วนฉันได้ของจินนี่ ขอบใจนะ” ซอนโฮก็ดีใจไม่น้อย

“ฉันได้ของซองกี้ เย้เย้” จินนี่ก็ดีใจเหมือนกัน

“หือ??? ฉันได้ของนายอ่ะวานนี่ ไม่น่าเชื่อเลยนะ” ซองกี้จับฉลากได้ของเพื่อนรักของตัวเอง

“นายได้ของใครเหรอ ทำไมยืนยิ้มอยู่คนเดียวอ่ะวานนี่” ริคกี้สังเกตเห็นวานนี่ยิ้มไม่ยอมบอกว่าได้ของใครสักที

“ฉันได้ของน้องมัซโซะ น้องมัซโซะเอาอะไรมาให้เหรอ” วานนี่หันไปถามน้องมัซโซะ

“หนูเอา...” แต่ก็ต้องโดนซองกี้ปิดปากไว้ไม่ยอมให้พูด

“อย่าเพิ่งบอกสิมัซโซะ เดี๋ยววานนี่ก็ไม่ตื่นเต้นหน่ะสิ” ซองกี้ปิดปากน้องสาวเอาไว้และห้ามไม่ให้บอก

“แล้วน้องมัซโซะได้ของใครเหรอจ้ะ” ซอนโฮถามน้องมัซโซะที่ยืนยิ้มกับกล่องของขวัญเหมือนกัน

“หนูได้ของ...พี่มินมินค่า...ขอบคุณพี่มินมินนะคะ” น้องมัซโซะดีใจยืนยิ้มกอดกล่องของขวัญเอาไว้แน่น

        ทุกคน...ต่างยินดีที่ได้ของขวัญ และนับพร้อมกันที่จะเปิดกล่องของขวัญ เมื่อสิ้นสุดคำว่าสาม ทุกคนก็รีบฉีกกระดาษห่อของขวัญเหมือนจะแข่งกันเปิดกล่องในระดับแชมป์โอลิมปิก และทุกๆคนก็พอใจในสิ่งของที่อยู่ในมือ

“ชอบไหมล๊า...ของน้องสาวฉันหน่ะ” ซองกี้แอบแซวที่เห็นวานนี่เอาแต่มองของขวัญและยิ้มๆ

“ชอบสิ ขอบใจนะมัซโซะ” มัซโซะยิ้มดีใจที่วานนี่ได้ของที่ถูกใจ

        วันนั้นมัซโซะเอาตุ๊กตาคนใส่ชุดนางฟ้าเหมือนมัซโซะไปจับของขวัญ...และวานนี่ก็เป็นคนจับได้ ทำเอาเพื่อนๆอีก 5 คนแซววานนี่กันไม่ขาดปาก เพราะวานนี่ไม่ยอมให้ใครจับตุ๊กตานางฟ้าเลยแม้แต่คนเดียว

“ว่าไงลูก...ชอบหล่ะสิ” หลังจากที่ทุกๆคนกลับไปแล้ว คุณแม่ก็มานั่งที่โซฟาใกล้ๆกับวานนี่

“ใช่ฮะ ผมจับได้ของน้องมัซโซะ...” วานนี่ยังมองตุ๊กตานางฟ้าและยิ้มอยู่

“เมื่อก่อนแม่คิดว่าเรากับน้องสาวของซองกี้จะต้องทะเลาะกันบ่อยๆซะอีกนะเนี่ยะ เดี๋ยวนี้ดีกันแล้วเหรอ” คุณแม่แอบสังเกตการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี

“ก็เมื่อคราวที่แล้ว น้องมัซโซะโดนผมผลัก...แต่น้องมัซโซะก็ไม่โกรธ ผมก็เลยคิดว่าต่อไปนี้ ผมก็จะดูแลน้องมัซโซะเหมือนที่ซองกี้ดูแลเหมือนกันฮะ” วานนี่ยิ้มให้กับตุ๊กตานางฟ้าที่เป็นเหมือนตัวแทนของน้องมัซโซะ...