ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว

ลำดับตอนที่ #2 : ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว ตอนที่ 2 ของขวัญของน้องสาว

หลังจากวันที่วานนี่ไปโรงพยาบาล ไปเยี่ยมน้องสาวของซองกี้ วานนี่ก็สัญญากับตัวเองว่าไม่ไปอีก เพราะว่าอายที่โดนตัวมัซโซะนิดเดียว มัซโซะก็แหกปากร้องลั่นดังโรงพยาบาลแทบจะแตก วันนี้ผ่านมาเกือบๆจะสามเดือนแล้ว แต่ยังดูเหมือนว่าซองกี้ยังเห่อน้องไม่หายเลยจริงๆ

“ซองกี้ๆ เล่นฟุตบอลกัน ซื้อมาใหม่เลยนะ เล่นด้วยกันนะ ฉันไปชวนเพื่อนมาอีกหนึ่งคน” วานนี่กวักมือเรียกมินมินให้วิ่งมาและแนะนำให้มินมินรู้จักกับซองกี้

“หวัดดี...ฉันชื่อมินมิน ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ” มือน้อยๆสองมือจับกัน และแสดงความยินดีในสัมพันธภาพการเป็นเพื่อนใหม่

“อ่า...ทีนี้เราก็มาเล่นกันเถอะ” ชีวิตของวานนี่คือการได้วิ่งเล่นกับเพื่อนตอนพักกลางวัน และตอนเย็น

“วานนี่วันนี้ไม่เล่นฟุตบอลได้ไหมอ่ะ ไม่อยากเล่นเลย” ซองกี้ปฏิเสธในการเล่น เพราะว่ามีเรื่องทำให้ต้องคิด

“ทำไมหล่ะซองกี้ ตอนเย็นนายก็ไม่เล่นกับฉันแล้ว ตอนนี้นายก็ไม่เล่นอีก ฉันจะโกรธนายแล้วนะ” วานนี่ยืนกอดอก ทำท่าเหมือนจะโกรธจริงๆ

“เปล่านะวานนี่ ไม่ใช่ไม่อยากเล่นนะ แต่ว่ามีเรื่องต้องคิดหน่ะ ถ้าจะให้ดี ทั้งวานนี่และมินมินมาช่วยฉันคิดดีกว่า ไปที่ห้องดีกว่านะ” ซองกี้เดินนำไป ทำให้วานนี่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องเดินตามไปติดๆ

“ก็ดีเหมือนกันนะวานนี่ ตัวจะได้ไม่เหม็นไง” มินมินเห็นวานนี่แสดงสีหน้าเศร้าใจที่อดเล่นฟุตบอลอันใหม่

        ที่ห้องเรียน มีเด็กๆ เพียงไม่กี่คนที่อยู่ในห้อง ส่วนใหญ่เด็กที่อยู่ในห้องคือไม่ชอบเล่นข้างนอก และก็จะเป็นเด็กผู้หญิงที่ชอบเล่นแต่งตัวตุ๊กตา หรือเล่นซ่อนหา ซองกี้นั่งลงที่โต๊ะตัวเล็ก เอามือเท้าคางเอาไว้ ทำท่านึกอยู่นาน

“มีอะไรเหรอซองกี้” วานนี่เดินไปข้างๆโต๊ะ และยืนอยู่ใกล้ๆ

“ก็วันอาทิตย์นี้หน่ะสิ จะถึงวันครบรอบวันเกิดของมัซโซะสามเดือน ฉันยังไม่รู้จะซื้ออะไรให้น้องสาวเลย” โธ่...ที่แท้ก็เป็นเพราะคิดหาซื้อของให้น้องสาวตัวเองไม่ได้นี่เอง วานนี่ทำหน้าหมั่นไส้เพียงแต่ซองกี้ไม่เห็นเท่านั้นเอง

“ซื้อขนมสิ” มินมินเสนอความคิดเห็นแบบเด็กๆ เพราะตัวเขาเองก็ชอบกินขนม น้องของซองกี้ก็น่าจะชอบเหมือนกัน

“แต่ว่ามินมิน น้องมัซโซะอ่ะ เพิ่งสามเดือนเองนะ กินขนมไม่ได้หน่ะสิ” ความคิดของมินมินใช้ไม่ได้ผล

“ไม่เห็นต้องซื้อเลยซองกี้” วานนี่แสดงอาการหมั่นไส้อย่างออกนอกหน้าไปนิดนึง

“ไม่ได้หรอก...ต้องซื้อสิ...คิดให้ออกสิ คิดให้ออกสิ” ซองกี้พยายามคิดจนหัวยุ่งไปหมดแล้ว

“งั้นก็ตุ๊กตาเหมือนเด็กผู้หญิงพวกนั้นเป็นไงหล่ะ...น่าจะลองไปถามดูนะซองกี้” มินมินแสดงความคิดเห็นอีกครั้ง

“แบบนั้น...ฉันเดินผ่านร้านแล้ว มันแพงเกินไป ฉันมีเงินเพียงนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ซองกี้ทำหน้ายู่ยี่อีกครั้ง

        ปัญหายังคงไม่คลี่คลาย เพราะว่า...ซองกี้ก็ยังคิดไม่ออกสักทีว่าจะซื้ออะไรดี จนถึงตอนเย็นเด็กๆรอคุณพ่อคุณแม่มารับ ก็ยังนั่งคุยในเรื่องเดิมๆ จากเมื่อตอนกลางวัน

“ซองกี้ๆ มาดูนี่สิ เป็ดลอยน้ำได้” วานนี่ชี้และตะโกนให้ดูเป็ดของเล่นที่ดูเหมือนมีคนทิ้งเอาไว้

“หือ? เป็ดเหรอ” ซองกี้วิ่งไปดู เห็นเป็ดตัวสีเหลืองปากสีแดงน่ารักกำลังลอยน้ำตุ๊บป่องๆ เหมือนของจริงอยู่ เขาก็นึกออกทันที ตบมือดีอกดีใจจนวานนี่ตกใจ

“เป็นไรอ่ะซองกี้” วานนี่ทำหน้างง ในอาการที่แปลกไป

“ก็เป็ดตัวนี้ไง น้องมัซโซะต้องชอบแน่ๆเลย เราจะเก็บมันขึ้นมา...และเอาไปเป็นของขวัญให้น้องมัซโซะดีกว่า ไม่เสียเงินด้วย” เป็ดน้อยน่ารักตัวนั้น ถูกเขี่ยเขามาใกล้ฝั่งและโดนเก็บขึ้นไป

“ปิ๊บๆ อ๊ะ...วานนี่...มันมีเสียงด้วย” หลังจากที่ซองกี้เก็บเป็นน้อยสีเหลืองขึ้นมาก็บีบตัวเป็ดเล่น ปรากฏว่ามันมีเสียงด้วย

“ซองกี้ตกลงว่า...จะเอาเป็ดนี่ไปให้มัซโซะงั้นเหรอ” วานนี่ถามและมองตามเป็ดตัวนั้น รู้สึกเหมือนจะอยากได้ เพราะว่ามันมีเสียงเวลาเอามาบีบคงจะสนุกดี แอบคิดในใจว่า...ไม่น่าเรียกซองกี้มาดูเลย

“ใช่แล้วๆวานนี่ วันอาทิตย์นี้ไปเที่ยวบ้านฉันนะ มีขนมอร่อยๆเยอะแยะเลย” ซองกี้เอ่ยปากชวน ทำให้วานนี่ดีใจ ได้ไปเล่นด้วยกันกับซองกี้อีกแล้ว

“เอามานะ!!!” เสียงเด็กคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหลังของซองกี้

“อะไรเหรอ นายเป็นใคร” ซองกี้หันไปเจอเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน น่าจะเป็นเด็กชั้นเดียวกัน แต่อยู่คนละห้อง

“เอาเป็ดของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้!!!” เด็กคนนั้นแบบมือออกมา เพื่อให้ซองกี้วางเป็ดไว้บนมือ

“อะไรกัน นายนิสัยไม่ดี เป็ดของนายจริงๆหรือเปล่าไม่รู้” วานนี่ออกโกรธเนื่องจากเด็กคนนี้อาจจะโกหกก็ได้ว่าเป็นเจ้าของ

“เป็ดของฉัน! คืนมา!” เริ่มเสียงดังมากยิ่งขึ้น

“นาย...ซื้อเป็ดตัวนี้ที่ไหนเหรอ ฉันจะได้ไปซื้อให้น้องสาว” ซองกี้พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม และคิดว่าคงต้องคืนเป็ดให้เจ้าของ

“แม่ซื้อให้ เอาคืนมานะ เอาคืนมา” เด็กคนนั้นมาแย่งเป็ดสีเหลืองไปกับมือของซองกี้

“นายนิสัยไม่ดีเลยนะ ขอดีๆซองกี้ก็จะคืนให้แล้ว” วานนี่เห็นสถานการณ์ไม่ดี ก็เลยต้องช่วยเพื่อนรักสักหน่อย

“ทำไมนายถึงว่าฉัน” เด็กคนนั้นเริ่มทำหน้าเสีย และเริ่มน้ำตาไหล...

“นาย นาย...ทำไมร้องไห้” วานนี่ตกกะใจที่เห็นเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้องไห้

“ฮือๆ ฮือๆ ความจริงแล้ว ฮือๆ...เป็ดไม่ใช่ของฉันหรอก” ความเป็นเด็กทำให้ปิดไม่อยู่ พูดความจริงออกมา

“อ่าว...” ซองกี้ร้องออกมาเบาๆ

“ขอโทษนะ...ความจริงแล้ว ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนายสองคน ฉัน...ชื่อซอนโฮ ลีซอนโฮ ขอโทษนะ ฮือๆ ไม่รู้จะมาเป็นเพื่อนกับนายสองคนยังไง ฉันเพิ่งมาเรียนที่นี่ ไม่มีเพื่อนเลย แม่ก็มารับช้า” ซอนโฮร้องไห้หนักขึ้น ซองกี้และวานนี่เข้าไป ก็เลยเดินเข้าไปจับมือด้วย และช่วยปลอบให้ซอนโฮเลิกร้องไห้สักที

“ต่อไปนี้ ก็มาเล่นกับพวกเราแล้วกันนะซอนโฮ อย่าร้องไห้อีกหล่ะ” ซองกี้ปลอบทำให้ซอนโฮหยุดร้องไห้

“นายเป็นผู้ชาย ร้องไห้ได้ยังไง ป๊ะป๋าฉันบอกว่าเป็นผู้ชายร้องไห้ไม่ได้หล่ะ” วานนี่พูดพลางเดินไปเดินมา ทำท่าเหมือนผู้ใหญ่

        วันอาทิตย์ตอนเช้ามาถึง วันนี้ซองกี้ชวนวานนี่ให้ไปที่บ้าน เพราะจะเลี้ยงวันครบรอบวันเกิดของน้องมัซโซะ รวมถึงมินมิน และเพื่อนใหม่ซอนโฮด้วย

“วานนี่...ลูกไปงานวันเกิดน้องมัซโซะ...ไม่ซื้อของขวัญไปให้เขาเหรอจ้ะ” คุณแม่แอบแหย่วานนี่ทำให้วานนี่ยิ้มหน้าแหย๋ๆ

“ก็ผมไม่รู้จะซื้ออะไรนี่ฮะ” ก้มหน้าก้มตาตอบต่อไป

“อันนี้ดีไหมลูก” คุณแม่ของวานนี่เอาถุงมือถุงเท้าเด็ก ที่ตั้งใจจะเตรียมเอาไปให้เป็นของขวัญอยู่แล้วออกมาให้วานนี่ดู

“หือ?? เหรอฮะคุณแม่ มันดีเหรอฮะ” วานนี่ทำตาโต ที่เห็นถุงมือและถุงเท้าเด็กอันเล็กๆ น่ารักจนอยากจะเอามาใส่ซะเอง เพียงแต่ว่า เขาโตแล้วใส่ไม่เข้าแน่นอน

“วานนี่ก็ถือไปให้น้องมัซโซะนะจ้ะ หวังว่าน้องมัซโซะจะไม่ร้องเสียงดังใส่ลูกอีกนะ” หลังจากที่คุณแม่พูดจบ วานนี่ก็ยิ่งทำหน้าเจือนลงไปอีก

        ที่บ้านของหนุ่มน้อยซองกี้ วันนี้หนุ่มน้อย เดินป่วนเปี้ยนอยู่ตรงริมรั้ว เนื่องจากจะต้องต้อนรับเพื่อนๆอีกสามคน ก็เลยตื่นแต่เช้า และอาบน้ำลงมารอเพื่อนอย่างใจจดจ่อ ไม่นานนัก รถคันหนึ่งก็เทียบจอดที่หน้าบ้าน มีคนขับรถลงมาส่งซอนโฮ และขับออกไป ซองกี้สงสัยนิดหน่อย แต่ก็ดีใจที่เห็นเพื่อนมา...

“ฉันนึกว่าคุณพ่อหรือคุณแม่ของนายจะมาด้วยนะซอนโฮ” คำพูดเสียดแทงใจของเพื่อนใหม่นิดหน่อย แต่ว่าซอนโฮ ก็พยายามข่มใจเอาไว้

“อ่อ...พ่อกับแม่ของฉันอยู่เมืองนอก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว” ซอนโฮก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ เพียงแต่มีมือเล็กๆของซองกี้จับไว้ที่หัวไหล่เบาๆ

“ถ้านายเหงาก็มาหาฉันได้ตลอดเลยนะ มาเล่นบ้านฉันทุกวันยังได้เลย” ซองกี้ชวนซอนโฮให้มาที่บ้านอีกบ่อยๆ รู้สึกผิดนิดหน่อยที่เหมือนจะทำให้ซอนโฮเสียใจ เด็กผู้ชายที่น่าสงสารตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน

“ซองกี้ๆๆ” เสียงเรียกดังข้างๆรั้ว เมื่อหันไปก็เจอเด็กผู้ชายยืนยิ้มตาหยีพร้อมกับขนมถุงโตในมือ สมกับมาปาร์ตี้จริงๆ คุณพ่อของมินมินมาส่งและกลับไป ไม่ได้อยู่ร่วมงานด้วย...

“นึกว่า...คุณพ่อของมินมินจะอยู่ด้วย” ซองกี้เห็นหลังคุณพ่อของมินมินแว๊บๆ

“ฉันเอาขนมมาด้วย คุณพ่อบอกว่าตอนไปปาร์ตี้ต้องเอาขนมไปสมทบ จะได้กินอิ่มๆ นี่ไงเอาไปสิ” ยิ้มตาหยีอีกแล้ว

“วานนี่ยังไม่มาเลย...” พูดยังไม่ทันขาดคำ วานนี่ก็จูงมือกึ่งลากคุณแม่มาถึงหน้าบ้านของซองกี้ได้

“วานนี่ วานนี่มาแล้วเหรอ แล้ว...ถืออะไรมา” เมื่อซองกี้ถามแบบนั้น วานนี่ก็ไม่อยากจะพูดต่อเลย ความจริงเขาไม่ได้อยากเอาของขวัญอะไรมาให้น้องมัซโซะเด็กขี้แยอะไรนั่นเลย

“บอกไปสิวานนี่ลูกเอาอะไรมาครับ” คุณแม่พยายามเกลี่ยกล่อมให้บอกจนได้

“อะ อ๋อ...ก็ของขวัญให้มัซโซะไง มาวันเกิดก็ต้องมีของขวัญ” วานนี่บอกเสียงอ่อยๆ ไม่อยากจะพูดเลย

“อ่า...ขอบใจนะ น้องมัซโซะต้องชอบมากแน่ๆเลยหล่ะ” ซองกี้ยิ้มกว้างอีกครั้ง

        ทุกๆคนเข้าไปอยู่ในตัวบ้าน...น้องมัซโซะเป็นเด็กยิ้มเก่ง ไม่ค่อยร้องไห้สักเท่าไหร่ ถูกอุ้มโดยคุณแม่เดินออกมาร่วมงานปาร์ตี้ในวันนี้

“มัซโซะ พี่ๆมาเต็มบ้านเลย...ดีใจไม๊คะ” คุณแม่แกล้งจับท้องมัซโซะทำให้มัซโซะยิ่งยิ้ม เพราะว่าจั๊กจี๋

“นี่ของขวัญของพี่นะน้องมัซโซะ ชอบไหมๆ” ซองกี้ยื่นตุ๊กตาเป็ดที่เก็บได้ให้กับน้องมัซโซะ รวมถึงบีบให้มันมีเสียงด้วย มัซโซะยังพูดไม่ได้ ได้แต่ทำเสียงแอ๊ะๆ ดีใจที่ได้ยินเสียงแปลกๆ จากตุ๊กตารูปเป็ดสีเหลือง

“ให้น้องถือไม๊ซองกี้” แม่ยื่นมือมาหยิบตุ๊กตาเป็ดส่งให้มัซโซะ มัซโซจับตุ๊กตาเป็ดแน่น และแกว่งมือไปแกว่งมือมา...จน...

ผลุ่บบบบบบบบบ...ดึ๋ง ดึ๋ง ป๊อกกกกกกก ดูเหมือนว่าตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองจะหลุดมือจากน้องมัซโซะไปถูกหัววานนี่ซะแล้ว

“อะ โอย...โอยยยยย เจ็บนะ!!!” วานนี่เผลอตะโกนเสียงดังออกมา ทำให้มัซโซะตกใจและร้องไห้เสียงดังขึ้นมา

“แว๊วววววววววววววววววววววววว” เสียงดังลั่นบ้านเลย...น้องมัซโซะตกใจ...

“วานนี่ลูก...เบาๆสิครับ น้องมัซโซะตกใจแล้วนะ ลูกเป็นผู้ชายเจ็บนิดหน่อยเองนะ น้องมัซโซะไม่ได้ตั้งใจนะลูก” คุณแม่ปลอบวานนี่ เพราะวานนี่เริ่มทำหน้าเบ้ปากเบะเหมือนจะร้องไห้ จริงๆแล้ววานนี่เพิ่งห้าขวบกว่าๆเอง ยังเด็กมากๆเลย...

“แว๊วววววววววววววววววววววววว” น้องมัซโซะ ยังร้องไห้เสียงดังลั่นเหมือนเดิม

“ผมเกลียดน้องมัซโซะ น้องมัซโซะเด็กดื้อ นิสัยไม่ดี เด็กดื้อๆ ฮือๆ ฮือๆ” ตอนนี้กลายเป็นปาร์ตี้น้ำตาไปซะแล้วเมื่อวานนี่เจ็บที่หัวที่โดนเป็ดน้อยขว้างมา และเริ่มร้องไห้มากขึ้น

“โอ๋ๆ ลูก น้องไม่ได้ตั้งใจนะ ลูกเป็นพี่ไม่ให้อภัยน้องเหรอ” คุณแม่จะคอยปลอบอยู่ใกล้ๆ

“น้องมัซโซะเด็กดื้อ...น้องมัซโซะไม่ใช่น้อง” วานนี่เริ่มโยเยมากยิ่งขึ้น

        กว่าจะปลอบเด็กตัวจิ๋วและเด็กตัวน้อยได้...ก็กินเวลาไปเยอะอยู่เหมือนกัน กว่าจะเริ่มกินขนมและเล่นของเล่นกัน ตอนนี้ น้องมัซโซะถูกวางเอาไว้ที่ที่นอนเด็กแสนนุ่มสีชมพู คุณแม่เอาถุงมือและถุงเท้าคู่ใหม่ที่เพิ่งได้มาใส่ให้ น้องมัซโซะจึงดูน่ารักมากยิ่งขึ้น

“มัซโซะน่ารักจังเลยฮะคุณแม่” ซองกี้จับมือและยิ้มให้น้อง ซึ่งมัซโซะน่าจะจำหน้าพี่ชายคนนี้ได้แล้ว...

“ใช่ๆ ต้องขอบคุณวานนี่เน๊าะ วานนี่...มาดูน้องมัซโซะเร็วๆ น้องมัซโซะต้องอยากขอบคุณแน่ๆเลย” คุณแม่เรียกวานนี่ให้มาดูมัซโซะใกล้ๆ วานนี่ก็กึ่งสู้กึ่งถอย...กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปดีหรือเปล่า

ปุ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง! มัซโซะ...ที่นอนคว่ำและกำลังเล่นเป็ดอยู่ เพิ่งกินนมเสร็จก็เลยผายลมออกมาใส่หน้าของวานนี่เต็มๆ เหมือนๆกับมัซโซะจะแกล้งวานนี่ซะทุกครั้งไป

“มัซโซะเอาอีกแล้ววววววววววววววววววว” วานนี่ตะโกนเสียงดัง มัซโซะเริ่มทำหน้าเบะอีก...และแผดเสียงร้องไห้

        วานนี่เดินหนีมัซโซะไปไกลๆ ไปเล่นหุ่นยนต์อยู่ไกลๆ แต่ก็แอบเหล่มามองเจ้าตัวจิ๋วจอมแสบ แถมแอบคิดในใจว่า...ถ้าโตขึ้นนะ จะแก้เผ็ดซะให้เข็ดเลยจริงๆ...