คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : - 09 -
-09-
Jungkook Part
‘อย่าลืมกินยานะ อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย ? ‘ แหม่ พี่หรือแม่บอกไม่รู้กี่รอบแล้วว่าอย่าลืมกินยาฟังจนขึ้นใจแล้วเนี่ยยย
‘เข้าใจแล้วครับ ไม่ต้องห่วงผมขนาดนั้นหรอก บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้ผิดนะที่ทำผมไม่สบาย’
‘ตอนแรกพี่ยอมรับว่าก็แอบรู้สึกผิดแต่ที่รู้สึกผิด 10 %แต่อีก 90 % ห่วงนายจริงๆ’ ทำไมต้องพูดแบบนี้ใส่ผมด้วยยยยยยย ใจผมไม่อยู่กับตัวแล้วมันจะระเบิดออกมาแล้วถ้าพี่เขาทำแบบนี้กับผมทุกวัน
’งั้นถ้าห่วงมากก็ไม่ต้องไปสิ ‘
‘ไม่ไปไม่ได้ มันสำคัญจริงๆ พี่ก็ไม่อยากไปหรอกไม่อยากทิ้งคนขี้แยไว้เดี๋ยวร้องไห้’ เอาอีกแล้วชื่อใหม่ผม คนขี้แยสินะ = _ =
‘ไปเลยไป่ อยู่ได้!!’
‘ไม่อยากให้พี่ไปละสิ มีไรก็โทรมาได้นะ พี่ไปละ’ มีน่ามาบอกไม่อยากให้ไปแล้วมาขยี้หัวคนอื่นงี้ได้ไง มารู้ทันคนอื่นได้ไงคนนิสัยไม่ดี แล้วบอกให้โทรไปไหนละเบอร์ไม่ได้ให้เบอร์แล้วจะไปโทรหาได้ไงเขาสติดีหรือเปล่า พอผมส่งเขาไปแล้วก็เดินมาจะหาไรกินที่โต๊ะอาหารก็เจออาหารตั้งพร้อมเครื่องเคียงมีโน๊ตเล็กๆติดอยู่ด้วย
‘ กินให้อร่อยนะ กินให้หมดห้ามเหลือละ กินเสร็จก็กินยาต่อด้วยนะห้ามลืมนะ! เดี๋ยวไม่หายไม่รู้ด้วยอย่าหาว่าขู่ละ มีไรก็โทรมาพี่นะ 08x-xxx-xxxx’ เชอะ ทำไมพี่เชาทำตัวแบบนี้นะ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ไม่โทรหาหรอก
V Part
เด็กขี้แยจะกินข้าวกินยาตามที่บอกหรือเปล่านะ แต่ก็น่าจะกินแหละมั้ง วันนี้ที่ผมอยู่ดูแลจองกุกไม่ได้เพราะติดธุระแม่ผมเรียกให้ผมไปดูงานให้แทนช่วงเช้า ผมไม่ได้เรียนหนังสือครับ พ่อแม่ผมค่อนข้างมีฐานะรวยมีบริษัทเป็นของตัวเองผมเลยไม่เรียนต่อแล้วมาช่วยทันแทนก็ศึกษางานไปเรื่อยๆ ไม่แปลกที่วันๆทำไมผมไม่ไปเรียนเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน ผมหวังว่าจองกุกจะโทรมาอ้อนผมบ้างว่าอยากกินนู้นซื้อให้หน่อย อุส่าทิ้งเบอร์ให้เลยนะ = =
ณ บริษัท
กริ๊ง กริ๊ง
‘สวัสดีครับ’
‘ แทฮยองขอบใจลูกมากนะที่มาทำงานแทนแม่ช่วงเช้า พอดีต้องพาคุณพ่อมาโรงบาล’
‘ ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว พ่อเป็นไรมากป่าวครับ ? ‘
‘อ่อไม่เป็นไรมากหรอกลูกไม่ต้องเป็นห่วงนะเดี๋ยวช่วงเที่ยงๆแม่จะเข้าไป’
‘ครับแม่ ไม่ต้องห่วงทางนี้นะครับ ดูแลพ่อด้วยนะครับ’
หลังจากผมวางสายไปผมก็อยากจจะไปดูอาการของพ่อ แต่ผมต้องอยู่เฝ้าบริษัทแทนแม่ที่พาพ่อไปโรงพยาบาล หวังว่าท่านคงไม่เป็นไรมากผมกังวลเหลือเกินช่วงนี้ท่านดูทำงานหนักๆนอนดึกสุขภาพแย่ลง ผมอยากจะช่วยท่านจริงๆแต่ท่านก็บอกเสมอเวลาผมไปถามท่าน ‘ ไม่เป็นไรลูก พ่อสบายดี’ คำพูดของท่านมันตรงข้ามกับความเป็นจริง ทำไมท่านไม่หยุดพักบ้างหรือแบ่งงานมาให้ผมทำบ้างก็ยังดี
ผมรู้สึกเป็นลูกที่ช่วยอะไรพ่อตัวเองไม่ได้เลย..ผมมักจะโกรธตัวเองอยู่เสมอ
Time 12:12
‘ฮัลโหล ครับแม่’
‘เดี๋ยวแม่กำลังจะเข้าไปนะ ลูกจะเอาอะไรป่าวจ๊ะ ?’
‘ไม่เอาครับ’
‘โอเคจ๊ะ’
Time 12: 40
‘ แทฮยองลูกแม่มาแล้วเปลี่ยนเวรกันนะ ^ ^ ‘
‘พ่อเป็นยังไงบ้างครับแม่ ‘
‘ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนะ หมอให้ยามาทานสองสามตัวนะเดี๋ยวก็หายอย่าเครียดเลย’
‘ผมเป็นห่วงนิครับ..’
‘แม่เข้าใจจ๊ะ ตอนนี้พ่อเขาก็นอนพักอยู่ที่บ้านก็ไปหาได้นะ’
‘ครับบ งั้นผมไปแล้วนะครับ ‘ หลังจากที่ผมถามอาการของพ่อแล้วก็รีบบึงไปบ้านเพื่อดูอาการผมเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องของท่าน ก็เห็นท่านนอนอยู่ผมจึงค่อยๆๆเดินไปเบาๆกลัวว่าท่านจะตื่นนั่งมองท่านข้างๆเตียงอยู่นานจนท่านตื่น
‘อ่าว แทฮยองลูกมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย‘ หลังจากที่ท่านตื่นแล้วเห็นผมนั่ง ท่านก็ถามผมทันที
‘เพิ่งมาเมื่อกี้เองครับ เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ ผมเป็นห่วงพ่อมากเลย’
‘ขอบใจนะ พ่อไม่เป็นไรหรอกแค่ไม่สบายนิดหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้วพ่อแข็งแรงจะตายลูกรู้’ ท่านพยายามจะเอามือมาลูบหัวผมแต่ดูเหมือนแรงท่านจะไม่ค่อยมีนักเลยทำได้ยาก ผมจึงจับมือท่านแล้วมาไว้ที่แก้มของผม ผมแค่อยากอยู่กับพ่อกับแม่ไปนานๆผมไม่อยากให้ใครจากผมไปสักคน ผมรู้ว่าคนเราเกิดมาก็ต้องตายแต่ผมก็ยังยอมรับไม่ได้อยู่ดีแม้จะโดนสอนมาตั้งแต่เล็กผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย
Time 18:35
ผมดูแลพ่อจนจะค่ำผมลืมไปเลยว่ามีเด็กขี้แยที่ไม่สบายอยู่ที่ห้องตัวเอง ผมรีบบึงไปที่ห้องของเด็กขี้แยจองกุก เคาะเรียกก็ไม่มีทีท่าจะมาเปิด งอนหรอ ? แต่ก็สมควรงอนผมบอกจะมาตอนเที่ยงๆ แต่นี่เลยเวลาจนจะค่ำ
‘จองกุก’ ‘จองกุก มาเปิดประตูให้พี่หน่อยยยย’ ผมเคาะจนมือจะพัง ผมจึงลองบิดลูกบิดดู อ่าวไม่ได้ล็อค ? ผมเดินเข้าไปก็รีบหาตัวจองกุกห้องโถ่งไม่อยู่ ห้องครัวไม่อยู่ ห้องนอนไม่อยู่ จองกุกหายไปไหน ?
‘พะ..พ.. พี่.. วี…’
ผมได้ยินเสียง เสียงจองกุกแน่นอน แต่ได้ยินไม่ค่อยชัดมันเบามากเสียงแผ่วจนแถบไม่ได้ยินผมพยายามหาที่มาของเสียงเดินไปเรื่อยๆจนเข้าไปในห้องน้ำ ก็เห็นจองกุกนอนหลับตาตัวพยายามเรียกชื่อผม
‘ จองกุก! นายเป็นอะไร!‘ ผมรีบวิ่งเข้าไปจับจองกุก จองกุกตัวร้อนมากทำไมร้อนได้ขนาดนี้ผมไม่ถามไม่อะไรต่ออุ้มจองกุกไปที่รถแล้วพาไปโรงบาลทันทีจองกุกอย่าเป็นอะไรไปนะ อดทนไว้ พี่มาแล้ว ณ โรงพยาบาล หลังจากที่ผมส่งจองกุกที่โรงพยาบาลหมอก็พาจองกุกไปตรวจ ผมรออยู่ข้างนอก ภาวนาอย่าให้จองกุกเป็นอะไรเลย จากนั้นสักพักหมอก็ออกมา
‘ หมอครับจองกุกเป็นยังไงบ้างครับ ‘ ผมเขย่าตัวหมอ หมอบอกให้ผมใจเย็นๆก่อน
‘ ดูเหมือนจะเป็นอาการไข้ขึ้นสูงฉับพลันนะครับ ไม่เป็นไรมากแล้วครับแต่ควรจะมีคนอยู่ใกล้ๆนะครับมาช้ากว่านี้อาจจะรุนแรงกว่านี้ก็ได้’
‘ขอบคุณครับ’ หมอพูดจบผมก็โค้งแล้วเข้าไปหาจองกุกทันที คนบนเตียงยังคงนอนหลับไม่ฟื้น คงจะทรมาณมากสินะถ้าพี่ไปเร็วกว่านี้นายอาจจะไม่ต้องทนทรมาณนานขนาดนั้น พี่ขอโทษนะที่ไปหาช้าพี่ขอโทษ..
‘พี่วีตื่นๆๆ’ ผมสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่มีคนปลุก
‘จองกุกนายฟื้นแล้วหรอ’ ผมดีใจมากที่จองกุกฟื้นแล้ว ผมเลยเผลอกอด อีกแล้ว
‘ผมหายใจไม่ออกนะ พี่เป็นไรเนี่ยย ‘
‘ก็คิดว่านายจะเป็นไรไปนะสิ ทำไมไม่โทรหาพี่’
‘โทรทันที่ไหน อยู่ๆก็วูบลงไปไม่มีแรงจะออกจากห้องน้ำยังลำบากเลย’
‘พี่ขอโทษที่ไม่ได้มาหาเราตามเวลาที่เลิกนะ ‘
‘โทษตัวเองอีกแล้วนะ พี่มีธุระนิอย่าโทษตัวเองอีกนะ’
‘ก็ได้ แต่นายไม่เป็นไรแล้วพี่ดีใจมากเลยเดี๋ยวพี่จะดูแลเราใกล้ๆจะได้ไม่เป็นแบบเมื่อวาน’
‘ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ผมไม่ตายง่ายๆหรอก’
‘มันไม่แน่นอนปลอดภัยไว้ก่อนไม่ได้หรอ อย่าพูดเรื่องตายอีกนะ’
‘ก็ได้ อย่าดุสิ’ ไม่รู้ทำไม เวลาผมเจอใครที่พูดถึงเรื่องการตายหรือจากไปอยู่อีกโลกนึงเป็นเรื่องล้อเล่นผมถึงรู้สึกโกรธทุกที หรือไม่จริงครับคนเราไม่รู้จะตายเมื่อไหร่ถ้าไม่ป้องกันไม่ระวังไว้ก็อาจจะตายกระทันหัน อีกอย่าง อย่างที่ผมบอกผมยังทำใจเรื่องการจากไปไม่ได้อยู่ดีผมพยายามจะทำแล้วแต่มันยากมากการที่คนที่เรามีความสัมพันธ์ด้วยอยู่ด้วยทุกวันมีความรักให้กันจะจากกันไปใครจะทำใจได้กันครับ ผมไม่เก่งเรื่องนี้เลย..
_______________________
มาอัพแล้ววว อย่าเพิ่งหายไปไหนกันนะ ปุอิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง
ความคิดเห็น