the diary

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 ฝันร้าย

มืด….เงียบ….ที่นี่ที่ไหน………ใครก็ได้ ช่วยบอกมาที

ผมเดินอยู่บนเส้นทางที่มืดสนิด มองไม่เห็นแม้กระทั้ง มือของตัวเอง ได้แต่เดินตรงข้างหน้า ที่ไม่รู้จุดหมายปลายทาง อยู่ในความมืดมนที่แสนว่างปล่าว เงียวเหงา และแสนเจ็บปวด…… ผมเดินมานานมากแล้ว ไม่คิดที่จะหยุดเดิน เพราะไม่รู้ว่ามีอะไรที่ซ่อนอยู่ในความมืด ไม่กล้าที่จะเปลี่ยนทาง เพราะกลัวว่าจะไปในที่ไกลยิ่งกว่านี้ ผมจึงได้แต่เดินเพื่อรอความหวังเท่านั้น……….อ๊ะ นั้น แสงไฟ!! หลังจากที่ผมเดินมานานร่วมชั่วโมง ผมจึงเห็นแสงไฟ ที่ส่องมาเป็นจุดเล็กๆ ไกลออกไปไม่มากนัก ผมจึงใช้แรงพลังทั้งหมดที่มี วิ่งไปที่ตรงนั้น พอไปถึงสิ่งแรกที่ผมเห็นหลังมองเข้าไปคือ !!! ภาพของเจนที่กำลังโดนควักลูกตา!! ทำให้ใบหน้าของเธอมีเลือดไหลเป็นทางอาบแก้วทั้งสองข้างจนมีสีแดงสดไปทั้งใบหน้าของเธอ แล้วในเบ้าตาของเธอมีของเหลวเป็นวุ้นไหลเยิมออกมา ผมรีบหันหน้าหนีไปทางอื่น ภาพที่เห็นก็คือภาพที่เจนกำลังจะถูกรถชน ผมหันไปทางอื่นอีก สิ่งที่เห็นคือภาพของเจนโดนไฟคลอก ผมหลับตาลง แล้วร้องตะโกนออกมาสุดเสียง …………………………………………….

“อ๊าคคคคคคคคคค”ผมดีดตัวสุดแรงลุกขึ้นมาจากเตียง พลางหอบหายใจยกใหญ่ ฝัน….เมื่อกี้มันเป็นแค่ความฝัน เป็นฝันที่น่ากลัวมากๆ ผมเอามือมาเช็ดเหงื่อที่ใบหน้า เหงื่อของผมชุ่มตัวไปหมด ผมเอามือมาประคองใบหน้าใว้ หอบหายใจ พลางคิดในใจว่า นี่มันไม่เหมือนฝันเลย มันเหมือนเป็นเรื่องจริงที่ผมไม่อยากจะให้เกิดขึ้นมากที่สุด เหมือนเป็นลางร้าย ถึงผมจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องการดูดวง ไสยาสาด อะไรก็ตามทีเถอะ แต่ตัวผมในตอนนี้รู้สึกไม่ดีเลย

แอ๊ด….เสียงประตูห้องของผมเปิดออกมา พร้อมกับใบหน้าของหญิงสาวผู้หนึ่ง ผมรีบหันหน้าหลบ หลับตาตั้งสมาธิ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาไกลอีก…อย่าเข้ามา!! เสียงในหัวของผมร้องตะโกนออกมา แต่เสียงเก้าก็ยังไม่หยุดแถมใกล้เข้ามาจนจะถึงตัวของผมแล้ว เหงื่อเริ่มไหลออกมาราวกับว่ากำลังอยู่ในตู้อบที่มีอุณหภูมิเป็นร้อยๆองค์ศา อย่านะ อย่าเข้ามา ผมร้องตะโกนในใจ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา แล้ว…..

“เป็นอะไรรึป่าว แฮ็ค”เสียงอ่อนนุ่มที่ฟังดูอบอุ่น และมีชีวิตชีวา เจน เสียงของเจนใช่นี่เป็นความจริงนี่น่า ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเจน

“ไม่เป็นไร หลอกแค่ฝันร้าย”

“ไม่เป็นไรนะ ร้องตะโกนซะดังเลย “เจนถามด้วยความเป็นห่วง แล้วเดินมาที่ปลายเตียง นั่งแล้วก็เอาผ้ามาเช็ดหน้าของผม “ดูสิ เหงื่อออกเต็มไปหมดเลย เดี่ยวไปอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ซะนะ”

“อืม” ผมพยักหน้าตอบกลับแล้วก็หันไปยิ้มให้กับเจน

“เอ เจนว่าเจนบอกให้แฮ็คฝันดีแล้วนะ ทำไมแฮ็คถึงฝันร้ายนะ”ว่าแล้วเจนก็ทำหน้าสงสัย ผมเลยรีบตอบกลับไปว่า

“สงสัยจะไม่คุ้นกับสถานที่มั้ง หรือไม่ก็ เจ้าที่คงจะแรงมั้ง เลยมาเข้าฝันแฮ็ค”

ผมตอบไปแบบทีเล่นทีจริง

            “คิกๆ บ้าเหลอ ไม่หลอกสงสัยจะไม่คุ้นสถานที่แหละ งั้นแฮ็คอาบน้ำนะ เดี๋ยวเจนไปเตรียมเสื้อผ้าให้”ว่าแล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป

            ผมลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ห้องน้ำ……….ผมเปิดน้ำอ่าบเพื่อที่จะล้างคาบเหงื่อออกให้หมด แล้วจะได้นำเอาภาพร้ายๆที่ผทเพิ่งเจอออกไปด้วย ฝันครั้งนี้ แม้ผมจะไม่อยากจดจำยังไงก็เถอะ แต่มันกลับติดตาผมมกเหลอเกิน จนยากที่ลืมมันได้

            พออาบน้ำเสร็จผมเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเจนนอนฟุบอยู่บนเตียงหลับสนิดเลย สงสัยจะง่วงเพราะ เวลานี้ก็ประมานตีสามได้แล้ว ก็เป็นธรรมดาของผู้หญิงท่บอบบางล่ะมั้ง ผมหยิบเสื้อที่เจนจัดการเตรียมมาให้ ใส่ลงไป แล้วไปนั่งที่โซฟาเพราะ เตียงโดนแย่งที่ไปเรียบร้อยแล้ว ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นวิวของป่าไม้ที่มืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องแสงให้เห็นพอที่จะแยกออก แล้วถัดจากป่าไม้ที่มีเล็กน้อยไปแล้ว ก็เห็นตัวเมืองที่มีขนาดใหญ่ มีแสงไฟระยิบระยับเหลือเกิน คนบางส่วนคงยังไม่หลับไม่นอนกันมั้ง ตึกสูงละฟ้าหลายตึกยังคงเปิดไฟใว้ทำให้เห็นถึงความสวยงามในยามราตรี ที่ใครหลายๆคนต่างที่จะหาโอกาสในการออกมาพบเจอกับ ราตรี แสงสีต่างนาๆ เพื่อตอบสนองความต้องการของตัวเอง ที่เราทุกคนเรียกกันว่า ความสุข มันเป็นความเป็นจริงของสังคมที่แม้เด็กตัวเล็กก็ต้องการ สิ่งที่เรียกว่าความสุข หรือแม้กระทั้งตัวของผมเอง ก็ต้องการเหมือนกัน แต่คงไม่ต้องไปหาที่ไหนให้ไกลๆเลย เพราะความสุขของผมมันอยู่แค่เอื้อมนี้เอง นั่นก็คือเจน

……………………………………………………………