the diary

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 การเดินทางสุดป่วน

และแล้วเดินช็อปกระจายกันเสร็จแล้วก็ถึงเวลากลับบ้านกันได้ซักที  ผมก็ช่วยเทอหิ้วถุงที่มีประมาณสิบถุงได้เนี่ย 

            “พึ่งรู้นะเนี่ยว่า เจนเป็นนักชอปตัวยงเลยนะเนี่ย”

            “แฮะๆๆ   แค่นี้น้อยๆนะเนี่ย”  โหเนี่ยคือน้อยเหลอว่ะเนี่ย

“นี่แฮ็ค  แฮ็คจะกลับไงอะ”

“อือ  ก้คงเอามอร์ไซกลับอะแหละ”

“เหลออออ   งั้นเค้ากลับด้วยนะค่ะ”เฮ้ย....

“แล้วของพวกนี้ละ”

“ไม่เป็นไรเดี่ยวคนขับรถมารับก็ฝากของไว้กับเค้าเลยอะแหละ”

“เฮ้ย   ก็กลับไปเลย   นั่งมอร์ไซมันอันตรายนะ แล้วเราก็ต้องอ้อมไกลเลยแหละถ้าไปส่งเจนอะ   ไม่เอาหลอก”ก็จริงอะบ้านผมกับบ้านเจมันอยู่คนละโยชกันเลย

“ไม่เอา จะให้แฮ็คไปส่ง”แล้วเทอก็ตื้อจนผมใจอ่อนยอมไปส่งจนได้

“เออ  เอาก็เอา  อะนั้นไงรถมารับแล้วอะ”ผมชี้ไปทางรถหลูๆที่ขับมาทางนี้

“อือ”เทอหันไปมองรถแล้วก็หันมายกนิ้วก้อยมาทางผม”แฮ้คสัญญาแล้วนะว่าจะพาเค้าไปส่งอะ”ผมก็ยิ้มแล้วส่ายหน้านิดหน่อยแล้วยกนิ้วก้อยมาเกี่ยวแล้วไล่เทอไปเก็บของในรถ แล้วเห็นเทอคุยอะไรนิดๆหน่อยๆกับคนขับรถแล้วก็วิ่งมาทางผม

แล้วผมก็พาเทอไปที่มอร์ไซผม   พอเทอเห็นมอร์ไซของผมเท่านั้นแหละ  ตาลุกโชนรีบวิ่งไปหารถแล้วเอามือลูบๆครำๆเหมือนเด็กพึ่งไดของเล่นใหม่อะ 

“นี่เหลอมอร์ไซแฮ็ค  เท่จัง  ขับได้เร็วไหมอ่ะ  คันใหญ่มากเลยอะ”เห็นท่าว่าเทอจะพูดไม่หยุดผมเลยต้องรีบตัดบททันที

“ขึ้นไปนั่งไปเร็ว  อะหมวกกันน็อคสวมไปด้วยด้วย”ว่าแล้วผมก็ยื่นหมวกกันน็อคให้เทอ  เทอรีบวิ่งมาเอา  แล้วเอาไปใส่พอผมขึ้นไปนั่งเทอก็กระโดขึ้นมานั่งซ้อน

“ไปแล้วนะ”แล้วผมก็บิดมอร์ไซให้เครื่อนไหวแล้วก็พุ่งทะยานไปที่ถนน  โดยมีเสียงร้องว่าวของเทอ  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้นั่งมอร์ไซคันนี้แล้วมีความสุขที่สุด  มอร์ไซคั่นนี้เคยมีความหลังที่ทำให้น่าเศร้ามากก็จริงแต่วันนี้   ผมก็ได้เห็นมันมีคุณค่าต่อผมแล้ว  เพราะอย่างน้อย  มันก็ทำให้ผมกับเจนใกล้ชิดกัน  แล้วผมก็ไม่อยากที่จะให้เวลานี้ผ่านไปเลย  อยากที่จะให้เวลาหยุดไว้แค่ที่นี่  ให้ผมได้ใกล้ชิดกับเทออย่างนี้ตลอดไป 

“วู้ว   ลมเย็นจังเลย”เทอหัวเราะมีความสุขมาก  พลอยทำให้ผมยิ้มไปด้วยเลยแล้วเทอก็เอามือมากอดผมแน่นเลย  ทำให้ผมมีความสุขที่สุดแล้ว  แล้วผมก็คิดว่าหากไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้แล้วละก็  ผมคงจะไม่มีวันรักใครอีกแล้วแม้วว่าเทอจะไม่ได้ชอบผมแบบอื่นที่มากกว่าเพื่อนก็เถาะ

แล้วพมก้มาถึงบ้านของเจน  มันทำให้ผมจตาค้างแทบจะขยับไม่ได้เลย   ก็จะทำไมซะอีกละ  ในเมื่อบ้านของเจนเนี่ยมันใหญ่แบบ   คฤหาดอะแล้วเนื้อที่ยังใหญ่กว่าราชวังอีก   แบบนี่เข้าขั้นมาเศรฐีแล้วนะเนี่ย 

“นี่เจน....เคยหลงวทางในบ้านตัวเองเลยเหลอ”แม้ผมจะถามด้วยเสียงหยอกล้อ   แต่ความจริงแล้วผมก็คิดจริงๆว่า   ถ้าเป็นผมคงจะหลงจนเข้าห้องน้ำไม่ถูกเลยมั้ง

“บ้า”  เล้วเทอก็ไปบอกยามว่าให้เปิดประตู   แล้วก็บอกให้ผมขับเข้าไปเลย   แต่ผมไม่กล้าอะสิ 

“ไหนบอกแฮ็คว่ามมาส่งเฉยๆไง”ผมพึ่งจำได้ว่าเทอให้ผมมาส่งแค่นั้นเองนี่น่า

“ก็เค้าต้องอยู่คนเดียวนี่  มันเหงานะ  แฮ็คอยู่เป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้เหลอ”แล้วเทอก็อ้อนผมอีก  แล้วผมก็ใจอ่อนให้เทอทุกครั้งเลย

“เออก็ได้   แล้วถ้าพ่อแม่มาแล้วเค้ากลับเลยนะ”

“อือ  ดีใจจัง”แล้วเทอก็ยิ้มแล้วหัวเราะแบบเด็กๆแต่ก็ช่วยเพิ่มความน่ารักของเทอเป็นทวีคูณเลย

……………………………………………….