คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Butterfly Effect : Last Chaos ตอนที่ 2
เวลาบนหน้าปัดนาฬิกา บอกเวลา 9 นาฬิกา 10 นาที Alex นั่งอยู่ที่ระเบียงห้องด้านนอก ชานห้องกว้าง ปูพื้นด้วยแผ่นไม้ วอลนัทที่ถูกขัด จนเรียบ อากาศดีอย่างนี้ เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากกาแฟ และหนังสือของ Blake อย่างในเวลานี้
ลมทะเลพัดโชยขึ้นมา จากผาสูงข้างใต้ ถึงจะอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลกว่า 1,200 เมตร แต่สายลมที่พัดมา ยังอุตส่าห์หอบเอากลิ่นเจือจาง และอับชื้นของเกลือทะเล พัดโชยขึ้นมาด้วย เขาค่อยยกกาแฟขึ้นจิบ กลิ่นหอมกรุ่นของเอสเปรสโซ แมกชีอาโต ที่แทรกกลิ่นชื้นของเกลือทะเล ทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปล่าไปอีกแบบ
ชายหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกครั้ง
แทบจะในเวลาเดียวกัน เสียงครืนดังมาทางท้องฟ้าทางเบื้อง ซึ่งในเวลาไม่กี่อึดใจ เครื่องบินรบสีขาว ก็บินผ่านศีรษะเขาไป พร้อมกับเสียงความปั่นป่วนของมวลอากาศและลมกรรโชกตามมา เขาปิดหนังสือลง เดินเอามาวางบนตะเล็กที่หัวเตียง แล้วลงมายังลานหน้าบ้าน
หลังจากบินวน 1 รอบเพื่อลดความเร็ว เครื่องบินลำนั้น ได้ร่อนลงมาจอดในแนวดิ่งที่ลานหินกว้างหน้าบ้าน ไม่นานนักเจ้าของบ้านก็ลงมาถึง
ประตูค็อกพิทเปิดออก พร้อมกับเสียงฟู่ของอากาศ กระจกบานใหญ่ของห้องนักบินยกตัวขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นผู้มาเยือน หลังจากเขาก้าวลงมาด้านล่างแล้วจึงค่อยเห็นชัดเจนว่า ชายหนุ่มผู้มาเยือนผู้นี้ มีใบหน้าคมคาย ผมสีดำเป็นทอเป็นประกายภายใต้ความสดใสของแสงอาทิตย์ยามเช้า โครงหน้าเรียวงาม ดวงตาดำทอประกายสีม่วงอ่อนๆ ตามเชื้อชาติ ถึงแม้ใบหน้าโดยรวมแล้วจะไม่ถึงขั้นว่าหล่อเหลาหน้าตาดีขนาดเป็นนายแบบได้ แต่ก็ดูดีเต็มไปด้วยความเป็นชายชาตรี แฝงไปด้วยความซุกซนเหมือนเด็กๆภายใต้แววตาคู่งามนั้น
“ สบายดีรึเปล่า . . . ” ผู้มาเยือนเอ่ยทักก่อน
Alex อมยิ้ม ก่อนตอบอย่างอารมณ์ดีว่า
“ ก็เรื่อยๆ . . . สบายดี
นายเข้าใจความหมายของคำว่าสบายดีรึเปล่า . . . ? ”
“ ใช่ . . . ”
ทั้งคู่อมยิ้มอย่างขบขัน ก่อนจะกล่าวอย่างแทบจะพร้อมกันว่า
“ สติแตก ไม่ปลอดภัย วิตกกังวล และ หวั่นไหว ”
ทั้งคู่หัวเราะร่วนก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน
ชายชราท่าทางเคร่งขรึมและดูเจนต่อโลกยืนกุมมืออยู่ด้างหลังประตู
“ ผมเตรียมห้องรับรองไว้แล้วครับคุณหนู ต้องการอะไรอีกไหมครับ ”
“ ขอบคุณนะคุณ Flint เอ่อ . . ผมอยากให้คุณช่วยเก็บถ้วยกาแฟที่ห้องผมด้วย แล้วก็ ขอเอสเปรสโซ ให้ผมอีกสักถ้วย แล้วก็ขอ . . . ”
“ Jim Beam on the rock ใชไหมครับคุณหนู . . . ”
Rei หัวเราะคิกคัก ก่อนกระเซ้า
“ ฮะ ฮะ คุณยังจำได้อีกเหรอครับเนี่ย ผมนึกว่าจะเริ่มหลงซะแล้วสิ ”
ชายชราทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนมองลอดแว่นมาทางชายหนุ่มทั้งสอง
“ ก็ยังจำได้ดี จนกว่าคุณจะโตเป็นผู้ใหญ่เสียทีนั่นแหละครับ คุณ Rei นี่มันยังเช้าเกินไปที่จะดื่มเหล้านะครับ . . ”
Alex อมยิ้มมองเพื่อนที่เกาหัวแกรกๆ ท่าทางซุกซนเหมือนเด็กๆ ก่อนรอมชอม
“ เอาน่า คุณ Flint ”
ชายชราขยับแว่นตานิดหนึ่ง ก่อนหันหลังเดินจากไป ทิ้งท้ายให้รู้ตัวว่านี่ไม่ใช่เวลาที่สมควรจริงๆ
“ แต่จะเห็นแก่ที่คุณ ไม่ได้มาซะนาน คราวนี้ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยถูกแต่ผมก็จะไม่พูดอะไรมากก็แล้วกันนะครับ ” ว่าจบก็ค่อยเดินจากไปเงียบๆ
“ เฮ้อ . . . ยังเป็นตาแก่เจ้าระเบียบเหมือนเดิม ” Rei บ่นทั้งยิ้มๆ
“ ก็คงจะเป็นไปอีกนาน จนกว่านายจะรู้จักว่าเวลาไหนควรจะดื่มนั่นแหละ ”
ฝ่ายโดนดุถอนหายใจพร้อมทั้งยักไหล่ไม่ใส่ใจในความเจ้ากี้เจ้าการของเพื่อน
“ ว่าแต่ที่ลมอะไรสักอย่างหอบนายมาถึงที่นี่ได้คงมีเรื่องอะไรสำคัญล่ะสิท่า ”
Alex กล่าวอย่างรู้ทัน
“ เอาน่า เดี๋ยวค่อยพูดกัน ไปห้องทำงานนายก่อนดีกว่า . . . ”
“ อืม ”
Alex เดินนำไปห้องทำงานส่วนตัวของเขาที่ทางปีกซ้ายของบ้าน อดคิดในใจไม่ได้ว่าเรื่องสำคัญขนาดไหนที่ทำให้เพื่อนรักของเขาต้องบินมาด้วยตัวเองแบบนี้
ความคิดเห็น