ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Openly
Openly#5
“เอ๊ะ....ตรงนั้นมีเก้าอี้ข้างลำธารด้วย ไปนั่งเล่นน้ำกันเถอะ”รู้สึกว่านางฟ้าของผมเริ่มจะซนเข้าแล้ว ไม่หลับไม่นอนรึไงครับนี่มันตี3แล้วนะ แต่ช่างเหอะขอผมได้อยู่ใกล้ๆเธอ อะไรๆก็ยอม อิอิ
นางฟ้า เธอนั่งเล่นน้ำอยู่ริมลำธารส่วนผมนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนสีขาวซึ่งไม่ห่างจากลำธารนัก
“เยซอง น้ำที่นี่เย็นจังเลย”
“คับ ระวังไม่สบายนะคับพี่”อ๊ะ!!! พูดออกมาได้ยังไงกัน น่าอายชะมัด ไม่สิ นี่คือ โอกาสต้องรีบจับไว้โฮะๆๆ ๆๆ
“ก็ได้ ชั้นไม่เล่นละ งั้นมานั่งคุยกับนายดีกว่า”
‘ซะงั้นน่ะ’
“นายออกจะน่าตาน่ารัก นายไม่มีแฟนกับเค้าบ้างหรอ”
‘อะไรน่ะ!...เธอเปิดด้วยคำถามอย่างนี้เลยหรอ~...????’
“เออ...ผม...”
“เอ๊ะ...หรือว่ามีแล้ว ซองมินรึป่าวน้า~~”
“ไม่ใช่ๆเลย คือ...ความจริง ผมมีคนที่ผมรออยู่แล้วคับ”
“รอ...? รอยังไงหรอ?”ดวงตากลมใสจ้องมาทางผมเหมือนเธอจะอยากรู้มากเลย
“ก็รอคนๆนั้นมารักผมไงล่ะคับ”ผมไม่กล้าที่จะสบตาเธอ ได้แต่มองไปบนท้องฟ้า
“นี่นายรักเค้าข้างเดียวน่ะหรอ”
“…”พยักหน้าเล็กน้อย
“โธ่...น่าสงสารจัง ชั้นว่านายน่าจะรวบรวมความกล้าเพื่อจะไปบอกรักเค้านะ”ประโยคนี้ทำให้ผมรีบหันไปมองเธอทันที
‘แล้วถ้าบอกไป พี่จะเลือกผมหรือเค้าล่ะ เพราะในเมื่อ พี่รักคนๆนั้นหมดใจ...’
“แล้วถ้าเกิด เค้าปฏิเสธล่ะคับพี่”
“อืม...นายก็พิสูจน์ให้เค้าเห็นสิ ว่านายรักเค้าคนนั้นแค่ไหน”
.
.
.
.
“คับ ผมจะพยายาม”เยซอง อมยิ้มเล็กๆเหมือนกับว่าเขากำลังมีความหวังมากขึ้น
“ชั้นขอเอาใจช่วยนะ”อีทึกตบไหล่เยซองเบาๆ
“ขอบคุณคับ”รอยยิ้มของเยซอง ทำให้ดวงตาของเขาเล็กลงกว่าเดิม
“แล้วเรื่องของพี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง”เยซองถาม
“…”สีหน้านางฟ้าของเขาเริ่มเปลี่ยน เยซองถึงกับรู้สึกได้
“ขอโทษคับ ที่ถามเรื่องแบบนี้”เยซองรีบกล่าวทันที
“เออ...ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเค้าเลย”อีทึกตอบด้วยสีหน้านิ่งในขณะที่กำลังเจ็บปวดอยู่ข้างในใจลึกๆของเธอ“นั้นๆ เยซองนั้นหิ่งห้อย หนิ”เธอเบนความสนใจไปทางอื่น
“พี่อยากได้หรอ เดี๋ยวผมมานะ”เยซองวิ่งไล่จับหิ่งห้อยขณะที่อีทึกนั่งมองเยซองอย่างไม่ละสายตา
ไม่นานนัก หิ่งห้อย2ตัวก็อยู่ในกำมือของเยซอง“นี่คับพี่ ตัวนั้นของพี่ ตัวนี่ของผมนะ”
“น่าสงสารจะตาย นายจับมันมาทำไม”
“ก็ผมอยากให้พี่ได้เห็นใกล้ๆหนิ”
“ขอบใจนะ ชั้นชอบมันมากเลย แต่ชั้นว่าเราปล่อยไปดีกว่าเนอะ”อีทึกกล่าวก่อนที่จะปล่อยมันไป
“นายนี่น่ารัก กว่าที่ชั้นคิดไว้อีกนะเนี่ย”
“ฮ่าๆ ขอบคุณคับ”
‘โอ้วว์...คำชมของนางฟ้าช่างประเสริฐจริงๆ’
“ดูสิ ชมนิดชมหน่อยหน้าแดงซะแล้ว”
“ป่าวหรอกคับ อากาศมันเย็น”
“ฮ่าๆ นายนี่จริงๆเลยนะ”อีทึกหลุดขำออกมา
“พี่ไม่หนาวหรอคับ เสื้อพี่บางมากเลย เดี๋ยวผมเข้าไปหยิบเสื้อคลุมในห้องมาให้นะคับ”
“ไม่ต้องๆ นั่งอยู่นี่แหละ ชั้นขอแค่ให้นายอยู่ข้างๆชั้นก็อุ่นทั้งใจและกายแล้ว”
“…”เยซองทำตัวแทบไม่ถูก
“ขอยืมไหล่ของนายหน่อยสิ แล้วโอบชั้นด้วย”
‘โอ้ว...แม่เจ้า (เดี่ยว7)’
“ได้เลยคับพี่”เยซองกล่าวพร้อมหัวใจที่เต้นแรงจนจะทะลุออกมานอก อกของเขา
“นี่...เยซอง หัวใจนายทำไมเต้นแรงอย่างนี่ล่ะ”
“ก็...พี่เป็นคนแรกที่ซบไหล่ของผมไงล่ะคับ”
‘เมื่อไหร่พี่อ่อนแอ...ผมก็พร้อมที่จะปกป้องพี่
เมื่อไหร่ที่พี่เจ็บปวด...ผมก็พร้อมที่จะแบกรับความเจ็บปวดของพี่ทั้งหมด
เมื่อไหร่ที่พี่ร้องไห้...ผมก็พร้อมที่จะเอาไหล่ซ้ายให้พี่ซบ’
“ว้าว...จิงหรอเนี่ย งั้นอย่าเอาไหล่นี่ให้ใครซบง่ายๆล่ะ”
“รับทราบคับพี่”
‘ก็ผมรักพี่คนเดียว แล้วผมจะเอาไหล่ให้ใครซบได้อีกล่ะเคอะๆ’
“พี่คับ ถ้าสมมุติว่า ถ้าพี่เลี้ยงกระรอกไว้ตัวหนึ่ง ระหว่างนั้นก็มีกระต่ายหลงทางมา แล้วพี่ก็เลี้ยงมันด้วยความรักทั้งสองตัว เมื่อฝนตกหนัก พี่จะเลือกตัวไหนหนีฝนไปกับพี่คับ”
“สองตัวไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้คับ พี่ต้องเลือกตัวที่ควรจะเลี้ยงมันไป จนมันตาย”
“ในเมื่อพี่ต้องเลือก อืม...กระ...กระรอกละกัน”
สายตาของเยซองกลับเศร้าลงทันที
“เพราะ...?”
“เพราะ ตัวที่พี่เลือกมันผูกพันกับพี่มากที่สุดนะยิ่งนานยิ่งผูกพันกันไงล่ะ”
“ก็ถูกของพี่นะคับ”
“นี่ๆ วันจันทร์นายต้องไปโรงเรียนได้แล้วนะเพราะนายลงแข่งDessert Sweet Cooking Boysไม่ใช่หรอ อาทิตย์หน้าจะแข่งแล้วนะ”
เยซองถึงกับหันมามองอีทึกทันที
“พี่...รู้ได้ไงคับ ว่าผมจะลงแข่ง”
“ก็ชั้นเห็นรายชื่อผู้ลงแข่งขันมีชื่อนายติดอยู่หนิ”
“เออ...มั้ง...คับ”เยซองกล่าวด้วยความมึนงงเล็กน้อย
‘ต้องเป็นนายแน่ๆเลย เจ้ามินบ๊อง…!’
“อืม...พี่อีทึกคับ ผมมีเรื่องบางอย่างที่อยากรู้น่ะคับ”
“เรื่องอะไรล่ะ ว่ามาสิ”
“คือ...เมื่อวันที่พี่ร้องไห้น่ะคับ มีปัญหาอะไรรึปล่าวคับ”
ใบหน้างดงาม จากที่ซบบนไหล่ของเยซอง ถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองเขาทันที
“พี่...เฮ้อ...! พี่เลิกกับคังอินแล้วแหละ”ฝืนใจพูดออกมา ทั้งๆที่ในใจของเธอเจ็บทั้งหัวใจ
“ขอโทษนะคับพี่ ที่ผมเผลอถามไป”
‘เราทำไมปากเสียอย่างนี้นะ-*-’
“ไม่หรอก~~ชั้นอึดอัดมามากพอแล้ว อยากปลดปล่อยบ้างก็ดี”
“พี่อึดอัดอะไรก็บอกผมได้นะคับ ผมพร้อมจะรับฟังทุกเรื่อง”
“เค้าคงไม่รักพี่อีกต่อไปแล้วแหละ ฮือๆ”ร่างบางๆ เข้าซุกในอ้อมแขนของเยซองโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
“พะพี่ อย่าร้องไห้ไปเลยคับ พี่ต้องเข้มแข็งนะ”พยายามเก็บความแค้นไม่ให้ร่างบางรู้เด็ดขาด
‘นายมันตัวมารร้าย คิม ยองอุน’
“เยซอง ชั้นรับไม่ได้ แล้วตอนนี้ชั้นเจ็บปวดมากๆด้วย ทำยังไงดี...? ฮือๆ”
‘จริงๆ อยากบอกออกมาว่า ผมเจ็บมากกว่าพี่หลายเท่าเลย’
“ใจเย็นๆนะคับพี่ ยังมีคนที่เจ็บมากกว่าพี่อีกนะ”
“ใครกัน...?”
“ผมไง ผม...เจ็บปวดมา2ปีแล้วนะคับ ยังทนได้เลย”
“งั้นหรอ นายนี่อดทนเก่งจัง ถ้าเป็นพี่ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน”
‘ให้ตายเหอะ ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย’
“แล้วคนที่ทำร้ายนาย คือใครหรอ...? บอกได้ไหม?”
“...”จ้องหน้าร่างบาง ใบหน้าเรียวสวย น้ำตาของนางฟ้าของเขาเริ่มหยุดไหลเหลือเพียงเสียงสะอื้นที่อยู่ในอกของเธอ ใบหน้าที่เยซองจ้องอยู่ทำให้น้ำตาของเขาเริ่มเอ่อล้น
“...”ความเงียบเริ่มปกคลุมอีกครั้ง ทั้งสองจ้องหน้ากันเยซองดึงตัวอีทึกเข้ามากอดช้าๆ ก่อนที่เขาจะเหมือนคนกำลังบ้าคลั่ง น้ำตาของเยซองไหลออกมาดูเหมือนจะไม่ยอมหยุด เสียงสะอื้นดังออกมา จนร่างบางถึงกับตกใจ
“โธ่...น้องพี่ ร้องออกมาให้หมด อย่าเก็บไว้”นางฟ้าผู้อ่อนโยนแสดงพลังของเขาออกมา เธอปลอบโยน พร้อมกับลูบหัวเยซองเบาๆดูเหมือนเธอจะยังไม่รู้ตัว
“ฮึก!... พี่คับ พอผมได้สัมผัสกับคนๆนั้นอย่างใกล้ชิด เหมือนกับว่าสิ่งรอบๆตัวมันไม่สำคัญเท่ากับคนๆนั้นอีกแล้ว ฮึก!”เยซองกอดนางฟ้าแน่นกว่าเดิม เหมือนกลัวว่า จะไม่มีวันได้กอดแบบนี้อีกต่อไป
“เดี๋ยวนะ...”อีทึกผละตัวเยซองออก“คนๆนั้นของนาย...หมายถึงชั้นใช่ไหม...?”
“ฮึก…!”เขาได้แต่สะอื้น
“ได้โปรด...บอกชั้นเถอะ”
“...ฮึก!”เขาผยักหน้าเบาๆ
“ไม่นะ...! เยซอง!”นางฟ้าที่อ่อนหวาน ในตอนนี้กลับเป็นอีกคนไปแล้ว เธอตะคอกใส่เยซอง
“พี่คับ ฮึก...! ผมรักพี่จริงๆนะ รักพี่คนเดียวเท่านั้น”เยซองเข้าโอบร่างบางอย่างบ้าคลั่ง ในขณะที่อีทึกพยายามใช้มือป้อง
“เยซอง...! จำไม่ได้หรอ ที่ชั้นบอกนาย ว่าชั้นรักคังอินคนเดียวเท่านั้น และจะไม่แบ่งหัวใจให้กับใครทั้งนั้นเพราะฉะนั้นชั้นไม่สามารถรักใครได้อีก!!!”อีทึกระเบิดอารมณ์ออกมา
“...ฮึก!”เขาถึงกับอึ้ง
“นายเลิกรักชั้นเถอะ มันไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก อย่าทำให้ชั้นหนักใจไปเลย คิมจงอุน”อารมณ์ของเธอเริ่มเย็นลง ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถ และขับออกไปโดยไม่ลังเล
‘ให้ตายเหอะ...สิ่งที่ระบายออกมา มันทำลายทุกอย่าง ทำลายความสัมพันธ์ ทำลายคนรักของผมแล้วพรุ่งนี้นางฟ้าจะยังเห็นฉันเป็นน้องชายอยู่ไหม...?’
“…”สิ่งที่ผ่านไปไม่กี่นาทีนี้ เขาถึงกับพูดไม่ออกและทำให้บรรยากาศรอบๆ ยิ่งหนาวเหน็บกว่าเดิม สำหรับเยซองแล้ว เขากำลังกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าถ้ามันระเบิดออกมามันจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขาเอง
เขาเดินเข้าห้องนอน ก่อนที่จะเหลือบไปเห็น โทรศัพท์มือถือสีขาวซึ่งวางอยู่ข้างหัวเตียง ‘นี่มันเครื่องที่เธอขว้างไปนอกหน้าต่างวันนั้นหนิ ยังใช้ได้อยู่อีกหรอเนี่ย’ เยซองหยิบมันขึ้นมาดู ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ถูกที่แอบดูโทรศัพท์ของคนอื่น รูปถ่ายแต่ละรูปในเครื่องของอีทึก เต็มไปด้วยรูปคังอิน
“คิม ยองอุน นายไม่รู้รึไง ว่านางฟ้ายังลืมนายไม่ได้”
♪~ทึกกี้ๆ รับข้อความซิที่รัก~ รับสิ รับสิ~♪
เช้าสายของวันอาทิตย์ เสียงของคังอินดังขึ้น ทำให้เยซองถึงกับสะดุ้ง เขารีบลุกขึ้นจากเตียงเพื่อหาต้นเสียง
ฉันรู้นะว่าเมื่อคืนนายอยู่กับคังอิน คงสนุกมากล่ะสิ...
ห่างจากคังอินซะ ไม่งั้นนายจะเจอดี.
ฮยอกแจ
“นี่มันอะไรกัน!!!!”เขาแทบจะหยุดหายใจ ‘ฉันควรจะตกใจเรื่องไหนดีล่ะ’
‘พี่คังอินไม่สนพี่อีทึกแล้วไม่ใช่รึไง’
‘แล้วฮยอกแจเป็นใครกันนะ’
‘นี่มันข้อความข่มขู่หนิ’
Stargaze.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น