คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Love and tolerate
“ทำไมต้องเป็นพี่...พี่ทำไมต้องทำให้นางฟ้าร้องไห้ฮะ...! คังอิน…!”เขาร้องไห้ออกมาด้วยความแค้น ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างคังอินกับนางฟ้าของเขา
อ๊ากกกกกก...
เพล้ง!!!!
มือซ้ายของเขาชกไปที่กระจกบานใหญ่อย่างจัง จนทำให้มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด ร่างกายของเยซองเริ่มอ่อนแรง ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความเจ็บปวดของนางฟ้า
“เยซอง...เมื่อกี้นายทำอะไรของนายน่ะ”ซองมินรีบวิ่งเข้ามาก่อนที่จะกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เขาต้องตกใจเมื่อเห็นเยซอง
“…”เยซองนั่งกอดเข่า ตัวสั่นไปทั้งตัว เขากัดฟันตัวเองแน่น ดวงตาของเขาแดงเถือกด้วยความแค้น
“เยซองๆๆๆๆ ๆๆๆ”ซองมินเขย่าร่างที่ไร้สติ
“…ชั้น...เกลียด...คนที่...ทำไห้...นางฟ้า...ร้องไห้...”เขากัดฟันพูด
“นี่หรอ การระบายความแค้นของนายน่ะ นายมันงี่เง่ากว่าชั้นอีกนะ”ซองมินโอบกอดพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความสงสาร
********************
“นี่ คังอิน นายออกมาเดี๋ยวนี้นะ”ร่างบางตะโกนอยู่หน้าบ้านสุดหรู
“ว่าไงจ๊ะ ที่รัก ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”คังอินเปิดประตูรั้วออกมา ด้วยรอยยิ้มที่ดูออกว่าแสร้งทำ
“เมื่อ30นาทีที่แล้วนายอยู่กับใคร?”
“…ทำไมถึงถามล่ะจ๊ะ ที่รัก หืม?”
“เรื่องที่ชั้นถามนายยังไม่ได้ตอบเลยนะ”
“ชั้น...อยู่กับเพื่อนน่ะ”คังอินกล่าว
“เพื่อน...? งั้นหรอ...ที่ชื่อ อี ฮยอกแจ ใช่มั้ย”สีหน้าที่เย็นชาของเธอเริ่มเปื้อนไปด้วยน้ำตา
...เธอร้องไห้ให้คังอินจริงๆด้วย จองซู....
“นายรู้จักเค้าได้ยังไง บอกมานะ!!!!” คังอินบีบแขนพร้อมกับเขย่าตัวเธอด้วยอารมณ์ร้อนตัวของเขา
“โอ๊ยยยย คังอิน ชั้นเจ็บนะ”นางฟ้าร้องด้วยความเจ็บจากแรงของคังอิน
“ก็บอกซิ ว่าเค้าพูดอะไรกับเธอ…!”
“คังอินนายไม่เคยทำกับชั้นอย่างนี้มาก่อนเลยนะ ทำไม...”
“นายตอบไม่ตรงคำถามชั้นแล้วนะ!!!!!!!!!”คังอินตัดบท
…จองซูถึงกับเงียบไป หลังจากโดนตะคอกและการกระทำไม่ค่อยดีนักของคนรักของเธอ
“โอเค...ตอนนี้ ชั้นไม่อยากจะรู้แล้วว่านายรู้จักเค้าได้ยังไง ชั้นคิดว่านายคงรู้ความจริงแล้วแหละ”
“ความจริงก็คือนายมีคนใหม่แล้วซินะ”จองซูกล่าวทั้งน้ำตา
‘นี่คังอินกำลังจะเลิกกับชั้นหรอเนี่ย ไม่นะ ชั้นจะไม่ให้เป็นอย่างนั้นแน่ๆ ’
“อืม...ก็ถูก เข้าใจถูกแล้วหนิ”คังอินกล่าวเหมือนไม่แคร์คนตรงหน้าของเขา
“แล้วที่ผ่านมา เราทำเพื่ออะไรกัน”
“ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพื่ออะไร แต่ในวันนี้เมื่อความจริงมันเปิดเผย มันก็ช่วยไม่ได้”
“นายทำกับชั้นเกินไปแล้วนะ นายบอกว่า รักชั้นๆ แต่นายทำแบบนี้งั้นหรอ”
“น่ารำคาญน่า! ดึกแล้ว ชั้นง่วงจะตายอยู่แล้ว นายไปไกลๆซะ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับชั้นอีกได้มั้ย ชั้นเบื่อที่จะเจอหน้านายอีก”คังอินเดินเข้าบ้านของเขาอย่างเย็นชา โดยไม่สนใจนางฟ้าที่แสนดีต่อเขาเลยแม้แต่น้อย
“ถึงยังไงชั้นก็จะรักนายคนเดียวนะ คังอิน!!!!!” จองซูตะโกนขึ้นไปทางหน้าต่างห้องนอนของคังอิน เธอร้องไห้จนแทบจะไม่มีน้ำตาที่จะไหล ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา ตอนนี้ใบหน้ากลับต้องหม่นหมองเพราะเรื่องระหว่างเธอกับคังอิน ไปซะแล้ว
.
.
.
.
คืนนี้ผมต้องเดินกลับบ้านคนเดียวใช่มั้ย ผมไม่เคยเดินคนเดียวมา3ปีแล้วนะ นับตั้งแต่ที่รู้จักกับคังอิน ทำไมนะ ทำไมผมต้องมาเจ็บอย่างนี้ ทั้งๆที่ภาพลักษณ์ภายนอกออกจะร่าเริงและอ่อนโยน ต่อไปคงไม่มีใครให้หอม ให้กอด ให้เดินเคียงข้างอีกแล้ว ผมรู้สึกผิดหวังในตัวเอง ที่ดึงคนที่ผมรักที่สุดกลับมาไม่ได้ ผมยังอึ้งไม่หาย กับคำพูดทั้งหมดที่ออกมาจากปากของคังอินเมื่อไม่นานนี้เอง นั้นสินะ...คงมีคนที่ดีกว่าชั้นอีกตั้งมากมาย โดยเฉพาะ อี ฮยอกแจคนนั้นน่ะสิ
หลังจากวันที่เกิดเรื่อง คังอินเดินผ่านผมอย่างเฉยเมย เขาไม่คิดที่จะแลผมเลยแม้แต่น้อย จากที่เคยนั่งโต๊ะติดกัน แต่เขากลับย้ายไปนั่งหลังห้องคนเดียว คนทั้งโรงเรียนต่างพากันนินทากันใหญ่ เรื่องที่คังอินห่างกับผม นี่หมายความว่าคังอินเลิกกับผมจริงๆหรอเนี่ย เมื่อไหร่ที่ผมนึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เคยแทคแคร์กันและกัน ผมต้องไปนั่งร้องไห้ที่ห้องเก็บของชมรมตอนพักกลางวันทุกครั้ง ผมเพิ่งรู้นะว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ….
“สบายดีไหมครับ พี่อีทึก”ซองมินเดินส่วนทางกับผมขณะที่ผมกำลังเดินเหมือนซอมบี้กลางวัน
“สบายดีมากเลย เอ๊ะ...แล้วคู่หูนายไปไหนล่ะ”ผมต้องปั้นยิ้ม แสร้งสบายดีกลัวว่าคนอื่นจะไม่สบายใจ ก็ผมเป็นถึงประธานชมรมหนิ จะหน้าบูดได้ยังไงกันได้ยังไงกัน
“เจ้าจองอุนหรอครับ เค้าลาป่วยไปรักษาตัวที่บ้านเกิดน่ะครับ”
“ลาป่วยมา2อาทิตย์แล้วเนี่ยนะ”ผมไม่เห็นเค้าหลังจากวันที่ผมไปเฝ้าเค้าแล้วน่ะ
“จองอุนเค้าเป็นอะไรมากรึปล่าว วันก่อนดูอาการของเค้าน่าเป็นห่วงนะ”ผมถามต่อ
“เออ...ก็ไม่มากนะครับ ไม่ต้องห่วงหรอกครับ”
“บ้านเกิดเค้าอยู่ไหน?”คำถามนี่ทำให้ซองมินแสดงพิรุธออกมา
“อยู่....เออ ขอโทษนะครับพี่ เจ้าจองอุนไม่ให้ผมบอกใคร”
“งั้นหรอ”
“ผมไปก่อนนะครับ ลาก่อนครับพี่”ซองมินน้อมตัวก่อนจะรีบเดินไม่อย่างรีบร้อน
‘ผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าจองอุนเค้าเป็นอะไร น่าเป็นห่วงจริงๆ ทุกครั้งที่นึกถึงคิม จองอุน ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ ทั้งๆที่เค้าก็ไม่ได้เด่นดังอะไรมากมาย’
หลังเลิกเรียน ผมใช้สิทธิ์ในฐานะประธานนักเรียน จึงรีบไปค้นหาประวัติจองอุนที่ห้อง ประวัตินักเรียน ผมนั่งค้นหาอยู่นาน แต่สุดท้ายก็เจอจนได้ แทบปาดเหงื่อ~~
“อ้า...ฮ่า เจอซะทีเจ้าซาลาเปาน้อย”
ประวัตินักเรียน
ระดับชั้นปีที่ 2 รุ่นที่ 207
ชื่อ : คิม จองอุน
เกิด : 24 สิงหาคม ~~~
ที่อยู่ : ~~~~ ~~~~~~~~ ~~~ ~~~~~ จังหวัด ชองนัม
นักเรียนทุนจากจังหวัด ชองนัม
ความสามารถพิเศษ : ทำอาหาร ร้องเพลง~~~~
................
.....
หยุดวันเสาร์ ครั้งนี้จริงๆแล้วผมต้องไปใช้เวลาดีๆกับคังอิน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ผมคิดถึงเค้าใจจะขาด แต่เค้าไม่คิดที่จะโทรมาหาผมบ้างเลยหรอ ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดกับเค้าอีกแล้ว ผมกลัว กลัวว่าจะทำเค้ารำคาญ กลัวว่าเค้าจะเกลียดผมไปมากกว่านี้ แค่นี้ผมก็กลัวเค้าจะแย่อยู่แล้ว แต่ผมไม่ปล่อยให้เวลาไร้ค่า ผมรีบขับรถตรงไปชองนัมทันที ทำไมเราต้องใส่ใจกับเด็กปี2ธรรมดาคนนี้ด้วยนะ แต่เวลาที่อยู่ข้างเค้า ดูอบอุ่นในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
.
.
.
.
ตกเย็น รถสปอร์ทคันสีขาวสุดหรู จอดตรงหน้าบ้านของเยซอง
“เฮ้อ...ถึงซะที ไม่นึกเลย ว่าจะไกลขนาดนี้”จองซูสบทก่อนที่จะลงจากรถของเขา เขามองไปรอบๆตัวของเขา มีภูเขาลูกใหญ่หลายลูกล้อมหมู่บ้านนี้ไว้
“ท่านคนรวย...! มาทำอะไรแถวนี้ แถวนี่ไม่มีห้างฯหรอก”เสียงหญิงชราคนนึงตะโกนมาจากทางด้านหลัง
“ขอโทษนะครับ...บ้านของคิม จองอุน หลังนี้ใช่มั้ยครับ”เขาชี้ไปทางบ้านเก่าๆหลังนึง
“เจ้าเยซองน่ะหรอ คุณคงเป็นเพื่อนที่โรงเรียนของเยซองน่ะสิ”
‘คุณยายท่านเดาถูกด้วยแฮะ’
“ครับ”
“ตามยายมานี่ เดี๋ยวยายจะพาไปหา”หญิงชราเดินนำ
“เยซองเอ้ย...มีเพื่อนมาหาน่ะหลาน”คุณยายและเขาหยุดตรงหน้าห้องของเยซอง
‘นี่ยายของจองอุนหรอเนี่ย’
“ใครครับยาย เจ้าซองมินรึปล่าว”
‘นี่ครั้งที่2แล้วนะ ที่นายคิดว่าชั้นเป็นซองมินน่ะ เฮ้อ...!’
“เออ...พี่ไงจ๊ะเยซอง จองซูไง”
“พะ พี่รุ่นพี่อีทึก!...สักครู่นะครับ”เสียงลุกหลีลุกลนดังมาจากห้องของเยซอง
สักพัก ประตูห้องถูกเปิดออก ทันทีที่เยซองมองหน้าจองซู ทำให้ใบหน้าของเยซองดูเศร้ากว่าเดิม
“อ่อ...หวัดดีจ๊ะ ให้พี่เข้าไปได้มั้ย”
“ครับ”เยซองพูดอย่างน้อบน้อม
จองซูนั่งลงบนโซฟาเก่าๆ พร้อมกวาดสายตาไปรอบๆห้อง
“ห้องนายดูสะอาดตาดีหนิ”
“หรอครับ แคบไปหน่อยนะครับพี่”เยซองนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่าๆตัวนึง
“เป็นยังไงบ้างล่ะ หายไปตั้งสองอาทิตย์แหนะ พี่เป็นห่วงนายเลยมาเยี่ยม”ประโยคนี้ดูเหมือนว่าจะทำให้เยซองยิ้มออกและดูชื่นใจมากกว่าเดิม
“สบายดีครับพี่ ผมแค่อยากพักผ่อน”
“เอ๊ะ มือนาย?”
“อ่อ เล็กน้อยน่ะครับ ผมไม่ระวังเลย โดนประตูหนีบเอา”
“วันหลังนายต้องระวังให้ดีๆนะ”
“แหะๆ ครับ”เยซองฉีกยิ้มเล็กๆ
“เจ้าหนูเอ้ย จะค้างที่นี่เลยมั้ย ยายจะได้ไปเตรียมห้องไว้ให้”คุณยายอารมณ์ดีของเยซองเดินเข้ามาถามจองซู
“ไม่เป็นไรครับคุณยาย เดี๋ยวผมนอนกับจองอุนก็ได้ครับ”จองซูกล่าวก่อนจะส่งยิ้มหวานๆให้คุณยายของเยซอง
.
.
.
กลางดึก...
“จองอุน... จองอุน... ”เสียงหวานๆดังแว่วๆข้างหูผม จนทำให้ผมสดุ้งตื่น
“….”
“จองอุนนายหลับรึยัง...? พี่อยากเข้าห้องน้ำน่ะ พาไปหน่อยสิ”
“จะเข้าห้องน้ำหรอครับ...!”ทำไมพี่ต้องเข้าห้องน้ำกลางดึกด้วยนะ ผมกลัวว่าจะเก็บอาการหื่นของผมไม่อยู่น่ะสิ เหอะๆ
“เร็วๆสิ ปวดจะตายอยู่แล้วนะ”
“ครับๆ”
ผมกับพี่อีทึกถือไฟฉายไปกันคนละอัน ท่ามกลางอากาศที่เย็นจับใจในยามราตรี “ทนหนาวหน่อยนะ พี่ขอเข้าแป๊บนึง”นางฟ้ายิ้มให้ (อีกแล้ว) ก่อนจะเข้าไปทำธุระสว่นตัวของเธอ
ไม่นานนัก นางฟ้าของผมก็ออกมาด้วยใบหน้าที่ดูสบายกว่าเดิม
“เยซองนี่กี่โมงแล้ว…?”เยซองหรอ? นางฟ้าเรียกผมว่าเยซองงั้นหรอ
โฮกกกก^0^ผมคือคนสนิทของนางฟ้าแล้วใช่มั้ยคร้าบบบบบ
“ตี3กว่าๆแล้วครับ เออ... เมื่อกี้ พี่เรียกผมว่าเยซองหรอ”ดูเหมือนผมมีความกล้ามากขึ้นเมื่อพี่เค้าเรียกชื่อเล่นผม
“ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้นายคือน้องของพี่แล้วนะ หรือจะให้เรียกว่า น้องซาลาเปาดีล่ะ อิอิ”นางฟ้าแอบแซวผม ช่างน่ารักจริง นางฟ้าของผม
“เรียกเยซองดีกว่าครับ ฮ่าๆ”อย่างน้อยผมก็เป็นน้องคนสนิทของนางฟ้าแล้วนะครับ
“เอ๊ะ....ตรงนั้นมีเก้าอี้ข้างลำธารด้วย ไปนั่งเล่นน้ำกันเถอะ”รู้สึกว่านางฟ้าของผมเริ่มจะซนเข้าแล้ว ไม่หลับไม่นอนรึไงครับ
------------------------------------------------------------
รอหน่อยนะ ตอนหน้ามีสวีทแน่ๆใกล้ละๆ เอาให้หวานจนเน่าเลย
ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาอ่ะ แต่ก็พยายามปั่นจนเสร็จ แต่ก็ขอบคุณทุกๆคนที่มีอ่านนะคะ ดีใจมากจิงๆที่มีคนชอบ เยทึก เหมือนกัน
Stargaze.
ความคิดเห็น