คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : begin acquainted
ผมอยากเก็บความอบอุ่นนี้ไว้นานๆ แต่...ร่างกายของผมน่ะสิ ตอนนี้ มันไม่ตอบรับอะไรเลย อยากจะลืมตามามองคนที่โอบกอดผมไว้...แต่ก็ทำไม่ได้อีกแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าคนธรรมดาอย่างผม จะได้อ้อมกอดของนางฟ้าที่งดงามอย่างพี่อีทึก...
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นในห้องของผม ผมรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เอ๊ะ...เจ้าซองมินมานอนฟุบข้างๆงั้นหรอ
“นี่ๆ...ช่วยหยิบน้ำให้ชั้นหน่อยสิ”ผมปลุกเจ้าซองมิน
‘นายถึงขนาดนอนเฝ้าชั้นเลยหรอ’
“จองอุน ฟื้นแล้วหรอ อ๊ะ...ได้ๆ เดี๋ยวพี่รินน้ำให้นะ”
นะ..นี่ ไม่ใช่เจ้าซองมินงั้นหรอ นี่นางฟ้าของผมหนิ หน้าผมเริ่มแดงและรู้สึกชาไปทั้งตัวแล้ว ดวงตาของเธอที่ช่างแปร่งประกายเหลือเกิน ยิ่งตอนตื่นขึ้น แทบจะทำให้หัวใจผมละลายไปเลย...
“.......”ผมทั้งอึ้ง ทั้งตกใจ เมื่อกี้ผมนึกว่าซองมินหนิ
“ทำไมถึงมองพี่อย่างนี้ล่ะ”
“ป่ะ...ป่าวคับพี่ แล้วเพื่อนผมไปไหนหรอคับ”เยซอง จิบน้ำที่อีทึกรินให้ก่อนที่จะวางมันลงบนโต๊ะหัวเตียงด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
“อ่อ...ซองมินไปซื้อข้าวกล่องน่ะ พี่เห็นว่าไม่มีใครมาเฝ้านาย พี่ก็เลยมาด้วย”
“ขอบคุณนะคับ...พี่อีทึก ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้นะคับ”
“จ๊ะ...ขอบคุณนะ”
นางฟ้ายิ้มอีกแล้ว ผมอยากจะลงไปกลิ้งกับพื้นจังเลย เขินจัง โดนยิ้มให้อย่างนี้ รอยยิ้มของเธอทำให้ผมใจละลายไปเลยจิงๆนะ
.
.
.
.
กิ๊ง ก่อง!
“ไม่ต้องลุก นอนพักเถอะ เดี๋ยวพี่ไปเปิดให้เอง”นางฟ้าอาสาเดินไปเปิดประตู โดยปล่อยให้ร่างที่กำลังอ่อนแอนอนพักผ่อนอยู่บนเตียง
“ข้าวกล่องมาแล้วจ้า...มาๆ มากินข้าวๆ”เสียงของหนุ่มน้อยน่าหยิก ทำให้บรรยากาศในห้องดูมีชีวิตชีวาขึ้นกว่าเดิม
“นั้นกล่องของนาย นี่ข้าวกล่องของชั้น แล้วทำไมนายซื้อมาแค่2กล่องล่ะ”เยซองทักขึ้นอย่างไม่พอใจ ระหว่างที่ซองมินแจกข้าวกล่องเรียบร้อยแล้ว
‘ไม่สิ...มันต้องมี3กล่องนะ แล้วพี่นางฟ้าเธอจะทานอะไรล่ะ’
“ก็ชั้นถามแล้ว ว่าเค้าจะทานมั้ย แต่รุ่นพี่เค้าบอกว่าไม่เป็นไรหนิ งั้นก็แสดงว่าเค้ายังไม่อยากทาน”โธ่~เจ้ากระต่ายน้อยผู้ใสซื่อ ช่างซื่อซะ จริงๆ
“ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะเจ้าบ๊อง เฮ้อ~!”เยซองสบท ทำเอารุ่นพี่อีทึกและซองมินต่างพากันอมยิ้ม เพราะดูเหมือนว่าแก้มของเยซองจะพองขึ้นมาคล้ายกับซาลาเปา
“เออ...คือ...เดี๋ยวพี่ก็จะไปแล้วคับ อย่าไปว่าซองมินเค้าเลย”
‘อยู่กับผมนานๆสิ พี่นางฟ้าของผม จะรีบไปไหนกัน...’
“ทานกล่องของผมก็ได้คับ พี่อีทึก”
ในใจของเยซอง คิดอย่างเดียวว่าจะทำอย่างไร ที่จะได้อยู่กับนางฟ้าของเขานานๆเท่านั้น ทั้งๆที่เขาหิวแทบตาย แต่เขาก็ต้องทน เพราะ...
...กลัวว่านางฟ้าจะหิว...
...กลัวว่านางฟ้าจะจากไป...
...กลัวว่าวันพรุ่งนี้นางฟ้าจะลืมเขา...
“เยซอง นายกำลังป่วยอยู่ ก็ต้องทานเยอะๆสิ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก”สีหน้าของนางฟ้าจ้องมองเยซองด้วยความเป็นห่วง
“นายนี่จริงๆเลยนะ”ซองมินสบทกลับบ้าง แล้วกระต่ายน้อยก็ยังทานต่อไป
“เงียบไปเลยน่า กินเข้าไปซะ ปากจะได้ไม่ว่าง”
“ชิส์ งั้นก็สลับกันกินไปเลยสิ ไม่ยุ่งด้วยแล้ว ไปเดินเล่นข้างล่างดีกว่า”ซองมินกล่าว ก่อนที่จะเดินงอนตุ๊บป่องออกไป
.
.
.
.
‘เจ้าบ๊องเอ้ย...นายงอนหนีอย่างนี้ งั้นชั้นก็ได้อยู่กับนางฟ้าสองต่อสองน่ะสิ โธ่เอ้ย...เริ่มเกร็งอีกแล้ว ผมอยากให้พี่นางฟ้าอยู่กับผมนะ แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่กล้า’
“อ้า...ใช่เลย งั้นเรามาแลกกันป้อนเอามั้ย”
“อะ...เออ...จะดีเหรอคะ...”ผมยังไม่ทันได้พูดจบ ข้าวพร้อมเจ้าช้อนพลาสติกก็มาอยู่ในปากผมซะแล้ว
‘นี่มือของพี่อีทึกหนิ ห๊า พี่อีทึกเป็นคนป้อนผมงั้นหรอ โอ้วๆ โลกจะแตก เค้าป้อนผมด้วย ตอนนี้อยากจะตะโกนออกมาดังๆให้สะใจไปเล้ย ฮิ้วววว!!!!’
“นี่ จองอุน นายจะทานช้อนไปเลยใช่มั้ย ฮ่าๆ”
“ฮะ ฮ่า...”หน้าผมแดงไปหมดแล้ว อยากจะอมข้าวไว้นานๆ เพราะถือว่าเป็นข้าวจากสวรรค์ โฮกกกกกกก (เย่เริ่มรั่วในใจ--*)
“นายป้อนพี่บ้างสิ จองอุน”นางฟ้าของผมอ้าปากรอลิ้น เอ้ย! รอป้อน
ผมค่อยๆตักคำเล็กๆ และค่อยๆป้อนเข้าปากคนที่ผมรักอย่างระมัดระวัง อยากหยุดเวลาที่มีความสุขที่สุดของผมไว้นานๆจัง
อยากหยุดเวลาให้นางฟ้าอยู่กับผม
อยากหยุดเวลาไว้ให้เราได้เข้าใจกัน
อยากหยุดเวลาไว้ให้เราอยู่ด้วยกัน…ตลอดไป
“อื้มมมม...อร่อยจังเลยเนอะ”
“ถึงตานายละ พี่ต้องป้อนนายบ้าง เจ้าเปาน้อย อ๊ะ...อ่าปากสิ”
‘เจ้าเปาน้อยหรอ!!!!!!!’
ผมอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากรอข้าววิเศษใส่ความสุขของพี่นางฟ้า
.
.
.
.
.
♪~I can waiting for you gin banghwangdie majimagun naegero dorawajwo~♪เบอร์ของคังอินแสดงบนมือถือของอีทึก...
‘ฮัลโหล...ว่าไง ที่รัก’รอยยิ้มแสนหวาน บ่งบอกว่า เขามีความสุขแค่ไหน
‘น่ะ...นั้นใครน่ะ’เสียงของอีทึกเริ่มสั่นคลอน รอยยิ้มของบนใบหน้าของนางฟ้าแสนสวยเริ่มหายไป
เยซองจ้องมองคนที่เขารักด้วยความเป็นห่วง
‘ชั้นอีทึก!...นายล่ะเป็นใคร’อีทึกเริ่มขึ้นเสียง
“พี่ครับ ใจเย็นๆครับ”เยซองกระซิบเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าคนที่เขารักไม่ฟังเขาเลย
‘ใช่ เนี่ยแหละคนรักของคังอิน ชั้นเป็นแฟนกับคังอิน’
สีหน้าของเยซองเริ่มซีดลง ไม่ต้องบอกใช่มั้ยว่าเค้าเจ็บปวดแค่ไหน? อีกแล้วหรอ?
‘ชั้น...เป็นแฟนกับ...คังอิน งั้นหรอ? ประโยคนี้ออกมาจากปากของนางฟ้าจริงๆหรอเนี่ย…’จมูกของเยซองเริ่มแดงอมชมพู หน้าและดวงตาของเขาเริ่มแดง จนเห็นได้ชัด
‘…..’อีทึกขว้างโทรศัพท์ออกไปทางนอกหน้าต่างห้อง
“เออ..ขอโทษนะ จองอุน ที่แสดงสิ่งที่ไม่ดีให้นายเห็น...พี่...ขอตัวกลับก่อนนะ”อีทึกรีบออกไปอย่างรีบร้อน
“เดี๋ยวคับพี่!”เยซอง วิ่งตามออกไป
“ฮืม...”อีทึกหยุดอยู่ตรงหน้าลิฟท์
“เออ..คือ พี่มีอะไรให้ผมช่วยได้บ้างครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก มีปัญหากับคังอินนิดหน่อยน่ะ นายไปพักผ่อนเหอะ”
“…ครับ...”เยซองถึงกับพูดไม่ออก เมื่อน้ำตาของนางฟ้าได้ไหลออกมา
“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”นางฟ้าผู้อ่อนโยนของเยซอง ปาดน้ำตาพร้อมกับเดินเข้าลิฟท์ไปอย่างเยือกเย็น
หลังจากนั้น เยซองเดินเข้าห้อง ด้วยความไม่สบายใจ บรรยากาศในห้องยังหลงเหลือกลิ่นกายอันหอมหวานของนางฟ้าของเขาอยู่ อาการที่เก็บไว้ในใจ เขาปล่อยมันลงบนเตียงของเขา
“อ๊ากกกกกกกกกก”เขาตะโกนสุดเสียง หมอนและผ้าห่มบนเตียง ถูกฉีกขาดอย่างไม่มีชิ้นดี
“ทำไมต้องเป็นพี่...พี่ทำไมต้องทำให้นางฟ้าร้องไห้ ฮะ! คังอิน!”เขาร้องไห้ออกมาด้วยความแค้น ทั้งที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เกิดอะไรขึ้นระหว่างคังอินกับนางฟ้าของเขา.
Stargaze.
ความคิดเห็น