The Dream Of War อิทธิฤทธิ์สงครามแห่งฝัน

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ที่ถูกเลือก

ตอนที่1

ผู้ที่ถูกเลือก

 

ผมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอาการงุนงงกับเรื่องที่ผ่านมาเมื่อสักครู่...ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครกันนะ   ผมไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลยสักนิด

ออด~

"เฮ้ย!ออดแล้วหรอ   ตายๆๆ"ผมรีบออกตัววิ่งอย่างสุดกำลังเท่าที่ผมทำได้ท่ามกลางนักเรียนอีกหลายร้อยคนที่วิ่งกันจ้าละหวั่นเพื่อขึ้นห้องเรียนให้ทันก่อนที่อาจารย์จะเข้าโฮมรูม

"เร็วๆเข้าไอเวย์ อาจารย์จะมาแล้วนะเว้ย"ไอเซฟที่กำลังกวักมือเรียกผมอยู่หน้าห้องตะโกนออกมาเมื่อเห็นว่าผมใกล้จะถึงห้องแล้ว

"อาจารย์ยังไม่มาใช่มั้ย?   แฮกๆ"ผมหอบเล็กๆหลังจากที่วิ่งขึ้นอาคารมาที่ชั้น 5 แล้วตรงดิ่งเข้าห้องมานั่งข้างๆไอเซฟก่อนที่จะเอ่ยถามมัน

"อืม   ว่าแต่แกเหอะไปทำอะไรมาถึงได้ช้าแท้"

"...สงสัยจะหนักหว่ะ   ดมดูดิกลิ่นตุๆมะ ฮ่าๆๆ" ผมหันก้นไปทางไอเซฟแล้วส่ายดิ๊กๆไปมา

"แหวะ~ ไอเวย์ไอเพื่อนชั่ว   ไปไกลๆกูเลยนะมึง"

"อ้าวๆ!!เงียบๆกันหน่อยสิพวกเธอ   เอะอะโวยวายกันแต่เช้าเชียว" สักพักอาจารย์แอนนา   อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องผมก็เข้ามาแหกปากบ่นปาวๆเพื่อหาความสงบจากปากของพวกเราทั้งห้อง

"นักเรียนเคารพ!" แล้วตามด้วยเสียงของยัยไอรินหัวหน้าห้องสุดสวยก็เอ่ยทำความเคารพขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกคนในห้องเงียบแล้ว   แต่ผมว่าเธอกำลังเก็บเครื่องเกมDSที่เพิ่งปิดไปเมื่อกี้ลงใต้โต๊ะมากกว่า

"สวัสดีจ๊ะนักเรียนทุกคน  ขอต้อนรับกลับสู่โรงเรียนในเทอมที่สองสำหรับนักเรียน ม.ปลายปีสองอย่างพวกเธอกันนะจ๊ะ....แล้ววันนี้ครูก็มีข่าวดีจะมาบอกล่ะ   ปีนี้เรามีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาในห้องของเราด้วย"

นักเรียนใหม่ตอนเทอมสองเนี้ยนะ? เสียงกระซิบกระซาบดังไปทั่วทั้งห้อง   แม้แต่ไอเซฟเองก็ยังหันมาพูดแบบนี้กับผมเหมือนกัน

"เชิญจ๊ะแม่หนู..."อาจารย์แอนนาเดินไปที่ประตูก่อนจะเรียกใครบางคนให้เข้ามา

ตึกๆๆ

แต่เมื่อคนๆนั้นเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าชั้นเรียนกลับทำให้ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

"สวัสดีค่ะ....ฉันชื่อ แคล ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ^^"

"ธะ...เธอ!!"ผมลุกพรวดจากเก้าอี้แล้วชี้ไปทางเด็กผู้หญิงที่ยืนแนะนำตัวอยู่หน้าห้องที่ตอนนี้มีชื่อเรียกว่า เด็กใหม่

จะไม่ให้ผมทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะ   ก็ยัยผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้นเป็นคนๆเดียวกับที่ผมเจอตอนไปตะลุยลมพายุมาเมื่อเช้านี้นี่เอง

"มีอะไรรึนายเวย์   เอะอะโวยวายแต่เช้า...คนรู้จักของเธอหรอ?"อาจารย์แอนนาถามผม   เมื่อเห็นปฏิกิริยาชวนสะดุ้งที่ผมทำลงไป

ว่าแต่.....นั้นสิ   ผมจะโวยวายไปทำไม   คนรู้จักของผมก็ไม่ใช่....แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยกะอีแค่ผมไปตะลุยพายุมาเมื่อเช้า   เธอไม่ได้เป็นคนสร้างมันขึ้นมาสักหน่อย....สร้างหรอ?

"เปล่าครับ   ผมไม่รู้จัก....พอดีไอเซฟมันตดน่ะครับจารย์"

"เฮ้ย! "ไอเซฟร้องลั่นห้องอีกตามเคย   เมื่อผมป้ายสีใส่หน้ามันไปเต็มๆ

"ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว   งั้นเดี๋ยวครูจะให้พวกเธอแนะนำตัวกันทีละคนนะ   เริ่มจากหนูก่อนเลยจ๊ะไอริน"

ผมนั่งลงแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะรอเวลาแนะนำตัว   โดยมีเสียงพลายกระซิบคำสาปแช่งจากไอเซฟหลังจากที่ผมไปป้ายสีมันต่อหน้าสาวสวย

"ฉันชื่อไอริน   เรียกสั้นๆว่า ริน ก็ได้จ๊ะ เป็นหัวหน้าห้องนี้ของฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะจ๊ะแคล^^"

การแนะนำตัวเป็นไปอย่างเรียบง่ายและเป็นกันเอง....จนในที่สุดก็มาถึงโต๊ะของไอเซฟและผม

"เราชื่อเซฟนะ   เรียกใช้เราได้ทุกเมื่อเลยนะจ๊ะสุดสวย^^"

แหวะ~ตามมาด้วยเสียงแหวะของคนทั้งห้อง   ผมว่ามันเป็นเรื่องปกติสำหรับผมไปแล้วล่ะที่ไอเซฟมันเจ้าชู้ใส่สาวๆไม่เลือก…..เอาล่ะๆ   ตาผมแล้ว

"เราชื่อเวย์นะ   ยินดีทีได้รู้จัก" ผมไม่รู้จะแนะนำตัวอะไรมากไปกว่านี้ดี   เพราะยังไงๆเธอก็ต้องมาเรียนห้องเดียวกันกับผม   เดี๋ยวก็ได้รู้จักกันอยู่ดี....นั้นๆ   เธอยิ้มตอบผมมาด้วยล่ะ

"เฮ้ยไอเวย์    เขายิ้มให้แกด้วยหว่ะ....ไรว้า~ เด็กแว่นเฉิ่มๆอย่างแกเนี้ยนะ   โธ่!หน้าตาอย่างฉันไม่ยักจะยิ้มให้บ้าง   หมดรมณ์เลย"

"ถึงฉันจะเป็นเด็กแว่นแล้วไงวะ   ยอมรับมาเหอะว่าแกอ่ะหน้าตาแย่กว่าฉันฮะๆๆ"

"ดูปากฉันนะ....ไม่-ยอม-รับ-เว้ย!"

"เอาล่ะๆ แนะนำตัวกันครบแล้วใช่มั้ย   ถึงเวลาเลือกที่นั่งให้แคลจังของเราแล้วล่ะ....ไหนดูสิ   ตรงไหนว่างบ้างเอ่ย?....นายเวย์!   โต๊ะข้างหลังเธอว่างใช่มั้ย" เจ้แอนนาเอ่ยถามผมที่อยู่แถวกลางห้องริมหน้าต่างพลางชี้เลยไปข้างหลังพวกผม

ผมกับไอเซฟหันหลังไปมองโต๊ะตัวดังกล่าว   แล้วก็พบว่ามันไม่มีคนนั่งอยู่ตั้งนานแล้วล่ะ(แล้วจะหันไปมองทำไมกันนะ เหอะๆ)

"ไม่มีครับจารย์" ไอเซฟเป็นคนตอบแทนผม

"ครูถามนายเวย์เขา   ไม่ได้ถามเธอเลยนายเซฟ"เจ้แอนนาว่าจบก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะปนเยาะเย้ยของคนทั้งห้อง

"งั้นหนูแคลไปนั่งตรงนั้นเลยนะจ๊ะ   มีอะไรก็ถามนายเวย์เขาได้....แต่อย่าไปถามนายเซฟเขาล่ะ เพราะหนูจะไม่ได้คำตอบดีๆจากนายเซฟเขาเลย"แล้วเจ้แอนนาก็ยังไม่วายหาเรื่องแขวะไอเซฟต่อ   ทำให้เพื่อนๆต่างพากันขำมันเข้าไปใหญ่...รวมทั้งผมเองด้วย ฮะๆๆ

"โห!จารย์   เลิกแขวะผมสักทีเหอะ ดูดิตัวผมเยินไปหมดแล้ว   เพราะอาจารย์แท้ๆเลย"

ฟากของแม่เด็กใหม่สุดสวย   เมื่อรับรู้ถึงตำแหน่งที่นั่งที่แน่นอนแล้ว   เธอก็เดินมานั่งข้างหลังผมทันที...แต่ทำไมนะ   ทำไมผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆสันหลังแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ   แต่พอผมหันไปทางด้านหลังกลับเจอรอยยิ้มหวานๆชนะใจชายไปเต็มๆหนึ่งดอก....มันก็ไม่มีอะไรนี่   ผมคงคิดไปเองมากกว่า

 

--พักกลางวัน--

"แคลจังจ๋า   ไปกินข้าวกับพวกเราสองคนนะจ๊ะ....เดี๋ยวเซฟสุดหล่อคนนี้จะอาสาพาทัวร์โรงเรียนให้เอง"พอเสียงออดดังปุ๊บ   เซฟก็หันไปชวนแคลที่นั่งอยู่ทางด้านหลังเพื่อหวังจะตีซี้

"จะดีหรอเซฟ   เวย์เขาคงไม่อยากให้เราไปหรอกมั้ง"แต่สาวเจ้ากลับปฏิเสธโดยใช้เพื่อนชายของคนชวนเป็นข้ออ้าง   ทำให้เซฟมองเพื่อนของตนที่อยู่ข้างๆแบบเคืองๆ

ไอเวย์ ถ้าตอบไม่สวยแกโดนแน่ -_-++

"ไม่เป็นไรหรอกแคล   ไปกินด้วยกันหลายๆคนน่ะสนุกดี^^"เวย์ตอบกลับมาหน้ายิ้มแย้มเพื่อให้รู้ว่าเขาเต็มใจ

"ขอบใจจ๊ะ   งั้นเธอสองคนไปกันก่อนนะเดี๋ยวเราตามไป"

"ได้ๆ   แล้วตามมาเร็วๆนะจ๊ะแคลจัง^^"

เมื่อสองหนุ่มออกจากห้องไปแล้ว  ก็เป็นเวลาที่ทุกคนในห้องนี้ออกไปจนหมดแล้วเช่นกัน....แคลหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋าแล้วเปิดซองออก   ก่อนจะหยิบรูปในนั้นขึ้นมาดู

"ไม่ผิดแน่....คนๆนี้แหละ"

โอคาลูส เพสตาเลโมส

ทันทีที่จบประโยค   ขวดน้ำเปล่าสองขวดก็ปรากฏบนโต๊ะของเธอ....เธอจัดการเปิดขวดและใส่ผงอะไรบางอย่างลงไปในขวดซ้ายมือแล้วปิดฝา   ก่อนจะหยิบขวดน้ำทั้งสองเดินออกจากห้องไป...

 

"ทำไมช้าจังนะแคลจัง   ทำอะไรของเขาอยู่เนี้ย"เสียงบ่นงอแงของไอเพื่อนตัวแสบของผมเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่สิบแล้ว   นับตั้งแต่ที่ก้นของมันสัมผัสกับเก้าอี้ในโรงอาหาร

"เขาอาจจะกำลังเสริมสวยแต่งตัวอยู่ก็ได้มั้ง   มากินข้าวกับแกทั้งทีก็ต้องดูดีกันหน่อยสิจริงมั้ย"

"อ่ะแน่นอน   แกพูดถูกต้องที่สุดเลยไอคุณเวรเพื่อนรัก   ฮะๆๆ"

"เดี๋ยวแกจะไม่มีเพื่อนรักให้คบก็วันนี้แหละ-_-++"

"โอ๋ๆอย่างอนน้า เขาพูดเล่นไปงั้นแหละตัวเอง ฮะๆๆ.....เฮ้ย!นั้นไงๆมาแล้ว   แคลจังจ๋าทางนี้จ๊ะ"ไอเซฟโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่เมื่อเห็นเป้าหมายของมัน

"ขอโทษทีนะที่มาช้าไปหน่อย"เธอวิ่งเหยาะๆมาที่โต๊ะ   ก่อนจะเอาขวดน้ำสองขวดมาวางไว้ตรงหน้าของผมกับเซฟ

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ   สำหรับแคลจังสุดสวยน่ะเซฟรอได้....ว่าแต่น้ำนี่   เอามาให้เซฟกับไอเวย์หรอ?"

"อื้ม!พอดีแคลไม่ค่อยหิวน่ะ   ผ่านร้านน้ำก็เลยซื้อมาฝาก ดื่มสิ^^"

"อ่ะแน่นอน~   ไม่ขัดใจแคลจังคนสวยอยู่แล้ว"ไอเซฟว่าจบก็กระดกน้ำจากขวดไปหลายอึก   ส่วนผมก็เอากับมันมั้ง...แต่ขอแบบดื่มปกติๆพอนะ   เอาแบบมันคงไม่ไหว

"อ้า~ชื่นใจจริงเล้ย^^"

และแล้วบรรยากาศตลอดระยะเวลาของการเรียนคาบบ่ายก็เต็มไปด้วยสีชมพู...แต่ไม่ใช่ผมนะ   ผมหมายถึงคนข้างๆผมน่ะ   จะเป็นใครไปได้นอกจากไอเซฟเจ้าเดิมอีกนั้นแหละ   มันขยันหันไปหยอดมุกตีซี้แม่เด็กใหม่ซะทุกๆสิบนาที....เฮ้อ~ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีแหะ

"กลับมาแล้วครับ..."ผมกลับบ้านตามเวลาปกติเหมือนในทุกๆวัน   และเช่นเคยที่พ่อแม่ของผมก็ยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน กว่าพวกท่านจะกลับก็คงประมาณสามสี่ทุ่ม...

แต่ผมชินแล้วล่ะ   อย่างน้อยว่างๆผมก็หยิบตำรามาอ่านทบทวนเพื่อลับสมองแก้เซง แต่มีอยู่อย่างนึงที่ผมทำตัวไม่ชินกับมันสักทีเนี้ยสิ....'การทำกับข้าว'   ตลอดระยะเวลาสองปีที่พ่อกับแม่ของผมกลับบ้านไม่เป็นเวลาแบบนี้ผมต้องทำกับข้าวกินเอง   และแน่นอนว่าส่วนใหญ่ผมจะซื้อกับข้าวกลับมาทานที่บ้านมากกว่า

"สองทุ่มเองหรอ?"

ผมรู้สึกง่วงเป็นพิเศษนะวันนี้ พอทำการบ้านเสร็จแทนที่ผมจะหยิบหนังสือมาอ่านต่ออีกสักหน่อย แต่กลับกลายเป็นว่าร่างกายของผมมันสั่งให้ผมไปนอนซะอย่างนั้น   

"ราตรีสวัสดิ์ครับ..."ผมถอดแว่นออกแล้วเอาไปวางไว้บนหัวเตียง   ก่อนจะเอ่ยราตรีสวัสดิ์กับพ่อและแม่ผ่านทางรูป...และน่าแปลกที่ผมก็หลับทันทีเมื่อหัวผมสัมผัสกับหมอน   ทั้งๆที่เวลานี่ไม่ใช่เวลานอนของผมเลย...

ท่ามกลางความมืดมิดยามราตรี   ร่างของสาวน้อยที่หลบอยู่บนต้นไม้ก็ค่อยๆเผยออกมาให้เห็น   แล้วตามมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่หาฟังได้ยากจากเธอ

"หลับซะแล้วรึ?....หึหึ แล้วเจอกันนะ'ผู้ที่ถูกเลือก' "เมื่อว่าจบ เธอก็ใช้ผงอะไรบางอย่างป้ายที่ปากของเธอ   ก่อนที่เธอจะค่อยๆเอนตัวพิงกับต้นไม้และหลับตาลงช้าๆ...

 

"………"

จิ๊บๆๆ 

"........."

ฟิ้ว~

หนาวจัง ผมว่าผมไปเบาแอร์หน่อยดีกว่า......

"หืม?......เฮ้ย!!!นี่มันที่ไหนกันฟระเนี้ย?"เมื่อผมลืมตาขึ้นก็พบกับต้นไม้หนาตาเต็มไปหมด นี่มันไม่ใช่ห้องผมนี่   แล้วผมอยู่ที่ไหนล่ะ.....แสงแดด?ผมจำได้ว่าผมเพิ่งนอนไปเมื่อกี้เองนะ เช้าแล้วหรอเนี้ย?

"ตื่นมาก็โวยวายเลยนะนายแว่นเวย์"เสียงห้าวๆของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นมาไม่ใกล้ไม่ไกลจากผมมากนัก แต่เสียงนั้นก็ทำให้ผมหันไปมองเธอเพื่อหาตำแหน่งที่มาของเสียง....และแล้วผมก็พบเธอ   เธอยืนอยู่บนต้นไม้ซึ่งไม่ไกลจากตัวผมมากนัก แต่ใบหน้าของเธอมันทำให้ผมนึกถึงใครคนนึงเข้า...

"แคล!! "

"แคลลี่..."

"แคล?เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง   แล้วที่นี่มันที่ไหนน่ะ เธอรู้รึเปล่า"

"แคลลี่..."เสียงของเธอเริ่มบ่งบอกว่าเธอกำลังจะโมโหผมแล้ว

"อะ...โอเค   แคลลี่ก็แคลลี่ ทีนี้พอจะตอบคำถามของฉันได้รึยัง?"

"ที่ๆพวกเรายืนอยู่ตรงนี้คือ'ป่าแห่งการเริ่มต้นสรรพสิ่ง'แล้วก็...เมื่อนายมาอยู่ที่โลกแห่งนี้ นายจะต้องเรียกฉันว่าแคลลี่"

เธอชื่อแคลชัดๆ จะเพิ่มคำว่าลี่ลงไปเพื่ออะไรกัน -_-;....ว่าแต่เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ   'โลกนี้'อย่างนั้นหรอ?

"เดี๋ยวก่อนนะ   เธอบอกว่าโลกนี้อย่างนั้นหรอ ที่นี่ไม่ใช่โลกที่พวกเราอยู่กันทุกๆวันหรอกหรอ?"

"ดินแดนแห่งความฝันน่ะ....ที่นี่คือโลกแห่งความฝัน"เธอว่าพร้อมกับเดินมานั่งข้างๆผม

"โลกแห่งความฝัน?จะบ้าหรอ!   งั้นฉันก็ฝันนอยู่น่ะสิ...โอ๊ย!!!"แคล(ลี่)เอามือมาหยิบแก้มผมแรงๆหนึ่งที   เจ็บชะมัด....นี่แสดงว่าผมไม่ได้ฝันรึนี่

"นายนี่น้า~เป็นมันสมองของห้องซะเปล่า ทำไมเข้าใจอะไรยากแบบนี้เนี้ย....ถามจริง   สอบได้ที่หนึ่งของระดับชั้นมาทุกๆปีเนี้ย   ฟลุ๊คหรอ?"

"โธ่!ก็ฉันจะไปรู้หรอ จู่ๆฉันก็มาโผล่ในโลกแบบนี้เป็นใครๆก็งง"

"โอเค ฉันจะบอกอะไรให้ก็ได้...ตั้งใจฟังดีๆล่ะ"

"เดี๋ยวๆ ขอถามอะไรอย่างเหอะ ทำไมเธอถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ" ผมสงสัยมากเลยกับชุดที่เธอแต่งอยู่ตอนนี้...ผมก็ไม่รู้จะอธิบายชุดของเธอยังไงดี   เพราะผมไม่เคยเห็นชุดแบบนี้นอกจากในหนังที่ผมเคยดู   แต่ผมว่าเธอแต่งตัวแบบนี้แลดูทะมัดทะแมงดี   มีดาบใหญ่ห้อยอยู่ข้างหลังด้วย!!

"ก็บอกว่ากำลังจะเล่าให้ฟังยังไงเล่า!!   เดี๋ยวไม่เล่าซะเลย"แล้วผมก็สงสัยอีกว่าทำไมเธอในโลกนี้กับเธอในโลกที่ผมอยู่นิสัยถึงได้เป็นคนละคนกันแบบนี้   ความน่ารักของเธอ(ที่ไอเซฟเทิดทูนบูชา)มันหายไปไหนหมด

"โลกแห่งนี้มีชื่อว่าโลกแห่งความฝัน...และสิ่งที่เป็นประตูในการเข้าออกโลกแห่งนี้กับโลกที่นายอยู่ก็คือสิ่งนี้..."เธอยื่นถุงอะไรบางอย่างมาให้ผมดู   ข้างในถุงนั้นมีผงสีรุ้งอยู่เต็มไปหมด

"แล้วนายจำน้ำที่ฉันให้พวกนายดื่มได้มั้ย?"

"อืม!จำได้สิ   เมื่อตอนกลางวันใช่มั้ย?....เอ๋!อย่าบอกนะว่าเธอใส่ผงนี้ลงไปในน้ำน่ะ" น้ำเมื่อตอนกลางวันที่ผมและไอเซฟดื่มเข้าไป....อ้าก~ผมรู้สึกเสียดายทีหลังที่กินน้ำขวดนั้นเข้าไปยังไงก็ไม่รู้   ผมไม่น่างกเลย-_-

แล้วไอเซฟล่ะ ไอเซฟอยู่ที่ไหน มันก็กินน้ำขวดนั้นเข้าไปเหมือนกันนี่

"แล้วไอเซฟล่ะ..เธอเอาน้ำมาสองขวดไม่ใช่หรอ?"

"แล้วนายคิดว่าฉันโง่พอที่จะใส่มันลงไปทั้งสองขวดเลยรึไง! "

"หา?...แสดงว่ามีแค่ฉันคนเดียวน่ะสิที่กินผงนี่เข้าไป"

"ใช่..."

"แล้วทำไมต้องเป็นฉัน..."

"............"

"เธอจงใจพาฉันมาที่โลกแห่งนี่เพื่ออะไรกันฮะ!!"

"..........."

"เธอวางแผนอะไรของเธออยู่กันแน่นะแคล"

"....ใครว่าฉันเป็นคนวางแผนพานายมาที่นี่ล่ะ   ฉันได้รับภารกิจให้พาตัวนายมาที่โลกแห่งนี้ต่างหาก....เข้าใจมั้ย 'ผู้ที่ถูกเลือกแห่งการใช้เวทมนต์'….. "

+Niyu ~Dekzaa+  
---------------------------------------------------------------------------------------------- 

เรื่องใหม่ที่เอาไปส่งประกวดแล้วแห้วกลับมาค่ะ   แหะๆ

ใก้ลเปิดเทอมแล้วคงไม่ค่อยมีเวลาได้อัพเท่าไหร่  เพราะจะเข้ามหาลัยแล้ว

เป็นเฟรชชี่  ว้าว*0*

อ่านแล้วเป็นยังไงบ้างก็ช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ  ขอบคุณค่ะ^^