เพื่อนสนิท..

ลำดับตอนที่ #1 : น้ำ

ชีวิตผมก็อยู่..ต่อสู้…ดิ้นรน..ฝ่าฟันเเละผ่านร้อนผ่านหนาวมาเกิน 20 ปีเเล้ว มีหลากหลายเรื่องหลากหลายความเหยียบเข้ามาแล้วก็ถีบตัวเองเลือนลอยจากไป หลายเรื่องมันก็จากไปโดยไม่คิดอะไร แต่กับบางเรื่อง ..มันเดินเข้าไป…เเล้วหยุดนิ่ง..จากนั้นก็ผังตัวเองไว้ในหัวใจ จนทำให้ไม่มีวันลืม ..เลือน..หาย…สลายไปจากหัวใจ

เรื่องราวนี้มันเกิดขึ้นมาเมื่อสองปีที่แล้ว ที่มหาลัยที่ผมเคยอยู่ ตอนนั้นเป็นวันเเละเวลาที่ผมต้องรีบเร่ง..ร้อนรน…กะวนกะวาย มาก เข็มนาฬิกายิ่งหมุนวนไปทางขวามากเท่าไรเวลาที่เหลือยิ่งน้อยลง..ลดลง..หมดลงมากเท่านั้น เพราะผมต้องรีบไปเรียนวิชาภาษาไทยให้ทัน ผมวิ่งตัวเเทบปลิวตามเเรงเหวียงของฝ่าเท้า รีบมากจนไม่ได้สนใจต้นไม้ ..สายลม..ผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเเม้เเต่น้อย เเล้วก็เกิดเหตุขึ้น.จนได้ ผมถลาเข้าไปชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างเเรง เสียงดังพล็อก! ดังราวกับเสียงกล้องออกรบ หน้าผมจากซีดเพราะกลัวเข้าห้องเรียนไม่ทันอยู่เเล้วยิ่งซีดมากเข้าไปใหญ่ ใบหน้ามีรอยยิ้มให้เห็นฟันซี่หน้าครบทุกซี่เเต่หัวใจสั่น..หวั่นไหว…ระเเวงใจ…กลัวเธอจะด่าผมจับใจเเบบสุดสุดขั่วหัวใจ ผมรีบโค้งคำนับเธอ หัวเเทบจะถึงเข็มขัดเธอ เพราะกลัวเธอจะโกรธมาก จากนั้นรีบลดตัวลงพรวดพราดเพื่อเก็บหนังสือที่หล่นกระจักกระจายใกล้เท้าเธอ

ผมรีบปรี่ยื่นหนังสือให้เธอ พร้อมกับขอโทษเธอคำเเล้วคำเล่า เเต่เป็นโชคดีของผม เธอไม่ว่าอะไรผมเเม้เเต่น้อย เเถมยังขอบคุณที่ผมเก็บหนังสือให้เธออีกตั้งหาก

"ไม้ครับ"ผมเเนะนำตัวเอง

"น้ำค่ะ" เธอยิ้ม

จากนั้นผมก็ได้พบน้ำอีกครั้งที่ตึกคณะอักษรศาสตร์ เป็นตึกคณะที่ผมเรียนอยู่ ผมเห็นเธอวิ่งออกมาจากตึกอย่างรีบเร่ง เส้นผมยาวสลวย..สะบัด..ไหวปลิว..ตามสายลมที่โชยอ่อน มือขวาเธอยกกรีดน้ำตาที่พวงเเก้มซ้ำเเล้วซ้ำเล่า เช็ดเท่าไรก็ไม่หมดสักที ดูเเล้วชั่งเศร้า…สะเทือนใจ..ทรมานใจ.. ชอกช้ำสุดหัวใจยิ่งหนัก

ผมรีบก้าวเท้าเข้าไปหาเธอ เเล้วคว้ามือเธอตอนเธอวิ่งผ่าน..กำมือเธอไว้เเน่น ตอนนั้นรู้สึกเลยว่าเธอเจ็บปวดรวดร้าว ..ช้ำใจ..เเละเจ็บช้ำมาก ก็ที่ข้อมือเปียกไปด้วยน้ำตา..ที่รินไหล..ร่วงหล่น..เทลงมาจากตาเธอ

เธอมองหน้าผมด้วยเเววตาที่มีเเต่ประกายของหยดน้ำตาโดยไม่พูดอะไร ผมเลยเอ่ยปากขอโทษเธอที่เข้ามายุ่งกับความเจ็บช้ำ..ชอกช้ำ..ที่สะเทือนสุดขั้วหัวใจของเธอ เเละนั้นก็เป็นเหตุที่ทำให้เราสองคนนั่งคุยกันในร้านขายน้ำหวาน เธอเล่าให้ฟังทั้งน้ำตา ว่าเธอมาหาเเฟนเธอที่คณะอักษรศาสตร์ เพื่อถามเหตุผลว่าทำไมถึงร่ำลา…ตีจาก…ทำร้ายจิตใจเธอด้วยการพรากจากเธอไป เเต่เขาคนนั้นก็บอกเเค่เพียงว่า เขากับเธอเข้ากันไม่ได้

ผมฟังเเล้วก็เศร้า ..ทรมาน..เจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจไปกับเธอด้วย เเล้วผมก็บอกกับเธอว่า รักมันก็อาจมีเจ็บบ้าง ไม่นานเธอก็จะกลับมายิ้มเเก้มบานได้อีกครั้ง เเล้วผมก็เอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบกระดาษกับปากกาเขียนเบอร์โทรผมให้เธอ บอกกับเธอว่า ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็โทรมาหาได้ทุกเวลา

ตั้งเเต่วันนั้นผมกับน้ำพบกัน..เจอกัน..เเละพูดคุยกันบ่อยขึ้น ยิ่งเนิ่นนานมากเท่าไรผมก็จะเห็นความน่ามอง…ความน่ารัก..ความเเสนหวานที่น่าเก็บไว้ในความทรงจำ จากตัวน้ำมากเท่านั้น น้ำเรียนคณะบัญชีเธอบอกว่าเธอชอบเกี่ยวกับตัวเลข ฟังดูเเล้วก็อดอมยิ้มไม่ได้ ยิ่งเห็นเธอยิ้มเเก้มบานอีกยิ่งดูดี

เราทั้งสองสนิทสนมใกล้ชิดกันจนเลือกเรียนวิชาเลือกเสรีวิชาเดียวกัน นั่งเรียนใกล้กัน ผมมักหันไปขอลอกเเลคเช้อที่เธอเขียนอยู่บ่อยๆ เพราะจดไม่ทัน เวลาทำรายงานเราก็อยู่กลุ่มเดียวกันเเละทำรายงานด้วยกัน

จากวันแรกที่พบเจอเธอ จนวันนี้ผมเห็นเธอยิ้มร่าเริง เบิกบานใจขึ้นมาก นับจากเเฟนเธอบอกเลิก เธอดูเข้มเเข็ง..อดทน…เเกร่งเเละใจเเข็งในเรื่องรักมาก สำหรับผู้หญิงที่ชื่อน้ำ