คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] Hyun Rocker. [Special.] Be my baby (ft. Kim Junghoon) 100%
Hyun Rocker.
Special. Be my baby ( ft. Kim Junghoon)
Note. เราไม่ได้อิงกระแสฮุนคยูนะ(หรอ? 55555 โปรดเชื่อเรานะ) แต่เราชอบพี่เมเนเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว ถึงได้ไม่ลังเลที่จะเลือกเพราะพี่แกได้ฟิลที่เราอยากได้จริงๆ สำหรับตอนจบ...ตัดจบแบบเกรียนๆ กวนท่านผู้อ่านมาก *กราบแนบอก* แต่เอาตอนพิเศษมาลงแล้วนะ คึคึ >//////<
สถานะระหว่างชเว ซีวอน กับ โจ คยูฮยอน ไม่ใช่พี่น้องกันแล้วนะ ขอบอก!! (ก. ไก่สิบล้านตัว!!!)
“แม่งอ้อยว่ะ!”
อ้อยพ่ออ้อยแม่มึงสิ!!!
โจ คยูฮยอนปาค้อนวงใหญ่ผ่านสายตาใส่คู่หูดูโอ้ที่ตั้งใจสบถเสียงดังๆ ให้เขาได้ยิน อะไรมาหาว่าเขาองเขาอ้อย...ไม่ได้อ้อยเลยนะ...ที่ทำอยู่ตอนนี้ เขาเรียกว่า...หน้าที่ของแฟนเว้ยยยยย!
“ป๊า...ดูพวกมันดิ!” คงสงสัยใช่ไหมว่าป๊าที่ว่าหมายถึงใคร...ไม่ใช่พ่อ...แต่เป็นพ่อทูนหัวต่างหากล่ะ...เหตุผลที่เรียกพี่ซีวอนว่าป๊า มันก็ไม่มีอะไรมาก...แค่อยากมีคำเรียกที่ใช้เรียกคนพิเศษกับคนอื่นเค้ามั้ง...แต่แบบต้องเข้าใจนะว่า...ดัลลิ้ง ตัวเอง ที่รัก มันไม่เหมาะกับคู่ของเขาเลยสักนิด...ระดับเขาแล้ว มีพี่ซีวอนก็เหมือนมีพ่ออีกคน...
เรียกว่า ‘ป๊า’ อ่าแหละเหมาะสึด!! ((((*\\\\\\//////*))))
“มึงเรียกพี่เขาว่าป๋ากูก็ไม่ว่านะ...กูพูดจากใจจริง จากใจกูเล้ย!!!” แม้แต่ อี ทงเฮก็เป็นไปกับเขา เจ้าของใบหน้าคมคายดีดสายเบสเสียงต่ำๆ ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนจะประชดใส่กันพลางทำสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน...คยูฮยอนเล่นพาศัตรูหัวใจตัวฉกาจมาหยามหน้าเขาถึงห้องซ้อมแม่งก็สุดจะทนแล้ว ยังมานั่งออเซาะแผ่รังสีออร่าสีชมพูให้เขาได้อิจฉาเล่น บอกได้เลยว่าไม่ไหวจะเคลียร์ ถ้าไม่ติดว่าต้องทำตัวเนียนๆ เก็บกำไรจากคนสมองช้าอย่างคยูฮยอนล่ะก็...
อี ทงเฮคงจับเพื่อนตัวขาวปล้ำไปนานแล้ว ไม่อยากจะโม้!!!
“คยูฮยอน...” จู่ๆ เสียงทุ้มใหญ่ก็เอ่ยขึ้นมาช่วงจังหวะความเงียบของห้องซ้อม...สิ่งมีชีวิตตัวอื่นๆ แม้จะแสร้งมองไปทางอื่นก็ตาม แต่ประสิทธิภาพในการสอดรู้สอดเห็นยังคงสภาพเต็มเปี่ยม เหลือบสายตามองภาพคู่สวีตหมาดๆ ที่นั่งอยู่มุมห้องซ้อม
“ครับ ^w^” โอ๊ะ!! อิคิยูแม่งทำหน้าแรดได้อิ๊ก!!!!!!!!!!!!!!!
“ไม่มีใครมองอยู่หนิ...”
“หื้ม??”
“จูบนะ...”
อี ทงเฮขอเซ็นเซอร์ภาพนี้ในการออกอากาศ...!!!! แม่งเจ็บใจ TTT^TTT
จุดเริ่มต้นดีๆ (แต่เลวร้ายสำหรับอี ทงเฮ) เกิดขึ้นนับตั้งแต่วันแข่งวงดนตรีวันนั้น...วงดนตรีของพวกเขาไม่ได้รางวัลอะไรหรอก ก็อย่างที่เคยบอกไปว่า กากมาก ขนาดนั้น อย่าคิดไปหวังอาจเอื้อมรางวัลอะไรเลย...ความโชคดีในความโชคร้ายคือการที่พ่อแม่ของคยูฮยอนไม่ได้ส่งตัวคยูฮยอนไปลอนดอน ซ้ำยังสบายใจที่ลูกชายคนเล็กมีที่เรียนในมหาลัยฯชื่อดังขนาดนั้น...แต่สิ่งที่ทำร้ายอี ทงเฮมากที่สุด คือการที่จู่ๆ ชเว ซีวอนก็มาฉกหัวใจคยูฮยอนไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย!
เขาเข้าใจมากทีเดียวว่าคนที่โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก มีซัมติงๆ ระดับน่าสงสัยอย่างคู่นี้ ยังไงก็ต้องลงเอยในวันหนึ่ง แต่สำหรับเขาแล้ว...มันน่าเจ็บใจชะมัด...
ถ้าวันใดวันหนึ่ง คยูฮยอนเกิดอาการสปาร์คใครที่เท่ห์กว่าพี่ซีวอน แม่งจะหัวเราะให้ฟันร่วง!!
แน่นอนว่า จู่ๆ สิ่งที่เขาแอบหวังในใจก็บังเกิด!!!
“ทงเฮ!!! เชี่ยเฮ!!! >//////////////////////<” คยูฮยอนร้องเรียกชื่อเขาเสียงสูงก่อนจะกระโดดมานั่งแหมะอยู่บนเตียง ภายในห้องนอนของเขาเสียด้วย...ความจริงคือบ้านของพวกเขาอยู่ตรงข้ามกัน ถึงได้ไปๆ มาๆ เป็นเรื่องปกติ (แต่บ้านพี่ซีวอนอยู่ข้างบ้านคยูฮยอน เอ่อะ...อีกหน่อยคงปีนหากันแทบทุกวันล่ะสิ - -) ใบหน้าขาวแย้มยิ้มกว้างรวมไปถึงดวงตาคู่โตก็กำลังเปล่งประกายวิบวับ...จากประสบการณ์ที่เป็นเพื่อนกันมา คยูฮยอนจะมีอาการแบบนี้น้อยมากๆ ถ้าไม่ไปเจอสิ่งใหม่ที่ถูกใจกว่าสิ่งเก่า
หรือว่า...... =_____=
“มึงไปอ้อยใครมา...”
“อ้อยอะไรล่ะ กูอ้อยพี่ซีวอนได้คนเดียว~ ^w^” ทำหน้าแบบนี้อีกล่ะ เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำ!
“แล้วมึงเป็นอะไร ส่ายหางดิกๆ เชียว”
“กูไม่ใช่อิดาตาญัง!!!”
“แล้วเป็นอะไร? -..-“
“ไม่อยากจะบอกเลยนะมึง ว่าอาจารย์ที่สอนพื้นฐานสถาปัตอ่ะ คิม จองฮุน เว้ย คิม จองฮุน พี่ฮุนของกู!!!!!!! (/><)/” คงไม่ต้องอธิบายท่าทางของคยูฮยอนให้เปลืองแรง ออกท่าออกทางขนาดนี้ คงจะฟินนาเร่น่าดู!
“แล้วพี่ซีวอนล่ะ”
“ก็ของกูเหมือนกัน...” โจ คยูฮยอน โลภมาก!!!
“แล้วไง...เขามาขอให้มึงไปเป็นเมียน้อยหรอ?”
พลั่ก!!!
ฝ่ามืออรหันต์ตบเข้าให้เต็มแรงบริเวณแผ่นอกของ อี ทงเฮ จุกเอาการเลยล่ะ ก็ได้ข่าวมาว่าคิม จองฮุน แต่งงานไปเมื่อสองปีที่แล้วหนิ...เขาพูดผิดตรงไหน สงสัยจะแทงใจดำเพื่อนรักเข้าน่ะสิ
“เจ็บนะสัด!”
“ปากหาเรื่องว่ะ เชี่ยเฮ...แต่งงานไปแล้วก็ช่างแม่งสิ...กูไม่ได้อยากเป็นเมียเขาเว้ย แค่ชื่นชม เข้าใจไหม...ชื่นชมน่ะ ไม่ได้อยากได้เป็นผัว...ว่าที่สามีกูมีคนเดียว!” พูดแทงใจดำกูจนได้!
ทงเฮพรูลมหายใจอย่างนึกเสียไม่ได้ เบือนหน้าหนีสายตาวิบวับของคยูฮยอนที่ยังคงปากมากเพ้อไม่หาย...เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิดศีรษะ ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบของคยูฮยอนสักพักก่อนเขาจะรู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันเงียบหายไป...ก็คงมาฟินให้เขารู้ พอสบายใจก็กลับบ้านไปซบอกพี่ซีวอน...
สำหรับโจ คยูฮยอนแล้ว อี ทงเฮก็คงเป็นแค่เพื่อนสนิทที่รับฟังได้ทุกเรื่อง ขนาดว่าบอกชอบไปแล้ว...คยูฮยอนก็ยังทำตัวปกติ...จะบอกว่าหัวช้าหรอ? คงไม่หรอก...คยูฮยอนน่ะ ห่วงความเป็นเพื่อนยิ่งกว่าสิ่งใด...ไม่ใช่ว่าไม่รับรู้ แต่รู้ทุกอย่างที่เป็นไปและพยายามรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนให้ยืนยาวต่อไปโดยไม่ต้องมีใครเสียใจล่ะมั้ง
เอายังไงดีล่ะ...คนเราจะรักใครมันห้ามกันไม่ได้ ยิ่งบอกให้หยุดรัก...คงยากเป็นเท่าตัว
ชั่วโมงเรียนพื้นฐานสถาปัตกลายเป็นชั่วโมงเรียนที่คยูฮยอนคิดว่าเป็นชั่วโมงเรียนที่น่าเรียนที่สุดที่เคยประจักษ์มาในชีวิต...ใครจะรู้ว่า คิม จองฮุน โปรดิวเซอร์ที่ทำงานเบื้องหลังให้กับศิลปินดังๆ หลายต่อหลายคนจะมีบทบาทอีกหนึ่งหน้าที่ก็คือ อาจารย์มหาลัยฯ เขาน่ะถึงจะแอบเป็นแฟนคลับแต่ก็ใช่ว่าจะรับรู้เรื่องส่วนตัวของไอดอลคนนี้ไปเสียทุกอย่าง นี่ก็คงเป็นอีกเรื่องที่ทำให้เขาประหลาดใจ
“อาจารย์แกไม่เคยทำหน้าอื่นหรอว่ะ นอกจากหน้าโหด...” เสียงนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่นั่งถัดจากเขาไปนิดหน่อยเอ่ยขึ้นในช่วงที่ คิม จองฮุนกำลังก้มหน้าเปลี่ยนสไลด์บทเรียน คยูฮยอนยู่หน้าให้กับคำพูดประโยคนั่น เนื่องจากเขาไม่ยักจะมองว่าคิม จองฮุนมีใบหน้าโหดแต่อย่างใด ซ้ำยังดูดีสมกับเป็นบุคคลที่ใครต่อใครนับถือ...
ใบหน้าภายใต้กรอบแว่นสีดำน่ะ ถ้าลองมองดูดีๆ จะรู้ว่ามีความละมุนละไมตามแบบฉบับของนักดนตรีมากเลยทีเดียว...
โอ้ยยยย อยากเปิดเพลง Be my baby แล้วลุกขึ้นมาเต้นเป็นโซฮีให้รู้แล้วรู้รอด T////////T
จะว่าไป...ดูเหมือนโจ คยูฮยอนจะลืมอะไรไปบางอย่าง...
โจ คยูฮยอนมีแฟนแล้วนะ...จะมานั่งมองผู้ชายอื่นตาเยิ้มแบบนี้ ไม่งามเลยอ่ะ -..-
สำหรับ ชเว ซีวอนแล้ว คยูฮยอนก็เหมือนกับเด็กที่ตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆ เสมอ...ยิ่งถ้าเจอในสิ่งที่ถูกใจ ไม่ว่าจะเอามาฉุดก็คงหยุดไม่อยู่...อย่างเช่นตอนนี้...
“ป๊า...อาจารย์จองฮุนเท่ห์มากเลยนะ...ทำไมมีแต่คนบอกว่าหน้าโหดก็ไม่รู้” ถ้าซีวอนเป็นเด็กวัยรุ่นที่ไม่รู้จักการควบคุมอารมณ์หรือข่มใจไม่โวยวาย คงได้แสดงอาการหึงหวงออกมาอย่างแน่นอน แต่เพราะเขารู้ดีว่าคยูฮยอนน่ะ ถ้าได้ชื่นชมใครก็จะออกปากชมโดยไม่เกรงใจ แม้ว่าบุคคลที่เจ้าตัวกำลังพ่นวาจาใส่จะอยู่ในสถานะที่เรียกว่า คนรัก ก็ตาม...
เอ่อ...เอาเข้าไปสิ...อีกด้านหนึ่งที่ผู้อ่านยังไม่ทราบดีเกี่ยวกับ ชเว ซีวอน
ด้านมืดที่จริงๆ แล้วสงบเงียบอยู่ในจิตใจ แต่แค่ไม่เผยมันออกมาก็เท่านั้น!
“แล้วไงครับ...” เขาถามกลับเสียงเรียบ แต่ดูเหมือนคยูฮยอนจะยังไม่รู้ถึงอารมณ์งุ่นง่านในใจของชายหนุ่ม ถึงได้ระบายยิ้มกว้างอย่างไม่ปกปิด...ดวงตาคู่โตโค้งเป็นเส้นแสดงถึงความสุขที่มีอยู่อย่างมากล้น
“ผมก็มองว่าอาจารย์เขาดูดี...ดูอบอุ่น...”
“อันที่จริง...คิม จองฮุนน่ะ เขาเป็นรุ่นพี่ของพี่เอง...ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะบังเอิญมาเป็นอาจารย์ให้เราพอดี...” ดูพ่อพระมากเลยสินะ...ชเว ซีวอนในตอนนี้
พระเอกไปก่อน...แล้วค่อยพลิกบทเป็นตัวร้ายก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง...
“หรอ *3* แล้วสนิทกันป่ะ...” นั่นไง...อย่างกับเหมือนชี้โพรงให้กระรอก คยูฮยอนทำตาโตแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้เขา...ชเว ซีวอน ยังไม่ได้บอกสินะว่าตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ที่ไหน และอยู่ในสภาพใด...ห้องนอนของเขาเองล่ะ...ชายหนุ่มนอนพิงศีรษะอยู่กับหัวเตียงในมือมีเอกสารแบบร่างงานก่อสร้างอย่างคร่าวๆ ส่วนร่างของเด็กหนุ่มก็กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ใกล้ๆ แม้คยูฮยอนจะชอบทำเป็นอ้างว่าไม่ค่อยอยากมาห้องเขา แต่จนแล้วจนรอด...เจ้าตัวกลับพาตัวเองมานั่งแหมะอยู่บนเตียง ซ้ำยังเที่ยวก่อกวนสมาธิช่วงที่เขาทำงานอยู่เสมอๆ ถ้าเขาทำเป็นไม่สนใจก็ส่งเสียงเหอะผ่านริมฝีปากสีแดงอิ่มซ้ำยังทำเป็นมองค้อน
แบบนี้...เขาเรียกว่า เด็กเรียกร้องความสนใจ
ความอดทนของผู้ชายมีอยู่อย่างจำกัด...แน่นอนว่าซีวอนไม่อยากจะเอาออกมาใช้พร่ำเพรื่อ แต่ถ้าเกิดแมวตัวขาวเกิดดื้อไม่ยอมฟังกันขึ้นมา...เขาก็คงไม่ใจดีด้วยอีกต่อไป
เจ้าของย่อมมีสิทธิในตัวลูกแมวตัวนี้เสมอ...ถูกไหม?
“ก็ไม่ค่อยหรอก...ดูเหมือน คิม จองฮุนจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าพี่เท่าไหร่...แหงล่ะ พี่มันชอบทำท่าถือดีหนิ...”
“หื้ม? ได้ไงอ่ะป๊า...”
“นี่...คยูฮยอน เรียกพี่ว่าป๊าแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจว่าพี่เป็นพ่อเรานะ...” ชายหนุ่มเลือกที่จะหยุดบทสนทนาถึงคนนอก และรังจะยิ่งทำให้เขานึกหงุดหงิด ซีวอนละสายตาออกจากงานแบบร่างพลางเหลือบสายตามองร่างโปร่งที่เลื้อยตัวเองมานอนหนุนตักเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้ ใบหน้าขาวระบายยิ้มอ้อล้อพลางแลบลิ้นใส่เขาเหมือนอยากจะแกล้งกวนอารมณ์
“ก็พี่เหมือนพ่อ...ทำตัวเหมือนพ่ออ่ะ แล้วจะให้เรียกว่าอะไร?”
“เหมือนพ่อตรงไหน?”
“ก็ชอบบ่น...ชอบจู้จี้...ชอบดูแล...ไม่รู้สิ ก็เหมือนพ่อ...”
“แล้วแบบไหน ที่ทำแล้วจะไม่เหมือนพ่อล่ะ...”
ใครว่า ชเว ซีวอน เป็นคนดี...ไม่มีด้านมืด
ใครว่า ชเว ซีวอน เป็นสุภาพบุรุษ คิดผิด...คิดใหม่ได้นะ...
ริมฝีปากอิ่มแดงที่เที่ยวกล่าววาจาชื่นชมใครอื่นเป็นอันต้องเงียบเสียงเพราะเจ้าของที่แท้จริงโน้มหน้าลงไปใกล้ก่อนจะครอบครองกลีบปากเนื้อนิ่ม ใช่ว่าไม่เคยจะจูบกันแต่กับเวลานี้แล้ว รสจูบที่ว่า...ไม่ควรจะอ่อนโยนอย่างที่เคยๆ คยูฮยอนน่ะกำลังแสดงท่าทางอยากจะพยศ สิ่งที่เจ้าของอย่างเขาสมควรทำคือการ ปราบให้อยู่มือ...กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ได้กลิ่นจนเคยชินจากร่างขาวจัดคล้ายจะยั่วความอยากเฉกเช่นชายทั่วไปอย่างอธิบายไม่ถูก ยิ่งอีกฝ่ายเปิดโอกาสให้เขาได้เข้าไปกวาดเกี่ยวความหวานนุ่มภายในโพรงปาก กับเสียงครางฮือในลำคอของคยูฮยอนแล้ว เขาก็ยิ่งห้ามตัวเองไม่อยู่...
“อื้อ...ป๊า”
“ครับ...” ละเรียวปากออกมาเล็กน้อย หากเขาก็ยังคงคลอเคลียกลีบปากสีอ่อนอยู่ไม่ห่าง ซ้ำยังละเมียดไล่กดจมูกไปตามเนียนผิวแก้ม ลำคอขาวจัดในทีแรกระเรื่อสีแดงลามไปใบหู...เหมือนเชื้อเชิญให้ซีวอนก้มลงไปจูบซับอย่างห้ามไม่ได้ ทว่าแรงดึงที่คอเสื้อรวมไปถึงความเจ็บที่ต้นคอทำให้เขาจำต้องชะงัก
คยูฮยอนจิกเล็บลงบนต้นคอของเขา...
“อยากโดนพี่อินซองต่อยหน้าหรอ?” คยูฮยอนทำเสียงดังใส่เขายกเอาพี่ชายตัวเองมาอ้าง ทั้งที่ตัวเองกำลังหอบเอาอากาศเข้าปอดเสียยกใหญ่ ซีวอนยกยิ้มมุมปากพลางใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าที่กำลังบูดบึ้ง
“ไม่เห็นจะกลัว...”
“อย่ามากวน!”
“นี่แค่เตือนนะ คยูฮยอน...อย่าเที่ยวไปชมใครจนออกนอกหน้าล่ะครับ...ไม่งั้น พี่จับเราปล้ำแน่!!!”
เวียนมาถึงชั่วโมงเรียนพื้นฐานสถาปัตอีกครั้ง...คืนก่อนแม้ว่า โจ คยูฮยอนจะโดนลูกขู่ของพ่อทูนหัวเข้าให้ไปแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะหยุดความโมเอ้ได้ ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เจ้าตัวที่ตอนแรกนั่งอยู่ประมาณกลางๆ ห้องเรียน บัดนี้ย้ายตัวเองมาเกือบหน้าสุด แน่นอนว่าจุดประสงค์ไม่ใช่เพราะอยากจะตั้งใจเรียน แค่อยากจะมองหน้าของคิม จองฮุน ให้ชัดเจนก็เท่านั้น >/////<
“มองยังไงแม่งก็เท่ห์ เท่ห์สึด~” บ่นพึมพำกับตัวเองโดยไม่ได้สนใจบทเรียนที่อยู่ตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย...ดวงตาคู่กลมจับจ้องไปยังโปรดิวเซอร์ชื่อดังในมาดอาจารย์หนุ่ม มือที่ควรจะเลคเชอร์กลับกำปากกาไว้แน่น เส้นสายที่วาดลงบนหน้ากระดาษสมุดล้วนแล้วแต่เป็นเส้นที่ไม่มีความหมายใดๆ ทั้งสิ้น
“โจ คยูฮยอน...”
“หะ ห๊า...” รู้จักชื่อเราได้ไงอ่ะ โอ้ยยยยยย เขิน!!!! >///////////<
“เอาเลคเชอร์มาให้อาจารย์ดูสิ...” เลคเชอร์ห่าอะไรล่ะ...แม่งไม่ได้เขียนอะไรเลย กูลากเส้นวาดไปวาดมาอย่างเดียวอ่ะ!!!
คยูฮยอนก้มหน้ามองกระดาษสมุดที่ไม่มีแม้แต่เรื่องที่อยู่ในบทเรียน ความซวยบังเกิดโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว ซ้ำอาจารย์ที่เขาชื่นชมตั้งแต่เริ่มคลาสมากลับมายืนอยู่ตรงหน้า จะแกล้งทำเป็นจดเพิ่มก็ไม่ทันเสียแล้ว...ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้กรอบแว่นดำนิ่งสนิท มือใหญ่เอื้อมมาดึงสมุดของเขาไปดูหน้าตาเฉย
เอาแล้วไง!!!
“อย่าคิดว่าร้องเพลงบนเวทีเพราะแล้วจะเรียนเก่งนะ โจ คยูฮยอน...หัดตั้งใจเรียนบ้าง” คำดุประดุจดั่งคำชม...ถึงจะรู้สึกไม่ดีที่โดนดุด้วยน้ำเสียงเข้มต่อหน้านักศึกษาหลายๆ คนแต่ในใจนี่สิ ฟินไปสามโลก!! คิม จองฮุนพูดแบบนี้...ก็แสดงว่าจำเขาได้จากงานประกวดวงดนตรีสิ!!
“อาจารย์จำผมได้หรอครับ!!” เด็กหนุ่มร้องถามเสียงดัง ดวงตาคู่โตเบิกโพลงพลางจ้องมองแผ่นหลังของอาจารย์หนุ่มที่กำลังเดินกลับไปยังหน้าเซคเรียน ร่างสูงใหญ่เดินย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้งท่ามกลางเสียงพูดคุยอื้ออึง สีหน้าของคิม จองฮุนไม่ได้ดูเคร่งขรึมเท่ากับเมื่อครู่ เรียวปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“ไม่คิดเลยนะว่า...ไอ้ซีวอนจะมีลูกชายเร็วขนาดนี้...”
โอ๊ะ!! O______O ดูเหมือนจะเข้าใจผิด!! เข้าใจผิดมากๆ
ชเว ซีวอนไม่ใช่พ่อของเขานะ แต่เป็นพ่อทูนหัวต่างหากล่ะ!!!
“อาจารย์ครับ ผมไม่ใช่ลูกของพี่ซีวอน ผมเป็นแฟนพี่เค้า...” ระดับคยูฮยอนแล้ว เขาไม่ค่อยจะแคร์นักหากใครจะได้ยินในสิ่งที่เขากำลังพูดกับอาจารย์หนุ่ม เขามันไม่ใช่พวกชอบปกปิดอะไรอยู่แล้ว คบใครก็บอก...อีกอย่าง เกิดพี่ซีวอนมารู้เอาทีหลังว่า คิม จองฮุน คิดว่าเขาเป็นลูกชายของเจ้าตัวล่ะก็
ไอ้คำเรียกแทนตัวว่า ‘ป๊า’ คงได้โดนแบนแหงๆ
“อ้าวงั้นหรอ? อาจารย์ก็นึกว่าเป็นพ่อลูกกันซะอีก...”
“เปล่าครับ...เราเป็นแฟนกัน...”
ชัดเจนเนอะ...โจ คยูฮยอนชอบทำอะไรชัดเจนอยู่แล้ว ไอดอลก็อยู่ส่วนไอดอล
พ่อทูนหัวก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึง...ให้ใจหมดอยู่แล้วล่ะ!!!
=_____________=
ซวยแล้ว...!!!
ชเว ซีวอนยืนหน้าเหี้ยมอยู่หน้าตึกเรียน...ใบหน้าใจดีที่มักมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนไม่แม้แต่จะแสดงอารมณ์ใดๆ จนเขาคิดว่า...พี่ซีวอนเป็นบุคคลที่กวนฝ่าเท้าที่สุดในโลก บัดนี้กลับดูน่ากลัวพิกล...สาเหตุคงไม่ต้องอธิบายให้มากเรื่องเพราะต้นเหตุก็เล่นยืนอยู่ข้างๆ
“ป๊า...”
“สวัสดีครับ รุ่นพี่...” เสียงของพี่ซีวอนบอกได้เลยว่า...เย็นจนน่ากลัว...มือนิ่มถูกฉกฉวยไปกอบกุม ไม่ได้อยากจะทำตัวเป็นนางเอกที่มีคนมารุมแย่งนะ แต่สถานการณ์แบบนี้...มันเข้าข่ายมากอยู่เอาการ ชเว ซีวอนที่ไม่เคยทำแสดงท่าทีแบบนี้ กลับมาเสียศูนย์เอาง่ายๆ เพราะเขาเองที่ออกปากชื่นชม คิม จองฮุนจนออกนอกหน้า...ส่วนคู่กรณีนอกจากจะไม่สะท้านแล้ว ยังยืนส่งยิ้มนิ่งๆ บรรยากาศแบบนี้...ชักจะไม่น่าไว้ใจเสียแล้ว...
“มารับคยูฮยอนสินะ...พอดีที่คุยกับแกถูกคอถึงได้เดินออกมาส่ง...”
“ขอบคุณครับ...ที่เดินออกมาส่ง...” ไม่ใช่คยูฮยอนที่เป็นเจ้าของประโยคนี้ ชเว ซีวอนกล่าวพลางแย้มยิ้มมุมปากพลางโค้งศีรษะเป็นการขอบคุณ แถมไม่ยืนคุยกับอาจารย์หนุ่มให้เสียเวลา เขาเลือกที่จะดึงมือของเด็กหน้ามึนให้ออกจากบริเวณหน้าตึกเรียน ก่อนจะส่งร่างนั้นให้เขาไปนั่งในรถในขณะที่เจ้าตัวก็เดินอ้อมไปเปิดประตูฝั่งคนขับตามด้วยการปิดประตูรถโครมใหญ่
“ป๊าโกรธผมหรอ?” แมวตัวขาวหูลู่หางตกทำเสียงอ้อมแอ้มในลำคอ...ก็ตั้งแต่เด็กจนโต ชเว ซีวอน ไม่เคยแสดงท่าทางโมโหให้คยูฮยอนเห็นมาก่อน...ต้องบอกว่าไม่เคยเลยสักครั้ง แล้วที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทำให้เด็กหนุ่มนึกกลัวขึ้นมาอย่างไม่ถูก...ดวงตาของซีวอนไม่เคยวาวดุขนาดนี้มาก่อน แล้วยิ่งเวลามองเขาแล้ว สายตาแบบนั้นจะไม่เคยแสดงออกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“เปล่าโกรธหรอก...แต่หึง” อีกครั้งที่คยูฮยอนนึกประหลาดใจกับท่าทางของชายหนุ่มที่ไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์ใดๆ ดวงตาคู่โตเปล่งประกายวิบวับพลางยื่นมือไปดึงแก้มของคนที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ป๊าหึงเป็นด้วย!! >/////////////////<”
“อะไรกัน คยูฮยอน!”
“ก็ป๊าหึงอ่ะ...โอ้ววววววววววววว ต้องจดบันทึกไว้ไหมเนี่ย? ฮ่าๆๆๆ เฮ้ย!!” เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเป็นอันต้องเงียบเสียงลงเพราะจู่ๆ ร่างสูงใหญ่ก็เอี้ยวตัวมากดร่างโปร่งจนแผ่นหลังติดกับเบาะหนัง ปากที่กำลังอ้ากว้างและดวงตาที่เบิกโพลงอยู่แล้วยิ่งเพิ่มความตกใจเป็นกำลังสองเมื่อประโยคที่ถูกเอื้อนเอ่ยผ่านเรียวปากได้รูปดูจริงจังเสียจนเขาทำอะไรไม่ถูก...
“กลับบ้านไป...เจอจับปล้ำแน่!!!”
\\=[]=//
...Pray for me....
The End
Talk*
จบเกรียนอีกแล้ว #โดนตบแน่ๆ TT^TT
ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากการกราบแบนอกท่านผู้อ่านอีกครั้ง
ไม่รู้จะถูกใจไหม? แต่สำหรับเรา...เราอยากให้เรื่องดำเนินแบบนี้...ใสๆ *3*
ขอบคุณที่อ่านมาถึงประโยคสุดท้ายของฟิค ขอบคุณที่อ่านถึงทอล์ค ><
เจอกันเรื่องหน้านะคะ ^^///
ความคิดเห็น