คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [S Fic] Just Me. [ -6- ]
Just me.
เพราะระยะเวลาที่นานล่วงเกือบสองเดือน...แต่
พินัยกรรมกลับยังหาไม่พบ
ชเว ซีวอน ไม่มีกำหนดที่จะต้องกลับไปเยอรมันทั้งๆ ที่ทางนั้นติดต่อให้กลับไปคุมงานก่อสร้างในฐานะวิศวกรในเร็ววัน...ทุกคนดูเหมือนกำลังเดินอยู่ในทางที่ปราศจากแสงไฟไร้คำตอบว่าสิ่งสุดท้ายที่บิดาประจำตระกูลทิ้งไว้อยู่ที่ใด
เว้นเสียแต่ใครบางคนที่รู้ดี แต่ปิดปากเงียบ
หนึ่งคือ โจ คยูฮยอน ที่เป็นคนซ่อนสิ่งที่ว่าไว้เองกับมือ
และ ชเว ซีวอน ที่รู้อยู่แก่ใจว่าตนมีหน้าที่การงาน และรู้ว่าพินัยกรรมที่ใครๆ ต่างก็ตามหาให้ควักอยู่ที่ใด กระนั้นกลับไม่แม้แต่จะปริปาก...เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าอะไรมันทำให้เขาคิดปิดบังเรื่องพินัยกรรม หรือเพราะลึกๆ แล้ว...ความคิดของเขากำลังถูกใครอีกคนครอบงำโดยที่ไม่รู้ตัวถึงขนาดในวันนี้ ชเว ซีวอนดูเปลี่ยนไป แน่นอนว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ใคร่จะชอบใจนัก
ไม่ใช่ทุกวันที่บนเตียงของเขาจะมีหลานชายนอกไส้มานอนหนุนแขนของเขาให้ต้องรู้สึกเหมือนหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ต่างจากการกระทำผิดร้ายแรง เขาคิดมาตลอดว่า โจ คยูฮยอนไม่ใช่หลานที่แท้จริง แต่ฐานะหรืออะไรก็ตามแต่...ทำให้เขาคิดเสมอว่าตามใจตัวเองไม่ได้มากนัก เพราะถ้า ชเว ชีคยอง พี่ชายของเขาและบิดาบุญธรรมของคยูฮยอน ผู้ซึ่งกลายเป็นผู้เป็นใหญ่ในบ้านและตัดสินใจในหลายๆ เรื่องรู้เข้า คนที่จะได้รับผลกระทบที่สุด...คงไม่ใช่ใครอื่น
เขารู้จักพี่ชายตนเองดี ชเว ชีคยองเป็นคนเด็ดเดี่ยว เขาคิดว่านิสัยความหยิ่งทะนง คนของชเวคงเรียนรู้นิสัยนี้มาจากบิดาที่เพิ่งจะเสียไป และทำอะไรได้อย่างเหนือความคาดหมายตามบุคลิกของผู้บริหาร จิตใจดีแต่กระนั้นก็สามารถแปรผันเป็นน้ำไหล่เชียว แม้อะไรก็กั้นขวางไม่ได้...
ชเว ซีวอนไม่ได้โง่เขลาถึงขนาดไม่รู้ว่ามีใครที่รู้ถึงความสัมพันธ์นี้บ้าง เขารู้ตัวว่าทุกคนระคายและรู้เรื่องนี้มาพอสมควรแต่ไม่มีใครพูดถึงหรือทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะรู้ดีว่าหากคนสุดท้ายที่รู้เรื่องเป็น ชเว ชีคยอง... หลานคนเล็กของตระกูลอันเป็นที่รักของทุกคนในบ้านนั่นแหละ ที่จะได้รับความเจ็บปวดมากที่สุดโดยที่บางทีคนอย่าง ชเว ซีวอนอาจช่วยอะไรมากไม่ได้
มันดูขี้ขลาดและไร้ความรับผิดชอบ เขารู้...
แต่กระนั้น เขาจะไม่มีทางรอให้วันนั้นมาถึง
แม้เรื่องทุกอย่างจะเปิดเผย เขาจะไม่ยอมอยู่นิ่งและไม่รอวันให้คยูฮยอนต้องได้รับความผิดนั่นเป็นอันเด็ดขาด...
อย่างน้อยที่สุด...เขาไม่ใช่คนเย็นชาถึงขั้นไร้ความรู้สึก
เหตุผลหลายๆ อย่างจากการกระทำของ ชเว ซีวอนต่อ โจ คยูฮยอน มีเหตุผลไม่มากนัก...
ชายหนุ่มเชื่อว่าเหตุผลของเขาและเด็กคนนั้นคงไม่มีอะไรต่างกันเลย
เพียงแค่ความรักที่บังเอิญเกิดขึ้นภายใต้กรอบที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อกดดันให้พวกเขาเลือกเส้นทาง ขอเพียงกล้าตัดสินใจเท่านั้น...
สายเอาการกว่าที่ลูกแมวขี้เซาแถวๆ นี้จะตื่นขึ้นมารับแสงแดดแสงตะวันกับใครอื่นเขาบ้าง ชายหนุ่มปรายตามองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหลานชายค่อยๆ หยัดตัวงัวเงียขึ้นจากเตียงของเขาตามด้วยการที่เจ้าตัวเดินเตาะแตะโงนเงนตรงมาหาเขาซึ่งยืนสูดอากาศอยู่นอกระเบียงห้อง เมื่อคืนคงเป็นอีกวันที่โจ คยูฮยอนอาศัยความรั้นในตัวเข้ามานอนร่วมเตียงกับเขาโดยอ้างสาเหตุว่าโดนคู่กัดอย่าง ชเว ซึงฮยอนกลัวประสาท...กระนั้นเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ากับคยูฮยอนไปมากกว่าการจูบราตรีสวัสดิ์ เพียงเพราะเขามั่นใจว่าการเกิดเรื่องแบบนั้นระหว่างกันบ่อยๆ มันจะกลายเป็นเหมือนโซ่ที่รัดความรู้สึกของคยูฮยอนต่อเขาให้มีมากเป็นเท่าตัว
มือเรียวเอื้อมมาดึงข้อมือของเขาให้ตามเข้ามาในห้องก่อนเด็กหนุ่มจะดึงผ้าม่านสีครีมปิดประตูกั้นระเบียงด้วยตัวเอง ร่างโปร่งเบียดชิดตัวเองเข้ามาหาประหนึ่งอยากจะร้องขออะไรบางอย่างและเมื่อเจ้าตัวยื่นใบหน้าเข้ามาแนบริมฝีปากที่ข้างแก้มพลางผละออกมาจดจ้องใบหน้าคมคายและไม่ลืมที่อมยิ้มเหมือนทุกที
ชเว ซีวอนแนบเรียวปากประทับลงที่ปลายจมูกโด่งรั้นก่อนจะรวบร่างนั้นเข้ามากอดอย่างที่ไม่ใคร่จะทำนัก แน่นอนว่าเขาได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาตามด้วยคางแหลมๆ ที่ถูไปมาบริเวณหัวไหล่ การที่ไม่มีสายตาของใครๆ การแสดงความรักของ ชเว ซีวอนมักถูกใจ โจ คยูฮยอนเสมอ อย่างเช่นตอนนี้...
เด็กหนุ่มไม่ได้ชอบการกอดรัดฟัดเหวี่ยงเมื่อยามที่ได้ร่วมรักกันเท่ากอดอุ่นๆ ในยามเช้าอย่างเช่นตอนนี้...ไม่ใช่ว่าโจ คยูฮยอนไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่การที่คนอย่างเขาจะตัดสินใจอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง...มันผิดตรงไหน ในเมื่อความรักที่เขามี คนอื่นก็ไม่ได้มาร่วมรับความรู้สึกแบบนี้ด้วยซ้ำ
เขาหวงความรักครั้งนี้มาก เขารู้
และถึงแม้ว่าวันหนึ่งเขาจะถูกกันให้ออกห่างจากผู้ชายคนนี้...วันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะเคารพความเป็นชเวที่ถูกหยิบยื่นมาให้เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นหากความเป็นชเว ทำให้เขาสูญเสียชเว ซีวอนไปล่ะก็...เขายินดีที่จะเป็นเพียงเด็กที่เกิดจากความไม่ต้องการ เป็นเด็กนอกคอก ไม่มีความเป็นชเวเลยเสียยังจะดีกว่า...
“คุณอา...ยังอยากกลับเยอรมันอยู่ไหม? ถ้าอยากกลับแล้ว...พินัยกรรมนั่นจะได้นำมาเปิดเผยเสียที” เสียงที่พูดมันเหมือนการประชดในรูปแบบหนึ่ง แต่ชเว ซีวอนรู้ว่าความคิดของคยูฮยอนไม่ได้หยุดอยู่ที่คำพูดเหมือนเด็กไม่ประสีประสา การพูดเช่นนี้เหมือนกันการยิ่งหลอกล่อให้เขาไม่คิดจะทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องพินัยกรรมให้คืบหน้าซ้ำยังอยากจะหยิบเอาเรื่องกวนใจไปทิ้งเสียให้ไกลๆ ชายหนุ่มคิดว่าตนเองกำลังคิ้วขมวดและมันก็คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ เมื่อยามที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ผละออกจากหัวไหล่ของเขาก่อนเรียวนิ้วจะเลื่อนขึ้นมาแตะลงที่หว่างคิ้วที่ขดปมแน่น
“เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ...อยากให้ฉันกลับหรืออยากให้ฉันอยู่” เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงติดจะนิ่งเฉยและฟังดูเย็นชา แต่ซีวอนรู้ว่าคยูฮยอนไม่ได้แปลความคิดเขาไปในทางลบ เด็กหนุ่มระบายยิ้มบางเบาตามด้วยการเลื่อนปลายนิ้วลงมาแตะที่ริมฝีปากเป็นเชิงให้เขาหยุดปากหยุดคำพูด
“คุณอาไม่อยากกลับไปที่เยอรมันแล้วล่ะสิ...”
“.....”
“คนอื่นเขาจะคิดยังไงล่ะ ถ้าอาไม่ยอมกลับไป ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนก็ไม่คิดจะกลับมา”
“.....”
“อาเคยคิดรึเปล่าว่าเมื่อวันที่ทุกคนโดยเฉพาะคุณพ่อรู้เรื่องของเรา...เราจะเป็นยังไง”
“ฉันคิดมาเสมอ”
“อื้ม...แล้วถ้าถึงวันนั้นจริงๆ คุณอาซีวอนจะทำยังไง รู้ไหมครับตลอดช่วงที่อาไม่อยู่มีเพียงไม่กี่คนที่ดูแลผมเหมือนที่คุณอาดูแล”
“...เพื่อนของเธอล่ะสิ เจ้าเด็กนั่น” ประโยคเมื่อครู่มันคงกระชากอารมณ์คุกรุ่นของชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย เขาถึงได้กดสายตามองรอยยิ้มซื่อๆ นั่นอย่างใจเย็นทั้งที่ความจริงบางทีดวงตาของเขาอาจมีไฟจุดขึ้นมาเสียแล้ว
เขาหวงคยูฮยอนมาก...มากอย่างที่เหมือนคนโง่ที่หวงของรักกับคนอื่นไปทั่ว ทั้งๆ ที่รู้ว่าคยูฮยอนไม่มีวันเดินจากเขาไปไหนเสียจนเริ่มหน้ามืดตามัวเข้าไปทุกที
“......”
“ฉันจะไม่มีวันทิ้งให้เธออยู่ตามลำพังหรือมีคนอื่นมาดูแลอย่างที่เคยเป็นมา...คิดว่าเธอคงเข้าใจในความหมายของฉันน่ะ คยูฮยอน”
“เข้าใจครับ...ผมเข้าใจดี”
โจ คยูฮยอนก็แค่รอฟังคำพูดของ ชเว ซีวอนเพียงเท่านี้...ไม่คาดคิดนักหรอกว่าหลังจากคำพูดที่ว่าตัวเองจะถูกชักจูงให้ดิ่งสู่ห้วงลึกของอารมณ์ไปได้อย่างไร คุณอาซีวอนของเขาก็ทำได้แค่พูดสินะ พูดว่าไม่อยากจะทำร้ายเขาด้วยการล่วงเกินเขาไปมากกว่านี้ เรื่องอย่างว่าไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยมากนักแม้เขาจะไม่ได้เป็นคนร้องขอ สุดท้ายชเว ซีวอนก็มักเป็นคนเริ่มเสมอ...ร่างโปร่งถูกโอบอุ้มให้นั่งลงบนเตียงก่อนคนที่กำลังกดจูบลงมาที่ริมฝีปากอย่างลึกซึ้งจะออกแรงดันร่างของเด็กหนุ่มให้ราบลงไปกับเตียงพร้อมด้วยฝ่ามือที่ทาบซ้อนเกี่ยวประสานแนบชิดไม่ต่างจากร่างกายที่คล้ายจะรวมเป็นหนึ่งเดียว
ชเว ซีวอนปากไม่เคยตรงกับใจ การกระทำไม่เคยตรงกับคำพูด
ถ้าพูดว่าไม่อยาก นั่นคือเพียงแค่ระงับจิตใจ
ถ้าพูดว่าไม่อยากทำร้ายเขา นั่นคือชเว ซีวอนต้องการเขามากกว่าใครๆ ต่างหาก
ใครกันแน่นะ ที่หลงใคร...
ชเว ซอฮยอนแปลกใจที่คยูฮยอนที่รับปากว่าจะมาช่วยเธออบขนมในยามสายๆ ของวัน ไม่ยอมลงมาจากห้องตามนัดของเธอเสียที...และนี่ก็เกือบจะเที่ยงแล้ว
เมื่อเคาะประตูเท่าไหร่กลับไม่มีเสียงตอบรับ...เธอถึงคิดว่าบางทีน้องชายตัวดีอาจขี้เซาเป็นลูกแมวต้องให้เข้ามาปลุกอยู่ร่ำไป
และเมื่อกลอนไม่ได้ล็อค...
ทุกอย่างก็ทำให้สีหน้าของ ชเว ซอฮยอนซีดเผือดไม่ต่างจากเจอเรื่องน่ากลัว...ยังผลให้ผู้เป็นพี่ชายอย่าง ชเว ซึงฮยอนที่บังเอิญเปิดประตูออกมาจากห้องนอนจำต้องสะกิดไหล่ของเธอ... ประตูที่เปิดแง้มไว้เพียงนิดทำให้ดวงตาคู่คมของหลานชายคนโตของตระกูลชเวมองเห็นภาพในห้อง... ผู้เป็นอาอย่างชเว ซีวอนโอบอุ้มร่างของโจ คยูฮยอนลงบนเตียง ภายในห้องของโจ คยูฮยอนเอง...ชายหนุ่มในวัยสามสิบสองก้มใบหน้าลงแนบจูบอ้อยอิ่งลงบนกลีบปากนั่นก่อนร่างขาวจัดที่แต่งตัวไม่ทันจะเรียบร้อยดีก็ยกแขนขึ้นโอบกอดแผ่นหลังกว้างตามด้วยเสียงหัวร่อต่อกระซิก
อ้อ... นี่ก็คงทำอะไรต่อมิอะไรที่ห้องของชเว ซีวอน และมันก็คงไม่ถึงใจถึงขึ้นต้องมาต่อที่ห้องของโจ คยูฮยอนงั้นสิ...
“คุณอา...กับคยูฮยอน อุ๊บ...!” ฝ่ามือใหญ่ของชเว ซึงฮยอนแนบปิดปากของน้องสาวก่อนเขาจะรวบร่างของเธอให้เดินออกจากหน้าห้องนอนของคนที่กำลังระเริงในรสรัก คนสองคนคงคิดว่าที่บ้านไม่มีใครอยู่ หรือบางทีอาจแค่วางใจว่าขอแค่ให้ไม่มีคุณลุงชีคยองอยู่ในบ้านก็คิดจะทำอะไรน่าเกลียดในบ้านตระกูลชเว และเมื่อเดินลงมาหยุดที่ชั้นล่างของบ้าน ชเว ซอฮยอนก็สะบัดตัวออกจากการถูลากถูกังของพี่ชายในทันที
“พี่ซึงฮยอน น้องว่า...นี่มัน”
“หยุดความคิดและเก็บเรื่องที่เธอเห็นไว้เงียบๆ”
ชเว ซอฮยอนหยุดปากที่กำลังจะร้องโวยวาย...เธอไม่คิดว่าระหว่างคยูฮยอนและคุณอาซีวอนจะเกินเลยถึงเพียงนี้ แน่นอน...แวบแรกในความคิด ชเว ซอฮยอนรับไม่ได้ และไม่ต้องการให้คยูฮยอนต้องมีความผิดในฐานลักลอบมีอะไรกับอาของตนเอง ชั่ววูบหนึ่งที่เธอเห็นดวงตาของพี่ชายอย่าง ชเว ซึงฮยอนเปลี่ยนไป...
มันดูเหมือนคนโกรธจนแทบบ้า กระนั้นกลับดูอ่อนลงเมื่อพยายามพูดประโยคถัดมา
“ทุกอย่างมันจะดำเนินไปเอง โดยที่เราไม่จำเป็นต้องทำอะไร...”
“........”
“ความลับมันไม่มีในโลกหรอกซอฮยอน...ในเมื่อเขาสองคนกล้าทำอะไรแบบนี้ในบ้าน คุณลุงชีคยองจะต้องรู้ในไม่ช้า”
“...แล้วคยูฮยอนจะเป็นยังไง”
“...เด็กนั่นน่ะ ปล่อยให้ตัดสินใจเองก็แล้วกันว่าต้องการชีวิตแบบไหน...”
โจ คยูฮยอนน่าเอ็นดูและขี้อ้อนกระนั้นก็ดื้อรั้นไม่ต่างกับนิสัยข้างต้นนั่นแหละ...
อี ทงเฮถอนหายใจเหนื่อยหน่ายอย่างทุกๆ ครั้ง เขานั่งมองเพื่อนสนิทตัวดีที่เอาแต่อ่านหนังสือท่ามกลางบรรยากาศสวนหน้าบ้านตระกูลชเวโดยไม่ยอมสนใจสายตาของเขาที่มุ่งมาดไปยังเจ้าตัว ห่างออกไปก็คงเป็นคุณอาสุดที่รักของคยูฮยอนที่มองมาจากระเบียงห้องชั้นสองให้ทงเฮนึกหมั่นไส้ในตัวผู้ชายคนนี้มากขึ้นมานิด เขานั่งกอดอกอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ส่วนอีกคนก็นั่งทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไร
ก็เพราะรู้ตัวว่าตัวเองไปทำอะไรผิดมาล่ะสิ ถึงได้ไม่กล้าสู้สายตากับเขาน่ะ
“โดดเรียนพิเศษมาสองอาทิตย์แล้วนะ โจ คยูฮยอน...แล้วฉันก็พอจะเดาออกซะด้วยว่าเสาร์อาทิตย์ที่นายไม่ยอมออกจากบ้านเป็นเพราะอยู่กับใครและทำอะไรกับใคร...คงไม่ต้องอธิบายว่าไอ้ที่ทำอะไรมันละเอียดขนาดไหนหรอกมั้ง” อี ทงเฮเน้นเสียงคำว่าทำอะไรชัดถ้อยชัดคำ ดวงตาคู่กลมละออกจากหน้าหนังสือที่เขาไม่รู้ว่ามันคือหนังสือประเภทไหนขึ้นสบตรงๆ กับดวงตาของเขาก่อนโจ คยูฮยอนจะเผยยิ้มเฉกเช่นคนไร้ความผิด
ได้ข่าวว่าคุณลุงชีคยองกับคุณป้าอินยองไม่อยู่ เดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศ...ไม่มีกำหนดกลับที่แน่ชัด...
มิน่าล่ะ คยูฮยอนถึงได้ทำตัวไม่น่ารักเอาเสียเลย พ่อแม่บุญธรรมไม่อยู่ถึงได้ตัวติดแจกับคุณอาแสนรักถึงขั้นไม่ยอมไปไหนนอกจากโรงเรียน...เสาร์อาทิตย์ก็หมกตัวอยู่ที่บ้านทั้งๆ ที่ต้องมาเรียนพิเศษ เดี๋ยวนี้ชักจะทำตัวไม่น่าเอ็นดูขึ้นทุกที เขาถึงต้องถ่อสังขารมาพูดกันให้รู้เรื่อง...
อี ทงเฮคอยยกหางโจ คยูฮยอนมาตลอด
ถึงได้ปล่อยให้อะไรๆ มันเลยเถิด...ถึงตอนนี้แล้วก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากพูดพร่ำไปเรื่อยๆ เผื่อคนหัวดื้อ ปากบอกโตแล้วจะยอมรับฟังกันเสียหน่อย
“ฉันเรียนรู้เรื่องแล้วนี่นา ไปเรียนก็เท่านั้น” คยูฮยอนตอบเขากลับอย่างไม่ยี่หระ เรียวนิ้วเลื่อนเปลี่ยนหน้ากระดาษ ก่อนจะก้มสายตาจดจ้องอักษรตัวเล็กๆ ถี่ๆ ที่พอมองดีๆ แล้วถึงได้รู้ว่าเป็นวิชาที่เจ้าตัวโดดเรียนพิเศษมานั่นแหละ คยูฮยอนเป็นคนหัวดี...อ่านหนังสือเองก็เข้าใจ แต่ที่ถูกจับไปเรียนพิเศษก็เพราะพ่อแม่บุญธรรมอย่างคุณลุงคุณป้าอยากให้ไปพบปะพูดคุยกับคนอื่นบ้างดีกว่าอุดอู้อยู่ที่บ้านในช่วงที่พวกท่านเดินทางไปต่างประเทศ
“ถ้าคุณลุงชีคยองรู้เรื่องแล้วฉันจะหัวเราะให้...”
“รู้เรื่องไหน...หึ จะเรื่องไหนฉันก็ไม่กลัวหรอกนะ”
“ปากดีเข้า...แล้วอย่าให้ฉันต้องเป็นคนมานั่งปลอบนายแล้วกัน”
“คุณอาซีวอนปลอบฉันอยู่แล้วล่ะนะ...นายอย่าห่วงเลย”
“เหอะ...โจ คยูฮยอน ให้มันได้อย่างนี้สิ...” อี ทงเฮถอนหายใจให้กับคำพูดของคยูฮยอนที่ฟังยังไงเขาก็ไม่ยักจะชอบใจเลยสักนิด เขาเอื้อมมือไปดึงริมฝีปากล่างของคนปากกล้าหนึ่งทีตามด้วยการเขกมะเหงกลงหน้าผากมนอย่างที่ชอบทำเวลานึกหมั่นไส้คนตรงหน้า เขาเคารพการตัดสินใจของคยูฮยอนมาตลอดเวลา ถึงอย่างนั้นเขาถึงได้เป็นเพื่อนที่ดีมาเสมอและไม่คิดจะก้าวก่ายให้มากไปกว่าคำว่า ห่วงใย
เพราะในเมื่อคนที่คยูฮยอนอยากให้ปลอบจริงๆ ไม่ใช่เขา อี ทงเฮก็จนใจ
ติดตรงที่ ชเว ซีวอน ไม่เคยทำให้อี ทงเฮไว้ใจที่จะให้ดูแลคยูฮยอนเลยน่ะสิ
ไอ้การจะให้เขาเปลี่ยนจากคนที่ไม่ชอบขี้หน้า ชเว ซีวอนเป็นทุนเดิมมาญาติดีกัน เขามองว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้และไร้สาระสิ้นดี
บางที คนอย่าง ชเว ซีวอนก็งี่เง่าได้เหมือนกัน
หึงหวงน่ะหรือ...เขาคิดว่าอารมณ์แบบนี้ มันชักจะชัดเจนมากขึ้นทุกที...
“คุณอา!!”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วตึงเมื่อยามที่เอื้อมมือไปจับต้นแขนของโจ คยูฮยอนไว้ได้ครั้นตอนที่เจ้าตัวเดินกลับเข้ามาในบ้าน อี ทงเฮกลับไปแล้ว...กลับไปด้วยการที่จงใจสาดสายตายียวนส่งมาที่เขาก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มหรืออะไรก็ตามแต่อย่างที่เขาเห็นแล้วไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาเปลี่ยนจากมือที่บีบช่วงต้นแขนขาวลดลงมาบีบข้อมือที่ตั้งใจจะสะบัดหนี ใบหน้าคยูฮยอนแสดงสีหน้าชัดเจนกว่าเจ็บบริเวณที่เขากำลังออกแรงบีบ จนท้ายที่สุดดวงตากลมโตที่ตวัดมองอย่างน้อยใจคงทำให้เขานึกใจเย็นและลดความงี่เง่าลงได้นิดหน่อย
กระนั้นเขาก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี...
“ฉันไม่ชอบ”
“คุณอาหมายถึงอะไร”
“ในเมื่อเธอเป็นของฉัน ก็อย่าทำตัวแบบนั้นกับไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่น”
“อาโมโหทำไม...อาก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนกันหนิ”
“เหอะ...”
โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า
เขาบ้ามากจริงๆ ที่ดึงตัวคยูฮยอนไปขึ้นกลับยังชั้นสอง สาวใช้แม่บ้านเพียงไม่กี่คนที่ยืนมองเหตุการณ์นั้น รวมไปถึงพี่เลี้ยงที่คอยดูแลคยูฮยอนอย่าง มินอา... เธอก้มหน้านิ่งเมื่อยามที่ ชเว ซีวอนสาดสายตาโกรธขึงลงมาหา ก่อนจะพาร่างหลานคนเล็กของตระกูลหายเข้าไปในห้องนอนของ โจ คยูฮยอนเอง...
แต่ใครจะรู้ว่าอันที่จริงแล้ว...ความโมโหของชเว ซีวอนไม่ได้ทำให้โจ คยูฮยอนเกรงกลัวอย่างที่แสดงออก... เด็กหนุ่มพอใจ... พอใจที่ชายที่รักแสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่อายสายตาใครๆ พอใจที่การกระทำของ ชเว ซีวอนนับวันก็ยิ่งชัดเจนว่าไม่ต้องการจะเสียเขาไปให้ใคร
บางที ชเว ซีวอนก็ควรนึกย้อนกลับมาสักนิด
ว่าแท้จริงแล้ว...โจ คยูฮยอนก็ร้ายกาจอย่างที่ไม่เคยเปลี่ยน
ซ้ำยังร้ายมากขึ้นทุกที...
Talk*
หายไปนานมากกกกกกกกกกก โอ่ยยยยยยย อันที่จริงต้องบอกว่าก่อนหน้านี้เคลียร์เรื่องมาเรียนมหาลัยค่ะ
เรื่องเข้าหอ เรื่องปรับตัว หรืออะไรก็ตามแต่ ยุ่งๆ จนนึกอะไรไม่ออก
(ถึงแม้จะออนทวิต)แต่ปั่นฟิคเนี่ยลำบากเอาการ TT มาต่อแล้วนะคะ
คาดว่าตอนหน้าคงเป็นตอนจบแล้ว มีข้อสงสัยอะไร ถามได้เราจะได้เคลียร์ให้รู้เรื่องในตอนหน้า(ซึ่งอาจเป็นตอนจบ) เลยนะ ^^
ความคิดเห็น