คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [S Fic] Evil Sherbet. [2/5] อรุณสวัสดิ์ เบบี๋!!
ตอนที่ 2
อรุณสวัสดิ์ เบบี๋!!
“อ๊าย!!! พี่คยูฮยอนอย่าทำอะไรพี่ซีวอนของอึนจองนะ...”
ยัยลูกหมา = =!!
คยูฮยอนลดมือที่กำขวดโซดาไว้แน่นจากการยกค้างไว้กลางอากาศและในวิถีโคจรที่ขวดเจ้ากรรมจะฟาดลงกลางกบาลของไอ้ตากล้องปากปีจอได้อย่างไม่พลาดเป้า เขาชะงักไปเล็กน้อยกับเสียงแหลมแสบแก้วหูที่เอาชนะเสียงเพลงเร้าจังหวะได้ขาดลอยก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อดวงตากลมโตกวาดไล่มองเรือนร่างของน้องสาวต่างแม่ตัวดี
เดรสสีดำสั้นที่อวดรูปร่างเอสไลน์รวมไปถึงการแต่งหน้าที่ดูเฉี่ยวคมจนน่าหมั่นไส้...นี่ยังไม่นับรวมสถานะและรูปการของเจ้าหล่อนในวินาทีนี้...แทบจะเกยตักไอ้ปากหมานั่นอยู่แล้วเถอะ!
“แรดมาแต่ไกล...”
คยูฮยอนสบถอุบอิบไปตามประสา...และแน่นอนว่าถ้า โจ อึนจองได้ยินคงต้องหันมาแหวเสียงใส่เขาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ก็เอาเถอะ...เจ้าหล่อนแลดูจริตเยอะเป็นพันเท่าเมื่อได้ประกบข้างช่างภาพหนุ่มที่ได้แต่ระบายยิ้มที่ดูยังไงก็หาความรื่นรมย์ไม่เจอ และนั่นก็ทำให้คยูฮยอนเอะใจกับสีหน้าแปลกประหลาดของ ชเว ซีวอน ที่ปกติปากไวเป็นอัตโนมัติ
“พี่ซีวอนคะ!!! แหมๆ ไม่เห็นบอกอึนจองเลยว่าพี่กาฮีกับพี่ซอกฮุนมาจัดงานเลี้ยงกันที่นี่ ดีนะ อึนจองบังเอิญผ่านมาพอดี” คยูฮยอนเบ้ปากให้กับคำพูดจีบปากจีบคอของน้องสาวนิสัยเสีย...เจ้าหล่อนเป็นยังไงน่ะ เขารู้ดี...ไอ้ที่บอกว่าบังเอิญผ่านมาน่ะ อย่าได้ไปเชื่อเชียวนะ เพราะ ลูกหมานามว่า โจ อึนจอง ตามกลิ่นผู้ชายได้ดีเสียยิ่งกว่าอะไร!
“พอดียุ่งๆ น่ะสิ...”
ชเว ซีวอนดูเหมือนโดนทำลายประสาทการพูดไปโดยปริยายเมื่อดวงตาคมเฉี่ยวของโจ อึนจองแทบจะจ้องกันให้ทะลุ...นางแบบหน้าตาสะสวยที่เขาเคยถ่ายแบบให้เมื่อประมาณสามเดือนก่อน แล้วก็ต้องขอโบกมือลาเพราะเธอไม่ใช่โมเดลที่ถูกใจเขาในเรื่องการทำงาน แต่เจ้ากรรม...เธอกลับตามติดแจจนเขาหลงนึกไปว่าไปแผ่ฟรีโรโมนใส่เธอหรือก็เปล่า...
ใครต่อใครต่างก็บอกว่า เป็นช่างภาพน่ะ ดีออกจะตายไปเพราะได้เจอนางแบบสวยๆ
แต่ ชเว ซีวอน ขอค้านเต็มพลัง!!!
“พี่ซีวอนนะพี่ซีวอน ทำไมถึงใจร้ายกับอึนจองจังคะ...ไม่น่ารักเลยอ่ะ....” ไม่ว่าเปล่าเรียวนิ้วที่ยื่นมาจับที่ปลายคางของชายหนุ่มก่อนจะเลื่อนมาหยิบแก้มสองสามทีทำให้ช่างภาพที่เคยปากกล้ารู้สึกเครื่องรวนไปในบัลดล ไม่ใช่ว่าแพ้เสน่ห์ของหญิงสาวนะ...แค่อยากจะดีดตัวให้ออกจากที่ตรงนี้เสียมากกว่า...
ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่โดนรุกเยอะขั้นอันตรายแบบนี้ เขาแม่งโคตรรู้สึกเฟล!
“...เลี่ยน”
เสียงนายแบบหน้าใหม่ที่ถึงแม้จะไม่ดังมากแต่ก็บังเอิญเป็นช่วงที่ดีเจในผับกำลังหรี่เสียงลดพอดิบพอดี...ชายหนุ่มเงยหน้าที่ยังไม่สามารถปรับให้ถูกอารมณ์ขึ้นสบกับดวงตาแวววาวเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ชั่ววินาทีที่เขาเหมือนได้เห็นเขาเดวิลเล็กๆ งอกจากกลุ่มผมสีน้ำตาลทองนั้น แหงล่ะว่ามันเป็นเพียงภาพลวงตาและเพราะเขารู้สึกมึนหัว... โจ คยูฮยอนเผยยิ้มเล่ห์พลางลุกขึ้นจากโซฟาฝั่งตรงข้ามพาตัวเองมายืนอยู่ตรงหน้าเขาและหญิงสาวข้างๆ ที่แทบจะเลื้อยมานั่งตักกันอยู่รอมร่อ
...รังสีแม่งน่ากลัวชะมัด!!!
“มีอะไรหรือคะ พี่คยูฮยอน พี่ชายที่น่ารักที่สุดในโลก~” ซีวอนรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเลยล่ะเมื่อเขาสบตาเจ้าของชื่อที่ว่า...บวกกับน้ำเสียงของ โจ อึนจองแล้ว พนันได้เลยว่าสองคนนี้คงเป็นพี่น้องที่ไม่กินเส้นกันอย่างแน่นอน
บางทีถ้าใครได้ลองมาสบตากับเจ้าของใบหน้าหวานค่อนไปทางเดวิลหน่อยๆ ก็คงจะเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายที่ชื่อ ชเว ซีวอน เป็นอย่างดี!
“ว่ายังไงล่ะครับ...น้องสาวที่น่ารัก” นั่นไง...เอาแล้ว...ประหนึ่งมีสายฟ้าส่งผ่านทางสายตาของทั้งคู่เลยล่ะ!
“บังเอิญจังเลยนะคะ ที่น้องมาเจอพี่ถึงที่นี่ แถมยังอยู่กับพี่ซีวอนของน้องด้วย...”
“บังเอิญชะมัดเลย...ว่าไหมครับ คุณซีวอน...” สถานการณ์แบบนี้...ชเว ซีวอนเริ่มห่วงสวัสดิภาพของตัวเองซะแล้วสิ!!!
ใบหน้าขาวสว่างแม้จะอยู่ในที่อับแสง พวงแก้มนุ่มนิ่มที่แนบลงมา...คงไม่ทำให้ช่างภาพหนุ่มตกใจไปมากกว่าริมฝีปากอุ่นที่แนบลงมาข้างกลีบปากของเขา เว้ยเฮ้ย!!! ชเว ซีวอน โดนรุกอะเกนแอนด์อะเกน...การแนบจูบอ้อยอิ่งเคล้ากลิ่นหอมอ่อนของเหล้าที่เจือลงมาใกล้ แม้จะไม่ได้จูบลงมาตรงๆ แต่การแนบปากลงที่ข้างมุมปากเนี่ย...บางทีเขาก็คิดว่ามันน่ากลัวชะมัดสำหรับเจ้าของดวงตาแวววาวดุจแมวอย่าง โจ คยูฮยอน... ใบหน้าขาวผละออกห่างพร้อมกับเสียงหัวเราะแต่ลำคอ ร่างโปร่งก้าวเดินออกไปจากบริเวณโต๊ะอย่างสบายใจ...ท้ายที่สุดคงไม่ต้องอธิบายความรู้สึกของหญิงสาวข้างกายเขาให้มากความ
“โจ คยูฮยอน!!!!!!!!!!!!!”
ทำไมถึงเพิ่งมารู้สึกอยากอ้วกตอนนี้กัน!!!
โจ คยูฮยอนแทบวิ่งเข้าห้องน้ำชายภายในตัวผับไม่ทันเมื่อรู้สึกถึงแอลกอฮอล์ที่กระดกดื่มอย่างไม่บันยะบันยังวิ่งโร่มาตันอยู่ที่คอหอย นายแบบหนุ่มโก่งคอเอาของเสียทุกสิ่งอย่างออกจากท้องจนแทบจะหมดกระเพาะ ห้องน้ำในเวลานี้มีผู้ใช้บริการอยู่ไม่กี่รายแล้วเมื่อเขาเอาแต่อาเจียนไม่หยุดไม่หย่อน ลูกค้าคนอื่นจึงพากันทยอยออกไปจนหมด...คงเพราะเขาสาดสายตาไม่เป็นมิตรใส่กระมังทั้งๆ ที่ดูเหมือนบางคนอยากจะเข้ามาช่วยก็ตาม
“เชี่ยว่ะ...บ้าระห่ำชะมัด...”
เขาสบถด่าตัวเองที่ถูกท้าให้ดื่มทั้งที่ความจริงแล้ว...เขาไม่ค่อยจะถูกชะตากับสิ่งมึนเมานัก...โจ คยูฮยอนน่ะ จริงๆ แล้วแพ้เหล้านะ ดื่มได้แต่ผลเสียที่ตามมาคืออาการเมาหัวคว่ำหลังจากดื่มไปแล้วประมาณเกือบชั่วโมงแถมผื่นก็จะขึ้นเป็นจ้ำแดงๆ ตามตัวให้ตอกย้ำว่าโง่ของตัวเองที่คิดริอาจแตะต้องแอลกอฮอล์แต่ใครจะไปรู้ว่าเวลาเลือดขึ้นหน้า...เขามันจะบ้าจี้ไปตามอารมณ์กวนประสาทของ ชเว ซีวอนเสียจนกู่ไม่กลับ...
อีกหน่อย...เขาคงกลายเป็นพวกบ้ายุแหงๆ
“ไหวเปล่าคุณ...”
คยูฮยอนตวัดสายตามองเจ้าของฝ่ามือใหญ่ที่ถือวิสาสะลูบแผ่นหลังขณะที่กำลังพยายามโก่งคอเจียนจนแทบหมดแรง ดูเหมือนชเว ซีวอนจะหนียัยน้องสาวตัวดีมาสินะ...แหงล่ะ ถ้าใครเจอผู้หญิงแบบนี้ก็คงต้องเผ่นแนบกันทั้งนั้น เขาหยัดตัวให้ลุกขึ้นยืนตรงๆ แต่ก็ดูเหมือนอาการเมาหัวคว่ำคงเล่นงานเข้าซะแล้ว เขาถึงได้รู้สึกโลกหมุนพิกล แขนแข็งแรงที่เอื้อมมายึดท่อนเอวรวมไปถึงใบหน้าคมคายที่ส่ายหน้าอย่างระอาอดไม่ได้ที่เขาจะใช้กำปั้นทุบลงบนแผ่นอกไปสักทีสองที
“คุณเมานี่ครับ คุณแพ้แล้วน่ะสิ! ฮ่าๆๆๆ” ชเว ซีวอนเปล่งเสียงหัวเราะแสนจะกวนอารมณ์ทั้งๆ ที่ยังโอบเขาไว้เต็มตัว คนโดนหาว่าเมาถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางถลึงตามองเอาเรื่อง
“คนไม่เมาที่ไหน หัวเราะด้วยเสียงทุเรศๆ แบบนี้กัน...”
นายแบบปากเก่งตอกกลับเสียงเรียบพลางลอบสังเกตอาการของเจ้าของร่างสูงใหญ่ อาจใช่ว่ามือหนึ่งของหมอนั่นยึดท่อนเอวของเขาไว้ แต่อีกข้างหนึ่งก็ค้ำอ่างล้างมือไว้เช่นกัน...ดวงหน้ารูปสลักระเรื่อแดง อีกทั้งคยูฮยอนยังรู้สึกได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์ที่เจือจางอยู่กับลมหายใจอุ่นร้อน ผู้ชายตรงหน้าน่ะทั้งแฮงค์ค้างและเมาเงียบ!! อย่างว่าล่ะนะ...หน้าอย่างหมอนี่คงเป็นพวกคอแข็ง ถึงจะเมาแต่เชื่อสิว่าทำยังไง...ดีกรีความกวนตีนก็ไม่ลดลงหรอก!
“ผมอยากถามคุณสักหน่อย”
“อะไร?” เขาตวัดเสียงถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์นัก นั่นเพราะมือใหญ่ที่โอบเอวของเขาอยู่จู่ๆ กลับออกแรงบีบเนื้อท่อนเอวของเขาเสียอย่างนั้น คยูฮยอนก้มมองร่างของตัวเองที่แทบจะกลืนไปกลับแผ่นอกกำยำ นึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูกที่สีหน้าของ ชเว ซีวอนกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มตาวาว ใบหน้าขาวเอียงคอมองอีกฝ่ายกับเป็นเชิงไม่เข้าใจ ...ฉับพลันเขาถึงได้นึกอะไรขึ้นได้!
เมื่อกี้เขาแม่งบ้าไปจูบไอ้ช่างภาพเฮงซวยเข้านี่หว่า...
“เมื่อกี้คุณจูบผมนะครับคุณ...เห็นผมเป็นของเล่นหรอ? หื้ม” ใบหน้าได้รูปโน้มเข้ามาใกล้นิดหน่อยพลางไอ้คนชอบกวนฝ่าเท้าก็ทำปากยื่นๆ ล้อเลียนเขาได้อย่างน่าหมั่นไส้! คนที่กำลังมึนหัวค่อนไปทางเมาหัวคว่ำสะบัดตัวจากวงแขนแข็งแกร่งพลางตั้งท่าจะเดินออกจากห้องน้ำ หากจนรอดจนรอดเขาก็โดนรวบเอวไว้ก่อนที่จะหัวทิ่มลงไปคะมำกับพื้นห้องน้ำเพราะโลกมันหมุนติ้วแทบยืนไม่อยู่
“ฉันเมา จบป่ะ!!” คนเราเนี่ย...อะไรๆ ก็ต้องอ้างว่าเมาไว้ก่อนทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ฟังดูน่าเชื่อเลยสักนิด!
ถ้าใครอื่นเข้ามาเห็นสองชายหนุ่มหน้าตาดียืนกอดเอวกันในห้องน้ำคงคิดว่าหนังสดอาจกำลังจะเริ่มต้นแหงๆ...แต่ใครจะรู้ว่าที่ทำๆ กันอยู่ตอนนี้ คนหนึ่งน่ะโคตรจะหงุดหงิด อีกคนโคตรจะอยากแกล้ง เปล่ามี something อะไรทั้งนั้น~
RRRRRR
มือบางปัดป่ายไปทั่วก่อนจะล้วงหยิบไอโฟนสีขาวที่ส่งเสียงร้องระงมอยู่ภายในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ดวงตาที่บังเอิญพร่าๆ ไปบ้างเพราะความมึนหัวมองชื่อสายเรียกเข้าเล็กน้อยก่อนจะกดรับสายในทันที โดยลืมไปว่ายังมีคนตัวใหญ่ๆ กอดเอวเขาอยู่จากด้านหลัง...และนั่นก็ทำให้คยูฮยอนจนใจจะต่อล้อต่อเถียง..เพราะรู้ว่ายังไงซะ ไอ้หมอนี่ก็คงจ้องจะแกล้งคนเมาไม่มีทางสู้แน่!
“อื้ม...มีอะไรหรอชางมิน”
“/น้ำเสียงไม่โอเค... เมาหรอ?/”
“ก็นิดหน่อยน่ะ”
“/ไม่นิดหน่อยแล้วมั้งเนี่ย...รีบกลับบ้านได้แล้ว ระวังเหอะตื่นไปถ่ายแบบหน้าโทรมหน้าหงิก ตากล้องเอากล้องฟาดหัวจะทำยังไง?/”
“รู้แล้วล่ะหน่า...”
คยูฮยอนย่นจมูกในทันทีที่ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ที่อยู่ใกล้กกหู ชเว ซีวอนคงได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่แน่ๆ ก็ในเมื่ออยู่ใกล้กันแค่นี้! นายแบบปากเก่ง(ที่ในเวลานี้เครื่องช็อตทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ)ตัดสินใจปิดบทสนทนาทางโทรศัพท์เพื่อที่จะได้กลับมาสู้รบกับไอ้คนตัวโตได้อย่างเต็มกำลัง(?) ร่างโปร่งอาศัยว่าตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกโล่งหัว(นิดหน่อย)ปัดเอามือหนึบๆ ที่เลื้อยแปะอยู่ตรงหน้าท้องให้หลุดออกและดูเหมือนชเว ซีวอนจะว่าง่ายพิกล หมอนั่นไม่พูดจา ไม่เอ่ยรั้ง ไม่กวนประสาท ซ้ำยังให้เขาเดินเกาะกำแพงพยุงร่างกายที่โงนเงนไปตามทางเดินเพื่อกลับไปยังโต๊ะ
แวบหนึ่งที่เขาได้ปะทะสายตากับ โจ อึนจองที่นั่งรอไม่ไปไหน...เจ้าหล่อนตวัดดวงตาไล่สาดตั้งแต่หัวจรดเท้าพลางเบ้ปากเมื่อเขาพยายามประคองตัวเองให้นั่งลงบนโซฟาวีไอพีได้อย่างสวัสดิภาพ และอีกครั้งที่บังเอิญแอลกอฮอล์ในเลือดชักเล่นตลกให้เขาบ้าระห่ำขึ้นมาอีกรอบ
“คุณซีวอนช่วยไปส่งผมที่คอนโดได้ไหมครับ? ผมเมาจนกลับเองไม่ไหวแล้วจริงๆ นะนะ...”
อีตอนกำลังจะออกมาจากผับล่ะซ่าเชียวนะ โจ คยูฮยอน!!!
ชเว ซีวอน นึกกุมขมับขณะที่เขาเองได้แต่สบถบ่นพึมพำตลอดเส้นทางบนถนนสายทางด่วนร้างรถรา นายแบบคนดีคงเล่นสงครามประสาทกับน้องสาวตัวเองถึงได้ลากเขาไปเป็นเครื่องมือชั้นเยี่ยม...คงไม่ต้องบอกว่าได้ผลไหม เพราะเขาก็แบกเจ้าตัวขึ้นมานั่งเป็นตุ๊กตา(ยาง)หน้ารถได้เป็นที่เรียบร้อยซ้ำคนปากดียังเมาไม่ได้สติไปเสียแล้ว...
ให้ตายเถอะ...!!! เขาก็เพิ่งเคยเจอคนที่ทำเป็นคอแข็งแต่ดันมาตกม้าตายเมาหัวคว่ำ!
“คุณตุ๊กตายางครับ...คอนโดคุณอยู่ไหนครับเนี้ย...~” เขาเอ่ยถามขึ้นลอยๆ อันที่จริงก็ไม่ได้หวังจะได้คำตอบหรอก ก็ในเมื่อคนน่ารักชิ่งหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว...เขาจึงได้แต่ขับรถหักเลี้ยวไปตามเส้นทางคุ้นเคย...แน่นอนว่ามันก็คงเป็นบ้านของเขาและเขาก็คงไม่เสี่ยงขับรถไปทั่วโซลเพื่อหาคอนโดของนายแบบข้างๆ ไว้ตื่นมาค่อยพาไปส่งอีกทีก็ได้...
เจ้าตัวคงไม่ตื่นมาโวยวายใส่เขาหรอกนะ~
“อืออออ!! ไอ้ช่างภาพปากหมา!!! เหี้ย!!!!” ช่างภาพหนุ่มสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้แต่ช่างฟังชัดเจนจนน่าประหลาด...หากเขาก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ อีกสักที!
ละเมอด่า...ไม่แรงจริงแม่งทำไม่ได้นะเออ!
หนักหัวเป็นบ้า
แสงแรกที่ดวงตาคู่โตรับสัมผัสคือแสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ส่องลอดผ้าม่านที่บิดพลิ้วไปตามแรงลมอ่อนๆ สมองที่กำลังเต้นตุ้บๆ บ่งบอกได้ถึงอาการแฮงค์ค้างที่แล่นมาทักทายกันตั้งแต่เช้าตรู่ ทว่า...ผ้าม่านที่คอนโดของเขามันไม่ใช่สีขาวหนิ...ห้องนอนของเขาใช้ผ้าม่านสีฟ้า...ชั่ววินาทีที่คยูฮยอนเหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งชนความคิดตันๆ ของตัวเองเข้าให้อย่างแรง!! เขาเบิกตาโพลงพลางสะบัดตัวลุกจากเตียง(ที่ไม่มั่นใจว่าเป็นของใคร) ผ้าน่วมสีเทาร่นลงมากองอยู่ที่ท่อนเอวทำเอานายแบบมือใหม่นิ่งตาค้าง
...ไม่ได้ใส่เสื้อ ส่วนชิ้นล่างจากความรู้สึกที่เนื้อผิวสัมผัสกับผ้าห่มโดยตรงแล้ว ชี้ชัดเจนเลยล่ะ ว่าไม่มีอะไรอยู่กับตัวเขาเลยสักชิ้น!!
กองผ้าห่มที่ดูจะใหญ่โตเป็นพิเศษข้างๆ กำลังทำให้คยูฮยอนแทบหัวหมุน เขาเหลือกตามองต้นแขนมีมัดกล้ามบวกกับรอยสักขนาดไม่ใหญ่มากนักที่โผล่พ้นเหนือผ้าน่วมผืนเดียวกันกับที่ปกปิดร่างของเขา มือเรียวขาวเอื้อมมือหวังจะเปิดผ้าน่วมที่ปกคลุมใบหน้าของใครอีกคน หากจู่ๆ หัวของเขาก็ถูกความทรงจำพุ่งชนเข้าอีกระรอก
และดูเหมือนจะเป็นความทรงจำอันน่าสะพรึงเสียด้วย!!!
“จูบแค่นี้ไม่เกินเลยหรอกนะ ก็ถ้านายแค่อยากจะพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้คิดอะไร”
RRRRRR
เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมทำให้นายแบบที่กำลังหน้าซีดเผือดได้สติและหยุดความทรงจำที่กำลังไหลเข้ามาเป็นเทน้ำเทท่าให้หยุดชะงักลงอย่างช่วยไม่ได้ คยูฮยอนกวาดมือไปโดยรอบจนเจอกับเครื่องมือสื่อสารที่นอนส่งเสียงวอแวอยู่ใกล้กับร่างของคนที่เขาประจักษ์แก่ใจแล้วล่ะว่าไม่ใช่ใครที่ไหน!
“ฮัลโหลครับ...พี่ซอกฮุน...”
“/อยู่ไหนนะเรา...เมื่อคืนโทร.หาก็ไม่ยอมรับ อยู่ที่คอนโดหรือเปล่า?/”
จะให้เขาตอบยังไงล่ะ ในเมื่อที่เขานอนๆ อยู่ตรงนี้ไม่ใช่คอนโดที่พี่ชายกำลังเอ่ยถึง ซ้ำเขากำลังเผชิญสถานการณ์น่าปวดหัวที่จับต้นชนปลายไม่ยักจะถูก โจ คยูฮยอนหาเสียงของตัวเองอยู่เป็นพักพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงฟังดูสบายใจ
“ครับ...พอดีผมนอนเพิ่งตื่น”
“/พี่ก็นึกว่าเราหายไปไหน...กลับก่อนทำไมไม่บอกล่ะ อ้อ...อีกอย่างเห็นอึนจองมาบอกว่าเรากลับไปกับซีวอนหนิ/”
เอ่อะ!! โจ อึนจองถนัดนักเรื่องคาบข่าวไปบอกคนโน้นคนนี้เนี่ย!
“ผมดื่มมากไปหน่อย หมอนั่นก็เลยอาสามาส่งน่ะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมคิดว่าผมกำลังมีปัญหาบางอย่าง...”
“/เดี๋ยวสิคยูฮยอน...วันนี้มีถ่ายแบบนะ อย่าเข้าสตูฯสายล่ะ/”
สิ้นเสียงของโจ ซอกฮุน...ร่างของเขาก็ประหนึ่งถูกดูดลงให้จมกับพื้นเตียงเพราะร่างถูกเหวี่ยงด้วยแรงมหาศาล จนเมื่อคยูฮยอนรับรู้และได้สบสายตากับเจ้าของใบหน้ารูปสลัก...รอยยิ้มยั่วโทสะวาดผ่านเรียวปากหยักพลางดวงตาสีชาก็กำลังเปล่งประกายคล้ายกำลังอวดชัยชนะอยู่ยังไงยังงั้น!
“อรุณสวัสดิ์เบบี๋ หลับสบายไหมครับ...คุณตุ๊กตา......................ยาง”
“เบบี๋บ้าอะไร!! ปล่อยเด้!!!”
“เมื่อคืนไม่เห็นพูดแบบนี้เลยอ่ะ...คุณบอกผมแค่ว่า อย่า...หยุด อย่างนี้น่ะ~ แล้วก็...”
เขารู้นะว่าหมอนั่นต้องการจะพูดอะไรต่อ!!
ฝ่ามือบางยกขึ้นดันปลายคางของคนที่ได้ใจคร่อมกันด้วยท่าทางล่อแหลม...ถึงตอนนี้แล้วเลือดในกายกำลังเดือดพล่านขึ้นอย่างน่าประหลาด เขาส่งแรงถีบเข้าไปยังหน้าท้องของช่างภาพหนุ่ม แน่นอนว่ามันก็แรงพอที่ผู้ชายตัวใหญ่ๆ จะกลิ้งไปอีกฟากของเตียง ร่างโปร่งหยัดตัวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมคว้าผ้าน่วมเพื่อห่อร่างอันเปลือยเปล่าอย่างลวกๆ คยูฮยอนมั่นใจเชียวล่ะว่าเขาสามารถกระโดดลงจากเตียงให้พ้นระยะดึงมือดึงเท้า แต่กระนั้นร่างกายเล่นกระแดะมาแสดงอาการเจ็บร้าวตอนเขาก้าวขายาวๆ ไปเกือบใกล้ประตูห้องน้ำ เขาถึงได้โดนคว้าตัวอีกรอบ ชเว ซีวอนที่ดูจะไม่เสียเปรียบอะไรเลย(?)ดันเขาให้ติดกับฝาผนังห้องซ้ำตั้งใจโน้มหน้าลงมาใกล้จนแทบติดชิด
“อะไรของนายวะ!! ปล่อย!!!”
คยูฮยอนร้องโวยวายเสียงดัง มือบางดึงผ้าน่วมผืนหนาให้กระชับร่าง เขาสะบัดน้ำเสียงใส่อย่างอารมณ์เสีย แหงล่ะว่าเขากำลังโมโหของโคตรโมโห อยากจะชกไอ้คนตรงหน้าให้หน้าแหกไปเลย(ก็ถ้าทำได้ล่ะนะ)แต่จนแล้วจนรอด เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ใส่กางเกงบ๊อกเซอร์เพียงตัวเดียว โชว์เรือนร่างเกือบเรทเอ็กซ์ก็ยังคงได้ใจจ้องเขาประหนึ่งอยากจะเห็นสีหน้าของ โจ คยูฮยอนยามหมดหนทางสู้เสียให้ได้
“คนเพิ่งได้กันเนี่ยเขาพูดกันอย่างนี้หรือครับคุณ~”
“พูดดีๆ นะนาย!! ใครได้ใคร!!!”
“ผมได้คุณ...อ้อ...ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า เสนอมาก็สนองกลับ...”
“ไอ้ห่าซีวอน!!!!!!!!”
“นี่ซีวอน เอะอะอะไรแต่ ชะ เช้า กัน ต๊ายยยยย!! คยูฮยอน!!~”
“!!!!!!!!!!!!!!!”
งานเข้าพี่ชเวแล้วล่ะครับ พับผ่า!!!
อะไรจะดีไปมากกว่าการโดนพี่สาวแท้ๆ แบนกันนะ...! ชเว กาฮีจาดใส่เขาเสียยกใหญ่โทษฐานไปขืนใจนายแบบคนโปรด...
ขืนใจ!!!
โว้ย!!! ชเว ซีวอน อยากจะค้านขาดใจ...แบบนี้เขาเรียกว่าขืนใจกันหรืออย่างไร?
โจ คยูฮยอนยังคงเกาะติดพี่สาวของเขาประหนึ่งลูกแมวขวัญเสียที่ต้องการที่พึ่ง...ให้ตายเถอะ...นายแบบหน้าแมวนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ อันที่จริงก็น่าจะรู้ไม่ใช่หรือไงว่าเกิดอะไรขึ้น คนปากเก่งยังใส่ไฟเขาเสียจนภาพลักษณ์ของชเว ซีวอนต่อพี่สาวติดลบไปล้านคะแนน
“รอยเต็มตัวแบบนี้ ถ่ายแบบที่ลูกค้าต้องการไม่ได้หรอกครับเจ๊!”
“ซีวอน!! เงียบๆ ไปเลยแกน่ะ!!!” อีกครั้งที่ฝ่ามือของพี่สาวคนสวยตะปบเข้าให้ที่กลางกบาล...ที่เขาพูดมันผิดหรือไง...ในเมื่อวันนี้ โจ คยูฮยอนต้องถ่ายแบบในคอนเซ็ปตื่นเช้ารับอรุณ....แถมยังต้องโชว์เนื้อโชว์หนังให้ดูเหมือนเพิ่งตื่นลุกจากเตียงอะไรประมาณนั้น...ที่แน่ๆ เขาก็ประจักษ์แก่ใจแล้วล่ะว่าขืนร่างโปร่งบางนั้นลองได้ถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวออกจากร่าง คนทั้งสตูฯคงได้อ้าปากค้าง...
พี่หล่ออย่างเขายืดอกรับล่ะนะว่าเป็นคนทำ...แต่จะให้ใครมาเห็นเพิ่ม...เขาก็แค่คิดว่ามันคงไม่ดีนัก
“งั้นแกก็รับผิดชอบ...จะถ่ายยังไงก็ช่าง ให้มันอยู่ในคอนเซ็ป...ยุ่งยากเพราะแกคนเดียวรู้ไหม! ให้ตายเถอะ!!! วันนี้แกต้องทำงานคนเดียว คนอื่นจะไม่เข้ามาช่วย...”
เอ้า!! โดนเหวี่ยงอีกฮุค = =!
“แต่พี่กาฮีครับ...อันที่จริง...” นายแบบหน้าแมวตั้งท่าจะขัดพี่สาวของเขาหากจนรอดจนรอด คำตอบที่ได้รับก็คือใบหน้าสวยที่ส่ายไปมา
“ไม่มีแต่จ้ะ คยูฮยอน...ทำงานไปก่อนนะ...ซอกฮุนเข้าสตูฯมาเมื่อไหร่ เดี๋ยวพี่ให้หมอนั่นจัดการซีวอนให้”
ชเว กาฮีส่งสายตาคาดโทษให้แก่น้องชายอีกครั้งก่อนเจ้าหล่อนจะออกคำสั่งให้ทีมงานคนอื่นๆ ทยอยออกจากสตูดิโอ...เหลือเพียงนายแบบและช่างภาพที่ยืนมองหน้ากันประหนึ่งสร้างสงครามเย็นย่อยๆ ชายหนุ่มได้ยินเสียงเหอะที่พ่นผ่านเรียวปากอิ่มก่อนจะมองร่างโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ปลดกระดุมลงมาประมาณสองถึงสามเม็ดดูรับกับกางเกงนอนลายสก็อตหมุนตัวเดินไปยังฉากเตียงนอนขนาดกลางที่ถูกจัดเซ็ทไว้
“ยุ่งยากชะมัด”
“เอาหน่า...ไหนๆ ก็ไหนๆ อยู่กันสองคน สบายๆ แบบเมื่อคืนก็ได้ครับคุณ...”
ช่างภาพหนุ่มบอกน้ำเสียงไม่ยี่หระและนั่นก็ดูเหมือนจะเรียกน้ำโหให้กับนายแบบปากเก่งพอสมควร โจ คยูฮยอนตวัดสายตามองเขาเอาเรื่องก่อนเจ้าตัวจะหยิบหมอนประกอบฉากขว้างใส่หน้าเขาเต็มๆ ปากอิ่มแดงเอาแต่เม้มเข้าเม้มออกราวกับกดอารมณ์อยู่ไม่มากก็น้อย จนเมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้แล้วยกกล้องขึ้นจับโฟกัส ความจริงบางอย่างก็เผยผ่านเลนส์กล้องให้ได้สัมผัส
ความจริงที่ว่า...เวลาแมวอาละวาด...แม่งโคตรจะน่ารักเลย!!!
“ยิ้มหน่อยสิครับ”
“ยิ้มไม่ออก” แน่ะ...ค้อนขวับทันทีอ่ะ!
“หน่า... ยิ้มหน่อย ไม่งั้นผมจะทำให้คุณยิ้มในแบบของผมนะ”
ไม่รู้ว่าร่างโปร่งนอนราบไปกับเตียงตั้งแต่เมื่อใด แล้วเขาคร่อมร่างนั้นไว้ตั้งแต่ตอนไหน เขายังคงยกกล้องจับโฟกัสใบหน้าขาวระเรื่อที่ค่อยๆ วาดยิ้มดั่งดวงตะวันผ่านเลนส์ราคาหลักแสน...
แชะ
เสียงชัตเตอร์แรกดังขึ้นพร้อมๆ กับความทรงจำเมื่อคืนที่ไหลบ่ามาให้คนทั้งคู่ได้รับรู้และเข้าใจอีกครั้ง...แค่คนสองคนยิ้มให้กัน...ภาพพร่ามัวของฉากรักก็ฉายวาบเข้ามาในหัวสมองเสียจนจับทางไม่ถูก...กลีบปากนุ่มนิ่ม เนื้อผิวขาวลื่นมือ รวมไปถึงดวงหน้าหวานยามซับสีเลือด...
บางทีก็น่าจดจำจนไม่จำเป็นต้องใช้กล้องชั้นเยี่ยมบันทึกไว้แต่อย่างใด...
Talk*
อั๊ยย่ะ คลอดตอนสองมาลง >w<
ความคิดเห็น