คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : [S Fic] Rose Addict. [ -2- ]
Rose Addict
- 2 -
เรื่องอะไรเขาต้องไปเป็นคนของ ชเว ชีวอนด้วยล่ะวะ!!
คยูฮยอนถอดรองเท้าผ้าใบคู่เก่งของตัวเองก่อนจะเตะมันจนกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางเพราะหงุดหงิดเต็มทน! ในหัวสมองของเขาตอนนี้มันมีแต่คำถาม...อะไรคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตของเขาจะต้องไปผูกติดกับหมอนั่นกัน! คนที่ฆ่าคนตายโดยไม่รู้สึกอะไร คนที่อยู่ในโลกของธุรกิจด้านมืด คนที่พร้อมจะกำจัดใครก็ตามที่กระโดดเข้ามาขวางทาง
เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาภายในห้องนั่งเล่นในบ้านของเขาเอง หลังจากที่ชเว ชีวอน หยิบยื่นสิทธิพิเศษที่เขาไม่ต้องการมาให้ เขาก็สาวเท้าออกจากห้องทำงานนั่นทันที ชายบอดี้การ์ดหลายคนพุ่งตัวมาที่เขาราวกับโจ คยูฮยอนคนนี้เป็นผู้ร้ายต้องโทษคดีร้ายแรง! แต่เพียงแค่ชเว ชีวอนเดินออกจากห้องทำงานราวกับรับรู้สถานการณ์ล่วงหน้า ทุกอย่างอยู่ในความสงบเพียงไม่กี่วินาที ก่อนหมอนั่นจะเอ่ยปากออกคำสั่งลูกน้องคนหนึ่งให้พาเขากลับไปที่โรงเรียน
เหอะ... เข้าเรียนสายไปสามชั่วโมง...
นามบัตรของคนคนนั้นถูกเขาขยำพลางโยนไปที่ไหนสักแห่งของตัวบ้าน เด็กหนุ่มรับมันมาเพราะสายตาคมดุคล้ายออกคำสั่ง ถึงจะยอมรับว่ากลัวสายตาของหมอนั่นเป็นบ้า แต่สถานการณ์แบบนี้เขาคิดอะไรไม่ออกจริงๆ นอกจากคำว่า โมโห!
โจ คยูฮยอนมีชีวิตเป็นของตัวเองทำไมต้องถวายตัวเองใส่พานให้เป็นคนของ ชเว ชีวอนกันล่ะ โคตรจะไร้สาระ...อันตรายบ้าบออะไร เขามันก็แค่เด็กมัธยมคนหนึ่งไม่ใช่เจ้าพ่อธุรกิจมืดอย่างใครบางคน เอาเข้าจริง...ใครกันแน่ที่มีชีวิตเสี่ยงอันตรายซ้ำยังยืนใกล้ปากเหวมากกว่าเขาถ้าไม่ใช่ไอ้ลุงหน้าโหดนั่นน่ะ!!
RRRRRRRR
เขาคว้ามือถือขึ้นมารับสายโดยไม่ได้มองชื่อและเสียงแหบเป็นเอกลักษณ์ของเพื่อนสนิทอย่างซองกยูก็ทำให้คยูฮยอนทราบในทันทีว่าที่มันโทร.มาคงไม่มีอะไรมากไปกว่าการชวนไปคาราโอเกะอีกตามเคย!
“มึงๆ ไปเกะป่าว”
“เนื่องในโอกาส....”
“ที่กูอยากไป...หน่า คยูฮยอน ไปด้วยกัน แม่งไปกันหมดเนี่ย...ขาดมึงไปกูโกรธนะครับ!”
“กูเหนื่อย กูไม่อยากไป” เขาตอบปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด ได้ยินเสียงเพื่อนตัวแสบถอนหายใจหนักๆ
“กูไม่ให้มึงลอกการบ้านเคมีนะ”
...นั่นไง...สุดท้ายก็ต้องตะล่อมเขาให้จนมุมอยู่ดี ไอ้เพื่อนเหี้ยมเอ้ย!
คยูฮยอนไม่อาจสนุกครื้นเครงไปกับกลุ่มเพื่อนได้อย่างที่เคยเพราะในหัวสมองของเขามันเผชิญมีเรื่องให้คิดมากกว่าทุกที เขาทำได้เพียงนั่งมองเพื่อนร้องเพลงอย่างสนุกสนาน ทว่าเมื่อบรรยากาศในห้องคาราโอเกะแคบๆ เริ่มทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหายใจไม่สะดวก เสียงเพลงดังกระหึ่มเริ่มทำให้หนวกหูเจ้าตัวจึงค่อยๆ อาศัยจังหวะที่เพื่อนกำลังดิ้นไปกับเพลงมันส์ๆ ผละออกจากห้องคาราโอเกะเสีย
ความจริง...คยูฮยอนแทบไม่อยากมาเหยียบที่นี่ด้วยซ้ำ...มันทำให้เขานึกถึงภาพที่เขากลายเป็นพยานร่วมเหตุการณ์บ้าๆ นั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ...
เพราะคิดไม่ออกว่าที่ไหนจะเงียบพอให้เขาไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวายและหลีกเลี่ยงที่เดิมๆ อย่างกำแพงข้างตัวร้าน คยูฮยอนถึงได้พาตัวเองมาหยุดอยู่ในห้องน้ำเสียให้รู้แล้วรู้รอด เรียวมือเอื้อมไปเปิดก๊อกสีเงินพลางกวักน้ำเย็นขึ้นมาล้างหน้าล้างตา อย่างน้อยก็พอให้สดชื่นขึ้นบ้าง ทว่าไม่ทันที่เขาจะได้เงยหน้า เด็กหนุ่มรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่ามีใครบางคนจ้องกันอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่จู่ๆ ก็ขนลุกคล้ายความน่ากลัวเข้ามาเฉียดใกล้
“อยู่ดีไม่ว่าดีจริงๆ นะไอ้หนู” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระบอกปืนจ่อที่ศีรษะด้านหลัง คยูฮยอนเบิกตาโพลงมองเงาสะท้อนของตัวเอง ชายที่มีใบหน้าน่าหวั่นเกรงพร้อมรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมพร้อมที่จะลั่นไกระเบิดสมองเขาทุกเมื่อหากพูดอะไรผิดไป เขาไม่รู้ว่าเคยไปทำอะไรให้ใครฉับพลันกับแสงแวววาวของกระบอกปืนที่ปลุกความทรงจำให้ตื่นขึ้น...หรือว่าปืนนี้จะเป็นกระบอกเดียวกันกับที่เขาเห็นเมื่ออาทิตย์ก่อน! เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายไม่ลงได้แต่มองภาพในกระจกพร้อมดวงตาที่ร้อนผ่าว เขาสับสนไปหมดแล้ว!! นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!!!
“ผมไปทำอะไรให้คุณ...” ละล่ำละลักเอ่ยถามออกไป และสิ่งที่ได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะที่ไม่ต่างอะไรไปจากปีศาจเลยสักนิด
“หึหึ อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงเห็นอะไร...”
“ผมเห็นอะไร....”
“มึงรู้ดี ไอ้หนู...กูต้องเก็บมึงทิ้งก่อนมึงจะสาวมาถึงกู...”
หมายความว่ายังไง...แล้ว ชเว ชีวอนล่ะ หมอนั่นเป็นคนที่ฆ่าชายปริศนาหนิ...แล้วคนคนนี้คือใคร? ทำไมถึงต้องตามมาเก็บเขา หรือแท้จริงแล้วคือคนของหมอนั่นที่สั่งมากำจัดเขาอีกที! คยูฮยอนพยายามสงบสติอารมณ์ที่ไม่อาจปิดกั้นความกลัวผ่านทางสายตาที่กำลังสั่นระริก เขายืนยิ่งในขณะที่ปลายกระบอกปืนกระชับชิดท้ายทอยของเขามากขึ้นทุกที...
คยูฮยอนเข้าใจแล้ว...จุดจบของเขามันอยู่ไม่ไกลจากนี้...
ปัง!!
เฮือก!
“โอ้ย! ไอ้สัด!!”
คยูฮยอนรับรู้ได้ถึงแรงมหาศาลที่ดึงเขาไปอีกทางราวกับกระชากสู่อกของใครบางคน เขาหลับตาแน่นในขณะที่ได้ยินเสียงสบถหยาบจากคนที่กำลังจะฆ่าเขาเมื่อครู่ ตอนนี้เด็กหนุ่มแทบจะไม่มีแรงยืนอยู่แล้วและไม่มั่นใจนักว่าตกลงเขายังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วกันแน่ ชั่ววินาทีที่เด็กตัวขาวรับรู้ถึงได้แรงกอดกระชับ ดวงตาคู่โตค่อยๆ เปิดขึ้นพร้อมกับช้อนมองใบหน้าคมคาย...คนที่เข้ามาช่วยชีวิตเขาได้ทันควัน
...ชเว ชีวอน...
“คุณ...”
“เงียบไว้ก่อน ฉันจัดการเอง...” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบ เด็กหนุ่มมองภาพตรงหน้าเห็นชายคนนั้นกุมมือที่มีเลือดไหลอาบน่ากลัว และมือแข็งแกร่งที่กำกระบอกปืนสีดำไว้อย่างมั่นคง คยูฮยอนเดาว่าชเว ชีวอนคงเป็นเจ้าของผลงานนั้นเป็นแน่
“คุณชเว...ลงมายุ่งกับเรื่องนี้เองเลยหรือไง?” หมอนั่นว่าพลางยกยิ้มคล้ายคนโรคจิต ดวงตาที่กำลังวาวโรจน์คล้ายสัตว์ป่าที่กำลังคลุ้มคลั่งทำให้เด็กหนุ่มไม่อาจสู้สายตาอาฆาตนั่นได้เลยแม้แต่น้อย ใบหน้าขาวจัดเลือกที่เบือนหน้าไปทางอื่น ภาวนาให้เหตุการณ์ตรงหน้ามันผ่านไปสักที
“อย่าฆ่าคนบริสุทธิ์ เด็กนี่ไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ยังไงกัน มันเห็นทุกอย่าง!!”
“กลัวอะไรแค่เด็กคนเดียว” คยูฮยอนสาบานว่าตนได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากชายหนุ่มที่โอบเขาเอาไว้ มันเป็นการหัวเราะสมเพชเสียมากกว่า
“คุณชเวอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ดีกว่า...เราอยู่คนละฝั่งอยู่แล้ว อย่าบาดหมางกันเลย เพราะไม่งั้น...”
“ได้...ฉันไม่ยุ่ง” เสียงทุ้มกล่าวนาบเนิบและมือแกร่งที่ลดปืนลง คยูฮยอนคิดว่าทุกอย่างอาจคลี่คลายไปในทางที่ดี ถึงได้เหลือบสายตามองปฏิกิริยาของอีกฝ่าย แต่ไอ้บ้านั่นกลับเล็งปืนมาชเว ชีวอน แววตามาดร้ายบ่งบอกจุดประสงค์ที่ชัดเจน!
“ช่วยไม่ได้จริงๆ งั้นก็ตายไปกับไอ้เด็กนี่ล่ะกัน!!!”
ปัง!!!
กระสุนพุ่งทะลุอกซ้ายอย่างแม่นยำ...ชายคนนั้นไม่มีสิทธิพูดหรือลั่นไกได้อีกนอกจากล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมเลือดสีแดงชโลมกาย สีหน้าเจ็บปวดจวนเจียนสิ้นใจ ดวงตาแดงกร่ำเคล้าไปด้วยความโกรธแค้นและชั่วอึกใจ ร่างนั้นกลายเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาต่อปากต่อคำกับเจ้าของกระบอกปืนสีดำเงาได้อีก คยูฮยอนนิ่งมองภาพตรงหน้าราวกับจิตหลุด...เขาเห็นคนตายต่อหน้าอีกแล้ว ซ้ำคนที่กอดรั้งเป็นที่พึ่งให้เขาอยู่ตรงนี้คือมัจจุราชเองเสียด้วย!
ไม่ไหวแล้ว...
พาเขาออกไปจากโลกอันโหดร้ายสักที!!
เด็กหนุ่มหมดสติราวกับคนไร้เรี่ยวแรง ชายหนุ่มกดสายตามองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่เต็มไปด้วยเหยื่อชื้นไปตามไรผม ไหนจะหางตาที่มีน้ำตาเปรอะเล็กน้อย ...คงตกใจจนช็อค... เขาประคองร่างนั้นออกจากห้องน้ำที่เต็มไปด้วยสีแดงฉานและกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งพลางออกคำสั่งให้ลูกน้องที่ติดตามมาด้วยไม่กี่คนให้จัดการกับเรื่องวุ่นๆ เมื่อครู่ให้เสร็จสรรพ
เขาเดาไว้แล้วเชียวว่าไอ้มือปืนนี่ต้องมาตามเก็บโจ คยูฮยอน...
ประเทศเกาหลีใต้แห่งนี้มีผู้มีอำนาจอยู่หลายกลุ่ม เผอิญที่เขามีอำนาจในโซลมากที่สุด และใครๆ ต่างก็ต้องการผลักเขาให้ล้มอยู่ร่ำไป ฝั่งตรงข้ามตัวสำคัญนั่นคือ กลุ่มคิม เป็นกลุ่มที่ไม่ต่างจากพวกสุนัขจิ้งจอก เจ้าเล่ห์ซ้ำยังจ้องหาโอกาสเล่นงานเสมอ ไอ้มือปืนคนนั้นเป็นเพียงหางแถวของกลุ่มคิม และเป็นคนฆ่าสายของมันเอง ชายปริศนาที่ตายไปเมื่ออาทิตย์ก่อนแฝงตัวเข้ามาสืบความลับในองค์กรของเขา แต่ก็เพียงเท่านั้น...กลุ่มชเวมีความปลอดภัยและรัดกุมพอในเรื่องการแฝงตัว ทำให้หมอนั่นถูกจับได้ ระหว่างที่คุมตัวไว้เจ้านั้นก็พยายามหลบหนีออกมา โชคร้ายที่โดนไอ้มือปืนโรคจิตตามมาเก็บโทษฐานทำงานผิดพลาด...
และคนที่โชคร้ายยิ่งกว่าคงเป็นเด็กนี่สินะ...
ภายในตัวรถเมอร์ซิเดสเบนซ์ ชายหนุ่มผู้มีตำแหน่งเป็นถึงผู้บริหารกลุ่มชเวใช้ฝ่ามือลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม ร่างโปร่งนอนหมดสติหนุนตักของเขาพร้อมด้วยใบหน้าที่แม้จะไม่ได้สติยังไงก็ยังจับได้ถึงความกลัว เรียวคิ้วขมวดมุ่นหรือแม้แต่ริมฝีปากที่เผลอเม้มแน่นเป็นพักๆ อันที่จริง...ชเว ชีวอนคนนี้ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้มากนัก คืนนั้นเขาตามไปดูเหตุการณ์ ป้ายชื่อของเด็กคนนี้ลูกน้องของเขาก็เป็นคนเก็บมาได้...เขารู้โดยสัญชาตญาณและประสบการณ์ว่าไอ้เรื้อนนั้นไม่ยอมปล่อยคยูฮยอนไปแน่
ชเว ชีวอนมองอะไรไม่เคยผิดพลาดเสมอ...ครั้งนี้ก็เช่นกัน...
ไม่เสียแรงที่ให้ลูกน้องคอยติดตามเด็กนี่อยู่ห่างๆ เหตุผลที่เขาอยากให้คยูฮยอนมาเป็นคนของชเวก็เพื่อความปลอดภัยหลายอย่างๆ ชายหนุ่มเชื่อว่าเหตุการณ์นี้มันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้าย
“ท่านประธานจะทำอย่างไรต่อไปครับ? ดูเหมือนกลุ่มคิมจะหนักข้อกับพวกเราขึ้นทุกวัน” บอดี้การ์ดคนสนิทเอ่ยถามขณะที่ทำหน้าที่เป็นสารถี ชายหนุ่มถอนหายใจเล็กน้อย ในหัวสมองของเขาตอนนี้ประมวลผลเพียงอย่างเดียวว่าควรดูแลเด็กคนนี้ในการปกครองไปก่อนแม้เจ้าตัวอาจจะไม่เต็มใจก็ตาม ส่วนเรื่องกลุ่มคิมเขาคงต้องหารือกับคุณปู่อีกครั้ง
“พวกนั้นมันเจ้าเล่ห์ แต่กลับทำงานพลาดหลายครั้งจนน่าตลก แต่ยังไงก็ประมาทไม่ได้...คอยดูความเคลื่อนไหวของพวกมันต่อไป”
“ครับท่านประธาน”
“ส่วนเด็กคนนี้ ฉันคงต้องฝากให้นายหาคนดูแลเขาห่างๆ และอย่าให้เขาต้องตกใจกลัวอีก”
“ครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำมั่นเหมาะ... ตั้งแต่เขาทำงานกับชเว ชีวอนมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นเจ้านายสนอกสนใจความเป็นความตายของใครเป็นพิเศษ ใครก็รู้ว่าท่านประธานเป็นคนเงียบขรึมออกจะเย็นชาเสียด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นก็สามารถเป็นที่เกรงกลัวแก่ทุกคนได้เช่นกัน เขาเชื่อว่ากลุ่มชเวนับจากนี้จะต้องมีหน้าที่หลักอีกอย่าง นั่นคือปกป้องคนของชเว... ซึ่งก็คือเด็กที่ชื่อว่า โจ คยูฮยอน นั่นแหละ...
พาเขาออกไปจากความฝันโหดร้ายที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานสักที!!
ดวงตาคู่โตกระพริบมองเพดานห้องที่มีแสงมีส้มนวลสะท้อนให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด กระนั้นเด็กตัวขาวก็รับรู้ได้ถึงหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูมาจากความกลัวในส่วนลึกของจิตใจ ไม่ว่าจะในโลกของความฝันเขาก็ยังคงเห็นภาพคนพวกนั้นตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีก ถ้าพระเจ้าเห็นใจเขาแม้สักนิดและลบภาพความทรงจำทุกอย่างออกไป คนอย่าง โจ คยูฮยอนก็คงไม่ขออะไรอีกแล้ว!
คยูฮยอนก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของใครสักคน และห้องกว้างขวางนี่ก็ไม่ใช่ที่ๆ คุ้นตา...คำถามมากมายเกิดขึ้นพร้อมๆ ภาพของใครบางคน...
“ยังไม่หายตกใจใช่ไหม” เสียงทุ้มทักขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งที่ปลายเตียง เด็กหนุ่มรีบหยัดตัวลุกขึ้น เขากระโดดลงจากเตียงในทันที หวังจะหนีออกไปจากที่นี่แต่ก็ไม่ไวเท่าแขนแกร่งที่เอื้อมมารั้งตัวเขาไว้ได้ทันควัน คนคนนี้เหมือนของร้อนที่คยูฮยอนไม่อยากจะเข้าใกล้ จริงอยู่ที่ ชเว ชีวอนช่วยชีวิตเขาไว้ แต่ในเมื่อคนคนนี้ฆ่าคนอื่นได้ แล้วเขาล่ะ...สักวันหนึ่งเขาต้องถูกฆ่าไปอีกคนใช่ไหม!
“ปล่อยผม!!” เด็กหนุ่มร้องตะโกนพลางออกแรงผลักเจ้าของวงแขนแกร่ง
“ใจเย็นก่อน”
“ไม่!!!”
“โจ คยูฮยอน...ตั้งสติเสียที!” ยิ่งเสียงนั่นกล่าวคล้ายคำสั่ง คยูฮยอนก็ยิ่งดิ้น เด็กหนุ่มไม่ต้องการให้คนที่คิดว่าชีวิตคนอื่นเป็นผักปลามาแตะตัวเขา!
“บอกว่าไม่ก็คือไม่ไง ไม่เข้าใจหรือไง ปล่อยผมไปสักที เลิกยุ่งกับผมได้แล้ว ผมจะเป็นจะตายยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ คุณต่างหากที่เป็นฆาตกร คุณฆ่าคนตาย!!!”
ให้ตายสิ...เด็กนี่!!!
สองมือนั่นออกแรงทุบที่อกของชายหนุ่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าแดงกร่ำอาจเพราะโกรธจัด ไหนจะดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำตา คนอย่างชเว ชีวอนไม่ได้ชอบน้ำตาสักเท่าไหร่หรอก และกับการที่เขาโดนเด็กนี้อาละวาดใส่ก็เช่นกัน ผู้มีอำนาจมากที่สุดในกลุ่มชเวทำได้เพียงถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะปล่อยให้มือคู่เรียวทุบตีตามตัวเขาได้ตามใจ เขาก็แค่คิดว่าขืนห้ามไปก็รังจะยิ่งดิ้นเป็นเด็กร้องไห้โยเย ไอ้เจ็บที่อกไหม คงต้องบอกว่าเจ็บไม่หยอกอยู่เหมือนกัน โดนทุบรัวไม่ยั้งแรงเสียขนาดนั้น ในจังหวะที่มือขาวค่อยๆ อ่อนแรงลงเขาจึงเรียบรวบมือนั่นไว้ทันที แรงขืนตัวไหนจะออกแรงดิ้นอีกครั้งเริ่มจะทำให้ชีวอนมีน้ำโหขึ้นมาหน่อยๆ
“อย่าดื้อ!” เขาปรามเสียงเข้ม และนั่นก็ทำให้ดวงตาคู่โตตวัดมองเอาเรื่อง
“อย่ามายุ่ง!! ปล่อย!! ปล่อยๆๆๆๆๆ!!!”
“เธอกำลังทำให้ฉันโมโหนะ โจ คยูฮยอน”
“แล้วไง!”
พรึ่บ!!
เสียงโวยวายเงียบกริบเพียงเพราะร่างโปร่งถูกดันให้นอนราบไปกับเตียงโดยมีชายหนุ่มอีกคนคร่อมทับ ตากลมเหลือกโต สองแขนของเขาถูกกดไว้กับพื้นเตียง ใบหน้าคมคายมีเพียงเรียวคิ้วที่ขมวดมุ่นชัดเจนว่ากำลังหงุดหงิดอย่างที่ว่า คยูฮยอนสบตาคมดุนั้นนิ่งงัน ไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายเหนียวหนืด หายใจยังไม่สะดวกเลยด้วยซ้ำ ในเมื่อเขารู้สึกว่าลมหายใจรอบกายมันเต็มไปด้วยรังสีอำมหิตอันแสนน่ากลัวที่แผ่มาจากคนคนนี้
“หยุดดิ้นสักที”
“....” ขืนดิ้นต่อ...ก็แย่น่ะสิ คยูฮยอนสบถในใจ ดวงตาคล้ายแมวส่อแววดื้อรั้นอยู่ในที
“ที่นี่ก็ฟังฉัน... ยังมีเรื่องอีกมากมายที่เธอไม่อาจเข้าใจได้ในตอนนี้ ขอให้เข้าใจเพียงอย่างเดียวว่าการเป็นคนของชเวจะช่วยปกป้องเธอได้...” แน่ล่ะ...คยูฮยอนไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่ชเว ชีวอนต้องการจะสื่อนัก ทว่าดวงตาคมที่มองเขาอย่างจริงจังทำให้เขาคิดไตร่ตรองในใจ...อะไรคือสิ่งที่ทำให้คนคนนี้คิดจะปกป้องเขาล่ะ การเป็นคนของชเวมันวิเศษขนาดนั้นเชียวหรือ? จะว่าไปแล้ว...ระหว่างเขาซึ่งเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง กับอีกคนที่มากไปด้วยอำนาจและบริวาร คยูฮยอนไม่อาจมองเห็นถึงความเชื่อมโยงระหว่างเขากับหมอนี่ได้เลย
“...ผมดูแลตัวเองได้” เขาพูดไปแบบนั้น แต่ชเว ชีวอนกลับถอนหายใจเฮือกใหญ่ราวกับเหน็ดเหนื่อยที่จะพูดอะไรซ้ำๆ คยูฮยอนสะดุ้งตกใจเมื่อมือหนาที่กดเขาให้อยู่กับเตียงกลับเลื่อนขึ้นมาแตะที่ใบหน้าของเขา ฝ่ามืออุ่นร้อนประคองแก้มขาวพร้อมกับๆ ที่เรียวปากคมก้มลงประทับที่หน้าผากมน เด็กหนุ่มตัวเกร็ง นึกอะไรไม่ออกซ้ำยังไม่รู้จะต่อต้านยังไง กลัวว่าดิ้นอีกก็จะโดนคนคนนี้ทำอะไรไม่คาดฝันซ้ำสอง และให้ตาย...เขารู้สึกหน้าร้อนอย่างกับจะไหม้แน่ะ!
“ไม่ได้หรอก...ถ้าเธอดูแลตัวเองได้ป่านนี้เธอคงไม่ต้องมาอยู่กับฉันแบบนี้”
“....”
“ไม่ต้องเชื่อฉันตอนนี้ก็ได้ แต่ยังไงเสีย ตอนนี้เธอก็คือคนของชเวแล้ว รู้ไว้...”
Talk*
ตอนสั้นอีกล่ะ ถถถถถถถถถถถถถถ
พี่วอนเท่เนอะ TwT
ความคิดเห็น