ผมก็แค่ตัวประกอบธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น

     นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงนิยายที่แต่งขึ้นเพื่อความบรรเทิง สร้างสีสัน ใส่เติมจินตนาการมากมายลงไปในเนื้อเรื่อง ไม่ได้อ้างอิงจากเรื่องจริงเลยแม้แต่อย่างใด สร้างขึ้นเพื่อความบรรเทิงเท่านั้นจริงๆค่าบบบบ ฝากติดตามกันด้วยนะครับ เพิ่งเคยแต่ง ก็ยังอ่อนหัด เด็กอ่อนอยู่อะนะค้าบบ

**เรื่องนี้เป็น YAOI/YURI นะครับ มีทั้ง ชช ชญ ญญ มีหมด แล้วแต่รมณ์ค้าบบบผมมม

**ตัวเอกของเราเป็นผู้ชาย แต่ชอบแต่งหญิง

**ถ้าหากไม่ชอบก็กดออกได้เลยครับ แต่ขอบคุณที่แวะเข้ามานะครับ

**ผมไม่สามารถรับความคิดเห็นที่เป็นคำหยาบ ที่หรือด้านลบจนเกินไปได้ แต่ติเตียนได้ใช้คำพูโที่เหมาะสมนะครับ

**นิยายเรื่องนี้ผมแวะมาอัปบ้างครั้งคราว เพราะก็มีเรียน ที่แอบมาแต่งเพราะทนกิเลสตัวเองไม่ไหว55555

**ยังไงก็ขอฝากติดตามกันด้วยนะค้าบบบ**

**รูปผมเอามาจากPINTERESTครับผม**

จาก แมวน้อยชอบดื่มนมสด

     คุณเห็นคนร่างผอมบาง มีความสูงที่ประมาณ 165 ซม. ที่มีผิวขาวเกือบซีด เส้นผมสีดำยาวเหยียดตรงจนถึงสะโพก ผมถูกมัดรวบเก็บไว้ครึ่งหัว มีหน้าม้าและไรผมที่ลงมาคลอเคลียที่ใบหน้าสวย นั่นยิ่งดูมีสเน่ห์และเข้ากันอย่างลงตัว เจ้าตัวสวมใส่เครื่องแต่งกายนักเรียนหญิง มีตราโรงเรียนชื่อดังปักอยู่ปกคอเสื้อ มองอย่างไรก็เป็นผู้หญิงที่สวยและงดงามจริงๆ ใครๆที่เดินผ่านต่างต้องเหลียวหลังมองตาม พลางคิดว่า ' ผู้หญิงคนนั้นถ้าได้มาเป็นแฟนก็คงจะดีจริงๆนะ '

     แต่ขอโทษนะ

     นั่นคือผมเอง 

     ผมชื่อ อามาโนะ ยูกิ 

     เป็นผู้ชายครับ

     โรงเรียน J ที่ผมอยู่ตอนนี้ไม่บังคับเรื่องชุดแต่งกาย ไม่บังคับเรื่องทรงผม ผู้ชายใส่ชุดผู้หญิง ผู้หญิงใส่ชุดผู้ชาย แม้ทั้งชั้นปีจะมีแค่ผมที่เป็นผู้ชายที่ใส่ชุดเรียนหญิงคนเดียวก็เถอะ เพราะส่วนใหญ่ชั้นปีผมผู้หญิงจะใส่ชุดนักเรียนชายกัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก และโลกใบนี้ไม่มีการเหยียดเพศ โลกใบนี้ค่อนข้างเปิดกว้างสุดๆเลยล่ะ

     ทำไมผมต้องย้ำว่าโลกใบนี้ โลกใบนี้ น่ะหรอ 

     อืม...สรุปง่ายๆก็คือโลกใบนี้เป็นโลกนิยายน่ะ

     ยูกิรู้ว่าที่นี่คือนิยายวายเรื่องหนึ่ง และเขาก็ไม่ได้มีบทบาทอะไร ก็แค่ตัวประกอบที่ เป็นหัวหน้าห้อง คอยแนะนำสถานที่ต่างๆให้เหล่าตัวเอก และเป็นบรรณารักษ์ห้องสมุดธรรมดาๆ ที่จะมีบทแทรกเข้ามาเป็นช่วงๆเมื่อเหล่าตัวเองเข้าห้องสมุดและส่งเสียงดังไม่เคารพกฎห้องสมุด 

     อย่างเช่นตอนนี้...

     " ไดจิ! หนังสือเล่มนี้ฉันเห็นก่อนนายอีก เอาคืนมานะ! " ยามาวากิ เรย์ ตะโกนขึ้นด้วยความโมโหจนลืมไปว่าที่นี่มันคือห้องสมุด

     " ตอนนี้มันอยู่ในมือฉันก็ต้องเป็นของฉันสิยามาวากิ " ไดจิ เคนมะ มองท่าทางที่แสดงออกมาของเรย์ที่โกรธจนหน้าแดง ก็รู้สึกขำขัน และทำสายตายียวนกวนประสาทส่งกลับคืน

     " นี่นาย! " เรย์ที่หงุดหงิดอยู่ทุนเดิมอยู่แล้ว เขาก็ยิ่งเก็บอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร ก็มีน้ำเสียงเฉื่อยชาของใครอีกคนที่คุ้นเคยแทรกเข้ามาซะก่อน

     " ที่นี่คือห้องสมุด ถ้าหากพวกคุณยังคงส่งเสียงดังกันอยู่แบบนี้ ผมขอให้พวกคุณวางหนังสือลงแล้วเดินออกไปอย่างเงียบๆด้วยครับ อ้อ ถ้าหากพวกคุณยังสายตาดีกันอยู่จะสังเกตเห็นว่าเล่มนี้ไม่ได้มีเพียงเล่มเดียวในชั้นนะครับ " ยูกิมองทั้งสองคนด้วยสายตาเรียบนิ่งแกมเบื่อหน่าย

     " ... " เรย์

     " ... " เคนมะ

     ก็นั่นแหละดั่งเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่พระเอกและนายเอกทะเลาะกันเพราะเรื่องหนังสือ ผมก็มองดูหนังสือมันมีเล่มเดียวที่ไหนกัน แต่ไม่ว่าพวกนั้นจะจีบกันหรือเรื่องมันจะดำเนินไปยังไง เขายูกิจะไม่สนใจ ขอแค่พวกนั้นไม่มาก่อกวนเขา สร้างเรื่องที่ห้องสมุด แต่ดูเหมือนมันจะมีบางอย่างเปลี่ยนไป...     

     

     ทำไมตอนนี้พวกเขาต้องมายุ่งวุ่นวายกับผมด้วยไม่ทราบ?

     " นี่ยูกิจัง ทำไมเธอถึงใส่เครื่องแบบนักเรียนหญิงล่ะ แถมยังไว้ผมยาวซะขนาดนี้ เธอก็เป็นผู้ชายเหมือนกันทำไมไม่ลองสวมเครื่องแบบนักเรียนชายดูล่ะ น่าจะเหมาะกับยูกิจังเหมือนกันนะ " อุชิจิมะ เซนจิโร่

     " แล้วทำไมอุชิจิมะซังถึงเรียกชื่อผมต่อท้ายด้วย 'จัง' แล้วแทนตัวผมว่า 'เธอ' ล่ะครับ ทั้งที่ผู้ชายคนอื่นๆคุณก็ใช้คำว่านายทั้งนั้นไม่ใช่หรอครับ " ยูกิตอบไปด้วยน้ำเสียงเฉื่อยชา ก่อนจะก้มลงมองหน้าหนังสือที่อ่านค้างของตัวเองต่อ และไม่สนใจชายตรงหน้าอีก

     .

     .

     " นี่ยูกิ! " ไดจิ เคนมะ มายืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์ ก่อนจะมองยูกิด้วยสายตาแข็งกร้าว

     " กรุณาลดเสียงลงด้วยครับ ไดจิซัง ที่นี่ห้องสมุด " ยูกิเอ่ยเสียงนิ่ง ก้มหน้าอ่านหนังสือที่อยู่บนมือโดยไม่ละสายตาไปหาผู้ที่พูดกับตน

     " ชิ! ทำไมนายถึงยอมให้คนอื่นเรียกจริงของนายด้วยล่ะ! นายสนิทกับพวกนั้นแล้วหรอยูกิ! " เคนมะมองท่าทางนั้นด้วยความหัวเสีย เพราะคนตรงหน้าไม่ยอมหันมาสนใจเขา แม้ว่าเขาจะยังพูดเสียงดังเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนตรงหน้า

     " ผมเองก็ไม่ได้สนิทกับคุณนี่ครับ แต่คุณยังเรียกผมด้วยชื่อจริงเลย ใครจะเรียกชื่อผมยังไงแล้วมันเกี่ยวกับไดจิซังยังไงหรอครับ " ยูกิถอนหายใจ เงยหน้าสบตากับชายตรงหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายระคนสงสัย

.

.

     " เอ่อ ยูจัง " ยามาวากิ เรย์ พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว เพื่อทักคนตรงหน้าที่ตั้งใจอ่านหนังสืออยู่ ในใจก็แอบกังวลว่ารบกวนอีกฝ่าย แต่ก็ทักออกไปแล้ว

     " ครับ? ยามาวากิซังต้องการหนังสือเล่มไหนรึเปล่าครับ? เดี๋ยวผมช่วยหา " ยูกิเงยหน้าจากหน้าหนังสือเมื่อได้ยินเสียงเรียก แม้ในใจจะรู้สึกตงิดเล็กน้อยกับชื่อที่อีกฝ่ายเรียกเขาแต่ก็แค่แป้ปเดียว เขาก็มองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เรียบนิ่งเช่นเคย

     " เปล่าครับ ยูจังพอจะว่างรึเปล่าครับ ยูจังพอจะช่วยอธิบายฟิสิกส์ข้อนี้ให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ ผมไม่เข้าใจโจทย์เท่าไหร่น่ะครับ " เรย์ยกสมุดโน้ตของตัวเองขึ้นพร้อมกับชี้ไปจุดที่เขาต้องการบอกอีกฝ่าย ด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับที่แสดงถึงความตื่นเต้น(?)

     " ? " 

     

     ไม่ใช่ว่าคุณนายเอกสอบได้ที่สองของระดับชั้นปีประจำหรอครับ? มาถามผมทำไม?

     .

     .

     .

     " ยูกิจัง! พรุ่งนี้เทศกาลดอกไม้ไฟ นายไปกับฉันได้มั้ย! " อุชิจิมะ เซนจิโร่

     " ยูกิจะไม่ไปกับนาย เขาจะไปกับฉันต่างหากล่ะ! " ไดจิ เคนมะ

     " ไม่มีทางหรอก! ยูจังจะไปกับผมใช่มั้ยครับ? " ยามาวากิ เรย์

     ได้โปรดเอาพวกนี้ไปเก็บให้ผมที