คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1
Chapter1
ชิบหาย
" น่าเบื่อโคตรๆวะไอ้เฟรม .. . กูไม่อยากขึ้นไปเรียนคอมเลยวะ"
"กูก็คิดเหมือนกันวะไอ้เต๋า .. แม่.งโปรแกรมห่าไรไม่รู้ เรียนไปกูก็ไม่ได้เป็นโปรแกรมเมอร์สักหน่อย"
. .. . แอ๊ดด ..
"เศรษฐพงศ์กับวัชรกาญจน์มาแล้วคร้าบบ" สุดท้ายผมสองคน .. ก็ต้องขึ้นมาเรียนอยู่ดี เพราะโดนครูปกครองไล่เตะขึ้นเรียน
" นี่พวกเธอสองคนน !! .. เข้าช้าไปยี่สิบนาที ทำไมไม่ไปเรียนที่บ้านเลยละ ห๊ะ! "
ทั้งห้องคอมเงียบกริบ . .. แต่ใช่ว่าผมกับไอ้เฟรมจะใส่ใจกับคนพูดของคนแก่
" ขอโทษคร้าบ คุณครู ผมพาไอ้เฟรมไปห้องพยาบาลมา มันปวดท้องคร้าบ" ผมเหยียบตีนไอ้เฟรมให้รับสถานการณ์ตามผม
โอ้ยย ไอ่เหี้ยเต๋า มึงจะเหยียบตีนกูเพื่อ ? .. ผมได้แต่กระซิกมันเบาๆ
"ใช่คร้าบ .. . ผมปวดท้องม๊ากมากกกกกก" .... . วัชรกาญจน์ อย่างผมเลยต้องแอคติ้งเพื่อให้สมบทบาท
"พอเถอะ อย่ามาเล่นละครต่อหน้าครูอีกเลย พวกเธอสองคนมันแหลที่สุดในชั้นอยู่ละ "
. . .. เออ ไอ่แก่นิ่ รู้ก็ดีแล้วนิ่ . .. ผมสองคนคิดในใจ
"ปัง ๆ ปัง ๆๆ ๆ " เข้ามาในห้องคอม ผมจำเป็นต้องเรียน ? . .. น่าเบื่อ . .. เกมส์มันส์กว่าเยอะะ
"โหยย ไอ่สัดเฟรมมึงกล้ายิ่งขากูหราวะ" กูเซียนเกมส์นะเว้ยย
"ผมออกจากมุมที่ซ่อนแล้วยิ่งไอ้เฟรมไม่ยั้ง " หน้าจอของผมกับไอ้เฟรมตอนนี้ กำลังปะทะกันอย่างเมามันส์
" Game Over . . .. you lose " ไอ้เต๋าแม่.งชนะผมอีกละ .
" you are winner " 5555 ไอ้เฟรม มึงยังช้ากว่ากูไปสิบชาติ ..
"ฮุเล่ ปังงงงงงง! เฮ้ยยยยยยยยยยย!! เหี้ยยยยยยย! " ผมแม่.งดีใจเกินไป .... ทุบโต๊ะแป้นพิมแรงไปหน่อย ชั้นวางแป้นเลยโต๊ะลงพื้น ..
สายตานับร้อยกำลังจ้องมองผม .. แต่คงไม่ดุร้าย เท่าคนที่แก่ที่สุดในห้องนี้ ... ซวยแล้วไอ้เต๋า ..
"นายเศรษฐพงศ์ .. . นี่คือคำที่ฉันจะบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายย รีบซ่อมแป้นพิมพ์ให้เหมือนเดิม ไม่งั้นเพื่อนทั้งห้องจะได้กลับบ้านช้า 30 นาที "
"ผมกับไอ้เฟรมนั่งหาปุ่มแป้นตามใต้โต๊ะที่มันกระเด็นไปอยู่ ตรงนั้นบ้าง ตรงนู้นบ้างมา ... แต่มันเหลือตัวเดียว "
"ไอ้เต๋า shift หายไปไหนวะ "
"ไม่รู้เหมือนกันวะ ไอ้เฟรมม "
"เฮ้ยย พวกมึงทุกคน ใครเห็นปุ่ม shift บ้าง " สายตาแต่ละคู่ที่มองมาทางผม .. มึงกะจะฉีกกูเป็นชิ้นๆใช่ปะ
"ไอ้เต๋า .. มึงยังไม่รู้สถานะของมึงอีก .. . เพื่อนแม่.งโกรธมึงกันทั้งนั้นแหละ "
"อ่าวโกรธกูไมวะ .. ยังไม่ถึง 30 นาทีเลย "ผมหันไปพูดกับไอ่เฟรม
"พ่องมึงดิ่ ตอนนี้จะ 40 แล้ว " ผมจัดการโบกหัวไอ้เต๋าไปทีนึง
"เออ ครูคร้าบ เดี๋ยวผมซื้อตัวใหม่มาให้ "
.. . .. สายตาของเพื่อนในห้อง ยิ่งกว่าเดิมอีกเว้ยย .. มึงจะมองกูทำไมนักหนาวะ ... . .
"พูดง่ายดีนะ งั้นเธอใช้มา 44 แป้นคืนโรงเรียน "
"ห๊ะะ ! ผมทำพังแค่ตัวเดียวเองนะคร้าบ "
. .. เอ่อ พอมองไปรอบๆห้อง .. . ถ้าไอ้เต๋าคนนี้ขืนช้าไปอีกสิบวิ พวกมันคงตะลุมบอลผมในห้องแน่ ..
"โอเคคร้าบ " ผมตอบครูเบาๆ
" งั้นทุกคนกลับบ้านได้จ้ะ ... " ครูแก่ก็หันไปบอกลาทุกคน ก่อนจะปิดห้องกระแทกเสียงดังให้ผมกับไอ้เฟรมได้ยินอีก
" ไอ้เต๋าแม่.งคนเดียวทำชิบหาย เดือดร้อนคนอื่นวะ "
"ไอ้เต๋า ไอ้ชิบหาย กูอยากตะโกนด่าหน้ามัน "
เสียงเพื่อนที่ออกมาจากห้องคอมแต่ละคน ไม่มีเสียงไหน ที่จะไม่มีคำว่า ไอ้เต๋า .. ชิบหาย !
"ไอ้ชา กลับบ้านดีดีนะเว้ยย " เสียงอ้นเพื่อนรักผม ตะโกนลาผมก่อนที่มันจะวิ่งออกไป
ผมเดินตามทาง กะจะแกล้งเดินผ่านห้องพี่เต๋าสักหน่อยย .. . . แต่พอไปถึง .. อ่าว ไม่มีใครอยู่
" ไอ้เต๋า ไอ้ชิบหาย . ทำกูกลับบ้านช้า " เสียงโหวกเหวกโวยวาย ดังอยู่โซนบันไดชั้นคอม
ยิ่งผมเดินเข้าไปใกล้ ก็รู้สึก จะมีแต่ชื่อพี่เต๋านะะ .. . ใครแม่.งกล้าด่าพี่เต๋าของผมวะ !!!
พอเห็นพี่ต้นเดินมา .. พี่ที่ผมสนิทที่สุดในห้องของพี่เต๋าแล้วว ..
"ไอ้เต๋า แม่.งชอบทำเรื่องเหี้ยได้ตลอด ไอ้ชิบหายเอ่ย"
"พี่ต้นคร้าบ ๆ " ผมรีบส่งสัญญาณให้พี่เค้าเห็นผม
"อ่าว .. คชาหรอ"
"มีเรื่องอะไรหรอพี่ต้น พี่เต๋าไปทำเรื่องอะไรไว้ " ผมรีบถามอย่างรวดเร็วว .. ก็ผมอยากรู้นี่หว่าา
"ไอ้เต๋า ไอ้เชี้ยชิบหาย กรี๊ง " เสียงโทรศัพท์ของพี่ต้น .. ทำให้บทสนทนาของเราสองคนต้องหยุดลง
"ไอ้หมี .. ฉันบอกให้แกรออยู่ตรงนั้น แกจะออกมานอกรถทำไม"
"โหยย แกอย่ามาเลี่ยนแถวนี้ ฉันรู้ว่าแกหล่อ เพราะฉะนั้นกลับเข้าไปในรถ ฉันหวงเว้ย !! "
พี่ต้นวางสายแล้วรีบวิ่งออกไปทันที ... อ่าวพี่เค้าลืมไปแล้วหรอ ว่าพี่คุยกับคชาอยู่นะะ ..
. . .. .. แล้วผมจะรู้ไหมเนี้ยย ว่า พี่เต๋าของผม .. ไปทำเรื่องชิบหายอะไรวะ ?
ความคิดเห็น