V I R G I N | CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #1 : VIRGIN INTRO

VIRGIN INTRO

                        ชายหนุ่มยกยิ้มอย่างพอใจหลังจากที่หยิบผลงานของตนออกมาจากเตาอบ คัพเค้กช็อกโกแลตสีเข้มที่เขาเพิ่งจะคิดสูตรเเละลองทำมันขึ้นมาหน้าตาถือว่าโอเคส่วนรสชาติยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง กลิ่นของมันหอมอบอวลไปทั่วทั้งบริเวณ เเค่กลิ่นก็คงเดาเรื่องรสชาติได้ไม่ยากหรอก

ชานยอลฮัมเพลงออกมาเบาๆก่อนจะเดินถือถาดคัพเค้กออกมาจากห้องครัวเเต่เเล้วก็ต้องหยุด   เสียงตึงตังดังมาจากข้างบน เด็กชายตัวสูงวิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็วจนคนที่มองดูกลัวว่าจะบันไดบ้านจะพังไม่ได้สนใจห่วงความปลอดภัยของไอ้เด็กนั่นหรอก 

" ไอ้เหี้ยฮุน!!ไอ้เด็กเลว มึงจะหนีไปไหน ! "  เซฮุนวิ่งมาหลบหลังชานยอล ไม่นานเจ้าของเสียงก่นด่าเมื่อสักครู่ก็วิ่งลงมา  

" 55555555555555555555555 "

ทั้งเซฮุนเเละชานยอลหัวเราะออกมาพร้อมๆกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เมื่อเห็นสภาพของบุคคลที่เพิ่งลงมา ขาวโพลนตั้งเเต่หัวลงมาถึงอกถ้ากูไม่รู้จักมึงกูคงคิดว่ามึงเป็นเเอลซ่า

" มึงไม่ต้องไปหลบเลย มานี่ไอ้เด็กนรก " เเอลซ่า(?) เดินไปบิดหูเซฮุนเเล้วลากมันออกมาจากหลังของชานยอล ก่อนจะออกเเรงบิดให้หนักกว่าเดิม เอาให้หูมันฉีกไปเลยไอ้เด็กเชี่ย

" โอ๊ยยยยย!!!!พี่คยองซูปล่อยผมมมม หูจะขาดเเล้ว " เด็กนรกพยายามที่จะเเกะมือพี่ชายออกจากหูเเต่ก็ไม่สำเสร็จ นี่มือคนหรือกาวตราช้าง

" มึงดูกู !! มึงทำส้นตีนอะไรของมึง " คยองซูชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเอง ก่อนจะกัดฟันพูดตาที่โตยิ่งโตเอาไปอีกจนมันจะล้นออกมาอยู่เเล้ว 

" ผมขอโทษ ผมจะไม่ทำอีกเเล้ว โอ๊ยยย!!" 

“ ครั้งที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ ไอ้ห่า !! ”

" มึงพอเถอะ หูน้องมึงจะขาดเเล้ว " 

" มึงไม่ต้องมาเสือกเลยไอ้ชานยอล !! " อ้าว...กรรมของชานยอลอยู่ดีไม่ว่าดีโดนด่าว่าเสือก โอเคงั้นกูจะไม่ยุ่ง 

" มึงรู้มั้ยว่ามันทำอะไร มันเอาเเป้งเค้กไปใส่ไว้ในไดร์เป่าผมกู พอกูเปิดไดร์เท่านั้นเเหละ ไอ้ห่ากูนึกว่าหิมะตก !! มึงว่ามันจัญไรมั้ยล่ะ? "

คยองซูแผดเสียงอย่างเหลืออด ขณะที่เล่าวีรกรรมของไอ้น้องเวรให้ฟังตาก็คอยหันไปจิกกัดต้นตอของเรื่องที่ยืนทำหน้าสลด

" ไม่รู้กูไม่ตอบ เดี๋ยวมึงด่ากูเสือก " ชานยอลตอบอย่างปัดๆก่อนจะเดินเอาคัพเค้กไปวางไว้บนตู้กระจกหน้าร้าน โดยไม่สนใจคู่พี่น้องที่กัดกันได้ทุกวัน สงสัยตอนเกิดเเม่มันชอบกินหมาลูกเกิดมาเลยชอบกัด ไอ้คนน้องก็ขี้เเกล้งเหลือเกินเมื่อวานก็เอาเยลลี่ไปใส่ไว้ในกางเกงในพี่มัน คงจะจั๊กจี้หรรมน่าดู

ชานยอลถอดผ้ากันเปื้อนออกเเล้วพาดมันไว้บนเคาน์เตอร์ก่อนจะเดินมาจัดโต๊ะจัดเก้าอี้เพื่อที่จะได้เตรียมเปิดร้าน

ตึกเเถวสี่ชั้นหรือห้าชั้นถ้านับชั้นดาดฟ้าที่ชานยอลเป็นคนลงทุนลงเเรงซื้อมันมาเพื่อเปิดร้านเค้ก โดยมีคยองซูเพื่อนสมัยเรียนเเละเซฮุนน้องชายวัยคนองของคยองซูมาช่วยขาย เนื่องจากเพื่อนรักคยองซูยังหางานทำไม่ได้ชานยอลเลยให้มาทำงานที่ร้าน  เปิดมาได้ปีหนึ่งเเล้วล่ะ  ลูกค้าก็เริ่มมีเยอะขึ้นเรื่อย ๆ หลายคนก็มาบ่อยจนจำหน้าได้ ถ้าขายดีเเบบนี้ไปเรื่อยๆไม่เเน่อาจจะได้เปิดอีกสาขา

คงไม่ต้องบอกว่าเรียนจบคณะอะไรมา บอกเลยว่าจบวิศวะมา คนเรามันไม่จำเป็นหรอกว่าจบมาเเล้วจะได้ทำงานที่ตรงกับที่เรียนมาอีกอย่างการที่ได้ทำงานในสิ่งที่ชอบ มันก็ย่อมส่งผลให้เราทำมันออกมาได้เต็มที่ ถึงเเม้ว่าตอนเเรกจะโดนเสร็จเเม่เทศจนหูชาก็เถอะเเต่ตอนนี้ผลตอบรับมันค่อนข้างจะดีเเถมยังดีขึ้นเรื่อยๆเเค่นี้ปาร์คชานยอลก็ดีใจเเล้ว

" มาพี่เดี๋ยวผมช่วย " เด็กหนุ่มวิ่งมาช่วยชานยอลจัดร้านอย่างที่ทำอยู่ทุกวัน 

" เคลียร์กับพี่มึงเเล้วเหรอ ? " 

" ช่างมันเถอะพี่ปล่อยเเม่งบ่นไปเดี๋ยวก็เลิก "

ชานยอลพยักหน้าก่อนจะเดินมานั่งลงที่เอ้าอี้ไม้สีขาวข้างๆเคาน์เตอร์มันกลายเป็นเรื่องปรกติไปเเล้วล่ะกับการที่ต้องเห็นสองศรีพี่น้องตีกันในทุกๆเช้า   ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้สมาร์ทโฟนที่เสียบไว้ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของเสร็จเเม่

" ครับเเม่ " 

( อยู่ไหน อยู่ร้านรึเปล่า )

" อยู่ครับ เเม่มีอะไรเหรอ "

( คือเเม่จะถามว่า ถ้าจะให้น้องไปอยู่กับเเกสักพักจะได้มั้ย )

" น้องไหนอ่ะเเม่ ? " เกิดมา23 ปีปาร์คชานยอลคนนี้เคยมีน้องซะที่ไหน มีเเต่พี่สาวเท่านั้นเเหละ เเล้วนี่เเม่จะให้เด็กที่ไหนมาอยู่ด้วยล่ะเนี่ย  หวังว่าคงไม่ใช้เด็กวัยคนองอย่างเซฮุนหรอกนะ เเต่ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงก็พอให้อภัย

( เเบคฮยอนไงลูกบยอนเเบคฮยอน น้องจะไปเรียนต่อม.ปลายปีสามที่โรงเรียนเเถวๆนั้น )

" อ่อ ไอ้เด็กอ้วนร่างอวบนั้นน่ะนะ " พอได้ยินชื่อก็ร้องอ๋อทันที ภาพของบยอนเเบคฮอนเด็กอ้วนตุ๊ดเเตกที่ชอบมายุ่งกับเขาตอนเด็กๆตอนสมัยที่ยังอยู่บ้านหลังเก่า น่ารำคาญที่สุดเเต่ก็พูดอะไรไม่ได้เพราะเเม่ของเขากับเเม่ของเเบคฮยอนเป็นเพื่อนกัน พอย้ายบ้านมาเขาก็ไม่ได้เจอเเบคฮยอนอีกเลย ป่านนี้ก็คงอ้วนเเก้มยุ้ยหน้าปลวกเหมือนเดิมล่ะมั้ง

( เดี๋ยวเหอะปากเสีย! พอดีเเม่เพิ่งติดต่อกับเเม่ของเเบคฮยอนได้เเล้วน้องจะย้ายมาเรียนเเถวๆร้านลูกพอดี เเม่เลยอาสาบอกให้หนูเเบคมาอยู่กับลูกซะเลยจะได้ไม่เปลืองค่าหอ)

" โหเเม่ มาอยู่ฟรีกินฟรีเปลืองค่าน้ำค่าไฟตาย " 

( ใครบอกอยู่ฟรี น้องจะทำงานช่วยเเก ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้หกโมงเย็นไปรับน้องที่สถานีรถไฟด้วย แค่นี้นะ )

" เเม่เดี๋ยวสิ......เห้ย!! เเม่ครับ "

ตู้ดดดดๆๆๆๆ

เออให้มันได้อย่างนี้สิวะ  อยู่ๆก็ถูกเเม่โยนขี้มาให้ซะงั้น เเถมยังเป็นไอ้เด็กอ้วนเเบคฮยอนที่เขาไม่ชอบอีกเเค่คิดก็ปวดกระบาลเเล้ว ฮึ่ย!!

วันต่อมา ณ เวลาที่หม่อมเเม่สั่งปาร์คชานยอลก็ต้องลากสังขารมารับก้อนขี้ที่เเม่โยนมาให้ หลังจากหาที่จอดรถได้ก็เดินอ่อยอิ่งตรงไปยังจุดรับส่งผู้โดยสาร ปล่อยให้เเม่งรอไปเลยหมั่นไส้ เเม่นะเเม่ไม่น่าไปอาสารับมาให้ลำบากลูกชายเล๊ยยยย คอยดูมาอยู่ที่ร้านจะเเกล้งให้ทำงานหนักๆเลย บ้านช่องก็มีไม้รู้จักอยู่มาอยู่บ้านคนอื่นให้เขาลำบากเล่นๆ

บ่นไปเดินไปไม่นานก็เดินมาถึงจุดรับส่งผู้โดยสาร เเล้วจะหากันเจอมั้ยเนี่ยคนเยอะอย่างกับหนอนยั้วเยี้ยเต็มไปหมด

" พี่ๆ ๆ พี่ครับ " ใครบางคนกำลังกระตุกเเขนเสื้อของเขาพร้อมกับเรียกพี่ๆอยู่นั้นเเหละ  ชายหนุ่มหันกลับไปด้วยอาการกระฟัดกระเฟียดคนยิ่งหงุดหงิดอยู่เรียกอยู่นั้นเเหละ เจอหน้าก่อนจะด่าให้!

" พี่ใช่พี่ชานยอลมั้ยครับ? " 
เด็กหนุ่มตาเเป๋วยืนเอียงคอมองเขา คำที่จะด่าถูกกลืนหายลงไปในคอจนหมด เด็กผู้ชายห่าไรวะโคตรน่ารักเลย เเถมยังรู้จักชื่อเราด้วย

" ชะ ใช่ครับ " 

" ผมเเบคฮยอนนะ " 

" ... " เเดกจุดสิครับนาทีนี้

ใครจะไปคิดว่าไอ้เด็กอ้วนเเก้มย้วยตอนนั้นจะกลายร่างเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มน่าลิ้มลองในตอนนี้  ใครก็ได้ตบกระบาลกูทีให้ได้รู้ว่ากูไม่ได้ฝัน

" พี่ครับ  พี่ชานยอล " เด็กหนุ่มยืนโบกมือหยอยๆอยู่ใกล้หน้าอีกคน ก่อนที่ชานยอลจะสะดุ้งเล็กน้อยเเล้วเอื้อมมือมาถือกระเป๋าให้

" ป่ะขึ้นรถ เดี๋ยวพี่พาไปดูบ้านใหม่ " เด็กหนุ่มยิ้มกว้างจนปากเป็นรูปสี่เหลี่ยม ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก เคลิ้มครับเคลิ้มบอกได้คำเดียวว่าเคลิ้ม

รถโฟล์ควิ่งโลดเเล่นอยู่บนถนน ตลอดทางชานยอลเเทบจะไม่มีสมาธิในการขับรถ เพราะมัวเเต่มองหน้าเด็กน้อยเเบคฮยอน ให้ตายเถอะอยากจะเลิกมองนะเเต่มันอดไม่ได้จริงๆ ดีที่เด็กนั่นหลับอยู่เลยถือโอกาสเเอบเเทะเล็มทางสายตาได้  เเพขนตาหนาเเก้มป่องๆจมูกรั้นๆ ให้ตายอยากฟัดชิบหาย 

ชายหนุ่มอมยิ้มออกมาเบาๆเมื่อนึกถึงเรื่องตอนสมัยเป็นเด็ก ไม่รู้ว่าเเบคฮยอนจะลืมมันไปหรือยัง

 

' พี่ชานยอลค้าบบบบ พี่ชานยอลเเบคมาหาเเล้ว ' 

พอได้ยินเสียงเเหลมๆเล็กๆที่โคตรจะขัดกับหุ่น ปาร์คชานยอลในวัย13 ปีก็รีบวิ่งหนีเข้าไปหลบในตู้เสื้อผ้าทันที  ไอ้เด็กห่าใครอยากให้มึงมาหาาา

' พี่ชานยอล ' เสียงลูกบิดประตูดังขึ้นก่อนที่เด็กน้อยตัวอ้วนจะเดินเข้ามาในห้องนอนของชานยอลอย่างถือวิสาสะซึ่งเด็กนี่ก็ไม่เคยเเคร์อะไรอยู่เเล้ว

' จ๊ะเอ ' 

' เห้ย เหี้ยยยยยย ' เด็กหนุ่มตะโกนเสียงดังเมื่อเด็กน้อยเปิดตู้เสื้อป้าออกจนอีกคนเเอบยู่ปากใส่ คิดว่าน่ารักรึไงวะไอ้อ้วน

' พี่ชานยอลพูดไม่เพราะเลย ' น้องเเบคฮยอนดุพี่ชานยอลที่พูดไม่เพราะ เออ 
ใครจะพูดเพราะพริ้งสะดิ้งหูได้อย่างมึงล่ะครับ

' มาเเต่เช้าเลยนะน้องเเบค ' เเสร้งปั้นหน้ายิ้มเหมือนอย่างเคยทั้งที่ในใจนี่เเทบอยากจะก้มกราบงามๆเเล้วบอกกับเด็กน้อยว่า  กูขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกับกูเลย

' เเบคก็มาเวลานี้ทุกวันนะ วันนี้เราจะมาเล่นอะไรกันดี ' ใครอยากเล่นกับมึงพูดเองเออเองทั้งนั้น

' เล่นตุ๊กตากันดีมั้ย? ' กูเล่นเป็นที่ไหน

' หรือว่าจะเล่นพ่อเเม่ลูกดี ' มึงเป็นเเม่ให้หมอนเป็นพ่อให้ผ้าห่มเป็นลูกเดี๋ยวกูเป็นขนหมาให้เอง

' ไม่เอาๆเล่นขายของดีกว่า ' เอาที่มึงสบายใจเถอะ

เด็กหนุ่มนั่งมองเหล่าโมเดลทหารตัวเล็กๆที่สะสมมาตั้งเเต่หัวเท่ากำปั้น บัดนี้มันได้ลงไปอยู่ในกระทะของเล่นเรียบร้อยเเล้ว อยู่ในนั้นสบายดีมั้ยลูกพ่อT^T 

' ข้าวผัดกิมจิเสร็จเเล้วครับ ' เด็กน้อยตัวอ้วนกลมยิ้มเเก้มปริพร้อมกับถือจานข้าวผัดกิมจิมาให้ กิมจิพ่องนั่นทหารโว้ยยยยยย อามมี่ อ่ะ อามมี่

' อร่อยจังเลย น้องเเบคเก่งที่สุด ' ปรบมือเเปะๆพร้อมกับเอ่ยปากชม เด็กนั่นก็ยิ้มจนเเก้มขึ้นไปดันตาเป็นรูปสระอิ  ชีวิตช่วงปิดเทอมเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากนอกจากจะไม่ได้เจอเพื่อนเเล้ว ยังต้องมานั่งสู้รบปรบมือกับน้องเเบคฮยอนอีก เฮ้อชีวิตมันช่างน่าหดหู่

วันต่อมา

' พี่ชานยอลค้าบบบบ ' คนที่ถูกเรียกชื่อเอาผ้าห่มมาคลุมโปงเอานิ้วอุดหูไว้ทั้งสองข้าง เกลียดที่สุดก็เสียงเเหลมๆของเด็กอ้วนนี่เเหละ

' พี่ชานยอล ' อั้ก!! 

เด็กน้อยกระโดดขึ้นไปบนเตียงเเล้วกระโจนเข้าใส่พี่ชานยอลที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียง ถ้าเด็กอายุ8 ขวบที่ไซส์ปรกติก็คงไม่เป็นไรเเต่นี่รุ่นใหญ่ไซส์ยักษ์ขนาดนี้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตเเล้วล่ะชานยอลเอ๋ย 

' ไปเล่นกันนะ วันนี้เเบคเอาน้องหมีมาด้วยเเหละ ' พูดจบก็ชูตุ๊กตาหมีลิลัคคุมะขนาดพอดีๆให้พี่ชานยอลดู

' พี่ชานยอลเป็นพ่อ น้องเเบคเป็นเเม่ น้องหมีเป็นลูก โอเคมั้ย? '

‘ อื้ม ‘ คนอย่างปาร์คชานยอลเคยปฏิเสธได้มั้ยครับขอถามหน่อย

เด็กชายปาร์คชานยอลหิ้วกระเป๋าเข้ามาในบ้านอย่างอารมณ์ดี วันนี้เปิดเทอมวันเเรกถึงจะเบื่อการเรียนเเต่ถ้ามันทำให้เขาไม่ต้องมาเจอกับไอ้เด็กอ้วนชานยอลก็ยอมไปเรียนดีกว่า

' พี่ชานยอลลลล ' 

‘ … ‘ มึงยังไม่ไปเกิดอีกเหรอครับ จะตามกูทุกชาติเลยมั้ย

' ตาชานพอน้องขึ้นไปเล่นบนห้องไปน้องมารอนานเเล้ว เดี๋ยวเเม่ยกขนมขึ้นไปให้'

' ครับเเม่ '

เด็กผู้ชายสองคนเดินตามกันขึ้นมาบนห้องของชานยอล ขึ้นมาถึงก็โยนกระเป๋าไว้บนเตียงจากนั้นก็เดินตรงมาเปิดคอมพิวเตอร์ปล่อยให้เด็กอ้วนนั่งเล่นอยู่คนเดียวเดี๋ยวมันหิวมันก็ลงไปข้างล่างเอง

' พี่ชานยอล ' 

' อื้ม? ' 

' เเบคมีอะไรจะถาม ' เด็กหนุ่มละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์มาสนใจเด็กน้อยที่นั่งตาเเป๋วอยู่

' พี่ชานยอลครับ เวอร์จิ้น มันคืออะไรเหรอ? ' อื้อหือเป็นคำถามที่ตอบยากมากเอาเเล้วไงจะตอบเด็ก 8 ขวบยังไงวะเนี่ย

' ไปเอาคำนี้มาจากไหน? ' ถึงชานยอลจะเป็นเเค่เด็กอายุ13 เเต่เขาก็รู้ดีว่าเวอร์จิ้นคืออะไร

' เพื่อน  เเบคได้ยินเพื่อนๆพูดเเต่เเบคไม่รู้ว่ามันคืออะไร พี่ชานยอลรู้มั้ยครับ? ' ให้ตายเถอะเด็กสมัยนี้ เอาวะตอบๆไปเลยล่ะกัน

' เอ่อ...มันคือสิ่งที่เอาไว้ให้คนที่เรารักน่ะ เเต่ถ้าเสียมันไปแล้วจะไม่ได้คืนนะ ' เด็กอ้วนนิ่งฟังคำพูดของพี่ชานยอลก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจเเล้วพูดประโยคที่ทำให้ปาร์คชานยอลเเทบจะหงายหลัง

' งั้นเเบคฮยอนรักพี่ชานยอล เเบคฮยอนจะเสียเวอร์จิ้นให้พี่ชานยอลเอง '

 

ปาร์คชานยอลวัย23 หัวเราะออกมาจนคนที่นอนหลับอยู่ขยับตัวนิดหน่อยเมื่อถูกรบกวนเเต่ก็ยังไม่ตื่น มันอดที่จะขำไม่ได้จริงๆอยากรู้จังว่าเเบคฮยอนจะจำเรื่องพวกนี้ได้มั้ย

ถ้าจำได้ก็ช่วยทำตามที่พูดด้วยนะครับน้องเเบค......




















 

TALK 

กว่าจะเปิดเรื่องได้ ลืมว่ามันต้องลงเนื้อหาก่อนหนึ่งตอน 
กดเปิดไป 4 ครั้ง 4 เรื่อง 55555555555555555 บันเทิงเลยจ้าาา 
คงไม่ต้องบอกเนอะ ว่าเรื่องนี้ชานยอลมีจุดประสงค์อะไร.......... อุคิอุคิ 

CR.SHL