คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ++ชัดเจน 2++100%
ปรับหนี้ ้วยหัวใ โย าน์สุา
Chapter 8 ัเน 2
“ปอะไปอยู่ับพลอยที่บ้านนะ” พรรรายยืนมอัวเอในระ เบื้อหน้าหล่อนือ สาวสวยในุว่ายน้ำแบบเ็มัวสีทออร่ามรับับผิวาวเนียน นที่ยืนอยู่้าหลัือายนรั ู่หมั้น และเพื่อนที่ีที่สุอหล่อน เ้ายืนสวมอหล่อนา้านหลั ึ่บนเรือนร่าอเ้ามีเพียาเว่ายน้ำเพียัวเียว
พรรรายพยายามแะมือาวอเ้าออ “ปล่อยพลอยนะ ไหนว่าะไปว่ายน้ำันไ” หล่อนเสพูเรื่ออื่น
“ไม่เอาไม่ปล่อย นว่าพลอยะอนุาให้ปอย้ายไปอยู่ับพลอยที่บ้าน ระหว่าที่เรายัไม่แ่านัน” เ้าวาาที่มีไรหนวเล็ๆ ที่อออหล่อน สร้าวามเสียว่านให้หิสาวยิ่นั หล่อนพยายามเอียัวหนีปาและาอเ้าแู่เหมือนะไม่สำเร็ เพราะมีอ้อมแนแ็แรล็อัวหล่อนไว้
บาอย่าบนัวเ้าแนบิหล่อนเสียนนลุู่ และปรเมษ์รู้ี เ้าลับแล้หล่อนโยารเบียแนบิเ้าไปอี “พลอย” เ้าระิบ้าหู ่อนะเยหน้ามอไปเบื้อหน้าที่มีระเา
ปรเมษ์พบหิสาวและายหนุ่มทีู่เร่าร้อนไม่แพ้ัน ยืนสวมอแนบิโยไม่มีทีท่าะทำอย่าอื่น “พลอย” เ้าระิบอีเป็นรั้ที่สอ แ่็ยัไม่มีเสียอบ ปรเมษ์เลื่อนมือที่เาะันอยู่ที่เอวอหล่อนึ้นไปลูบไล้ทรวอ
“ปะ ปอ อย่า” มีเพียลมเล็ๆ ที่เล็ลอผ่านริมฝีปาอหล่อน ริมฝีปาอเ้าทำานมาึ้นเมื่อมันพยายามะยับมาที่ใบหู อ และไหล่อหล่อน
มือไม้อหล่อนทำอะไรไม่ถูไ้แ่ไล่ามมืออเ้าที่เปะปะไปทั่วเรือนร่าอหล่อน “ูนั่นสิ ใรันนะ” เ้าระิบให้หล่อนูัวเอในระ เบื้อหน้าหล่อนือหิสาวทีู่เหมือนระโหยโรยแร เ่าแทบะทรุลับพื้น มีเพียร่าายหนุ่มที่เป็นเราะให้หล่อนไ้ยึไว้
“ว่าไล่ะพลอย” เ้ายัระิบที่ริมหูหล่อน “พลอย พลอยิไม่ออ ปล่อยพลอย่อนนะ” หล่อนพยายามเรียสิที่ระเิระเิไป
“ไหนว่าเราะไปว่ายน้ำัน” พรรรายหันัวลับไปหาเ้า มือทั้สอ้าอเ้ายัสวมอหล่อนอยู่ “ไปแน่ แ่ไม่ใ่เี๋ยวนี้” ปรเมษ์ไม่ยอมแพ้
เ้าเลื่อนมือไปที่หัวไหล่ทั้สอ้า ่อยๆ เลื่อนสายุว่ายน้ำลมา พรรรายรีบเลื่อนมืออนเอมาปิสอเ้า “อุ๊ย อย่า พลอยยอมแล้ว พลอยยอมแล้ว” ำอบนี้สร้าวามีใให้ายหนุ่มเป็นอย่ามา เ้ายับสายุว่ายน้ำให้ลับเ้าที่ พรรรายไ้ทีวิ่หนีไปอีฟาอเีย ปรเมษ์มอามอย่าเสียาย และเินย่าสามุมไปยัหล่อน
และเ้า็ไ้ัวหล่อนไม่ยานั “ไปว่ายน้ำัน” เ้าูมือหล่อนไปยัสระว่ายน้ำ้านหน้า
****************************
นแล้วนรอ พรรราย็ไม่อาทัทานวามั้ใอปรเมษ์ไ้ เ้าย้าย้าวอส่วนัวเ้ามาอยู่ในบ้านหล่อนหน้าาเย และูเหมือนว่านในบ้าน็เป็นใและีใที่เ้าย้ายเ้ามา้วย
พรรรายยืนเท้าสะเอวมอระเป๋าเสื้อผ้าและอใ้ส่วนัวอปรเมษ์ที่สาวใ้ทยอยนเ้ามาในห้อโถ “นี่ ปอ พลอยว่า....”
“ไม่้อพูแล้วพลอย” ปรเมษ์ยมือห้าม “ปอ ไม่ไ้นอนห้อเียวับพลอยะหน่อย ปอะนอนห้อนอนแ” เ้าลอยหน้าลอยาพูหน้าาเย และทำท่าะ้าวึ้นบันไเพื่อไปสำรวห้อนอน
“แ่พลอยอาย รู้ไปถึไหนอายไปถึนั้น” หิสาวหน้าอ หันหน้าหนี ทำเอานฟัอึ้ ปรเมษ์รีบเินมาโอบอหล่อนไว้
“ใรมันะล้านินทา เราเป็นู่หมั้นันแล้ว อีไม่นาน็ะแ่านัน ใระล้า”
“ถึยัไ พลอย็เสียหาย”
“ะเสียยัไ ปอ็รับผิอบ” เ้าเอาปลายมูมาิแ้มหล่อน
“แ่....” พรรรายพูไม่ออ ึเลือที่ะหยุพู แล้วเินผ่านเ้าึ้นบันไ ั้ใะรไปยัห้อนอนอนเอ “อะ อะ เี๋ยวสิรับ....” ปรเมษ์ันประูไว้ ไม่ให้หล่อนปิไ้
“เอ้ะ นาย....”
“อ้าว พูไม่เพราะเลย เรียใหม่สิ๊ะนสวย”
พรรรายัริมฝีปา “ปอ..” หล่อนยัอนเ้าไม่หาย
“ห้อ้าๆ นี่ห้อใร” เ้ามอไปยัห้อถัไป พรรรายมอาม “ห้อุพ่อ-ุแม่่ะ” ปรเมษ์หมวามสนใ เ้ามอไปยัอีฝั่อห้อหล่อน “แล้วห้อนั้นล่ะ”
“ห้อว่า” หล่อนอบไ้แ่นั้น อาศัยทีเผลอ รีบผลัอปรเมษ์แล้วปิประูห้อหล่อนทันที
เมื่อปิประูไ้ พรรรายอำนเอไม่ไ้ หล่อนไม่เยเป็นอย่านี้มานานแ่ไหนแล้วนะ พรรรายทุ่มัวลลาเียนอน ิถึวันืนที่หล่อนและปรเมษ์มีวามสุ
ส่วนปรเมษ์็ไม่รอให้นานในบ้านหล่อน้อยุ่ยาับระเป๋าเสื้อผ้าเ้า ัารลับไปยมันึ้นมาเอ แ่นาน็ยัมาอำนวยวามสะวในารทำวามสะอาผลัเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ปลอหมอน และผ้าม่านอย่ารวเร็ว ปรเมษ์ึอาศัย่วนี้เินสำรวบ้านหล่อน
สัพั เสียโทรศัพท์มือถือ็ัึ้น ปรเมษ์มอปลายสายแล้วรีบรับทันที “รับ ุพ่อ” แ่เ้า้อรีบยับโทรศัพท์ออห่าหู เพราะปลายสายะเบเสียบริพาธเ้าอย่าหนั
“ไอ้ลูบ้า ันเยไ้ยินแ่ผู้หิหนีามผู้าย นี่อะไร ผู้ายหนีามผู้หิ แไม่ลัวหนูพลอยเสียหายเหรอไ รู้ไปถึไหนอายไปถึนั่น ไอ้ลูนนี้ ใร้อนริๆ ไหนแลอบอมาสิว่าทำไมถึมีวามิพิเรนอย่านี่ ฮือ เ้าปอ เ้าปอ ไ้ยินหรือเปล่า พ่อพูับแนะ ไม่ใ่พูับวาย....” เสียนปลายเสียเริ่มหอบ น้อหยุพู
“รับ ไ้ยินแล้วรับพ่อ”
“อ้าว ไ้ยินแล้ว ็รีบหิ้วระเป๋าลับบ้านสิวะ ไอ้ลูนนี้นี่” ปรเมษ์ทำท่าแะหู เพราะเสียปลายสายทำหูเ้าอื้อไปับพลัน
“ไม่รับพ่อ พ่อรับ ผมโแล้วนะ อีอย่า พลอย็ู่หมั้นผมนะพ่อ อีไม่นานเรา็ะแ่านัน ะเป็นอะไรไปล่ะรับพ่อ”
“เฮ้ยไม่ไ้นะ ไอ้นี่ เฮ้ย เี๋ยว เี๋ยว...” ปรเมษ์ัสาย และปิเรื่อทันที ไม่วายเ้าลุแ่โทษ ้มลมอโทรศัพท์มือถืออน “อโทษนะรับพ่อ แ่ผมเป็นห่วแฟนผมน่ะรับ”
*******************
“บริษัทนี้แหละที่ไอ้อาร ธุริไอำเป็น้อหาแหล่ฟอเิน่วน ยูทำยัไ็ไ้” ัี้ ยแ้วไวท์ึ้นิบเล็น้อย
“ไอะพยายาม พรรรายไม่โ่ หล่อนเยทำานเมือนอมา่อน อีอย่าไอ้ปรเมษ์ู่หมั้นอหล่อน็ำลัเพ่เล็เรา เพราะะนั้นเรา้อหาวิธีที่ทำให้หล่อน้อยอมาย้วยเื่อนไที่หล่อนไม่อาปิเสธไ้” ไรภพ ็ยแ้วไวท์ึ้นิบเ่นัน
ัี้วาแ้วไวท์ล เินรไปหาไรภพ มือแย่แ้วไวท์ในมือเ้ามาิบรที่ริมฝีปาอไรภพิบ่อน “ีมา วิธีไหน็ไ้ เร็วเท่าไหร่ยิ่ี” ัี้เบียร่าายอนเอเ้าิร่าอไรภพ ่อนะยื่นแ้วใบเิมให้ไรภพิบที่รอยริมฝีปาอเ้าบ้า สายาทั้สอประสานันอย่ามีวามหมาย
**********************
“อะไรันพลอย ึแล้วยัไม่นอนอี” ปรเมษ์เปิห้อหนัสือเ้ามาพบหิสาวนั่อยู่หน้าอมพิวเอร์แล๊บทอป หลัาที่เ้าเินหาหล่อนเสียทั่วบ้าน
ปรเมษ์ในุนอนถือวิสาสะมานั่ที่วาแนเ้าอี้ัวที่หล่อนนั่ และ้อที่ออมฯ “ุยับใรอยู่น่ะ”
“พลอย ใรอ่ะ Hang Man” ปรเมษ์มอโปรแรม msn ที่หล่อนำลัใุ้ยับใรบาน
“ุัี้...”
“ฮ้า ไอ้ัเบ้อเร้อน่ะเหรอ”
“เ้าื่อัี้่าหาล่ะ ปอนี่เี้ยวให่แล้ว” พรรรายพูบ ็มี้อวามส่ลับมาในล่อสนทนา หล่อนและปรเมษ์้อมอ้อวาม
้อวามที่ส่ลับมาเป็นภาษาอัฤษ “ผมสนใธุรินี้มา อยาร่วมานับุ ไอ้บ้า ันว่าแ้อารแฟนันมาว่า” ปรเมษ์แปลเป็นภาษาไทยและวิาร์ัี้เสร็สรรพ
“าบ้า” พรรรายีเผี๊ยะที่แนเ้า
“พลอย นี่ ทำร้ายร่าายแฟนัวเอ เพราะไอ้หนุ่มที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเนี่ยนะ อย่านี้้อทำโทษ” ปรเมษ์เย้าเบี่ยเบนวามสนใาารสนทนาับัี้
“เอ้ อนนี้็ึมาแล้วนะ เปลี่ยนาทำโทษเป็นอย่าอื่นีว่า”
ปรเมษ์ไม่พูเปล่า เ้าลุึ้นหันเ้าอี้ที่หล่อนนั่มา้าน้า และทำท่าะอุ้มหล่อน “อย่านะ าบ้านี่ ัน่วะไปนอนแล้ว” พรรรายทำท่าหาว “ันปิเรื่อ่อน” ปรเมษ์ออัว “ไม่้อ ปอปิให้ พลอยไปนอนเถอะ” พรรรายลัเล หล่อนหันไปมอเรื่ออมพิวเอร์เพียนิเียวึัสินใลุึ้นและเินออไปาห้อ
ปรเมษ์มอามนแน่ใว่าหล่อนไปแน่แล้ว ึหันมาัารับโปรแรม msn ที่พรรรายเปิ้าไว้ “ถ้าแยัไม่ยอมปล่อยแฟนันนะ รับรอันไม่เอาแไว้แน่...” ปรเมษ์พูับออมฯ ่อนะบันทึอีเมลล์แอเรสอัี้ไว้
******************
ิถึันบ้าไหมะ อารูมิิถึทุน ลับมาแล้วนะ
อ่านันใหุ้ใไป่อนอนที่ 8 แล้วะมา่อ อนที่ 9 อี รอหน่อยนะ
อ้อ ใรที่เป็นาวเย์ เรียมเสียวไ้ที่นี่ (บว.อย่าเนเอร์นะ๊ะ Please)
ความคิดเห็น