คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ++ล้างหนี้ก่อนวิวาห์++100%
“ุไรภพะ นีุ่ปรเมษ์่ะ” พรรรายไม่ไ้แนะนำอะไร่อ ปรเมษ์ึิแนะนำเสียเอ “สวัสีรับ” ไรภพส่ยิ้มแบบมิรภาพให้ปรเมษ์
“สวัสีรับ ผมปรเมษ์ เป็นู่หมั้นอพลอยรับ เราำลัะแ่านันเร็วๆ นี้” ำแนะนำอปรเมษ์ ทำเอาไรภพหน้าถอสีไปเลยทีเียว ่อนที่ะพยายามปรับสีหน้าให้ลับมาเหมือนเิม
“เหรอรับ ยินี้วยนะรับ ทั้สอน ผมไม่ยัรู้ว่าุพลอยะแ่าน ไม่เห็นบอันบ้าเลย” ำพูอไรภพ ทำเอาปรเมษ์อึอัไปบ้า
พรรรายึ่เป็นนลารู้สึอึอัับบรรยาาศ “อโทษริๆ ่ะ พลอยลืม เรามัวแุ่ยันเรื่ออื่น พลอยเลยลืมไปเลย” พรรรายทำหน้าปั้นยา
“ไม่น่าลืมนะรับ เรื่อสำัแบบนี้” ไม่วายไรภพยัใ้ำพูแวะเ้าอี
“พลอยเ้าเห็นเรื่อานสำัว่าอย่าอื่นเสมอล่ะรับ ผมเอ้อเป็นนอยเือนเ้าลอเวลา บาที็้อเือนันถึเียนอนเลยนะรับ” ำว่า “เียนอน” อปรเมษ์ทำเอานฟัทั้สอนอึ้ไปทันที ยิ่ทำให้พรรรายปั้นหน้ายาึ้น
ปรเมษ์ไม่ปล่อยให้พรรราย้อเสียหาย เ้าึอธิบาย “็....ผม้อโทรศัพท์ไปเือนน่ะรับ...อย่าิมา” ปรเมษ์หัวเราะ พรรราย้อน้วยสายา หันไปุยับไรภพ ึ่ทำหน้าแหยๆ “วันนี้ผมอเป็นเ้ามือเอนะรับ” ไรภพออัวะ่อน
“ไม่ไ้ ไม่ไ้ ผมอเป็นเ้ามือเอ ุไรภพเป็นเพื่อนอพลอย็เหมือนเป็นเพื่อนอผม เราเพิ่รู้ััน ผม้อเป็นเ้าภาพถึะถู ริไหม๊ะที่รั” ปรเมษ์ไม่พูเปล่า แ่ึพรรรายเ้ามาโอบออย่าถือสิทธิ์
ไรภพยิ้มไม่ออ นพรรราย้อเป็นฝ่ายับท “ั้นเราไปันเลยีไหมะ อ้อ แ่ว่าุไรภพอยาทานอะไรีะ”
ไรภพำลัะอ้าปาอบ “ผมว่าเป็นอาหารอิาเลียนีว่านะรับ ุไรภพอยู่ทาใ้หารับประทานยา” ปรเมษ์แวะอย่าหมั่นไส้ “รับ ีรับ”
“ั้นเิรับ” ปรเมษ์เินนำโยึพรรรายให้เินู่ไป้วยัน หล่อนหมั่นไส้เ้าน้อบิพุนถือสิทธิ์ะเลย
“โอ๊ย ที่รั เบาๆ หน่อยสิ๊ะ เี๋ยวเพื่อนุ็นึว่าุเป็นพวาิส์อบวามรุนแรหรอ” ปรเมษ์ระิบ้าหูหล่อน “นบ้า”
*************************
พรรรายเริ่มปรึษาับประพันธ์ นเ่าแ่อบริษัทเรื่อารเปิลาระับบน โยารสร้าแบรน์ใหม่ โยใ้อนเ็ป์ “สู่สามั” มาเป็นโทย์ในารผลิสิน้า ึ่ประพันธ์็เห็นี้วย และแนะนำให้ทำโปรเ็นี้และนำเสนอในที่ประุมผู้ถือหุ้น ึ่พรรราย็ทำาม
ำสั่ออแบบสิน้ารุ่นใหม่ “สู่สามั” ทำให้ฝ่ายออแบบ้อทำารบ้านอย่าหนั เพราะ้อลพื้นที่าม่าัหวัเพื่อหา้อมูลรูปแบบารใ้ีวิแบบบ้านๆ ึ่แน่นอน พรรรายือหัวหน้าทีม
ปรเมษ์ั้าน แ่็ไม่เป็นผล สุท้ายพรรรายึเลือที่ะไปศึษาานาลุ่มแม่บ้านอนานในสวนมะพร้าวอไรภพ ทำให้ปรเมษ์เิวามสสัยในวามเป็นเพื่อนระหว่าพรรรายับปรเมษ์
“พลอย พลอยบอปอหน่อยไ้ไหม ว่ารู้ัับนายไรภพนั่นไ้ยัไ แล้วพลอยรู้ไ้ยัไว่ามีลุ่มแม่บ้านอะไรนั่นอยู่ที่รีสอร์ทอนายนนั้น”
“เ้าื่อไรภพ” พรรรายอบทั้ๆ ที่ายั่ออยู่ับนิยสารรหน้า มามายว่า 100 เล่ม ปรเมษ์มอนิยสารเหล่านั้นอย่าอ่อนใ พรรราย้อเปิูมันทั้ 100 เล่ม ้อใ้เวลานานแ่ไหนันนะ
“ใ่ นาย
“พลอย....” ปรเมษ์ัเือ “พลอยมีอะไรับมันแล้วใ่ไหม” ปรเมษ์ระาแนหล่อน เป็นเหุให้พรรรายัวปลิวาโฟาัวยาวมานั่บนัอปรเมษ์ึ่นั่อยู่ที่โฟาัวเี่ยว “ปอ ปล่อยพลอย ปอไม่ไ้ให้เียริพลอยเลย พลอยไม่เยมีอะไรับุไรภพ และที่รู้ััน ็เพราะพลอยเยไปพัผ่อนที่รีสอร์ทเท่านั้น ไม่มีอะไรเลยริๆ”
สอมืออพรรรายยันอปรเมษ์ไว้ “ไม่ริน่ะ พลอยอบอ้ำๆ อึ้ๆ เวลาพูถึนายนนั้น” ปรเมษ์สวมอหล่อนแน่นึ้น “เอ๊ะ ปอ” พรรรายัฟัน บ่บอว่าหล่อนเริ่มไม่อบพฤิรรมอเ้าแล้ว
“เล่ามาให้หมเลย ไม่ั้นวันนี้ไม่้อไปไหนอยู่ันอย่านี้ล่ะ” ปรเมษ์ึันัฟันบ้า สอมืออเ้าเริ่มลูบลำามเรือนายหล่อนอย่าไม่อยู่สุ
“็บอแล้วว่าไม่มีอะไร ็....” พรรรายเหลือบมอเ้านินึ ่อนที่ะ้มหน้ามอเม็ระุมเสื้อเิ้อเ้า แล้วใ้มือลูบมันเล่น “พลอยแ่อยาให้เวลาับัวเอิ ทบทวน พลอยเหมือนอยู่ัวนเียวในโล พลอยอยาไ้วามมั่นใว่าสิ่ที่ัสินในั้นไม่ผิ ปอ ้อเื่อพลอยนะ พลอยลับมาพร้อมทีมานริๆ และ็ไปพัที่รีสอร์ทอุไรภพึ่เรา็รู้ัันโยบัเอิ ลอเวลาุไรภพ็ให้เียริพลอยมาลอ และพลอย็ไม่ไ้ิอะไรับเ้าเลย”
สาวหน้าอยัเล่นระุมเสื้อเิ้อย่าเ็ๆ “ารั้นั้น ทำให้พลอยัสินใไ้ไะ” หล่อนหยุเล่นระุมและเยหน้าึ้น หล่อน้อลึเ้าไปในวาอเ้า “ปอ ปอเป็นำลัใให้พลอยไ้ไหม..”
วาหล่อนูอ่อนวอน อร้อ ให้เ้าเื่อหล่อนเหลือเิน ปรเมษ์ั่ใ “เป็นำลัใเรื่ออะไร...” ำถามอเ้าทำให้หล่อนใื้นึ้น ียิ้มสวย มือลูบใบหน้าเ้าอย่ารัใร่
“เป็นำลัใให้พลอยผ่าน่วเวลานี้ไปให้ไ้ไะ” พรรรายยัใ้ำพูำวมอยู่ “่วเวลานี้” ปรเมษ์ย้ำำพูหล่อน
“พลอยทำอะไรใน่วเวลานี้ เราำลัะแ่านันไ๊ะ” ปรเมษ์ลูบไล้ใบหน้าอหล่อนมา อไม่ไ้น้อึใบหน้าหินรัมาูบอย่าูื่ม ึ่พรรราย็ไม่ไ้ั้อ แ่อย่าใ
“พลอยอเวลาหาเินมาใ้หนี้ทั้หม....” หล่อนพูออมานไ้ “หนี้อะไรัน” ปรเมษ์ถามอย่าไม่ทันนึ “ใ่เ้าไม่ทันนึริๆ เ้าไม่ิว่ามันเป็นหนี้ที่หล่อน้อหาทาอบแทน” ปรเมษ์ิไ้
“พลอยไ้โปรเถอะ ปอไม่เยิว่าารที่เราสอนแ่านันเพราะ้อล้าหนี้นะ” เ้าพยายามอธิบายให้หล่อนเ้าใ “พลอยรู้...” หล่อน้มหน้าลูบไล้ปเสื้อเ้า “แ่พลอยอยาทำ และ้อทำให้สำเร็้วย...” พรรรายนี้ื้อไม่มีเปลี่ยน ั้แ่เ็นโเป็นสาว ปรเมษ์อ่อนใ
“เหลือเวลาอีไม่ถึ 2 เือน้วย้ำ เรา็ะแ่านันแล้ว...” เ้าี้ให้หล่อนเห็น “ไม่เป็นไร พลอยั้ใไว้แล้ว ไม่ว่าะนานแ่ไหน อเพียให้ปอเ้าใสิ่ที่พลอยทำ็พอ” หล่อนยิ้มให้เ้า “พลอย” ปรเมษ์มอหล่อนนิ่ “เ้าพยายามเรียนรู้สิ่ที่เป็นัวนที่แท้ริอหล่อน ถึแม้ะเยเอันและเล่น้วยันบ่อยๆ ในสมัยเ็ แ่เมื่อโึ้นยัไม่เยเรียนรู้นิสัยใอันเลย ปรเมษ์้อปรับัวเ้าหาหล่อนอีมา” เ้าิ
“ล แ่......” ปรเมษ์เริ่ม่อรอ “แ่อะไระ” พรรรายทำหน้าสสัย เอียอถาม ทำเอานที่ำลัเป็น่อ อที่ะุมพิปาิ้มลิ้มนั้นไปไ้ “พลอยอย่ารัใรนอาปอนะ เ้าใไหม” ำ่อรอ ทำเอาพรรรายยิ้มอย่าภูมิใ และำในวามน่ารัอเ้า ปรเมษ์ี้เล่น ปรเมษ์นที่อารม์ีลับมาแล้ว แ่ะสมบูร์หรือไม่ หล่อนสัาับนเอว่าหล่อน็้อปรับัวให้เ้าับเ้าให้ไ้
“พลอยสัาว่าะรัปอนเียวเท่านั้น” ทั้สอ้อาัน ับพลันปรเมษ์็เป็นฝ่ายหัวเราะอย่าีใ “ไโย ในที่สุ ในที่สุพลอย็รัปอแล้ว ไโย.....” วามีใอปรเมษ์ส่ผลให้พรรรายไ้ทีรีบลุาัเ้า แ่็ไม่ทันะแล้ว หล่อนลุาัเ้าไ้ แ่หล่อนลับึเ้าไปนั่โฟาัวยาวแทน แ่ราวนี้ปรเมษ์ลับเป็นฝ่ายทาบทับัวหล่อนแทน “อุ๊ย”
“นเ้าเล่ห์” นัวเล็ว่าทำเสียุอย่าน่ารั “ปล่อย..นะ....” หล่อนทุบเ้า ึ่นเอิว่าทุบแร แ่วามริแล้วน้ำหนัที่ทุบเ้านั้นเบายิ่นั
ปรเมษ์ยิ้มอย่ามีวามสุ “ปอ็รัพลอยนะ” ำสารภาพาปาายหนุ่ม “ั้นเราแ่านันแล้วมีลูเลยีไหมพลอย”
“ไม่เอา...” นอบเอียอาย หัน้ามอไปที่โ๊ะเล็ๆ ที่ยัเ็มไป้วยนิยสารมามาย “นะ...” นัวโว่าะยั้นะยอ “ไม่เอา อุ๊....” ริมฝีปาหนาทาบทับริมฝีปาบา วามหฤหรรษ์ออารม์รั วามุ่น้อหมอใ่าๆ เริ่มลี่ลายแล้ว ปรเมษ์รุไล่หล่อนนนมุม ยอมามเ้าไปทุแห่หน มูนมู ทั้สอหายใหอบ
“เราทำันรนี้ไม่ไ้ อนนี้็ไม่ไ้ ใ่ไหมพลอย” ปรเมษ์ถอนหายใ เรียวามมั่นใลับืนมา พรรรายปาสั่นระริเพราะ้อหยุอารม์รัลาัน หล่อนำมือเ้าแน่นทั้สอ้า ูเหมือนหล่อนไม่ให้วามมั่นใับำพูอเ้าเลย
“พลอย่วยปอหน่อยสิ๊ะนี” ปรเมษ์ยัเฝ้าถามหล่อน พรรราย่อยๆ ปล่อยมือเ้า และผ่อนลมหายใอนเออย่ายาลำบา “รออีนินะ...” เสียระิบอปรเมษ์ั้อหูหล่อน พรรรายลืนน้ำลายที่ฝึอที่สุ
ปรเมษ์่อยๆ ุมพิหน้าผาบา แล้วพยุัวเอลุึ้น พร้อมส่มือให้หล่อน พรรรายยื่นมือไปับมือเ้าลุึ้นบ้า ปรเมษ์สวมอหล่อนอีรั้ “ถ้าเ้าไม่หยุ มีหวัพรรราย้อท้อ่อนแ่เป็นแน่” เ้าึหล่อนมาบอเ้านิ่
***************************
แผนธุริอพรรรายผ่านารเห็นอบาที่ประุม ทำให้้อเริ่มำเนินารออหา้อมูล ึ่พรรรายเป็นหัวหน้านำทีมวิัยไปยั ไรภพ รีสอร์ท แอน์สปา ึ่ใล้วันานวิวาห์อหล่อนและปรเมษ์เ้ามาทุที
ปรเมษ์ยัเฝ้าวนเวียนมาหาพรรรายอยู่เสมอ ึ่ปรเมษ์ือู่ิที่ีอพรรราย เมื่อเ้าทราบว่าหล่อนะ้อไปพำนัอยู่ที่ รีสอร์ทอไรภพเป็นอาทิย์ เ้าึ้อทำหน้าที่เป็นบอี้าร์ไปับหล่อน้วย ึ่รั้แรหล่อน็านวามิอเ้า แ่็้อยอมามใเ้าเพราะเหุผลอเ้า ที่ไม่วาใในัวไรภพมาว่าที่ไม่ไว้วาใหล่อน
ถึวันเินทามาถึ ทุนพร้อมหน้าพร้อมาันที่สนามบิน ปรเมษ์ยัไม่มาทำให้ทุนร้อนใ เพราะพนัานสายารบินไ้ประาศให้ผู้โยสารึ้นเรื่อแล้ว พรรรายัสินใโทรศัพท์หาปรเมษ์
“ปออยู่ที่ไหน พลอยรออยู่นะ เ้าประาศให้ึ้นเรื่อแล้ว....” เสียามสายทำเอาปรเมษ์ึ่ะนี้ทำแผลอยู่ที่โรพยาบาล้วยอุบัิเหุเล็น้อยึ่เิึ้นที่บ้านอเ้า รู้สึหายเ็บึ้นมาทันที “พลอย ปอะบินามไปนะ อนนี้พอีมีธุระ่วนมาๆ อโทษริๆ นะรับ...ที่รั” ปรเมษ์วาสายไปเยๆ
พนัานในบริษัทะโนเรียผู้บริหารหิ “ุพลอย....” พรรรายำเป็น้อปิโทรศัพท์มือถือ่อนะรีบหิ้วระเป๋าามทีมานไป
*****************************
“ีนะรับที่แผลไม่่อยลึมา มิะนั้นไ้เย็บันแน่ๆ รับ” นายแพทย์ใส่ยา และพันผ้าพันแผลบริเวไหล่อปรเมษ์ ึ่ถูประูที่ำรุหล่นลมาโนหัวไหล่ โยมุมประูที่มีเหลี่ยมทำให้หัวไหล่เ้าเิแผลเล็น้อย แ่็ทำให้ฟ้ำไปบ้า
“ผมะให้ยาไปรับประทาน และทาที่แผลนะรับ ระหว่านี้็้อระมัระวันะรับ ว่าที่แผละสะเ็็ 2-3 วันรับ” นายแพทย์เือน “แล้วผมะว่ายน้ำไว้เมื่อไหร่ล่ะรับเนี่ย” ำถามอนไ้ทำเอานายแพทย์ยิ้ม “รับ อี 2-3 วันรับ” นไ้หนุ่มสบายใึ้น
****************************
แ่สิ่ที่เาะลึลไปอีือ หานำมาทำอุสาหรรมนาให่ ในโรานให่ ้อประเมินำลัารผลิอย่าไร เป็นโทย์ที่ยาพอสมวรที่หล่อน้อหาำอบให้ไ้
“สวัสีรับ ุพลอย” เสียุ้นหูอใรนหนึ่ัมาา้านหลั พรรรายหันลับไปมอ “อ้าวุ
“ไม่เป็นไรรับ เรานันเอ อนนีุ้พลอย็เป็นลู้าประำอ ไรภพ รีสอร์ทแอน์สปาแล้วนี่รับ”
“อุ๊ยไม่ถึนานั้นหรอ่ะ” พรรรายเินไปามทาที่มีสิน้าัแสอยู่เ็มั้นวา ไรภพเินามหลั “่วนี้ออเอร์ี่ปุ่นเ้ามาเยอะรับ พวผู้าย้อวามือาานสวนฯ มา่วย้วย านฝีมือที่เห็นึเป็นแ่ัวอย่า แ่ัวที่ะายยัไม่มีรับ” ไรภพอธิบาย
“ีั่ะ อย่านี้าวบ้าน็เริ่มมีรายไ้มาึ้นแล้วิะ” น้ำเสียพรรรายบอถึวามปิิยินีไป้วย “ไอ้ีมัน็ีล่ะรับ แ่านในสวนมะพร้าวนะสิรับ” ไรภพทำหน้าแหย “ทำไมะ”
“็านในสวนไม่เิน ในะที่านในลุ่มเินเอ้าเินเอา ใ้ไ้ที่ไหนล่ะรับ ผมำลัปวหัวอยู่นี่ ลุ้นอยาให้ออเอร์อี่ปุ่นเสร็เร็วๆ รับ”
“ทำไมี่ปุ่นถึสั่ออเอร์เยอะัะ” พรรรายั้ำถาม้วยวามสสัยในรูปแบบารใ้ีวิอนี่ปุ่น “็....เ้าอบานแฮน์เม ที่มีสไล์เรียบ่ายและทน เพื่อให้เ้าับเวลาที่รััวอพวเ้า แุ่พลอยรับ” ไรภพหยุเิน และมอพรรรายนิ่
“ไปูารผลิ้านหลัันไหมรับ” ไรภพวนมอ้ายวาเหมือนหาใรสัน พรรรายมอาม “หาอะไระ” หล่อนทำหน้าสสัยไ้น่ารัมา ไรภพิ “น่าเสียายที่หล่อนำลัะมีเ้าอะแล้ว”
“เี๋ยวนะรับ อ้อ หนูๆ มานี่หน่อย” ไรภพเรียเ็หิอายุประมา 12-13 ปี ที่ยืนัเรียสิน้าอยู่หน้าร้าน หล่อนเ้ามารอรับำสั่ “พาุผู้หินนี้ไปูสิน้าที่พ่อับแม่อเธอทำหน่อยสิ เี๋ยวัน้อไปรับแอีลุ่มหนึ่่อน” ไรภพว่าเสร็็หันมาอัวับพรรราย “ผมมีแทัวร์า่าประเทศมาลรับ ้ออัว่อน เิุพลอยามสบายนะรับ”
พรรรายส่ยิ้มไมรีให้ไรภพ “อบุนะะ เรใริๆ” หล่อนหันไปมอเ็หิที่เพิ่ถูมอบหมายานให้ “ไม่้อเรในะรับ มีอะไรให้่วย็บอผมไ้โยรรับ” ไรภพพยัหน้าอย่านอบน้อมับหล่อน่อนะเินรไปยัส่วนอโรแรม
***************************************
ปรเมษ์รีบบินามพรรรายมา เพราะเป็นห่วหล่อน ไม่อยาให้หล่อน้อใล้ิับไรภพมา เ้ามีสัาิาอผู้าย้วยันที่สัมผัสไ้ว่า ไรภพอบพรรรายมา ปรเมษ์ึเลือที่ะไม่บอพรรรายล่วหน้าว่าะมาถึเมื่อไหร่
พรรรายเลือที่ะวิ่็อิ้ริมหาทรายในอนเ้ารู่ หล่อนวิ่ไปเรื่อยๆ นสุริมหา และเลือที่ะนั่อาบแอ่อนๆ สัพั พรรรายใ้เวลา่วที่นอนูพระอาทิย์ึ้น ิอะไรเพลินๆ นระทั่มีเท้าใรบานมายืนใล้ๆ พรรรายแหนมอ
“ปอ ปอมาเมื่อไหร่ ทำไมไม่บอพลอย” หล่อนลุึ้นนั่ “็อยาให้พลอยเอร์ไพร้ส์็เลยไม่บอน่ะสิ๊ะ ิถึั” เ้าเ้ามาสั่สวมอหล่อน ึ่พรรราย็ไม่ไ้ั้าน หล่อนโอบรอบอเ้าไว้และแลุมพิันอย่าแสนหวาน “อุ๊ย” ปรเมษ์นิ่วหน้าเล็น้อย “เป็นอะไรหรือเปล่า ปอ” พรรรายสสัย “เปล่าไม่มีอะไรหรอ๊ะที่รั” ปรเมษ์ึแนหล่อนมาโอบรอบัวเ้าแทนและุมพิอีรอบ
วามเพลิเพลินอรสุมพิทำเอาทัู้่้อเอนัวลนอนับพื้นทราย ปรเมษ์ไม่ไ้ทำอะไรหล่อนมาไปว่า้อารุมพิอย่าถือสิทธิ์เท่านั้น
หลัาที่แลูบันแล้ว ปรเมษ์และพรรราย็ูมือันลับรีสอร์ท “ปอยัไม่บอพลอยเลยว่ามีธุระ่วนอะไร ทำไมถึไม่มาพร้อมัน” แ่พรรรายสัเอาารอปรเมษ์พบ้อผิสัเือ ลอเวลาเ้าเินเร็วไม่ไ้ ้อเิน้าๆ และเอียไหล่บ่อยๆ
“็ไม่มีอะไรมาหล่อนพลอย มีเอสารที่้อเ็น์่วน ็เลย้อลับไปเ็น์น่ะ ็ปอมาแล้วไ๊ะที่รั ไ ิถึล่ะิ เป็นห่วเ้าใ่ไหมล่ะ...” วามี้เล่นอหนุ่มอายุน้อยว่าทำเอาพรรรายหน้าแ “บ้า ใรเ้าะเป็นห่วัวล่ะ” หล่อนเสเินนำหน้าไปอย่ารวเร็ว “พลอย๋าอย่าเินไวนัสิ ปอเหนื่อยนะ...”
“อะไรัน ยัหนุ่มยัแน่นแท้ๆ” หล่อนทำเป็นบ่นไปอย่าั้น แ่็เิน้าลนเ้าเินทันหล่อน “ปอิถึพลอยมาเลยรู้ไหม เราไม่ไ้เห็นหน้าันั้วันนึแน่ะ”
“นายไรภพนั่น มาีท้ายรัวปอหรือเปล่า มันมาทำเาะแะพลอยหรือเปล่า” ปรเมษ์แหย่เล่น “ถ้าเ้ามาีท้ายรัวริ ปอะทำยัไมิทราบ...” พรรรายทำเสียประ “ปอ็ะะบันหน้ามันน่ะสิ” ปรเมษ์พูเสียแ็ ทำหน้าทำาเอาเรื่อ “แหม ลัวแ่ะไม่ทันะบันหน้าเ้า เ้าะมาะบันหน้าัวเอ่อนน่ะสิ ูิ แ่นี้ยัเหนื่อย่ายเลย” พรรรายพยายามับผิในัวปรเมษ์ เหมือนมีอะไรมาบอหล่อนว่า “้อมีอะไรที่ปรเมษ์ปิบัหล่อนอยู่”
ไรภพึ่ถีบัรยานรมายัพรรรายและปรเมษ์ เมื่อเ้ามาใล้ๆ และรู้ว่าพรรรายอยู่ับปรเมษ์ ไรภพ็หน้าเสียเล็น้อย “ุปรเมษ์มาเมื่อไหร่รับ ทำไมผมไม่เห็น” ไรภพยิ้มแหย่ๆ
“็มาอนทีุ่ไม่อยู่ที่เาน์เอร์นั่นแหละรับ ผมไม่ไ้นั่รถอรีสอร์ทมา ผมนั่รถเ่าาสนามบินมารับ” ปรเมษ์พยายามยแน้าที่ยืน้าพรรรายึ้นโอบไหล่หล่อน แ่ไม่มีแร เ้าเลยเสเินเปลี่ยน้า และใ้แน้าที่ไม่เ็บโอบอหล่อนไว้ับอ สร้าวามหมั่นไส้ให้พรรรายเป็นอย่ามา แ่หล่อน็ไม่ไ้ัืนเพราะไม่อยาทำให้นรัเสียหน้า
“ผมิถึพลอยเ้า ผมเลยไม่รอรถรีสอร์ท”
“เราไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าันเถอะพลอย...” ปรเมษ์วน “อัว่อนนะรับ เราสอนเหื่อเ็มัวเลย” ปรเมษ์บออย่าเิๆ และเป็น่อ ่อนะโอบอพรรรายเินลับห้อพั
เมื่อมาถึห้อพั ยิ่สร้าวามประหลาใให้พรรราย เพราะเิมทีห้อ้าๆ ห้อพัอหล่อนเป็นห้อพัอทีมานในบริษัทฯ แ่ปรเมษ์ใ้้ออ้าว่าเป็นู่หมั้นอยาอยู่ใล้ัน เนรเทศทีมานอหล่อนไปพัห้อถัาเ้าไป
“นายปอเ้าเล่ห์ริๆ ะะบุหาเ้าอนลาืนล่ะสิ” หล่อนล้อเ้า เพราะรู้ีว่า่อให้หล่อนให้ท่าเ้านาไหน ปรเมษ์็ไม่มีวันิสุ่อนหามอย่าแน่นอน
“็ปอลัวนายไรภพะบุมาหาพลอยนี่ ็เ้าเป็นเ้าอ เ้า้อมีลูุแห้อพัทุห้ออยู่แล้ว” ปรเมษ์ทำหน้าอออ้อน ยืนพิประูห้อหล่อน พร้อมึุแห้อในมือหล่อนมาไให้
“อี 20 นาที เอันนะ๊ะที่รั..” เ้าถือวิสาสะูบแ้มหล่อน ่อนที่ะเินไปยัห้ออนเออย่ารวเร็ว
********************
ปรเมษ์่อยๆ ถอเสื้อ เพราะูแผลที่ไหล่ เ้า่อยๆ พยายามแะผ้าพันแผลอย่ายาลำบา และใส่ยาึ่แผลเริ่มสะเ็เพราะยาทาที่แพทย์ให้มา “โอ๊ย เือบถูพลอยับไ้แล้วไหมล่ะ” เ้าพูับนเอ
ปรเมษ์ึ้ออาบน้ำ้วยฝับัวอย่าระมัระวั วามหวัที่ะไ้เล่นน้ำับพรรรายอยู่แ่เอื้อม เพียแ่เ้า้ออทนสั 2-3 วันอย่าที่นายแพทย์บอ
*****************
บนไ้่ะ เล่นเอาเหนื่อย แ่เนื้อเรื่อ็เป็นไปามที่อารูมิวาไว้นะะ
ความคิดเห็น