คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ++เรียกศักดิ์ศรี++100%
พรรรายรู้ถึเนารม์ที่ีอเสี่ยสมายผู้เป็นบิา ที่อยาให้ลูสาวเพียนเียวไู้่รอที่ี หล่อนไม่เถียว่าปรเมษ์เป็นนี แ่ยอมรับว่าวามรั็เป็นสิ่สำัที่นสอน้อมีถ้าะใ้ีวิอยู่ร่วมัน อีทั้เื่อนไเรื่ออหนี้สินที่เสี่ยวิัยผู้พ่ออเ้ามีพระุ่อรอบรัวอหล่อน ในอนาอาะลับมาทำลายหล่อนเอ หล่อนึำเป็น้อทำอะไรสัอย่า อย่าน้อย็เพื่อให้สัมภายนอรับรู้ว่าหล่อน็มีศัิ์ศรีเ่นัน
พรรรายั้หน้าั้าร่วมวาแผนารลาสำหรับไรมาสสุท้ายอปี โยปลายปีนี้ถึ้นปีหน้า้อารเปิลาใหม่สำหรับลู้าลุ่มวัยรุ่น ึ่เป็นลุ่มที่ยัแบมืออเินพ่อแม่อยู่ หล่อนเื่อว่าลุ่มนี้ะมีอิทธิพลทำให้ยอายเิบโเพียพอะสามารถทยอยใ้หนี้สินอหล่อนไ้
โยลาในลุ่มผลิภั์อแ่เป็นลาให่และมีู่แ่ำนวนมา หล่อนยอมรับว่าใน่วแร็รู้สึท้อแท้ เพราะลาในประเทศไทยไม่เหมือนเมือนอ วาม้อารยัไม่มาเพียพอับสิน้าที่มีอยู่ในลา ันั้นำเป็นที่ผู้ผลิ้อหาลาใหม่รอรับ
พรรรายยอมรับว่าารส่ออเป็นปััยสำัอีอย่าที่น่าสนใ ถึแม้ธุริอหล่อนะมีลารอรับ แ่ยัไม่เพียพอับวาม้อารเินมาใ้หนี้ ึ้อมอหาลาใหม่ๆ
ันั้นพรรรายึเ็ททีมลาเพื่อระเวนหาลาใน่าประเทศึ้นมาุหนึ่ ึ่หล่อนั้ใะเป็นหัวหน้าุไป้วยัวเอ
โยเริ่ม้นาประเทศเพื่อนบ้าน เ่น ออสเรเลีย นิวีแลน์ ี่ปุ่น ฮ่อ เาหลี ึ่ลาเหล่านี้เป็นลุ่มเียวันับู่แ่หลายบริษัทที่พยายามไปเปิลาที่นั่น แ่ไม่ประสบวามสำเร็เนื่อาเ้าลาในประเทศเหล่านั้นแ็แรว่า เพราะรู้ถึวาม้อารภายใน แ่พรรราย็ไม่ละวามพยายามและยัยืนยันที่ะไป
ปรเมษ์ไม่ไ้รู้เรื่อเหล่านี้เลยทั้ๆ ที่เ้า็พยายามแวะเวียนมาหาหล่อนที่ออฟฟิศ เพียแ่่วนี้เ้ารับทราบว่าหล่อนะประุมบ่อยึ้น ส่วนารลับบ้าน็ยัเหมือนเิม พรรรายือนที่ปิบริษัทนสุท้ายทุวัน
พรรรายมีำหนเินทาไปประเทศออสเรเลียในเย็นวันนี้ หล่อนยันั่ทำานามปิ และปรเมษ์็แวะเวียนมาเหมือนทุวัน เพียแ่วันนี้หล่อนูอารม์ีผิปิ หล่อนยอมออไปรับประทานอาหารลาวันับเ้าโยี โยเลือรับประทานอาหารไทยในร้านอาหารใ้อาารที่ทำานอหล่อน
หล่อนเลือรับประทานอาหารอย่าว่า่าย ไม่เี่ยว่าเ้าะเลืออะไรมาให้หล่อน ่อนะแยัวไป ปรเมษ์อที่ะเหลือบมอหล่อนไม่ไ้ แ่็ยอมแยโยี
พรรรายำลัะเปิประูเ้าห้อทำาน พิมพาเลาหน้าห้อรีบทัเ้านาย “ุพลอย เรื่อออ 6 โมเย็นนะะ ุพลอยไม่ไปเรียมัวหรือะ”
“ไม่เป็นไร่ะพี่พิม อพลอยเลียร์านอีนิแล้วถึะลับไปเ็บเสื้อผ้า”
นแอบฟัหูผึ่ “หล่อนำลัะไปไหน หรือว่า..หล่อนำลัะหนี”
ภายหลัาที่พรรรายหายเ้าไปในห้อ บุลที่ 3 ึ่ำลัแอบฟั็ปราัวึ้น “ุพลอยเ้าำลัะไปไหน ุพิมพา”
พิมพาหันมาเอนที่ั้ำถามแล้วใ “ุปรเมษ์” หล่อนทำหน้าเหรอหรา มือุมหน้าอ “เอ่อ เอ่อ..”
หล่อนยัไม่ทันะไ้เอ่ยอะไร ปรเมษ์็ถือวิสาสะประูห้อเ้าไป พรรรายเยหน้าาเอสารที่ำลัอ่าน หล่อนไม่ไ้ทำท่าใเหมือนลูน้อ แ่ลับทำหน้าาเยไม่สนใ ้มหน้า้มาอ่านเอสาร่อไป “ลืมอะไรหรือเปล่าะ” หล่อนถามทั้ที่ายั่อที่เอสาร
ปรเมษ์ุนับท่าทาอหล่อน เินอ้อมไปที่เ้าอี้ ระาร่าหล่อนึ้นมายืนรหน้า “ลืม ลืมถามไป ว่าไอ้ท่าทาแบบนี้ ทำประำเหรอ ุำลัทำอะไร ฮึ นโห”
หล่อนมอาเ้า ใับำถาม “เ้ารู้ไ้อย่าไร หรือพิมพาะบอ”
“เอ่อ ัน ัน..ปล่อยนะ ปล่อยัน” หล่อนัืน
ปรเมษ์พยายาม้นหาอะไรบาอย่าในวาอหล่อน แ่หล่อนลับหลบา “ุำลัะหนีผมไปใ่ไหม ำลัหนีหนี้ล่ะสิ”
วาาอปรเมษ์ทำให้พรรราย้อเม้มปา หล่อนทั้น้อยใ และเสียใที่เ้ามอหล่อนในแ่ร้าย “แล้วแ่ะิ” หล่อนไม่อธิบาย
“พลอย บอมาเี๋ยวนี้” เ้ายัับไหล่สอ้าอหล่อนเย่าแรๆ
พรรรายน้ำาไหลอาบแ้ม ปรเมษ์ใ หล่อนพยายามหันหน้าหนีเพื่อ่อนน้ำา
ปรเมษ์ลุแ่โทษ “พลอย ปออโทษ” เ้าพยายามะเ็น้ำาให้หล่อน
“บอปอไ้ไหมว่าพลอยำลัะทำอะไร ทำไมพลอยไม่ปรึษาปอ พลอยำลัะไปไหน ฮึ”
เ้ายัอยารู้ พรรรายยั้มหน้านิ่ ปรเมษ์เริ่มโรธอี “ถ้าืนยัเียบ ปอะูบโว์พิมพารนี้ล่ะ” ปรเมษ์เปิประูห้อทำานหล่อนเ้ามาแ่ยัไม่ไ้ล็อ พิมพาอาะเ้ามาเมื่อไหร่็ไ้
“พลอย พลอย...” หล่อนยัน้ำาไหลพูไม่ออ แ่หันมามอเ้า
“อย่าถามพลอยเลยนะปอ อพลอยทำานอย่าอิสระไ้ไหม นะ พลอยอร้อ”
“ไม่ไ้ พลอย เราสอนำลัะเป็นนๆ เียวัน พลอยเอ็รู้ี ทำไม เย็นนี้พลอยะไปไหน ะึ้นเรื่อไปไหนบอมานะ” ปรเมษ์ไม่ยอมแพ้
“พลอย พลอยะไปออสเรเลีย” หล่อนพูออมาแล้ว
“ออสเรเลีย ทำไม้อไป ฮึ”
“พลอยไปทำานอพลอย ปอะรู้ไปทำไม ็แ่านอพลอย”
“เอ๊ะพลอยนี่ เราเอหน้าันทุวัน พลอยยัไม่ิะบอปอเลยหรือไ”
“็านอพลอย ปอะรู้ไปทำไม พลอย็ทำานอพลอย ปอ็ทำานอปอ”
“ไม่เอา ปอะไปับพลอย เราะไป้วย”
“ไม่ไ้นะ แล้วานอปอล่ะะทำยัไ”
“็ุพ่อไ ุพ่อ็อยู่ ไม่เอาล่ะ ปอะไป พลอยไปไฟท์ไหน ปอะไป้วย”
“ไม่ไ้นะ พลอยะไปยาวหลายวัน หลายประเทศ ปอทิ้านไปไม่ไหวหรอ”
“ทำไม้อไปหลายประเทศ ะเที่ยวรอบโลหรือไ”
“เรารอไปฮันนีมูนัน็ไ้นี่”
“เอ๊ะปอ ไปันให่แล้วนะเนี่ย”
“ปอ พลอย้อารอิสระในารทำาน อร้อล่ะ ถึพลอยะไป่าประเทศ เี๋ยวพลอย็มา พลอยไม่ไ้หนีนะ ปอเอ็มีเพื่อนอยู่หลายประเทศ ถ้าพลอยหนี พลอยเื่อ ว่าปอามพลอยเอแน่ๆ”
“ปอ อยาฟัเหุผลมาว่านี้”
“พลอยพูไปหมแล้ว พลอยสัาว่าทำานเสร็แล้วะรีบลับมาให้เร็วที่สุ” สายาหล่อน่าเว้าวอนนปรเมษ์อไม่ไ้้มลุมพิที่ริมฝีปาบาอย่าูื่มทำเอาหิสาวอึ้และทำอะไรไม่ถูไ้แ่เยหน้ารับริมฝีปาเ้า
-----------------------------------------------
2 สัปาห์แล้วที่พรรรายเินทาไปสำรวลา่าประเทศ ปรเมษ์แวะเวียนไปถาม่าวราวอหล่อนผ่านพิมพาเลา หล่อนไม่ยอมิ่อับเ้าทาโทรศัพท์หรืออินเอร์เน็ มีเพียำหนาร่าๆ ที่หล่อน้อเินทาพร้อมะไปยัประเทศ่าๆ ามแผนารลา ึ่ทุรั้ปรเมษ์ะถามพิมพาเสมอว่าพรรรายไ้ฝา้อวามหรือเอ่ยอะไรเี่ยวับเ้าหรือไม่ แ่ทุรั้เ่นันที่ไม่มีแม้แ่ำพูใๆ ถึเ้าเลย ถึแม้ปรเมษ์ะพยายามให้พิมพาเอ่ยถึแล้ว็าม ทุรั้พรรรายะเียบและเปลี่ยนเรื่อุยทันที
พิมพาเห็นปรเมษ์เินมาแ่ไล็อ่อนใ และสสาร “ุปอ”
“ผมรู้ แ่็อยามา”
“อี 3 วัน่ะ”
ปรเมษ์ยืนพิผนัมือล้วระเป๋าและิอะไรบาอย่า “ใ่อี 3 วัน” ่อนะมอหน้าันับพิมพา
----------------------------------------------------------------
ำหนารเินทาลับาารสำรวลา่าประเทศอพรรรายถูเลื่อนออไปอี 1 สัปาห์ โยพรรรายไ้ส่ทีมานารลาที่ไป้วยทั้หมลับ่อน สร้าวามุ่นใให้ปรเมษ์
“นี่ลูาย ทำเป็นหนุ่มน้อยรอรัไปไ้ พ่อเริ่มเวียนหัวแล้วนะ” เสี่ยวิัยพับหนัสือพิมพ์ในมือแล้ววาไว้บนโ๊ะ ่อนะลุึ้นยืน
“โถพ่อูเ้าสิ เ้า้อแล้ผมแน่ๆ เ้าไปไหน็ไม่รู้ นาุพิมพา เลาแท้ๆ ยัไม่รู้ว่าเ้านายไปไหน”
“เอ้อ แล้วยัไ ็ปล่อยเ้าไป ยัไหนูพลอย็้อลับมาอยู่แล้วล่ะน่า..” “..อื่อ แล้วใรูแลานแท้ล่ะ”
“ุประพันธ์รับพ่อ”
“นเ่านแ่ินะ ไ้่าวว่าป่วยออๆ แอๆ นี่”
“็ทำไไ้ล่ะรับ ้อมารอรับนเอาแ่ใัวนี่...” “...อยูนะ ลับมาะลโทษให้เ็เลยเียว” ปรเมษ์าโทษหล่อนที่ผิสัา
------------------------------------------------
“อุ๊ย อโทษ่ะ เป็นอะไรมาไหมะ” พรรรายหอบระเป๋าเินทาลารถรับ้าไปนับผู้ที่ำลัเินอยู่้าทานเเือบล้มล หล่อนหันไป่ายเิน่อนที่ะลับมาสำรวูว่าเ้าเป็นอะไรหรือไม่
“ไม่เป็นไรรับ” ายหนุ่มปัาาเนิหน่อย่อนะมอหน้าหล่อน เ้าะลึับหน้าา และท่าทาอหล่อน่าน่ารั และสวยแบบบับอสาวเมือรุ แ่หล่อนมาทำอะไรที่นี่ ที่ๆ มีแ่หาทราย และทะเลที่เียบสบว่าแหล่ท่อเที่ยวอื่นๆ
แ่เ้า็้อละทิ้วามามอหล่อนรหน้าเพื่อรีบไปูนานในสวนมะพร้าวึ่มีนานนหนึ่มารายานว่า มีนานในสวน้นมะพร้าวอาารสาหัส ึ่ะนี้มีรถพยาบาลมาถึสวนแล้ว
“เอ่อุ
“รับ ผมไม่เป็นไรแล้วรับ ้ออัว พอีนานในสวนอผม้นไม้้อรีบไปูไม่รู้ว่าเป็นอะไรมาหรือเปล่า”
“่ะ ่ะ...” ่อนที่หล่อนะหอบระเป๋าใบเื่อเินเ้าไปในรีสอร์ทใล้ๆ
“สวัสี่ะ ไรภพ รีสอร์ท แอน์สปา ยินี้อนรับ่ะ” พนัาน้อนรับพนมมือไหว้แสาว
“สวัสี่ะ ันโทรมาอห้อพัไว้แล้ว่ะ”
“ื่อุอะไระ”
“พรรราย่ะ”
“่ะ ุ
“ุแห้อพั่ะ” พนัานสาวยืนุแให้ ่อนะเรียเบลบอยมา่วยหล่อนยระเป๋า
พรรรายเลือพับัะโรริมทะเล แทนารพัในห้อพับนโรแรม ารปลีัวมาพัผ่อนที่นี่เพียนเียวสัสัปาห์เป็นวามั้ใอหล่อน เพราะั้แ่ลับมาาเมือนอ หล่อนแทบไม่ไ้พัผ่อนเลย้วย้ำ หล่อน้อาระทบทวนทุอย่า่อนะลับไปัสินใให้เ็า
พรรรายสวมุว่ายน้ำเรียมลเล่นน้ำใน่วเย็นเหมือนับแนอื่นในรีสอร์ท ึ่แส่วนให่ะเป็นาว่าาิที่อบวามเียบสบมาว่าารอแเหมือนหาอื่นๆ ึ่าว่าาิลุ่มนี้มัะเินทามาพัผ่อนเป็นรอบรัว ึไม่ไ้สนใหล่อนึ่มาเพียนเียว
พรรรายใ้เวลาอยู่ในทะเลสลับับนอนรับลมเย็นริมายหาว่า 2 ั่วโม ่อนะเปลี่ยนมาว่ายน้ำในสระน้ำื หล่อนไม่ไ้สนใใรที่ลอบมอหล่อนอยู่เป็นนาน ่อนะว่ายรมายัหล่อนึ่เาะอยู่อบสระน้ำ
“สวัสีรับ ุผู้หิ”
พรรรายหันไปมอเ้าอเสียนั้น “อ้าวุ ุนั่นเอ” หล่อนำเ้าไ้
“เป็นไบ้าะ นานสวนมะพร้าวอุเป็นไบ้า” หล่อนสอบถาม
“รับ อนนี้อยู่ในมือหมอแล้ว ไม่เป็นอะไรมา เพราะเ้าปีนถึแ่รึ่้นเท่านั้น ึ่้นนั้น็ไม่ไ้สูมานั ็..หมอบอว่าแ่าหั ส่วนอย่าอื่นเอ็เรย์ออมาแล้ว็ไม่ไ้เป็นไรรับ”
เ้าหยุมอหน้าหล่อน “เอ่อ ผมเสียมารยาทัรับ ออนุาแนะนำัวเอนะรับ ผม..ไรภพรับ” เ้ายมือวาึ้นเหนือน้ำ
หล่อนส่ยิ้มอบเ้า “่ะ ิัน..พรรราย่ะ หรือะเรียว่าพลอย็ไ้นะะ” หล่อนส่มือวาให้เ้าเ็แฮน์
“ุมาที่นี่บ่อยหรือะ” หล่อนวนุย
“ผมอยู่ที่นี่รับ ที่นี่เป็นบ้านอผม”
พรรรายทำหน้า
“ผมเป็นเ้าอที่นี่รับ” เ้ายายวาม
“อุ้ยอโทษ่ะ หน้าแเลย” พรรรายยิ้มแห้
“ไม่เป็นไรรับ เอาเป็นว่าเรารู้ััน มื้อเย็นผมอเลี้ย้อนรับเพื่อนใหม่นะรับ”
หล่อนยิ้ม “ล่ะ”
----------------------------------------------------
“ุ๊ที่นี่ ผมไ้มาาี่ปุ่นรับ เป็นุ๊นไทย 3 น และนี่ปุ่น 1 น ทั้ 4 นะมีฝีมือปรุอาหารทะเลเป็นพิเศษรับ ส่วนอาหารประเภทอื่นๆ ็เ่ แ่แส่วนให่ที่มาที่นี่มัะถามหาอาหารทะเล เราึเน้นอาหารทะเล” ไรภาพอธิบาย
หล่อนใ้ส้อมิ้มปลาหมึย่าสเ้าปา แล้วทำท่าพยัหน้าเห็น้วยับเ้า
“ุเป็นเ้าอสวนมะพร้าว้วยเหรอ่ะ มีเยอะไหม” หล่อนวนุย
“รับ แถบนี้เป็นอผมทั้หม ที่นี่นอาเราะปลูแล้ว เรายันำมะพร้าวมาแปรรูปเป็นผลิภั์่าๆ มามาย ถ้าุพลอยสัเ ้านหน้าล้อบบี้ ะมีศูนย์ำหน่ายสิน้าที่ระลึอที่นี่้วยรับ มีหลาหลายให้เลือ ว่าๆ เิที่ร้านนะรับ”
“ที่ึ้นื่อที่สุนี่ืออะไรล่ะะ”
“็้อมะพร้าวแ้วอลุ่มแม่บ้านอนานในสวนผมนี่ล่ะรับ ผัวปลูมะพร้าว เมียแปรรูป นานที่นี่ยันันทุนรับ ว่าาานในสวน็มา่วยเมีย ึ่านารผลิ่อน้ายุ่ยาเพราะมีหลาหลายนิ บารั้้ออาศัยแรผู้าย้วย”
พรรรายฟัอย่าั้ใ
“ส่วนานในรีสอร์ท็แบ่ันทำบ้า อย่าเ่นพนัานในส่วนหน้า็มาาลูหลานที่เ้าเรียนบลับมาอยู่บ้าน็มาทำานให้เราอี”
“ุ
“รับ ผมโีไุ้พ่อุแม่ที่ยัแ็แร่วยบริหาร ไม่ั้น็แย่..”
“อ้าว แล้วภรรยาล่ะะ ทำอะไร...เอ่อ..อโทษนะะที่ละลาบละล้ว...”
“ผมยัไม่แ่านรับ...” ไรภพส่ยิ้มให้เ้า
หล่อนยิ้มอบ่อนะ้มหน้า้มาัารอาหารรหน้า
-----------------------------------------------------------------
พรรรายื่นเ้า วิ่ออำลัายริมายทะเล ่อนที่ะมาหยุยืนูพระอาทิย์ึ้น
“ื่นแ่เ้าเลยนะรับ เมื่อืนนอนหลับสบายไหมรับ ถ้า้อารอะไรเพิ่มเิบ บอผมไ้นะรับ” ไรภพึ่อยู่ในุีฬาเ่นัน เินเ้ามาหาหล่อน
“่ะ นอนหลับเป็นายเลย เมื่อืน ็เล่น ว่ายน้ำเือบ 4 ั่วโมนี่ะ” หล่อนทำท่าายบริหาร บิไปมา ไรภพ็เ่นัน
“ถ้าเบื่อแล้วไป่อที่ฟิเนสเ็นเอร์็ไ้นะรับ”
“ี่ะ อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนนะะ แล้วเอัน่ะ” หล่อนวิ่ึ้นหา ทิ้ให้ไรภพยืนมอามหล่อนแล้วยิ้มอย่ามีวามสุ
ไรภพมาถึห้อฟิเนส่อนหล่อน ่วเ้ายัมีนเ้ามาใ้น้อยอยู่ ไรภพประเิมลู่วิ่่อน ในะที่พรรรายเพิ่เินเ้ามาในห้อ หล่อนมอหาไรภพ่อนที่ะเลือลู่วิ่้าๆ ทัู้่สนุับารออำลัารในห้อฟิเนสว่าั่วโม่อนะแยย้ายันไป
------------------------------------------
ลาวันพรรรายเินมธรรมาิบริเวรีสอร์ท่อนที่ะเินเ้าไปมสิน้าในศูนย์ำหน่ายอที่ระลึที่ไรภพพูถึเมื่อวานนี้
พรรรายเินมและหยิบผลิภั์ที่ทำามะพร้าว ทั้โมไฟ รอบรูป ไปนถึ ั้นวาอึ่ทำาะลามะพร้าว สวยาม หล่อนเล็ไว้หลาหลายิ้น่อนที่ะนึึ้นไ้ว่า หาหล่อนื้อลับไป ้อมีนรู้ว่าหล่อนไม่ไ้อยู่ใน่าประเทศเป็นแน่
“อบิ้นไหนรับ เี๋ยวผมะให้ลุ่มแม่บ้านลราาให้เป็นพิเศษสำหรับุพลอยเลย” ไรภพเินทาหยุอยู่้านหลัหล่อน
“ยั หรอ่ะ พลอยะว่าใล้วัน่อยเลือใหม่ อนนี้มาเล็ไว้่อน่ะ”
“ุพลอยั้ใะอยู่สัี่วันรับ”
“็ะว่าประมาอาทิย์หนึ่่ะ”
“รับ” ไรภพทำท่าเ้าใ “ั้น ีรับ ผมอาสาเป็นไท์พาุพลอยเที่ยวะอนุาไหมรับ”
หล่อนยิ้ม “อื่อ...ิู่อนนะะ”
“ไ้รับ ไม่มีปัหา”
พรรรายยัเินูสิน้า่อไป ไรภพมอหล่อนอย่ามีวามหวั หล่อนรอ้อมูลว่ายัโส เ้าย่อมมีสิทธิ์ีบหล่อน
---------------------------------------------------------
พรรนารายอบลให้ไรภพเป็นไท์พาทัวร์อาาัรอเ้า ทั้สวนมะพร้าว ศูนย์ผลิสิน้า รวมถึบริเวโยรอบอรีสอร์ท แ่็มีบารั้ที่พรรรายออยู่เป็นส่วนัวเพียนเียว ึ่ไรภพรู้สึว่าหล่อนยัสร้าำแพั้นเ้าไว้อยู่
“ุพลอยทำานอะไรรับ อยู่ที่รุเทพฯ”
“พลอยูแลิารแทนุพ่อ่ะ นี่็เพิ่ไปูานมา เหนื่อย็เลยเสิร์ทหา้อมูลสถานที่พัผ่อนนมาเอที่นี่ เลยัสินใเลยมา่ะ ยัไม่ไ้ลับบ้านเลย..”
“เหรอ ถ้าผมไปรุเทพฯ ุพลอยอนุาให้ผมไปเยี่ยมบ้าไ้ไหมรับ”
“ไ้สิ่ะ ถ้าุไรภพไปรุเทพฯ พลอยะพาไปเลี้ย้าวบ้าีไหมะ” หล่อนยิ้ม
“ีรับ ั้น ะอนุาให้ผมมีเบอร์โทรศัพท์หรือที่อยูุ่พลอยไ้ไหมรับ”
“ไ้ิะ ทำไมะไม่ไ้”
--------------------------------------------------------
ำลัอัพ่ะ รอสัรู่
ความคิดเห็น