คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++พบกัน++ 100%
“๊อ ๊อ ๊อ”
“ุปรเมษ์ไหนะ พี่พิม”
“อ่า ุปรเมษ์ ุปอ ลูายุวิัย่ะ”
พรรรายอึ้ไปนิ่อนที่ะเอ่ยปา “เิ่ะ”
หล่อนสูหายใเ้าลึๆ ่อนที่ะลุึ้น้อนรับผู้มาใหม่
พิมพาเปิประูให้ผู้มาใหม่ ปรเมษ์หันไปมา ่อนที่ประูะเปิ า่อาึประสานัน
เ้าพิศหล่อนั้แ่หัวรเท้า ่อนที่ะ้าวเ้าห้อทำานหล่อน
พรรรายประหม่าเล็น้อย ส่วนปรเมษ์ลับมั่นใในนเออย่าประหลา
“ผมว่าเราไม่วรแนะนำอะไรมามาย เพราะเราเยพบันแล้ว”
พรรรายทำหน้า “เรา..เยเอันแล้วเหรอะ”
“บนเรื่อบิน วันทีุ่มาถึ แล้ว..” เ้าทิ้่ว และพู่อ “นลืมเ็บนมปัให้มิิ หล่นาระเป๋าสะพาย”
พรรรายฟัแล้วเิวามอับอาย หล่อนลืมริๆ ทำผ้าอนามัยหล่นาระเป๋าสะพาย่อหน้า่อาเ้า เสพู “อ๋อ ่ะ”
“ทีุ่มา.. มีธุระอะไรับิันหรือ่ะ”
“ไม่มีอะไร ็..มาทัทาย..ประสานที่ำลัะ..” เ้า้อหน้าหล่อน “สนิทัน”
ปรเมษ์ทำท่าเินมอรอบห้อ “อีอย่า ็มาูิาร ว่ายัอยู่ีหรือเปล่า” เ้าพูเป็นนัย
“แล้วไะ”
“็แ่อยาทำวามรู้ั มะรืน็ะเปิพินัยรรมุอาแล้ว ุทนายปราโมทเริ่นไว้บ้าแล้ว”
พรรรายทำท่ารับรู้
“ผมับุพ่อะไปฟั้วย” ปรเมษ์เินลวระเป๋าสำรวห้อทำานอหล่อนอย่าถือวิสาสะ
ห้ออหล่อนัเรียเอสารเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาสะอ้าน ส่วนหนึ่เป็นเพราะ พิมพาเลาที่อยูแล แ่อีส่วนเป็นนิสัยส่วนัวอหล่อนที่อบวามเป็นระเบียบ บนโ๊ะทำานมีรูปถ่ายหล่อนับบิาู่ัน และมีอเอสารำนวนมารอารอ่านอยู่
ปรเมษ์สูเสียวามมั่นใไปนิ “หล่อน้ออ่านมันทั้หมให้บ่อนวันเปิพินัยรรม” เ้าิ
“มีแ่นี่หรือ ธุระอุ ั้นัน้ออัว วันนี้ันมีาน้อทำมา ไม่ว่ามาฟัอะไรที่ไร้สาระ”
บาสิ่ปรี๊ึ้นสมออปรเมษ์ เ้าเินไประาแนอหล่อน
“อย่าเ่ให้มันมานั พรรราย เธอ็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร อย่ามาทำอวี..” เ้าเว้นวรร ่อนที่ะปล่อยหล่อนเป็นอิสระ “ทั้ๆ ที่ไม่มีอะไรให้อว” ปรเมษ์เินออไปาห้ออย่าสะใ
พรรรายสิ้นำลั หล่อนแทบล้มทั้ยืน น้ำารัอยู่ที่วา น้อยใในวาสนา หล่อนเยยืนหยัอย่าทระน บันี้แทบไม่มีอะไรเหลืออีแล้ว
--------------------------------------------------------------
ในที่สุวันที่ทุนรออย็มาถึ พรรรายยัื่นเ้าเหมือนเิม หล่อนแ่ัวในุทำาน ถึแม้วันนี้้อฟัพินัยรรมอบิา ถึอย่าไรหล่อน็้อไปทำาน
พรรรายเปิประูเยือนย่าเ้าห้อนอนอบิา หล่อนมอไปรอบๆ ทุอย่ายัเหมือนเิม เพียแ่มิไู้แลทำวามสะอาเพราะอีเ้าบ้านาไปอย่าะทันหัน ทำให้ทุน้อยุ่ับารัานศพ นลืมเ้ามาทำวามสะอา
พรรรายเินไปหยิบรูปบิาึ่ถ่ายเียู่มาราสมัยหนุ่มสาว หล่อนมอแล้วยิ้มอย่ามีวามสุ ่อนที่ะอรูปนั้นเอาไว้ับอ น้ำาวนะไหล
“พ่อา แม่า พลอยิถึพ่อับแม่เหลือเิน พลอยวรทำยัไี” น้ำาไหลเป็นทา
หล่อนสะอื้นไห้เียนาใ าไม่มีแรพยุัวน้อุเ่า
-----------------------------------------------------------
“เิ่ะ ุทนาย” สาวใ้เิผู้มาเยือน 3 นเ้าไปนั่ในห้อรับแ
“แล้วุพลอยล่ะ” ทนายปราโมทถาม
“ุพลอยอยู่บนห้อุท่าน่ะ ิันะไปเรียนว่าุทนายมาแล้ว” สาวใ้เินหายั้นบน
สัพัหิสาวเินลบันไมาพร้อมปาน้ำาอนเอ
พรรรายยมือไหว้ผู้มาใหม่ ทนายปราโมทรับไหว้พร้อมแนะนำผู้ิาม
“ุพลอยรับ นี่เสี่ยวิัยและุปรเมษ์รับ”
หล่อนยมือไหว้ผู้อาวุโส พร้อมผายมือเิแทั้สามนนั่ “เิ่ะ”
เสี่ยวิัย พิาราหล่อนแล้วยิ้มอย่าพอใ
------------------------------------------------------------
ทนายปราโมท่อยๆ อ่านพินัยรรมอเสี่ยสมายบิาอพรรรายอย่า้าๆ ลอารอ่าน พรรราย้มหน้ามอมือทั้สอ้าอนที่ับันอย่าแน่นหนา ะที่เสี่ยวิัยนั่มอทนายปราโมท ส่วนปรเมษ์นั่มอหน้าหิสาวลอเวลา
ปรเมษ์ำหล่อนไ้ั้แ่พบหน้าันภายหลัลาเรื่อบิน ะที่เ้าไปูานในอัฤษ ส่วนหล่อนำลัย้ายสำมะโนรัวลับมาหลัทราบ่าวบิาเสียีวิ ปรเมษ์ยอมรับว่าเ้าื่นอบหล่อนั้แ่สมัยเ็ ถึแม้หล่อนะอายุมาว่าเ้าถึ 2 ปี แ่ทั้สอรอบรัวไม่เยให้เ้า้อเรียหล่อนนำหน้าว่าพี่เลย
ลับปล่อยให้วิ่เล่นแบบเพื่อนันมาว่า หล่อนเอสมัยเ็็ไม่ไ้ทำัวเป็นพี่สาวที่น่ารั แ่เป็นเพื่อนที่น่าบหามาว่า
เมื่อบิาแ้วามำนว่าอยาไ้หล่อนเป็นสะใภ้ เ้าไม่เยัแ่ลับยิ่ะยั้นะยอหรืออาเป็นเพราะเ้าหลรัหล่อนเ้าแล้ว ั้แ่แรพบันที่สนามบิน
เมื่อทนายปราโมทอ่านบ พรรรายหลับาเสมือนะยอมรับอะไรบาอย่าที่บิามอบให้ “หนี้สินนี้ะเป็นโมะ็่อเมื่อพรรรายบุรสาวนเียวอ้าพเ้า ไ้เ้าพิธีวิวาห์ับนายปรเมษ์บุรายเพียนเียวอวิัย เพื่อนรัอ้าพเ้าเท่านั้น”
ทนายปราโมทยื่นพินัยรรมให้พรรรายู พินัยรรมบับนี้มีื่อเสี่ยวิัยลนามเป็นพยาน้วย “ทรัพย์สินทั้หมามรายารนี้รับุพลอย”
พรรรายอ่านรายารามที่ทนายปราโมที้วน
“เรื่อารแ่าน ุพลอยสามารถัสินใเอไ้นะรับ ไม่ำเป็น้อทำาม็ไ้ แ่หนี้สิน้อใ้ามำนวนรับ” ทนายปราโมทแนะ
“พรรรายอ่านัวเลอีรั้” หล่อนระพริบาถี่ๆ อย่าไม่เื่อสายา
หล่อนหันมาพูับเสี่ยวิัย “พลอยอเวลาหน่อยไ้ไหม่ะ ุลุ อนนีุ้พ่อเพิ่เสีย พลอยอยาไว้ทุ์ให้ท่านสัเือน่ะ”
“ไ้สิลู ลหนูพลอยะแ่านับเ้าปอลูายลุใ่ไหม๊ะ” วิัยถาม
หล่อนเหลียวมอหน้าเ้า่อนที่ะอบอย่ายอมรับ “่ะ ุลุ แ่..ุลุ่ะ ถึพลอยะแ่านับุปรเมษ์ แ่พลอย็ยัอยาะใ้หนี้อุพ่ออยู่่ะ”
วิัยสสัย หล่อน้มหน้า “พลอยไม่อยาไ้ื่อว่าเาะสามีิน หรือเป็นหนูถั้าวสาร” หล่อนแ
วิัยลูบศีรษะหล่อน หล่อนสมับเป็นลูสาวอสมายริๆ หยิ่ในศัิ์ศรีอนเอ
“ลุแล้วแ่หลาน แ่ลุ็ีใที่ะไ้หนูมาเป็นลูสะใภ้นะ๊ะ อให้เื่อว่าเราสอระูละไม่มีวันทำร้ายัน ลุสัา”
“เอ้า ว่าไไอ้เสือ หนูพลอยเ้าอเวลา หนุ่มสาวุยันเอนะลู” วิัยออเินไปับทนายปราโมท
“ผมอัว่อนนะรับุพลอย”
พรรรายยมือไหว้ผู้อาวุโสทั้สอ
หล่อนยืนมอทั้สอนึ้นรถยน์ แ่พอหันลับมาเอปรเมษ์ยืนอยู่ “เอ๊ะุ ทำไมยัไม่ไปอี”
“เอ้า ็ุพ่อบอให้เราสอนลันเรื่อแ่าน”
“แ่ันะไปทำานนะ” หล่อนเินหนีเ้า
“เอ้า แล้วไ ั้นผม็ไปทำานเหมือนัน”
ปรเมษ์เินามหลัหล่อน ะึ้นรถ
“เอ๊ะ ุ ันรีบนะ”
“ผม็รีบ”
“ุ็ไปอุ ัน็ไปอันสิ ที่ทำานเราไม่ไ้อยู่ที่เียวันสัหน่อย”
“ใรบอ” ปรเมษ์รีบึ้นรถ้าน้านับ
“ผมะไปทำานที่ออฟฟิศุ”
พรรรายทำหน้า
“็ ไปูลูหนี้ทำานยัไล่ะ เผื่อุโผม หนีเปิลับอัฤษทำไ”
“นาย.. นายปอ”
“อือ ้ออย่านี้สิ เรียปอน่ารัว่าั้เยอะ”
---------------------------------------------------------------------
ั้แ่ยาม ยันเลานุารอพรรราย เมื่อพรรรายลรถันเียวับปรเมษ์ เพราะเมื่อวัน่อนยัเหมือนะวามวยันอยู่เลย
ปรเมษ์เินามพรรรายเ้าห้อทำานอย่าหน้าาเย
“อ้าว นาย ละเอาไเนี่ย ันะทำานนะ”
“ุ๊ ุ๊ ุ๊ ุ๊ ไม่น่ารัเลย เรียัวเอว่าัน เรียัวเอว่าพลอยเหมือนที่พูับุลุทนายับุพ่อผมสิ๊ะ นสวย”
“อนเ็ๆ ็เห็นแทนัวเอว่าน้อพลอยอย่านั้น น้อพลอยอย่านี้ น่ารัะาย”
“็อนนี้เ้าโเป็นผู้ให่แล้ว อีอย่า ัน็แ่ว่านาย ทำไม้อแทนัวเอว่าน้อพลอยอย่านั้น น้อพลอยอย่านี้้วยล่ะ”
ปรเมษ์เริ่มหมั่นไส้หล่อน
“ทีัวเอ ไม่เห็นแทนัวเอว่าน้อปออย่านั้น น้อปออย่านี้บ้าเลย อนเล็ๆ ยัพูเลย ันยันึว่านายโึ้นะเป็นุ๊ะอี”
ปรเมษ์ไ้ที ยื่นหน้าเ้าไปใล้แ้มอหล่อน แล้วระิบ “แล้วอยารู้ไหมล่ะว่าน้อปอเป็นุ๊หรือเปล่า” พรรรายรีบเินหนี
“นบ้า”
ปรเมษ์หัวเราะหล่อน เ้ารู้ว่าหล่อนทำหน้าาไม่ถูเพราะารระทำอเ้า
“ผมว่า เรามาสบศึันีว่า ุอยาะไว้ทุ์ให้อาสมายี่วันว่ามา แล้วะแ่านันวันไหนว่ามา” ปรเมษ์ถามเป็นุ
“อ๊ะ แ่่อนอื่น ้อแทนัวเอว่า พลอย่อน แล้วผม็ะแทนัวเอว่าปอเ่นัน”
“ไม่อะ ันระา” พรรรายอแนนเอ นลุับำพูอน
“ไม่เห็นเป็นไร ปอว่าน่ารัี พลอยพูับปอบ่อยๆ ็ินไปเอ”
พรรรายทำหน้าเบ๊ ไม่ยอมพู่อ
“อ้าว ว่าไพลอย พลอยพูมาเลยว่าะเอาไ”
“อะไร ยัไ” หล่อนเส
“็เรื่อแ่านไล่ะ พลอยยียวนเหมือนันนะ..”
“ไม่รู้ ไม่แ่หรือแ่ ไม่รู้” หล่อนยียวนริๆ เสมอทาอื่น
“สสัยหล่อนิว่าหล่อนเป็น่อ” ปรเมษ์ิ “ถึะเป็นห้อทำานอเธอ แ่ัน็สามารถทำอะไรเธอ็ไ้นะนสวย” ปรเมษ์ิ่อ
ปรเมษ์เินหน้าอย่าเอาริับหล่อน “ว่ามานสวย ะเอาไ ถ้าไม่พู ปอะถือว่าพลอยลแ่านับปอเือนหน้าเลยนะ”
“เอ๊ะ..นาย”
“อะ อะ ปอิ๊ะ อย่านี้้อมีมาราร ถามเผลอ ้อทำโทษ” ปรเมษ์เินหน้าไล่้อนหล่อนนหลัอหล่อนนอบโ๊ะทำาน
“ูบะีไหม” ปรเมษ์ู่
“อย่านะ นบ้า พู็ไ้...ปอ ปอปล่อยพลอยไปเถอะนะ อนนี้พลอยไม่อยาิอะไร ไว้พลอยออทุ์แล้ว เรา่อยลันนะ” หล่อนะล่อม
ปรเมษ์ยอม “โอเ อย่านี้่อยน่ารัหน่อย ั้นให้ราวัลีว่านะ”
ปรเมษ์ทำท่าะูบหล่อนอี พรรรายันอเ้า “อือ อย่านะ อร้อ พลอยอร้อ อย่าทำอะไรพลอยนะ” หล่อนทำท่าะร้อไห้
ปรเมษ์สสารยอมถอย แ่ไม่วายโมยูบแ้มหล่อน “ูบมัำไว้่อน”
เ้าทำหน้ายียวน ่อนะหันหลัเินออาประูไป ปล่อยให้นโนโมยูบยืนมอนระทำ แล้วเอามือลูบแ้มัวเอ
------------------------------------------------------------------
ในแ่ละวัน พรรรายยัทำานและลับบ้านหลัเที่ยืนเสมอ ในะที่ปรเมษ์็แวะเวียนมาวนประสาทหล่อนเสมอเ่นัน และใน่วลาวันะบท้าย้วยารออไปรับประทานอาหารนอสำนัาน
“นี่นายไม่มีานทำหรือยัไ ถึไ้มาวนประสาทนอื่นทุวันอย่านี้”
“อะ อะ พูอะไร นายเหรอ นายเหรอ” ปรเมษ์ทำท่าเินเ้าหาพรรราย
พรรรายเอรีบถอยและพูอย่ารวเร็ว “ทำไมปอไม่ทำานอปอ พลอย็ทำานอพลอยล่ะ”
“่วนี้พลอยานเยอะไม่่อยว่า ปอยิ่มาวนประสาท ไม่มีสมอะิอะไรแล้วนะ”
“็นำลัะเป็นทอแผ่นเียวัน ถ้าไม่มาทำวามรู้ัันให้มา ะอยู่้วยันไ้ยัไ ฮะพลอย”
“เราสอน้อแ่านันในไม่้านี้ไม่ใ่เหรอ หรือว่า พลอยะเบี้ยว..”
“เปล่านะ พลอยแ่อยาอเวลา..”
ปรเมษ์เริ่มระแว “หล่อนิอะไรอหล่อนอยู่นะ พูแ่ำว่าอเวลาลอเลย”
“อแ่เวลา ออย่าอื่นบ้า็ไ้นะพลอย..อย่าเ่น..”
“ู ุ๊บนะ อเป็นมะ” ปรเมษ์ใ้มือเท้าับอบโ๊ะทำานหล่อนทั้สอ้า ในท่ายืนร่อมร่าหล่อนไว้
พรรรายทำท่ายา ถึแม้หล่อนะอยู่เมือนอเมือนา พบเห็นารแสท่าทาแบบนี้มา็มา แ่้วยิสำนึอวามเป็นหิไทยที่้อรันวลสวนัว หล่อนึไม่เยปล่อยเนื้อปล่อยัวให้ใล้ิแบบนี้ับผู้ายหน้าไหนเลย
หล่อนพยายามันออายหนุ่มออ “พอทีเถอะปอ พลอยเบื่อท่าทาทีเล่นทีริอปอเ็มทีแล้ว ปอแ่้อารแล้พลอยเท่านั้น อร้อ อย่าทำอย่านี้” หล่อนเินหนีไปนั่เ้าอี้ทำานอนเอ
“ใรบอว่าปอแ่เล่นๆ ปอเอาริ่าหา แ่พลอยทำเล่นัวแ่นั้นเอ ปอรู้หรอพลอย็อยาเหมือนันใ่ไหมล่ะ”
“อยาอะไร เล่นัวอะไร พูมาให้ีๆ นะ” พรรรายเริ่มุนับำพูอเ้า ลุึ้นประันหน้าับายหนุ่ม
“็...อยา....อยา...” ปรเมษ์ยัยียวน
พรรรายิไ้เริ่มเอามือน้อยๆ ทุบอเ้า “นาย ไอ้บ้า ไอ้นลาม ไอ้..ไอ้”
ปรเมษ์ไ้ทีรวบมือทั้สอ้าอหล่อน โอบอหล่อนเ้าหาัว ่อนที่ริมฝีปาายหนุ่มะวานหาวามหวานาริมฝีปาหล่อน ปรเมษ์ลูบไล้แผ่นหลัหล่อนลมาถึบั้นท้าย พรรรายรู้สึเหมือนะเป็นลม แล้วร่าอหล่อน็ร่วลับพื้น ปรเมษ์ใับปิิริยาอหล่อน รีบ้อนร่าหล่อนึ้นไปวาโฟาที่อยู่ใล้
“แมุ่๊ อินโนเ้นท์ริๆ เหรอเนี่ย อายุอานามนานี้ยัไม่เยถูใรูบเลยเหรอ”
--------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น