ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : ร่องรอย
“ผมขอคัดค้านครับ!”
เสียงที่กังวานก้องไปทั้งโบสถ์นั้นทำให้ทุกคนในงานหันไปมองต้นเสียงเป็นตาเดียวกัน..
ผู้ชายในชุดสูทสีขาวสะอาด..ผมสีทองเข้มระต้นคอ..ดวงตาคมกริบภายใต้หน้ากากสีดำคนนั้น..
ไม่มีใครในงานนี้รู้จักเขา..
นอกจาก..
มินซอนเย..
“จียง…”
เสียงหวานที่หลุดอุทานชื่อของคนตรงหน้าออกมาเบาๆ ทำให้ดงเฮหันมาจ้องเธออย่างแปลกใจ…
รู้จักกันด้วยหรือ..?
“ผม..ควอนจียง..ขอคัดค้านการแต่งงานครั้งนี้ครับ”
เสียงของคนเดิมดังขึ้นอีกครั้ง..มือเรียวของเขายกขึ้นดึงหน้ากากออกช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าคมที่กำลังผุดรอยยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ..
จำชั้นได้หรือเปล่า..
ลี ดงเฮ..
“ไอ้จียง..”
ดงเฮคำรามในลำคอเมื่อเห็นใบหน้าของ “แขกไม่ได้รับเชิญ” ชัดๆ จียงยิ้มกว้างขึ้นอีก..เป็นรอยยิ้มที่ซอนเยรู้ดีว่าอันตรายมากแค่ไหน
หน้าหวานซีดแล้วซีดอีก..หัวใจดวงน้อยๆแทบจะหยุดเต้น..
ถ้านี่เป็นฝัน..
ก็คงเป็นฝันที่ร้ายที่สุดในชีวิตของมินซอนเย
“คุณเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับงานนี้ไม่ทราบ??”
ปาร์คจองซุกถามเสียงสูงอย่างขัดใจ ..งานกำลังจะสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีอยู่แล้วเชียว..ไอ้บ้านี่มันจะมาคัดค้านอะไรตอนนี้นะ!
“ถ้าอยากรู้ว่าผมเป็นใคร ก็ลองถามลูกสาวของคุณดูสิครับ คุณจองซุก”
จียงพูดยิ้มๆ พร้อมกับหันไปมองซอนเยทันที หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อสายตานับร้อยคู่หันมาจับจ้องเธอด้วยความสงสัย
แน่นอน..มันรวมถึงสายตาของ “เจ้าบ่าว” ด้วย
“นี่มันหมายความว่าอะไร ซอนเย อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ!”
คุณนายปาร์คเอ่ยถามเสียงเอาเรื่องทันที ขณะที่ดงเฮมองซอนเยนิ่ง..
ตาคู่สวยนั้นไม่กล้าสบตาเขาแม้แต่น้อย
นั่นยิ่งทำให้ดงเฮหวาดกลัวเข้าไปอีก..
“ซอนเย..พี่งงไปหมดแล้วนะ..”
“อ้ำอึ้งทำไมล่ะซอนเย บอกเขาไปซีว่าเราน่ะ..เป็นอะไรกัน.. ”
สิ้นคำพูดของจียง เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทั่วทั้งโบสถ์ทันที คุณนายปาร์คจองซุกแทบจะเป็นลมล้มลงเสียตรงนั้น ขณะที่ดงเฮตะลึงงัน..เขาหันไปมองซอนเยที่ก้มหน้านิ่งอย่างหาคำตอบ
แล้วก็ได้เห็นว่า..น้ำตาที่คลอดวงตาสวยอยู่นั้น..มันหยดลงมาทีละนิด..
และในที่สุด..ก็รินไหล..
“ไม่จริง..”
ชายหนุ่มพึมพำออกมาเสียงเบาหวิว..และเมื่อได้ยินเช่นนั้น..จียงก็หัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับขันเสียเต็มประดา..
“จริงหรือไม่จริง..พูดไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก”
ร่างโปร่งว่าพลางเดินไปตามพรมแดงที่ปูลาดพื้นโบสถ์อย่างใจเย็น และในที่สุด..เขาก็ขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าซอนเย..
“ดูหลักฐานกันเลยน่าจะดีกว่า..”
สิ้นประโยคนั้น..มือเรียวก็เอื้อมไปกระตุกผ้าคลุมไหล่ออกจากร่างของเจ้าสาวทันที..
และแน่นอน..เมื่อปราศจากผ้าผืนนั้น…ร่องรอยการกระทำจากเมื่อคืนก็ปรากฏออกมาให้ได้เห็น..
รอยแดงช้ำจนเกือบม่วงมากมาย..ตั้งแต่ที่คอ..ไล่ลงมาที่ไหล่แคบ.. และเนินอก..
ไม่ต้องบอกก็รู้..ว่าเกิดจากอะไร..
“ไม่..ไม่จริง..ไม่มีทาง..ชั้นไม่เชื่อ..”
ดงเฮพึมพำเสียงแหบพร่า.. หน้าคมส่ายไปมาซ้ำๆราวกับคนบ้า
เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า...เขาก็ได้รู้ว่า..ผู้หญิงที่เขารัก..ไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว..
ร่องรอยการกระทำบนร่างเล็กๆที่น่าทะนุถนอมนั้น..มันยิ่งกว่ามีดนับพันเล่มที่กรีดเข้าไปในหัวใจของลูกผู้ชายอย่างเขาเสียอีก..
ไม่จริง..มันไม่จริงใช่ไหม??
“ที่มาคัดค้านเนี่ย..ก็เพราะเห็นใจที่เคยเป็น “เพื่อนรัก” กันมาก่อนหรอกนะ”
จียงว่าพลางขยับเข้าไปดึงหญิงสาวเข้ามาชิด โดยที่ซอนเยไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืน..
ตอนนี้เธอเจ็บปวดไปหมดแล้ว..ทั้งกายและใจ..
ศักดิ์ศรีของมนุษย์ที่เคยมี มันถูกเหยียบย่ำจนหมดสิ้นแล้ว..
“ชั้นก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนต้องมารับ “ของเหลือเดน” ไปเป็นภรรยาน่ะ มันเสียเกียรติตระกูลลีหมด..จริงมั้ยครับ..คุณนายลีเฮอิน”
จียงหันไปถามคุณนายลีด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย แต่ฝ่ายนั้นไม่มีคำตอบให้ เพราะเธอเกิดอาการลมจับไปพร้อมกับคุณนายปาร์คเสียแล้ว บรรดาญาติๆ ต้องช่วยปฐมพยาบาลทั้งคู่กันอย่างโกลาหล
“ไอ้จียง..แก!!!!”
ดงเฮคำรามด้วยความโกรธ ร่างสูงพุ่งเข้าไปจะชกหน้าจียง แต่ไม่ทันจะถึงตัว ก็ถูกใครบางคนเข้ามาขวางไว้เสียก่อน
“แดซอง..”
เยอึนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการปฐมพยาบาลแม่ถึงกับพึมพำออกมาเมื่อเห็นเจ้าของร่างสูงนั้นชัดเจน..
แดซองมาจากไหนไม่มีใครรู้..แต่ร่างสูงนั้นยืนขวางทางดงเฮไว้อย่างปกป้องเจ้านายเต็มที่ มือแกร่งจับข้อมือดงเฮไว้แน่นก่อนจะออกแรงผลักเขาออกไป
“กลับกันเถอะครับคุณควอน”
แดซองพูดขึ้นเบาๆ แต่ปนไปด้วยแววขอร้อง.. จียงไม่ตอบอะไร แต่ยิ้มอย่างสะใจนักที่ได้เห็นดงเฮโกรธจนแทบคลั่งแบบนั้น..
โกรธสินะ..แค้นสินะ..อยากจะฆ่าชั้นเต็มที่แล้วสินะ..
ระเบิดมันออกมาเลยซี..ลีดงเฮ
ยิ่งแกแค้นจนกระอักเลือดตายได้ยิ่งดี!
“ถ้านายขอร้อง..ชั้นกลับก็ได้...”
หน้าคมว่าพลางเผยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ก่อนที่ปากบางจะฉวยโอกาสแตะลงที่ริมฝีปากนุ่มของซอนเยอย่างรวดเร็ว
“ไอ้จียง!!!!”
ดงเฮคำรามลั่นอีกครั้งอย่างฉุนขาด ร่างสูงถลาจะเข้าไปทำร้ายจียงให้ได้ แต่แดซองก็ไม่ยอมง่ายๆ เช่นกัน จียงปล่อยให้ทั้งคู่ยื้อยุดกันอย่างทุลักทุเล ตัวเขาเองกลับเดินออกไปจากงานอย่างสบายๆ ทิ้งให้ซอนเยทรุดลงนั่งอย่างหมดแรงอยู่ตรงนั้น
“ซอนเย..ซอนเย..”
ในที่สุด ดงเฮก็ยอมผละจากแดซองเพื่อมาหาร่างเล็กที่ร้องไห้ตัวสั่นเทาอยู่ตรงนั้น เขากอดเธอไว้แน่นอย่างปลอบประโลม..
ยิ่งคนในอ้อมกอดนี้ร้องไห้หนักเท่าไหร่..เขาก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น..
คำพูดที่ว่า..เจ็บปวดจนอยากจะตาย..มันเป็นยังไง..
ดงเฮเพิ่งจะเข้าใจวันนี้เอง..
“เดี๋ยวก่อน”
แดซองที่กำลังเดินตามจียงไปชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย..เขาถอนใจยาว..ก่อนจะตัดสินใจหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงในที่สุด
“นี่มันหมายความว่ายังไง?”
หญิงสาวผมสีทองอ่อนถามเสียงหนัก..แดซองถอนใจซ้ำอีกครั้ง
“เยอึน..ชั้น..”
“นายโผล่มาช่วยชั้นวันที่ชั้นเป็นลม..แล้ววันนั้นน้องสาวชั้นก็หายไป..”
“เยอึน..ฟังชั้นก่อนนะ..”
เพียะ!!!
แดซองพูดยังไม่ทันขาดคำ หน้าของเขาก็สะบัดเพราะแรงตบจากฝ่ามือขาวๆนั้นเสียก่อน.. เยอึนน้ำตาซึมออกมาอย่างสุดจะกลั้น
“ชั้นไม่อยากจะเชื่อ..ว่านี่มันเป็นแผนของพวกนาย..ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องเลวๆแบบนี้ นายจะมีส่วนสร้างมันขึ้นมา!”
หญิงสาวพูดเสียงดังจนเกือบเป็นตะโกนด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง
ใครจะเชื่อกันล่ะว่าคนอย่างแดซอง..จะทำเรื่องแบบนี้ได้..
“ชั้นขอโทษ..ชั้นขอโทษจริงๆ”
หนุ่มตาตี่พูดเสียงเบาหวิวก่อนจะตัดสินใจเดินหนีออกไป ปล่อยให้เยอึนยืนตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่ตรงนั้น แต่เยอึนไม่มีเวลาโกรธแดซองได้นานนัก..เพราะจู่ๆเสียงแหลมๆที่คุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน
“มานี่เลย มากับชั้น!! วันนี้ชั้นคงต้องเอาเลือดชั่วๆออกจากตัวแกซะบ้าง!!”
คุณนายปาร์คที่เพิ่งจะอาการดีขึ้นกำลังลากแขนซอนเยออกไปจากงานโดยที่ดงเฮไม่สามารถจะห้ามได้ และร่างเล็กนั้นก็ไม่ร้องขอหรือโวยวายอะไรสักนิด..เอาแต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอยู่อย่างนั้น..
“ซอนเย!”
เยอึนร้องเรียกชื่อน้องอย่างเป็นห่วง แต่ร่างเล็กก็ไม่ยอมหันมาหาเธอเลยแม้แต่น้อย.. คนผมทองก้าวขาจะตามไปช่วยน้อง แต่ทว่า..
“หนูเยอึน..หนูเยอึน..ช่วยน้าก่อน..ช่วยเคลียร์กับแขกให้น้าก่อนเถอะนะ”
คุณนายลีที่นั่งสูดยาดมอยู่ร้องขอเยอึนเสียงเว้าวอน..หญิงสาวมองสายตาขอร้องนั้นสลับกับมองไปรอบๆงานที่แขกเหรื่อกำลังวุ่นวายแล้วก็ได้แต่ถอนใจ..
นี่มันบ้าอะไรกัน..
วันนี้มันวันโลกาวินาศหรือยังไงนะ??
*
*
*
แถมกิฟที่เข้ากับอารมณ์ของจีในตอนนี้แบบสุดๆ -_-//
ใครที่อยากให้จีหายบ้าเร็วๆ ทำใจไว้ได้เลยนะคะ ที่ผ่านมามันก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น มินยังต้องเจออีกเยอะเลยล่ะ หึๆ (หัวเราะชั่วร้ายแบบพระเอก)
รู้สึกจะมีคนชมเอ็นซีมาด้วยแฮะ 555+ ขอบคุณที่ปลอบใจค่ะ LOL
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น