ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 คิสมาร์ค
ที่สระว่ายน้ำของคอนโด..
เวลานี้ค่ำมากแล้ว ทำให้ที่นี่เงียบกว่าปกติ ทั้งสระอันกว้างใหญ่มีผู้ใช้บริการอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น เป็นกิจวัตรประจำวันของเธอที่จะมาว่ายน้ำที่นี่ทุกคืน และที่เลือกว่ายน้ำเวลานี้ ก็เป็นเพราะไม่มีคนมารบกวนแบบนี้นี่เอง..
ยูบินว่ายน้ำมาแตะขอบสระ มือเรียวเสยผมที่ชุ่มน้ำของตัวเองลวกๆพลางหายใจแรง คนผิวแทนหันไปเพื่อหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้บนโต๊ะ แต่ไม่ทันจะได้หยิบ..มือของใครบางคนก็ยื่นมาให้เสียก่อน..
“มาว่ายน้ำยั่วใครแถวนี้..ไม่มีใครมาดูเธอหรอกนะ”
แค่เจอหน้ากัน คำพูดเจ็บแสบที่เคยชินก็ถูกใช้แทบจะทันที ยูบินจ้องหน้าคนปากเสียก่อนจะตอบเสียงกวนๆบ้าง
“ไม่รู้สิ..สงสัยจะยั่วนายมั้ง..”
พอพูดจบ..มือเรียวก็พาตัวเองขึ้นมาบนขอบสระ ยูบินคว้าเสื้อคลุมมาใส่อย่างเร็ว แต่ถึงจะเร็วแค่ไหน..ก็ไม่พ้นสายตาบางคนอยู่ดี..
“หึ! อย่างเธอน่ะเหรอยั่วชั้น..ฝันไปเถอะ..ยั่วโมโหน่ะพอว่า”
ทำเสียงเข้มๆ กลบเกลื่อน หากแต่ร้อนผ่าวที่ใบหน้าจนต้องเมินหน้าหนี..
ท็อปไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ายูบินในเวลานี้มันทำให้ใจสั่นขนาดไหน..ทั้งที่ไม่อยากจะเป็นแบบนี้.. แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ..
เขาผลุนผลันมาที่นี่ด้วยอารมณ์ที่ร้อนเป็นไฟ..แต่ตอนนี้มันหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้..
“นายมาที่นี่ทำไม..”
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่ามาได้ยังไง อ้อ..สงสัยไอ้แทคจะบอกเธอแล้วสินะ ว่าที่นี่น่ะ..”
“ของพ่อนาย… โอเคชั้นรู้แล้ว เลิกอวดเถอะ บอกจุดประสงค์จริงๆของนายมาสักที”
“ไอ้แทคมันอยู่ไหน”
ยูบินมองคนตรงหน้าที่เสียงเข้มขึ้นก่อนจะตอบเรียบๆ
“กลับไปแล้ว”
“ชั้นไม่เชื่อ”
เขาขัดเสียงเข้มขึ้นอีก ยูบินส่ายหน้า
“ก็ตามใจ”
คนผิวสีแทนทำท่าจะเดินกลับห้อง แต่ถูกมือแกร่งกระชากกลับมาปะทะกับต้นเสาเสียก่อน คนตัวสูงก้าวเข้ามาชิด ยกมือทั้งสองข้างยันต้นเสาไว้..ปิดทางหนีโดยสิ้นเชิง..
“ทำไมถึงปล่อยแทคยอนไปเร็วนักล่ะ มันทำอะไรไม่ถูกใจเธอหรือไง”
“ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ”
ยูบินพูดเสียงดุดัน..ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดใบหูอยู่ตอนนี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าเริ่มจะไม่ปลอดภัยเสียแล้ว.. หญิงสาวกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้นด้วยความระแวง..
ก็เหตุการณ์ตอนนี้…มันเหมือนที่สนามบาสไม่มีผิด..
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าวันนี้เธอขัดคำสั่งชั้นไปแล้วกี่ครั้ง ชั้นห้ามไม่ให้เธอคุยกับแทคยอน..แต่เธอกลับยั่วยวนมันสารพัด..”
“ชั้นบอกให้ปล่อย!!!”
ยุบินพยายามกระแทกท็อปออกอย่างเริ่มโมโห..คำพูดดูถูกทั้งหลายจากปากผู้ชายคนนี้กำลังทำให้เธอโกรธจัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน..
มันจะมากไปแล้ว..
“กว่าจะปล่อยน้องชั้นกลับได้เนี่ย..ว่ายน้ำกันไปกี่รอบแล้วล่ะ??”
“หึ..”
คราวนี้กลายเป็นคนผิวแทนที่เงยหน้าขึ้นมองอย่างท้าทาย
“คนอย่างชั้นน่ะ..ไม่ทำแค่ว่ายน้ำหรอก ชั้นกับแทคยอนมีอะไรสนุกกว่านั้นให้ทำอีกเยอะ”
“นี่เธอ!!!”
ท็อปคำรามออกมาอย่างโกรธจัด เอื้อมมือไปกระชากแขนเล็กอย่างแรงจนยูบินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ..
เจ็บกายไม่เท่าไหร่..ความเจ็บใจมันมีมากกว่าเยอะ..
คำพูดนี้ไม่ใช่เหรอที่อยากได้ยิน..อยากเห็นว่าชั้นเลวนักไม่ใช่หรือไง..
“อะไรคะ..พี่เขย..อุ๊บ!!!”
คำประชดประชันที่คนผิวแทนเอ่ยออกมาทำให้ท็อปฟิวส์ขาด เขาปิดเรียวปากนุ่มด้วยริมฝีปากร้อนของตัวเอง ก่อนจะเริ่มลงโทษคนตรงหน้าอย่างรุนแรง..
“อะ..ออกไปนะ..อื้อออ”
ร่างเล็กกว่าขัดขืนได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกจูบซ้ำอีกครั้ง มือแกร่งรวบเอวบางมาชิดตัว ขณะที่มืออีกข้างก็จับแก้มนุ่มนั้นไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้
ริมฝีปากของคนเดิม..
รสจูบ..แบบเดิมๆ
ร้อน..รุนแรง..เต็มไปด้วยอารมณ์โมโห..
หากแต่ซ่อนความรู้สึกแปลกๆ ที่ทำให้จิตใจเตลิดไปถึงไหนต่อไหน..
คิมยูบินไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร จนกระทั่งรสจูบนั้นค่อยๆ เบาลง.. เรียวปากร้อนผละจากปากอิ่มของเธอ ก่อนจะเลื่อนไปหยุดที่ซอกคอสีแทนเนียนสนิท..เขาฝังมันลงไปหนักๆ จนยูบินสะดุ้งเฮือก
คิสมาร์ค..
เขาทำ..คิสมาร์ค..ที่คอของเธอ..
เพื่ออะไร..?
ไม่มีคำตอบใดๆจากอีกฝ่าย..นอกจากคำกระซิบที่ข้างหูก่อนจะไป..
“ถ้าเธอยังฝ่าฝืนคำสั่งของชั้นอีก..เธอจะเจอมากกว่านี้ จำเอาไว้..”
*
*
*
“ปัง!”
ไฟในห้องน้ำสว่างจ้าขึ้นพร้อมกับประตูไม้บานใหญ่ที่ถูกกระชากปิดลงอย่างแรง ยูบินพิงร่างของตัวเองไว้กับประตู หายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อยที่ต้องวิ่งขึ้นบันไดมาหลายชั้น
สายตาของเธอมองไปที่กระจกบานใหญ่..ซึ่งกำลังสะท้อนภาพของเธออย่างชัดเจน..
ริมฝีปากที่แดงช้ำ..ซอกคอที่เป็นจุดแดง..
มันเห็นได้ทั้งหมด..
“ทุเรศ ทุเรศที่สุด!”
ยูบินร้องออกมาเสียงดังอย่างคับแค้น ภาพตรงหน้ามันทำให้เธอโกรธจนแทบบ้า ไม่ว่าจะพยายามเช็ดออกเท่าไหร่ จุดแดงๆนั้นก็ยังไม่ยอมหายไปสักนิด..
“ปึงง..”
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่เสื้อนั้นเปียกไปหมด ยูบินนั่งลงบนเตียงของตัวเอง ดวงตาที่เริ่มแดงก่ำมองไปที่รูปภาพซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียง.. แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา..
คนในรูปนั้น...คือท็อป..
“ชั้นควรจะดีใจไหม..ที่นายทำคิสมาร์คให้ชั้นด้วยสาเหตุนี้..”
น้ำเสียงที่เคยเย็นชาของคิมยูบิน ตอนนี้กลับสั่นเครือไปด้วยแรงสะอื้น..
ดวงตาที่จับจ้องอยู่ที่รูปนั้น..เป็นแค่แววตาของคนอ่อนแอเท่านั้นเอง..
“นายเกลียดชั้นไปแล้ว..ใช่มั้ย..”
ห้าปีที่แล้ว..
“ พี่ท็อปมาแล้วๆ”
เมื่อรถยนต์คันหรูจอดลงที่หน้ารั้ว ความโกลาหลย่อมๆก็ เกิดขึ้นในโรงเรียนมัธยมต้นแห่งนั้นทันที บรรดานักเรียนหญิงต่างก็แข่งกันวิ่งเพื่อที่จะได้ยืนดู “พี่ท็อป” ให้ใกล้ที่สุด
พี่ท็อป หรือ ชเว ซึงฮยอน นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม ผู้เป็นลูกชายของนักธุรกิจใหญ่ระดับประเทศ.. และแน่นอนว่าด้วยฐานะและหน้าตา ทำให้เขาเป็นที่นิยมมากในบรรดานักเรียนหญิงที่นี่ด้วย..
เด็กชายส่งยิ้มให้ทุกคนมาตลอดทาง จนกระทั่งเดินมาจนถึงล็อกเกอร์ของตัวเอง ท็อปเปิดล็อกเกอร์ออกแล้วดึงลูกบาสออกมา และเขาก็ได้เห็นภาพที่คุ้นตา..
ขนมปังไส้ถั่วแดง..
มันวางอยู่ตรงนี้ทุกวันที่เขามาโรงเรียน ตั้งแต่เขาอยู่ม.2 จนทุกวันนี้..
ท็อปไม่สนใจที่จะหาเจ้าของ เพราะเดาได้ไม่ยากว่าคงเป็นนักเรียนหญิงสักคนในโรงเรียนนี้ที่ชอบเขา แต่เพราะรสอร่อยของมัน ก็ทำให้ท็อปกินทุกครั้งที่ได้มา และวันนี้ก็เช่นกัน เด็กชายฉีกซองกระดาษและส่งมันเข้าปาก ก่อนจะเดินเลี้ยงลูกบาสไปตามทางอย่างเคยชิน..
หากท็อปเงยหน้าขึ้นมาดูสักหน่อย..เขาก็คงจะได้เห็นว่าที่หน้าต่างห้องชั้นบนนั้น เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยิ้มด้วยความปลื้มใจอย่างปิดไม่มิด..
“หุบยิ้มบ้างก็ได้น่ายูบิน ทำยังกับเขารู้งั้นแหละว่าเธอเป็นเจ้าของขนมปังน่ะ”
สาวแก้มป่องชะโงกมาแซวเพื่อนอย่างขันๆ ยูบินขยับแว่นอย่างเขินอาย
“ทำยังไงได้ล่ะ..ก็ชั้นดีใจนี่..”
“ชั้นเห็นเธอทำให้เค้าทุกวัน พอเค้ากินเธอก็ยิ้มทุกวัน อีกไม่นานเธอก็ต้องไปหาพ่อแม่ที่อเมริกาแล้วนะ ถามจริงๆเถอะยูบิน ไม่คิดจะเปิดเผยตัวบ้างเหรอ”
โซฮีเท้าคางถามเพื่อนด้วยแววตาสงสัย ยูบินหน้าสลดลงไปอย่างเศร้าๆ..
“เธอคิดว่าเค้าจะสนใจคนอย่างชั้นเหรอโซฮี.. คนเฉิ่มๆ เชยๆ แบบชั้นเนี่ยนะ..”
“ทำไมเธอชอบว่าตัวเองจังเลยนะ ชั้นไม่เข้าใจเธอจริงๆเล้ย” โซฮีบ่นอย่างไม่ได้ดั่งใจ คนแก้มป่องเขย่งตัวขึ้นเขี่ยแว่นกรอบหนาของเพื่อนเบาๆ
“แล้วถ้าสักวันเธอสวยขึ้นมา.. เธอจะกล้าบอกเค้ามั้ยล่ะยูบิน?”
คนผิวเข้มสบตาเพื่อนครู่หนึ่งกับคำถามตรงๆแบบนั้น ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆเป็นคำตอบ..
“ไม่มีวันที่ชั้นจะกล้าพอหรอก..”
*
*
*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น