ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : มีด..
“ว่ายังไงนะ!!! ซอนเยหายไปงั้นเหรอ!!! มันหายไปไหน!!?”
พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะโผล่พ้นขอบฟ้า..เสียงคุณนายปาร์คที่ตะคอกลูกสาวก็ดังลั่นไปทั้งบ้านเสียแล้ว เยอึนได้แต่ก้มหน้านิ่งอย่างยอมรับผิด..
“หนูไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ หนูเป็นลม..พอตื่นมาก็หาซอนเยไม่เห็นแล้ว ประกาศหาที่ห้างก็ไม่เจอ แต่หนูแจ้งตำรวจแล้วนะคะ เค้ากำลังตามหาให้อยู่..”
เพียะ!!!!!
หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกฝ่ามือหนักๆของแม่บังเกิดเกล้าฟาดเข้าเต็มแรงจนหน้าหัน คุณนายปาร์คชี้หน้าลูกสาวตัวสั่นเทิ้ม
“นี่แก..แกแจ้งตำรวจเหรอเยอึน! นี่แกโง่หรือแกล้งโง่กันแน่หา!! ถ้าทางเจ้าบ่าวเขารู้ว่าคนของเรามันหนีงานแต่ง เขายึดเงินชั้นคืนแน่!! รีบไปถอนแจ้งความเดี๋ยวนี้ก่อนที่เขาจะรู้ เร็วเข้า!!”
“ซอนเยไม่ได้หนีงานแต่งนะคะแม่! ที่เราควรจะเป็นห่วงที่สุดเวลานี้ก็คือความปลอดภัยของน้อง ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองบ้าบออะไรนั่น!”
เยอึนเถียงผู้เป็นแม่อย่างเหลืออด..เธอน่ะใกล้จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ทั้งเป็นห่วงซอนเย..ทั้งเหนื่อยที่ต้องตามหาน้องมาทั้งคืน แต่แม่ของเธอกลับมาโวยวายเรื่องเงินปาวๆอยู่แบบนี้..จะเห็นแก่เงินไปถึงไหนกัน?
“นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับชั้นเหรอเยอึน!! ”
“หนูจะโทรบอกดงเฮให้เลื่อนงานวันแต่งไปก่อน”
เยอึนพูดเสียงหนักแน่น มือเรียวกดโทรศัพท์โทรเข้าเบอร์ดงเฮอย่างรวดเร็ว แต่คุณนายปาร์คไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น หล่อนตรงเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือลูกสาวทันทีโดยไม่สนใจชุดอันรุ่มร่ามที่ตนเองใส่อยู่สักนิด
“แกจะทำบ้าอะไร! เอามือถือของแกมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ!”
“แม่คะ! ไม่เอานะ อย่าทำแบบนิ้สิ!”
เยอึนร้องออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เธอพยายามดึงโทรศัพท์ออกจากมือของมารดา แต่มันก็ไม่ใชเรื่องง่ายเลย ทั้งคู่ยื้อยุดกันอยู่นาน จนกระทั่ง
ตื๊ด..ตื๊ด
เสียงข้อความเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะ..แรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ทั้งคู่ชะงักกึก เยอึนพลิกหน้าจอหงายขึ้นก่อนจะร้องออกมาอย่างดีใจ
“ซอนเย!!!!”
หญิงสาวรีบแย่งมือถือมาเปิดข้อความนั้นอ่านทันที..
แต่เมื่ออ่านจบแล้ว..สีหน้าของเธอกลับไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย..
“เอามานี่ซิ!”
คุณนายปาร์คดึงมาอ่านบ้าง..หล่อนแสยะยิ้มก่อนจะแกล้งอ่านออกเสียงอย่างจงใจ
“ขอโทษนะคะที่ชั้นหนีไปโดยไม่บอกพี่ ไม่ต้องห่วงชั้นนะคะ ชั้นจะไปงานแต่งด้วยตัวของชั้นเอง..ไงล่ะเยอึน น้องสาวผู้หายตัวไปของแกน่ะ ที่แท้มันก็หนีไปจริงๆ เฮอะ! นี่คงสำนึกได้เลยจะกลับมาล่ะสิ”
เยอึนนิ่งไม่โต้ตอบแม่เหมือนเคย..ทั้งที่ยังคลางแคลงใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่หาย..
คนอย่างซอนเย..ไม่น่าจะทำแบบนี้นะ..
“เอาโทรศัพท์ของแกคืนไป แล้วก็ไปเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวจะไม่ทันพิธีเริ่ม อย่าลืมสิว่าแกก็ต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานนี้ด้วยเหมือนกัน”
คุณนายปาร์คสั่งเสียงเฉียบขาดก่อนจะเดินจากไป เยอึนมองตามแม่จนลับสายตาแล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกอีกครั้ง..
“ทำไมซอนเยไม่รับสายนะ..”
*
*
*
“You raise me up~ So I can stand on mountains~ You raise me up~ to walk on stormy seas~”
เสียงเรียกเข้าที่คุ้นหูทำให้ร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อย..หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของตนขึ้นช้าๆ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น..
“อึก..”
ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสแล่นไปทั่วร่างกายแค่เพียงวูบแรกที่ซอนเยได้สติ..ทั้งเจ็บแสบที่ข้อมือ..ข้อเท้า.. และปวดไปทุกส่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..ทรมานจนแทบจะขยับตัวไม่ได้เสียด้วยซ้ำ
“ตื่นสายอย่างนี้ทุกวันเลยหรือไง..มินซอนเย”
เสียงที่หลอกหลอนเธอมาทั้งคืนดังขึ้นใกล้ๆตัวอีกครั้ง ซอนเยมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก..ทั้งหวาดกลัว..ทั้งเจ็บแค้น..ปะปนกันจนเธอเองก็แยกมันไม่ได้เหมือนกัน..
หน้าตาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย..
ทำไม..สายตาถึงได้น่ากลัวขนาดนั้นก็ไม่รู้..
ทำไม..ต้องทำกับเธอถึงขนาดนั้น..
เธอก็ไม่รู้..
“ไม่ตอบ..หยิ่งซะด้วยสิ..”
จียงว่าพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอก ตาคู่คมมองหญิงสาวนิ่ง..
จากใบหน้าหวาน..ไล่ลงมาที่ซอกคอขาวซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจากการกระทำของเขา..ต่ำลงมาเรื่อยจนถึงเนินอก..ซอนเยดึงผ้าห่มขึ้นปิดตัวทันทีอย่างหวาดระแวง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย..
ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอนขออะไรจากผู้ชายคนนี้..
แค่มองตาเขา..ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้..
ไม่มีหัวใจ..
“ฉันปลดโซ่ให้เธอแล้ว รีบลุกขึ้น แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวซะ..”
ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเฉย ซอนเยกำผ้าห่มแน่น..ปากบางขยับช้าๆ เปล่งคำพูดออกมาอย่างชัดเจน
“ไม่..”
“ว่ายังไงนะ?”
จียงชักสีหน้าทันที ตอนนี้ในสายตาเขา..ผู้หญิงคนนี้กำลังจงใจจะยั่วโมโห...
“ไม่มีทาง..”
เสียงหวานเปล่งออกมาอีกครั้งอย่างเจ็บแค้น..น้ำตาหยดนั้นของเธอ..ช่างไม่เข้ากับดวงตาแข็งกร้าวนั่นสักนิด..
“ไม่อยากไปจากที่นี่เหรอ..อยากจะ “เล่นเกมส์ต่อ” ว่างั้นเถอะ”
ร่างโปร่งว่าพลางกระโดดขึ้นมานั่งยองๆบนเตียง ซอนเยถอยกรูดไปชิดหัวเตียงโดยอัตโนมัติ มือกำผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายตัวเองไว้แน่น..
“ว่าไง..ตกลงจะเล่นต่อมั้ย..”
จียงพูดเสียงต่ำลงอีก..ซอนเยเม้มปากแน่น
“แกมันเลวยิ่งกว่าสะ..อุ๊บ!”
ไม่ทันที่หญิงสาวจะสบถคำด่าออกมาให้สะใจ ปากนุ่มก็ถูกประกบปิดเสียก่อน.. เรียวปากที่ร้อนยิ่งกว่าเหล็กลนไฟนั้นบดขยี้เธอไม่ยั้งจนซอนเยได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปหมด..กว่าเขาจะถอนจูบออก ร่างเล็กก็แทบจะขาดใจตาย..
“ชั้นคิดว่าชั้นเตือนเธอแล้วนะ..มินซอนเย”
จียงเอ่ยเสียงเยาะหยัน..ขณะที่ซอนเยเม้มปากแน่น..น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว..
ทั้งเจ็บ..ทั้งคาวเลือด..
ทั้งหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้านี้จับใจ..
“ถอยไป..ชั้นไปเองได้..”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะเสียงนั้นสั่นระริก จียงส่งเสียงหึในลำคอ
“สิทธิ์ของเธอหมดไปแล้วซอนเย ในเมื่อเข้าเองไม่ได้ ชั้นจะพาเข้าไปเอง”
“กรี๊ดดดดด!!! ปล่อยชั้นนะ!!!”
ซอนเยกรีดร้องออกมาเมื่อถูกเขากระชากตัวออกจากเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย หญิงสาวคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวแทบจะไม่ทัน แต่เมื่อถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องน้ำ ผ้าห่มก็ถูกกระชากออกด้วยมือของคนเดิมอยู่ดี..
“ผ้าห่ม!!! ขอผ้าห่มชั้นเถอะ..ได้โปรดเถอะ..”
“ยังจะอายอะไรอีก! อยู่เฉยๆ แล้วก็หุบปากได้แล้ว ก่อนที่ชั้นจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้!”
น้ำเสียงดุดันนั้นทำให้ซอนเยยอมเงียบ เธอหันหน้าเข้าหากำแพงแต่โดยดี จียงเปิดฝักบัวให้ราดลงมาบนร่างเล็ก เธอสะดุ้งสุดตัวเพราะแผลที่มีอยู่เต็มตัวมันสัมผัสกับน้ำอย่างเต็มที่ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่..ก็ยิ่งแสบมากขึ้นเท่านั้น..น้ำตาของซอนเยเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว..
“แสบหรือไง?”
เสียงทุ้มกระซิบถามเบาๆ สายน้ำที่ไหลจากฝักบัวหยุดลง พร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีเทาคลุมลงมาที่ร่างเล็ก..และแน่นอน..พร้อมกับอ้อมกอดที่สวมทับผ้าเช็ดตัวนั้นอีกชั้นหนึ่ง..
“เธอนี่มันสวยไปทั้งตัว..ไม่แปลกที่คนอย่างมันจะหลงนักหลงหนา..”
จียงพูดพร้อมกับลูบไล้ร่างเล็กไปมาอย่างถือวิสาสะ..คำพูดนั้นทำให้ซอนเยขมวดคิ้วอีกครั้ง..แต่ยังไม่ทันจะได้คิด ก็ถูกดึงให้หมุนกลับมารับริมฝีปากนั้นอีกครั้งหนึ่ง..
จูบครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา..เพราะซอนเยไม่ได้ขัดขืน..จียงจึงอ่อนโยนขึ้นเช่นกัน..ร่างเล็กถูกดันเข้าหาผนัง ขณะที่อารมณ์ร้อนของชายหนุ่มเริ่มจะพลุ่งพล่านอีกหน..
ผู้หญิงคนนี้...
กำลังจะทำให้เขา...เสพย์ติด...
กำลังจะทำให้เขา...เสพย์ติด...
พลั่กกก!!!
เมื่อจียงเผลอตัว..เท้าเล็กๆนั้นก็ลอยขึ้นมาปะทะชายโครงเขาเต็มแรง ร่างโปร่งถลาออกไปไกลพอสมควร..พอที่จะเปิดโอกาสให้ร่างเล็กวิ่งหนีได้
“มินซอนเย!”
เสียงคำรามตามหลังนั้นทำให้ซอนเยพุ่งไปเปิดประตูกระจกบานเลื่อนที่เชื่อมกับระเบียงทันที หญิงสาวกระชากมันออกแล้ววิ่งออกไปสุดแรงเกิด แต่เมื่อไปถึงริมระเบียง..ร่างเล็กก็ต้องชะงักกึก..
ทำไมมันสูงอย่างนี้เนี่ย..
แล้วทำไม..มันโล่งว่างแบบนี้..ไม่มีหนทางไหนๆที่จะปีนลงไปได้เลยสักนิดเดียว
“ฮึ..”
เสียงหัวเราะในคอนั้นทำให้ซอนเยถอยหลังกลับโดยอัตโนมัติ..
แต่เมื่อเห็นวัตถุบางอย่างที่จ่อคอเธออยู่..หญิงสาวก็ตัวแข็งทื่อ..
วัตถุสีเงินเงาวับแบบนั้น..
วัตถุสีเงินเงาวับแบบนั้น..
มีด..
“ฉลาดดีที่รู้ว่าประตูล็อก..แต่โง่มาก..ที่คิดจะหนีลงไปทางนี้..”
ประโยคนั้นดังขึ้นใกล้หูเสียจนซอนเยขนลุกซู่..
ยิ่งมีดเล่มนั้นมันกดเข้าไปในเนื้อของเธอจนเห็นเป็นเลือดหยดแดงๆซึมออกมาด้วยแล้ว..หญิงสาวก็แทบจะหยุดหายใจเสียตรงนั้น..
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว..ชั้นจะพาเธอไปส่งที่งานแต่งงาน”
ประโยคต่อมาดังขึ้นพร้อมกับมีดเล่มนั้นที่ผละออกจากลำคอของเธอช้าๆ
“แล้วก็อย่าคิดขัดขืนอีก..ชั้นยังไม่อยากจะใช้มีดเล่มนี้..ฆ่าคน..”
*
*
*
สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังกันด้วย “มีด” นะคะรีดเดอร์ >_< 555
ขอประกาศอีกครั้งว่าเรื่องนี้ท่านจีเป็นพระเอกนะคะ หาใช่ตัวร้ายแต่อย่างใด (แม้พฤติกรรมจะใกล้เคียงก็เหอะ TOT)
เปาลิม.ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ เป็นกำลังใจในการปั่นมาก (-_-)(_ _)(-_-)
เปาลิม 2. เอ็นซีส่งครบแล้วนะคะ คนขอทีหลังก็ได้ค่ะ ขอได้จนกว่าฟิคจะจบแหละ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น