[BB+WG+SJ] Nervous Love [จบแล้ว]

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 : ทำลาย

เยอึนฟื้นแล้ว..

 

หญิงสาวขยับตัวช้าๆ พยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นอย่างยากลำบาก..

 

“ฟื้นแล้วเหรอ หลับไปนานเหมือนกันนะเธอเนี่ย”

 

เสียงทุ้มๆที่ดังขึ้นใกล้หูทำให้ตาคู่สวยกะพริบถี่ๆ ปรับสายตามองคนตรงหน้าให้ชัด..

 

ชายหนุ่มผมสีทอง..ตาตี่ๆที่มีแววอ่อนโยน และรอยยิ้มอบอุ่นแบบนี้..

 

“แดซอง..”

 

เยอึนยันตัวลุกขึ้นทันที แต่เพราะฤทธิ์แก๊สสลบในห้องลองเสื้อเมื่อครู่นี้ยังไม่หายดี หญิงสาวจึงล้มลงไปอีกครั้ง

 

“อ๊ะ! อย่าเพิ่งรีบลุกซี เธอเพิ่งเป็นลมไปเองนะ”

 

ร่างสูงที่พยุงเธอไว้ดุเบาๆ ก่อนจะประคองให้เยอึนนอนลงกับเบาะรถตามเดิม..ตาคู่คมหันมามองเขาอย่างแคลงใจ..

 

“ชั้นเนี่ยนะเป็นลม??”

 

“ก็ใช่น่ะสิ”

 

คนตาตี่ตอบเสียงไร้พิรุธ เยอึนยังไม่วายขมวดคิ้วมุ่น..คนอย่างเธอน่ะหรือจะเป็นลม?

 

“ชั้นรู้สึกเหมือน..ถูกวางยามากกว่า..”

 

“จะบ้าหรือไง ใครจะไปวางยากลางห้างแบบนั้น เธอน่ะเป็นลมในห้องลองเสื้อ พนักงานเค้าก็เลยพาออกมา..ชั้นเห็นก็เลยพามานอนพักนี่ไงล่ะ”

 

“แล้วนายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

 

“สักสองสามวันได้..ดีใจนะที่เจอเธอเร็วแบบนี้..”

 

แดซองพูดยิ้มๆ แต่ทำให้เยอึนต้องหลบสายตาคู่นั้นทันที..

 

“ชั้นไปก่อนแล้วกัน ป่านนี้ซอนเยรอแย่แล้ว ขอบใจนะที่ช่วย”

 

“เดี๋ยวสิเยอึน”

 

เสียงแดซองท้วงขึ้น ทำให้คนที่กำลังลงจากรถหยุดชะงัก

 

“ขอเบอร์ใหม่ของเธอไว้หน่อยได้ไหม..ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น..ชั้นติดต่อเธอไม่ได้เลย”

ปาร์คเยอึนหันมาสบตาคู่นั้น..ความหมายในสายตาทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวจนต้องห้ามใจตัวเอง..

 

“เรื่องที่มันผ่านไปแล้ว..ก็ให้มันผ่านไปเถอะนะ..แดซอง”

*

*

*

 

“อะ..อื้อ..”

 

เสียงหวานหลุดออกมาเบาๆ เมื่อเธอตื่นขึ้นมา..แล้วรู้สึกได้ว่ากำลังถูกรุกรานจากใครบางคน..

 

 ใครบางคนที่เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นใคร..เพราะภาพที่เห็นมันพร่าเลือนเหลือเกิน..

 

“ตื่นแล้วเหรอ..ฮึๆ..ดีเหมือนกัน..ตื่นมารับรู้อะไรๆซะบ้าง..มันคงสนุกขึ้นเยอะ”

 

“ออกไปนะ..ออกไป..”

 

ซอนเยพึมพำเสียงสั่นระริก..ถึงร่างกายจะอ่อนเพลียเต็มที..แต่ภาพตรงหน้าก็เริ่มจะชัดเจนขึ้นแล้ว..และก็พอจะรู้แล้วว่าเธอกำลังเผชิญกับอะไรอยู่!

 

“หึๆ”

 

หน้าคมตรงหน้าเธอเผยยิ้มมุมปาก..แววตาคู่นั้นน่ากลัวจนเธอแทบจะหยุดหายใจ..ซอนเยไม่เคยเห็นหน้าเขา..ไม่รู้หรอกว่าเขาเป็นใคร..

 

แต่สายตาคู่นั้น..

 

มันโรคจิตชัดๆ..

 

“นายวางยาสลบชั้น..นะ..นายเป็นใคร!”

 

ร่างบางถามเสียงสั่นเทา พยายามจะดิ้นให้หลุดจากร่างสูงนี่..หากแต่เธอไม่สามารถทำได้..

 

แขนทั้งสองข้างของเธอถูกล่ามโซ่ไว้กับเตียงแล้ว..

 

“ชั้นก็คือคนที่จะมาส่งเธอเข้าหอไงล่ะ มิน ซอนเย”

 

ชายหนุ่มว่าพลางผละจากตัวเธอเสียดื้อๆ ซอนเยอาศัยจังหวะนี้พยายามดิ้นอีกครั้ง แต่โซ่ที่พันธนาการเธอไว้มันแน่นหนาเหลือเกิน ยิ่งดิ้นรนมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งบาดข้อมือจนเลือดซิบ..

 

“เจ็บตัวเปล่าๆน่า..ดิ้นให้ตายยังไงเธอก็หลุดออกมาจากโซ่นั่นไม่ได้หรอก”

 

คำพูดพร้อมกับรอยยิ้มลึกล้ำแบบนั้นยิ่งทำให้ซอนเยหวาดกลัวเข้าไปอีก หยาดน้ำใสๆเริ่มคลอดวงตาสวยเมื่อเริ่มมองเห็นชะตากรรมที่เลวร้ายรอเธออยู่ตรงหน้า..เรื่องเลวร้ายที่กำลังจะได้รับจากผู้ชายคนนี้...

 

“ชั้นไม่รู้ว่าชั้นไปทำอะไรให้นาย แต่ขอร้องเถอะ..ปล่อยชั้นเถอะนะ..ปล่อยชั้นเถอะ ฮึก..”

 

น้ำเสียงอ้อนวอนพร้อมคำร้องขอที่แบบนั้น...หากเป็นคนอื่นได้ยินก็คงใจอ่อนไปแล้ว...

 

หากแต่ไม่ใช่เขา..ควอนจียง..คนนี้...

 

“ฮะๆ เรื่องปล่อยน่ะปล่อยแน่ แต่ขอเล่นอะไรสนุกๆก่อนไม่ได้หรือไง?”

 

“ได้โปรด..ปล่อยชั้นเถอะนะ..ชั้นขอร้อง..ฮึก..”

 

“อย่าร้องไห้ไปเลยน่า...เดี๋ยวถ่ายรูปออกมาจะไม่สวยนะ ฮึๆ”

 

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปกดปุ่มเริ่มบันทึกภาพที่กล้องวีดิโอซึ่งถูกตั้งให้ถ่ายภาพที่เตียงโดยเฉพาะ เรียวปากบางยกยิ้มอีกครั้งอย่างไม่คิดจะปิดบังใบหน้าที่ร้ายกาจของตัวเองเลยสักนิด

 

“เอาล่ะ..เรามาเริ่มเล่นเกมส์กันดีกว่า ที่รัก!!” 

*
*
*

เพื่อเป็นการไถ่โทษที่มาส่งช้า บวกกับข่าวดีที่ว่าวอนแบงอาจจะคัมแบ็คอีก TVT วันนี้ไรเตอร์เลยลงร้อยเปอร์เซ็นต์แถมเอ็นซีค่ะ ^_^

 

แต่งไม่ดีอย่าว่ากันนะ เค้าไม่ถนัดแต่งแนวนี้ T^T

 

เอาเป็นว่าบอกเมล์กับชื่อตอนไว้ละกันนะคะ เดี๋ยวจะส่งไปให้หลังสงกรานต์ค่ะ 

อ่านเอ็นซีแล้วจะด่าจะว่ายังไงเชิญที่นี่เลยนะคะ อย่าส่งไปที่เมล์ไรเตอร์เลย สิบปีโน่นล่ะถึงจะเข้าไปเช็คเมล์ทีนึง -_-;

 

เปาลิม. อย่าบอกแต่เมล์และชื่อตอนล่ะ ไรเตอร์ยังอยากได้ความเห็นอยู่นะ T^T

เปาลิม.2 แถมๆ รูปเกรียนๆ 555