ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3 : ฝืนใจ 100 %
หนึ่งเดือนผ่านไป…
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ ชั้นไปก่อนนะคะพี่เยอึน”
ซอนเยโบกมือลาพี่สาวด้วยท่าทางร่าเริง เยอึนส่งยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“จ้ะ ตั้งใจเรียนด้วยล่ะยัยกระต่ายของพี่”
“จะพยายามนะคะ แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า>O<”
ซอนเยหยอกกลับอย่างทะเล้น เยอึนหัวเราะ
“ต้องได้สิ ระดับเธอนี่นะ..เอ้อ..วันนี้..ดงเฮมารับใช่หรือเปล่า”
หน้าหวานที่สดใสอยู่สลดลงแวบหนึ่ง..ก่อนที่เธอจะยิ้มให้พี่สาวอย่างร่าเริงเหมือนเดิม
“ค่ะ..ไปดูสถานที่จัดงาน..”
“ไม่กี่วันแล้วนี่นะ..”
เยอึนรำพึงเสียงเบา ซอนเยได้แต่ยิ้มจางๆ อย่างยอมรับ
“ค่ะ”
“เธอแน่ใจแล้วเหรอซอนเย..ว่าจะแต่งงานกับดงเฮ”
“ค่ะ..พี่ดงเฮเป็นคนดี..แล้วชั้นก็ไม่ได้รังเกียจเค้า”
“แต่ก็ไม่ได้รัก”
เยอึนแย้งขึ้นอย่างรู้ทัน ซอนเยยิ้มฝืดๆ ไม่กล้าสบตาพี่สาว
“เอ้า..เลิกดราม่าสักทีเถอะ เดี๋ยวพี่ก็ไปทำงายสายพอดี ไปล่ะนะซอนเย”
“ค่ะ ขับรถดีๆนะคะพี่”
“จ้า~~”
เยอึนยิ้มบางๆก่อนจะปิดกระจกลง รถคันสวยพุ่งออกไปจนลับสายตา ซอนเยถอนใจยาว..ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่วเบา.
..
“สักวันชั้นก็คงจะรักพี่ได้เองใช่ไหมคะ..พี่ดงเฮ”
*
*
*
“นั่นไง รถนายน้อยมาแล้ว นั่นๆๆ”
เสียงคนใช้ของบ้านควอนที่พากันมายืนเข้าแถวอยู่หน้าบ้านร้องกันเซ็งแซ่เมื่อเห็นรถลีมูซีนดำเคลื่อนตัวเข้ามาภายในบ้าน..มันจอดลงที่หน้าบ้านอย่างเนิบช้า..ร่างสูงของแดซองลงจากรถคนแรกและวิ่งมาเปิดประตูอีกฝั่งอย่างว่องไว
ชายหนุ่มผมสีทองก้าวลงจากรถท่ามกลางสายตานับสิบๆคู่ ตาคมกริบราวกับอสรพิษแบบนั้น..จมูกที่โด่งเป็นสันคมรับกับเรียวปากบางเฉียบอย่างนั้น..ใช่แน่นอน..
ควอน จียง…
ทายาทผู้รับมรดกนับพันล้านของตระกูลควอน..ผู้ที่หายสาบสูญไปจากแวดวงสังคมกว่าสามปี..
แทบไม่มีใครรู้..ว่าเขาหายไปเพื่อรักษาอาการทางจิตที่อเมริกา!
แทบไม่มีใครรู้..ว่าเขาหายไปเพื่อรักษาอาการทางจิตที่อเมริกา!
“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ นายน้อย..”
“อืม..”
จียงพยักหน้าให้พ่อบ้านอาวุโสที่กล่าวต้อนรับเขา ก่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว แดซองจะก้าวตาม แต่ถูกพ่อบ้านดักหน้าเอาไว้เสียก่อน
“แดซอง เดี๋ยวก่อนสิ”
“มีอะไรครับลุงฮายอน”
“นายน้อยหายหรือยัง..”
“หมอที่อเมริกาบอกว่าหายแล้วครับ ผลตรวจยืนยันร้อยเปอร์เซนต์”
แดซองตอบยิ้มๆก่อนจะเดินตามจียงไป เหล่าคนใช้หันมามองหน้ากันอย่างดีใจ
หนึ่งในนั้นกระซิบถามกันเสียงเบา
“นี่..โรคประสาทมันรักษาหายยากขนาดนี้เลยเหรอวะ ตั้งสามปีแน่ะ”
“ข้าก็ภาวนาให้หายเถอะว่ะ ขืนกลับมาบ้าอีกคงรับมือไม่ไหวแน่”
อีกคนพูดอย่างเข็ดขยาด..ภาพจียงเมื่อสามปีที่แล้วมันยังติดตาเขาอยู่ไม่หาย..
“นินทาเจ้านาย ระวังจะโดนไล่ออก!”
ฮายอนปรามเสียงดุดัน ทำเอาคนใช้ทั้งสองหน้าเจื่อน
“นายน้อยหายเป็นปกติแล้ว..เลิกพูดเรื่องนี้กันได้แล้ว ถ้าใครยังฝ่าฝืนอีก ชั้นจะไล่ออกให้หมด!!”
*
*
*
“คุณควอน..เป็นยังไงบ้างครับ”
เมื่อเข้ามาภายในห้องและปิดประตูลง เสียงของแดซองก็ถามขึ้นแทบจะทันที
เมื่อเข้ามาภายในห้องและปิดประตูลง เสียงของแดซองก็ถามขึ้นแทบจะทันที
“ก็ไม่เป็นอะไรนี่..ทำไม..นายกลัวชั้นจะแสดงอาการอะไรออกมาหรือ”
จียงหันมาถามเสียงสูง แดซองส่ายหน้า
“เปล่าครับ..แต่ถ้าทุกคนที่นี่รู้ว่าคุณควอนยังไม่หายดีล่ะก็..”
“เป็นเรื่องแน่..เอาน่าแดซอง..ชั้นจะพยายามไม่ให้พวกนั้นรู้..ถ้าชั้นบังคับตัวเองได้นะ..รับรองว่าถ้าเรื่องนี้มันจบลงด้วยดี ชั้นจะกลับไปรักษาตามที่นายขอร้อง”
จียงพูดเสียงเรียบเฉย แต่สร้างความยุ่งยากใจให้กับแดซองอย่างเห็นได้ชัด ร่างโปร่งมองภาพซานดาราบนผนังแล้วถามคนสนิทด้วยเสียงที่กร้าวขึ้น..
“แดซอง..”
“ครับ..”
“เรื่องนั้นน่ะ..เตรียมการให้ดีล่ะ..”
“คะ..ครับ..”
แดซองรับคำอย่างไม่เต็มใจนัก จียงหันมามองเขานิ่ง..
“รับคำให้มันมั่นใจหน่อยไม่ได้หรือไง”
“คุณควอนครับ…ผมว่า..เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะครับ..”
“ทำไมจะไม่เกี่ยว?”
จียงถามเสียงแข็งขึ้นมาทันที แดซองถอนใจ
“ยัยนั่นมันเป็นคนรักไอ้ดงเฮ..ทำไมจะไม่เกี่ยว?”
“ผมเข้าใจว่าคุณควอนแค้นดงเฮมาก..แต่ซอนเยเป็นคนนอกนะครับ..เธอไม่รู้เรื่องที่ดงแฮเคยทำหรอกครับ ถ้าจะแก้แค้น..ทำไมไม่แก้แค้นดงเฮตรงๆล่ะครับ”
“จำไม่ได้เหรอแดซอง..ไอ้ดงเฮมันเคยบอกว่าอะไร”
“….”
แดซองไม่ตอบอะไร เขามองเจ้านายด้วยแววตาเป็นห่วง..ตาคู่นั้นของจียง..มันน่ากลัวเหลือเกิน..
“การจะแก้แค้นใครสักคนให้สาสม..มันต้องทำร้ายที่หัวใจของคนๆนั้น ให้มันเจ็บที่สุด..ให้มันทรมานที่สุด..ให้มันตายทั้งเป็น!!!”
*
*
*
“คุณซอนเย ออกมาได้แล้วค่า”
พนักงานในร้านเวดดิ้งส่งเสียงเรียกซอนเยด้วยสีหน้าภูมิใจ ดงเฮในชุดเจ้าบ่าวจึงละสายตาจากนิตยสารที่อ่านอยู่โดยอัตโนมัติ..
ร่างบางของซอนเยเดินขัดๆเขินๆ ออกมาจากห้องลองชุด คนตัวเล็กๆในชุดแต่งงานสีขาวแบบนั้นทำให้ดงเฮยิ้มออกมาอย่างถูกใจ
“ซอนเย..สวยจัง..”
คำชมที่หลุดออกมาจากปากดงเฮทำให้ซอนเยยิ้มอย่างอดเขินไม่ได้ เขารีบลุกขึ้นไปช่วยว่าที่เจ้าสาวถือชายกระโปรงอย่างกระตือรือร้น
“พร้อมหรือยังคะเจ้าบ่าวเจ้าสาว เราจะไปถ่ายรูปกันแล้วนะ”
พนักงานเอ่ยพลางเดินนำทั้งสองไปยังสตูดิโอ ดงเฮเลื่อนมือไปโอบเอวหญิงสาวไว้ ซอนเยขยับหลบอย่างตกใจ
“พี่ดงเฮไปก่อนเถอะค่ะ..ชั้นไม่ค่อยสะดวก..”
“ได้ยังไงล่ะ พี่ต้องพาเราไปสิถึงจะถูก มาครับพี่ช่วย”
ดงเฮพูดยิ้มๆ เปลี่ยนมาเป็นจับมือซอนเยไว้แล้วช่วยเธอถือกระโปรงแทน..ซอนเยได้แต่ถอนใจเบาๆ..
ร่างบางฝืนยิ้ม..ฝืนใจให้รู้สึกมีความสุข..
“ขอบคุณนะคะ..”
ในขณะที่บ่าวสาวกำลังถ่ายรูปกันอย่างหวานชื่น..สายตาของใครบางคนก็กำลังจับจ้องมาที่พวกเขา..มันเป็นแววตาที่ดูจะไม่ประสงค์ดีเท่าไหร่นัก..
“อีกไม่นานหรอก..ลีดงเฮ..”
ตาคมราวกับอสรพิษนั้นลุกโชนไปด้วยแรงแค้น..มันมหาศาลเสียจนไม่อาจประมาณได้..
*
*
*
ด๊องเยจะแต่งงานแล้ว วะฮะฮ่า >< (ได้ข่าวว่าเรื่องนี้จีเย- - )
อย่าแปลกใจที่มาเร็วค่ะ เนื่องจากพรุ่งนี้ไรเตอร์มีเรียนพิเศษ กลับบ้านคงหลับเป็นตายแน่ๆ เลยเอาอีก 50% มาส่งก่อน ><
อ่า..แล้วก็สำหรับคนที่สับสนว่าจะจีเยหรือด๊องเยดี ไรเตอร์ขอแนะนำเป็นด๊องจี แล้วให้มินคู่ไรเตอร์ค่ะ 555+ (วิ่งหลบรองเท้าอย่างรวดเร็ว >O<//)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น