คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 16 หวั่นไหว
มินซอนเยหายใจไม่ออก...
สติที่เคยมีอยู่เต็มร้อยเมื่อครู่นี้ เหมือนจะหายไปทันทีที่ริมฝีปากนั้นสัมผัสเข้ามา...เรียวลิ้นของเขากลืนเรี่ยวแรงของเธอไปหมด....สัมผัสอบอุ่นนั้นทำให้ซอนเยกลัว...กลัวว่าเธอจะยอมรับและรู้สึกดีๆไปกับมัน...
“พี่จี...”
ร่างเล็กเรียกชื่อเขาเบาๆ เมื่อชายหนุ่มละริมฝีปากออกมาชั่วขณะหนึ่ง มือที่อ่อนแรงของซอนเยดันตัวของเขาเอาไว้อย่างไร้ผล สติที่แตกกระเจิงของจียงค่อยๆ กลับมาทีละน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวตัวสั่นเป็นลูกนก น้ำตาคลอหน่วยด้วยความกลัวที่เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้น....
คนผมบลอนด์ผ่อนลมหายใจอย่างยากเย็น หน้าคมค่อยๆ ซบลงที่ข้างแก้มของเธออย่างสงบ แต่เสียงหายใจหนักๆ เพื่อควบคุมตัวเองของเขาก็ยังทำให้ซอนเยใจสั่นอยู่ดี.. ทั้งคู่นิ่งงันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน กว่าที่จียงจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง...ซอนเยลุกขึ้นนั่งตามช้าๆ กระเถิบไปชิดขอบเตียงทันที ทำได้เพียงมองชายหนุ่มที่ถอนใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า
“พี่ขอโทษ...”
แค่ประโยคเดียวที่หลุดออกมา ก่อนที่คนพูดจะถอนใจซ้ำอีกครั้ง ซอนเยมองร่างโปร่งที่ดูจะควบคุมตัวเองได้แล้วก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบออกมาบ้าง
“พี่จี...อย่าทำแบบนี้อีกนะคะ...”
จียงไม่ตอบ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ ซอนเยสูดหายใจลึก...รวบรวมความกล้าเพื่อพูดต่อไป
“ชั้นรู้ว่า...พี่ไม่ได้ตั้งใจ...แต่ชั้นก็อยากให้เรา...ระวังให้มากกว่านี้ ชั้นรู้ว่าพี่คงไม่อยากแต่งงานกับคนที่พี่ไม่ได้ชอบแบบชั้น เพราะฉะนั้นเราน่าจะ..”
“เมื่อกี้...พี่ตั้งใจ...”
จียงเอ่ยขัดขึ้นมากลางคัน ชายหนุ่มหันมามองซอนเยที่ตาเบิกกว้างก่อนจะพูดต่อเรียบๆ...
“ต่อไป...อย่ามาอยู่ใกล้พี่อีกนะ...อยู่ห่างๆพี่ไว้....”
“.......................”
“พี่กลัวพี่จะ....ชอบเธอขึ้นมาจริงๆ....”
*
*
*
*
กล้องดูดาวรูปร่างแปลกๆ ที่ตั้งอยู่บนระเบียงห้องถูกหมุนไปหมุนมาโดยเด็กสาวร่างผอมบางที่อยู่ในชุดนอนตัวโคร่ง ลีซอนมีก้มลงเช็กกล้องด้วยท่าทางคล่องแคล่วราวกับมืออาชีพ แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุขตลอดเวลา ทำให้คนที่ยืนมองมาจากในห้องขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"ดึกดื่นป่านนี้...ทำอะไรของมันเนี่ย..."
ซึงรีพึมพำพร้อมกับเดินไปที่ระเบียงห้อง เขาวางกาแฟลงบนขอบระเบียงแล้วหันมามองร่างเล็กที่ง่วนอยู่กับการจัดกล้องโดยไม่สนใจเขาเลยสักนิดเดียว ไม่นานนักเด็กสาวก็ร้องออกมาอย่างดีใจ
"เสร็จแล้ว ทีนี้แหละ...เจอแน่ๆ!!"
"เจออะไร"
ซึงรีถามอย่างงวยงง ลีซอนมียิ้มก่อนจะตอบอย่างภาคภูมิ
"ยู.เอฟ.โอ!!!!"
"ยูเอฟโอ?? มนุษย์ต่างดาวน่ะเหรอ?? เธอคิดว่าจะเจอยูเอฟโอด้วยไอ้กล้องก๊องแก๊งนี่เนี่ยนะ?"
"ก๊องแก๊งบ้าอะไร อันนี้ชั้นอุตส่าห์ขโมย...." ซอนมีเบรกกึกเมื่อเห็นแววตาจับผิดของซึงรี เด็กสาวรีบแก้คำพูดใหม่อย่างรวดเร็ว "ขอยืมมาจากห้องแล็บโรงเรียนเลยนะเนี่ย~"
"แล้วรู้ได้ไงว่าจานบินมันจะร่อนมาโชว์ตัวให้เธอดูวันนี้"
ซึงรีถามพร้อมกับหันไปจิบกาแฟต่อ เด็กสาวยิ้มพร้อมกับยืดตัวนิดๆ
"ชั้นมีซิกส์เซนส์ไง ชั้นเป็นยานลูก ย่อมติดต่อกับยานแม่ได้อยู่แล้ว~~"
"อาการหนักจริงๆ"
ซึงรีว่าพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ซอนมีหน้าบึ้งทันที
"ถึงไม่เชื่อก็ห้ามลบหลู่นะ ยูเอฟโอน่ะมีจริง ไม่เชื่อก็ถามแมงโก้ดูสิ"
ร่างบางว่าพร้อมกับแกล้งจับเจ้าแมวขนปุยยื่นไปใส่หน้าเขา ซึงรีผงะหนีโดยอัตโนมัติ อาการถอยกรูดของคนตัวสูงทำให้ซอนมียิ่งได้ใจ เด็กสาวจับแมงโก้ไล่ตามเขาไปรอบห้อง
"อย่าเอามันมาใกล้ชั้น เดี๋ยวขนมันติด!!"
ซึงรีแว้ดเสียงเขียว ตายังจ้องแมวน้อยไม่กะพริบ ซอนมีหัวเราะในคอ
"จะกลัวอะไรกะอีแค่แมวตัวเล็กๆ เล่า....มามะ มาจุ๊บแมงโก้ทีนึงสิ..."
"ยัยเด็กบ้า เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"
ขาดคำโวยวายของซึงรี ซอนมีก็โยนเจ้าตัวขนปุยเข้าหาเขาแบบทันใจ เสียงเล็บแมวข่วนหน้าของเด็กหนุ่มดังถนัดชัดเจนไปทั้งห้อง ทำเอาคนโยนถึงกับยืนอ้าปากค้าง...
"แมว....แมวมันข่วนหน้าชั้นนนน!!"
"ขะ...ขอโทษ ToT"
ซอนมีพูดเสียงอ่อย เด็กสาวรีบเข้าไปชะเง้อชะแง้ดูแผลที่หน้าของซึงรีก่อนจะดึงร่างสูงมานั่งที่เตียงลายประหลาดของเธอ ซึงรียกหลังมือขึ้นเช็ดแผล ถึงจะไม่มีเลือดติดมาด้วย แต่มันก็ทำให้แสบอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน ซอนมีเดินกลับมานั่งลงบนเตียงข้างๆ เขา ทำให้เด็กหนุ่มมองอย่างระแวง...
"อะไรอีก"
"ทำแผลไง..."
"ไม่ต้อ...อ๊ากกกกกกกกกกก!!"
ซึงรีปฏิเสธยังไม่ทันขาดคำก็ต้องแหกปากออกมาดังลั่นเพราะเจ้าตัวแสบกดสำลีชุ่มแอลกอฮอล์ลงมาบนแผลของเขา ร่างสูงของชายหนุ่มดิ้นพราดๆ น้ำตารื้นขึ้นมาทันทีด้วยความแสบ ซอนมีทำตาโต
"ร้องไห้ด้วยอ่ะ โอ๋ๆนะโอ๋ๆ ตัวโตเท่าควายแล้ว แผลก็แค่นี้เอง อย่าทำเป็นใจเสาะสิ"
"ลองมาโดนแบบชั้นบ้างมั้ยล่ะจะได้รู้ว่า...อ๊ากกกกกกก!!!"
ซึงรีร้องออกมาอีกรอบเพราะซอนมีแกล้งกดสำลีลงมาแรงๆ ร่างบางแยกเขี้ยวใส่อย่างข่มขู่
"หุบปากแล้วอยู่เฉยๆ เดี๋ยวก็ป้ายใส่ตาซะหรอก"
ไม่พูดเปล่า เด็กสาวยังแกล้งยกสำลีขึ้นขู่ ทำให้ซึงรีได้แต่เงียบตามคำสั่งของเธอ ซอนมีทำแผลให้เขาไปเรื่อยโดยไม่พูดอะไรต่อเหมือนกัน ความเงียบที่ผิดปกตินั้นทำให้ซึงรีมีโอกาสได้มองคนตรงหน้าเต็มตาเป็นครั้งแรก เขาค่อยๆ คลายยิ้มออกมานิดๆ โดยไม่รู้ตัว ซอนมีเงยหน้ามามองเขาแล้วถามเสียงเขียว
"ยิ้มไร??"
"เปล่านี่.."
ซึงรีแก้ตัวหน้าตาเฉยพร้อมกับเสมองไปทางอื่น ซอนมีป้ายสำลีกับทิงเจอร์พลางบ่นงึมงำ...
"อยู่ดีๆ ก็ยิ้มคนเดียว...บ้าหรือเปล่าเนี่ย..."
*
*
*
*
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ร่างบางของคิมยูบินค่อยๆ แทรกตัวเข้ามาภายใน หญิงสาวเดินไปหยุดที่ขอบเตียง ที่ตอนนี้บนเตียง....กำลังมีคนหลับสนิทด้วยพิษไข้อยู่หนึ่งคน...
ยูบินวางถ้วยข้าวต้มลงที่หัวเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปอังหน้าผากเขา...รู้สึกได้ถึงไอร้อนที่ยังคงอยู่แต่ก็ลดลงไปเยอะ หญิงสาวยิ้มบางๆ ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้เตียงอีกนิดเพื่อที่จะดึงหมอนให้เขา แต่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างสูงขยับตัวพอดี ทำให้ยูบินที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ข้างเตียงเซลงไปนอนทับเขาเต็มตัว ท็อปมองใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วกะพริบตาถี่ๆ
“ขะ...ขอโทษค่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ....”
ยูบินดีดตัวขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ท็อปมองใบหน้าแดงก่ำของเธอแต่ไม่พูดอะไร ชายหนุ่มมองเลยไปที่ข้าวต้มที่ส่งกลิ่นหอมฉุยอยู่ตรงหัวเตียง ยูบินมองตามสายตาเขาแล้วรีบเสนอทันที....
“ข้าวต้มสมุนไพร ชั้นให้เพื่อนทำให้น่ะค่ะ...พี่ท็อปหิวมั้ยคะ....กินข้าวก่อนนะจะได้กินยา”
ถามไปแล้วคนผิวแทนก็ได้แต่ยืนลุ้น...ชเวซึงฮยอนมองถ้วยข้าวต้มแล้วมองเธอ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง ยูบินคลายยิ้มเต็มหน้า หญิงสาวเดินไปหยิบถ้วยข้าวต้มมานั่งข้างเตียงก่อนจะตักขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วส่งช้อนมารอที่ปากของเขา....ท็อปมองข้าวต้มในช้อนแล้วค่อยๆ รับป้อนแต่โดยดี ทำให้คนป้อนยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก
“อีกคำนะคะ...”
ยูบินเอ่ยเบาๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ท็อปไม่พูดหรือแสดงสีหน้าอะไรแต่ก็ยอมรับป้อนต่อไป...คำแล้วคำเล่า...ยูบินยิ้มอย่างมีความสุข โดยไม่รู้ว่าตาคมๆของท็อปมันชำเลืองมาที่เธอแวบหนึ่ง และพอเห็นรอยยิ้มแบบนั้น มันก็ทำให้ร่างสูงถึงกับสำลัก...
“แค่กๆ...”
“พี่ท็อป!! ร้อนมั้ยคะ ชั้นขอโทษจริงๆค่ะ ชั้นขอโทษ”
ยูบินลนลานหาผ้ามาเช็ดคางที่เปื้อนข้าวต้มของเขา ท็อปเบือนหน้าหนี ตัดบทเสียงเรียบ
“ชั้นอิ่มแล้ว”
“งั้นก็กินยาก่อนนะคะ จะได้นอนพัก...”
ชเวซึงฮยอนทำตามคำขอของภรรยาอย่างรวดเร็ว ไม่นานนักร่างสูงก็กลับไปนอนเหยียดยาวบนเตียงเช่นเดิม ยูบินดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเขา ประโยคเดิมๆ ดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ไฟจะดับลง...
“ฝันดีนะคะ....”
ไม่มีคำตอบใดๆ กลับมาเช่นเคย....แต่ยูบินก็ยังรู้สึกดีที่ได้พูด ร่างบางถือถ้วยข้าวต้มเดินออกไปข้างนอก เสียงประตูถูกปิดลง พร้อมกับเสียงถอนหายใจหนักๆ ของคนภายในห้อง....
คนบนเตียง....ที่ยังข่มตาให้หลับไม่ลง...
และไม่รู้ว่าคืนนี้...ฤทธิ์ของยาจะทำให้เขาหลับลงได้ไหม....
*
*
*
*
*
กลับมาพร้อมคอม (ที่ซ่อมแล้ว) การบ้าน (มหาศาล) และความฟิน (ขั้นสูงสุด)
รอคอยมา 4 ปี ในที่สุดวอนแบงก็จะได้เจอกันแล้ว T_______T อย่างที่รู้กันค่ะ 3 มิ.ย. นี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ ToT
ความคิดเห็น