[BB+WG+SJ] Nervous Love [จบแล้ว]

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 : อดีตของแดซอง // kill me Please...

“เซอร์ไพรส์!”

 

เสียงหวานๆที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้แดซองถึงกับสะดุ้งโหยง ร่างสูงละสายตาจากผืนน้ำเบื้องหน้ามาหาเจ้าของเสียงทันที..

 

หญิงสาวผมสีแดง..ผู้เป็นเจ้าของรอยยิ้มอันสว่างสดใสที่มีให้เขาเสมอ..ในมือของเธอถือเค้กที่แต่งหน้าเป็นรูปโดเรม่อนบิดๆเบี้ยวๆ..ปาร์คเยอึนส่งยิ้มกว้างให้เขาก่อนจะอวยพรออกมาเป็นชุด

 

“สุขสันต์วันเกิด คัง แดซอง! ขอให้นายตาโตขึ้นกว่านี้สักสิบเซน ขอให้นายหล่อขึ้นจนเท่าพี่โดมปกรณ์ลัม แล้วก็ขอให้..”

 

เยอึนพูดยังไม่ทันจบประโยค..ร่างสูงก็ตรงเข้ามากอดเธอเสียดื้อๆ ทำเอาหญิงสาวต้องเบี่ยงเค้กหลบตัวเขาอย่างหวงแหน แดซองกอดเธออยู่นานจนอีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ออก

 

“แดซอง..พอได้แล้ว ชั้นหายใจไม่ออกแล้ว TT”

 

“แล้วก็ขอให้..ชั้นมีเธออยู่ข้างๆ แบบนี้ไปตลอดชีวิต”

 

ประโยคนั้นดังขึ้นพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดหูของเยอึน ทำเอาหญิงสาวถึงกับหน้าแดงด้วยความเขิน

 

“ไม่ต้องมาเนียนทำซึ้งเลยแดซอง จะเป่าไม่เป่าเค้กน่ะ ไม่เป่าจะโยนทิ้งน้ำแล้วนะ”

 

 “จริงๆนะ..ชั้นอยากให้มันเป็นแบบนั้นจริงๆ..”

 

แดซองพูดเสียงเศร้า..สีหน้าของเขาตอนนี้ดูไม่ดีเลยสักนิด..แต่คนที่ไม่เห็นอย่างเยอึนกลับคิดว่าเขาแค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง หญิงสาวขืนตัวออกเบาๆ ก่อนจะยื่นเค้กมาไว้ตรงหน้าเขา

 

“อธิษฐานแล้วก็เป่าซะ เร็วๆเลยด้วย เค้กนี่ชั้นอุตส่าห์ทำเองเลยนะ -*-”

 

“โอเคๆ..อธิษฐานก็ได้..เธอจะรีบไปไหนเนี่ย”

 

“น้ำตาเทียนมันหยดใส่โดเรม่อนชั้นหมดแล้วน่ะสิ รีบเป่าเลยเร็วๆเข้า”

 

เยอึนกระตุกแขนเสื้อแดซองเป็นเชิงเร่งรัด ชายหนุ่มทำหน้าย่นนิดหนึ่งแต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี ร่างสูงยกมือสองข้างมาประสานกันที่อกก่อนจะหลับตานิ่งอยู่เป็นนาน

 

“นี่จะอธิษฐานหรือจะคำนวณฟิสิกส์เนี่ย เทียนมันจะไหม้หมดแล้วนะแดซอง!”

 

“ฟู่ววววว~~”

 

ขาดคำของเยอึน แดซองก็เป่าเทียนให้ดับอย่างทันใจ พร้อมกับฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มๆของคนเจ้ากี้เจ้าการไปเสียฟอดใหญ่

 

“นะ..นี่..”

 

คนผมแดงยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเองอย่างตกใจ แดซองหัวเราะเบาๆ

 

“คนพูดมาก..โดนซะหน่อยจะได้สงบปากสงบคำบ้าง ^^”

 

“หนอยแน่!! คังแดซอง!!!”

 

เยอึนคำรามอย่างแค้นๆ นิ้วเรียวปาดเอาหน้าเค้กที่หวงนักหวงหนาขึ้นมาวิ่งไล่ป้ายหน้าอีกคนเป็นการใหญ่ 

 

เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทั้งคู่ดังลั่นไปทั่วผืนน้ำแห่งนั้น.. ก่อนจะค่อยๆ แว่วหายไปกับความมืดของรัตติกาล..

 

นั่นมันเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งสามปีแล้ว..

 

ปัจจุบันเหลือแค่เพียง..ร่างสูงที่กำลังนั่งเดียวดายอยู่ในห้องเพียงลำพัง..

 

ขอบตาของแดซองร้อนผ่าว..และไม่นานนัก น้ำตาที่คลออยู่ตรงนั้นก็หยดลงมา

 

หยดลงมาบนรูปคู่ของเขาและปาร์คเยอึน..

 

ก่อนที่ภาพในอดีต..จะย้อนกลับมาเล่นงานเขาอีกครั้งหนึ่ง..

 

“แดซอง เมื่อไหร่เธอจะพานายน้อยไปพบหาหมอเสียที ตอนนี้นายน้อยอาละวาดหนักเกินไป เรารับมือกันไม่ไหวแล้วนะ ไหนจะบริษัทที่วุ่นวายเพราะไม่มีคนบริหารอีก”

 

ประโยคคำถามปนร้องทุกข์จากพ่อบ้านอาวุโสทำให้แดซองถอนใจยาวออกมาอย่างกลัดกลุ้มไม่แพ้กัน

 

“เรื่องบริษัท..ผมคิดว่าจะให้หุ้นส่วนคนอื่นๆ ช่วยกันบิรหารไปก่อนน่ะครับ ส่วนเรื่องรักษา..ตอนนี้ผมติดต่อหมอที่อเมริกาไว้แล้วครับ..เหลือก็แต่นายน้อยจะตัดสินใจเท่านั้น..”

 

ประโยคท้ายๆ เบาลงเรื่อยๆ ตามจิตใจที่อ่อนล้าของคนพูด แดซองซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองก่อนจะถอนใจอีกเฮือกใหญ่

 

ไม่ว่าเหตุการณ์จะเป็นไปยังไง..เขาก็ต้องเจ็บปวดอยู่ดี..

 

ถ้าจียงไม่ยอมไปรักษา..เจ้านายที่เขาเคารพรักก็จะไม่มีวันหายจากอาการป่วยนี้..

 

แต่ถ้าจียงยอมไปรักษา..

 

เขาก็ต้องจากปาร์คเยอึนไป..

 

และหลังจากนั้นไม่นาน..แดซองก็ได้รู้ว่า..

 

สิ่งที่เขาต้องยอมเสียไป..คือผู้หญิงที่เขารักที่สุด

 

เขาต้องจากเธอไป..โดยไม่มีคำบอกลาสักคำ

 

มีเพียงการติตต่อทางโทรศัพท์แค่ครั้งเดียว..และประโยคเดียว

 

“ชั้นต้องไปทำงานที่อเมริกา..ไม่มีกำหนดกลับ..ขอโทษนะเยอึน..”

 

แดซองไม่กล้าพูดมากไปกว่านั้น..เพราะกลัวว่าหากได้ยินเสียงของเยอึนอีกแม้เพียงประโยคเดียว..เขาอาจจะต้องทิ้งจียงเพื่อกลับไปหาเธอก็ได้..

 

และด้วยเหตุผลเดียวกันนี้เอง แมสเสจคำถามเป็นร้อยที่ส่งมาจากเบอร์ของอีกคน..จึงไม่มีข้อความตอบรับจากเขาเลย..

 

แดซองไม่ได้เห็นหน้าเยอึนนานกว่าสามปี..จนกระทั่งเขาได้รับคำสั่งจากจียง ให้สืบหาประวัติของผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นของลีดงเฮ

 

“มินซอนเย” มีพี่สาวต่างมารดา ชื่อว่า “ปาร์คเยอึน”

 

ปาร์คเยอึน..

 

ผู้หญิงที่เขาคิดถึงมาตลอดสามปี..

 

“ชั้นต้องทำร้ายเธอไปอีกนานเท่าไหร่กัน..เยอึน..ยิ่งเธอเจ็บเท่าไหร่..ชั้นก็ยิ่งเจ็บมากกว่าเธอร้อยเท่า..เธอรู้บ้างมั้ย..”

 

*

*

*

 

“ไป๊!!!! ออกไปจากบ้านชั้น แล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกนะ ที่บ้านนี้ไม่ต้อนรับคนใจแตกอย่างแก!!!”

 

เสียงของคุณนายปาร์คดังลั่นแข่งกับเสียงร้องครืนครั่นของฟ้าฝนที่ใกล้จะตก ร่างเล็กในชุดเจ้าสาวเซถลาล้มลงที่บันไดหน้าบ้าน ตามด้วยเสื้อผ้าของเธอที่ถูกจับโยนออกมากระจัดกระจายเต็มไปหมด

 

“คุณน้าคะ..หนูขอโทษค่ะ..”

 

เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆ ไม่ใช่การร้องขอความเมตตา..หากแต่เป็นคำพูดที่ออกมาจากความรู้สึกของเธอจริงๆ..

 

เธอรู้ดีว่าการที่งานแต่งงานล่มครั้งนี้..ปาร์คจองซุกต้องเสียหายไปมากแค่ไหน..

 

เพราะเธอไม่กล้าหาญพอที่จะสู้..ทุกอย่างถึงได้พังลงไม่มีชิ้นดีอย่างนี้…

 

“คำขอโทษของแกมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว มินซอนเย ถ้าบ้านหลังนี้ต้องตกไปเป็นของคนอื่น..รู้ไว้ด้วยว่ามันเป็นเพราะแกคนเดียว!”

 

คุณนายปาร์คเน้นเสียงหนักก่อนจะสะบัดหน้าเดินหายเข้าไปในบ้าน..ซอนเยกลืนก้อนสะอื้นลงไปในลำคออย่างยากเย็น..เธอมองกองเสื้อผ้าของตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะเดินผ่านมันไปทั้งน้ำตา..

 

ท่ามกลางรถราที่วิ่งกันขวักไขว่บนถนนยามดึก..แทบจะไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่า..ที่ข้างถนนนั้น..ยังมีร่างเล็กในชุดเจ้าสาวที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย..ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน..ไม่รู้จะหยุดอยู่ที่ใด..

 

เธอไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วจริงๆ..

 

ฝนที่เคยโปรยบางๆ เริ่มหนาเม็ดขึ้นทุกที..และไม่นานนัก มันก็เทลงมาห่าใหญ่..

 

ในที่สุด..ซอนเยต้องหยุดเดิน เพราะชุดเจ้าสาวที่ใส่อยู่มันชุ่มน้ำจนหนักเกินที่จะฝืนเดินต่อไปได้แล้ว ร่างเล็กพยายามนั่งลงที่ฟุตปาทอย่างยากลำบาก..

 

แล้วน้ำตาบ้านี่..เมื่อไหร่จะหยุดไหลเสียทีนะ..

 

มันไหลแข่งกับสายฝนอย่างไม่ยอมแพ้เอาซะเลย..จนตอนนี้เธอเองยังแยกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าอะไรที่เป็นฝน..อะไรที่เป็นน้ำตาของตัวเอง..

 

ตอนนี้..เจ็บปวดไปหมดทั้งกายและใจ..

 

แวบหนึ่งในห้วงความคิดของซอนเย..มันร่ำร้องอยากจะตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด..

 

อยากจะทิ้งมันไปให้พ้นๆ..กับร่างกายที่สกปรกแบบนี้..

 

“จะเล่นมิวสิควีดิโออีกนานมั้ย”

 

เสียงทุ้มๆที่คุ้นหูทำให้ซอนเยต้องเงยหน้าขึ้นไปมองโดยอัตโนมัติ และพอได้เห็นว่าใครถือร่มอยู่ตรงหน้า..แววตาของเธอก็เปลี่ยนไปทันที

 

จียง..

 

“จะไปไหน?”

 

มือที่แข็งแรงราวกับคีมเหล็กนั่นจับแขนซอนเยไว้ทันทีที่เธอทำท่าจะก้าวขาหนี หญิงสาวดึงแขนตัวเองออกจากพันธนาการก่อนจะตอบเสียงแข็งกร้าว

 

“ไปไหนก็ได้..ที่ไม่มีนาย..”

 

“งั้นเธอก็คงต้องไปจากโลกนี้แล้วล่ะ เพราะว่าตราบใดที่เธอยังอยู่บนโลกใบนี้ ชั้นก็จะตามเธอไป..ทุกที่”

 

จียงย้ำคำสุดท้ายด้วยเสียงหนักๆ ซอนเยจ้องเขาอย่างคับแค้นใจ..

 

“เพื่ออะไร…นายทำอย่างนี้เพื่ออะไร ตอบชั้นหน่อยเถอะว่าทำเพื่ออะไร!!!!”

 

เสียงหวานๆนั้นดังขึ้นทุกทีตามแรงอารมณ์ จียงจ้องตากลมโตคู่นั้นนิ่ง..เรียวปากบางขยับช้าๆ แต่ทุกถ้อยคำที่เอ่ยออกมานั้นชัดเจน

 

“เธอไม่มีสิทธิ์มาตะคอกชั้น..”

 

“แต่นายมีสิทธิ์ที่จะทำได้ทุกอย่างอย่างนั้นสินะ นายมีสิทธิ์จะตะคอกชั้น ทำร้ายชั้น หรือแม้แต่จะฆ่าชั้น..นายมีสิทธิ์จะทำได้ใช่มั้ย เอาเลยซี..นายจะทำอะไรชั้นก็เชิญ..ไหนล่ะมีด..ไหนล่ะปืน..เอามาซี! เอามาเลย! ฆ่าชั้นให้มันตายๆ ไปเลย!!”

 

“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ!”

 

จียงตะคอกเสียงดังกว่าเดิมด้วยความโมโห มือแกร่งบีบข้อมือเล็กแน่นจนอีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ แต่ตาคู่นั้นก็ยังจ้องเขาอย่างไม่ยอมละลดเลยสักนิด

 

กล้ามากที่เถียงชั้นแบบนี้..มินซอนเย..

 

เธอจะกล้าเกินไปแล้ว..

 

“มากับชั้น..แล้วก็อย่าพูดมากอีก..ถ้าไม่อยากให้คลิปเมื่อคืนวานนี้เข้าไปอยู่ในอินเทอร์เน็ต แต่ก่อนที่คนทั่วโลกจะได้เห็น ชั้นจะส่งให้แม่เลี้ยงของเธอ พี่สาวของเธอ แล้วก็ไอ้ดงเฮดูกันให้หมดซะก่อน..จะเอาแบบนั้นมั้ยล่ะ???”

 

จียงขู่ในขณะที่สายตาคมกริบคู่นั้นก็จ้องซอนเยเขม็ง..ในแววตาของเขาบอกซอนเยได้ชัดเจนว่า..นี่ไม่ใช่แค่คำขู่แน่

 

ถ้าเธอไม่ยอมไปกับเขา..เขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

 

“นายมัน…เลว..เลวที่สุด..”

 

ซอนเยไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาได้อีกแล้ว..

 

สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำกับเธอ..มันเกินกว่าที่คำว่า “เลว” จะนิยามได้หมด

 

“ชั้นเลวกว่าที่เธอคิดเยอะ..”

 

จียงตอบรับหน้าเรียบเฉย มือแกร่งฉุดร่างเล็กให้ตามมา..แต่เธอก็ขืนตัวไว้อยู่ดี..

 

“ฆ่าชั้นเถอะ..ขอร้อง..”

 

ดวงตาที่เคลือบคลอไปด้วยหยาดน้ำมองมาที่จียงอย่างเว้าวอน.. ขณะที่แววตาว่างเปล่าของชายหนุ่มกระตุกวูบหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดนั้น..

 

“ฆ่าชั้นเลยเถอะ..ชั้นอยากตาย..ฆ่าชั้นที..”

 

ประโยคที่จียงได้ยินตอนนี้มันช่างสั่นเครือ..สั่นเสียจนชายหนุ่มวูบไหวไปกับมันอย่างช่วยไม่ได้..

 

“เธอยังตายไม่ได้..ตราบใดที่ชั้น..”

 

ตาคมประสานกับสายตาคู่นั้นแวบหนึ่งก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี..

 

“ยังไม่อนุญาต..”

 

*

*

*

 

ตอนนี้ยาวเป็นพิเศษ (มั้ย?) ^__________________^  

 

ร่วมฉลองวันเกิดแดซองโดยเฉพาะค่ะ แม้ครึ่งหลังจะเป็นจีเยล้วนๆก็ตาม 555+

 

สุขสันต์วันเกิด “Smile Angel” ค่ะ ขอให้แด้น่ารักอย่างนี้ตลอดไปนะ ^^

 

 

 

 

 

 

 

เปาลิม. ดูรูปนี้แล้วยิ่งคิดถึง “DaeEun”  T____T