ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 ยังไม่พอใจ?
เวลาเดียวกัน บนดาดฟ้าของโรงเรียน
ยูบินนั่งหน้างออยู่บนพื้นดาดฟ้า ลมแรงๆ ที่พัดมาทำให้ผมสีแดงของเธอปลิวสยาย ท็อปนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะทิ้งถุงขนมลงตรงหน้าด้วยใบหน้ากวนๆ
“อ่ะ..อาหารเที่ยง”
“ชั้นจะไปโรงอาหาร”
ยูบินขัดอย่างไม่พอใจ ท็อปยักไหล่ หยิบขนมปังขึ้นมากัดกินอย่างไม่แคร์
“อยากลงก็ลงไปซี ถ้าเธออยากให้ความลับมันรั่วน่ะนะ”
ยูบินกัดปากแน่น..ขู่...ขู่อีกแล้ว...กะอีแค่รอยคิสมาร์คนี่ ขู่ได้ขู่ดีนักนะ..
“กินสิ ขนมนี่อร่อยนะ”
ท็อปพูดยิ้มๆ คนผมแดงพ่นลมหายใจพรืด มองเศษขนมปังที่เปื้อนปากเขาแล้วขมวดคิ้ว
“นี่...ขนมอะไร”
“ขนมปังไส้ถั่วแดง”
คำตอบที่ไม่ได้สนใจอะไรนั้นทำให้ยูบินนิ่งอึ้ง หัวใจเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้
“ขนมปัง...ไส้ถั่วแดง...”
“ก็ใช่น่ะสิ ลองกินดูแล้วเธอจะติดใจ”
ท็อปพูดพลางใช้มือผลักถุงขนมเข้าไปหา ยูบินกัดปากนิดๆ ยอมแกะขนมปังออกมากินแต่โดยดี ทั้งที่มือสั่นจนแทบจะบังคับไม่อยู่
เขายังชอบกินมันอยู่เหรอ...
ขนมปังไส้ถั่วแดง...เขาไม่ได้ลืมมันใช่มั้ย...
“ทำไมนายชอบกินขนมปังไส้ถั่วแดงล่ะ”
ยูบินถามเสียงสั่นนิดๆ ท็อปเลิกคิ้ว กัดขนมปังคำสุดท้ายแล้วดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว
“มันไม่มีอะไรให้กิน แถวบ้านชั้นมีแต่ร้านนี้แหละที่อร่อยที่สุด”
คำตอบง่ายๆ นั้นทำให้หัวใจที่เคยพองโตอยู่เมื่อครู่วูบลงทันที ยูบินถอนใจ กินขนมปังต่อไปเงียบๆ ไม่พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มมองผมสีแดงที่สยายมาปรกหน้าปรกตาเธอแล้วส่ายหัว
“น่ารำคาญชะมัด”
ท็อปบ่นพึมพำแล้วดึงหญิงสาวให้หันหลังให้เขา ยูบินขืนตัวนิดๆ อย่างตกใจ
“นายจะทำอะไรน่ะ”
“ก็จะรวบผมให้ไง เห็นแล้วมันรำคาญตา”
“ไม่ต้อง ชั้นไม่ชอบ!!”
ยูบินโวยวายพลางดิ้นอย่างดื้อดึง ท็อปรวบตัวเธอเอาไว้แล้วล้วงยางในกระเป๋าขึ้นมาพยายามมัดผม แต่ยูบินดิ้นรนขัดขืนอย่างไม่ยอมแพ้ หญิงสาวชักศอกใส่ท้องท็อปเต็มแรงจนชายหนุ่มต้องปล่อยตัวเธอลงไปนอนจุก
“หน็อย...ยัยดำ!!”
ยูบินลุกขึ้นวิ่งหนีทันที แต่ยังไม่ทันถึงประตูก็ถูกท็อปกระโจนเข้ารวบตัวเธอจนล้มลงไปทั้งคู่ คนผิวแทนนอนหายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อย ท็อปที่คร่อมตัวเธออยู่มองคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว
“แค่จะมัดผมให้แค่นี้ทำเป็นโวยวาย เธอนี่มันน่า...”
“น่าอะไร!”
ยูบินแว้ดใส่เขาด้วยสีหน้าหวาดระแวงทันที ท็อปยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่อย่างเหนือกว่า
“เธอคิดว่าชั้นจะทำอะไรเธอล่ะ...ฮึ?”
ใบหน้าคมว่าพลางโน้มเข้ามาใกล้จนจมูกชนกัน ลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดใบหน้าอยู่ทำให้ยูบินเริ่มจะหายใจไม่ทั่วท้อง ตาคมจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอราวกับจะสะกดให้ตัวแข็งไปหมดไม่มีผิด
ขัดขืนสิ...คิมยูบิน...
อย่าปล่อยให้เขาควบคุมเธออย่างนี้ได้มั้ย...
ดวงตาคมมองต่ำลงไปที่เรียวปากบางนั่น... ที่เมื่อตอนเช้าเขาได้สัมผัสมันมาเพียงแค่ผิวเผิน.. เพราะไม่อยากให้สติของตัวเองมันเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้...
แต่ตอนนี้...ดูเหมือนสัมผัสแค่นั้นจะไม่พอ...
ใบหน้าคมนั้นขยับเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที แต่ยูบินก็ไม่รู้ว่าทำไม....ร่างกายของเธอถึงได้แข็งทื่อไปหมดแบบนี้ หรือจะเป็นเพราะดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั่น...ที่เธอเผลอไปสบตาเข้า..แล้วก็หันหน้าหนีไม่ออก...
แค่นิดเดียว..เท่านั้น...
“ปึง!!!!!!!”
เสียงประตูเหล็กที่ถูกกระแทกจนเปิดออกอย่างแรงทำให้ยูบินดึงสติกลับคืนมาได้สำเร็จ เธอรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดดันอกเขาออกได้ในที่สุด ทั้งคู่สบตากันครู่หนึ่งด้วยอารมณ์ที่สั่นหวิวก่อนจะหันไปมองต้นเสียงเมื่อครู่นี้ แล้วสีหน้าของยูบินก็เปลี่ยนไปทันที...
“แทคยอน...”
เด็กหนุ่มที่เคยมีใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ดวงตากำลังวาวโรจน์ด้วยความโกรธปะปนกับความผิดหวังที่สื่อออกมาจนยูบินสัมผัสได้ หญิงสาวหันไปมองหน้าท็อปแล้วยิ่งใจเสียเข้าไปใหญ่ เพราะเขากำลังยิ้มอย่างท้าทายน้องชายเสียเหลือเกิน
“พี่ทำอะไรพี่ยูบิน!!”
แทคยอนตวาดลั่น ร่างสูงถลันเข้าไปขยุ้มคอเสื้อพี่ชายจนกระดุมเสื้อนักเรียนของท็อปหลุดกระจาย ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจ้องน้องชายอย่างไม่สะทกสะท้าน
“แกคิดว่าชั้นทำอะไรได้บ้างล่ะ ชั้นก็ทำอย่างที่แกคิดนั่นแหละ”
“เลว!!!!”
คำตะโกนด่าที่ดังก้องไปทั้งดาดฟ้านั้นตามมาด้วยหมัดหนักๆ ที่กระแทกเข้าใบหน้าท็อปจนชายหนุ่มกระเด็นลงไปกองกับพื้น ยูบินเม้มปากแน่น มองท็อปสะบัดหัวไปมาอย่างมึนๆ ก่อนจะยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปากออกแล้วหัวเราะ
“อะไรวะ แค่จูบแค่นี้ถึงกับต่อยเลยเหรอ นี่ถ้าชั้นทำมากว่านั้น...แกไม่ฆ่าชั้นเลยรึไง?”
“หุบปากของพี่ไปเลยนะ!!!”
แทคยอนตวาดลั่นอย่างสุดทน ในขณะที่ยูบินเม้มปากแน่นขึ้นทุกทีจนรู้สึกเจ็บไปหมด...
ขอร้องล่ะ...
อย่าเอาเรื่องที่ทำกับเธอ ไปเป็นข้อต่อรองในเกมส์นี้ได้มั้ย...
มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าท่าทางดีๆเมื่อกี้ของเขานั้น..เป็นแค่การเสแสร้งแกล้งทำ..
“ชั้นจะไม่หยุดจนกว่าจะบอกให้แกสำนึกได้สักทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นของชั้น ได้ยินมั้ยว่าของชั้น แกไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง!!”
“พี่ยูบินไม่ใช่ของใคร พี่หยุดปากพล่อยสักทีเถอะ!”
แทคยอนเถียงเสียงดังลั่นอย่างไม่เชื่อ ท็อปยิ้มเยาะอีกครั้งอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“งั้นก็ลองถามเจ้าตัวดูสิว่า...เค้าเป็นของใคร…”
ท็อปพูดขณะที่หันไปมองหน้ายูบินด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย แทคยอนหันไปมองเธอเช่นกัน แต่แววตานั้นเต็มไปด้วยคำถามอย่างมากมาย...
“พี่ยูบินครับ...”
ยูบินเม้มปากแน่นขึ้นอีก มองดวงตาข่มขู่ของท็อปอย่างแค้นใจ เพราะแววตานั้นมันเหมือนกับกำลังจะบีบคั้นเธอให้พูดในสิ่งที่เขาต้องการ ถ้าไม่ทำตาม...ความลับนั้นก็จะแตก...
นี่สินะ...เป้าหมายที่แท้จริง...
เอาใจใส่เธอ ทำดีกับเธอทุกอย่าง...ก็เพื่อสิ่งนี้เอง...
คิดผิดจริงๆ คิม ยูบิน..
“พี่ยูบิน..”
“แทค..กลับไปเถอะ”
ยูบินแข็งใจพูดโดยไม่มองหน้าเขา แทคยอนยืนอึ้งอย่างคนหัวใจสลาย
“ไม่จริง...ผมไม่เชื่อ..”
“ชั้นขอร้อง..กลับไปเถอะนะ..”
แทคยอนมองหน้ายูบินนิ่ง ขอบตาร้อนผ่าวเหมือนน้ำตาจะไหล ชายหนุ่มก้มหน้าลงก่อนจะเดินจากไปอย่างเจ็บปวด เสียงประตูปิดลงดังกังวานไปทั้งดาดฟ้า ท็อปยิ้มออกมาอย่างพอใจ แต่เมื่อหันมาสบสายตาโกรธแค้นของยูบินแล้วเขาก็ต้องชะงักไปครู่หนึ่ง..
“สะใจหรือยัง...”
คนผิวแทนถามเสียงเรียบเฉย ดวงตาที่ประสานกับท็อปนั้นซ่อนความเสียใจเอาไว้แทบจะไม่มิด...
“ถ้าพอใจแล้ว..ก็เลิกยุ่งกับชีวิตชั้นซะที”
เชียร์ลีดเดอร์คนสวยพูดจบก็เดินออกไปโดยไม่รอฟังคำตอบจากเขาเลยสักนิด และทันทีที่หันหลังให้เขา ดวงตาคมก็ปล่อยให้น้ำตาหยดออกมาอย่างเกินจะระงับได้ ท็อปมองตามร่างนั้นจนลับสายตาจึงถอนใจออกมาเบาๆ..
“ยังเลยยูบิน...ชั้นยังไม่พอใจ..ไม่เลยสักนิด...”
*
*
*
ดึกมากแล้ว..
ร่างสูงในชุดนอนสีขรึมนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงผ้าใบกลางสนามหญ้า ตาคมมองท้องฟ้าสีดำสนิทผ่านเลนส์แว่นด้วยสายตาเหม่อลอย...
วันนี้บ้านเหงากว่าที่เคย..จากปกติที่เหงามากอยู่แล้ว เพราะมีแค่เขากับแทคยอนสองคน แต่วันนี้กลับเหลือแค่เขาคนเดียว..และมันก็คงเป็นอย่างนี้ไปอีกนาน จนกว่า...แทคยอนจะตัดใจจากยูบินเสียที...
ตัดใจเหรอ...
เพียงแค่ชื่อผู้หญิงคนนั้นลอยเข้ามาในสมอง รสสัมผัสนุ่มๆ ที่ริมฝีปาก ก็เริ่มจะชัดขึ้นมาอีกแล้ว...
ท็อปสะบัดหน้าแรงๆ ไล่ความคิดไปจากสมอง ร่างสูงยันกายขึ้นนั่งก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์ที่เขาใช้โทรหายูบินทั้งวันแต่ไม่ติด ที่โทรก็เพราะโมโหที่อีกคนกลับก่อนโดยไม่รอเขาตามคำสั่ง ซึ่งมันก็เป็นเพราะเรื่องบนดาดฟ้านั่นแหละ เพียงแต่เขาไม่อยากยอมรับเท่านั้นเองว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ
“ถึงยังไงเกมส์นี้ชั้นก็ต้องเป็นคนควบคุม เธอขัดขืนไม่ได้หรอกยูบิน”
ท็อปพึมพำเบาๆ ลุกขึ้นเดินไปกดโทรศัพท์บ้านเพื่อโทรหาเบอร์เดิมอีกหน และคราวนี้ก็เป็นอย่างที่คิด ปลายสายกดรับด้วยน้ำเสียงเย็นชาประจำตัว
“ฮัลโหล”
“หึ...ทีงี้ล่ะรับเร็วนักนะ ทำไมเบอร์ชั้นถึงไม่ยอมรับล่ะ”
“นาย...”
เสียงราบเรียบมีแววฉุนเฉียวขึ้นทันที แต่กลับทำให้คนยั่วโมโหยิ้มมุมปากอย่างพอใจ
“ถ้าเธอวาง ชั้นจะถือว่าเธอกลัวชั้น”
เสียงทุ้มกล่าวดักคออย่างรู้ทัน ปลายสายเงียบไปสนิท แต่ก็ไม่วางสายอย่างที่ตั้งใจไว้ อาการเงียบแต่ไม่วางนั้นทำให้ท็อปยิ้มกว้างขึ้นมาอีกนิดอย่างนึกสนุก
“วันนี้ทำไมหนีชั้นกลับก่อน ชั้นสั่งแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้รอชั้นมารับ”
“ไม่ได้หนี! ”
ปลายสายแหวขึ้นทันทีอย่างไว้ฟอร์ม ท็อปอมยิ้ม
“เหรออออ ~ ถ้าไม่ได้หนีแล้วกลับก่อนทำไม มีคดีอะไรติดตัวก็รู้อยู่ ยังกล้าจะสู้อีกเหรอ”
“นายเลิกเอาเรื่องบ้าๆ นั่นมาขู่ชั้นสักทีได้มั้ย! นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า!”
ยูบินพูดเสียงดังขึ้นอีก ร่างบางยันตัวขึ้นนั่งด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ น้ำเสียงที่ปิดอาการไม่มิดนั้นทำให้ปลายสายคาดเดาท่าทางออกได้ง่ายๆ เขาจึงเลือกที่จะยั่วเธอต่อไปอีกด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
“ไม่ได้ขู่แต่ทำจริง ถ้าพรุ่งนี้ชั้นไปที่คอนโดแล้วไม่เห็นเธอ เรื่องรอยที่คอเธอได้กลายเป็นข่าวฮอตแน่”
“นายจะประจานชั้นยังไงก็เชิญ ตั้งแต่วันที่สนามบาสวันนั้น...คนอื่นๆ ก็มองชั้นทุเรศพอแล้วล่ะ ถ้ามีเรื่องทุเรศกว่านี้เกิดขึ้นอีกก็คงไม่เป็นไร ต่อให้ชั้นจูบแทคยอนโชว์ต่อหน้าคนทั้งโรงเรียนทุกคนก็คงไม่สนใจหรอก! ”
“คิมยูบิน!”
อาการเรียกชื่อเธอเต็มยศนั้นทำให้ยูบินรู้ทันทีว่าเขาชักจะอารมณ์เสีย หญิงสาวจิกหมอนแน่นขึ้นก่อนจะพูดต่ออย่างรวดเร็ว
“ชั้นกับแทคยอนไม่มีอะไรต่อกันแล้ว นายก็ได้ตามที่นายต้องการแล้ว เพราะฉะนั้น...เลิกยุ่งกับชั้นเถอะ ชั้นขอร้อง! ”
หญิงสาวทำท่าจะตัดสายทันที แต่แล้วยูบินก็ต้องชะงักมือค้างไว้ในท่าเดิม เพราะประโยคต่อมาที่เยียบเย็นผิดปกติดังมาตามสายเสียก่อน...
“แล้วถ้าเรื่องนี้ไปถึงอาจารย์ชมรมเชียร์ลีดเดอร์ล่ะ เธอจะว่ายังไง ?”
คนผิวแทนนิ่งสนิท เรียวปากบางเม้มแน่นอยู่นานกว่าจะขยับออกมาได้เพียงคำเดียวแผ่วๆ..
“นี่นาย...”
“เรื่องฉาวๆแบบนี้สำหรับโรงเรียนอินซอง อาจารย์ไม่ยอมปล่อยไว้แน่ๆ เธอคงถูกไล่ออกจากชมรมเชียร์ และดีไม่ดี...อาจจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนเลยก็ได้...จริงมั้ย ?”
ยูบินเม้มปากแน่นขึ้น ไล่ออกเหรอ...
เขาจะทำกับเธอถึงขนาดให้ถูกไล่ออกเลยเหรอ...
“พรุ่งนี้เช้าเจอกันที่เดิม ห้ามหนีไปไหน หวังว่าเธอคงฉลาดพอที่จะเข้าใจ”
*
*
*
รีบมาอัพเพื่อสุขสันต์วันเกิดอิปู่เทมโป้ล่วงหน้า ก่อนจะลาไปแดดิ้นกับทีเซอร์ค่ะ (จะบ้าตายแล้วววว >< )
เดี๋ยวจะส่งคิมยูบินผูกโบว์ไป Right Now ที่คฤหาสน์เก้าสิบล้านของปู่นะคะ รอรับแล้วก็ดูแลดีๆ ด้วยล่ะ >_<
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น