ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 ส่วนหนึ่งของแผนการ
“ขนมปังไส้ถั่วแดงสองถุงครับ”
น้ำเสียงอันคุ้นเคยทำให้แม่ค้าวัยกลางคนเงยหน้ามามองลูกค้าขาประจำด้วยรอยยิ้ม คนที่จะมาซื้อขนมปังร้านเธอเวลาเช้าๆแบบนี้มีไม่กี่คนนัก และถ้ามาพร้อมกับเสียงรถและใบหน้าหล่อๆแบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวนี่แหละ..
“ทำไมวันนี้สั่งสองถุงล่ะจ๊ะ ทุกวันเห็นสั่งแค่ถุงเดียวนี่ เอาไปฝากใครหรือเปล่า”
ดวงตาคมภายใต้หมวกกันน็อกคล้ายจะมีรอยยิ้มแวบหนึ่งเมื่อได้ยินคำถามนั้น … และเมื่อคิดถึงใครบางคน..
“ต่อไปนี้คงต้องซื้อสองถุงทุกวันแล้วล่ะครับ”
“งั้นป้าแถมให้อีกถุงจ้ะ เผื่อสองคนจะกินไม่พอ”
หญิงวัยกลางคนว่าแล้วส่งถุงให้ยิ้มๆ ท็อปหัวเราะเบาๆ
“ขอบคุณครับ”
“ว่าแต่เมื่อไหร่จะกินขนมปังไส้อื่นบ้างล่ะ ป้าเห็นกินแต่ไส้ถั่วแดงมาหลายปีแล้วนะ”
คำถามต่อมาจากป้าผู้ใจดีทำให้ท็อปก้มลงมองถุงขนมปังในมือแล้วยิ้มบางๆ
“มีคนเคยเอามาให้ผมกินตั้งแต่เด็กๆน่ะครับ.. แต่พอวันนึง เค้าก็ไม่เอามาให้ผมกินอีก ผมก็เลยต้องมาหาซื้อกินเอง..อย่างนี้แหละครับ..”
*
*
*
*
“ตึก..ตึก..”
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นปูนดังก้องไปทั้งลานจอดรถของคอนโด ร่างผอมเพรียวในชุดเชียร์ลีดเดอร์ที่มีเสื้อกันหนาวทับไว้หยุดฝีเท้าลงที่ข้างรถของตัวเอง แต่ไม่ทันที่คิมยูบินจะได้เสียบกุญแจรถ เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นเสียก่อน
“หือ..วันนี้ใส่ชุดเรียบร้อยจังเลยนะ”
เจ้าของผิวสีแทนกำกุญแจรถแน่นขึ้น ท็อปหัวเราะเบาๆ กระโดดลงจาดรถไบค์คันใหญ่ของตัวเอง ก่อนจะเดินมาพิงรถมินิคูเปอร์อย่างยียวน
“กลัวใครเห็นเหรอ ว่ามันมีรอยอะไร..อยู่ตรงคอ..??”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ..”
“ต่อจากนี้ไม่ต้องเอารถไปแล้วนะ ชั้นจะไปส่งเธอเอง”
คำพูดเชิงบังคับนั้นทำให้ยูบินเม้มปากแน่นขึ้นอีก ฉับพลันนั้นเองเธอก็ไขกุญแจรถให้เปิดออก แต่แล้วท็อปก็เอื้อมมือมาจับมือเธอแล้วบีบแน่นอย่างขู่ๆ
“เธอจะไปกับชั้นดีๆ หรือจะให้ทุกคนในโรงเรียนรู้เรื่องเมื่อคืนนี้ เลือกเอา!”
*
*
*
“เฮ้ย..ใครซ้อนรถพี่ชเวมาอ่ะแก..??”
“นั่นมันยูบินไม่ใช่เหรอ..นี่คบกันจริงๆเหรอวะ”
“ไม่จริง ชั้นไม่เชื่อ ม่ายยยย TOT”
เสียงฮือฮาและสายตาที่ตื่นตะลึงของบรรดานักเรียนทำเอาคิมยูบินแทบจะมุดหน้าลงกับเบาะหนีอาย...แค่ต้องมานั่งไอ้รถซังกะบ๊วยนี่ให้ลมพัดหัวยุ่งเล่นๆ ก็อายพออยู่แล้ว นี่ยังต้องมานั่งซ้อนท้ายไอ้พี่ชเวเป้าสายตาของผู้หญิงทั้งโรงเรียนอีกเหรอ...
ยิ่งคิดใบหน้าสวยก็ยิ่งก้มต่ำลง...ต่ำลง..จนแทบจะกลืนหายไปกับเสื้อหนังตัวใหญ่ของท็อปเสียเดี๋ยวนั้น ชายหนุ่มเหลือบมองกระจกส่องหลังแล้วยิ้มอย่างรู้ทัน
“ก้มอะไรนักหนา ปกติชอบเดินหน้าเชิดไม่ใช่รึไง”
“มันเรื่องของชั้น”
คนผมแดงตอบลอดไรฟันอย่างแค้นๆ ท็อปหัวเราะลั่น จอดรถลงที่ใต้ร่มไม้ก่อนจะดึงหมวกกันน็อคออกจากหัว ชายหนุ่มสะบัดผมไปมาขณะที่คนซ้อนก็กระโดดลงจากรถแล้วเดินฉับๆหนีไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้~ ใครสั่งให้เธอเดินหนีชั้นน่ะฮะยัยดำ!”
คำด่าคำนี้ทำเอายูบินหยุดกึก หันมาจ้องหน้าคมด้วยสายตาเอาเรื่องทันที ท็อปตีหน้าเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร เขาคว้าข้อมือเรียวนั้นยึดไว้แล้วส่งยิ้มให้กวนๆ
“เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง”
“ไม่จำเป็น..”
“อย่าพูดมาก..มีเรื่องอะไรติดตัวก็น่าจะรู้อยู่”
คนตัวสูงงัดมุกเดิมออกมาใช้อีกตามเคย ยูบินขบฟันแน่น ปล่อยให้เขากึ่งลากกึ่งจูงฝ่าฝูงชนไปอย่างจำใจ ท็อปทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ทั้งที่จริงแล้วทุกคนมองมาที่ทั้งคู่อย่างสนใจกันทั้งนั้น
“อ่ะ..ถึงแล้ว..วันนี้เรียนอะไรบ้างเหรอ”
ท็อปถามหน้าตาเฉยโดยไม่ยอมปล่อยมือจากอีกฝ่าย แม้ว่ายูบินจะพยายามบิดออกสักเพียงใดก็ตาม นักเรียนทั้งในและนอกห้องต่างพากันมองมาที่ทั้งสองเป็นตาเดียว สาวผมแดงตอบเสียงกระชากด้วยความไม่พอใจ
“มันเรื่องอะไรของนาย!”
“คาบแรกเรียนภาษา คาบสองเรียนประวัติศาสตร์ คาบสามเรียนคณิต อืม..งั้นตอนเที่ยงเดี๋ยวมารับนะ”
ชายหนุ่มอ่านตารางเรียนที่รื้อออกมาจากกระเป๋าใบเท่ของเธอแล้วสรุปเองอย่างรวดเร็ว ยูบินเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ว่าไงนะ!!!”
“ต่อไปนี้เธอต้องไปกินข้าวกับชั้นทุกวัน ตอนเลิกชั้นก็จะมารับเธอทุกวัน โอเคมั้ย”
“ไม่โอเค! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน ทำไมต้องตามคุมชั้นเหมือนนักโทษแบบนี้ด้วย”
“ชั้นไม่ต้องการให้เธอไปวอแวกับใคร โดยเฉพาะ..น้องชายของชั้น”
ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบาในคำสุดท้าย แววตาที่โกรธาของยูบินถึงกับหม่นแสงลงทันที..
เป็นส่วนหนึ่งในแผนการ..งั้นสินะ...
“งั้นส่งแค่นี้แล้วกัน เจอกันตอนเที่ยงนะ”
ชายหนุ่มพูดแล้วคลี่ยิ้มหวานให้ แต่คนที่ได้รับรอยยิ้มกลับหันหนีเข้าห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึง ทว่ามือที่ยึดไว้ไม่ยอมปล่อยก็ทำให้เธอถูกดึงกลับมายืนที่ตำแหน่งเดิมอีกครั้ง ท็อปยิ้มนิดๆ โน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วกัดริมฝีปากล่างของเธอเบาๆ เหมือนกับว่ากำลังงับขนมเล่น..
ขนมหวานเสียด้วยสิ..
เสียงกรี๊ดดังขึ้นรอบบริเวณนั้นจนแสบแก้วหู แต่ตอนนี้ยูบินหูอื้อไปเสียแล้ว…
“ตั้งใจเรียนด้วยล่ะ..บินนี่..”
*
*
*
เที่ยงแล้ว..
อ๊กแทคยอนกระวีกระวาดลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงออดหมดเวลา ชานซองมองท่าทางเพื่อนอย่างสงสัย
“แทค ไปไหนน่ะ”
“ไปหาพี่ยูบิน”
แทคยอนตอบคำถามชานซองด้วยรอยยิ้ม มือแกร่งคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างร่าเริง ตอนนี้อาหารที่ซื้อมาฝากยูบินอยู่ในกระเป๋า เขาจะต้องไปหาเธอให้ทันก่อนที่เธอจะไปสั่งอาหารให้ได้
ร่างสูงวิ่งมาถึงหน้าห้องเรียนของยูบิน นักเรียนในห้องกำลังทยอยออกมาจากห้องกันแล้ว ชายหนุ่มมองไปรอบๆ อย่างร้อนใจ นี่อย่าบอกนะว่าเขามาช้าไปน่ะ....
“พี่ครับ...พี่ยูบินไปไหนเหรอ”
แทคยอนคว้ามือเพื่อนคนหนึ่งในห้องของยูบินมาถาม เด็กสาวทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเบา
“ไปแล้ว”
“ไปไหนล่ะครับ”
“ไปกับท็อป..”
*
*
*
แทคบินเบาๆ รับอัลบั้มใหม่ พักหลังมาคู่นี้มันแรงจริงๆ T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น