[BB+WG+SJ] Nervous Love [จบแล้ว]

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : มีด..

“ว่ายังไงนะ!!! ซอนเยหายไปงั้นเหรอ!!! มันหายไปไหน!!?”

 

พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะโผล่พ้นขอบฟ้า..เสียงคุณนายปาร์คที่ตะคอกลูกสาวก็ดังลั่นไปทั้งบ้านเสียแล้ว เยอึนได้แต่ก้มหน้านิ่งอย่างยอมรับผิด..

 

“หนูไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ หนูเป็นลม..พอตื่นมาก็หาซอนเยไม่เห็นแล้ว ประกาศหาที่ห้างก็ไม่เจอ แต่หนูแจ้งตำรวจแล้วนะคะ เค้ากำลังตามหาให้อยู่..”

 

เพียะ!!!!!

 

หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบประโยค ก็ถูกฝ่ามือหนักๆของแม่บังเกิดเกล้าฟาดเข้าเต็มแรงจนหน้าหัน คุณนายปาร์คชี้หน้าลูกสาวตัวสั่นเทิ้ม

 

“นี่แก..แกแจ้งตำรวจเหรอเยอึน! นี่แกโง่หรือแกล้งโง่กันแน่หา!! ถ้าทางเจ้าบ่าวเขารู้ว่าคนของเรามันหนีงานแต่ง เขายึดเงินชั้นคืนแน่!! รีบไปถอนแจ้งความเดี๋ยวนี้ก่อนที่เขาจะรู้ เร็วเข้า!!”

 

“ซอนเยไม่ได้หนีงานแต่งนะคะแม่! ที่เราควรจะเป็นห่วงที่สุดเวลานี้ก็คือความปลอดภัยของน้อง ไม่ใช่ทรัพย์สินเงินทองบ้าบออะไรนั่น!”

 

เยอึนเถียงผู้เป็นแม่อย่างเหลืออด..เธอน่ะใกล้จะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว ทั้งเป็นห่วงซอนเย..ทั้งเหนื่อยที่ต้องตามหาน้องมาทั้งคืน แต่แม่ของเธอกลับมาโวยวายเรื่องเงินปาวๆอยู่แบบนี้..จะเห็นแก่เงินไปถึงไหนกัน?

 

“นี่แกกล้าขึ้นเสียงกับชั้นเหรอเยอึน!! ”

 

“หนูจะโทรบอกดงเฮให้เลื่อนงานวันแต่งไปก่อน”

 

เยอึนพูดเสียงหนักแน่น มือเรียวกดโทรศัพท์โทรเข้าเบอร์ดงเฮอย่างรวดเร็ว แต่คุณนายปาร์คไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น หล่อนตรงเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากมือลูกสาวทันทีโดยไม่สนใจชุดอันรุ่มร่ามที่ตนเองใส่อยู่สักนิด

 

“แกจะทำบ้าอะไร! เอามือถือของแกมาให้ชั้นเดี๋ยวนี้นะ!”

 

“แม่คะ! ไม่เอานะ อย่าทำแบบนิ้สิ!”

 

เยอึนร้องออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ เธอพยายามดึงโทรศัพท์ออกจากมือของมารดา แต่มันก็ไม่ใชเรื่องง่ายเลย ทั้งคู่ยื้อยุดกันอยู่นาน จนกระทั่ง…

 

ตื๊ด..ตื๊ด…

 

เสียงข้อความเรียกเข้าดังขึ้นขัดจังหวะ..แรงสั่นจากโทรศัพท์ทำให้ทั้งคู่ชะงักกึก เยอึนพลิกหน้าจอหงายขึ้นก่อนจะร้องออกมาอย่างดีใจ

 

“ซอนเย!!!!”

 

หญิงสาวรีบแย่งมือถือมาเปิดข้อความนั้นอ่านทันที..

 

แต่เมื่ออ่านจบแล้ว..สีหน้าของเธอกลับไม่ดีขึ้นแม้แต่น้อย..

 

“เอามานี่ซิ!”

 

คุณนายปาร์คดึงมาอ่านบ้าง..หล่อนแสยะยิ้มก่อนจะแกล้งอ่านออกเสียงอย่างจงใจ

 

“ขอโทษนะคะที่ชั้นหนีไปโดยไม่บอกพี่ ไม่ต้องห่วงชั้นนะคะ ชั้นจะไปงานแต่งด้วยตัวของชั้นเอง..ไงล่ะเยอึน น้องสาวผู้หายตัวไปของแกน่ะ ที่แท้มันก็หนีไปจริงๆ เฮอะ! นี่คงสำนึกได้เลยจะกลับมาล่ะสิ”

 

เยอึนนิ่งไม่โต้ตอบแม่เหมือนเคย..ทั้งที่ยังคลางแคลงใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่หาย..

 

คนอย่างซอนเย..ไม่น่าจะทำแบบนี้นะ..

 

“เอาโทรศัพท์ของแกคืนไป แล้วก็ไปเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวจะไม่ทันพิธีเริ่ม อย่าลืมสิว่าแกก็ต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานนี้ด้วยเหมือนกัน”

 

คุณนายปาร์คสั่งเสียงเฉียบขาดก่อนจะเดินจากไป เยอึนมองตามแม่จนลับสายตาแล้วหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกอีกครั้ง..

 

“ทำไมซอนเยไม่รับสายนะ..”

 

*

*

*

 

“You raise me up~ So I can stand on mountains~   You raise me up~ to walk on stormy seas~”

 

 

เสียงเรียกเข้าที่คุ้นหูทำให้ร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อย..หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งของตนขึ้นช้าๆ พร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น..

 

“อึก..”

 

ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสแล่นไปทั่วร่างกายแค่เพียงวูบแรกที่ซอนเยได้สติ..ทั้งเจ็บแสบที่ข้อมือ..ข้อเท้า.. และปวดไปทุกส่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน..ทรมานจนแทบจะขยับตัวไม่ได้เสียด้วยซ้ำ…

 

“ตื่นสายอย่างนี้ทุกวันเลยหรือไง..มินซอนเย”

 

เสียงที่หลอกหลอนเธอมาทั้งคืนดังขึ้นใกล้ๆตัวอีกครั้ง ซอนเยมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก..ทั้งหวาดกลัว..ทั้งเจ็บแค้น..ปะปนกันจนเธอเองก็แยกมันไม่ได้เหมือนกัน..

 

หน้าตาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย..

 

ทำไม..สายตาถึงได้น่ากลัวขนาดนั้นก็ไม่รู้..

 

ทำไม..ต้องทำกับเธอถึงขนาดนั้น..

 

เธอก็ไม่รู้..

 

“ไม่ตอบ..หยิ่งซะด้วยสิ..”

 

จียงว่าพร้อมกับยกแขนขึ้นกอดอก ตาคู่คมมองหญิงสาวนิ่ง..

 

จากใบหน้าหวาน..ไล่ลงมาที่ซอกคอขาวซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยรอยแดงจากการกระทำของเขา..ต่ำลงมาเรื่อยจนถึงเนินอก..ซอนเยดึงผ้าห่มขึ้นปิดตัวทันทีอย่างหวาดระแวง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย..

 

ไม่มีประโยชน์ที่จะอ้อนวอนขออะไรจากผู้ชายคนนี้..

 

แค่มองตาเขา..ก็รู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้..

 

ไม่มีหัวใจ..

 

“ฉันปลดโซ่ให้เธอแล้ว รีบลุกขึ้น แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวซะ..”

 

ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบเฉย ซอนเยกำผ้าห่มแน่น..ปากบางขยับช้าๆ เปล่งคำพูดออกมาอย่างชัดเจน

 

“ไม่..”

 

“ว่ายังไงนะ?”

 

จียงชักสีหน้าทันที ตอนนี้ในสายตาเขา..ผู้หญิงคนนี้กำลังจงใจจะยั่วโมโห...

 

“ไม่มีทาง..”

 

เสียงหวานเปล่งออกมาอีกครั้งอย่างเจ็บแค้น..น้ำตาหยดนั้นของเธอ..ช่างไม่เข้ากับดวงตาแข็งกร้าวนั่นสักนิด..

 

“ไม่อยากไปจากที่นี่เหรอ..อยากจะ “เล่นเกมส์ต่อ” ว่างั้นเถอะ”

 

ร่างโปร่งว่าพลางกระโดดขึ้นมานั่งยองๆบนเตียง ซอนเยถอยกรูดไปชิดหัวเตียงโดยอัตโนมัติ มือกำผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายตัวเองไว้แน่น..

 

“ว่าไง..ตกลงจะเล่นต่อมั้ย..”

 

จียงพูดเสียงต่ำลงอีก..ซอนเยเม้มปากแน่น

 

“แกมันเลวยิ่งกว่าสะ..อุ๊บ!”

 

ไม่ทันที่หญิงสาวจะสบถคำด่าออกมาให้สะใจ ปากนุ่มก็ถูกประกบปิดเสียก่อน.. เรียวปากที่ร้อนยิ่งกว่าเหล็กลนไฟนั้นบดขยี้เธอไม่ยั้งจนซอนเยได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปหมด..กว่าเขาจะถอนจูบออก ร่างเล็กก็แทบจะขาดใจตาย..

 

“ชั้นคิดว่าชั้นเตือนเธอแล้วนะ..มินซอนเย”

 

จียงเอ่ยเสียงเยาะหยัน..ขณะที่ซอนเยเม้มปากแน่น..น้ำตาที่กลั้นไว้เริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว..

 

ทั้งเจ็บ..ทั้งคาวเลือด..

 

ทั้งหวาดกลัวผู้ชายตรงหน้านี้จับใจ..

 

“ถอยไป..ชั้นไปเองได้..”

 

หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ เพราะเสียงนั้นสั่นระริก จียงส่งเสียงหึในลำคอ

 

“สิทธิ์ของเธอหมดไปแล้วซอนเย ในเมื่อเข้าเองไม่ได้ ชั้นจะพาเข้าไปเอง”

 

“กรี๊ดดดดด!!! ปล่อยชั้นนะ!!!”

 

ซอนเยกรีดร้องออกมาเมื่อถูกเขากระชากตัวออกจากเตียงอย่างไม่ปรานีปราศรัย หญิงสาวคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวแทบจะไม่ทัน แต่เมื่อถูกเหวี่ยงเข้ามาในห้องน้ำ ผ้าห่มก็ถูกกระชากออกด้วยมือของคนเดิมอยู่ดี..

 

“ผ้าห่ม!!! ขอผ้าห่มชั้นเถอะ..ได้โปรดเถอะ..”

 

“ยังจะอายอะไรอีก! อยู่เฉยๆ แล้วก็หุบปากได้แล้ว ก่อนที่ชั้นจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้!”

 

น้ำเสียงดุดันนั้นทำให้ซอนเยยอมเงียบ เธอหันหน้าเข้าหากำแพงแต่โดยดี จียงเปิดฝักบัวให้ราดลงมาบนร่างเล็ก เธอสะดุ้งสุดตัวเพราะแผลที่มีอยู่เต็มตัวมันสัมผัสกับน้ำอย่างเต็มที่ ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่..ก็ยิ่งแสบมากขึ้นเท่านั้น..น้ำตาของซอนเยเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว..

 

“แสบหรือไง?”

 

เสียงทุ้มกระซิบถามเบาๆ สายน้ำที่ไหลจากฝักบัวหยุดลง พร้อมกับผ้าเช็ดตัวสีเทาคลุมลงมาที่ร่างเล็ก..และแน่นอน..พร้อมกับอ้อมกอดที่สวมทับผ้าเช็ดตัวนั้นอีกชั้นหนึ่ง..

 

 

“เธอนี่มันสวยไปทั้งตัว..ไม่แปลกที่คนอย่างมันจะหลงนักหลงหนา..”

 

จียงพูดพร้อมกับลูบไล้ร่างเล็กไปมาอย่างถือวิสาสะ..คำพูดนั้นทำให้ซอนเยขมวดคิ้วอีกครั้ง..แต่ยังไม่ทันจะได้คิด ก็ถูกดึงให้หมุนกลับมารับริมฝีปากนั้นอีกครั้งหนึ่ง..

 

จูบครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา..เพราะซอนเยไม่ได้ขัดขืน..จียงจึงอ่อนโยนขึ้นเช่นกัน..ร่างเล็กถูกดันเข้าหาผนัง ขณะที่อารมณ์ร้อนของชายหนุ่มเริ่มจะพลุ่งพล่านอีกหน..

 

ผู้หญิงคนนี้...

กำลังจะทำให้เขา...เสพย์ติด...

 

พลั่กกก!!!

 

เมื่อจียงเผลอตัว..เท้าเล็กๆนั้นก็ลอยขึ้นมาปะทะชายโครงเขาเต็มแรง ร่างโปร่งถลาออกไปไกลพอสมควร..พอที่จะเปิดโอกาสให้ร่างเล็กวิ่งหนีได้

 

“มินซอนเย!”

 

เสียงคำรามตามหลังนั้นทำให้ซอนเยพุ่งไปเปิดประตูกระจกบานเลื่อนที่เชื่อมกับระเบียงทันที หญิงสาวกระชากมันออกแล้ววิ่งออกไปสุดแรงเกิด แต่เมื่อไปถึงริมระเบียง..ร่างเล็กก็ต้องชะงักกึก..

 

ทำไมมันสูงอย่างนี้เนี่ย..

 

แล้วทำไม..มันโล่งว่างแบบนี้..ไม่มีหนทางไหนๆที่จะปีนลงไปได้เลยสักนิดเดียว

 

“ฮึ..”

 

เสียงหัวเราะในคอนั้นทำให้ซอนเยถอยหลังกลับโดยอัตโนมัติ..

 

 แต่เมื่อเห็นวัตถุบางอย่างที่จ่อคอเธออยู่..หญิงสาวก็ตัวแข็งทื่อ..

วัตถุสีเงินเงาวับแบบนั้น..

 

มีด..

 

“ฉลาดดีที่รู้ว่าประตูล็อก..แต่โง่มาก..ที่คิดจะหนีลงไปทางนี้..”

 

ประโยคนั้นดังขึ้นใกล้หูเสียจนซอนเยขนลุกซู่..

 

ยิ่งมีดเล่มนั้นมันกดเข้าไปในเนื้อของเธอจนเห็นเป็นเลือดหยดแดงๆซึมออกมาด้วยแล้ว..หญิงสาวก็แทบจะหยุดหายใจเสียตรงนั้น..

 

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว..ชั้นจะพาเธอไปส่งที่งานแต่งงาน”

 

ประโยคต่อมาดังขึ้นพร้อมกับมีดเล่มนั้นที่ผละออกจากลำคอของเธอช้าๆ

 

“แล้วก็อย่าคิดขัดขืนอีก..ชั้นยังไม่อยากจะใช้มีดเล่มนี้..ฆ่าคน..”

 

*

*

*

 

สุขสันต์วันสงกรานต์ย้อนหลังกันด้วย “มีด” นะคะรีดเดอร์ >_< 555

ขอประกาศอีกครั้งว่าเรื่องนี้ท่านจีเป็นพระเอกนะคะ หาใช่ตัวร้ายแต่อย่างใด (แม้พฤติกรรมจะใกล้เคียงก็เหอะ TOT)

 

เปาลิม.ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ เป็นกำลังใจในการปั่นมาก (-_-)(_ _)(-_-)

เปาลิม 2. เอ็นซีส่งครบแล้วนะคะ คนขอทีหลังก็ได้ค่ะ ขอได้จนกว่าฟิคจะจบแหละ ^^