คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 หักหน้า
เลิกเรียนแล้ว..
ร่างบางในชุดเชียร์ลีดเดอร์ทับด้วยเสื้อกันหนาวสีขาวเดินเงียบๆ มาตามทางเดินหลังโรงเรียน..
เธอยังคงตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนมากมายเช่นเดิม..หากแต่วันนี้..คิมยูบินกลับรู้สึกอึดอัดกับสายตาเหล่านี้ขึ้นมาอย่างประหลาด..
ป่านนี้ข่าวนั้นคงจะดังไปทั้งโรงเรียนแล้ว..
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้..ปากเรียวก็เม้มเข้าหากันด้วยความแค้น..ท็อปทำได้ถึงขนาดเอาตัวเองลงมาเสี่ยงเพื่อกีดกันเธอออกจากน้องชายของเขาเลยหรือ..ถึงยูบินจะไม่รู้เหตุผลที่แท้จริง แต่ก็พอจะเดาได้ไม่ยาก..
ทุเรศสิ้นดี..เธอไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพวกนี้ก่อนเลยสักนิด
แค่รับสร้อยจากแทคยอนเพราะหมั่นไส้พี่ชายของเขาเท่านั้นแหละ..เป็นเรื่อง..
“เอ๊ะ!!?”
พอมาถึงรถคันโปรด คนผิวแทนก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อพบว่ายางรถของเธอมันแบนสนิททั้งสี่ด้านอย่างผิดปกติ
นี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่..
“ยังคิดจะขับไปอีกเหรอ”
เสียงกวนๆ ที่คุ้นหูทำให้ยูบินหันขวับไปมอง..คนตัวสูงบนรถไบค์คันใหญ่ยิ้มให้เธออย่างยียวน
“นายทำอะไรรถชั้น!!!”
คนที่ปกติไม่โวยวายขึ้นเสียงดังอย่างเหลืออด..มันจะมากไปแล้ว..ทั้งเรื่องที่โรงยิม ทั้งเรื่องรถนี่อีก..เธอไปทำอะไรให้มันนักหนา!!
“เปล๊า~~” ท็อปปฏิเสธเสียงสูง “มาถึงก็เห็นแบนแต๊ดแต๋อยู่แล้วเนี่ย..สงสัยเธอไปทำให้ใครเค้าหมั่นไส้เค้าเลยมาเจาะยางรถเธอม้างง~”
พูดจบก็ยิ้มเยาะเย้ยให้ ดูจะมีความสุขเหลือเกินที่เห็นคนตรงหน้าโกรธจนตัวสั่น
“นายมันเลวมาก...”
“ใจเย็นหน่อยสิ โกรธมากเดี๋ยวตีนกาก็ขึ้นหรอก เดี๋ยวไม่มีหน้าสวยๆ ไว้ยั่วผู้ชายนะ คิมยูบิน”
“หุบปากเสียๆของนายไปเลยนะ!”
ยูบินตวาดอย่างสุดทน เหวี่ยงฝ่ามือเล็กๆไปที่แก้มของคนปากเสีย แต่คราวนี้ไม่สำเร็จเหมือนเคย เพราะมือของคนตัวสูงกว่ายึดข้อมือเธอเอาไว้อย่างง่ายดาย
“ชอบใช้กำลังเหมือนเดิมนะเธอน่ะ..เอาล่ะ..เลือกเอาแล้วกัน จะขึ้นรถมากับชั้นหรือจะเดินไปเอง”
ท็อปขู่เสียงดุ แต่คนผิวแทนไม่มีทีท่าจะกลัวเลยสักนิด เธอเงยหน้าขึ้นจ้องตาเขาอย่างท้าทาย
“นายคิดว่าชั้นไม่มีทางเลือกอื่นหรือไง?”
“จริงอยู่ว่าคนอย่างเธอน่ะ แค่เดินไปขอไอ้พวกหน้าโง่พวกนั้นนิดเดียว มันก็พร้อมจะไปส่งเธอถึงเตียงแล้ว..แต่อย่าลืมสิว่าตอนนี้พวกมันคิดว่าเธอเป็นของชั้น..หน้าไหนมันจะกล้ากันล่ะฮึ..”
“พี่ยูบิน..รถเสียเหรอครับ”
ขาดคำของท็อป เสียงที่คุ้นเคยของแทคยอนก็ดังขึ้น ยูบินอาศัยจังหวะนั้นดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขาทันที
“รถยูบินยางแบนน่ะแทค ชั้นกำลังไปส่งเค้าเนี่ย”
ท็อปพูดหน้าตาเฉย ขณะที่แทคยอนหันไปมองคนผิวสีแทนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม
“แทคยอน..ไปส่งชั้นหน่อย..”
ยูบินเอ่ยขึ้นหน้าตาเฉยเช่นกัน แต่ทำเอาท็อปถึงกับหันขวับมาจ้องหน้าเธอทันที แทคยอนยิ้มกว้าง
“ได้เลยครับพี่ยูบิน รถผมอยู่ทางโน้นครับ”
“ขอบใจ”
ยูบินพูดเรียบๆ เดินไปตามที่แทคยอนชี้บอก ชายหนุ่มหันมายิ้มเยาะพี่ชายที่หน้าแตกไม่มีชิ้นดี
“อย่าเพลินจนกลับดึกก็แล้วกัน”
“ขอโทษที..ผมกับพี่ยูบินไม่ใช่คนแบบนั้น ถ้าวันนี้ผมจะกลับดึกก็คงไม่ใช่เพราะอยู่กับพี่ยูบิน แต่เป็นเพราะผมจะย้ายไปอยู่หอชานซอง..ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
“ไอ้แทค!!!”
ท็อปตวาดน้องชายอย่างตกใจ แต่แทคยอนไม่สนใจ เขาเดินตามยูบินไปโดยไม่หันกลับมามองพี่แม้แต่น้อย
“แกหลงผู้หญิงมากไปแล้วแทคยอน..อยากรู้นักว่าถ้าชั้นกระชากหน้ากากยัยนั่นออกมาได้..แกยังจะหลงแบบนี้อีกมั้ย?”
*
*
*
รถสปอร์ตคันหรูของแทคยอนแล่นมาจอดที่หน้าคอนโดของยูบิน ทำให้รถอีกคันที่ขับตามมาตั้งแต่ที่โรงเรียนต้องเลี้ยวจอดใกล้ๆ ปาร์คบอมที่อยู่ในรถมองคนทั้งสองด้วยแววตาเจ็บปวด
มาส่งกันถึงที่นี่…
รักเค้ามาก…รักมากสินะ..อ๊ก แทกยอน..
แทคยอนไม่รู้เลยสักนิดว่ามีรถที่จอดซุ่มอยู่ข้างหลัง เขาชะโงกหน้ามองคอนโดอย่างแปลกใจ
“พี่ยูบินพักอยู่คอนโดนี้เหรอครับ นี่เป็นคอนโดของพ่อผมน่ะครับ ผมเพิ่งรู้ว่าพี่ยูบินพักที่นี่...”
“ส่งแค่นี้แหละ ขอบใจนะ”
ยูบินพูดห้วนๆ ราวกับไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้สักคำ ร่างบางปลดเข็มขัดนิรภัยออกและหันไปเปิดประตู แต่ทว่ามันกลับเปิดไม่ได้.. เพราะแทคยอนกดล็อกอัตโนมัติไว้ทุกด้าน…
“กรุณาปลดล็อกด้วย”
คนผิวแทนพูดเสียงเข้มด้วยความไม่พอใจ และน้ำเสียงแบบนั้นก็ทำเอาแทคยอนถึงกับหน้าเสีย
“ผมขอไปส่งพี่ยูบินข้างในได้มั้ยครับ คือผมมีอะไรจะบอกกับพี่ยูบินด้วย..”
เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน ยูบินหันมามองเขาแล้วถอนใจ
“บอกตรงนี้แหละ”
แทคยอนรู้ได้ทันทีว่าคำพูดสั้นๆ นั้นเป็นการประกาศิตโดยสิ้นเชิง เด็กหนุ่มนิ่งไป มองพื้นรถอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“คือผม..ผมอยากจะขอโทษที่พี่ชายของผมทำแบบนั้น”
“หยุดพูดถึงมันสักทีเถอะ”
“ผมก็แค่..แค่อยากขอโทษ..ที่ผมเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่ยูบินต้องเดือดร้อน…”
“ถ้านายไม่อยากให้ชั้นเดือดร้อน..นายก็ทำได้ แทคยอน”
ประโยคที่ยาวเป็นพิเศษของคนผิวแทนทำให้แทคยอนเงียบไป มองใบหน้าสวยที่กำลังมองตรงมาที่เขาอย่างจริงจัง
“แค่เลิกยุ่งกับชั้นซะ...”
“…….”
“แค่นั้น”
คิมยูบินเน้นหนักในคำสุดท้ายก่อนจะเอื้อมมือไปปลดล็อกเองแล้วก้าวลงจากรถไป แทคยอนมองตามรุ่นพี่สาวคนสวยไปด้วยแววตาสับสน และก่อนที่ประตูรถจะปิดลง คิมยูบินก็ได้ยินเสียงที่ทำให้เธอต้องชะงัก
“ผมเลิกยุ่งกับพี่ยูบินไม่ได้หรอกครับ”
“……….”
ใบหน้าสวยนิ่งไป แต่ก็ไม่ได้หันกลับไปมองในรถแม้แต่น้อย แทกยอนมองเธอแน่วแน่ก่อนจะพูดต่อด้วยเสียงมุ่งมั่น
“ผมรักพี่ยูบิน...ผมเลิกยุ่งกับพี่ไม่ได้จริงๆ…”
*
*
*
สี่ทุ่มกว่าๆ..
ร่างสูงในชุดนอนสีขรึมยังคงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนทุกวัน หากแต่วันนี้มันแตกต่างออกไป..
“Fuck!! ทำไมมันไม่ลงวะ เป็นบ้าอะไรของมันเนี่ย!”
ท็อปสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิด... เขากดรีสตาร์ทเกมก่อนจะพ่นลมหายใจพรืด..
ทำไมเล่นเกมไม่ได้ดั่งใจเหมือนทุกวัน..
วันนี้สมาธิมันหายไปไหนหมด..??
‘แทคยอน…ไปส่งชั้นหน่อย…’
พอหยุดคิด..เสียงของคนผิวแทนเมื่อตอนเย็นก็ลอยมากระทบโสตประสาทแทบจะทันที หน้าคมรีบสะบัดไปมาราวกับจะสลัดเสียงนั้นออกไปให้พ้นๆ
“บ้าแล้ว..ไปคิดถึงเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นทำไมวะ..”
ชายหนุ่มบ่นตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันไปที่จอคอมอีกครั้งเพื่อเล่นเกมต่อ..
กรรม..ทำไมหน้าจอกลายเป็นรูปยัยดำนั่นซะล่ะ?
“เฮ้ย!!!!”
ท็อปร้องออกมาอย่างตกใจ ชายหนุ่มถอดแว่นออกแล้วขยี้ตาตัวเองแรงๆ เพื่อหันกลับไปดูหน้าจออีกครั้ง..
มันก็ปกติดีนี่..
แล้วเมื่อกี้..ภาพนั้นมันมาจากไหนวะ..??
“ซึงฮยอนเอ๊ย..นี่แกคิดอยากแก้แค้นขนาดนั้นเชียวเหรอ..บ้าจริงๆ”
ร่างสูงเอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ พลางพึมพำกับตัวเองอย่างรับไม่ได้...
แต่แล้ว..ท็อปก็ยกนิ้วขึ้นแตะปากตัวเองเบาๆ..
อย่าเชียวนะ…อย่าได้คิดถึงเรื่องนั้นเชียว..
“This part without you can’t forget you~~”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นฉุดให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ เขาหยิบมันมาดูหน้าจออย่างแปลกใจ..
บอม..
“ฮัลโหลบอม.. ทำไมโทรมาดึกจังล่ะเรา”
"พี่ท็อปคะ..ฮึก..พี่ท็อป.."
เสียงเครือสะอื้นของอีกฝ่ายทำให้ท็อปลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ
“นั่นเธอเป็นอะไร? เธอร้องไห้ทำไม?”
“เมื่อกี้ชั้นโทร.ไปหาแทค แล้วพี่ยูบินรับสายค่ะ..เค้า..ฮึก..เค้าบอกว่า..”
“บอกว่าอะไร??!”
ท็อปถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามกดให้ต่ำ ทั้งที่ตอนนี้ใจมันร้อนผ่าวไปหมด..
“เค้าบอกว่า..พี่แทคอยู่ในห้องน้ำ..ที่คอนโดเค้า..ฮึก..เค้าบอกว่า..พรุ่งนี้เช้าเค้าถึงจะปล่อยพี่แทคกลับหอค่ะ ”
พอพูดจบ ปลายสายก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น แต่คนที่ได้ฟังอย่างท็อปกัดริมฝีปากแน่น..
อยู่ในห้องน้ำ..
อยู่ในคอนโด..สองต่อสอง..
พรุ่งนี้เช้า..ถึงจะปล่อยแทคยอนกลับมา..
ผู้หญิงคนนี้มัน…
“คอนโดยัยนั่นอยู่ที่ไหน?”
“คอนโดทูสกายค่ะ…แต่พี่ท็อปคะ..”
“เธอไม่ต้องห่วง..เดี๋ยวพี่ไปตามไอ้แทคกลับมาเอง..มันควรจะได้สติสักทีว่ายัยบ้านั่นเป็นคนยังไง!”
พูดจบก็ตัดสายไปทันที หารู้ไม่ว่าปาร์คบอมที่สะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่เมื่อครู่นั้น ตอนนี้กำลังเผยยิ้มออกมา..
“ขอโทษนะคะพี่ท็อปที่ต้องหลอกใช้พี่… แต่ชั้นทนต่อไปไม่ได้แล้วจริงๆ !”
*
*
*
ไม่นานนัก.. รถมอเตอร์ไซด์คันใหญ่ก็จอดลงที่หน้าคอนโด รปภ.ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ตรงนั้นเขม้นมองคนขับผ่านแว่น ก่อนจะลุกขึ้นขวางเมื่อเห็นเขาทำท่าจะเดินเข้าไปในคอนโด
“ไอ้หนุ่ม ไม่มีบัตรผ่านเข้าไม่ได้นะ เป็นเจ้าของห้องในคอนโดนี้หรือเปล่า”
“เปล่าครับ..ผมมาหาแฟนผมน่ะ”
ท็อปพูดหน้าตาย ยกบัตรประชาชนให้ รปภ. ดู ชายวัยกลางคนรับมาก่อนจะขยับแว่นลงอ่านชื่อในบัตร
“ชเว ซึงฮยอน..ฮะ..นี่..”
ตาตี่ๆเบิกกว้างอย่างตกใจ..จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงล่ะ..ก็นี่มันชื่อลูกชายคนโตของเจ้าของคอนโดนี้!!
“ผมเข้าไปได้หรือยัง”
“ได้แล้วครับ ได้แล้วๆ”
ร่างในชุดเครื่องแบบสีฟ้ากุลีกุจอเปิดรั้วกั้นให้อย่างนอบน้อม ท็อปดึงบัตรคืนก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปข้างใน โดยมีสายตาของรปภ.ที่มองตามอย่างสงสัย
“เมื่อตอนเย็นลูกชายคนเล็กก็มาส่งแฟนที่นี่นี่หว่า.. อย่าบอกนะว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวกัน?”
*
*
*
ความคิดเห็น