[BB+WG] Love is hot รักทะลุองศา [จบแล้ว]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 She is mine!

เสื้อกันหนาวสีขาวถูกโยนเข้าไปในล็อกเกอร์ ยูบินปิดล็อกเกอร์ลง..มองกุญแจที่เสียบค้างอยู่บนล็อกเกอร์ครู่หนึ่ง

 

..เอาไปด้วยดีกว่า...

 

คนผิวแทนเม้มปากนิดๆเมื่อคิดถึงการก่อกวนเมื่อวาน เธอเก็บกุญแจใส่กระเป๋าใบเล็กก่อนจะเดินออกไปสมทบกับพวกเชียร์ลีดเดอร์..ทุกคนอยู่ในชุดพร้อมจะลงสนามแล้ว..

 

“อ้าว..ปาร์คบอม หายแล้วเหรอ”

 

เสียงของฮโยริทำให้ยูบินหันไปมองทันที..แล้วภาพที่ได้เห็นก็ทำให้เธอถึงกับชะงัก..

 

ปาร์คบอมที่ท่าทางดูอ่อนเพลีย..มากับคนหน้าตาคุ้นๆคนนั้น..

 

ชเว ซึงฮยอน..ในชุดนักบาส..

 

“ก็พอไหวค่ะ”

 

ปาร์คบอมตอบเสียงแผ่วๆ ฮโยริยิ้มพอใจ ขณะที่เชียร์ลีดเดอร์คนอื่นพากันมองท็อปตาหวานเชื่อม

 

“อืม ดีแล้วล่ะ เพราะวันนี้พี่จะไม่ลงนะ ยูบินจะเป็นหัวหน้าแทน”

 

คำพูดของหัวหน้าทีมเชียร์ทำให้พวกเชียร์ลีดเดอร์มองหน้ากันอย่างแปลกใจ ฮโยริจึงอธิบายอย่างใจเย็น

 

“ก็ปีหน้าพี่จะขึ้นมหาลัยแล้ว..ยังไงก็ต้องหาตัวแทนไว้ก่อน ยูบินอาจจะเข้ามาทีหลัง แต่ความนิยมและฝีมือคงไม่มีใครปฏิเสธได้หรอกใช่มั้ย และตอนนี้ยูบินก็อยู่ม.5 แล้ว ปีหน้าก็จะได้คุมที่นี่ต่อจากพี่ไง”

 

พอฮโยริอธิบายจบ สาวๆเชียร์ลีดเดอร์ก็พยักหน้าอย่างยอมรับ ก่อนจะพากันปรบมือให้ยูบินทั้งหมด ท็อปมองใบหน้าสวยที่นิ่งเฉยอย่างหมั่นไส้

 

คนเค้าปรบมือให้ ไม่คิดจะยิ้มรับบ้างเลยหรือไงนะ

 

ทำตัวจองหองดีๆเข้าเถอะ..

 

“พี่ไปก่อนนะปาร์คบอม..อย่าหักโหมมากล่ะ ยิ่งไม่สบายอยู่”

 

ในที่สุดชายหนุ่มก็หันไปเอ่ยกับคนข้างๆ ที่เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาอย่างฝืนๆ

 

“ค่ะ..สู้ๆนะคะพี่”

 

“อืมม”

 

ท็อปยิ้มให้ปาร์คบอมอย่างเอ็นดู ก่อนที่หน้าคมหันไปสบตากับคนผิวแทนที่มองมาพอดี.. รอยยิ้มนั้นค่อยๆจางลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย..

 

“พี่ไปล่ะ”

 

ท็อปวางมือบนไหล่ของปาร์คบอมก่อนจะก้าวยาวๆออกไป ทิ้งให้ยูบินนิ่งไปนิดหนึ่งกับรอยยิ้มเมื่อครู่…

 

รู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆอีกแล้ว…

 

“ครืดดด…”

 

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นขึ้นมาทำให้ยูบินล้วงมันออกมาดู..แล้วคิ้วบางก็เลิกขึ้นอย่างแปลกใจ..

 

มีข้อความเข้าจากเบอร์ที่ไม่รู้จัก..

 

‘ปฏิเสธแทคยอนไปซะ อย่าคุยกับมันอีก นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่ชั้นจะให้เธอ’

 

*

*

*

“ขอต้อนรับท่านผู้ชมทุกท่านเข้าสู่การแข่งขันบาสเกตบอลรุ่น 18 ปีชาย ระหว่างโรงเรียนมัธยมอินซอง กับโรงเรียนมัธยมฮวานอีคร้าบบบบ!!!”

 

เสียงโฆษกประกาศก้องสนาม ตามด้วยเสียงกรี๊ดลั่นโรงยิมจนหลายคนต้องเอามือมาปิดหู.. เหล่านักบาสของอินซองนั่งอยู่ที่ม้านั่งฝั่งตัวเอง รวมถึงกัปตันอย่างท็อปด้วย..

 

“พี่ชเว พี่ชเว กรี๊ดดดดดดดดด”

 

เสียงสาวๆที่เรียกชื่อเขาไม่ได้ทำให้ท็อปสนใจเท่าไหร่นัก..ร่างสูงนั่งนิ่ง มองตรงไปยังริมสนามที่เชียร์ลีดเดอร์กำลังตั้งแถวอยู่…

 

คนผมแดงยืนอยู่ด้านหน้าสุด..เสียงเรียกชื่อเธอดังไม่แพ้นักบาสอย่างเขาเลยสักนิด..เรือนร่างสีแทนอยู่ในชุดเชียร์ลีดเดอร์สีแดงเลือดหมูที่เผยหน้าท้องแบนราบเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

 

แต่ดูเหมือนว่า..เธอจะเป็นจุดสนใจยิ่งกว่าใคร..

 

“พี่ยูบินครับ”

 

แทคยอนในชุดนักบาสเดินไปอยู่ข้างยูบินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ แต่ที่แน่ๆตอนนี้..ทั้งสนามเงียบกริบราวกับนัดกันไว้เลยทีเดียว..

 

“ผมเอาสร้อยมาให้ครับ..มันทำจากนิกเกิล พวกนักกีฬาเชื่อว่ามันจะทำให้เราได้รับชัยชนะเวลาแข่งขัน ผมคิดว่าเชียร์ลีดเดอร์ก็น่าจะใช้ได้..”

 

แทคยอนเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก ยูบินเหลือบมองสร้อยแวบหนึ่ง

 

“ทำไมไม่เอาไปใช้เองล่ะ..จะลงแข่งไม่ใช่เหรอ”

 

หญิงสาวพูดเสียงเรียบเฉย..หากแต่ทำให้แทคยอนยิ้มกว้าง

 

“ไม่เป็นไรครับ แค่ผมเห็นพี่ยูบินอยู่ข้างสนาม ผมก็ไม่กังวลอะไรแล้ว”

 

หนุ่มรุ่นน้องพูดเผยความรู้สึกอย่างชัดเจน..ไม่สนใจว่าใครจะมองอยู่บ้าง..ไม่สนใจว่าใครจะซุบซิบกันยังไง..

 

ไม่สนใจแม้แต่สายตาของผู้หญิงที่ชื่อ ปาร์ค โบมิ..

 

“เอามานี่สิ..”

 

ยูบินเอ่ยห้วนๆ ยื่นมือไปตรงหน้าเขา แทคยอนตาเบิกกว้าง รีบส่งมันให้เธอด้วยความดีใจ

 

“ขอบคุณนะครับพี่ยูบิน”

 

“อืม..”

 

ยูบินรับเสียงเรียบตามเคย ตาสวยตวัดไปที่ซุ้มม้านั่งของนักบาสเพื่อดูปฏิกิริยาของใครบางคน..และก็ได้เห็นจริงๆ..

 

สายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมาที่เธออย่างน่ากลัว..

 

ท็อปเม้มปากแน่น..มองยูบินที่สวมสร้อยนิกเกิลแล้วมองเลยไปที่ปาร์คบอม..เธอกำลังฝืนอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้ออกมา..

 

“มันจะมากไปแล้ว..”

 

บรรดาเชียร์ลีดเดอร์ออกไปที่กลางสนามและเริ่มแสดงแล้ว..คนผมแดงยังคงโดดเด่นและเป็นขวัญใจของทุกคนเหมือนเช่นเคย…สร้อยนิกเกิลที่คอของเธอสะท้อนแสงไฟเป็นเงาวับราวกับจะประกาศให้รู้ถึงเจ้าของที่แท้จริงของมัน..คนที่ยืนยิ้มไม่หุบอยู่ข้างสนามคนนั้น..

 

ต่างจากเชียร์ลีดเดอร์อีกคน..ยิ่งแสดงก็ยิ่งอ่อนล้า..ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่..ตาแดงๆคู่นั้นก็ยิ่งใกล้จะปล่อยน้ำตาออกมาได้ทุกเมื่อ..

 

ไม่มีทาง..

 

พี่ไม่มีทางปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้แน่..ปาร์คบอม..

 

เสียงเพลงจบลงไปแล้ว..เชียร์ลีดเดอร์กำลังจะเดินออกมา..ท็อปหันไปมองที่ข้างสนามทันที

 

แทคยอนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น..สายตามองไปที่ยูบินอย่างชื่นชม

 

ถึงเวลาแล้วสินะ…

 

ร่างสูงลุกออกไปจากม้านั่งสำรองท่ามกลางสายตาของหลายคน..เขาเดินตรงไปที่หัวหน้าทีมเชียร์ลีดเดอร์ ก่อนจะทำสิ่งที่ใครๆก็คาดไม่ถึง

 

“กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!”

 

เสียงฮือฮาดังไปรอบสนามบาสเกตบอลแห่งนั้น..เมื่อท็อปดึงร่างบางของยูบินเข้ามาจูบ..เรียวปากบางเฉียบกดทับลงบนริมฝีปากนุ่ม..แนบสนิทและหนักหน่วง..

 

ยูบินตัวแข็งทื่ออย่างตกใจ..ไม่ได้ยินเสียงกรี๊ดที่ดังลั่นโรงยิมสักนิด..

 

รับรู้ได้แต่เพียงเสียงหัวใจที่เต้นผิดปกติ..

 

รับรู้ได้เพียงรสหวาน..จากเรียวปากอุ่นๆของคนตรงหน้า..

 

รับรู้ได้เพียงว่า..ตัวเองกำลังจะ..เผลอใจ..

 

นี่มัน..อะไรกัน…?

 

“กึ่ด~”

 

มือใหญ่กระตุกสร้อยนิกเกิลออกจากคอหญิงสาว ก่อนจะถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง ปากบางยกยิ้มอย่างผู้ชนะ

 

“หึๆ..”

 

เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆใกล้หู ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกไปที่กลางสนาม ทิ้งให้ยูบินยืนนิ่งอึ้ง..รู้สึกได้ว่าทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เธอ เสียงผู้คนดังเซ็งแซ่ทั้งโรงยิม..

 

“ฮึ..”

 

ท็อปมองตามร่างบางที่ก้าวเร็วๆออกไปจากสนามแล้วยิ้มสะใจ

 

“แทคยอน อย่านะ!”

 

เสียงปาร์คบอมที่ตะโกนมาจากริมสนามทำให้ท็อปหันไปมองทันที แต่ยังไม่ทันได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร กำปั้นหนักๆของแทคยอนก็อัดลงมาที่ใบหน้าเขาเสียก่อน..

 

“พลั่กกก!!!”

 

ร่างสูงเซไปตามแรงหมัด เลือดสีแดงสดซึมออกมาที่มุมปาก..คนดูกรี๊ดลั่นอีกครั้งอย่างตกใจ แต่คนถูกต่อยกลับหันมายิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

“อะไรวะแทค..ต่อยชั้นทำไมเนี่ย”

 

“ยังจะมาถามอีกเหรอ!!! ผมไม่ฆ่าพี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว!!! พี่มัน..พี่มัน..โธ่เว้ย!!!”

 

แทคยอนตะโกนอย่างแค้นใจ ทำท่าจะพุ่งเข้าไปชกซ้ำ แต่พวกนักบาสกรูกันมาล็อกตัวเขาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มดิ้นรนขัดขืนจะเข้าไปทำร้ายพี่ชายให้ได้ ทำเอาคนที่ล็อกตัวเขาไว้ต้องช่วยกันยื้ออย่างทุลักทุเล

 

“พี่ทำอย่างนี้ได้ยังไง! พี่ก็รู้ว่าผมคิดยังไงกับพี่ยูบิน แต่พี่ก็ยังทำ!!! พี่ทำได้ยังไง พี่ทำได้ยังไง!!”

 

“ฟังให้ดีนะแทคยอน..”

 

ท็อปเช็ดเลือดที่ปากออกก่อนจะพูดต่อเสียงเข้ม..

 

“ยูบิน..เป็นของชั้น..”

 

“ไม่จริง! พี่เกลียดเธอมาตลอด ไม่มีทางจะเป็นอย่างนั้นไปได้หรอก! ถ้าพี่จะตบตาผมเพื่อกันผมออกจากพี่ยูบิน รู้ไว้เลยนะว่าไม่มีวัน!”

 

“หึ…งั้นแกก็รอดูเอาเองแล้วกัน..เอามันออกไปก่อน ขาดสติแบบนี้ลงแข่งไม่ได้หรอก”

 

ท็อปหันไปสั่งนักบาสที่เหลือ ทั้งหมดจึงลากแทคยอนออกไปทั้งๆที่เขายังโวยวายขัดขืน ท็อปหันไปสบตาปาร์คบอม..เธอมองเขาอย่างขอบคุณก่อนจะตามแทคยอนออกไป เหลือเพียงตัวต้นเหตุที่ยืนถอนหายใจเบาๆ

 

“คงไม่ยอมจบง่ายๆสินะ แทคยอน”

*

*