คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : ผิดปกติทางจิต
“ถ้าชาติหน้ามีจริง..ขอให้ชั้นได้เกิดมาเป็นคนรักของพี่อีกครั้งนะคะ..พี่จียง..”
“ได้โปรดเถอะ..อย่าทำอย่างนั้นนะ..ดาร่า..พี่ขอร้อง..”
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ชั้นมาตลอด..ลาก่อนค่ะ..พี่จี..”
ซานดาราเผยยิ้มที่แสนเศร้า ก่อนที่ปลายเท้าเรียวจะก้าวไปสัมผัสกับอากาศทั้งสองข้าง..ดวงตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำสีใสปิดลงช้าๆ ..
และแล้ว..ร่างของเธอก็ร่วงลงไปจากดาดฟ้าที่สูงลิบลิ่ว..
“ดาร่า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังกึกก้องไปทั่วทั้งดาดฟ้าแห่งนั้น ร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดขึ้นนั่งหอบด้วยความเหนื่อยอ่อน เม็ดเหงื่อเกาะพราวเต็มใบหน้าคม..ตาแดงก่ำมองไปรอบๆห้องสี่เหลี่ยมที่คุ้นตาก่อนจะถอนใจออกมา..
ฝันร้าย..อีกแล้ว..
“คุณควอน! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ!”
ประตูถูกผลักเปิดออกพร้อมกับร่างสูงในชุดนอนที่พรวดพราดเข้ามา ชายหนุ่มตาตี่หอบนิดๆ พลางมองหน้าเจ้านายอย่างเป็นห่วง
“เปล่าหรอกแดซอง..ไม่เป็นอะไร”
“ผมนึกว่าคุณควอนฝันร้ายอีก..”
“ชั้นไม่เป็นอะไร ออกไปได้แล้ว”
‘คุณควอน’ สั่งเสียงเรียบ พร้อมกับเมินหน้าออกไปนอกหน้าต่าง แดซองมองเรือนผมสีทองในเงามืดอย่างหนักใจ…
รักษามาจะเข้าปีที่สามแล้ว..อาการต่างๆก็ยังไม่ยอมหายสักที..
เมื่อไหร่เจ้านายเขาจะกลับมาเป็นปกติเสียทีนะ..
“ถ้ามีอะไร..คุณเรียกผมได้นะครับ”
“ชั้นบอกให้ออกไป!!!!!”
“เพล้งงงง!!!!!!”
ขาดคำแดซอง โคมไฟราคาแพงที่หัวเตียงก็ลอยละลิ่วมากระแทกผนังทันที หนุ่มตาตี่ยืนแข็งทื่อเมื่อเห็นมันแตกกระจายไม่มีชิ้นดี..
ที่สำคัญ..มันเฉียดหน้าเขาไปนิดเดียวเท่านั้น...
“บอกให้ออกไปไงโว้ย!!!!”
“ครับๆ ไปแล้วครับ”
ร่างสูงของแดซองเดินแกมวิ่งออกไปจากห้องทันที.. เพราะรู้ดีว่าขืนดึงดันอยู่ต่อไป..จะต้องเจออะไรบ้าง
ทันทีที่ประตูปิดลง ร่างโปร่งบนเตียงก็กระโดดเข้าหาโทรทัศน์เครื่องใหญ่ที่ตรงหน้า ก่อนจะจับมันทุ่มลงกับพื้นเต็มแรง
“โครมมมมม!!!”
“ไอ้เลวเอ๊ย!! แกมันชาติชั่ว!! ”
ชายหนุ่มทำลายทุกสิ่งอย่างที่อยู่ใกล้มือด้วยความบ้าคลั่ง ร่างโปร่งกระแทกหมัดลงไปบนโต๊ะที่เป็นกระจกใส..มันแตกกระจายคามือของเขา พร้อมกับกลิ่นคาวของเลือดสีแดงสดที่อาบเต็มกำมือ..แต่ร่างโปร่งกลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด..
“แกทำให้ดาร่าต้องตาย…”
ลิ้นอุ่นแตะลงที่มือชุ่มเลือดของตนก่อนจะเลียมันอย่างเนิบช้า..ตาคู่แดงก่ำเต็มไปด้วยความพยาบาทและบ้าคลั่ง..
“ชั้นจะฆ่าแก..ลี ดงเฮ!!!!!”
*
*
*
“สงสัยพี่เยอึนจะมาแล้ว งั้นชั้นไปก่อนนะโจควอน”
“เจอกันพรุ่งนี้นะ อย่าลืมเอารายงานมาส่งล่ะซอนเย”
“จ้า^^ นายย้ำเรื่องนี้มารอบที่ร้อยแล้วมั้งเนี่ย ชั้นไปจริงๆล่ะ บ๊ายบาย”
“อืม บาย”
ซอนเยโบกมือให้เพื่อนสนิทอีกครั้งก่อนจะวิ่งหอบหนังสือไปอีกฝั่งของถนนอย่างทุลักทุเล
“นี่พี่เยอึนยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย”
เสียงหวานบ่นพึมพำอย่างแปลกใจ ร่างบางในชุดนักศึกษาชะเง้อมองหารถคันคุ้นตาของพี่สาว ที่ทุกวันจะจอดรออยู่แถวนี้ แต่ทว่าวันนี้กลับไม่เห็นแม้เงา..
“ซอนเย ทางนี้จ้ะ ^^”
ซอนเยหันไปมองเจ้าของเสียงเข้มๆนั้น ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ..
นั่นมันคู่หมั้นของเธอนี่..
เขามาที่นี่ทำไมกัน..?
“พี่ดงเฮ..”
ร่างสูงของดงเฮกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาเธอ แน่นอนว่าหน้าตาอันหล่อเหลาของเขาทำให้สาวๆ แถวนี้หันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน ดงเฮเผยยิ้มกว้างให้เด็กสาวตรงหน้า
“มา..พี่ช่วยถือ”
ร่างสูงจะดึงหนังสือที่ซอนเยหอบหิ้วอยู่มาถือเอง แต่มือเรียวยื้อมันเอาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวค่ะพี่ดงเฮ..พี่เยอึนล่ะคะ”
“พี่ขออนุญาตคุณป้ามารับซอนเยเองน่ะ วันนี้เราจะไปดูชุดแต่งงานกันไงครับ ลืมแล้วเหรอ ^^”
“ชุดแต่งงาน..”
ซอนเยพึมพำเสียงเบาหวิว…ดงเฮเอื้อมมือไปขยี้ผมเธออย่างเอ็นดู
“ลืมจริงๆเหรอเนี่ยเด็กน้อย..พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะนะ เดี๋ยวค่ำซะก่อนไม่ได้เลือกกันพอดี”
คนตัวเล็กมองรอยยิ้มของดงเฮแล้วได้แต่ยิ้มตอบบางๆ ทั้งที่ใจอึดอัดเหลือเกิน..ร่างบางก้าวขึ้นไปนั่งบนรถแต่โดยดี ดงเฮอ้อมไปขึ้นรถอีกด้านหนึ่ง เขาสตาร์ทรถแล้วหันมายิ้มให้ว่าที่เจ้าสาวอย่างเป็นสุข ซอนเยถอนใจเฮือกใหญ่
“พี่ดงเฮคะ…”
ในที่สุดร่างเล็กก็ตัดสินใจเอ่ยปากออกมาด้วยสีหน้าลำบากใจ..คนถูกเรียกหันมามองเธออย่างแปลกใจ
“มีอะไรจ๊ะ?”
“เรา..ไม่แต่งงานกันไม่ได้เหรอคะ??”
*
*
*
*
ความคิดเห็น