คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 17 Someone else
ดึกแล้ว....
ชเวซึงฮยอนลุกขึ้นจากเตียงอย่างเชื่องช้าเพราะอาการไข้ยังทำให้เขาทำอะไรตามปกติไม่ได้มากนัก ถ้าไม่อยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาตอนนี้ เขาก็งไม่ลุกขึ้นมาให้เวียนหัวเล่น
ชายหนุ่มทอดสายตาไปที่ข้างเตียง...เห็นคนผิวแทนนอนขดอยู่ที่โซฟาด้วยท่าทางไม่ค่อยสบายนัก....ที่มือยังมีหนังสือกางอยู่บนอก เหมือนกับว่าเธอไม่ได้ตั้งใจหลับในท่านั้น แต่อาจจะเผลอหลับไป....ตอนที่นั่งเฝ้าเขา....
ท็อปเดินไปหยุดที่ข้างโซฟานั้น มองร่างบางด้วยสายตาชนิดหนึ่ง....สายตาที่ยากจะอ่านความรู้สึกออกมาได้....
ผ้าห่มผืนหนึ่งคลุมลงบนตัวของยูบินอย่างเงียบงัน.....
ก่อนที่เจ้าของผ้าห่ม....จะเดินจากไปอย่างเงียบงันเช่นกัน...
*
*
*
*
วันต่อมา ที่ร้านเบเกอรี่
แทยังยืนชงกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์เหมือนทุกวัน แต่เพราะลูกค้าซาลงไปมากแล้วทำให้เด็กเสิร์ฟในร้านพากันว่างงาน ซึงรีนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟาโดยมีซอนมีคอยนวดขาให้เพื่อไถ่โทษอะไรสักอย่างที่แทยังฟังไม่รู้เรื่อง โซฮีกำลังทำขนมอยู่หลังร้าน ส่วนชอนดุงนั้นขยันกว่าใครเพื่อน เพราะเอาแต่เช็ดโต๊ะวนไปวนมาเหมือนจะให้สะอาดจนส่องแทนกระจกได้
"ขนมเครปเสร็จแล้ว มีใครจะลองชิมบ้าง~"
คนแก้มป่องเดินแกมวิ่งออกมาจากหลังร้านพร้อมกับถาดขนมที่ยังร้อนจนควันฉุย ซึงรีโบกมือ
"ขอบายล่ะ ชั้นกินเค้กทั้งปอนด์จนอิ่มจะตายอยู่และ"
"มือไม่ว่างอ่ะเปา นวดขาให้ฟายบางตัวอยู่"
ซอนมีพูดเซ็งๆ ไม่ได้สนใจว่าจะทำให้ซึงรีแยกเขี้ยวใส่ โซฮีหันรีหันขวาง เหลือแค่แทยังกับชอนดุง...
"ชอนดุง ว่างหรือเปล่า มาชิมขนมเครปนี่หน่อยสิ"
ชอนดุงหันมายิ้มอายๆให้โซฮี เด็กสาวหอบถาดขนมไปวางลงบนโต๊ะที่เขายืนอยู่ ในขณะที่แทยังหรี่ตามองคนแก้มป่องนิดๆ...
ทางนี้ก็ว่างอยู่นะเฮ่ย....
"คือผม..."
"เช็ดโต๊ะอยู่ รู้แล้วล่ะน่า งั้นเดี๋ยวใช้มือชั้นแทนละกันนะ^^"
อานโซฮีว่าพร้อมกับรีบใช้ส้อมจิ้มเครปขึ้นมาเป่าให้ ชอนดุงมองแก้มป่องๆของเธอแล้วหน้าขึ้นสี และยิ่งคนแก้มกลมค่อยๆ ป้อนเครปให้ หน้าของชายหนุ่มก็ยิ่งแดงก่ำลามไปจนถึงใบหู.... เสียงช้อนคนกาแฟกระทบแก้วของแทยังดังแว่วมาแต่ไกล ซอนมีกับซึงรีมองหน้ากันงงๆ แต่โซฮีไม่ได้หันไปมอง เด็กสาวยังคงลุ้นกับรสชาติของเครปที่เธอเพิ่งทำอยู่
"เป็นไง อร่อยป่ะ??"
ชอนดุงเงยหน้ามามองตาโตๆของเธอแล้วสำลักขนมแทบจะพุ่งพรวดออกมา โซฮีรีบคว้าน้ำมาให้ดื่มแล้วลูบหลังให้อย่างตกใจ
"เป็นอะไร ขนมไม่อร่อยเหรอ หรือยังร้อนอยู่?"
"มะ...ไม่เป็นไรครับ....อะ....อร่อยดีครับ...คุณโซฮี"
ชอนดุงตอบคำถามเธออย่างตะกุกตะกัก ทำให้โซฮีหัวเราะเบาๆ ส่งแก้วน้ำให้เขาดื่มอีกรอบ
"ทำไมนายชอบติดอ่างเวลาคุยกับชั้นเนี่ย แถมยังมาเรียกคงเรียกคุณอีก ไม่ต้องเลยนะ ชั้นอายุเท่านายนะจะบอกให้...เรียกชั้นว่าเปาก็ได้ เหมือนที่ซอนมีเรียกไง ^^"
"ตะ..แต่ผมไม่..."
ชอนดุงเริ่มติดอ่างอีกรอบ โซฮีใช้ส้อมจิ้มเครปขึ้นมากินบ้างพลางพูดไปเรื่อย
"ถ้าอยากให้แปลกก็เรียกว่าเปาเปาก็ได้...ชั้นก็จะเรียกนายว่าดุงดุง ... แหม...จะว่าไปแล้วชื่อนี้ก็เหมาะกับนายชะมัด"
คนแก้มป่องว่าพลางขำเบาๆ เมื่อมองหน้าตาแสนซื่อของเขา ชอนดุงหน้าแดงกว่าเก่า เด็กหนุ่มเกาหัวตัวเองอย่างทำอะไรไม่ถูก
"ยังไงก็ได้ครับ"
"อ่ะ งั้นกินอีกคำ หมดและ"
โซฮีว่าแล้วป้อนเครปให้เขาอีกคำ เสียงคนกาแฟดังขึ้นอีก คราวนี้แรงกว่าเดิมจนโซฮีเป็นฝ่ายหันไปมองคนที่ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ แทยังเมินหน้าหนีไปทางอื่น ทำให้โซฮีขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วหันมาถามชอนดุงต่อไป
"ตกลงว่าอร่อยใช่มั้ย จะได้เพิ่มเข้าไว้ในเมนูด้วยเลย"
"อะ...อร่อยครับ คุณ.."
ชอนดุงเบรกกึกเมื่อเห็นสายตาขู่ๆที่มองมา เด็กหนุ่มยิ้มเขินๆ
"เปาเปา..."
"ดีมาก....ดุงดุง ต่อไปนี้นายต้องเป็นหนูทดลองอันดับหนึ่งของชั้นนะ^^"
*
*
*
*
แสงแดดที่ผ่านเข้ามาในห้องทำให้ร่างสูงที่หลับอยู่ขยับตัว....ตาคมค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ มองไปที่หน้าต่างห้อง แล้วก็ได้เห็นเงาของร่างบางที่กำลังเปิดผ้าม่านและหน้าต่าง เสียงขยับตัวจากบนเตียงทำให้ยูบินหันไปมองผู้เป็นสามีทันที
"พี่ท็อปตื่นแล้วเหรอคะ....เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า อาการดีขึ้นบ้างไหมคะ"
ท็อปมองใบหน้าหวานที่ถามด้วยแววตาเป็นกังวลก่อนจะพยักหน้าช้าๆ ยูบินคลายยิ้มกว้าง เข้าไปช่วยร่างสูงที่พยายามลุกขึ้นนั่งจนเขานั่งพิงหัวเตียงได้สำเร็จ กระแสเสียงอ่อนโยนดังขึ้นอีกครั้ง
"กินข้าวเลยมั้ยคะ?"
ท็อปส่ายหน้าก่อนจะตอบเสียงเรียบ
"ไม่หิว"
คำพูดเย็นชานั้นทำให้ยูบินหน้าเสีย....ร่างบางค่อยๆ ถอยมานั่งที่โซฟาอย่างรู้ตัว แต่แล้ว...ชเวซึงฮยอนก็มองไปที่จานแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือกแล้วบนหัวเตียง....
"กินแอปเปิ้ลแทนได้ไหม"
น้ำเสียงนั้นไม่เชิงว่าอ่อนโยน...แต่ก็ไม่เย็นชาเสียจนทำให้หนาวเยือกได้เหมือนเมื่อก่อน...ยูบินยิ้มออกมาได้ หญิงสาวรีบลุกไปหยิบแอปเปิ้ลจานนั้นมาป้อนเขา... ท็อปรับป้อนจากเธอโดยไม่พูดอะไรจนหมดไปเกือบครึ่งค่อนจาน คนผิวแทนหยิบชิ้นต่อไปมารอที่ปากอย่างใจเย็น ท็อปค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเธอ... ก่อนจะรับป้อนจากมือของเธอ... โดยไม่ได้ละสายตาไปจากคนตรงหน้าแม้แต่น้อย....
ยูบินรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเพราะสายตาแบบนั้น....แต่ไม่รู้เพราะอะไร...เธอถึงไม่สามารถหลบตาเขาได้สักที...
"แอ๊ดดด.."
เสียงประตูถูกเปิดดังขึ้นทำลายความเงียบ ทำให้คนที่อยู่ในห้องทั้งสองคนละสายตาจากกัน แล้วหันมามองผู้มาเยือนทันที... หญิงสาวร่างระเหิดระหงภายใต้ชุดแสคตัวสั้นและใบหน้าสวยเฉี่ยวของเธอ...นางแบบคนดังที่คนทั้งเกาหลีต่างก็จำได้ดี...
"คุณ...แทฮรา..."
ยูบินพึมพำชื่อเธอเบาๆ ในขณะที่ท็อปมองหน้าคู่ขาด้วยแววตาสงสัย..นางแบบสาวยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยันขณะที่มองหน้ายูบิน แต่จริงๆแล้วใจเธอร้อนเป็นไฟกับภาพที่เห็นเมื่อกี้นี้....ยูบินป้อนอาหารท็อป...ทั้งสองคนสบตากัน....
นี่ถ้าเธอไม่มา อะไรมันจะเกิดขึ้นบ้างล่ะ!!
"ใช่ค่ะคุณยูบิน...ชั้นเอง" แม่นางแบบว่าพลางเดินเบียดยูบินไปนั่งลงบนเตียงข้างท็อป "เมื่อวานนี้คุณไม่ไปหาชั้น โทรหาก็ไม่ติด เลยสงสัยว่าคุณจะเป็นอะไร...พอโทรไปที่ทำงานของคุณ เลยรู้ว่าคุณลาป่วย...เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ชั้นเป็นห่วงคุณมากเลยนะ"
แทฮราซบลงที่ไหล่ท็อปอย่างออดอ้อน ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ
"ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก พรุ่งนี้ก็คงไปทำงานได้แล้ว"
"งั้นดีเลยค่ะ...ชั้นแคนเซิลงานทุกอย่างวันนี้เพื่อมาดูแลคุณโดยเฉพาะเลยนะเนี่ย มาค่ะคุณยูบิน เดี๋ยวชั้นป้อนให้เอง คุณไปทำงานเถอะนะ ลูกจ้างบริษัทอย่างคุณน่ะ ขาดงานบ่อยๆระวังจะถูกเจ้านายไล่ออกนะคะ"
แทฮราว่าพร้อมกับดึงจานแอปเปิ้ลมาถือเอง...ยูบินหันไปสบตาท็อป....แต่เขากลับค่อยๆ เมินหน้าไปนอกหน้าต่าง...
"แต่ชั้น...ลางานแล้วนะคะ..."
"ลาก็ไม่เป็นไรนี่คะ ลาแล้วไปทำงานต่อ เจ้านายจะชมซะมากกว่านะ ไปเถอะค่ะ สามีคุณเนี่ย...เดี๋ยวชั้นจะดูแลให้เอง"
นางแบบสาวฮอตเน้นคำว่าสามีหนักๆ อย่างจงใจ ยูบินมองท็อปอีกครั้ง...ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากร่างสูง ไม่มีคำเหนี่ยวรั้ง ไม่มีคำร้องขอ ไม่มีแม้แต่สายตาที่จะส่งมาบอกเธอว่า 'อย่าไป'
ยูบินกลืนก้อนสะอื้นลงคออย่างยากเย็น หญิงสาวส่งยิ้มเศร้าๆให้ตัวเองเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ...
"ยาหลังอาหาร...ชั้นจะจัดไว้ให้นะคะ..."
"ค่ะ...มีอะไรอีกมั้ยคะ?"
แทฮราถามพร้อมกับทำหน้าฉงน...ยูบินยิ้มบางๆ...บางเสียจนแทบจะมองไม่เห็นมัน.... ก่อนจะหลุดประโยคต่อมาอย่างแผ่วเบา...
"ไม่มีแล้วค่ะ....ขอบคุณมาก...."
ร่างบางพูดได้แค่นั้นก็เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบงัน....แทฮรามองประตูที่ปิดลงแล้วแสยะยิ้ม แต่พอหันมามองท็อป รอยยิ้มของเธอก็หายไป...
ท็อปกำลังมองตามยูบิน...
แม้สายตาของเขามันจะเรียบเฉยเสียจนอ่านไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร แต่สำหรับแทฮรา แค่นี้ก็ถือว่ามากเกินไปแล้ว....
เธอต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะสายเกินไป...
*
*
*
*
*
ยูบินยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาหยดหนึ่งที่ร่วงลงมาเปื้อนแก้ม....
หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำที่เคลือบคลออยู่ให้กลับเข้าไปให้หมด...แต่ยิ่งพยายามแค่ไหน มันก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น มากจนคนผิวแทนต้องยกมือที่กุมพวงมาลัยอยู่ขึ้นมาเช็ดน้ำตาอีกครั้ง... ขณะนั้นเองยูบินก็เหลือบไปเห็นถุงยาที่วางอยู่หน้ารถ....
ยาแก้ไข้ของพี่ท็อป....
คิมยูบินเอื้อมมือไปหยิบมันมา...นี่เธอลืมเอาไว้ให้เขาหรอกหรือ....หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาอีกรอบแล้วหมุนพวงมาลัยเพื่อจะวกรถกลับไปที่บ้าน แต่เท้ายังไม่ทันจะแตะเบรก ไฟจากรถยนต์อีกคันก็สาดเข้ามาเต็มหน้า...
"เอี๊ยดดดดดด....!!!"
"โครม!!!!!!"
เสียงวัตถุหนักๆสองคันปะทะกันดังสนั่นไปทั่วถนน รถคันเล็กกว่าเหมือนจะโดนแรงกระทบมากกว่า...มันลอยคว้างไปหยุดที่กลางถนนอีกฟาก คนแถวนั้นวิ่งกรูกันมาที่รถ บางคนแนบหน้าเข้ากับกระจกเพื่อดูคนข้างใน แล้วพวกเขาก็ได้เห็นหญิงสาวผิวแทนคนหนึ่งนั่งฟุบอยู่กับพวงมาลัย...เลือดสดๆ ไหลออกมาจากหน้าผาก... มือยังกำถุงอะไรบางอย่างไว้แน่น....
"ตายหรือเปล่าวะเนี่ย โทรเรียกรถพยาบาลหน่อยเร็ว!!!"
*
*
*
*
โบนัสสสส ^^
ย้ำว่าโบนัส เพราะงั้นมันคงไม่ได้มาบ่อยๆ จะมาก็ต่อเมื่อไรเตอร์คึกเท่านั้น 555555
ความคิดเห็น