คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 14 ความในใจ
“ก๊อกๆ”
“เข้ามาได้”
เสียงอนุญาตจากผู้จัดการสาวที่นั่งเคร่งเครียดอยู่กับเอกสารปึกใหญ่ทำให้ประตูถูกเปิดออก กลิ่นอาหารที่ลอยหอมฉุยเข้ามาในห้องทำให้เยอึนเงยหน้ามองผู้มาเยือนทันที
“ไอ้แด?!”
“อรุณสวัสดิ์ครับ....ท่านผู้จัดการ^^”
“แกมาที่นี่ทำไม?? ”
คนผมทองส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าเธอแบบหน้าตาเฉย เยอึนมองร่างสูงที่เริ่มแกะถุงอาหารออกแล้วโวยทันที
“ชั้นถามแกไม่ได้ยินหรือไงฮะ แกมาทำอะไรที่นี่??”
“เอาข้าวเช้ามาให้แกไง....ได้ข่าวว่าช่วงนี้กินแต่ขนมปังไม่ใช่เหรอ แกรู้มั้ยว่าอาหารเช้าเนี่ยสำคัญต่อสมองของเรามาก ถ้าไม่กินบ่อยๆ มีสิทธิ์สมองฝ่อได้นะเออ~”
“จะฝ่อหรือแฟบมันก็เรื่องของชั้น ชั้นรู้ว่าแกอยากจะกวนเบื้องล่างชั้นมาก แต่ขอร้องล่ะ อย่ามากวนเวลาทำงานได้มั้ย เห็นหน้าแกแล้วชั้นหงุดหงิด!!”
“แกรู้มั้ยชั้นซื้ออะไรมาบ้าง....หึหึ ดูนี่ซะก่อน ต๊อกโบกีเจ้าประจำของแก ไก่ทอด คุ้กกี้ ไอติม ส้มตำ...ตั้งวงกันที่นี่เลยดีมะ ^^”
“ไอ้แด!!!”
เยอึนเรียกชื่อเพื่อนซ้ำด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว...แดซองจึงต้องหยุดการโฆษณาอาหารเอาไว้แค่นั้น ชายหนุ่มยกไอติมขึ้นมากินก่อนจะตอบแบบขอไปที
“เดือนนี้ชั้นว่างมาก ว่างทั้งเดือน ไม่มีอะไรจะทำ ก็เลยจะมาอยู่เป็นเพื่อนแก”
“แล้วไอ้การที่ลูกเศรษฐีอย่างแกว่าง มันหนักส่วนไหนของชั้นวะ ชั้นมีงานต้องทำ ทำไม่ดีก็ถูกไล่ออก ไม่ได้เป็นเจ้าของบริษัทเหมือนแกนะ จะได้ตะลอนๆ ไปก่อกวนชาวบ้านเค้าได้ทุกวัน”
“ถ้าแกตกงานแกก็ไปทำงานที่บริษัทชั้นซี ไม่เห็นจะยาก...ชั้นให้แกถือหุ้นแทนชั้นยังได้เลย”
แดซองพูดเป็นนัยๆ แต่เยอึนไม่มีอารมณ์สุนทรีพอที่จะมาตีความนัยของเขา หญิงสาวยกแฟ้มขึ้นตั้งท่าจะฟาดหัวเพื่อนตัวแสบ
“นี่มันชีวิตจริงไม่ใช่เล่นขายของ แกจะไปไหนก็ไปเถอะไป ชั้นมีงานต้องทำอีกเยอะ”
“ก่อนจะทำก็กินก่อนซี ถึงแกจะเก๊กเข้ม แต่ชั้นรู้นะว่ากระเพาะของแกมันกำลังโหยหา....อาหาร...”
คังแดซองทำเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับยกไก่ทอดขึ้นมาโบกเฉียดจมูกเธอ เยอึนกลืนน้ำลายลงคอ...มองไก่ทอดที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้วขยับจะคว้าเอาไว้ แต่แล้วมันก็ลอยหนีเธอไปซะเฉยๆ
“อ๊ะๆ ห้ามจับ มือไม่สะอาดนะ อ้าปากเฉยๆ เดี๋ยวชั้นยัด เอ้ย....ป้อนให้ ^^”
เยอึนทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็ยอมเพราะความหิว แดซองกลั้นยิ้มไม่อยู่ มองคนผมแดงที่กำลังรับป้อนจากเขาด้วยแววตาชนิดหนึ่งที่พิเศษออกไป....และทำให้เยอึนที่เงยหน้ามาเจอสายตานั้นพอดีถึงกับชะงัก...
“มองแบบนั้นหมายความว่าไง...”
“แล้วแกคิดว่าไงล่ะ....”
แดซองถามทีเล่นทีจริง เยอึนตอบทั้งที่ยังเคี้ยวไก่อยู่เต็มปาก
“แกคิดว่าชั้นตะกละอยู่ใช่มั้ยล่ะ”
“แกคิดว่างั้นเหรอ”
คำถามแปลกๆของแดซองทำให้เยอึนที่กำลังเซ็นเอกสารเงยหน้าขึ้นมองเขา....ชายหนุ่มส่งช้อนมาจ่อที่ปากเธอเรียบร้อยแล้ว...
“ต๊อกโบกี....กินมะ...”
“จะเหลือเรอะ..”
เยอึนว่าพร้อมกับรับป้อนจากเขาทันที...ทั้งคู่มัวแต่เพลินกับการป้อนอาหารกันจนแทบไม่ได้ยินเสียงประตูที่ถูกเปิดออกมา ยูชอนมองภาพตรงหน้าอย่างอึ้งๆ จนกระทั่งเยอึนหันมาเห็นเขาพอดี...
“อ้าว....คุณยูชอน...”
ชื่อนั้นทำให้แดซองหันขวับ....ปาร์คยูชอนขยับตัวอย่างได้สติ หน้าหล่อเหลาส่งยิ้มให้เยอึนบางๆ
“ทานข้าวเช้ากันอยู่เหรอครับ...”
“ค่ะ...คุณยูชอนมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คือผมจะมาคุยเรื่องโปรเจคท์น่ะครับ...”
ยูชอนพูดพร้อมกับยกแฟ้มขึ้นให้ดู เยอึนหันมามองหน้าแดซองทันที ชายหนุ่มเบ้ปากอย่างหมั่นไส้
“เออ...รู้หรอกว่าต้องทำอะไร”
คนผมทองว่าแล้วยกอาหารทั้งหมดย้ายไปนั่งที่โซฟา เยอึนยิ้มให้ยูชอนที่เดินมานั่งลงตรงหน้าเธอแล้วเริ่มปรึกษาเรื่องงานกันอย่างจริงจัง ชนิดที่ยูชอนแทบจะออกนอกเรื่องไม่ได้เลย เพราะทุกครั้งที่เขากับเยอึนคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงาน คนที่นั่งกินไอศกรีมอยู่บนโซฟาก็จะส่งเสียงกระแอมกระไอเป็นระยะ
“แค่กๆๆ...อ๊อก...เลี่ยน...”
“สิบล้อติดคอแกหรือไงไม่ทราบ”
ปาร์คเยอึนพูดลอดไรฟันด้วยสายตาเขียวปั้ด แดซองยักไหล่แล้วกินไอศกรีมต่ออย่างไม่แคร์ ยูชอนหัวเราะเบาๆ
“งั้นผมไปทำงานต่อนะครับ...ว่าแต่ตอนเที่ยงนี้คุณเยอึน...”
“ไม่ว่างครับ มีนัดแล้ว”
แดซองแทรกขึ้นมาหน้าตาเฉย คนผมทองหันมาแยกเขี้ยวใส่เขาเหมือนอยากจะพ่นไฟให้รู้แล้วรู้รอด
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ไอ้แดบ้า...”
“เมื่อกี้ ก่อนหน้าคุณยูชอนจะมานิสสส....เดียว”
คังแดซองอ้างแบบหน้าไม่อาย ผู้จัดการสาวเลยได้แต่หัวเราะแหะๆ ให้กับเจ้านาย... ยูชอนยิ้มอย่างไม่ถือสา
“ไม่เป็นไรครับ คราวหน้าก็ได้....ตอนนี้ผมขอตัวก่อนแล้วกัน ตั้งใจทำงานนะครับคุณเยอึน”
“เช่นกันค่ะคุณยูชอน”
คนผมแดงตอบกลับเขายิ้มๆ ยูชอนหันมามองแดซองที่ทำปากขมุบขมิบแล้วเดินออกไป เยอึนหันซ้ายหันขวาก่อนจะคว้าได้หมอนใบหนึ่งมาปาหน้าแดซองจนผงะหงาย ร่างสูงของหญิงสาวเดินฉับๆ ไปที่ประตู แต่ยังช้ากว่าแดซองที่ก้าวตามมาขวางไว้อย่างว่องไว
“แกจะไปไหน....คงไม่ได้ไปตามเจ้านายหรอกนะ”
“ชั้นจะไปห้องน้ำ....แกจะเข้าไปด้วยมั้ยล่ะ??”
คนผมแดงถามประชดก่อนจะเดินชนไหล่เขาออกไป แดซองมองตามหญิงสาวไปจนสุดสายตา ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ...
“แกท้าชั้นเองนะ...ไอ้ปาร์ค...”
*
*
*
*
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เยอึนเดินอารมณ์ดีตรงไปที่อ่างล้างมือ คนผมแดงก้มลงเปิดก๊อกล้างมือ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนที่เดินมายืนข้างหลังเธอ…
“ไอ้แด!!!”
ผู้จัดการสาวร้องโวยวายทันทีเมื่อเห็นคนผมทองยืนยิ้มหวานอยู่ในกระจก แดซองพยักหน้ายิ้มๆ
“ถั่วต้มมม...”
“นี่แกเข้ามาใน....ห้องน้ำหญิง...ได้ไงเนี่ย!!!”
“ก็เดินเข้ามาน่ะสิ แกคงไม่ได้คิดว่าชั้นมุดช่องแอร์มาหรอกนะ”
“ชั้นไม่ได้ถามวิธีเข้ามาเว้ย ชั้นถามว่าแกน่ะหน้าด้านเข้ามาได้ยังไง ออกไปเลยนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าเค้าจะเข้าใจว่าชั้นมีเพื่อนเป็นโรคจิต”
เยอึนพูดพร้อมกับดันหลังของชายหนุ่มให้ไปที่ประตู แต่แดซองดื้อกว่าที่คิด เขาขืนตัวแล้วหันมาเถียงเธอหน้าตาเฉย
“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ชั้นล็อกห้องเอาไว้อย่างดี....แต่ที่จริงถ้ามีคนเห็นก็ดีนะ โดยเฉพาะเจ้านายแกน่ะ....”
“เจ้านายชั้น....ทำไม? คุณยูชอนเห็นแล้วทำไม?”
“เค้าก็จะได้เข้าใจผิดว่า...”
แดซองไม่พูดเปล่าแต่รุกไล่เธอไปจนชิดผนัง มือทั้งสองข้างเท้าลงมาปิดทางหนีของหญิงสาวโดยสิ้นเชิง....
“แกกับชั้นมาทำอะไรในห้องนี้กันแน่....”
“นี่แน่ะ!!”
เยอึนดีดหน้าผากเขาเต็มแรงจนแดซองร้องโอดโอย แต่คนผมทองก็ไม่ยอมปล่อยมือออกมาจากเธอง่ายๆ ผู้จัดการสาวกอดอกมองหน้าเขาอย่างหงุดหงิด
“นี่แกอยากจะขัดขวางชั้นมากขนาดนั้นเลยหรือไงฮะ....ชั้นจะมีแฟนกับเค้าไม่ได้เลยสักคนใช่มั้ย??”
“ไม่ได้!!”
แดซองตอบกลับทันควัน และเยอึนก็ถามคืนอย่างทันทีเช่นกัน
“ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ?”
“ก็ชั้นพนันกับแกไว้แล้วนี่”
แดซองตอบพร้อมกับเมินหน้าหนี หารู้ไม่ว่าทำให้คนที่ได้ยินผิดหวังในคำตอบอย่างรุนแรง
“ไอ้พนันบ้าๆบอๆแบบนั้น แกจะเก็บมาคิดอะไรนักหนา ถ้าเกิดชาตินี้ชั้นต้องเป็นโสดไปจนตายล่ะ ใครจะรับผิดชอบ”
“แล้วที่แกกระหนุงกระหนิงกับเจ้านายแก ไม่ใช่เพราะแกอยากเห็นชั้นแพ้หรือไง ทำเป็นพูดดี จริงๆแล้วแกก็อยากเอาชนะเหมือนกันนั่นแหละ...”
“ตอนแรกชั้นคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่...คุณยูชอนเป็นผู้ชายที่หาไม่ได้ง่ายๆ นะ เค้าเป็นคนเพอร์เฟคท์มาก....ที่สำคัญ เค้าแสดงออกว่าเค้าชอบชั้น แล้วก็รับได้ในตัวตนที่ชั้นเป็น...ชั้นก็เลยคิดว่า....”
“คิดว่า...อะไร...”
แดซองถามเสียงกร้าวขึ้น...ตาคมที่จ้องหน้าเยอึนอยู่เริ่มขุ่นมัว หัวใจก็เต้นช้าลงแทบไม่เป็นจังหวะ....
“เราเลิกพนันกันเถอะ ชั้นอยากคุยกับคุณยูชอนจริงๆจังๆ โดยไม่ต้องมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาเกี่ยวข้อง....”
“นี่แกหาว่าชั้น...วุ่นวาย....งั้นเหรอ”
แดซองถามเน้นทีละคำอย่างหงุดหงิด ในใจเริ่มหวาดหวั่นในสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้เสียแล้ว....
สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือ...การได้เห็นเยอึนมีความรัก....
โดยที่คนรักของเธอ....ไม่ใช่เขา....
“แล้วมันไม่ใช่หรือไง แกลงทุนหยุดทำงานทำการเพื่อมาขัดขวางชั้นกับคุณยูชอน...ชั้นรู้ว่าเราแข่งกันมาตั้งแต่สมัยเรียน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาเอาแพ้เอาชนะนี่นา....ชั้นยอมแพ้เพื่อยกเลิกเกมนี้ก็ได้นะ....”
เยอึนตัดสินใจเอ่ยออกมา...เพราะยูชอนไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่เคยมาจีบเธอ เขามีทุกอย่างที่เธอฝัน....ฉะนั้นเธอจึงไม่อยากจะปล่อยโอกาสที่จะได้ศึกษาซึ่งกันและกันหลุดมือไป....เพียงเพราะการท้าทายแบบเด็กๆ ที่เธอกับแดซองแข่งขันกันมาตลอด...
“แกยอมแพ้ได้ แกยกเลิกเกมนี้ก็ได้ แต่...ชั้นจะไม่เลิกขัดขวางแก”
หลังจากนิ่งไปนาน แดซองก็เอ่ยประโยคที่ทำให้เยอึนต้องอึ้ง ความโมโหพลุ่งพล่านขึ้นมาในทันที
“ทำไม?? แกเกลียดชั้นมากหรือไง แกกับชั้นเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะแดซอง เรื่องแค่นี้แกจะยอมสักครั้งไม่ได้เลยเหรอ?”
“ชั้นไม่ใช่เพื่อนแก!! หยุดพูดคำนั้นได้แล้ว!!”
แดซองตวาดลั่นเมื่อได้ยินคำที่เสียดแทงใจ ทว่าคำพูดของเขากลับทำให้เยอึนน้ำตารื้นอย่างไม่มีเหตุผล....
ไม่ใช่เพื่อนเหรอ....
มันจะทำร้ายจิตใจกันมากไปแล้ว....
“เหรอ....ชั้นไม่ใช่เพื่อนแกสินะ....”
“เออ...แกไม่ใช่เพื่อนชั้น แต่แกเป็นคนของชั้น และชั้นก็จะไม่ปล่อยให้แกเป็นของใคร นอกจากชั้นคนเดียว!!”
คำพูดต่อมาของแดซองทำให้น้ำตาที่คลอหน่วยของเยอึนแทบจะเหือดแห้ง....หญิงสาวยืนอึ้งอยู่นานอย่างตั้งตัวไม่ทัน และที่สำคัญ....ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองในประโยคที่เขาต้องการจะบอก....
แดซองถอนใจออกมาหนักๆ โน้มหน้าเข้าไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง...เยอึนกะพริบตาถี่ๆ ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิว…
“แกจะทำอะไร....”
“แกยอมแพ้...คนแพ้ก็ต้องถูกทำโทษสิ...”
คำกระซิบของแดซองทำให้เยอึนคิดถึงการท้าทายระหว่างเขาและเธอเมื่อตอนอยู่ที่ร้านแทยังได้...
ถ้าเธอแพ้....แดซองจะ....
“แกจะจูบชั้นเหรอ...”
คนผมแดงถามด้วยน้ำเสียงเหมือนคนละเมอ....แดซองยกยิ้มบางๆ....
“เออ....”
*
*
*
*
รถมินิคูเปอร์ที่แล่นมาจอดหน้าบ้านดับเครื่องลง คิมยูบินก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางอ่อนเพลีย....เพราะเมื่อคืนเธอมัวแต่ไปกังวลอยู่กับหลายๆเรื่อง ทั้งเรื่องท็อปที่ยังคาราคาซัง กับเรื่องแทยังที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ทำให้เธอแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ประกอบกับการทำงานหนักมาทั้งวัน หญิงสาวจึงกลับถึงบ้านด้วยสภาพอ่อนล้าสุดขีด..
“พี่ท็อปกลับมาแล้วเหรอ...”
คนผิวแทนพึมพำเบาๆ เมื่อเห็นรถคันหรูอีกคันจอดอยู่ก่อนแล้ว ยูบินเดินเข้าไปในบ้าน มองหาร่างสูงที่คุ้นตาแต่ก็ไม่เจอใครสักคน ยังความสงสัยให้แก่หญิงสาวจนกระทั่งเดินไปถึงห้อง...
“พี่ท็อป....ทำไมนอนเร็วจังล่ะคะ”
ยูบินถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นสามีนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง....เสื้อสูทสีดำถูกถอดพาดไว้ที่เตียง แต่เนคไทยังไม่ปลดออกเสียด้วยซ้ำ....ชเวซึงฮยอนปรือตามองร่างบางที่นั่งลงบนเตียงข้างๆเขาก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้งเพราะความรู้สึกง่วงเกินจะทน....ยูบินยกหลังมือขึ้นอังหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา...
“ตัวร้อนจี๋เลย....เมื่อคืนตากฝนหรือเปล่านะ....”
คนผิวแทนพึมพำด้วยความกังวล เธอแตะแก้มและคอของเขาดูก็ปรากฏว่าร้อนเป็นไฟไม่แพ้กัน ยูบินจึงปลดเนกไทและกระดุมด้านบนของเสื้อเชิ้ตออกแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ แต่พอได้แตะแขนที่ร้อนจี๋ของเขาแล้วเธอก็เปลี่ยนใจ
“เช็ดตัวสักหน่อยดีกว่า....”
เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ตัดสินใจเดินออกไป โดยไม่รู้ว่าคนตัวสูงที่นอนซมเพราะพิษไข้อยู่นั้นมีสติพอที่จะได้ยินทุกคำที่เธอพูด เพียงแต่เปลือกตาของเขาหนักเกินจะลืมตาขึ้นมาได้ก็เท่านั้น....ฉะนั้นเมื่อคนผิวแทนกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำหมาดๆ ที่กดลงบนใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน ท็อปจึงไม่สามารถจะหนีได้เหมือนอย่างเคย....
ทั้งที่ปกติแล้ว...เขาคงจะต้องเดินหนีไป ทิ้งแค่สายตาไม่พอใจไว้ให้ยูบินเจ็บช้ำ....
แต่ตอนนี้....เขาทำได้แค่นอนเงียบๆ รอฟังว่าเธอ...กำลังจะทำอะไรกับเขา....
“ชั้นควรจะพาพี่ไปหาหมอดีไหมคะ....”
จู่ๆ ยูบินก็ถามขึ้นเหมือนจะให้ท็อปตอบ หญิงสาวมองใบหน้าคมที่ดูเหมือนหลับสนิทแล้วถอนใจ...
“แต่ถ้าชั้นทำแบบนั้น....พี่ก็ต้องว่าชั้นยุ่งอีกแน่ๆ....”
หญิงสาวระบายลมหายใจอีกครั้งก่อนจะเช็ดหน้าให้เขาต่ออย่างเบามือ....ท็อปรู้สึกได้ถึงไอเย็นๆ ของผ้าชุบน้ำผืนนั้นที่ไล่ผ่านใบหน้าของเขาไปที่ซอกคอ ยูบินเช็ดแขนเป็นลำดับต่อมา ก่อนจะดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เขา....หญิงสาวมองใบหน้าคมที่นิ่งสนิทแล้วค่อยๆ โน้มลงไปจูบแก้มเขาเบาๆ...
“ถึงเวลาพี่ป่วย....จะทำให้ชั้นได้ใกล้พี่มากกว่าเดิมแบบนี้...แต่ชั้นก็ไม่อยากเห็นพี่ไม่สบายหรอกรู้มั้ย...ให้พี่แข็งแรงดีแล้วชั้นต้องเจอสายตาแบบนั้นเหมือนเดิมยังจะดีซะกว่า....”
ชเวซึงฮยอนกำมือแน่นขึ้นโดยที่ยูบินไม่รู้ตัว หัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงอย่างน่ากลัว....
ได้แต่รอฟังคำพูดต่อไป...ว่าจะเป็นอย่างไร....
“ชั้นรักพี่นะคะ....ถึงพี่จะไม่เคยรักชั้นเลย...หรือพี่จะเกลียดชั้น...ชั้นก็เลิกรักพี่ไม่ได้อยู่ดี...”
ยูบินกระซิบข้างหูของเขาอย่างแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน... หญิงสาวยิ้มเศร้าๆ ให้ตัวเอง ก่อนจะหันไปหยิบกะละมังน้ำแล้วเดินออกไป..
เสียงประตูปิดลง...ก่อนที่ทุกอย่างในห้องจะเข้าสู่ความเงียบงัน....
ชเวซึงฮยอนลืมตาขึ้นช้าๆ....
ความรู้สึกในสายตาที่มองไปที่ประตูนั้น....ยากเกินกว่าที่ใครจะคาดเดา...
*
*
*
*
อัพอย่างเร็วเพื่อจะบอกว่าได้คอมคืนมาแล้วค่ะ สภาพ...ก๊องแก๊งมาก = =จะรีบปั่นไว้เยอะๆ เพราะเดี๋ยวคงไม่แคล้วได้ส่งเข้าอู่อีกรอบ ยังไงก็ตาม ไรเตอร์จะเปิดเทอมแล้ว คนที่อ่านประจำคงรู้ดีว่าตอนเปิดเทอมไรเตอร์จะอัพวีคละครั้ง แต่ถ้าวีคไหนฮึดก็อาจจะมีแถมเหมือนกันนะ ^^
ปล. แฟนจีเย อย่าเพิ่งฆ่าเค้านะตัวเธอว์ 5555 ตอนหน้ามีแน่ๆ ถ้าไม่มีให้เตะเลยนิ -3-
ความคิดเห็น