คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 เพื่อนร่วมห้อง / ซ้อมฮันนีมูน
ร่างสูงในชุดนักศึกษาของลีซึงฮยอนเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักของเขา เด็กหนุ่มมองประตูห้องแล้วก้มลงมองกุญแจในมือ พ่นลมหายใจอย่างสุดเซ็ง....
สรุปว่า....ยังไงเขาก็ต้องทนอยู่ร่วมห้องกับยัยเด็กเจ้าปัญหานี่สินะ...
ชาติก่อนแกทำกรรมอะไรไว้เนี่ย....ซึงรีเอ๊ย....
หลังจากยืนปลงตกอยู่ครู่หนึ่ง เด็กหนุ่มก็ตัดสินใจใช้กุญแจไขประตูเข้าไป และพอเข้ามาในห้องเขาก็ต้องสะดุดกึก ยืนอึ้งไปพักหนึ่งเมื่อได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของมัน....หนีไปนอนร้านพี่แทยังแค่คืนเดียว....ยัยบ้านี่ทำอะไรกับห้องของเขาอีกเนี่ย
“นี่เธอทำบ้าอะไรน่ะ”
ซึงรีถามอย่างเอาเรื่องเมื่อเห็นร่างบอบบางของเด็กสาวกำลังตั้งอกตั้งใจดึงม่านที่แขวนไว้บนราวให้กางออก มันคงไม่แปลกหรอกถ้าราวผ้าม่านนี่ไปอยู่ตรงที่ตากผ้า แต่ยัยเด็กนรกดันลากมันมาไว้กลางห้องนี่สิ...
“กั้นห้อง นี่เขตชั้น นั่นเขตนาย”
ลีซอนมีตอบหน้าตาเฉย ร่างบางกระโดดลงมาจากเก้าอี้แล้วชี้มือบอกอาณาเขตของเธอกับซึงรี เด็กหนุ่มมองเขตของตัวเองที่มีเตียงอยู่เตียงเดียวพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ ก่อนจะหันไปมองเขตของซอนมีที่ตอนนี้อพยพข้าวของทุกอย่างไปไว้เรียบร้อยแล้ว ทั้งเตียงลายดาวเสาร์ประหลาดๆ...โปสเตอร์รูปหมู่ดาวแทบจะครบทุกดวงในจักรวาล...ตุ๊กตาเอเลี่ยนสีเขียวจำนวนมหาศาลที่กำลังมองมาที่ซึงรีจนชายหนุ่มขนลุก.....แถมด้วยตะกร้าที่นอนของเจ้าสัตว์หน้าขนชนิดหนึ่งที่เขาเกลียดเป็นที่สุด
“นี่เธอเลี้ยงแมวด้วยเหรอ!!”
“มันชื่อแมงโก้ ทำความรู้จักเอาไว้ซะสิ”
“ฝันไปเหอะ ชั้นไม่มีวันญาติดีกับไอ้ตัวขนร่วงนี่แน่ๆ เธอเอาแมวมาเลี้ยงไว้ในห้องได้ยังไง มันผิดกฎหอพักนะ ชั้นจะไปฟ้องคุณป้า!!”
“เชิญ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าคุณป้าชอบเจ้าแมงโก้ม้ากมาก แถมคุณป้ายังเลี้ยงแมวอีกเป็นสิบด้วยแหละ”
ลีซอนมีเยาะเย้ยพร้อมกับแลบลิ้นหนึ่งที ซึงรีเกาหัวแกรกๆ ไม่รู้ว่าตัวเองหลงผิดมาอยู่หอคนบ้าแบบนี้ได้ยังไง
“ถ้าไม่ชอบก็ห้ามยุ่งกับเจ้าแมงโก้นะ ห้ามข้ามเขตมาที่นี่ด้วย ไม่งั้นชั้นจะเชือดเนื้อนายไปทำก๋วยเตี๋ยวให้ดู”
เด็กสาวทำท่าใช้นิ้วชี้ปาดคอตัวเองเป็นการขู่ ซึงรีมองไปที่ห้องน้ำฝั่งซอนมีแล้วโวยขึ้นมาอย่างไม่ยอม
“แต่ห้องน้ำมันอยู่ฝั่งเธอ เวลาชั้นปวดฉี่ขึ้นมาจะทำยังไง”
“นั่นมันปัญหาของนาย ไม่ใช่เรื่องของชั้น~”
ซอนมีลอยหน้าลอยตาพูดแล้วเดินลอยชายไปที่เขตตัวเองทันที ซึงรีกัดฟันกรอดด้วยความแค้น...หึ....ไม่ถึงคิวเขาบ้างก็ให้มันรู้ไป...
เด็กหนุ่มเดินหงุดหงิดไปที่เตียงของตัวเอง รื้องานในกระเป๋าออกมาวางเตรียมจะทำการบ้าน แต่จู่ๆ ยัยตัวแสบก็เดินมาปิดไฟห้องจนดับพรึ่บ....ลีซึงฮยอนตวาดแว้ดขึ้นอย่างทันใจ
“ปิดไฟทำไม!! คนจะทำการบ้านนะเว้ย!!”
“ชั้นนอนไม่หลับถ้าเปิดไฟอ่ะ ฝันดีแล้วกันนะ กู๊ดไนท์ จุ๊บๆ”
เด็กสาวทำท่าส่งจูบก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างสบายใจ ซึงรีกัดฟันกรอดอีกรอบ ลุกขึ้นเดินไปเปิดสวิตช์ไฟที่อยู่กึ่งกลางห้องพอดี ซอนมีดีดตัวขึ้นมานั่งบนเตียงโดยอัตโนมัติ
“ก็บอกว่าคนจะนอนๆ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!”
“ก็บอกว่าคนจะทำการบ้านๆ พูดภาษาคนไม่เข้าใจใช่มั้ย!!”
ซึงรียอกย้อนกลับบ้างก่อนจะเดินกลับมาที่เตียงตัวเอง ซอนมีหรี่ตาลงนิดๆ อย่างเอาเรื่อง ร่างสูงยังไม่ทันจะหย่อนก้นนั่งลงบนเตียง ไฟก็ดับพรึ่บลงอีกด้วยฝีมือของคนเดิม...
“ยัยเด็กบ้า!! เธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรชั้นหรือไงฮะ จะตามจองเวรชั้นไปถึงไหน!!”
ร่างสูงว่าพร้อมกับเดินฉับๆมาที่กลางห้อง จ้องหน้าเด็กตัวแสบก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟคืนอีกรอบ ซอนมีแยกเขี้ยว ปัดมือเขาออกแล้วปิดไฟกลับ ทั้งคู่เริ่มยื้อยุดแย่งกันเปิดๆปิดๆไฟอยู่หลายรอบ จนในที่สุด....
“แคร่ก!!”
เสียงประหลาดๆดังขึ้นที่หลอดไฟ มันเป็นประกายวาบหนึ่งก่อนที่ขั้วหลอดจะเริ่มดำไหม้ ซึงรีหน้าเหวอ พยายามกดเปิดซ้ำอีกหลายๆรอบ แต่คราวนี้มันไม่ยอมเปิดตามคำสั่งเสียแล้ว ซอนมีเริ่มโวยวายทันที
“พัง! พังหมดแล้ว นี่เราต้องเสียเงินซ่อมหลอดไฟก็เพราะนายคนเดียว”
“ชั้นคนเดียวที่ไหน ถ้าเธอยอมให้ชั้นเปิดไฟทำการบ้านแต่แรกก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้หรอก!”
“ถ้านายยอมให้ชั้นปิดไฟนอนมันก็คงไม่มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันแหละ!!”
“ชั้นไม่เถียงกับเธอแล้ว ยัยเด็กบ้า ยัยตัวซวย การบ้านก็ไม่ได้ทำ แถมยังต้องนอนในห้องมืดๆ อีก...ทำไมชั้นต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย....เซ็งโว้ย!!”
ซึงรีบ่นงึมงำมาจนถึงเตียงตัวเอง ซอนมีเบ้ปากเล็กน้อย ร่างบางเดินไปที่เตียงตัวเองครู่หนึ่งก็เดินกลับมาที่กลางห้อง โยนวัตถุบางอย่างมาที่เตียงซึงรี เด็กหนุ่มกระโดดหนีโดยอัตโนมัติ
“นี่อะไรอีกล่ะ!”
“โคมไฟ เอาไว้ทำการบ้าน จะได้เลิกบ่นเป็นตาแก่สักที แค่หน้าก็แก่พออยู่ละ”
ซึงรีเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เด็กหนุ่มค่อยๆ หยิบโคมไฟขึ้นมาลองกดเปิดสวิตช์ ปรากฏว่ามันเป็นรูปเอเลี่ยนเหมือนตุ๊กตาของเธอไม่มีผิด....แถมแสงที่ส่องออกมายังเป็นสีเขียวอีกด้วย....
“ยัยเด็กนี่หลุดมาจากดาวดวงไหนหรือเปล่า”
ซึงรีงึมงำเบาๆ อย่างแอบหมั่นไส้ แต่คนตัวเล็กที่เดินหาวไปนอนบนเตียงแล้วก็ยังไม่วายจะได้ยินจนได้
“ให้ยืมแล้วยังปากเสียอีก ใช้เสร็จรีบคืนเลยนะ แล้วก็หยุดบ่นงึมๆงำๆสักที เดี๋ยวก็ให้แมงโก้ไปข่วนหน้าซะหรอก!”
*
*
*
*
“ซอนเย”
เสียงเรียกเรียบๆของใครบางคนทำให้ร่างบางที่กำลังง่วนกับแฟ้มเอกสารหันไปมองต้นเสียงงงๆ ควอนจียงยืนกอดอกพิงประตูห้องอยู่ หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อย....
“ว้าว....นานๆทีพี่จีจะเรียกชื่อชั้นเหมือนคนปกติสักที เป็นบุญหูมากเลยนะคะเนี่ย”
“หยุดพูดมากสักทีเถอะน่า เข้ามาข้างในหน่อย คุณแม่มีเรื่องจะคุยกับเรา”
คำพูดของจียงทำให้ซอนเยเลิกคิ้วอีกรอบ หญิงสาวปิดแฟ้มงานลงแล้วลุกขึ้นเดินตามเขาเข้าไปข้างใน แน่นอนว่าคุณแม่ของจียงนั่งอยู่บนโซฟาในนั้นแล้ว หญิงวัยกลางคนยิ้มออกทันทีที่เห็นหน้าว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรด
“หนูมินมิน มานี่เลยจ้ะ มานั่งกับแม่ก่อน”
ซอนเยยิ้มให้ควอนจีฮยอนแล้วเดินไปนั่งข้างๆอย่างว่าง่าย จียงทำท่าจะนั่งลงบนโซฟาอีกตัว แต่ถูกเสียงประกาศิตจากมารดาเสียก่อน
“แกไม่ต้องนั่ง ตาจี ยืนฟังเฉยๆ”
จียงทำหน้าเหวอ ตั้งท่าจะเถียงมารดาแต่ฝ่ายนั้นไม่เว้นระยะให้เอ่ยปาก เพราะเธอพูดธุระของเธอก่อนทันที
“ชั้นได้ข่าวจากพนักงานออฟฟิศเราว่าแกพูดกับหนูมินมินไม่สุภาพงั้นใช่มั้ย”
“ไม่สุภาพตรงไหนครับ คุณแม่ไปฟังข่าวมั่วๆมาจากใครอีก”
“ที่จริงต่อหน้าแม่แกก็พูดกับหนูมินมินไม่เพราะจริงๆนั่นแหละ มีที่ไหนคู่หมั้นกันเรียกชั้นกับเธอ ดูอย่างหนูซอนเยสิ เรียกพี่จีทุกถ้อยทุกคำ”
ควอนจีฮยอนเอ่ยพลางหันไปลูบหัวซอนเยอย่างแสนรัก จียงอ้าปากจะเถียง
“แต่คุณแม่ครับ....”
“ต่อไปนี้แม่จะขอสั่งแกเด็ดขาด ให้แทนตัวเองว่าพี่จีตลอด แล้วก็เรียกหนูมินมินให้เพราะๆ ด้วย สรรพนามเก่าๆ ไอ้พวกยัยเด็กบ้งเด็กบ้าอะไรนั่นน่ะ ห้ามขุดมาใช้อีกเด็ดขาดเลยนะ”
“เอาเข้าไป...”
จียงตบหน้าผากตัวเองเบาๆอย่างเหนื่อยใจ อาการของเขาทำให้ซอนเยแอบอมยิ้ม ควอนจีฮยอนพูดต่อโดยไม่สนใจอาการลูกชายแม้แต่น้อย แววตาของหญิงวัยกลางคนมีแผนอะไรบางอย่างซ่อนอยู่....
“และอีกอย่างที่แม่จะบอกวันนี้ก็คือ....แม่มีงานด่วนจะให้แกกับหนูซอนเยทำ”
“งานอะไรคะ”
มินซอนเยถามขึ้นทันที...จียงเองก็จ้องมารดาด้วยความแปลกใจ ควอนจีฮยอนยิ้มออกมาเล็กน้อย....
“งานสัมมนาผู้ประกอบการอาหารที่ประเทศไทย....งานด่วน ต้องเดินทางวันนี้ตอนค่ำ”
“วันนี้ตอนค่ำ!!”
จียงกับซอนเยทวนคำพร้อมกันอย่างตกใจ จีฮยอนพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มหวาน
“ถูกต้องแล้วจ้ะ อีกอย่างนะ แม่จะขอตัวฮยอนซึงไปช่วยงานแม่ด้วย พอดีวันนี้เลขาแม่ลาพักร้อนน่ะ เอาเป็นว่าตาจีกับหนูมินมินก็เดินทางกันไปสองคนแล้วกัน ถือซะว่าซ้อมฮันนีมูนไว้ก่อน ตอนนี้แม่จองตั๋วเครื่องบินไว้เรียบร้อยแล้ว รีบไปเก็บกระเป๋ากันได้เลยจ้ะ”
“แต่แม่ครับ...”
“นี่เป็นคำสั่ง....นี่เป็นงาน....ห้ามหาข้ออ้างนะจ๊ะตาจี ~ ^^”
*
*
*
*
“เสียใจด้วยว่ะเทมป์ คืนนี้ชั้นคงไปกับแกไม่ได้แล้วล่ะ”
(....ทำไมล่ะ)
ควอนจียงพ่นลมหายใจใส่โทรศัพท์ หันมามองคนผมสั้นที่นั่งข้างๆเขาด้วยความเซ็ง
“ชั้นกำลังจะบินไปประเทศไทย”
(ทำไมแกไม่เห็นบอกชั้นล่วงหน้าเลยวะ)
“ชั้นก็เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่แหละ....ว่าแต่แก....มีอะไรด่วนหรือเปล่า”
(ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากกลับบ้าน....ก็แค่นั้น....)
มินซอนเยเอียงคอมองจียงแล้วทำปากเป็นเชิงว่าเครื่องจะเทคออฟแล้ว ชายหนุ่มเลยเบ้ปากใส่เธอทีนึงก่อนจะกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“งั้นแค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ชั้นอยู่บนเครื่องบินแล้ว”
(อืม....เที่ยวให้สนุกแล้วกัน)
คนผมบลอนด์ตัดสายไปก่อนจะหันมาจ้องตาแป๋วๆของคนข้างตัวอย่างเอาเรื่อง
“มองแบบนั้นหมายความว่าไง ชั้นรู้หรอกน่าว่าตอนไหนควรทำอะไร ชั้นขึ้นเครื่องบินมาเป็นร้อยๆรอบแล้ว”
“มินมินไม่ได้สนใจเรื่องนั้นหรอกค่ะ ที่มองอยู่เนี่ยเพราะกำลังสงสัยว่า....พี่จีกับพี่ท็อปวางแผนชั่วร้ายอะไรกันอีกหรือเปล่า”
“เหอะ....คำนี้ชั้นกับไอ้ท็อปควรเป็นคนพูดสิ....เธอกับยูบินวางแผนชั่วร้ายอะไรกันอีกหรือเปล่า?”
“ประเภทที่ว่ามอมเหล้าแล้วหลอกให้เซ็นนั่นเซ็นนี่น่ะเหรอคะ เรื่องนั้นยังคิดไม่ถึงเลยค่ะ^^”
แววตาเชือดเฉือนของคู่หมั้นทำให้จียงอึ้งไปพักใหญ่....รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่....ยัยนี่ดมกลิ่นไวยิ่งกว่าสุนัขตำรวจอีกแฮะ...
“หุบปากไปเลย....ได้ยินเสียงเธอแล้วชั้นรำคาญหูชะมัด...”
“ชั้นก็ไม่ได้อยากเถียงกับพี่จีนักหรอกค่ะ เสียเวลานอน รู้ไว้ด้วยว่าเหล้าที่พี่จีหลอกให้ชั้นกินคืนนั้นมันทำให้เมื่อคืนวานชั้นนอนไม่หลับเลย....ความผิดของพี่คนเดียว”
ร่างเล็กบ่นยาวเหยียดก่อนจะดึงหมวกไหมพรมสีขาวมาปิดตาตัวเองแล้วเอนตัวลงกับเบาะ จียงมองพฤติกรรมการนอนแปลกๆของหญิงสาวแล้วเบ้ปากเล็กน้อย ชายหนุ่มหันมาสนใจไอแพดในมือของตัวเองแทน แล้วก็เหมือนว่าร่างเล็กจะง่วงจริงๆ เพราะหลังจากนอนเงียบไปเกือบชั่วโมง ศีรษะเธอก็ค่อยๆไหลลู่ลงจากเบาะ มาหยุดที่ไหล่ของคนข้างๆ แบบหน้าตาเฉย....
“ยัยเด็กบ้า อย่ามาทำเนียนนะ เอาหัวหนักๆของเธอออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
จียงโวยวายด้วยน้ำเสียงที่เบาผิดปกติเพราะกลัวไปรบกวนผู้โดยสารท่านอื่น เขาพยายามดันหัวของเธอให้กลับไปพิงเบาะตามเดิม แต่สุดท้ายร่างเล็กก็ฟุบกลับมาที่ไหล่เขาอยู่ดี ควอนจียงเอียงคอมองใบหน้าสวยอย่างจับผิด...
โห....
หลับอ้าปากหวอขนาดนี้....คงไม่ได้แกล้งแล้วล่ะมั้ง....
จียงยกไอแพดขึ้นมาแอบถ่ายรูปร่างบางไว้แล้วหัวเราะเบาๆในลำคอ....มองผลงานชิ้นโบแดงของตัวเองอยู่นานก่อนจะหันไปสนใจใบหน้าที่ซบอยู่บนไหล่ของเขาอีกครั้ง....แก้มขาวเนียนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมทำให้จียงอดใจไม่ได้ที่จะกดจมูกลงไปหาความหอมเบาๆ....
เขาทำเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเป็นปกติ....
แต่นั่น...มันเป็นเพราะเขาไม่คิดจะห้ามใจ มันเป็นเกมส์ที่เขาควบคุมทุกอย่างได้...
แต่กรณีนี้มันไม่ใช่เลย.....
เขาไม่อยากให้เป็นแบบนี้ แต่เขากลับ....ควบคุมอะไรไม่ได้ เหมือนมีใครบางคนมามีอำนาจเหนือความรู้สึกของเขาไปแล้ว.....
“ฮื่อ...”
จียงถอนใจออกมาเมื่อฉวยโอกาสกับคนที่เผลอหลับไปแล้วหนึ่งฟอด.....ให้ตายเถอะ.....ครั้งนี้เขารู้ตัวดี....ไม่ได้เผลอ ไม่ได้เมาเสียด้วยสิ...
“ทำไงต่อดีวะ....จียง....แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ....”
ร่างโปร่งถอนใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม....ตาคมเหลือบมองใบหน้าสวยที่อยู่บนไหล่เขาอีกครั้ง....เขาไม่ควรให้ยัยเด็กบ้านี่มาทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้สิ....แต่ทำไมเขาถึงไม่กล้าทำอะไรเลยนะ.....
หรือความจริงแล้ว...เขาควรจะปล่อยให้มันเป็นไป....
ตามทางที่มันควรจะเป็น....
*
*
*
*
“ซอนมี เอสเพรสโซ่โต๊ะสอง”
เจ้าของร้านเบเกอรี่หนุ่มบอกเด็กเสิร์ฟสาวน้อยที่เพิ่งจะเดินมาถึง ลีซอนมีรับถาดเครื่องดื่มจะไปเสิร์ฟตามคำสั่ง แต่ด้วยฝีเท้าของเด็กเสิร์ฟอีกคนทำให้เธอสะดุดขาของเขาหัวเกือบทิ่ม กาแฟในแก้วเกือบจะกระฉอกออกมาข้างนอก ถ้าไม่ติดว่าเด็กสาวคว้าแก้วเอาไว้เสียก่อน
“ทีใครทีมัน จำไว้”
เด็กสาวชี้หน้าคาดโทษซึงรีตามเคย ร่างสูงกว่ายักไหล่นิดๆ เดินหน้าตามีความสุขไปหาพี่ชายที่ชงกาแฟหัวหมุนอยู่คนเดียว ลีซึงฮยอนวางกระดาษปึกใหญ่ลงบนเคาน์เตอร์แล้วพูดเสียงดัง
“ลาเต้สี่แก้ว เอสเพรสโซ่สามแก้ว เค้กส้มสองที่ เค้กช็อกโกแลตหนึ่งที่ แล้วก็สลัดหนึ่งที่ครับผม!!”
“สั่งยังกับชั้นเป็นซุปเปอร์แมนเลยนะไอ้ซึง ออเดอร์เยอะแบบนี้ใครจะทำหมดวะ แกไปทำสลัดแล้วไปเสิร์ฟก่อนเลยไป”
“ครับผม!!”
ซึงรีทำท่าขึงขังล้อเลียนพี่ชายก่อนจะวิ่งไปหลังร้านด้วยความเร็วสูง ดงยองเบหันมาหาเด็กสาวอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งทำแก้มป่องใส่โจทย์ฟิสิกส์
“อานโซฮี ทิ้งปากกาก่อน ไปเอาเค้กมาเสิร์ฟเดี๋ยวนี้!!”
“โหย....เฮียอ่ะ อีกนิดเดียวจะคิดออกแล้วนะ ขอเวลาแป๊บเดียว”
“ไม่ต้องเลย แป๊บมาหลายแป๊บแล้ว รีบไปทำเค้กก่อน เดี๋ยวลูกค้าซาเฮียจะสอนให้”
“รับปากแล้วทำให้ได้ละกัน”
โซฮีเอาปากกาชี้หน้าเจ้านายก่อนจะวิ่งตามซึงรีไปหลังร้าน ดงยองเบส่ายหน้าเบาๆ หันมาวุ่นวายกับการชงกาแฟต่อจนกระทั่งซอนมีมาเอาไปเสิร์ฟ ชายหนุ่มนั่งลงพักกินน้ำด้วยความเหนื่อยล้าได้ไม่นาน คนแก้มป่องก็เดินมาสะกิดไหล่
“เฮีย ออเดอร์หมดแล้ว มาเคลียร์ฟิสิกส์ข้อนี้ให้ชั้นหน่อยสิ ข้อสุดท้ายแล้วอ่ะ ส่งพรุ่งนี้ด้วยTT”
เด็กสาวทำหน้าตาน่าสงสาร กว่าจะเลิกงานที่นี่ก็เกือบตีหนึ่ง....เธอไม่รู้จะเอาเวลาที่ไหนไปทำอีกแล้วจริงๆ สมัยเรียนแทยังก็ได้ชื่อว่าเรียนเก่ง....เขาต้องทำโจทย์ระดับนี้ได้อยู่แล้ว
“ฮื่อ....งั้นก็ไปเอามาสิ”
คำอนุญาตกลายๆของแทยังทำให้โซฮียิ้มออก คนแก้มกลมรีบวิ่งไปที่โต๊ะทันที เป็นเวลาเดียวกันกับที่ประตูร้านถูกเปิดออกด้วยมือของใครบางคน และเสียงของซอนมีก็ทักขึ้นอย่างสดใส
“หวัดดีค่าพี่ยูบิน^O^”
“หวัดดีจ้ะ…ซอนมี….”
ยูบิน....
ดงยองเบพุ่งสายตาไปที่ประตูทันที...คนผิวแทนในชุดลำลองเรียบๆ แบบที่เธอเคยใส่ทุกครั้งที่มาที่ร้าน....แต่วันนี้ใบหน้าของหญิงสาวกลับดูเศร้าหมองกว่าเคย...
เศร้าจนแทยังไม่อาจจะทนนั่งอยู่ต่อไปได้อีก....
“เฮีย....โจทย์ข้อนี้....”
ร่างบางของโซฮีวิ่งเร็วจี๋มาที่เคาน์เตอร์ สมุดการบ้านถูกวางลงที่โต๊ะแล้ว แต่คนที่นั่งตรงหน้าไม่ได้สนใจ....เขาลุกขึ้นยืนเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเด็กสาวเมื่อกี้เลยสักนิด คนแก้มป่องได้แต่ยืนอึ้ง....มองคนตรงหน้าที่เดินห่างเธอออกไปทุกทีด้วยจังหวะหัวใจที่เบาลง....
จนในที่สุด...เมื่อเขานั่งลงข้างๆ.....ยูบิน.....
โซฮีก็รู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองหยุดเต้นไปโดยสิ้นเชิง....
“มีอะไรอีกหรือเปล่า...”
น้ำเสียงอ่อนโยนของแทยังทำให้คนผิวแทนที่เหม่อลอยอยู่หันมามองต้นเสียง แล้วคลายยิ้มให้เขาบางๆ....
“ไม่มีอะไรหรอก...เหตุการณ์ปกติดี”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ดวงตาคู่สวยที่เหม่อมองไปนอกกระจกร้านก็ทำให้แทยังคาดเดาความรู้สึกได้ไม่ยากนัก...เขาได้แต่นิ่ง....มองคนตรงหน้าด้วยความอึดอัดใจเกินจะบรรยาย...
แทยังไม่รู้ว่า....มีสายตาคู่หนึ่งมองมาจากเคาน์เตอร์ของร้าน....คนแก้มป่องถอนหายใจ....ก้มลงจัดการโจทย์การบ้านนั้นด้วยตัวเอง...
เพราะดูท่าทีแล้ว....วันนี้แทยังคงจะไม่มีเวลามาสอนเธอ....
มันมีอะไรที่สำคัญมากกว่านั้นให้ทำ...
“กินเค้กส้มมั้ย....เดี๋ยวไปเอามาให้”
“อืม....”
ยูบินรับคำสั้นๆ มองไปนอกกระจกร้านเหมือนที่เธอชอบทำทุกครั้งที่มาที่นี่เวลาเครียด....แต่ครั้งนี้เหมือนจะไม่ใช่แค่ความรู้สึกเจ็บปวดนั้นเสียแล้ว...เหตุการณ์ที่ท็อปทำเมื่อคืนวานทำให้เธอหวั่นไหวและคิดฟุ้งซ่านไปสารพัด...แต่แล้ววันนี้....เขากลับไม่มาให้เธอเห็นหน้าเลยสักนิด มีเพียงแมสเสจของแทฮรา ที่ส่งมาบอกว่าคืนนี้....ท็อปจะอยู่กับเธอ...
ยูบินรู้สึกเหมือนแสงสว่างเล็กๆที่เธอเคยเห็นมันดับวูบไปอีกครั้ง...
ทำให้เธอรู้สึกละอายตัวเอง...ที่บังอาจไปคิดว่าเขาคงจะมีความรู้สึกดีๆให้เธอบ้าง....
แต่สุดท้ายท็อปก็ทำให้รู้ว่าเหตุการณ์คืนนั้น...มันก็แค่เกิดขึ้นเพราะความจำเป็น.....คุณแม่ไม่อยู่....เธอก็ไม่ต่างอะไรจากอากาศธาตุในสายตาของเขาเหมือนเคย....
“เค้กส้มหมดหรือยังโซฮี”
คำถามของเจ้านายทำให้คนแก้มป่องเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตานั้นเก็บความน้อยใจไว้ไม่มิด....แต่แทยังก็คงไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว....
“หมดแล้ว...ทำไม พี่ยูบินอยากกินเหรอเฮีย”
“งั้นมั้ง.....แล้วแป้งยังเหลือพอทำได้อยู่หรือเปล่า”
“ก็เหลืออยู่....”
โซฮีตอบเรียบๆ แทยังพยักหน้าแล้วเดินเลยจะเข้าไปหลังร้าน คนแก้มป่องมองเขาแล้วระบายลมหายใจ หวังจะไล่ความร้อนผ่าวที่ขอบตานี้ออกไปเสียที...
“เดี๋ยวก่อนสิเฮีย”
“อะไร....มีอะไรก็รีบพูดสิ เฮียจะรีบไปทำเค้ก...”
“พี่ยูบินทะเลาะกับสามีเค้ามาอีกใช่มั้ย”
คำถามของเด็กสาวทำให้แทยังนิ่งไป หน้าคมเบือนหนีสายตาคาดคั้นของเธอ
“ไม่รู้....ขี้เกียจถาม....”
“งั้นก็แปลว่าใช่...สามีพี่ยูบินไม่ได้รักพี่ยูบินสินะ...อีกไม่นานเค้าก็คงจะหย่ากันแล้วใช่มั้ยเฮีย...”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก อย่ายุ่งได้มั้ย...”
แทยังรีบตัดบทก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในครัว ทว่าเสียงเล็กๆของโซฮีก็ยังไม่ละความพยายามเสียที...
“ทำไมเฮียไม่บอกความรู้สึกกับพี่ยูบินไปล่ะ....”
“โซฮี เงียบนะ.....”
“เฮียน่ะ...เป็นคนเดียวที่จะรักษาสภาพจิตใจของพี่ยูบินตอนนี้ได้....เฮียเป็นคนเดียวที่อาจจะดึงพี่ยูบินขึ้นมาจากนรกขุมนี้ได้ เฮียไม่อยากเห็นพี่ยูบินมีความสุขเหรอ....ถ้าเฮียได้ดูแลพี่ยูบิน เค้าอาจจะดีกว่าตอนนี้ก็ได้นะ....”
“.......................”
“วันนี้อาจจะเป็นโอกาสที่เหมาะสมที่สุดแล้ว...สารภาพรักกับพี่ยูบินเถอะเฮีย...”
*
*
*
*
เบาๆ กับ 2YB หรือ Double YB (YooBin Yongbae) คู่ที่เรียลสุดในวอนแบง (แต่เราก็ยังนั่งกรี๊ดทูบินและแทฮีต่อไป 5555)
วันนี้อัพเร็วหน่อยเพราะเป็นวันเกิดติ๋ม แต่เนื่องจากคอมไรเตอร์ยังไม่ได้คืนเลย TOT การอัพก็จะยังคงขาดๆหายๆ ต่อไปค่ะTT ทนกันหน่อยนะคะ วีคละครั้งถือว่าสุดๆละ T____T
ความคิดเห็น