ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 You made me melted
กรุงโซลยามพลบค่ำยังคงพลุกพล่านไปด้วยแสงไฟและผู้คนมากมายเหมือนทุกคืน สำหรับคิมยูบินแล้ว ปกติเวลานี้เธอน่าจะกำลังซ้อมเชียร์อย่างหนักอยู่ที่โรงเรียน หรือไม่ก็กำลังอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน...
แต่วันนี้...มันไม่เหมือนทุกวัน...
ร้านอูด้งข้างถนนที่ปกติเธอไม่เคยแวะเวียนมาหา ตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ในตัวร้านเรียบร้อยแล้ว และจากปกติที่เธอไม่กินอาหารเย็นเพราะห่วงน้ำหนัก ตอนนี้ก็กลายเป็นว่าเธอกำลังกินอูด้งเป็นชามที่สองติดต่อกัน โดยไม่สนใจสายตาของคนที่นั่งตรงข้ามเลยสักนิด
ตอนนี้รู้อย่างเดียวว่าหิว...หิวจนตาลายไปหมดแล้ว…ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน ข้าวเที่ยงยังไม่ทันซื้อก็โดนลากออกมา แถมยังต้องเปลืองแรงไปทะเลาะตบตีกับคนตัวสูงกว่าทั้งวันอีกต่างหาก ...
“กินช้าๆ หน่อยก็ได้หรอก เดี๋ยวเส้นอูด้งติดคอตายไม่รู้ด้วยนะ”
ท็อปว่าพลางดูดน้ำอัดลมในแก้ว ตาก็มองเธออย่างขำๆ ไม่คิดว่าจะกินได้เยอะขนาดนี้ คิมยูบินเงยหน้าขึ้นจิกเขาด้วยสายตาแล้วก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
“เธอกินชามที่สองแล้วนะ แต่ชั้นเพิ่งจะกินชามแรกหมดเนี่ย....ยังไม่อิ่มเลย...สั่งอีกชามดีมั้ยน้อ~”
ชายหนุ่มพูดพลางลากเสียงยาว แต่คราวนี้คนผิวแทนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเลยสักนิด เจ้าของร่างสูงตาคมจึงแกล้งชะโงกหน้าเข้าไปดูชามอูด้งใกล้ๆ แล้วใช้ตะเกียบคีบสาหร่ายแผ่นขึ้นมาหน้าตาเฉย
“สาหร่ายนี่น่ากินดีนะ”
“อึก....เอาคืนมานะ!!!”
ยูบินพูดทั้งที่อาหารยังติดคอ หญิงสาวหันไปดูดน้ำอัดลมแล้วหันมาโวยเขา มือเรียวยกตะเกียบขึ้นแย่งสาหร่าย แต่ถูกอีกคนยกมือหนีได้อย่างรวดเร็ว
“อยากกินก็แย่งเอาเซ่~”
ท็อปว่าพลางยักคิ้วกวนๆ คีบสาหร่ายมาคาบไว้ในปากอย่างท้าทาย การเม้มปากงับสาหร่ายไว้แค่ครึ่งเดียวนั่นทำให้คิมยูบินมองหน้าตายียวนของเขาอย่างหมั่นไส้
“นายท้าชั้นเองนะ”
ท็อปยักคิ้วอีกรอบอย่างสะใจที่แกล้งเธอได้ แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งไปสนิท เมื่อคนผิวแทนโน้มหน้าเข้ามาคาบสาหร่ายจากปากเขาอย่างไม่คาดคิด...เรียวปากบางที่กัดสาหร่ายครึ่งหนึ่งออกไปนั้นเฉียดริมฝีปากท็อปไปนิดเดียว แถมกลิ่นกายหอมๆ จากคนผิวแทนก็ทำให้สติของชายหนุ่มเตลิดไปถึงไหนต่อไหน...
จนเมื่อเธอนั่งลงยักคิ้วให้นั่นแหละ เขาถึงปากกล้าขึ้นมาได้อีกรอบ...
“ยัยคนเห็นแก่กิน…”
คิมยูบินไม่ตอบอะไร แต่ก้มหน้าก้มตากินต่อด้วยความหิวจัด ไม่รู้ตัวเลยว่าทำอีกคนใจเต้นไม่เป็นส่ำไปแล้ว ท็อปยกมือขึ้นทาบอกตัวเองแล้วถอนใจออกมาเบาๆ
“บ้าเอ๊ย...”
ร่างสูงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเสมองออกไปนอกร้านเพราะไม่อยากจะเห็นตัวการที่ทำให้ใจสั่น แต่พอสังเกตเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน เขาก็หน้าเสียทันที
“ไอ้คยูจง....”
เด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนฮวานอีจำนวนมากพากันเดินเฮฮาเข้ามาในร้าน คนที่เดินนำหน้าสุดนั้นหน้าตาดูโดดเด่นกว่าใคร ผมสีทองซอยยาวระคอรับกับใบหน้าหล่อๆ นั้นทำให้เขาจัดว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว คยูจงหัวเราะกับเพื่อนแล้วหันเข้ามาในร้าน แต่พอมองเห็นท็อป..รอยยิ้มนั้นก็หายไปทันที..
“พี่ครับ เช็กบิลครับ”
ท็อปเรียกบริกรชายที่เดินผ่านมาพอดีแล้ววางเงินลงบนโต๊ะทันที ยูบินเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่พอใจ
“นี่...”
“กลับบ้านเถอะยูบิน”
ท็อปพูดห้วนๆ สีหน้าซีเรียสจนคนผิวแทนงง ชายหนุ่มคว้าแขนเธอให้ลุกขึ้นโดยที่อีกคนกินน้ำไม่ทันเสร็จด้วยซ้ำ คยูจงมองทั้งสองคนแล้วยิ้มมุมปาก
“หัวหน้าเชียร์ลีดเดอร์คนนั้นล่ะสินะ”
“หยุดทำไมวะคยูจง ทำไมไม่เดินเข้าไปล่ะ”
“เจอโจทก์แล้วล่ะโซยอง มากับผู้หญิงแค่สองคนซะด้วย...”
ท็อปมองท่าทางของพวกคยูจงที่มองมาหาเขาแล้วเม้มปากแน่น ดึงแขนยูบินจะพาเดินออกไปที่ประตูร้านอีกด้าน แต่ถูกคนผิวแทนขืนไว้เสียก่อน
“นี่....จะรีบไปไหน ยังกินไม่เสร็จเลยนะ”
“กลับบ้านเถอะยูบิน อยู่ตรงนี้ไม่ปลอดภัย”
“ถ้ายังไม่อิ่ม ก็กินให้เสร็จก่อนก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบเลยนี่ครับ คุณกัปตันทีม…”
เสียงกวนๆ ที่ลอยมาตามลมทำให้ท็อปถอนใจเซ็งๆ นักเรียนฮวานอีกลุ่มนั้นเดินเข้ามาล้อมเขาไว้ทันที แต่ชายหนุ่มยังมีสติพอที่จะพายูบินถอยไปถึงประตูได้ เขาดึงเธอมาหลบข้างหลังแล้วหันมาต่อรองกับพวกนั้นอย่างใจเย็น
“ถ้าจะรุมก็แค่ชั้นคนเดียวพอ ผู้หญิงไม่เกี่ยว”
“ใครว่าเราจะรุมแกล่ะ...เราจะเข้าไปทีละคนต่างหาก”
คยูจงพูดพร้อมกับยิ้มมุมปาก พยักหน้าให้เพื่อนที่อยู่ใกล้ที่สุดกระโจนเข้าไปหาท็อปก่อนทันที แต่มันก็ทำอะไรเขาไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ เพราะแค่ร่างสูงฉากหลบเพียงเล็กน้อยหมัดนั้นก็วืดไปแล้ว ท็อปกระแทกเข่าเข้าไปที่ท้องมันสองสามครั้งจนจุกตัวงอ ชายหนุ่มถีบมันกระเด็นแล้วยกหมัดขึ้นตั้งการ์ด
“มาทีละหลายๆคนก็ได้...ไม่เกี่ยง...”
สิ้นคำท้าของเขา พวกที่ยืนอยู่ก็กรูเข้าใส่ท็อปราวกับผึ้งแตกรัง มีแต่คยูจงเท่านั้นที่ยืนนิ่งมองสถานการณ์ ชายหนุ่มหันมามองคนผิวแทนที่ทำอะไรไม่ถูกด้วยสายตาครุ่นคิด....
เสียงกรี๊ดอย่างตกใจของคนในร้านดังขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ท็อปถอยร่นไปกลางร้าน เขาจัดการบรรดานักเรียนฮวานอีเหล่านั้นจนร่วงลงไปทีละสองสามคน แต่พวกที่เหลือก็ยังคงกรูเข้าหาอย่างบ้าเลือด ชายหนุ่มสู้พลางหันไปมองยูบินด้วยความกังวล
“ไอ้พวกเวรเอ๊ย !!!!”
ร่างสูงสบถเมื่อถูกรุมมากๆเข้า เก้าอี้ถูกใช้เป็นอาวุธพยายามทำร้ายเขาจนข้าวของในร้านเละเทะไปหมด ท็อปถีบพวกมันคนหนึ่งออกไปแล้วยกโต๊ะขึ้นทุ่มไปกลางวง ทำให้พวกนั้นพากันแตกฮือ เขาอาศัยจังหวะนี้กระโดดข้ามโต๊ะไปหายูบิน หญิงสาวขยับจะพูดแต่ก็ถูกอีกคนดึงมือให้วิ่งหนีออกไปเสียก่อน คยูจงขมวดคิ้วมองตามแล้วพรายยิ้ม...
“ปกป้องขนาดนั้นเชียว....”
ร่างสูงกึ่งจูงกึ่งลากคนผิวแทนให้วิ่งตามเขาไปด้วยความเร็วสุดฝีเท้า ยูบินหอบจนแทบจะขาดใจ แต่ก็ไม่สามารถหยุดได้เพราะนักเรียนฮวานอีแก๊งนั้นยังวิ่งตามมาติดๆ สาวฮอตพยายามสูดอากาศหายใจในขณะที่วิ่งสุดแรงเกิด แต่แล้วจู่ๆ คนตรงหน้าเธอก็หยุดกะทันหัน ทำให้คิมยูบินที่เบรกไม่ทันชนชายหนุ่มเข้าเต็มๆ
“โอ๊ย...ยะ...หยุดทำไม...”
ท็อปไม่ตอบ แต่หันมามองเธออย่างเคร่งเครียด ยูบินหายใจถี่ๆ มองไปตรงหน้าแล้วก็หน้าซีดทันที....
แม่น้ำ....
มีแม่น้ำอยู่ตรงหน้า...ทางแยกไปด้านขวานั้นเป็นซอยตัน แต่ทางซ้ายเป็นทางไปโรงเรียนฮวานอี...
“อย่าบอกนะว่า...”
“โดด!!”
“ตะ..แต่ว่า...กรี๊ดดดดดดด!!!”
คนผิวแทนท้วงไม่ทันจบประโยคก็ต้องกรี๊ดออกมาอย่างลืมตัวเมื่อถูกดึงให้ถลาตามเขาไปข้างหน้า และร่วงลงสู่ผืนน้ำกว้างใหญ่โดยไม่ทันตั้งตัว!!
*
*
*
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!”
สิ้นเสียงกรี๊ดของยูบิน ร่างของคนสองคนก็ร่วงลงสู่ผืนน้ำอันกว้างใหญ่นี้ทันที และเมื่อร่างกายตกกระทบผืนน้ำเย็นเฉียบเบื้องล่าง คิมยูบินก็รู้สึกได้ว่าตัวเองหายใจเอาน้ำเข้าไปเต็มๆ ปอด หญิงสาวจะตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำเบื้องบน แต่ถูกมือที่แข็งแรงดึงเข้ามากอดไว้เสียก่อน
“ชู่ว~”
ร่างสูงทำท่าจุ๊ปากบอกให้เธอนิ่งไว้ แถมยังกอดไว้แน่นจนยูบินแทบขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ ท็อปตวัดตาคมๆ ของเขาขึ้นไปบนผิวน้ำ และได้เห็นว่าพวกนักเรียนฮวานอีกลุ่มนั้นยังเดินวนเวียนอยู่ที่เดิม
“อึก..”
ชเวซึงฮยอนละสายตาจากการสังเกตการณ์ เมื่อเห็นว่าคนในอ้อมกอดเขาเริ่มจะแผลงฤทธิ์เพราะกำลังหายใจออกมาเป็นฟองอากาศ ร่างบางกระแทกศอกใส่ท้องเขาแล้วจะพุ่งขึ้นไปบนผิวน้ำอีกครั้ง แต่ก็ถูกกระชากกลับมาปะทะอ้อมอกเดิมได้อยู่ดี ท็อปประคองแก้มสวยไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวแล้วประทับริมฝีปากลงเพื่อถ่ายเทอากาศหายใจให้อีกคน ทำซ้ำไปซ้ำมาจนคนในอ้อมกอดสิ้นฤทธิ์...หยุดดิ้นอยู่ตรงนั้น...
ตอนนี้คิมยูบินมีอากาศหายใจก็จริง...
แต่เรี่ยวแรงที่จะขยับตัวน่ะ...ไม่มีแล้ว....
เพราะริมฝีปากร้อนที่จูบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าเหมือนจงใจจะแกล้งเธอแบบนี้....มันทำให้สมองขาวโพลน ลืมทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปหมด แม้แต่อันตรายที่กำลังเผชิญอยู่...
โลกทั้งใบมันเหลือแค่...ร่างสูงตรงหน้านี่...แล้วก็...เรียวปากของเขา...ตรงนี้...
คิมยูบินรู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย...
ชเวซึงฮยอนถอนจูบออกช้าๆ ดึงร่างของคนที่กำลังมึนเบลอให้ขึ้นสู่ผิวน้ำ ตอนนี้ไม่มีนักเรียนฮวานอีพวกนั้นแล้ว ทั้งสองคนต่างก็สูดอากาศหายใจรอบตัวอย่างตะกละตะกลาม และหลังจากสติสัมปชัญญะกลับมาครบถ้วน ท็อปก็เริ่มรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากสายตาของคนข้างๆ...
“ทำไมมองชั้นด้วยสายตาแบบนี้ล่ะ...”
“นายมันไอ้คนฉวยโอกาส!!”
คิมยูบินขึ้นเสียงดัง หน้าแดงก่ำจนลามไปถึงใบหู ท็อปมองริมฝีปากที่แดงช้ำเพราะฝีมือเขาแล้วยิ้มหวาน
“ฉวยโอกาสอาไร๊...ชั้นช่วยชีวิตเธอไว้ต่างหากล่ะ ถ้าไม่มีชั้น ป่านนี้เธอตายเป็นผีเฝ้าแม่น้ำไปแล้ว เธอต้องขอบคุณชั้นสิ ไม่ใช่มาด่าๆๆ แบบเนี้ย~”
“ชั้นต้องการให้นายช่วยเหรอ! ไอ้บ้า!!”
คนผิวแทนถามเสียงดังเกือบเป็นตะโกน ท็อปยื่นหน้าเข้าไปจุ๊ปากใกล้ๆเธออย่างยียวน
“จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังสิ ทำเป็นโมโหอยู่ได้ ที่จริงเธอเองก็เคลิ้มเหมือนกันนั่นแหละ หรือจะปฏิเสธว่าเธอไม่ได้เกาะไหล่ชั้นตอนที่ชั้นจูบเธอ หือ?”
“นาย...นาย....”
ร่างบางชี้หน้าเขาอย่างเคืองแค้น ท็อปมองอาการปากสั่นเถียงไม่ออกของเธอแล้วหัวเราะลั่น
“นายอะไร พูดให้มันจบหน่อยซี!!”
“นายตายแน่!!!”
คนผิวแทนคำรามลั่นก่อนจะกระโจนเข้าหาเขาอย่างโกรธจัด ท็อปที่ไม่ทันตั้งตัวถูกจับหัวกดน้ำจนมิด เขาเงยหน้าขึ้นสำลักน้ำออกมาอย่างยากลำบากท่ามกลางเสียงหัวเราะที่ไม่เคยมีใครได้ยินของคิมยูบิน หญิงสาววักน้ำใส่หน้าอีกรอบแล้วหัวเราะต่ออย่างสะใจ
“สมควรโดน!”
“นี่จะฆ่ากันเลยเหรอ เธอกล้าฆ่าผู้มีพระคุณได้ยังไง ชั้นเป็นคนช่วยเธอจากพวกนั้นนะ”
“ก็พวกนั้นมันศัตรูของนาย ชั้นต่างหากที่โดนลูกหลง”
คนผิวแทนบ่นยาวผิดปกติด้วยความลืมตัว ท็อปเสยผมที่ปรกหน้าตัวเองขึ้นแล้วส่ายหน้า
“ไม่ถึงกับศัตรูหรอก ก็แค่คู่อริเท่านั้นเอง นั่นน่ะทีมบาสฮวานอีคู่แข่งโรงเรียนเรา ชั้นกับพวกมันตีกันประจำแหละ แล้วแต่ว่าใครจะซวย บังเอิญว่าแมตช์ที่แล้วโรงเรียนมันดันแพ้เฉยๆ ก็เลยมีอาฆาตกันไว้นิดหน่อย ”
ชายหนุ่มพูดพลางปีนขึ้นฝั่งไปด้วยเหมือนเรื่องที่กำลังเล่าเป็นเรื่องที่แสนจะธรรมดา เขาหันมาฉุดแขนยูบินให้ปีนขึ้นมาอีกคนจนสำเร็จ และพอขึ้นมายืนเปียกซ่กบนฝั่งได้ หญิงสาวก็แขวะเขาทันที
“อันธพาล”
“ถ้าไม่มีอันธพาลคนนี้เธอก็แย่เหมือนกันล่ะน่า ป่ะ...กลับไปที่รถกันก่อนที่พวกนั้นจะย้อนมาเถอะ”
ร่างสูงพูดพร้อมกับคว้าข้อมือของเธอออกเดินโดยไม่ถามความเห็นสักคำ และคนผิวแทนก็ได้แต่กระชับเสื้อสูทนักเรียนตัวหนาที่ชุ่มน้ำแล้วทำหน้าเซ็งๆ ยอมให้เขาจูงมือต่อไปแต่โดยดี...
*
*
*
ขอโทษที่มาช้าค่ะ
อกหัก นอยด์ แม่มีแฟน มีพ่อโดยไม่ทันตั้งตัว TOT
ฟิคจีเยยังคงมีโครงการต่อไปนะคะ ไม่เลิกค่ะ เลิกไม่ได้ TT
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น