คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
- Chapter 2 -
"ไง"
"..."
"ตื่นแล้ว?"
"อืม"
ฮันบินตรงหน้าเขาดูหวาดกลัว สีหน้าเปลี่ยนไปจากครั้งแรกที่เจอกัน นัยตาคู่นั้นไม่แม้แต่จะหันมองมา
"จะนั่งเหรอ ให้ช่วยไหม"
"ไม่เป็นไร"
คนตัวเล็กขยับตัวเล็กน้อย ใช้แขนสองข้างพยุงตัวเองขึ้น จุนฮเวเสนอตัวเข้าช่วยคนตรงหน้า เขาเข้าไปจับแขนของฮันบินไว้ สัมผัสได้ถึงความสั่นเทาของอีกคน ฮันบินเอ่ยปากปฏิเสธพร้อมดึงแขนออกให้พ้นจากมือหนา และลุกขึ้นนั่งโดยไม่ขอความช่วยเหลือจากจุนฮเว แม้ตัวเองแทบจะไม่มีเรี่ยวแรง
"ฮันบิน"
"..."
"คือ..."
"กลับไปเถอะ"
คนตัวเล็กก้มหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้นมา ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นจากสีหน้าฮันบินคือความเสียใจ นัยตาสีดำฉายแววหม่นหมองไม่แม้แต่จะละออกจากพื้นห้องเพื่อมาสนทนากับเขา
"ไม่ดิ่ ฮันบิน คือ..."
"ไว้ค่อยมาเจอกันใหม่ดีกว่า"
"ฮันบิ..."
"จุนฮเว”
“...”
“ฉันกลัว"
เจ้าของร่างโปร่งทำตัวไม่ถูกกับคำตอบที่ได้ยิน เขารู้ว่าความกลัวของฮันบินเกิดจากการกระทำโดยยั้งคิดของเขา ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นจนปวดหนึบที่หัวใจ จุนฮเวกลืนก้อนน้ำลายที่ติดอยู่ในคอลง ก้าวขาออกจากห้องอย่างว่าง่าย ได้แค่หวังไว้ในใจว่าเจอกันอีกครั้ง เขาจะมีโอกาสแก้ตัว
ฉันไม่อาจทำใจยอมรับความผิดครั้งนี้ได้
เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของฉันเอง
ทุกอย่างเลยแม่งพังหมด
“เป็นแบบนี้อีกแล้วนะจุนฮเว”
“พี่”
“ว่าไง”
“ขออะไรอย่างได้ไหม”
“อะไรก็ได้ที่ทำให้นายดีกว่านี้”
ก๊อก ก๊อก
“คิมฮันบินใช่ไหมครับ”
“อ่า ใช่ครับ”
“มาด้วยกันหน่อยสิ”
ฮันบินยิ้มรับแล้วเดินตามคนแปลกหน้าไปอย่างว่าง่าย บางอย่างทำให้เขาเกิดถูกชะตากับคนตรงหน้าอย่างประหลาด รอยยิ้มและท่าทางที่ดูเป็นมิตร แม้จะอยู่ในชุดลำลอง ก็ยังมีภูมิฐานของความเป็นผู้ใหญ่แผ่ออกมา อบอุ่นเหมือนอยู่กับคนในครอบครัว
คนแปลกหน้าพาเขาเดินมาไม่ไกลนัก เขาทั้งคู่ยืนอยู่หน้ารถราคาแพงคันหนึ่งที่ไม่สามารถหาซื้อได้ภายในประเทศ ยี่ห้อรถดูขัดกับบุคคลิกของคนตรงหน้าอย่างมาก
“พี่ชื่อบ็อบบี้นะครับ พี่อยากให้เราขึ้นรถไปกับพี่หน่อยได้ไหม”
รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาถึงเขาอีกครั้ง คำถามแกมบังคับทำให้ยากที่จะปฏิเสธ ฮันบินก้าวขาขึ้นไปในรถอย่างว่าง่าย และตามมาด้วยพี่บ็อบบี้ที่เข้ามานั่งตรงคนขับ รถคันสวยออกตัวไปอย่างช้าๆ ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมเขาทั้งคู่
“ทำไมถึงยอมมากับคนแปลกหน้าง่ายนักล่ะ”
คนข้างๆเอ่ยปากถามด้วยประโยคที่ทำให้ต้องชุกคิดขึ้นมา เพราะอะไรกันที่ทำให้เขารู้สึกยอมรับและไว้ใจให้กับรอยยิ้มนั่นกันนะ
“นี่ไม่กลัวพี่เลยใช่ไหม”
เจ้าของคำถามหัวเราะร่วน ในมุมมองของฮันบิน ใบหน้าของเขาแทบจะไม่มีพิษภัยใดๆให้นึกกลัวเลย
“ไม่กลัวก็ดีแล้วครับ พี่แค่อยากพาเราไปเจอคนๆนึง สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรมากกว่านี้”
“ใคร?”
ไร้คำตอบรับใดๆจากคนแก่กว่า ฮันบินก็ไม่ได้คาดคั้นอะไรต่อ บทสนทนาของทั้งคู่จบลงเพียงแค่นั้น พี่บ็อบบี้พาเขานั่งรถไปเรื่อยๆ แทบจำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ออกมาที่ที่ไกลจากที่พักขนาดนี้
ไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้สึกตัวอีกที รถคันหรูจอดแน่นิ่งอยู่ข้างถนนสายหนึ่ง ฮันบินมองไปรอบข้างอย่างแปลกใจกับสถานที่ที่เขาไม่เคยพบเห็น ถนนเส้นเดียวที่ทอดยาว ต้นไม้หนาบางผลิดอกสีสดเรียงสลับสองข้างทาง และเมื่อเพ่งมองออกไป ก็พบกับสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาเต้นรัว
“ทะเล?”
“ใช่ครับ”
พี่บ็อบบี้ยิ้มรับพร้อมตอบคำถามของเขา ก่อนจะเปิดประตูฟากตัวเองและลงรถไป ก่อนจะปิดประตูและทิ้งเขาไว้ในรถคนเดียว ถึงอย่างงั้นคนเป็นพี่ก็ยังไม่ลืมที่จะหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง
“รอพี่ตรงนี้นะครับ”
คนแก่กว่าเดินห่างออกจากรถไปไม่มาก เขายกสมาร์ทโฟนขึ้นมาคุยกับใครสักคนท่าทางดูสนิทสนม
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ความดังของเครื่องยนต์ที่กำลังขับเคลื่อนมาตรงหน้าทำลายความเงียบของถนนทั้งเส้น ซุปเปอร์ไบค์สีดำขลับวิ่งด้วยความเร็วตรงไปยังที่ที่พี่บ็อบบี้ยืนอยู่ หัวใจของฮันบินหล่นฮวบทันทีเมื่อรถคันนั้นกำลังพุ่งไปหาคนตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกอยากกร่นด่าออกมาทันทีที่เห็นทั้งสองคนไฮไฟว์กัน
ฮันบินลงจากรถเมื่อได้รับสัญญาณ เขาตรงเข้าไปยืนอยู่ข้างหลังของคนแก่กว่า สำหรับคนที่เพิ่งได้เจอครั้งแรกทั้งคู่ เขาเลือกที่จะไว้ใจพี่บ็อบบี้มากกว่าคนใส่หมวกกันน็อคใบใหญ่และเสื้อผ้าหนาทึบตรงหน้า
“นี่ไงคนที่พี่จะพามาเจอ”
“...”
“ไปกับเขานะ”
“แต่พี่...”
“เขาแค่มีเรื่องอยากจะคุยกับเรา”
ยังไม่ทันได้พูดจบ คนเป็นพี่ออกแรงดันหลังเขาไปประชิดคนอีกคน คนตรงหน้าหยิบหมวกกันน็อคอีกใบออกมา ขณะที่เขากำลังจะหันไปรัวคำถามใส่คนแก่กว่าข้างหลัง ท้ายทอยก็ถูกจับหมับด้วยมือหนา ร่างสูงกว่าออกแรงดันหน้าของเขาให้หันไปหาตัวเอง ก่อนจะสวมหมวกกันน็อคใบใหญ่ให้
คนตรงหน้าเขาย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน มือหนายกขึ้นมาเปิดกระจกหมวกกันน็อคของฮันบินขึ้น ถึงความมืดจากกระจกจะหายไป พอจะสะดวกที่จะมองคนตรงหน้า แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากฟิล์มกระจกสีดำเข้มของหมวกกันน็อคอีกคน
ร่างสูงในแจ็คเก็ตหนังทึบขึ้นควบซุปเปอร์ไบค์คันสีดำสนิท เขาเอื้อมแขนไปตบที่เบาะหลัง ฮันบินหันกลับไปมองหน้าพี่บ็อบบี้อีกครั้ง คนแก่กว่าส่งยิ้มกลับมาให้เหมือนทุกครั้ง ฮันบินยิ้มรับและโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะขึ้นคร่อมท้ายเครื่องยนต์คันใหญ่อย่างว่าง่าย
เป็นเรื่องแปลกอีกครั้งที่เขายอมไว้ใจให้กับคนที่ไม่แม้แต่จะเปิดเผยหน้าตา
ฉันยืนอยู่ที่ขอบหน้าผาเพียงลำพัง
ฉันกำลังจะกลับบ้าน ฉันอยากจะกลับไป
ในแบบที่เมื่อก่อนมันเคยเป็น
ซุปเปอร์ไบค์คันใหญ่วิ่งไปตามถนนสายยาวตรงหน้า ฮันบินปล่อยมือที่กำชายเสื้ออีกคนไว้แน่นในตอนแรกและยกออกมาสัมผัสกับสายลมอ่อนโยนที่พัดผ่านตัวช้าๆ อากาศบริสุทธิ์และกลิ่นอายของทะเลตลอดข้างทางทำให้เขาเผลอยิ้มออกมากับตัวเองอย่างลืมตัว สถานที่ที่ทำให้หัวใจเต้นระรัวกำลังจะมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
เครื่องยนต์สีดำจอดแน่นิ่งสนิท ภาพตรงหน้าของฮันบินคือบ้านพักแห่งหนึ่ง ไม่ใหญ่โตมากนัก แต่คงกว้างไปถ้าจะให้อยู่แค่คนๆเดียว คนร่างสูงโปร่งย้ายตัวลงจากรถมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา มือหนาเอื้อมมาบรรจงแกะตัวล็อคที่อยู่ติดคางของฮันบินออกและถอดหมวกกันน็อคใบใหญ่ออกให้ ก่อนจะย้ายมือมาทำเช่นเดียวกันกับของตนเอง
ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หมวกกันน็อคถูกเผยให้เห็น ผิวสีขาวสุขภาพดีรับกับจิวหูดำเงา ดวงตาสีเข้มจ้องลึกลงไปในนัยตาของฮันบิน แววตาดุดันในตอนแรกเริ่มสั่นเทาก่อนจะหลุบลงต่ำและเสมองไปทางอื่น กับหัวใจของฮันบินก็เช่นกัน ใจเขาเต้นระรัวให้กับคนตรงหน้า ทั้งประหลาดใจและหวาดกลัว
“จุนฮเว...”
“อืม”
“...”
“แค่อยากจะไถ่โทษ”
งุมมมม กว่าจะมาต่อได้นี่ใช่เวลายาวนานละเกินค่ะ5555555555555555555555555555
มาสั้นๆน้อยนิดมาก แต่ยังไงก็ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะคะ
ตอนหน้าจะดี(และเร็ว)กว่านี้ค่ะสัญญา T_T ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็น