- LOSER -

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

- Chapter 1 -

ณ จุดจุดหนึ่ง

ฉันเริ่มที่จะก้มหน้ามองดิน มากกว่าแหงนหน้ามองฟ้า

แม้จะหายใจ ก็ยังยากลำบากเหลือเกิน

“บ้านอยู่ไหน ให้ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไร”

“อย่าไปให้ใครต่อยอีกล่ะ”

 

“อืม”

 
“บาย”

จุนฮเวทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวใหญ่ โบกมือปัดให้แม่บ้านหยุดทำความสะอาดและออกไป ปากบอกว่าต้องการพักผ่อน แต่นั่นคือข้ออ้างของคนที่ต้องการอยู่เงียบๆ นั่งนึกกลับไปตอนเขาเข้าไปเริ่มซัดหมัดใส่คู่อริ แต่ตัวเองกลับเป็นคนเสียท่า ลืมตามาอีกทีตรอกข้างทางกลายเป็นห้องแคบๆ มีคนหนึ่งคนนั่งอยู่ข้างฟูก และทำดีทุกอย่างกับเขา ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างกำลังย้อนกลับเข้ามาในหัว จุนฮเวไม่คิดว่าตอนที่เขาเจอฮันบินคือเรื่องบังเอิญ

 ไม่มีใครที่หวังดีบนโลกนี้ และไม่มีใครที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทนจากทุกการกระทำ

ทั้งเธอและฉัน

เราต่างก็เป็นแค่ตัวตลกที่น่าเศร้า

ถูกกักขังให้ทำตามสคริปต์

'จุนฮเวยา คิดถึงจัง'

'จุนฮเวยา คืนนี้ไปหาที่บ้านได้ไหม'

'อยากออกไปเที่ยวด้วยกันจังเลย'

'ออกไปเดินเล่นกันไหม ฉันอยากอยู่กับนายนานๆ อยากอยู่กับจุนฮเว'

น้ำเสียงหวานใสของคนเป็นที่รักเอ่ยชวน ซึ่งเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธได้ลง นัมแทฮยอนรักเขา เช่นเดียวกับเขาที่รักแทฮยอนสุดหัวใจ ระยะเวลาที่ได้ใช้ร่วมกัน ทุกวินาทีล้วนมีความหมาย แทบคิดภาพไม่ออกหากมีวันหนึ่งที่เขากับแทฮยอนต้องพรากจากกัน

'ไงแทฮยอน ไอ้งั่งนั่นมาไหม'

'มาสิ หลอกง่ายจะตาย'

'แทฮยอน ไอ้เหี้ยนั่นมันใคร'

 



'นั่นสิ ไอ้เหี้ยนี่มันคือใครกันนะจุนฮเว'

ริมฝีปากบางที่เขาเฝ้าทะนุถนอมถูกชายร่างยักษ์บดขยี้ต่อหน้าต่อตา ภาพตรงหน้าคือคนสองคนที่กำลังยั่วยุอารมณ์ คนตัวสูงใหญ่ที่เพิ่งเคยพบเจอครั้งแรกกับคนที่เป็นที่รักคนเดียวของเขา ความงงงวยแล่นขึ้นที่ใบหน้าพร้อมกับความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจ จุนฮเวไม่ลังเลที่จะพุ่งเข้าไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน ยกกำปั้นหนักอัดใส่หน้าคนแปลกหน้าทันที ก่อนจะรีบจับแขนของแทฮยอนไว้ และออกตัววิ่งไปพร้อมกัน แต่กลับถูกขัดขืน แทฮยอนปัดมือของเขาออกและมุ่งตรงไปที่คนอีกคน

'มินโฮยา เจ็บตรงไหนมั้ย ยอมมันทำไม เก็บมันเลยสิ ฉันได้ของจากมันมามากพอที่เราจะสบายแล้วนะ'

ภาพตรงหน้ากรีดแทงลงที่หัวใจของเขาซ้ำๆ ความเจ็บปวดแล่นขึ้นที่ใบหน้า ไม่มีหยดน้ำตาหรือคำพูดใดๆ ไม่มีความโมโหเรื่องเงินตราหรือของที่เขาปรนเปรอให้แทฮยอน ทุกอย่างล้วนทำด้วยความรักอย่างจริงใจที่เขามอบให้แทฮยอน และคิดเสมอว่าแทฮยอนก็รักเขาเช่นกัน แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นเช่นนั้น

แม้ความจริงตรงหน้าจะเจ็บปวด แต่เมื่อไหร่ที่นั่นเป็นความจริง มันคือสิ่งที่ควรยอมรับ
แทฮยอนไม่ได้รักเขาแต่แรก จึงไม่มีเหตุผลที่เขาต้องซมซาน

'อยากได้เงินก็ขอกูดีๆ กูมีมากพอที่จะเอามาซื้อชีวิตมึงเลยว่ะไอ้ขี้กาก'

และไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องเสียใจ
มีแต่เหตุผลที่ทำให้เขาต้องพิสูจน์ตัวเอง และรักษาศักดิ์ศรีไว้

'สัส เฮ้ยพวกมึง จัดแม่งเลยดิ้ แต่อย่าให้ตายนะสัส'

'ทำไม กลัวเงินกูเหรอ'

รอยยิ้มที่กระตุกขึ้นมุมปาก
คือเหตุผลที่ต้องต่อสู้

ฉันยื่นมือออกไป

แต่ก็ไม่มีใครฉันมือฉันไว้เลย

จุนฮเวกลับไปยังสถานที่ที่เพิ่งจากมาเมื่อวันก่อน เดินผ่านพื้นถนนที่เคยเป็นสังเวียนของตนและคู่อริ คราบเลือดในตอนแรกถูกทำความสะอาดไปจนแทบไม่เหลือร่องรอยการต่อสู้ เขาหยุดฝีเท้าลงหน้าบานประตูบานหนึ่งของห้องพักสภาพทรุดโทรม

'412'

ตัวหนังสือเลือนลางแสดงเลขห้องที่เขามาเยือน กูจุนฮเวกรอกตามองบนครั้งหนึ่งก่อนจะถีบเต็มแรงเข้ากับบานประตู เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นผล ทุกอย่างยังอยู่แน่นิ่งสนิท

แกร็ก

“จุนฮเวเหรอ บ้าไปแล้วรึไง!”

บานประตูถูกเปิดออกโดยฮันบิน เจ้าของห้องดูมีสีหน้าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากกว่าการมาเยือนที่ของเขา จุนฮเวพุ่งพรวดเข้าไปในห้อง กระชากคอเสื้อของคนตรงหน้ายกขึ้นและดันให้ร่างนั้นกระแทกติดกับกำแพง มืออีกข้างยกขึ้นบีบใบหน้าของฮันบินอย่างสุดแรง

“มึงเป็นพวกใคร”

ฮันบินปิดตาแน่น สีหน้าเหยเกแสดงถึงความเจ็บร้าวบนใบหน้า เขาไม่สามารถตอบคำถามใดๆได้หากจุนฮเวยังบีบใบหน้าเขาไว้อย่างนี้ มือเล็กสองข้างยกขึ้นมาจับแขนของจุนฮเวไว้ ไม่มีแรงแม้กระทั่งจะลงน้ำหนักมือหรือขัดขืน น้ำหยดใสไหลผ่านดวงตาแสดงถึงความเจ็บปวดที่ไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

“กูถามว่ามึงเป็นพวกใคร!!!”

จุนฮเวตะคอกเสียงดังเข้ากับหน้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะเหวี่ยงร่างนั้นลงกับพื้นห้อง เขาตามลงไปประกบพร้อมกระชากคอเสื้อของฮันบินขึ้นอีกครั้ง ร่างบางในตอนนี้ ลำตัวถูกยกสูงขึ้นจากพื้นห้อง ความแรงจากการกระชากส่งผลให้ตะเข็บคอเสื้อฉีกออกเผยให้เห็นช่วงไหล่ ฮันบินตรงหน้าเขากำลังสั่นเทา หยดน้ำตาไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“กูจะไม่ถามซ้ำ”

“...ไม่”

 ใบหน้าขาวซีดเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ฮันบินยังคงหลบตา และเม้มริมฝีปากแน่น

“ไหนลองพูดให้จบ ว่ามึงไม่อะไร”

จุนฮเวกดน้ำเสียงต่ำลง เขาจ้องลึกเข้าไปในตาของคนตรงหน้า ในมือยังกำคอเสื้อของอีกคนแน่น กระตุกดึงร่างฮันบินให้เข้ามาใกล้ขึ้นเพื่อคาดคั้นคำตอบ

“ไม่ใช่... พวกใครทั้งนั้น”

สิ้นคำพูด จุนฮเวปล่อยมือออกจากคอเสื้อแทบจะในทันที เขายืนขึ้นเต็มความสูงอีกครั้ง ถอนหายใจออก และมองไปที่ฮันบิน คนตรงหน้าหลับตาสนิทแต่น้ำตายังไม่หยุดไหล รอยมือของเขาที่บีบลงบนใบหน้านั้นเริ่มมีสีแดงช้ำ ฮันบินกุมส่วนของเสื้อที่ขาดไว้ในมือ ร่างกายยังคงสั่นไหว

จุนฮเวถอนหายใจอีกครั้ง ใช้เท้าเขี่ยประตูให้เปิดออก และแทรกตัวผ่านช่องว่างนั้นออกไป
เขาหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ทอดสายตาออกไปให้ไกลที่สุด
มาโบโร่สักมวนคงดีในสถานการณ์แบบนี้

กลุ่มควันสีจางลอยขึ้นไปในอากาศ เช่นเดียวกับอารมณ์ของเขาที่กำลังลอยไปไม่สิ้นสุด เจ้าของร่างโปร่งกลับมามีสติอีกครั้งหลังจากได้ผ่อนคลายโทสะ เขาเดินกลับเข้าไปในห้องของฮันบิน เห็นร่างบางนอนหลับใหลอยู่ที่เดิมในท่าเดิม ทางน้ำตาในตอนแรกแห้งเหือดไป ริมฝีปากสวยคลายออกมา ใบหน้ามีมีรอยจ้ำเลือดแดงก่ำ

จุนฮเวลดตัวลงนั่งกับพื้น ทิ้งหัวทุยๆพิงเข้ากับกำแพง ในความคิดเขาหากต้องเจอกับสิ่งที่จะวกกลับมาทำร้าย เขาก็เลือกที่จะกำจัดมันทิ้งตั้งแต่แรก และในความเป็นจริงมันไม่ยากเลยที่จะเอื้อมมือไปบีบคอคนที่แสร้งทำดีซะ แต่มันก็ไม่ง่ายเหมือนกันที่จะปฏิเสธสายตาคู่นั้น

สายตาที่บอกแต่ความจริง และไม่เคยอ้อนวอน

คนขี้ขลาดที่ทำเป็นเข้มแข็ง

คนที่ทำแต่เรื่องร้ายๆ

ก็แค่ไอ้ขี้แพ้ แค่คนโดดเดี่ยว






































 

ฮายย ความยาวเทียบเท่า intro เลยค่ะ 
ต่างกันที่การรัวปุ่ม enter 5555555555555555555555555555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ
 

© themy  butter