One Shot FIC[wonsoo] It's Okay Even If It Hurts-แก้คำผิด

ข้อมูลเบื้องต้น

It's Okay Even if it Hurts

                   SOOYOUNG                                                    SIWON

เธอรักเขา...แต่...เขาไม่ได้รักเธอ

เขาเเละเธอเเต่งงานด้วยเหตุผลทางธุรกิจ เธอรักเขาเเละเพียรพยายามทำทุกอย่างเพียงเพื่อจะทำให้เขารักเธอบ้าง...แต่เธอก็ไม่สามารถทำให้เขารักเธอได้

เรื่อง It's Okay Even if it Hurts

เป็นอีกเรื่องนึงที่จิ๊กมาจาก Asian Fanfics ไรต์เข้าไปอ่านแล้วรู้สึกชอบมากๆ

อ่านไปฟินไปและเจ็บปวดเเทนหยองกี้ผู้น่าสงสาร

สุดท้ายคันไม้คันมืออดใจไม่ไหวอยากจะเเบ่งปัน

เลยเอามาปัดฝุ่นเเปลเป็นภาษาไทยให้สาวก WONSOO ได้อ่านให้ฟินเล่นซะเลย

ยังไงก็ฝากผลงานแปลอีกเรื่องนึงนะจ๊ะ อิอิ

อาจจะแปลไม่ได้ตรงๆตามต้นฉบับนะคะเพราะไรต์เอามาแปลเเค่คร่าวๆพอเข้าใจได้ก่อนจะเรียบเรียงเป็นคำพูดของตัวเองเเละเติมเเพิ่มเข้าไปเองในบางส่วนเพื่อความฟินส่วนตัว ฮ่าๆ อาจจะยังไม่ได้ดีที่สุดเเต่ก็จะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ ^O^

อาจมีอ่านเเล้วงงๆไปบ้างก็ขออภัย อิอิ

เครดิตตามลิ้งเลนนะคะ http://www.asianfanfics.com/story/view/121231/it-s-okay-even-if-it-hurts-siwon-soowon-sooyoung

ปล. ของตัวเองสงสัยไม่ได้ตงไม่ได้เเต่งพอดี มัวเเต่มาแปลฟิค ฮ่าๆ...อันที่จริงก็ปั่นอยู่นะแต่มันตันๆต้องใช้เวลานิดนึงค่ะ เเต่ไม่ทิ้งเเน่นอนค่ะ สำหรับเรื่อง Drive Love รักหมดใจยัยนักซิ่ง และสำหรับใครที่ติดตามอยู่(มีหรือเปล่านะ?)ก็อดใจรอหน่อยนะคะ

:-Daisy ✿

เนื้อเรื่อง

It's Okay Even if it Hurts

 

ซูยองค่อยๆเปิดเเล็ปท็อปของเธอขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะจ้องไปยังหน้าจอคอม ตอนนี้ซีวอนอยู่ที่นิวยอร์กและเขาไม่ได้บอกเธอล่วงหน้าก่อนที่เขาจะไป เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาชีวิตคู่ของทั้งสองคนเอาไว้ ซูยองมักถามตัวเองเสมอว่าทำไมชีวิตของเธอมันต้องขึ้นอยู่กับการเเต่งงานตามหน้าที่ด้วยเพราะมันไม่เคยทำให้เธอมีความสุขเลย ในขณะที่ทุกๆคนต่างคิดว่าเธอมีความสุขยิ่งกว่าใครๆในโลกนี้แต่ใครจะรู้ล่ะว่ารอยยิ้มนั่นเสเเสร้งปั้นเเต่งมันขึ้นมาทั้งนั้น ซูยองเคยคิดว่าบางทีเธออาจจะมีความสุขหลังจากแต่งงานก็ได้เเต่ความจริงมันเเตกต่างจากที่คิดอย่างสิ้นเชิง

ซูยองเเละซีวอน ชีวิตคู่ของพวกเขาไม่ใช่คู่ที่สมบูรณ์แบบ ความรักของทั้งสองคนไม่ได้สวยงามราวกับความรักของเจ้าชายเเละเจ้าหญิงอย่างที่พวกผู้ใหญ่คาดหวังไว้ ซูยองรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นเเค่หุ่นเชิดดีๆนี่เอง ทุกคนต่างมองเธอเป็นเจ้าหญิงและซีวอนเป็นเจ้าชาย แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าในสายตาของซีวอนเเล้วซูยองเปรียบเสมือนนางเเม่มดใจร้ายที่พรากเขาออกมาจากเจ้าหญิงตัวจริงของเขา...จอง ซูยอน หรือเจสสิก้า นั่นเอง

ซูยองเช็ดน้ำตาที่หยดลงมาหลังจากจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเองอยู่นานก่อนจะจ้องเงาตัวเองที่สะท้านอยู่ในกระจกเบื้องหน้า ตรงนั้นมีรูปของเธอเเละซีวอนที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขในวันเเต่งงานใส่กรอบอย่างดีวางเอาไว้ มือบางค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาดูพลันนึกถึงเหตุการณ์ในวันวาน ตอนนั้นเธอกำลังยิ้มอย่างมีความสุขเพราะรู้ว่าเขากำลังมาที่บ้านของเธอแต่สุดท้ายเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขนั่นก็กลายเป็นน้ำตาแห่งความเสียใจเมื่อเธอรู้ความจริงว่าซีวอนแต่งงานกับเธอเเค่เพราะเหตุผลทางธุรกิจเท่านั้น เขาเป็นของเธอแค่เพียงใบจดทะเบียนไม่ใช่หัวใจ

มันเป็นความจริงที่น่าเศร้าที่ทั้งคู่ต่างก็รู้ดี ซูยองค่อยๆวางกรอบรูปลงอย่างเบามือก่อนจะซุกหน้าร้องไห้กับเข่าของตัวเอง เธอรู้ดีว่าหัวใจของซีวอนไม่มีวันที่จะมีเธอเข้าไปอยู่ในนั้นได้ แต่เธอก็ยังจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ทุกคนเห็นว่าเธอมีความสุขในชีวิตคู่ดี เธอไม่เป็นไรสักนิดถึงเเม้ข้างในหัวใจมันจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม

ซูยองกับซีวอนเเต่งงานมาเกือบสองปีเเล้ว การได้เเต่งงานกับผู้ชายในฝันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของซูยอง แต่สำหรับซีวอนการที่เขาต้องเเต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอย่างซูยองกลับกลายเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดสำหรับเขาเพราะเขามีคนรักอยู่เเล้ว และผู้หญิงคนนั้นก็ยังคงเป็นแฟนของเขาจนทุกวันนี้ไม่ได้เป็นแค่อดีตไปแล้วเพราะพวกเขาไม่เคยเลิกกัน ข้อนี้ซูยองรู้ดีกว่าใครและยอมที่จะเป็นคนโง่ยอมให้ซีวอนเเละเเฟนของเขาคบกันต่อไป

วันนี้เป็นวันที่ซีวอนกลับมาจากนิวยอร์ก ซูยองจึงลงไปต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้ม ความยินดีและตื่นเต้นดีใจที่ได้จะเห็นหน้าคนที่รักอีกครั้งฉายชัดขึ้นมาบนใบหน้าเนียน ซีวอนเข้ามาในบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของเขา เห็นดังนั้นซูยองรีบวิ่งเข้าไปเพื่อช่วยซีวอนถือของเเละเขาก็ยอมให้เธอช่วยแต่โดยดีและไม่ได้เอ่ยคำขอบคุณอะไร หลังจากที่เอาของไปเก็บเรียบร้อยเเล้วซูยองจึงเดินหายเข้าไปในครัวก่อนจะออกมาอีกครั้งพร้อมเเก้วน้ำในมือก่อนจะยื่นให้คนตัวสูงได้ดื่มเเก้กระหาย

“คุณหิวมั้ย?” ซูยองถาม แต่ซีวอนเพียงเเค่ส่ายหัวก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป

ซูยองได้เเต่มองตามหลังคนตัวสูงเเละเดินตามไปด้วยรอยยิ้มขึ้นไปบนห้อง ก่อนจะเฝ้ามองคนตัวสูงที่จัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ที่ยังไม่ได้ใส่ก็เเขวนกลับคืนเข้าไปในตู้ส่วนที่ใส่เเล้วก็โยนลงไปในตะกร้าผ้า ซูยองอยากที่จะช่วยเขาจึงเดินไปนั่งข้างๆซีวอนก่อนจะลงมือช่วยเขาถอดเสื้อโค้ชออกให้

“ผมทำเองได้” ซีวอนพูดเสียงเย็นชา

“แต่...ฉันเเค่อยากจะช่วย” ซูยองตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

“ผมไม่ได้บอกให้คุณช่วย คุณเป็นเเค่ภรรยาของผมแและผมไม่ได้เเต่งงานกับคุณเพราะความรัก จำเอาไว้ว่าผมเเต่งงานกับคุณเพราะผมถูกบังคับ”

ซูยองได้แต่ก้มหน้ากัดริมฝีปากของตัวเองด้วยความเสียใจ ร่างบางลุกขึ้นและเช็ดน้ำตาที่จวนเจียนจะไหลของตัวเองก่อนจะหันไปมองรอบๆห้องและหยิบเสื้อผ้าของตัวเองเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทันทีที่ปิดประตูลงซูยองก็ปล่อยให้น้ำตาที่อดกลั้นไว้ให้ไหลรินลงมา ซูยองไม่รู้เเละไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเหมือนกันเธอถึงจะต้องทรมานตัวเองขนาดนี้ด้วย

หลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำซูยองก็พบว่าซีวอนหลับไปแล้วเธอจึงค่อยๆปีนขึ้นเตียงและล้มตัวลงนอนข้างๆคนตัวสูง ซูยองลอบสังเกตุซีวอนที่นอนหันหลังให้เธออยู่เงียบๆ จู่ๆร่างสูงก็เปลี่ยนท่าทางและพลิกตัวหันหน้าเข้าหาซูยอง ทำให้เธออดที่จะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความตกใจไม่ได้ ดูเหมือนซูยองจะโดนสะกดจิตเพราะความหล่อของเขาซะเเล้ว ตอนนี้เธอไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย เป็นเวลานานกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่เขาไม่ได้มานอนข้างๆเธอเเบบนี้ซึ่งนั่นแทบจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นเพราะความคิดถึงเลยทีเดียว...ซูยองอยากลิ้มรสจูบของเขาอีกสักครั้งจริงๆ ครั้งสุดท้ายที่จูบกันก็คือตอนที่เเต่งงานกันซึ่งนั่นมันก็เมื่อเกือบสองปีที่แล้ว และมันไม่ใช่จูบที่น่าจดจำเลยสักนิด

ซูยองต้องทนเก็บความเสียใจเเละความเจ็บปวดเอาไว้ ซีวอนยังคงติดต่อกับเจสสิก้าแฟนสาวของเขาอยู่เป็นประจำ เธอพบว่าการเเต่งงานของเธอเเละเขาไม่ได้มีความสำคัญอะไรสำหรับซีวอนเลย แต่อย่างน้อยตอนนี้ธุรกิจของซีวอนก็ดีขึ้นมากซึ่งนั่นก็พอจะทำให้ซูยองมีความสุขได้บ้าง และอย่างน้อยซีวอนก็ยังมีความสุขดีกับคนที่เขารัก

วันนี้ระหว่างที่ซูยองกำลังยุ่งง่วนอยู่การทำอาหารมื้อค่ำ เธอก็ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิด ซูยองรู้ดีว่าเป็นซีวอนที่กลับมาถึงบ้านเเล้วจึงไม่ได้ใส่ใจเเละลงมือทำอาหารของตัวเองต่อโดยไม่ได้สนใจเขาอีก

“คุณกำลังทำอะไร?” ซีวอนที่จูๆโผล่พรวดเข้ามาในครัวถามขึ้นทำให้ซูยองสะดุ้งด้วยความตกใจจนทำกระบวยที่ถืออยู่หลุดมือ ซูยองพยายามคว้าเอาไว้แต่ซีวอนกลับคว้ามันได้ก่อนก่อนจะส่งคืนให้ซูยอง

“ขอบคุณ” ซูยองรับมาก่อนจะขอบคุณเขาเเละลงมือทำอาหารของตัวเองต่อโดยมีร่างสูงของซีวอนที่ยืนดูอยู่ข้างๆไม่ได้ถอยไปไหนซึ่งนั่นก็ทำให้ซูยองรู้สึกอึดอัดไม่น้อย ซูยองรู้สึกเหมือนว่าตัวเองถูกจับตามองตลอดเวลาจึงหันไปมองหน้าซีวอนด้วยความสงสัยก่อนจะเจอเข้ากับรอยยิ้มที่คนตัวสูงส่งมาให้

“มีอะไรเหรอ?” ซีวอนถามเมื่อเห็นว่าซูยองเงยหน้าขึ้นมามองเขา

“เปล่า...ฉันก็แค่ไม่คิดว่าคุณจะมายืนดูฉันทำอาหารน่ะ” ซูยองพูดด้วยความแปลกใจก่อนจะยื่นมือไปปิดเเก๊สและเดินมาที่เคาน์เตอร์เพื่อหยิบแผ่นรองกันร้อน

“ผมไม่สามารถดูเมียตัวเองทำอาหารได้เหรอ?”  ซีวอนเเสร้งถามด้วยความสงสัย ซูยองเพียงแค่ยักไหล่เบาๆแต่ไม่ได้ตอบคำถามของคนตัวสูงเเละหันกลับไปคว้าจานและตั้งโต๊ะสำหรับมื้อเย็นของเธอเเละเขา

“ดินเนอร์สำหรับวันนี้” ซูยองพูดก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้าสวยหลังจากจัดการจัดโต๊ะจนเรียบร้อย ซูยองกำลังจะนั่งลงแต่ก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อซีวอนขยับเก้าอี้ให้เธอนั่งก่อนแล้วจึงค่อยเดินไปนั่งที่ตัวเอง นี่เป็นครั้งเเรกหลังจากเเต่งงานที่เขาทำเรื่องอะไรเล็กน้อยเเบบนี้ให้เธอ ปกติเเล้วเขาจะทำอะไรตามมารยาทเเบบนี้ก็ต่อเมื่อเวลาอยู่ในที่สาธารณะหรือต่อหน้าผู้ใหญ่เท่านั้น ซูยองส่งยิ้มให้ซีวอนก่อนจะลงมือกินข้าวอย่างมีความสุข บางทีการที่ซีวอนทำดีกับเธออาจเป็นเพราะเขาเริ่มรู้สึกดีๆกับเธอเเล้วก็ได้

ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันเกิดของซูยอง ซีวอนจึงอยากจะทำอะไรเพื่อซูยองบ้างอย่างเช่นการซื้อดอกไม้มาให้และทานอาหารกับเธอ ซูยองแอบซ่อนความรู้สึกดีใจนี้เอาไว้ในใจลึกๆเพราะเธอคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น บางทีถ้าพวกเขานอนหลับและตื่นมาอีกทีในตอนเช้าซีวอนอาจจะลืมเรื่องทั้งหมดและกลับไปเป็นแบบเดิมก็ได้

วันนี้เป็นอีกวันที่ซีวอนพาซูยองออกมาข้างนอก ซึ่งนั่นก็ทำให้ซูยองทั้งรู้สึกอึดอัดเเละตื่นเต้นดีใจเพราะการกระทำที่เปลี่ยนไปของเขา ซูยองรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองเต้นเเรงจนเเทบกระเด็นออกมาเพราะมือหนาที่กุมมือเธออยู่ในตอนนี้ ซูยองไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งทีซีวอนทำเท่าไหร่นัก แต่เมื่อตกกลางคืนซูยองก็ต้องเสียใจเเละร้องไห้อีกครั้งเมื่อเขากลับไปเย็นชาเหมือนเดิม ซูยองรู้ดีว่ามันเจ็บที่ซีวอนทำเช่นนี้กับเธอ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

ในขณะที่ซูยองกำลังทำอาหารอยู่ในครัวเหมือนที่เธอมักจะทำเป็นประจำ วงเเขนเเข็งเเรงคู่นึงก็ยื่นเข้ามาโอบเอวบางซูยองเอาไว้หลวมๆจากข้างหลัง การกระทำของซีวอนทำให้ซูยองอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้เเต่ก็ไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรมากมายนัก บางครั้งซูยองรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะมีภูมิคุ้มกันสำหรับเรื่องเเบบนี้เพิ่มมากขึ้นเเล้วล่ะ

“ซูยอง...คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” ร่างสูงถาม

“อาหารเช้าง่ายๆสำหรับเราสองคนค่ะ” ซูยองตอบเสียงเบา

“หลังกินข้าวเสร็จ ไปโบสถ์ด้วยกันไหม?” ซีวอนบอกซูยองก่อนจะค่อยๆคลายมือที่กอดเอวบางไว้ออกมา ซูยองไม่ได้ตอบคำถามซีวอนเเต่เพียงเเค่พยักหน้าเป็นเชิงให้คนตัวสูงรู้ว่าเธอรับรู้เเล้ว ซีวอนเพียงเเค่ยิ้มให้ซูยองก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรอีกระหว่างทั้งสองคน

หลังจากมื้อเช้าผ่านไป ซูยองจึงขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินลงมาข้างล่างเเละพบว่าซีวอนได้มานั่งรออยู่ก่อนเเล้ว เขายิ้มให้เธออีกเเล้วก่อนที่จะเดินนำไปที่รถของเขาที่จอดไว้บริเวณหน้าบ้าน หลังจากที่ซูยองขึ้นมานั่งบนรถและคาดสายเบลล์เรียบร้อยแล้วซีวอนจึงค่อยๆเคลื่อนรถมุ่งหน้าไปที่โบสถ์ทันที มือหนาเอื้อมมาจับกุมมือบางของซูยองเอาไว้ก่อนที่จะกระชับมือที่กุมกันอยู่ให้เเน่นขึ้น มันเป็นสัมผัสที่แปลกใหม่สำหรับซูยองและเเตกต่างจากทุกครั้งที่ปกติเเล้วเขามักจะเย็นชา

เมื่อมาถึงที่โบสถ์ทุกคนซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นคนรู้จักมักคุ้นของซีวอนเเละซูยองเพราะพวกเขามักมาเจอกันที่โบสถ์บ่อยๆต่างก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบๆตัวซีวอนเเละซูยองที่ดูต่างออกไปจากเดิม แต่มันก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่าอะไรที่ต่างออกไป ดูเหมือนซีวอนจะดูมีความสุขเเละมีรอยยิ้มเเต่งเเต้มบนใบหน้าตลอดเวลา ทั้งที่ปกติเเล้วทุกครั้งที่มาซูยองจะเป็นคนที่คอยยิ้มทักทายทุกคนเสมอต่างจากซีวอนที่หน้าบึ้งตึงตลอดเวลา

ซูยองไม่ได้ใส่ใจกับสายตาอยากรู้อยากเห็นพวกนั้น แต่กลับตั้งสมาธิไปกับการฟังพระธรรมเทศนา ในหัวของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยถ้อยคำต่างๆมากมายที่ต้องการระบายให้กับพระเยซูฟัง

‘เพราะเจ้าคะ...ซีวอนเขาเปลี่ยนไปเป็นเเบบนี้เพราะอะไรคะ เขาไม่ได้รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขาไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ต้องการที่จะสานสัมพันธ์กับเขามากไปกว่านี้อีกเพราะเขาไม่ได้รักฉัน เพราะมันจะทำให้ฉันยิ่งเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีก’

หลังจากที่ฟังธรรมเทศนาจนจบเเละบอกลาทุกคนเเล้วซูยองเเละซีวอนจึงเดินกลับมาที่รถก่อนจะขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน ซูยองเอาเเต่นั่งก้มหน้าเงียบๆอยู่ตัวเองคนเดียวจนลืมสังเกตุสภาพเเวคล้อมที่ดูแปลกตา ซูยองชะโงกหน้าออกไปมองด้วยความสงสัยหลังจากที่เงยหน้าขึ้นมาเพราะมันไม่ใช่ทางที่ใช้กลับบ้าน

“คุณซีวอน...เรากำลังจะไปที่ไหนคะ” ซูยองหันไปถามร่างสูงที่กำลังขับรถอยู่ด้วยความสงสัย

“ไปที่โรงเเรมน่ะ”

“คะ?...ไปทำไม”

“เพราะพวกเรายังไม่เคยฮันนีมูน” ซีวอนพูดขณะที่เบรกรถเพราะติดไฟแดงพอดี “ เราเเต่งงานมาก็นานกว่าหนึ่งปีเเล้ว เเต่เรายังไม่เคยได้ไปฮันนีมูนกันเลย โรงเเรมของเราอยู่ติดกับทะเลพอดีขับรถเเค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถึง ผมเเค่อยากทำอะไรให้คุณบ้างก็แค่นั้น” ซีวอนพูดก่อนจะส่งยิ้มมาให้ซูยอง

“เเต่ฉันไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาด้วย”

“เรื่องนั้นผมให้คนจัดการให้เเล้ว ผมให้เมดจัดกระเป๋าและของใช้ที่จำเป็นไว้ก่อนออกมาเเล้ว” ซีวอนพูดก่อนจะส่งยิ้มให้ซูยองอีกครั้ง

ซูยองเลิกถามก่อนจะหันกลับมานั่งเเละจ้องมองถนเบื้องหน้าเหมือนเดิม บางทีนี่อาจะดีก็ได้ไปพักผ่อนซะบ้าง บางทีเธอก็ต้องการที่จะผ่อนคลายและต้องการที่จะอยู่กับเขาเเละรับรู้ถึงความรักที่เขามอบให้เธอถึงเเม้มันจะเเค่เพียงน้อยนิดก็ตาม

หลังจากใช้เวลาเดินทางประมาณสองชั่วโมงพวกเขาก็เดินทางมาถึงจุดหมายปลายทาง ซีวอนจัดการเอาประเป๋าทั้งของเขาเเละของซูยองเข้าไปเก็บซึ่งซูยองเองก็วิ่งเข้าไปช่วยเขาถือก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเเรมด้วยกัน ซีวอนโอบแขนข้างที่ว่างรอบไหล่บางของซูยอง ทำให้เธอรู้สึกดีเเละชอบมันมากๆ บางทีมันก็ไม่เลวนะสำหรับวันหยุดเเบบนี้

หลังจากที่เข้ามาถึงห้องพักแล้วต่างคนก็ต่างเเยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ซูยองเลือกบิกินี่มาใส่ก่อนจะสวมทับด้วยกางเกงขาสั้นอวดเรียวขาเพรียวสวยของเธออีกที ส่วนท่อนบนก็สวมทับด้วยเสื้อยืดผ้าโปร่งที่เผยให้เห็นบิกินี่ตัวน้อยเเสนเซ็กซี่เล็กน้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ ซึ่งซีวอนเองก็เสร็จเรียบร้อยเเล้วทั้งสองคนจึงพากันลงไปข้างล่าง

หลังจากที่เดินเล่นกันสักพักจนเหนื่อยพวกเขาก็เจอม้านั่งที่ว่างอยู่เลยเดินเข้าไปนั่งพัก ซูยองที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษเดินลงไปเล่นน้ำทะเลที่อยู่ไม่ห่างจากจุดที่ซีวอนนั่งอยู่ด้วยความตื่นเต้น ซีวอนถึงกับอึ้งเมื่อมองเห็นทรวดทรงที่ชัดเจนเมื่อเสื้อผ้าของซูยองเปียกน้ำจนมันเเนบลู่ไปกับตัวเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่ชัดเจน ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมาก่อนถึงเเม้จะเเต่งานกันมาปีกว่าเเล้วก็ตาม ซูยองดูสวยมากๆในสายตาเขาตอนนี้เพราะเขาไม่เคยมองเธอดีๆสักครั้งจึงทำให้ไม่รู้ว่าเธอสวยขนาดไหน สักพักซูยองจึงกลับขึ้นมาเพราะลืมทาครีมกันเเดด ร่างบางทาครีมจนทั่วก่อนที่จะพยายามทาด้านหลังของตัวเองด้วยความยากลำบากเพราะมือเอื้อมไม่ถึง ซีวอนจึงอาสาเข้าไปช่วยทาครีมให้ซูยองก่อนที่เธอจะกลับลงไปเล่นน้ำอีกรอบเพียงคนเดียว ซีวอนอดแปลกใจไม่ได้ที่รู้สึกว่าใจเขาเต้นเร็วผิดปกติ

ทั้งหมดนี่ก็เเค่การเเสดง…   ซีวอนคิด แต่บางสิ่งบาอย่างในตัวเขาตอนนี้พยายามประท้วงว่ามันไม่ใช่การเเสดง

ซีวอนปฏิเสธที่จะรับฟังเสียงภายในใจตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกไป  เขาจะต้องไม่ทำให้เสียเเผน เขาเพียงเเค่อยากทำให้ซูยองตกหลุมรักเขาก่อนที่เขาจะบดขยี้หัวใจของเธอ เธอจะต้องเจ็บปวด มันเป็นแค่การเเก้เเค้นเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็จะได้เเต่งงานกับคนที่เขารักจริงๆ

หลังจากที่ซูยองสนุกกับการเล่นน้ำทะเลเเละก่อปราสาททรายราวกับเด็กๆจนหนำใจเล้ว ทั้งเธอเเละซีวอนก็ตัดสินใจที่จะไปหาอะไรกินกัน ซึ่งอาหารมื้อเย็นเป็นมื้อเเรกของวันนี้หลังจากที่ตลอดช่วงบ่ายพวกเขาเอาเเต่เล่นสนุกกันจนลืมเวลา ซูยองจึงเดินควงซีวอนไปที่ห้องกินข้าวของโรงเเรมที่จัดเป็นแบบบุฟเฟ่ต์ ซูยองที่เห็นอาหามากมายเบื้องหน้าทำให้ท้องเธอร้องขึ้นมาเพราะรู้สึกหิวเเละอยากจะกินแบบไม่เกรงใจใครเเต่ติดตรงที่กลัวว่าซีวอนจะมองเธอเป็น...หมูจอมตะกละ

“กินเท่าที่คุณอยากกิน ผมไม่ว่าอะไร” ซีวอนพูดอย่างเข้าใจเมื่อเห็นท่าทางของซูยอง เธอคงจะหิวมากจริงๆนั่นเเหละเพราะวันนี้เล่นน้ำทั้งวัน

ซูยองลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งก่อนจะเดินเข้าไปตักอาหารกิน ซีวอนนั่งดูซูยองที่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการกิน ใบหน้ายิ้มเเย้มอย่างมีความสุข เขาค้นพบความจริงที่ว่าท่าทางเวลากินของซูยองช่างน่ารัก ซีวอนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ตลอดเวลาที่มองซูยอง

หลังจากมื้อค่ำผ่านไปทั้งซีวอนเเละซูยองจึงกลับห้องพักเพื่ออาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน ซูยองที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูห้องน้ำออกมา ร่างบางสวมเพียงเเค่ชุดคลุมอาบน้ำสีขาวที่สั้นเลยขึ้นมาเหนือเข่า ซูยองเหลือบมองซีวอนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างก่อนจะเอ่ยปากเรียก

“ซีวอน...ฉันอาบน้ำเสร็จเเล้ว คุณจะอาบเลยมั้ย”  คำพูดของซูยองทำให้ซีวอนที่กำลังเหม่อได้สติก่อนจะพยักหน้าเเละเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

ซีวอนเปิดน้ำให้ไหลออกจากฝักบัวเเละปล่อยให้มันไหลผ่านตัวไปก่อนที่จะจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เขาต้องการให้ซูยองเจ็บปวดด้วยการทำให้เธอรักเขาก่อนที่เขาจะฟ้องหย่า ร่างหนาใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จก่อนจะก้าวออกมาจากห้องน้ำะเห็นซูยองกำลังยืนอยู่ตรงหน้ากระจกริมระเบียงและกำลังดูวิวยามค่ำคืนอยู่ ในมือของซูยองถือเเก้วไวน์ก่อนจะยกขึ้นจิบเบาๆ ซูยองยกมือเช็ดมุมปากเล็กน้อยก่อนจะวางเเก้วไวน์ลงเเละเพิ่งสังเกตุเห็นซีวอน ร่างบางส่งยิ้มน้อยๆไปให้คนตัวสูงเเละยกแก้วของเธอขึ้น

“ไวน์นี่รถชาติดีมาก คณอยากลองสักแก้วมั้ย?”  ซูยองถามคนตัวสูงแต่เขากลับยืนนิ่งไม่ตอบเธอ “เอ่อ...ฉันจะเข้านอนเดี๋ยวนี้ถ้าคุณต้องการ”  ซูยองพูดเสียงเบาเพราะเธอรู้ว่าเขาคงไม่อยากให้เธอไปรบกวนเขา

“อืม ขอให้ผมแก้วนึง...รอผมแป๊ปนึง” ซีวอนพูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง

ซูยองถอนหายใจก่อนจะนั่งลงบนเตียงและยกเเก้วไวน์ที่ดื่มค้างไว้ขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด พอเห็นว่าซีวอนเดินมานั่งลงข้างๆ ซูยองจึงหยิบแก้วใหม่ขึ้นมารินไวน์ลงไปและยื่นส่งไปให้ซีวอน เขายื่นมือมารับไปและจิบมันเบาๆ ไม่มีเสียงคุยอะไรกันอีกหลังจากนั้น

ซีวอนมองร่างบางข้างๆด้วยสายตาเเละความรู้สึกที่สับสน เขาอยากที่จะปล่อยให้เรื่องราวทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติเเละลืมเรื่องเเผนการของเขาไปซะ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกดีเเละคิดว่าเป็นเรื่องดีที่ได้เเต่งงานกับซูยอง

ซีวอนพยายามไล่ความรู้สึกที่สับสนนั่นไป เป็นเพราะซูยอง การปรากฏตัวของเธอพรากความสุขไปจากเขา เขารู้ว่าความเจ็บปวดเเค่นี้ยังไม่เพียงพอหรอกสำหหรับซูยอง ซีวอนวางเเก้วไวน์ของตัวเองไว้ข้างๆขวดไวน์ตรงหัวเตียงก่อนจะหันไปฉกเเก้วใจมือของซูยองไปวางไว้ด้วยเช่นกัน

ซูยองที่มีอาการเมาเล็กน้อย ร่างบางรู้สึกร้อนรุ่มไปหมด มองซีวอนด้วยความไม่เข้าใจกับการกระทำของเขา ซีวอนเองก็เริ่มมีอาการเมาเล็กน้อยยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนของซูยองเบาๆ  ซีวอนก้มลงกดจูบลงไปบนริมฝีปากของซูยองอย่างดูดดื่ม เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เลย

ซูยองรู้สึกประหลาดใจไม่น้อยที่ถูกจูบแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธหรือผลักไสเพราะมันคือช่วงเวลาที่เธอรอคอยมาเเสนนาน ซูยองหลับตาลงรับจุมพิตของร่างสูงอย่างเต็มใจ ถึงแม้ว่าหลังจากตื่นเช้าในวันพรุ่งนี้แล้วเขาอาจจะยังเกลียดเธอเหมือนเดิม เธอก็ยินดี ขอเพียงเเค่ครั้งเดียว น้ำตาเเห่งความยินดีไหลรินลงมาเพราะนี่เป็นครั้งเเรกหลังจากที่เเต่งงานกันมาที่เขา...มีอะไรกับเธอ

หลังจากวันนั้นซูยองก็รู้สึกว่าซีวอนได้กลายเป็นสามีของเธอเเล้วจริงๆ ซูยองมมีความสุขมากจนลืมคิดไปว่านั่นมันอาจจะเป็นแค่การทำตามหน้าที่ก็ได้ เพราะความจริงมันช่างเเตกต่างไปจากที่เธอคิดมากนัก

วันนี้ซูยองมาหาซีวอนที่บริษัทโดยไม่ได้บอกล่วงหน้าเพราะอยากทำให้เขาเเปลกใจ ร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องทำงานของซีวอนเเละกำลังจะเคาะประตูแต่ก็ต้องชะงักมือทันทีเมื่อได้ยินเสียงสนทนาดังมาจากในห้อง

“ทำไมคุณไม่เชื่อผม” ซีวอนถาม

“อะไรล่ะ...ไม่ใช่ว่าคุณกำลังตกหลุมรักภรรยาคุณนะ” เสียงผู้หญิงโต้ตอบกลับไปดังออกมาจากในห้องทำงานของซีวอน ซูยองคิดว่านั่นน่าจะป็นแฟนของซีวอน

“ผมยังไม่ได้บอกคุณเกี่ยวกับแผนของผมสินะ?”

“อะไร?...อย่าบอกนะว่าคุณตั้งใจจะทำให้ซูยองหลุมรักคุณก่อนที่คุณจะทำลายหัวใจของเธอน่ะ?”  

“ใช่่...ตอนนี้เเค่รอเวลาเหมาะๆที่จะฟ้องหย่า หลังจากนั้นผมจะจัดการเรื่องงานเเต่งของเราทันที”

“ซีวอน...คุณก็รู้ว่าฉันรอมานานเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณกำลังตกหลุมรักซูยอง...ฉันเข้าใจ ถ้าเราจะเลิกกัน ฉันไม่อยากเป็นมือที่สามที่มาแทรกกลางชีวิตคู่ของคุณ” เจสสิก้าพูดด้วยความเสียใจ

“ไม่...ผมไม่เลิก คุณก็รู้ว่าคนเดียวที่ผมรักคือคุณ...เจสสิก้า คุณไม่ได้เป็นมือที่สาม เป็นซูยองต่างหาก ที่พาผมออกมาจากคุณ”  ซีวอนพูดอย่างร้อนรนเเละพยายามอ้อนวอนเเฟนสาวของตน

ซูยองที่หลบอยู่หลังประตูไม่สามารถทนฟังได้อีก ซีวอนบอกว่าเธอเป็นมือที่สามระหว่างความรักของเขาเเละเจสสิก้าแฟนสาวของเขา ใช่...ตอนนั้นเธอรู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนอยู่เเล้วแต่เธอก็ยังเเต่งงานกับเขา

ซูยองเข้ามาแอบร้องไห้อยู่ในห้องน้ำหญิงและรอจนน้ำตาแห้ง ซูยองเปิดก๊อกน้ำก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าเเละจัดการเเต่งหน้าใหม่ทั้งหมด ซูยองต้องการให้ตัวเองดูดี ดูสดชื่นมีชีวิตชีวาและดูมีความสุข เธอเพียงเเค่ต้องการที่จะได้รับความรักจากเขาบ้างแต่ดูเหมือนเธอคงจะไม่มีวันได้มันมา

ทางด้านซีวอนหลังจากที่เจสสิก้ากลับไปเเล้วเขากลับไม่ได้รู้สึกดีเลยกับสิ่งที่ได้พูดออกไป ทุกอย่างมันไม่ได้เป็นไปตามเเผนที่เขาวางไว้ เขาไม่เข้าใจตัวเองเลย เรื่องราวของซูยองคอยรบกวนจิตใจเขาตลอดเวลา เขาเกลียดเธอแต่เธอกลับทำให้เขามีความสุขได้ ซีวอนส่ายหัวไปมาก่อนจะไล่ความรู้สึกสับสนในหัวออกไป

คืนนั้นหลังจากกลับมาถึงบ้านซีวอนคาดหวังที่จะได้กินอาหารฝีมือซูยอง เขาเดินเข้าไปในครัวเพราะคิดว่าซูยองน่าจะอยู่ในนั้นแต่เปล่า ทุกอย่างดูเงียบผิดปกติ ซีวอนกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะสังเกตุเห็นกระดาษโน๊ตเล็กๆที่เเปะไว้กับตู้เย็น ร่างสูงเดินเข้าไก่อนจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน

ฉันกลับไปหาแม่เเละพี่สาว อาจจะกลับบ้านดึกหรือไม่ได้กลับเลย

เป็นครั้งเเรกที่ซีวอนรู้สึกเหงาเเละโดดเดี่ยวเมื่อไม่มีซูยอง ถึงเเม้ที่ผ่านมาเขาจะไม่เคยสนใจซูยองแต่ความใกล้ชิดที่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันกลับกลายเป็นความเคยชินไปโดยไม่รู้ตัว

ซูยองได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากแม่เเละพี่สาว แต่เธอกลับเอาแต่เงียบผิดปกติตั้งเเต่มาถึงจนเเม่เเละพี่ซูจินสังเกตุเห็น ความเศร้าเเละความเจ็บปวดฉายชัดอยู่ในดวงตาคู่สวยที่เคยเปล่งประกายสดใสของซูยอง

“ซูยอง...มีอะไรจะพูดกับเเม่ไหมลูก” คุณนายชเวถามลูกสาวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะวางมือทับไปบนหลังมือของซูยองอย่างปลอบโยน

“แม่คะ...จำที่เราคุยกันก่อนที่หนูจะเเต่งงานกับซีวอนได้มั้ย” ซูยองพูดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเเละมองตรงไปที่เเม่เเละพี่สาว

“หนูบอกว่าภายในสองปีนี้ ถ้าหนูไม่สามารถทำให้เขารักหนูได้...หนูจะหย่า” ซูยองพูดด้วยความหนักแน่นหลังจากผ่านการตัดสินใจมาอย่างดีเเล้ว

“ซูยอง!!” คุณนายชเวอุทานด้วยความตกใจ

“เเม่คะ...หนูไม่ต้องการที่จะเเต่งงานและใช้ชีวิตคู่ร่วมกับคนที่ไม่ได้รักหนู และตอนนี้บริษัทของเขาก็กำลังดำเดินไปได้สวย หนูเหนื่อยค่ะเเม่ หนูอยากจะจบทุกอย่างลงเเค่นี้ หนูไม่อยากที่จะต้องนอนร้องไห้คนเดียวทุกคืนและเฝ้ารอคาดหวังให้เขารักหนูอีกแล้ว” ซูยองพูดก่อนที่จะร้องไห้ออกมา

“คุณเม่คะ หนูคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับซูยอง ในเมื่อซีวอนไม่สามารถรักซูยองได้ก็ควรจะปล่อยซูยองมาซะ หนูไม่อยากให้น้องต้องเจ็บปวดอีกเเล้ว” ซูจินพุดขณะที่มองน้องสาวด้วยความสงสาร

คุณนายชเวพยักหน้ารับรู้และกอดซูยองเอาไว้และได้เเต่โทษตัวเอง เธอทำให้ซูยองคาดหวังสูงในตัวซีวอน ทำให้ซูยองเชื่อว่าซีวอนจะรักซูยองได้ แต่สองปีที่ผ่านมามันกลับสร้างเเต่ความเจ็บปวดให้ซูยอง

หลายวันต่อมาซูยองเข้ามาหาซีวอนที่บริษัทหลังจากที่เธอได้เอกสารที่ต้องการให้ซีวอนเซ็นเรียบรอยเเล้ว ซูยองเดินตรงไปยังห้องทำงานของซีวอนก่อนจะเคาะประตูเบาๆเเละรอจนเจ้าของห้องอนุญาติเธอจึงเป็นประตูเข้าไป

“ซีวอน” ซูยองเรียกทำให้ซีวอนที่กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ

“ซูยอง...คุณเอาอะไรมาด้วยน่ะ” ซีวอนอดรู้สึกดีใจไม่ได้เมื่อเห็นหน้าซูยองก่อนจะถามเธอด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าซูยองถือเอกสารอะไรบางอย่างอยู่ในมือ

“อ่อ...ฉันจะไม่อยู่ที่นี่นานหรอกค่ะ ฉันมาเพื่อเอาสิ่งนี้มาให้คุณ” ซูยองพูดขณะที่เดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานของเขาเเละยื่นเอกสารนั่นไปให้ซีวอน ร่างสูงรับมาก่อนจะเปิดซองออกเเละหยิบเอกสารข้างในออกมาอ่านก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“นี่มัน...เอากสารการหย่าร้างนี่?” ซีวอนถาม

“ค่ะ...หนังสือหย่า ฉันไม่อยากอยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีความรักนี่อีกแล้ว ก่อนเราจะเเต่งานกันฉันบอกคุณเเม่ว่าถ้าภายในสองปีนี้ ฉันไม่สามารถทำให้คุณรักฉันได้ฉันจะหย่ากับคุณ และนี่ก็คงเป็นสิ่งที่คุณต้องการอยู่แล้วนี่คะ ยินดีด้วยนะคะในที่สุดคุณก็จะได้เเต่งงานกับคุณเจสสิก้าแฟนสาวของคุณสักที” ซูยองพูดในขณะที่พยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้

ซีวอนถึงกับช็อคไปจนไม่สามารถเค้นคำพูดออกมาได้ เพราะสิ่งทีซูยองพูดมาเป็นความจริงทั้งหมด แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเจ็บปวดแทนที่จะมีความสุข

“อ้อ...ฉันจะไม่กลับเข้าไปที่บ้านหลังนั้นเเล้วนะคะ ฉันจะกลับไปอยู่บ้านเเม่น่ะค่ะและฉันได้ขนเอาเสื้อผ้าเเละข้าวของเครื่องใช้ของฉันออกมาหมดเเล้ว” ซูยองพูดเสียงสั่น “คุณมีอะไรจะพูดมั้ยคะ ถ้าไม่มีฉันจะไปแล้ว”

ซูยองรอสักพักเมื่อร่างสูงไม่มีท่าทีว่าจะพูดะไรเธอจึงหันหลังและเดินออกจากห้องไป ซูยองลงมาข้างล่างของตึกก่อนจะโบกมือเรียกแท็กซี่เเละก้าวขึ้นมาในรถก่อนที่น้ำตาที่สะกดกลั้นไว้จะไหลพรั่งพรูลงมา

ฮึก...ฉะ ฉันพยายามทำดีที่สุดเเล้ว

ซีวอนที่นั่งอยู่ในห้องหลังจากรู้สึกตัวก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานเพื่อตามซูยองไปแต่ก็ไม่ทันซะเเล้ว เขาไม่เข้าใจตัวเองเลยทั้งที่เขาควรจะมีความสุขที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาอยากให้เป็นแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงร้องไห้ล่ะ

หลายวันต่อมาซีวอนล้มป่วยจนไม่สามารถไปทำงานได้ เขาเลยตัดสินใจพักอยู่ที่บ้าน ซีวอนมองไปรอบๆห้องที่มีเเต่เงาร่างบางของซูยองที่เคยเดินไปเดินมา น้ำตาลูกผู้ชายอดที่จะไหลออกมาไม่ได้ด้วยความคิดถึง เขารู้ว่าเขาทำผิดสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา เขาเคยทำไม่ดีกับซูยองไว้มาก เขาวางแผนทุกอย่างเพื่อที่จะผลักไสซูยองออกไปจากชีวิตเขา วางแผนให้เธอตกหลุมรักเขาก่อนที่เขาจะบดขยี้หัวใจเธอให้เเหลกสลาย แต่กลับกลายเป็นเขาเองที่ตกหลุมรักซูยองและหัวใจแตกสลาย แต่ซีวอนรู้ดีว่ามันยังไม่สายเกินไปที่จะแก้ไขทุกอย่าง

ซีวอนเปิดลิ้นชักออกมาก่อนจะล้วงเอากล่องขนาดเล็กที่บรรจุเเหวนเอาไว้ในนั้นออกมา มันควรจะเอาใว้สำหรับมอบให้กับเจสสิก้าแฟนสาวของเขา แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนใจเเล้ว

ซีวอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออก

“ยอโบเชโย...ซีวอน โทรมามีอะไรเหรอคะ” เสียงปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงมีความสุขเมื่อแฟนหนุ่มโทรหาเธอ

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“แล้วเราไม่ได้กำลังคุยกันอยู่เหรอ คิกคิก” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก ซีวอนเพียงเเค่จ้องมองเพดานก่อนจะกรอกเสียงที่ฟังดูจริงจังลงไป

“ได้โปรด...มันสำคัญมาก”

“มีอะไรคะวอน คุณดูเครียดจัง” ปลายสายเริ่มที่จะจริงจังขึ้นมาบ้าง

“เราต้องเลิกกัน”

“อะไรนะ!? ไม่...ซีวอน ไหนคุณบอกฉันว่าคุณกำลังจะหย่ากับนังนั่นและเเต่งงานกับฉันไงคะ”  เจสสิก้าขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจ

“อย่าเรียกซูยองว่านังนั่นเจสสิก้า ผมเปลี่ยนใจแล้วผมจะไม่หย่ากับซูยองเด็ดขาด” ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเจสสิก้าพูดถึงซูยองเสียๆหายๆ

“อย่าบอกนะว่าคุณตกหลุมรักเธอ...โอ้พระเจ้า” เจสสิก้าอุทานด้วยความตกใจ “วอนคะทำตามที่หัวใจคุณเรียกร้องเถอะค่ะ ในเมื่อคุณไม่ได้รักเจสเเล้วยื้อไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ลาก่อน”

“ขอบคุณนะเจสสิก้าที่เข้าใจผม” ซีวอนพูดก่อนจะตัดสายไป

ซีวอนหลับตาลงหลังจากเคลีร์ยปัญหาของตัวเองจบ อย่างน้อยเจสสิก้าก็ไม่ได้สร้างปัญหาเพิ่มให้เขา ซีวอนลุกขึ้นจากเตียงนอนและเดินลงไปในห้องครัวตั้งใจจะหาน้ำดื่มเเก้กระหายสักหน่อยเพราะตอนนี้เขาหิวน้ำมาก

ทางด้านซูยองตอนนี้เธฮกำลังยืนอยู่หน้าบ้านที่เธอเคยใช้ชีวิตร่วมกับซีวอนมาเกือบสองปี ซูยองไม่รู้ว่าตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง พอรู้ตัวอีกทีเท้าก็พาเธอเดินมาจนถึงที่นี่เเล้ว ซูยองค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ตัวบ้านก่อนจะผลักประตูเข้าไปจนเกิดเสียงดัง ซึ่งนั่นก็ทำให้ร่างสูงที่กินน้ำอยู่ในครัววิ่งออกมาดู

“ซูยอง!?” เสียงเรียกชื่อเธอด้วยความตกใจทำให้ซูยองหันไปมองก่อนจะเจอเข้ากับซีวอนที่ตอนนี้สวมกางเกงนอนและเสื้อเชิ้ตลายหมีสีฟ้าที่เธอเคยซื้อให้เขา ซูยองฝืนยิ้มน้อยๆเเละทักทายร่างสูงที่กำลังยืนมองเธอด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

“ซีวอน...อะ เอ่อ ฉันมาที่นี่เพื่อมาเอาของน่ะ ชะ ใช่ๆ...ฉันลืมของเอาไว้” ซูยองพูดก่อนจะเดินผ่านร่างสูงขึ้นไปบนห้องทันที จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าควรจะมาเอาอะไรเพราะเธอไม่ได้ลืมอะไรเอาไว้น่ะสิ

ซูยองเข้ามาในห้องนอนก่อนจะสะดุดตาเข้ากับเอกสารการหย่าร้างที่วางอยู่ตรงหัวเตียงเเละซีวอนก็ยังไม่ได้เซ็นมัน ซูยองถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะรู้สึกได้ถึงร่างสูงที่เดินเข้ามาในห้อง

“ทำไมคุณถึงยังไม่ได้เซ็นชื่อในหนังสือหย่าอีกล่ะ” ซูยองถามโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าคนตัวสูง

“เพราะผมไม่ต้องการหย่ากับคุณ” ซีวอนตอบก่อนที่ซูยองจะหันขวับกลับมามองเขา

“ทำไมล่ะคะ? คุณเกลียดฉัน คุณต้องการหย่ากับฉันเพื่อจะไปแต่งงานกับแฟนสาวของคุณไม่ใช่เหรอ คุณรักเธอมากไม่ใช่เหรอ...ทำไม ทำไมคุณต้องยืดเวลาทนทุกข์ทรมานของฉันออกไปด้วย” ซูยองพูดด้วยความอัดอั้นตันใจก่อนจะร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าซีวอน

ซีวอนดึงซูยองเข้ามากอดเอาไว้เเนบอก ซูยองพยายามดิ้นเเละทุบตีเพื่อให้หลุดพ้นออกมาเเต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเลยซุกหน้าร้องไห้กับอกเเกร่งของซีวอนอย่างไม่มีทางเลือก

“ทำไม ทำไม ทำไม….” ซีวอนตัดสินใจทำให้ซูยองหยุดร้องไห้ด้วยการก้มลงไปจูปริมฝีปากบางของซูยองเอาไว้ ซูยองพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็สู้เเรงคนตัวสูงกว่าไม่ได้สุดท้ายก็ได้เเต่ยอมรับจุมพิตอย่งเอาเเต่ใจของซีวอน จนเขาจูบเธอจนเเทบขาดอากาศหายใจถึงยอมถอนจูบออกไป

“นี่คือเหตุผลของผม” ซีวอนตอบหลังจากถอนจูบออกเเละรวบร่างบางเขามากอดเอาไว้

“ฉันไม่เข้าใจ...ทำไม” ซูยองยังคงไม่เข้าใจและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่เเน่นหนาของซีวอน

“ผมรักคุณ” คำตอบของซีวอนทำให้ซูยองตกใจจนลืมดิ้น “ผมขอโทษที่เคยทำร้ายคุณในอดีตที่ผ่านมา ผมมันโง่เอง ผมรักคุณซูยอง และถ้าคุณไม่เชื่อผมยินดีที่จะพิสูจน์ ผมเเค่อยากขอโอกาสที่จะให้เราได้เริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง ผมไม่อยากหย่ากับคุณเพราะตอนนี้ในใจผมมีเเค่คุณคนเดียว” ซีวอนสารภาพออกมาทั้งน้ำตา เป็นครั้งเเรกที่เขาร้องไห้ต่อหน้าซูยอง

ซูยองที่กำลังอึ้งกับคำสารภาพที่มากระทันหันของซีวอนค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเขา เเละนั่นทำให้ซีวอนฉวยโอกาสก้มลงจูบเธออีกครั้งด้วยความเร็วก่อนจะผละไป

“ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันเสียใจอีก” ซูยองถามเสียงสั่นขณะที่เงยหน้ามองซีวอน

“ถ้าอย่างนั้น...แต่งงานกับผมอีกครั้ง” ซีวอนพูดก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าของซูยอง

“อะไรนะ!?” ซูยองเเทบไม่เชื่อหูตัวเอง

“แต่งงานกับผมอีกครั้ง” ซีวอนพูดก่อนจะล้วงเอากล่องเเหวนเพชรออกมา “เรามาจัดงานแต่งงานอีกครั้งและคราวนี้จัดให้มันเหมือนกับงานเเต่งงานในฝันของคุณ และครั้งนี้คือการเเต่งงานด้วยความรักไม่ใช่เพราะเหตุผลทางธุรกิจ”

ซูยองยกมือขึ้นปิดปากร้องไห้ด้วยความดีใจก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเเรงจนผมยุ่งไปหมด ซูยองยื่นมือเรียวสวยไปตรงหน้าซีวอนเพื่อให้เขาสวมเเหวนที่นิ้วนางของมือข้างซ้ายของเธอ ซีวอนยิ้มให้ซูยองก่อนจะลุกขึ้นยืนและดึงร่างบางที่เขาเกือบต้องสูญเสียเธอไปเข้ามาจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง หัวใจของซูยองเต้นเร็วเเละเเรงจนมันเเทบกระเด็นออกมาข้างนอกอยู่เเล้ว ในที่สุดเธอก็ได้สัมผัสความรักของเขา...ซูยองได้ยินเพียงเเค่คำที่เขากระซิบข้างหูเธออตลอดคืนว่า...เขารักเธอ

หลังจากที่ซีวอนเรียนรู้ที่จะรักซูยองบ้าง พวกเขาก็จัดงานเเต่งงานใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง เเต่คงจะไม่มีอะไรที่เป็นข่าวดีเเละทำให้ซีวอนมีความสุขไปมากกว่านี้อีกเเล้วเมื่อเขารู่ว่าซูยองภรรยาเเสนสวยของเขากำลังท้อง

 

THE END

-----------------------------
ดีไม่ดียังไงคอมเม้นติเตียนกันได้นะคะ ^^