ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เหตุเกิดเพราะหมากฝรั่ง (ขอให้มีความสุกๆดิบๆนะ ^-^)
พักกลางวัน ณ โรงอาหาร
เพชรกะต้องกำลังกำลังกินข้าวผัดกะเพราไก่ไข่ดาวท่ามกลางความเงียบ
“ไอ้เพชร เรื่องผู้หญิงคนนั้นอ่ะ แกจาเอาจิงหรอ”
“คนไหนว่ะ” –O-?
“ก้อคนที่แกชอบมีเรื่องด้วยไง”
“อ๋อ ยัยขิง ก้อไม่ได้อารัยหรอก ก้อแค่แกล้งหนุกๆ”
“หนุกของแกหน่ะ มันมาเดือดร้อนเพื่อน แล้วไหนจาเจ็บด้วยอีก”
“เออหน่ะ ชั้นมาแผนเตรียมไว้เรียบร้อย”
“อาร้ายยอีก ยังไม่เข็ดช้ายม้าย หา?”
“แกคอยดูแลแล้วกัน มันไม่ทำให้แกเดือดร้อนหรอก พอกินเส็ดแล้วไปกะชั้นหน่อย”
“ไปไหน” -o-*
“เด๋วก้อรู้น่า อย่าถาม”
ห้องโถงกลาง
“วายยยยย ตายแล้ววววววววววว” ขิงวิ่งไปตะโกนไปเมื่อมีกองทัพกะเทยวิ่งไล่ตามมา
“มันเกิดอารัยขึ้น บอกชั้นทีเซ่” ขิงเหลียวไปถามพวกนั้นในขณะที่ยังวิ่งอยู่
ไม่มีคัยตอบ ขิงเหลือบมองนาฬิกา “จาออดแล้ว รีบวิ่งๆๆๆ ห้า สี่ จาถึงห้องแล้ว สอง”
“ปัง/กร๊อก” เสียงปิดประตูตามด้วยล็อกอย่างรวดเร็ว “แฮกๆๆๆๆ รอดตายยยย”
และแล้วคนทั้งห้องก้อมองมาทีขิงด้วยความเงียบกริบ
“เฮือก เออ ขอโทดที แหะๆๆๆ”
เสียงคุยจึงดังขึ้นเหมือนเดิม แตงกวามองขิงเดินเนือยๆมาที่โต๊ะ “มีอารัยป่าว” แตงกวาถาม
“โดนกะเทยไล่ฆ่าตลอดพักเลยอ่า”
“ไปทำอารัยเค้าหล่ะ”
“หนิ เห็นเราเปนคนยังไงหา เราไม่ได้ไปทำเค้าก่อนเลยน้า อยู่ดีๆเค้าก้อมาไล่ตามเราอ่า เราถามเค้าก้อไม่บอกเราอ่า เค้าด่าเรากันใหญ่เลยอ่ะ ว่าไปยุ่งอารัยกะของๆเค้าอารัยทำนองนี้”
“นั่งเหอะ” แตงกวาเลื่อนเก้าอี้ให้
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยยย....หมับ” ขิงนั่งเส็ดก้อฟุบอยู่กะโต๊ะ
สิ่งที่จะเกิดต่อไปจากนี้...=o=…น่าอายที่สุดดดดด
ชม.นั้นเปน ชม.ของเจ๊ผกามาศ วิชาฟิสิกส์ “น.ร.ค่ะวันนี้เราจะเก็บคะแนนกันนะคะ ครูจะให้โจทย์ คนที่คิดคำตอบได้เร็วและถูก จะได้คะแนนพิเศษนะคะ” แล้วครูก้อหันหลังไปเขียนโจทย์ ทุกคนรีบหาคำตอบอย่างเลือดตาแทบกระเด็น เพราะนานทีปีหนที่เจ๊แกจะยอมปล่อยคะแนนง่ายๆแบบนี้
ขิงรีบยกมือ พรึบ.... “พิมพ์แข..เทอตอบ” ขิงลุกขิงยืนจาตอบและ “โครม!”
“ก๊ากๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เพื่อนในห้องปล่อยก๊ากแบบไม่อั้น
“หง่า...อารัยเนี่ย” ขิงลงไปกองอยู่กับพื้น เพราะมีบางสิ่งยึดกระโปรงขิงกับเก้าอี้ไว้
นั่นคือ “ยี้..แหยะ...หมากฝรั่ง” ขิงทำหน้าแหยมองดูนิ้วที่ป้ายหมากฝรั่งที่ติดไว้เต็มเก้าอี้
“เฮ้ยขิง เปนไรป่าว” แตงกวาถาม “มันตึ๋งหนืดด้วยอ่า =o=”
“พิมพ์แขเธอเป็นอะไรรึเปล่า” ครูผกามาศถาม
“ไม่เปนไรค่ะ” ขิงพยายามลุกหมากฝรั่งก้อยืดตามไปด้วย “ทำงัยดีอ่ะกวา”
“ไปเปลี่ยนกระโปรงเปนกางเกงดีมั้ย ที่ห้องเปลี่ยนชุดพละก้อมีหนิ” “ครูขาขออนุญาตค่ะ”
“เธอไปเปลี่ยนเถอะ แต่ครูว่าเอาเก้าอี้ไปด้วยดีกว่าก่อนที่มันจายืดไปมากกว่านี้ เทอตอบคำถามครูมาก่อนแล้วค่อยไป”
ที่ห้องเปลี่ยบชุดพละ
ในระหว่างที่เปลี่ยนชุดกันอยู่
“เทอว่านี่ฝีมือคัย” แตงกวาถาม
“จะคัยซะอีกหละ ก้อมีแต่ตานั่นคนเดียวนั่นแหละ” –o-***********
“แล้วเก้าอี้เนี่ยจาเอายังงัย”
“ก้อคงต้องเอ.าหม.ากฝรั่งออกให้หมดออกก่อน กระโปรงเราด้วยอ่ะ เต็มไปหมดเลย”
แล้วทั้งคู่ก้อมาช่วยกันแกะหม.ากฝรั่งทั้งหลาย ทั้งที่เก้าอี้และกระโปรงขิง น่าจ๋งจ๋านจัง
แกะไปแกะมาที่ใต้เก้าอี้มีจดหมายแปะอยู่ ขิงแกะขึ้นมาอ่าน มีใจความว่า
หวัดดี ป้าขิง
ถ้าเทอได้อ่านจดหมายนี้ ก้อแสดงว่าเทอได้เหนียวหนืบเรียบร้อยโรงเรียนชั้นแล้ว วะฮ่ะฮ่า (^o^) ของแสดงความยินดีด้วยน้าค้าบบบบบ ไม่รู้ว่ากระโปรงเทอจาซักยากอ้ะป่าว แต่ก้อนะ ฝึกไว้ เด๋วเทอก้อต้องมาเปนคนใช้ชั้นแล้ว พยายามเข้านะ ยินดีต้อนรับเสมอค้าบบบ...ป้า... จาถือว่านี่เปนการตอบแทน สิ่งที่เทอทำกับชั้นเมื่อวานแล้วกัน เสื้อผ้าชั้นเปียก แต่ก้อซักง่ายกว่าและกัน ขอให้มีความสุกๆดิบๆนะ ^-^ ป้าขิง
เพชรสุดหล่อ ^-^
“ไอ้บ้า กล้าดียังงัยมาเรียกชั้นป้า หา? >o<=3=3=3=3=3=3=3=3”
“อารัยขิงใจเย็นๆ เกิดอารัยขึ้น”
“กวา แกดูนี่ดิ” ขิงพูดพร้อมยัดจดหมายใส่มือแตงกวา แตงกวาทำหน้างงแล้วหยิบขึ้นมาอ่าน
“ขอให้มีความสุกๆดิบๆเหรอ แปลกๆนะตาคนนี้”
“แปลกประหลาดชาติชั่.วสิไม่ว่า”
“แต่ก้อน่ารักดีนะ”
“น่ารักบ้าอารัยของเทอ หา? นี่เทอเปนพวกนั้นแล้วหรอ >o<****”
“ป่าวววววววววว จิงๆน้า เราว่าพวกเราออกมานาน แล้วกลับไปเรียนเถอะ”
“เออ รู้แล้ว เฮ้อ ชาติก่อนชั้นไปทำอารัยไว้หรอ ชาตินี้ต้องมาเจอตาบ้าเนี่ย เป็นคนแบบไหนกัน”
“ฮ้าว-TT-....เราต้องตอบป่ะ ” แตงกวาบ่นพลางหาว
“ตอบได้ก้อตอบสิ....ไอ้นี่หนิ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
ชั่วโมงต่อมา วิชาพละจ้าาาาาา
“โอยเหนื่อยอ่า... ถ่อสังขารขึ้นมาโรงยิม” ขิงพูดขณะที่ดึงเสื้อของแตงกวาที่กำลังปีนยอดเขาเอเวอร์เรสต์
“เออแกเหนื่อย แต่เรานี่สิไม่เหนื่อยเลยจิงๆ แค่มีไอ้เพื่อนบ้าห้อยมาด้วย แค่นั้นเอง ไม่เหนื่อยเล้ย จิงๆ..=o=;” แตงกวาเอ็ดให้
“หง่า อย่าโกดดิ ช่วยเพื่อนนิดโหน่ยทำบ่น เดี๋ยวแก่หรอก”
แล้วทั้งสองก้อมานั่งหอบกับเพื่อนในห้อง “แฮ้กๆๆ..” กันดังสนั่น
แล้วครูพละสุดสวยก้อเดินออกมา “อ้าว จัดแถวเร็วๆนักเรียน” เด็กนักเรียนผู้ชายมองกันน้ำลายหก
“ครูชื่อจินตนานะค่ะ เรียกว่าครูจินก้อได้ น.ร.รู้มั้ยว่าปีนี้เราจะเรียนเรื่องอารัย”
‘อย่าเปนบาสๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเปนบาสเลยน้า >/\\<’ ขิงภาวนายกมือไหว้จนเวอร์ แตงกวาหันมามอง
“ปีนี้เราจาเรียนบาสเกตบอลกันนะคะ” =o=; ขิงอึงกิมกี่ โอ้ว โชคชะตาช่างเล่นตลก ตั้งแต่เกิดมา เทอไม่เคยถูกชะตากับลูกบอลประเภทใดๆทั้งสิ้น หากครั้งใดสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน หายนะย่อมบังเกิดอย่างแน่นอน.......ชัวร์ป้าบ.....ฟันธง
“เด๋วครูจะให้สอบชู้ตระยะใกล้นะคะ ง่ายๆ ทุกคนคงทำได้อยู่แล้ว นายถึกออกมานี้ซิ”
นายถึก นักกีฬาบาสฯที่เอ๋อที่สุดในโลก ตัวโต แข็งแรง แต่ไร้สมอง แถมหน้าตาเหมือนโจร แล้วดูชื่อสิ ถึกอ่ะ ถึก มีพ่อแม่คนไหนตั้งชื่อลูกตัวเองว่า “ถึก” บ้าง นอกจากตานี่
ครูจินเรียกถึกออกมาให้สาธิตให้เพื่อนดู แล้วให้ไปซ้อมกันเอง
“กวา ทำงัยดีอ่า เราไม่อยากเรียนอ่า ” =o=;;;;;
“ก้อช่างมันเถอะ ยังงัยเทอค่อยไปทำคะแนนตงทฤษฎีก้อได้หนิ”
“เรารู้แล้ว แต่ความปลอดภัยให้ชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่นหละ เทอจำสมัยเรียนวอลเล่ย์ที่สนามข้างล่างได้มั้ย”
“คัยจาลืมลง ตบวอลเล่ย์ไปโดนกระจกห้องเรียนรุ่นพี่ ม.6 ที่กำลังสอบอยู่ กระจกเสียบไปหลายคน ลูกวอลเลย์ไปโดนดั้งครูคุมสอบ หยุบเลย”
ในที่สุดทั้งชม.ขิงก้อสอบไม่ผ่านอยู่ดี แถมเพื่อนๆลงมติไม่ให้ขิงซ้อม เพราะลูกบาสไม่ลง แล้วยังไปกระแทกอวัยวะหลายส่วนของหลายคนจนเปนที่รำคาญ ครูจินก้อเลยเรียกขิงเข้าไปคุย
“พิมพ์แข ตอนเลิกเรียนหนะ ขึ้นมาหาครูหน่อยนะ ครูจาสอนเทอใหม่”
“ค่า........” ขิงตอบอย่างหมดอาลัยตายอยาก ที่โดนเพื่อนในห้องเฉดหัวออกมา แล้วเดินไปหาแตงกวาที่มานั่งเป็นเพื่อน
“กวาผ่านยัง” ขิงถาม “หงึกๆ” กวาพยักหน้าแทนคำตอบ
“เฮ้อ เลิกเรียนเราต้องขึ้นมาสอบอ่ะ น่าเบื่อจิงเรย” ขิงบ่น “แล้วกวาอ่ะจะ อ้าว”
“คร่อก...ฟี้...คร่อก...ฟี้...คร่อก...ฟี้...คร่อ” แตงกวาพิงหลังขิงหลับไปเรียบร้อย
เลิกเรียนแล้ววววววววว
“คุณครูขาหนูขอทำรายงาน โครงงาน อารัยก้อได้ค่ะ แต่อย่าให้หนูเล่นบาสเลยนะคะ” ขิงกำลังคุกเข่าอ้อนวอนแทบเบื้องพระบาทของครูจิน
“ไม่ได้ คนอื่นเค้าทำได้ เทอก้อต้องทำได้สิ พยายามหนะ ทำได้มั้ย” ครูจินดุเสียงแข็ง
“แต่ว่า” “ไม่มีแต่ ออกไปซ้อมได้แล้ว ชั้นจาให้นายถึกมาช่วยเทอเอง” จ๋อยสนิทเยยยขิง ขิงเริ่มนึกถึงแตงกวาทำการบ้านอยู่ที่ห้อง สงสัยต้องรอนานแล้วหละ
“นายถึกมานี่” ครูจินเรียกนายถึกที่อยู่อีกฝั่งของโรงยิมที่พวกนักบาสร.ร.กำลังซ้อมกันอยู่มา แน่นอนย่อมมีเพชรกะต้องรวมอยู่ด้วย
นายถึกหันขวับมา เมื่อเห็นขิงแล้ว ถึกก้อเปลี่ยนสีหน้าจากดำเป็นแดงได้ทันที ยิ้มแฉ่งใหญ่เลย แหะๆ รู้นะคิดไรอยู่ แล้วนายถึกก้อวิ่งมา ครูจินก้อฝากฝังขิงไว้กับถึกเสียเรียบร้อย ขิงกลุ้มใจอย่างรุนแรงกับเรื่องบาส ไหนจามีนายถึกอีก เฮ้อ ชีวิตหนอชีวิต
เมื่อเริ่มฝึกซ้อม โอ้ อย่าให้เราต้องบรรยายเลย ขิงคงจะไม่ได้ผอมเพรียวจากการเล่นบาสหรอก น่าจะมาจากการวิ่งเก็บลูกมากกว่า นายถึกก้อพยายามรวบรวมสติค่อยๆสอนขิงด้วยความใจเย็น แต่แล้วเมื่อจุดเดือดของขิงถึงขีดสุด จึงเกิด....
“อ๊ากส์/ตุ้ม/โธ่เว้ย!” ขิงทุ่มลูกบาสลงอย่างแรงและสบถออกมาซะดังไปทั่วโรงยิม ลูกบาสนั้นลอยละล่องไปอีกฝั่ง โอ้ว เจ้าจอร์จ ไม่นะ มันไปทางที่เพชรกะต้องซ้อมกันอยู่
เพชรกะต้องกำลังกำลังกินข้าวผัดกะเพราไก่ไข่ดาวท่ามกลางความเงียบ
“ไอ้เพชร เรื่องผู้หญิงคนนั้นอ่ะ แกจาเอาจิงหรอ”
“คนไหนว่ะ” –O-?
“ก้อคนที่แกชอบมีเรื่องด้วยไง”
“อ๋อ ยัยขิง ก้อไม่ได้อารัยหรอก ก้อแค่แกล้งหนุกๆ”
“หนุกของแกหน่ะ มันมาเดือดร้อนเพื่อน แล้วไหนจาเจ็บด้วยอีก”
“เออหน่ะ ชั้นมาแผนเตรียมไว้เรียบร้อย”
“อาร้ายยอีก ยังไม่เข็ดช้ายม้าย หา?”
“แกคอยดูแลแล้วกัน มันไม่ทำให้แกเดือดร้อนหรอก พอกินเส็ดแล้วไปกะชั้นหน่อย”
“ไปไหน” -o-*
“เด๋วก้อรู้น่า อย่าถาม”
ห้องโถงกลาง
“วายยยยย ตายแล้ววววววววววว” ขิงวิ่งไปตะโกนไปเมื่อมีกองทัพกะเทยวิ่งไล่ตามมา
“มันเกิดอารัยขึ้น บอกชั้นทีเซ่” ขิงเหลียวไปถามพวกนั้นในขณะที่ยังวิ่งอยู่
ไม่มีคัยตอบ ขิงเหลือบมองนาฬิกา “จาออดแล้ว รีบวิ่งๆๆๆ ห้า สี่ จาถึงห้องแล้ว สอง”
“ปัง/กร๊อก” เสียงปิดประตูตามด้วยล็อกอย่างรวดเร็ว “แฮกๆๆๆๆ รอดตายยยย”
และแล้วคนทั้งห้องก้อมองมาทีขิงด้วยความเงียบกริบ
“เฮือก เออ ขอโทดที แหะๆๆๆ”
เสียงคุยจึงดังขึ้นเหมือนเดิม แตงกวามองขิงเดินเนือยๆมาที่โต๊ะ “มีอารัยป่าว” แตงกวาถาม
“โดนกะเทยไล่ฆ่าตลอดพักเลยอ่า”
“ไปทำอารัยเค้าหล่ะ”
“หนิ เห็นเราเปนคนยังไงหา เราไม่ได้ไปทำเค้าก่อนเลยน้า อยู่ดีๆเค้าก้อมาไล่ตามเราอ่า เราถามเค้าก้อไม่บอกเราอ่า เค้าด่าเรากันใหญ่เลยอ่ะ ว่าไปยุ่งอารัยกะของๆเค้าอารัยทำนองนี้”
“นั่งเหอะ” แตงกวาเลื่อนเก้าอี้ให้
“เฮ้อ เหนื่อยจังเลยยย....หมับ” ขิงนั่งเส็ดก้อฟุบอยู่กะโต๊ะ
สิ่งที่จะเกิดต่อไปจากนี้...=o=…น่าอายที่สุดดดดด
ชม.นั้นเปน ชม.ของเจ๊ผกามาศ วิชาฟิสิกส์ “น.ร.ค่ะวันนี้เราจะเก็บคะแนนกันนะคะ ครูจะให้โจทย์ คนที่คิดคำตอบได้เร็วและถูก จะได้คะแนนพิเศษนะคะ” แล้วครูก้อหันหลังไปเขียนโจทย์ ทุกคนรีบหาคำตอบอย่างเลือดตาแทบกระเด็น เพราะนานทีปีหนที่เจ๊แกจะยอมปล่อยคะแนนง่ายๆแบบนี้
ขิงรีบยกมือ พรึบ.... “พิมพ์แข..เทอตอบ” ขิงลุกขิงยืนจาตอบและ “โครม!”
“ก๊ากๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ ก๊ากๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆๆๆๆ” เพื่อนในห้องปล่อยก๊ากแบบไม่อั้น
“หง่า...อารัยเนี่ย” ขิงลงไปกองอยู่กับพื้น เพราะมีบางสิ่งยึดกระโปรงขิงกับเก้าอี้ไว้
นั่นคือ “ยี้..แหยะ...หมากฝรั่ง” ขิงทำหน้าแหยมองดูนิ้วที่ป้ายหมากฝรั่งที่ติดไว้เต็มเก้าอี้
“เฮ้ยขิง เปนไรป่าว” แตงกวาถาม “มันตึ๋งหนืดด้วยอ่า =o=”
“พิมพ์แขเธอเป็นอะไรรึเปล่า” ครูผกามาศถาม
“ไม่เปนไรค่ะ” ขิงพยายามลุกหมากฝรั่งก้อยืดตามไปด้วย “ทำงัยดีอ่ะกวา”
“ไปเปลี่ยนกระโปรงเปนกางเกงดีมั้ย ที่ห้องเปลี่ยนชุดพละก้อมีหนิ” “ครูขาขออนุญาตค่ะ”
“เธอไปเปลี่ยนเถอะ แต่ครูว่าเอาเก้าอี้ไปด้วยดีกว่าก่อนที่มันจายืดไปมากกว่านี้ เทอตอบคำถามครูมาก่อนแล้วค่อยไป”
ที่ห้องเปลี่ยบชุดพละ
ในระหว่างที่เปลี่ยนชุดกันอยู่
“เทอว่านี่ฝีมือคัย” แตงกวาถาม
“จะคัยซะอีกหละ ก้อมีแต่ตานั่นคนเดียวนั่นแหละ” –o-***********
“แล้วเก้าอี้เนี่ยจาเอายังงัย”
“ก้อคงต้องเอ.าหม.ากฝรั่งออกให้หมดออกก่อน กระโปรงเราด้วยอ่ะ เต็มไปหมดเลย”
แล้วทั้งคู่ก้อมาช่วยกันแกะหม.ากฝรั่งทั้งหลาย ทั้งที่เก้าอี้และกระโปรงขิง น่าจ๋งจ๋านจัง
แกะไปแกะมาที่ใต้เก้าอี้มีจดหมายแปะอยู่ ขิงแกะขึ้นมาอ่าน มีใจความว่า
หวัดดี ป้าขิง
ถ้าเทอได้อ่านจดหมายนี้ ก้อแสดงว่าเทอได้เหนียวหนืบเรียบร้อยโรงเรียนชั้นแล้ว วะฮ่ะฮ่า (^o^) ของแสดงความยินดีด้วยน้าค้าบบบบบ ไม่รู้ว่ากระโปรงเทอจาซักยากอ้ะป่าว แต่ก้อนะ ฝึกไว้ เด๋วเทอก้อต้องมาเปนคนใช้ชั้นแล้ว พยายามเข้านะ ยินดีต้อนรับเสมอค้าบบบ...ป้า... จาถือว่านี่เปนการตอบแทน สิ่งที่เทอทำกับชั้นเมื่อวานแล้วกัน เสื้อผ้าชั้นเปียก แต่ก้อซักง่ายกว่าและกัน ขอให้มีความสุกๆดิบๆนะ ^-^ ป้าขิง
เพชรสุดหล่อ ^-^
“ไอ้บ้า กล้าดียังงัยมาเรียกชั้นป้า หา? >o<=3=3=3=3=3=3=3=3”
“อารัยขิงใจเย็นๆ เกิดอารัยขึ้น”
“กวา แกดูนี่ดิ” ขิงพูดพร้อมยัดจดหมายใส่มือแตงกวา แตงกวาทำหน้างงแล้วหยิบขึ้นมาอ่าน
“ขอให้มีความสุกๆดิบๆเหรอ แปลกๆนะตาคนนี้”
“แปลกประหลาดชาติชั่.วสิไม่ว่า”
“แต่ก้อน่ารักดีนะ”
“น่ารักบ้าอารัยของเทอ หา? นี่เทอเปนพวกนั้นแล้วหรอ >o<****”
“ป่าวววววววววว จิงๆน้า เราว่าพวกเราออกมานาน แล้วกลับไปเรียนเถอะ”
“เออ รู้แล้ว เฮ้อ ชาติก่อนชั้นไปทำอารัยไว้หรอ ชาตินี้ต้องมาเจอตาบ้าเนี่ย เป็นคนแบบไหนกัน”
“ฮ้าว-TT-....เราต้องตอบป่ะ ” แตงกวาบ่นพลางหาว
“ตอบได้ก้อตอบสิ....ไอ้นี่หนิ คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”
ชั่วโมงต่อมา วิชาพละจ้าาาาาา
“โอยเหนื่อยอ่า... ถ่อสังขารขึ้นมาโรงยิม” ขิงพูดขณะที่ดึงเสื้อของแตงกวาที่กำลังปีนยอดเขาเอเวอร์เรสต์
“เออแกเหนื่อย แต่เรานี่สิไม่เหนื่อยเลยจิงๆ แค่มีไอ้เพื่อนบ้าห้อยมาด้วย แค่นั้นเอง ไม่เหนื่อยเล้ย จิงๆ..=o=;” แตงกวาเอ็ดให้
“หง่า อย่าโกดดิ ช่วยเพื่อนนิดโหน่ยทำบ่น เดี๋ยวแก่หรอก”
แล้วทั้งสองก้อมานั่งหอบกับเพื่อนในห้อง “แฮ้กๆๆ..” กันดังสนั่น
แล้วครูพละสุดสวยก้อเดินออกมา “อ้าว จัดแถวเร็วๆนักเรียน” เด็กนักเรียนผู้ชายมองกันน้ำลายหก
“ครูชื่อจินตนานะค่ะ เรียกว่าครูจินก้อได้ น.ร.รู้มั้ยว่าปีนี้เราจะเรียนเรื่องอารัย”
‘อย่าเปนบาสๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าเปนบาสเลยน้า >/\\<’ ขิงภาวนายกมือไหว้จนเวอร์ แตงกวาหันมามอง
“ปีนี้เราจาเรียนบาสเกตบอลกันนะคะ” =o=; ขิงอึงกิมกี่ โอ้ว โชคชะตาช่างเล่นตลก ตั้งแต่เกิดมา เทอไม่เคยถูกชะตากับลูกบอลประเภทใดๆทั้งสิ้น หากครั้งใดสองฝ่ายเผชิญหน้ากัน หายนะย่อมบังเกิดอย่างแน่นอน.......ชัวร์ป้าบ.....ฟันธง
“เด๋วครูจะให้สอบชู้ตระยะใกล้นะคะ ง่ายๆ ทุกคนคงทำได้อยู่แล้ว นายถึกออกมานี้ซิ”
นายถึก นักกีฬาบาสฯที่เอ๋อที่สุดในโลก ตัวโต แข็งแรง แต่ไร้สมอง แถมหน้าตาเหมือนโจร แล้วดูชื่อสิ ถึกอ่ะ ถึก มีพ่อแม่คนไหนตั้งชื่อลูกตัวเองว่า “ถึก” บ้าง นอกจากตานี่
ครูจินเรียกถึกออกมาให้สาธิตให้เพื่อนดู แล้วให้ไปซ้อมกันเอง
“กวา ทำงัยดีอ่า เราไม่อยากเรียนอ่า ” =o=;;;;;
“ก้อช่างมันเถอะ ยังงัยเทอค่อยไปทำคะแนนตงทฤษฎีก้อได้หนิ”
“เรารู้แล้ว แต่ความปลอดภัยให้ชีวิตและทรัพย์สินของผู้อื่นหละ เทอจำสมัยเรียนวอลเล่ย์ที่สนามข้างล่างได้มั้ย”
“คัยจาลืมลง ตบวอลเล่ย์ไปโดนกระจกห้องเรียนรุ่นพี่ ม.6 ที่กำลังสอบอยู่ กระจกเสียบไปหลายคน ลูกวอลเลย์ไปโดนดั้งครูคุมสอบ หยุบเลย”
ในที่สุดทั้งชม.ขิงก้อสอบไม่ผ่านอยู่ดี แถมเพื่อนๆลงมติไม่ให้ขิงซ้อม เพราะลูกบาสไม่ลง แล้วยังไปกระแทกอวัยวะหลายส่วนของหลายคนจนเปนที่รำคาญ ครูจินก้อเลยเรียกขิงเข้าไปคุย
“พิมพ์แข ตอนเลิกเรียนหนะ ขึ้นมาหาครูหน่อยนะ ครูจาสอนเทอใหม่”
“ค่า........” ขิงตอบอย่างหมดอาลัยตายอยาก ที่โดนเพื่อนในห้องเฉดหัวออกมา แล้วเดินไปหาแตงกวาที่มานั่งเป็นเพื่อน
“กวาผ่านยัง” ขิงถาม “หงึกๆ” กวาพยักหน้าแทนคำตอบ
“เฮ้อ เลิกเรียนเราต้องขึ้นมาสอบอ่ะ น่าเบื่อจิงเรย” ขิงบ่น “แล้วกวาอ่ะจะ อ้าว”
“คร่อก...ฟี้...คร่อก...ฟี้...คร่อก...ฟี้...คร่อ” แตงกวาพิงหลังขิงหลับไปเรียบร้อย
เลิกเรียนแล้ววววววววว
“คุณครูขาหนูขอทำรายงาน โครงงาน อารัยก้อได้ค่ะ แต่อย่าให้หนูเล่นบาสเลยนะคะ” ขิงกำลังคุกเข่าอ้อนวอนแทบเบื้องพระบาทของครูจิน
“ไม่ได้ คนอื่นเค้าทำได้ เทอก้อต้องทำได้สิ พยายามหนะ ทำได้มั้ย” ครูจินดุเสียงแข็ง
“แต่ว่า” “ไม่มีแต่ ออกไปซ้อมได้แล้ว ชั้นจาให้นายถึกมาช่วยเทอเอง” จ๋อยสนิทเยยยขิง ขิงเริ่มนึกถึงแตงกวาทำการบ้านอยู่ที่ห้อง สงสัยต้องรอนานแล้วหละ
“นายถึกมานี่” ครูจินเรียกนายถึกที่อยู่อีกฝั่งของโรงยิมที่พวกนักบาสร.ร.กำลังซ้อมกันอยู่มา แน่นอนย่อมมีเพชรกะต้องรวมอยู่ด้วย
นายถึกหันขวับมา เมื่อเห็นขิงแล้ว ถึกก้อเปลี่ยนสีหน้าจากดำเป็นแดงได้ทันที ยิ้มแฉ่งใหญ่เลย แหะๆ รู้นะคิดไรอยู่ แล้วนายถึกก้อวิ่งมา ครูจินก้อฝากฝังขิงไว้กับถึกเสียเรียบร้อย ขิงกลุ้มใจอย่างรุนแรงกับเรื่องบาส ไหนจามีนายถึกอีก เฮ้อ ชีวิตหนอชีวิต
เมื่อเริ่มฝึกซ้อม โอ้ อย่าให้เราต้องบรรยายเลย ขิงคงจะไม่ได้ผอมเพรียวจากการเล่นบาสหรอก น่าจะมาจากการวิ่งเก็บลูกมากกว่า นายถึกก้อพยายามรวบรวมสติค่อยๆสอนขิงด้วยความใจเย็น แต่แล้วเมื่อจุดเดือดของขิงถึงขีดสุด จึงเกิด....
“อ๊ากส์/ตุ้ม/โธ่เว้ย!” ขิงทุ่มลูกบาสลงอย่างแรงและสบถออกมาซะดังไปทั่วโรงยิม ลูกบาสนั้นลอยละล่องไปอีกฝั่ง โอ้ว เจ้าจอร์จ ไม่นะ มันไปทางที่เพชรกะต้องซ้อมกันอยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น