ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้อตกลง (ถ้าชั้นทำให้เทอร้องไห้ได้.....-o-#)
“-TT-*” เพชรไม่ตอบแต่ทำหน้าหื่นๆชวนสยอง
“เฮ้ย! ไอ้บ้า” เพชรยังคงทำหน้าหื่นต่อไปแต่จ้องมาที่ขิง oTTo*
“ฮาโย๋ โลกเรียกนายหัวโจ๊ก ทราบแล้วตอบด้วยเปลี่ยนๆๆ” ขิงโบกมือไปมา เพชรเดินเข้ามาอีกก้าว
“นายหัวโจ๊กหลุดจากวงโคจรโลกไปแว้วอ่า.. ใครก้อได้ช่วยอีตาบ้านี่ด้วยยย” และอีกก้าว
ขิงนิ่งไปและเริ่มถอย “จาทำรัยอ่ะ”
และอีกก้าว ขิงยกกะมังน้ำขึ้นมา “ไอ้จิตเภท อย่าเข้ามานะ”
“หยุดทำท่าติงต๊องทีเหอะ… ฟังชั้นพูดก่อน” เพชรกลับมาสู่ภาวะปกติ และเดินเข้ามาใกล้กะขิง แล้วโน้มตัวลงมาข้างหู ขิงมองเพชรแบบงงๆ
เพชรกระซิบที่ข้างหูขิง “ถ้าชั้นทำให้เทอร้องไห้ได้.....-o-#เทอต้องมาเปนคนใช้ชั้น ตกลงมั้ย”
ขิงเริ่มยิ้ม แก้มเริ่มป่อง แล้วปล่อยก๊ากออกมา “วะฮ่ะฮ่าๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆ” และเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เพชรมองขิงอย่างตกตะลึง ‘โอ้ว ยัยคนนี้ไม่ใช่คนแน่ ต้องเป็นมนุษย์ต่างดาว’
(ใช่แล้วๆๆๆ ผู้แต่งแอบสยองปนกลัวนิดๆแล้วอ่า น่ากลัว =O=*)
“เออๆ ตกลง เอิ๊กๆๆๆ นายนี่ไม่มีสมอง เอิ๊กๆๆ นายคงได้เห็นน้ำตาชั้นอ่านะ เอิ๊กๆๆๆ”
เพชรยังอึ้งอยู่ “ว่าไงอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ ชั้นตกลงแล้วไง”
“เทอเคยไปเชคประสาทบ้างมั้ย -O-*” ขิงหัวเราะต่อไป
“เทอรับปากแล้วนะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองล่ะ”
“เออๆ ชั้นมีความเป็นลูกผู้หญิงพอ เอิ๊กๆๆ”
“อีกอย่างนะ.......ชั้นไม่ได้ชื่อนายหัวโจ๊กโว้ย –o-*”
“แต่ชั้นว่ามันเหมาะสมกับนายดีนะ วะฮ่ะฮ่าๆๆ”
“แล้วตกลงนายชื่อรัย” “แล้วเทอชื่อรัย” “เอ๊ะ!นายนี่ชั้นถามก่อนนะ” “ก็ตอบมาเซ่”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“มันจาเป็นยั่งงี้อีกนานมั้ย -o-*”
“ชั้นว่านานเพราะเทอไม่ตอบชั้นซะที ^o^”
“นายก้อตอบมาเซ่ >o<*”
“ขิงคุยกะคัยเหรอเสียงดังเชียว….กึ่ง” แตงกวาที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ หยุดอึ้งอยู่หน้าประตูห้อง
“อ้อ ชื่อขิงนี่เอง ^o^”
“แตงกวาอ่า มาตอนนี้ทำไม =o=*”
“เราจาไปรู้เร้อะ แล้ว...นี่มันคนที่ตอนกลางวันขิง....”
“เออ ก้อใช่อะดิ ไปเหอะ เวรเวินบ้านี่ ขี้เกียจทำแล้ว” ขิงเดินจ้ำๆไปหาแตงกวา เพชรยืนมองขิงแล้วก้ออมยิ้ม
แล้วก้อมีเสียงดังขึ้นมา ยั่งกับพสุธากัมปนาท.....ตึง....ตึง...ตึง..ตึง.ตึง เสียงดังไกลเข้ามาทุกที สามคนรีบชะเง้อคอออกมาดูทางเดินนอกห้อง และแล้ว
“ไอ้เพชร แกใจเย็นๆนะโว้ย อย่าเพิ่งฆ่าคัยนะ แม่งไอ้เพื่อนเวร ไม่น่าเกิดเป็นเพื่อนกูเลย”
“แหะๆ เหอๆ ชื่อเพชรนี่เอง ^o^”
“เพชรก้มหน้ามองปฐพี ไม่รู้จาเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้วสิตู”
(ก้อไว้บนหัวนายน่านแหละ –o-* ผู้แต่งขอด่าหน่อย)
“แฮ่กๆๆ ไอ้เพชรแกยังไม่ได้ทำอารัยคัยไปใช้มั้ย แฮ่กๆๆ” ต้องรีบถามเพื่อนด้วยความเปนห่วง (เด๋วผู้แต่งเปนลูกบาสซะเรยหนิ...>U<)
“เออ ยัง แกดูสภาพตัวเองดิ้” เพื่อนชั่วตอบและมองสภาพเพื่อนแสนดีอย่างอนาถ
มันก้อสมควรอ่านะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชี้โด่ชี้เด่ เหงื่อซ่กทั้งตัว เสื้อหลุดออกมานอกชายกางเกง พอเหอะ จินตนาการกันเองแล้วกัน ขี้เกียจบรรยายแระ เอาเปนว่าทุเรศมากๆแว้วกาน
“หน๋อย ยังมีหน้ามาด่าอีกแก เราซ้อมบาสอยู่บนโรงยิม ยังได้ยินเสียงแกเลย เรารีบวิ่งลงมากะลงลิฟท์ มันก้อแม่งช้าซะ เราก้อเลยวิ่งลงบันไดหนีไฟ แล้วจาไม่ให้อยู่ในสภาพนี้ได้ไงไอ้บ้า” ต้องระบายอารมณ์โกรธ โมโห โทโส อย่างรุนแรง ถ้าเปนเราคงซึ้งใจในความเปนห่วงของเพื่อน แต่นี่คือเพชร คำตอบจึงออกมาเปน
“แล้วแกจาลงมาทำมัย เราจาฆ่าคัยเกี่ยวไรกับแก ^o^”
“ไม่ตลกนะโว้ย ไอ้เพชร –o-*” ต้องทำหน้าเคร่งเครียด
“ขอโทดคุณสองคนแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ มันไม่ได้ตั้งใจหน่ะครับ” ต้องรีบขอโทดเปนการใหญ่
“ไม่เปนไรหรอกค่ะ” แตงกวาตอบ
“แต่เราตั้งใจทำ” เพชรก้อได้รับมะเหงกจากต้องไปสองสามที
“แล้วนี่แกลงมาทำไม จะโดดซ้อมรึไง ขึ้นไปเด๋วนี้เลย”
“ไม่ใช่เราไม่ได้จาโดดก้อกำลังจาข้นอยู่นี่งัย ไอ้ต้อง เฮ้ย เราไปเองได้......”
ต้องลากเพชรขึ้นไปบนโรงยิม แต่เพชรหันกลับมาแล้วทำนิ้วชี้หน้าไปที่ขิง แล้วทำปากขะหมุบขะหมิบว่า ‘เทออย่าลืมหละ’
ขิงทำท่าจาวิ่งไปสอยเพชรให้ร่วง แต่แตงกวาคว้าแขนไว้ “คุยอารัยกันเหรอตอนที่เราไม่อยู่”
“ตาบ้านั่นจาให้เราไปเป็นคนใช้ -o-*”
“เหอๆ ขำตาย เอาจิงๆดิ =o=”
“ก้อนี่แหละจิงที่สุดแล้ว”
“จิงอ่ะ ขิงบ้าป่ะ”
“โอ้ยก้อบอกว่าจิง ว่าจิงไง >o<”
“แล้วจาทำไงต่อไป”
“ตานั่นบอกว่าถ้าทำให้เราร้องไห้ได้ เราก้อต้องยอมเปนคนใช้”
“ถ้าขิงเกิดร้องไห้ขึ้นมาหละ ~o~”
“จาบ้าเรอะ เราเนี่ยนะจาร้องไห้ OoO”
“ก้อเรื่องนั้นไง”
“เรื่องไหน”
“เรื่องนั้นอ่ะ”
“เรื่องไหนวะ......อ๋อเรื่องนั้น เค้าคงไม่รู้หรอกมั้ง เราก้อรู้กันอยูแค่สามคนหนิ แตงกวาก้อคงไม่บอกเค้าใช่ป่ะ”
“เออ เราอ่ะไม่บอกอยู่แล้ว”
“ถ้าเค้ารู้ขึ้นมาหละ”
“ตามเวรตามกรรมแล้วกัน เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อย กลับกันเหอะ”
“อืม ไปกันๆ”
ทั้งสองก้อเดินออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่พี่ข่าทำงานอยู่
ที่โรงพยาบาลจ้า.....
ข่ากำลังตรวจคนไข้รายสุดท้ายของวันนี้เสร็จ แล้วก้อเดินกลับมาที่โต๊ะ ควานหามือถือ จาโทรถามขิงว่าจามาถึงกี่โมง
กระเป๋ากางเกงซ้าย ไม่มี
กระเป๋ากางเกงขวา ไม่มี
กระเป๋าเสื้อ ไม่มี
ในลิ้นชัก ไม่มี
รอบๆห้องไม่มี ไม่มี
ตามซอกตามหลืบ ไม่มี
“สงสัยอยู่ที่รถแน่เลย” ข่าบ่นกับตัวเอง แล้วป้าศรีนางพยาบาลก้อเข้ามา
“อ้าว หมอข่าหมดกะแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วทำอารัยอยู่ค่ะเนี่ย”
“ยังครับ เหลืออีกสิบนาที พอดีมือถือผมหายน่ะครับ กำลังจาไปดูที่รถ”
“หมอข่าไปเถอะค่ะ”
“สวัสดีครับ” ข่ารีบวิ่งออกไป
“เอ๊ะ ลืมบอกหมอไปเลย” ป้าศรีรีบวิ่งออกไปหน้าห้อง แล้วตะโกนเรียกข่า
“หมอข่าค่ะ ๆ ๆ ว้าไปซะและ อดโม้เลยเรา”
ที่ลานจอดรถ...
“หาตั้งนานอยู่นี่เอง” ในที่สุดก้อหาเจอ ข่าล็อกรถ เดินออกมา แล้วรีบโทรไปหาขิง
“ฮัลโหล ขิงเหรอ จามาถึงกี่โมง”
“จาถึงอยู่แล้วค่ะ”
“งั้นถ้าถึงแล้วไปหาพี่บนห้องนะ”
“อืม”
ในขณะที่ข่ากำลังคุยโทรศัพท์กับขิง รถคันข้างหลังกำลังถอยออก ดูท่าทางเก้ๆกังๆ ข่าก้อเริ่มมอง ‘ขับเปนมั้ยเนี่ย’ และแล้ว
โครม!
“เฮ้ย ! รถกรู”
“เสียงไรอ่ะ พี่ข่า”
“เออๆ แค่นี้ก่อนนะ”
ข่ารีบเดินๆไปที่รถต้นเหตุแล้วเริ่มเคาะกระจก เพราะเหนว่าเจ้าของรถไม่ยอมลงมาซักที
“คุณ หนิคุณ ลงมาพูดกันให้รู้เรื่องเซ่ รถผมน่ะ จาเอายังงัย หา?”
กระจกรถค่อยๆเลื่อนลง เผยหน้าตาหญิงสาวที่ซบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัยรถ
“เฮือก ขอโทดจิงๆค่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ TToTT แหงๆๆ” และซบหน้าร้องไห้กะพวงมาลัยต่อไป
‘สวยจังเยย ปิ๊งๆ –TT-“ เรียกสติด่วน รถโว้ยๆ =_=’ ข่าคิดพลางมองคนที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“หนิคุณ พอเถอะหยุดร้องได้แล้ว ผมไม่เอาเรื่องใหญ่โตหรอก” เจ้าหล่อนก้อยังไม่หยุดร้องอยู่ดี
“ผมบอกว่าพอได้แล้ว” ข่าตะโกนใส่เมื่อเห็นว่าคงหยุดร้องไม่ได้
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มาอัพแล้วนะจ้า... พอดีเปนช่วงสอบเราเลยไม่ได้เข้ามาดูต้องขอโทดเปนอย่างสูงน้า
ติชมมาด้วยน้า โวตด้วยน้า โพสด้วยน้า (เหมือนขอมากปัยแฮะ-_-“) ขอบคุนค่า
“เฮ้ย! ไอ้บ้า” เพชรยังคงทำหน้าหื่นต่อไปแต่จ้องมาที่ขิง oTTo*
“ฮาโย๋ โลกเรียกนายหัวโจ๊ก ทราบแล้วตอบด้วยเปลี่ยนๆๆ” ขิงโบกมือไปมา เพชรเดินเข้ามาอีกก้าว
“นายหัวโจ๊กหลุดจากวงโคจรโลกไปแว้วอ่า.. ใครก้อได้ช่วยอีตาบ้านี่ด้วยยย” และอีกก้าว
ขิงนิ่งไปและเริ่มถอย “จาทำรัยอ่ะ”
และอีกก้าว ขิงยกกะมังน้ำขึ้นมา “ไอ้จิตเภท อย่าเข้ามานะ”
“หยุดทำท่าติงต๊องทีเหอะ… ฟังชั้นพูดก่อน” เพชรกลับมาสู่ภาวะปกติ และเดินเข้ามาใกล้กะขิง แล้วโน้มตัวลงมาข้างหู ขิงมองเพชรแบบงงๆ
เพชรกระซิบที่ข้างหูขิง “ถ้าชั้นทำให้เทอร้องไห้ได้.....-o-#เทอต้องมาเปนคนใช้ชั้น ตกลงมั้ย”
ขิงเริ่มยิ้ม แก้มเริ่มป่อง แล้วปล่อยก๊ากออกมา “วะฮ่ะฮ่าๆๆๆ เอิ๊กๆๆๆๆๆ วะฮ่ะฮ่าๆๆๆ” และเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เพชรมองขิงอย่างตกตะลึง ‘โอ้ว ยัยคนนี้ไม่ใช่คนแน่ ต้องเป็นมนุษย์ต่างดาว’
(ใช่แล้วๆๆๆ ผู้แต่งแอบสยองปนกลัวนิดๆแล้วอ่า น่ากลัว =O=*)
“เออๆ ตกลง เอิ๊กๆๆๆ นายนี่ไม่มีสมอง เอิ๊กๆๆ นายคงได้เห็นน้ำตาชั้นอ่านะ เอิ๊กๆๆๆ”
เพชรยังอึ้งอยู่ “ว่าไงอ่ะ เอิ๊กๆๆๆ ชั้นตกลงแล้วไง”
“เทอเคยไปเชคประสาทบ้างมั้ย -O-*” ขิงหัวเราะต่อไป
“เทอรับปากแล้วนะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองล่ะ”
“เออๆ ชั้นมีความเป็นลูกผู้หญิงพอ เอิ๊กๆๆ”
“อีกอย่างนะ.......ชั้นไม่ได้ชื่อนายหัวโจ๊กโว้ย –o-*”
“แต่ชั้นว่ามันเหมาะสมกับนายดีนะ วะฮ่ะฮ่าๆๆ”
“แล้วตกลงนายชื่อรัย” “แล้วเทอชื่อรัย” “เอ๊ะ!นายนี่ชั้นถามก่อนนะ” “ก็ตอบมาเซ่”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“นายตอบมา” “เทอตอบมา”
“มันจาเป็นยั่งงี้อีกนานมั้ย -o-*”
“ชั้นว่านานเพราะเทอไม่ตอบชั้นซะที ^o^”
“นายก้อตอบมาเซ่ >o<*”
“ขิงคุยกะคัยเหรอเสียงดังเชียว….กึ่ง” แตงกวาที่เพิ่งกลับมาจากห้องน้ำ หยุดอึ้งอยู่หน้าประตูห้อง
“อ้อ ชื่อขิงนี่เอง ^o^”
“แตงกวาอ่า มาตอนนี้ทำไม =o=*”
“เราจาไปรู้เร้อะ แล้ว...นี่มันคนที่ตอนกลางวันขิง....”
“เออ ก้อใช่อะดิ ไปเหอะ เวรเวินบ้านี่ ขี้เกียจทำแล้ว” ขิงเดินจ้ำๆไปหาแตงกวา เพชรยืนมองขิงแล้วก้ออมยิ้ม
แล้วก้อมีเสียงดังขึ้นมา ยั่งกับพสุธากัมปนาท.....ตึง....ตึง...ตึง..ตึง.ตึง เสียงดังไกลเข้ามาทุกที สามคนรีบชะเง้อคอออกมาดูทางเดินนอกห้อง และแล้ว
“ไอ้เพชร แกใจเย็นๆนะโว้ย อย่าเพิ่งฆ่าคัยนะ แม่งไอ้เพื่อนเวร ไม่น่าเกิดเป็นเพื่อนกูเลย”
“แหะๆ เหอๆ ชื่อเพชรนี่เอง ^o^”
“เพชรก้มหน้ามองปฐพี ไม่รู้จาเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้วสิตู”
(ก้อไว้บนหัวนายน่านแหละ –o-* ผู้แต่งขอด่าหน่อย)
“แฮ่กๆๆ ไอ้เพชรแกยังไม่ได้ทำอารัยคัยไปใช้มั้ย แฮ่กๆๆ” ต้องรีบถามเพื่อนด้วยความเปนห่วง (เด๋วผู้แต่งเปนลูกบาสซะเรยหนิ...>U<)
“เออ ยัง แกดูสภาพตัวเองดิ้” เพื่อนชั่วตอบและมองสภาพเพื่อนแสนดีอย่างอนาถ
มันก้อสมควรอ่านะ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ชี้โด่ชี้เด่ เหงื่อซ่กทั้งตัว เสื้อหลุดออกมานอกชายกางเกง พอเหอะ จินตนาการกันเองแล้วกัน ขี้เกียจบรรยายแระ เอาเปนว่าทุเรศมากๆแว้วกาน
“หน๋อย ยังมีหน้ามาด่าอีกแก เราซ้อมบาสอยู่บนโรงยิม ยังได้ยินเสียงแกเลย เรารีบวิ่งลงมากะลงลิฟท์ มันก้อแม่งช้าซะ เราก้อเลยวิ่งลงบันไดหนีไฟ แล้วจาไม่ให้อยู่ในสภาพนี้ได้ไงไอ้บ้า” ต้องระบายอารมณ์โกรธ โมโห โทโส อย่างรุนแรง ถ้าเปนเราคงซึ้งใจในความเปนห่วงของเพื่อน แต่นี่คือเพชร คำตอบจึงออกมาเปน
“แล้วแกจาลงมาทำมัย เราจาฆ่าคัยเกี่ยวไรกับแก ^o^”
“ไม่ตลกนะโว้ย ไอ้เพชร –o-*” ต้องทำหน้าเคร่งเครียด
“ขอโทดคุณสองคนแทนเพื่อนผมด้วยนะครับ มันไม่ได้ตั้งใจหน่ะครับ” ต้องรีบขอโทดเปนการใหญ่
“ไม่เปนไรหรอกค่ะ” แตงกวาตอบ
“แต่เราตั้งใจทำ” เพชรก้อได้รับมะเหงกจากต้องไปสองสามที
“แล้วนี่แกลงมาทำไม จะโดดซ้อมรึไง ขึ้นไปเด๋วนี้เลย”
“ไม่ใช่เราไม่ได้จาโดดก้อกำลังจาข้นอยู่นี่งัย ไอ้ต้อง เฮ้ย เราไปเองได้......”
ต้องลากเพชรขึ้นไปบนโรงยิม แต่เพชรหันกลับมาแล้วทำนิ้วชี้หน้าไปที่ขิง แล้วทำปากขะหมุบขะหมิบว่า ‘เทออย่าลืมหละ’
ขิงทำท่าจาวิ่งไปสอยเพชรให้ร่วง แต่แตงกวาคว้าแขนไว้ “คุยอารัยกันเหรอตอนที่เราไม่อยู่”
“ตาบ้านั่นจาให้เราไปเป็นคนใช้ -o-*”
“เหอๆ ขำตาย เอาจิงๆดิ =o=”
“ก้อนี่แหละจิงที่สุดแล้ว”
“จิงอ่ะ ขิงบ้าป่ะ”
“โอ้ยก้อบอกว่าจิง ว่าจิงไง >o<”
“แล้วจาทำไงต่อไป”
“ตานั่นบอกว่าถ้าทำให้เราร้องไห้ได้ เราก้อต้องยอมเปนคนใช้”
“ถ้าขิงเกิดร้องไห้ขึ้นมาหละ ~o~”
“จาบ้าเรอะ เราเนี่ยนะจาร้องไห้ OoO”
“ก้อเรื่องนั้นไง”
“เรื่องไหน”
“เรื่องนั้นอ่ะ”
“เรื่องไหนวะ......อ๋อเรื่องนั้น เค้าคงไม่รู้หรอกมั้ง เราก้อรู้กันอยูแค่สามคนหนิ แตงกวาก้อคงไม่บอกเค้าใช่ป่ะ”
“เออ เราอ่ะไม่บอกอยู่แล้ว”
“ถ้าเค้ารู้ขึ้นมาหละ”
“ตามเวรตามกรรมแล้วกัน เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อย กลับกันเหอะ”
“อืม ไปกันๆ”
ทั้งสองก้อเดินออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลที่พี่ข่าทำงานอยู่
ที่โรงพยาบาลจ้า.....
ข่ากำลังตรวจคนไข้รายสุดท้ายของวันนี้เสร็จ แล้วก้อเดินกลับมาที่โต๊ะ ควานหามือถือ จาโทรถามขิงว่าจามาถึงกี่โมง
กระเป๋ากางเกงซ้าย ไม่มี
กระเป๋ากางเกงขวา ไม่มี
กระเป๋าเสื้อ ไม่มี
ในลิ้นชัก ไม่มี
รอบๆห้องไม่มี ไม่มี
ตามซอกตามหลืบ ไม่มี
“สงสัยอยู่ที่รถแน่เลย” ข่าบ่นกับตัวเอง แล้วป้าศรีนางพยาบาลก้อเข้ามา
“อ้าว หมอข่าหมดกะแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วทำอารัยอยู่ค่ะเนี่ย”
“ยังครับ เหลืออีกสิบนาที พอดีมือถือผมหายน่ะครับ กำลังจาไปดูที่รถ”
“หมอข่าไปเถอะค่ะ”
“สวัสดีครับ” ข่ารีบวิ่งออกไป
“เอ๊ะ ลืมบอกหมอไปเลย” ป้าศรีรีบวิ่งออกไปหน้าห้อง แล้วตะโกนเรียกข่า
“หมอข่าค่ะ ๆ ๆ ว้าไปซะและ อดโม้เลยเรา”
ที่ลานจอดรถ...
“หาตั้งนานอยู่นี่เอง” ในที่สุดก้อหาเจอ ข่าล็อกรถ เดินออกมา แล้วรีบโทรไปหาขิง
“ฮัลโหล ขิงเหรอ จามาถึงกี่โมง”
“จาถึงอยู่แล้วค่ะ”
“งั้นถ้าถึงแล้วไปหาพี่บนห้องนะ”
“อืม”
ในขณะที่ข่ากำลังคุยโทรศัพท์กับขิง รถคันข้างหลังกำลังถอยออก ดูท่าทางเก้ๆกังๆ ข่าก้อเริ่มมอง ‘ขับเปนมั้ยเนี่ย’ และแล้ว
โครม!
“เฮ้ย ! รถกรู”
“เสียงไรอ่ะ พี่ข่า”
“เออๆ แค่นี้ก่อนนะ”
ข่ารีบเดินๆไปที่รถต้นเหตุแล้วเริ่มเคาะกระจก เพราะเหนว่าเจ้าของรถไม่ยอมลงมาซักที
“คุณ หนิคุณ ลงมาพูดกันให้รู้เรื่องเซ่ รถผมน่ะ จาเอายังงัย หา?”
กระจกรถค่อยๆเลื่อนลง เผยหน้าตาหญิงสาวที่ซบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัยรถ
“เฮือก ขอโทดจิงๆค่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ TToTT แหงๆๆ” และซบหน้าร้องไห้กะพวงมาลัยต่อไป
‘สวยจังเยย ปิ๊งๆ –TT-“ เรียกสติด่วน รถโว้ยๆ =_=’ ข่าคิดพลางมองคนที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“หนิคุณ พอเถอะหยุดร้องได้แล้ว ผมไม่เอาเรื่องใหญ่โตหรอก” เจ้าหล่อนก้อยังไม่หยุดร้องอยู่ดี
“ผมบอกว่าพอได้แล้ว” ข่าตะโกนใส่เมื่อเห็นว่าคงหยุดร้องไม่ได้
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มาอัพแล้วนะจ้า... พอดีเปนช่วงสอบเราเลยไม่ได้เข้ามาดูต้องขอโทดเปนอย่างสูงน้า
ติชมมาด้วยน้า โวตด้วยน้า โพสด้วยน้า (เหมือนขอมากปัยแฮะ-_-“) ขอบคุนค่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น