ซะงั้น ซะงี้ เป็นยัยนี่ได้งัย

ลำดับตอนที่ #2 : สมุดแลคเชอร์ [นี่มันจามากเกินปัยแล้วนะ(-o-*)]

“ไอ้ต้องพ้นยัง” เพชรมองหน้าต้อง ต้องการคำตอบโดยด่วน

“น่าจะแล้วนะ” ต้องไม่อาจตอบได้เพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง

“ยังนี่หว่า เดี๋ยวนะเว้ย แฮ่กๆ” เพชรคว้าชายเสื้อของต้องได้ แล้วบอกให้ต้องหยุด

“.....หยุดแป๊บนึงครับ!.....” เพชรตะโกน กองทัพสาวกเพชรต้องหยุดชะงักอยู่กับที่

“เออ นี่วิ่งตามมากันทำไมอะครับ” ถามพลางเกาหัวแกรกๆ

“คือพวกผมขอตัวแป๊บนึงนะครับ จาไปทำความสะอาดเสื้อเพชรอ่ะครับ” ต้องรีบหาทางออก

“พี่เพชรเปนไรมากป่ะค่ะ” “พี่เพชรเจ็บมั้ย” “พี่เพชรๆๆๆๆ......” เหล่ากองทัพรัวยิงคำถามใส่อย่างเมามัน

“พ...พอ...พอก่อนครับ...นี่ก้อใกล้เวลาเรียนแล้วไปเข้าห้องเถอะครับเดี๋ยวจาสายกัน”

“แกพี่เพชรเปนห่วงชั้นด้วย” “คัยว่าห่วงแก เค้าห่วงชั้น” “ไม่ใช่แกทั้งคู่แหละ เค้าห่วงชั้น”

“เค้าห่วงชั้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” “เผี๊ยะ....ป๊าบ....โป้ง....ตุ้บ.....อ้าก....กรี๊ด....แกตาย.....”

สงครามภายในดำเนินต่อไป (เฮ้อ! หลงตัวเองกันทั้งน้านนน) ต้องกะเพชรก็พยายามหลบฝูงชนออกมา แล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำ



“โอย! เหนื่อยกว่าจารอด แกเลคเชอร์สมุดเจ๊มหาโหดเสร็จยัง” ต้องพูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“เสร็จแล้ว ขอบคุนที่แกมาช่วย” เพชรขอบคุนต้องขณะที่ช่วยกันซักเสื้อ

“แกสามารถตอบแทนเราได้โดย ชม.คหกรรมอ่ะ เอาไปด้วยเราจาลอก”

“เออๆ อย่าให้โดนครูยึดแล้วกัน เราจดไปตั้งเยอะ ไม่อยากจดใหม่ อีกอย่างพุ่งนี้ก็ต้องส่งแล้ว”

“OK เออ แกไปทำอารัยให้ เออ เค้าชื่ออารัยวะ สาวน้อยน่ารักโกรธอ่าาา เค้าถึงได้เอาโจ๊กโปะแกให้”

“ไอ้นี่หนิ ก้อบอกแล้วไงว่าเราไม่ผิด”

“ถ้าแกไม่ผิด เค้าจาเอาโจ๊กมาโป๊ะแกทำเตี่ยด้วยเหตุใด หา?”

“ไอ้ต้อง แกจาอยู่ข้างเรา หรือข้างยัยนั่นกันแน่ ไอ้นกสองหัว แล้วไอ้สาวน้อยน่ารักอ่ะ เรียกมาได้งัย ไม่ระคายปากเลยรึงัยห๊า”

“แม่ง ก้อเรากำลังช่วยคัยอยู่ล่ะตอนนี้ ไอ้สมองเสื่อม แล้วเค้าก้อออกจาน่ารักไปว่าเค้าอยู่ได้”

เหตุการณ์ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยหาข้อสรุปไม่ได้ว่าใครถูกหรือผิด [เปนกันทั้งคู่เลย(-_-“)]



ที่ห้องพยาบาล

ขิงเฝ้าแตงกวาจนหลับไปแป๊บนึง พอแตงกวาตื่นเห็นขิงก้อตกใจ

“ขิง ทำไมไม่ไปเรียน” ขิงตื่นขึ้นมามองอย่างสลึมสลือ

“หา แตงกวาพูดอารัยนะ” แตงกวามองหน้าขิงแบบงงๆ

“เราถามว่าทำไมไม่ไปเรียน”

“อ๋อ พอดีเราง่วง เราก้อเลยขอครูมาเฝ้าเทอ แหะๆ สบายดีรึยัง รู้สึกดีขึ้นมั้ย กลับไปเรียนไหวป่ะ”

“อืมๆ ไปเรียนกันเหอะ”

“อืม แต่วันนี้ตอนเย็นไปหาพี่ข่ากะเรานะ อีกอย่างจาได้กลับรถกะพี่ข่าไม่ต้องเดินไกล”

“ก้อได้จ้าาา”



ชม.คหกรรมศาสตร์(งานบ้านจ้า)......ที่ห้องคหกรรม

“แกเอามาป่ะ”

“เอามา อะนี่ลอกเร็วๆนะ”

“เออ โห! โคตรเยอะ เราจาพยายามแล้วกัน”

ชม.นั้นก้อเรียนกันไป ต้องก้อปั่นแหลกจนเส็ดในชม.แบบฉิวเฉียด

“ไอ้เพชร เราลอกเส็ดแล้ววางไว้นี่นะ”

“......” เพชรเดินออกไปนอกห้อง

“แกมาหยิบปัยเองนะ” เพชรอยู่นอกห้อง

“......” เพชรไปแล้ว ไร้คำตอบจากสวรรค์

ต้องนึกว่าเพชรได้ยินแล้ว ก้อเลยเดินจากไป ไม่ใช่สิ วิ่งจากไปเพราะมัวแต่นั่งลอก จนคนอื่นเค้าไปกันหมดแล้ว ไม่ได้สนใจสมุกของเพชรเรยย (-ไอ้เพื่อนเวร-*)



ชม.ต่อมาในห้องคหกรรม



“หวังว่าจาไม่มีจดอารัยน้า สมุดเราอยู่ที่ห้องอ่า” แตงกวาบ่นกะขิง

“ไม่มั้ง นี่มันชม.แรก ครูไม่น่าจาโหดแบบนั้น(ยกเจ๊ผกามาศไว้ในฐานที่เข้าใจ)” ขิงปลอบแต่ยังไม่ทันขาดคำ

“น.ร.หยิบสมุดขึ้นมาค่ะ วันนี้เป็นวันแรกเราจะเรียนเรื่องเทคนิคการทำอาหารก่อนนะค่ะ เออ อย่าเพิ่งจับอารัยบนโต๊ะนะคะ” ครูชี้ไปทางถาดเครื่องปรุงบนโต๊ะเตรียมอาหารของแต่ละกลุ่ม



‘ทำไงดีล่ะทีนี้ ไม่มีสมุดจาทำยังไงดี’ ขิงคิดพลางเหลี่ยวซ้ายแลขวา จ๊ะเอ๋กับสมุดเล่มนึง ขิงคว้าไปจับแล้วดึงหน้ากลางออกมา ไม่ได้ดูชื่อเสียงเรียงนามของเจ้าของสมุดเรยยย พอชาวบ้านเห็นก็ขอกันแหลก สมุดบางลงไปกว่าครึ่ง ขิงไม่ใส่ใจ ดึงแหลกอย่างเดียว พอจดที่ครูสอนเส็ดขิงก้อเอาสมุดเล่มนั้นอ่ะ มาเขียนเล่นกับเพื่อนๆ แล้วก็วาดรูปคนหน้าบานๆ จมูกใหญ่ๆตัวเปนต้นตาล มีควันพวยพุ่งออกมาจากหู แล้วเขียนใต้ภาพนั้นว่า ‘อีตาบ้าเลอะโจ๊ก’ แล้วก้อหัวเราะคิกคักกันอยู่กับกลุ่มเพื่อน และขณะที่เรียนนั่นเอง

“โครม!” เสียงมาจากโต๊ะเตรียมอาหารสายตาทุกสายตาจับจ้องไปที่เทอ

“เออ ขอโทดค่ะ คือนู๋ นู๋ไม่ได้ทำนะค่ะ” พี่แกปฏิเสธผลงานบนที่ระเนระนาดอย่างเอาเป็นเอาตาย ‘คิดว่าชาวบ้านเค้าจาเชื่อเรอะ’ ขิงทำหน้าเซ็งๆ

“เธอออกไปนอกห้องเดี๋ยวนี้เลย ยัยเตือนกมล” ครูชี้นิ้วไปทางประตูเชิงไล่

“ครูขา นู๋ไม่ได้ตั้งใจ นู๋ขอโทด” ยัยเตือนโวยวายใหญ่ หนิ ขอโทดเถอะ ขวดน้ำปลาอ่ะ จาตกอยู่แล้ว แล้วในที่สุกมือยัยบ้านี่ก้อปัดเข้าให้จิงๆเรย

“เพล้ง!” ครูโมโหเลือดขึ้นหน้า “เทอออกไปเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่ชั้นจะ....” ยังไม่ทันขาดคำยัยเตือนก้อวิ่งออกไปนอกห้องแล้ว

“นักเรียนค่ะ พวกเธอต้องช่วยครูแล้วล่ะ ช่วยครูทำความสะอาดหน่อยนะค่ะ” ครูยิ้มให้นักเรียนทั้งห้องด้วยความรู้สึกผิด ทุกคนก้อจำใจต้องทำความสะอาด

ขิงมองดูกองเศษขวดน้ำปลา น้ำปลากำลังไหลมาทางนี้ ‘ตายล่ะทำไงดี’

มองซ้าย...มองขวา.... ‘นี่ไง’

ขิงเอาสมุดเล่มนั้นมาซับน้ำปลา จนเปียกชุ่ม แล้วเอาไปทิ้ง (สงสารสมุดTOT”)

พอหมดชม.ทำความสะอาด เอ้ย คหกรรมศาสตร์แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไป



พักกลางวัน



“ไอ้ต้อง แกลอกเส็ดยัง” เพชรเข้ามาถามด้วยสีหน้างงๆ

“ลอกอารัยวะ อ๋อ..เส็ดแล้ว”

“แล้วเมื่อไหร่แกจาคืนเรา”

“เราคืนแกไปแล้ว ไอ้เวรนี่”

“เรายังไม่ได้!?”

“ได้งัย??????”

“แกคืนเราตอนไหนหา?”

“ก้อตอนออดเลิกชม.คหกรรมงัย เราวางไว้บนโต๊ะแกอ่ะ”

“เราไม่ได้”

“งั้นไปดูกัน”

“ถ้ามันไม่อยู่ล่ะ”

“เออๆ ไปดูก่อนแล้วกัน”



ที่ห้องคหกรรม....อีกครั้ง



“ไหนๆ ไม่เห็นมีเลยไอ้ต้อง แกแน่ใจนะ”

“เออดิ เราวางไว้ตรงนี้อ่า... หายไปไหน ดูรอบๆห้องก่อนแล้วกัน”

ทั้งสองก้อช่วยกันหาแทบผลิกห้องได้ แล้วพอเพชรเดินผ่านถังขยะ

“ห้องเมื่อกี้เค้าทำอารัยกันเนี่ย ทำไมเหม็นอย่างนี้” เพชรเอามือปิดจมูกแล้วชะโงกหน้าไปดู

“.....ไอ้ต้องงงงงงงง!?!?.....” ภาพที่ปรากฏคือ สมุกเลคเชอร์แหลกสลายไม่มีชิ้นดี มีคราบเหลืองๆ เปียกๆ ส่างกลิ่นตุๆออกมา ชวนสยองมาก

ต้องรีบมาดู “มีอารัยเจอแล้วใช่มั้ย”

“-_-* ทำไมมันมาอยู่ในถังขยะ..หา?”

“ไหนอ่ะ โหย!ทำไมเปนแบบนี้เนี่ย”

“แกหยิบคีมตรงนั้นมาที”

ต้องส่งคีมให้เพชร เพชรก้อค่อยๆคีบสมุดสุดที่รัก ที่ตอนนี้เปนสมุดสุดที่โสโครกขึ้นมาเพ่งพินิจดูด้วยความอาลัย เปิดดูหน้าต่างๆ

และ ‘อีตาบ้าเลอะโจ๊ก’ เปิดผ่านไป

และ “หา! อารัยเนี่ย” เพชรดูการ์ตูนที่ขิงวาดล้อเลียนเค้า

“นี่มันจามากเกินปัยแล้วนะ (-O-*)” เพชรวิ่งออกไปจากห้อง

ทิ้งต้องที่ยังงงเปนไก่ตาแตกไว้กับสมุดสุดโสโครก



ปรากฏว่าไปไม่ทัน ขิงเดินเข้าห้องไปก่อน ไม่อยากให้คนอื่นเห็นเค้ากับขิง ก้อเลยเดินกลับมาที่ห้องคหกรรม เก็บสมุดสุดโสโครกไว้ในถุงพลาสติก เก็บงำความโกรธไว้ รอคอยการปะทุ ‘เทอตายแน่’



เลิกเรียน..ในห้องน้ำ

“วันนี้เราเปนเวรอ่ะ แตงกวารอเราแป็บนึงนะ” ขิงบอก

“ไม่เปนไรทำไปตามสบายเหอะ เรารอได้” แตงกวาตอบและส่งยิ้มให้



ในห้อง...



ปิ้วววว....... “โหย! ชิ่งกันหมดเลยเหรอเนี่ยดูมันทำกันดิ้” ขิงตะโกนด่า แต่ก้อไม่มีใครอยู่ให้ด่า

“ไม่เปนไรหรอกขิงค่อยๆทำปัยเด๋วก้อเส็ด เราช่วยเอง”

“ขอบใจน้า”



ทั้งสองช่วยกันทำจนใกล้จาเส็ดแล้ว ในขณะที่ขิงเช็ดกระจกก้อร้องเพลงไปด้วย

เพชรยังไม่กลับบ้านได้ยินเสียงเพลงอันไพเราะก้อเลยเดินมาดูว่าคัย แต่แล้วเมื่อเห็นเจ้าของเสียง ความโกรธแค้นที่อยู่ในใจก็ปะทุขึ้นมา สึนามิจาถล่มแล้ววววววว เพชรรีบควักหลักฐานชิ้นสำคัญออกมา(สมุดสุดโสโครก) แล้วก้อเดินจ้ำๆ เข้าไปทางด้านหลังของขิง

ขิงถือกะละมัง กำลังจาเอาน้ำไปเปลี่ยน เพชรจิ้มไหล่ขิง 2 ที “จึกๆ”

ขิงหันมาด้วยความรวดเร็วจึง “หา! มีอารัย /ซ่าสสสสส์”

สถาพเพชรตอนนี้เหมือนลูกหมาตกน้ำ เปียกตั้งแต่หัวจรดเท้า เพชรหลับตา กำถุงหลักฐานจนแน่น

“ขอโทดนะ” ขิงมองแล้วแทบช็อค

“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย” เพชรเงื้อมือขึ้นมาจาต่อยขิง ขิงคว้าไว้ได้กลางอากาศ

“เฮ้ย! จาทำอารัยอ่ะ” ขิงอึ้งอย่างแรง

เพชรยื่นถุงหลักฐานใส่หน้าขิง “รู้มั้ยนี่มันอารัย”

“ฟึดๆ แหวะ ที่ชั้นใช้เช็ดน้ำปลาหนิเอามาทำไม”

“นี่มันสมุดเลคเชอร์ชั้น”

“แล้วงัย -_-”

“นี่ยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอว่าทำอารัยผิดไว้บ้างอ่ะ”

“ก้อขอโทดแล้ว จาให้ทำอารัยอีกแหละ”

เพชรหยุดคิดไปแป๊บนึง “..................เทอต้องมาเปนคนใช้ชั้น......................^O^”

“หา! ฝันไปเหอะไม่มีวันซะหรอก” ขิงตะโกนใส่หน้าเพชร



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

โอย เหนื่อยอ่า อุตส่าห์ปั่นดึกๆดื่นๆ ตอนนี้ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกงงๆ ก้อบอกได้น้า เราจาแก้ใหม่ให้ เพราะตอนพิมพ์เราง่วงมากเรยยย (-.,-“)