คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ย้ายกลับมาทำไม (1)
“หยุนะ!” เสียใสๆวี๊ออมาเบาๆ เมื่อผู้ายรหน้าถามว่าเธออยาูไหม แล้ว็ไม่ไ้ทำแ่ถามเยๆ เพราะมืออเา็ทำท่าเอื้อมลมาแะอยู่ รบริเวแถวๆหัวเ็มัสีทอพร้อมันไป้วย
“ปราไมู่แผลเราเหรอ”
ำถามที่มาพร้อมับท่าทายียวนอเา ทำให้ปราแหวออมาไม่เบานั “ไมู่!!!”
“ทำไมปรา้อเิน้วยล่ะ เรามีแผลที่หน้าแ้นะ”
“...”
ำว่าหน้าแ้ที่ไ้ยินทำให้ปราะั เธอมอมืออเาที่อ้อยอิ่ย้ายำแหน่ารหัวเ็มั เอื้อมลมาถลาาเึ้นเพื่อโว์บาแผล ท่าทาวนๆอเาทำให้ปราถึับพูไม่ออ
“ปราิลึอะไรับเรารึเปล่าเนี่ย”
“...” ทำไมปราบเป็นนแบบนี้!!
ใบหน้าที่แ่ำอุหมอทำให้ปราบหัวเราะ มือหนาหยุวามพยายามที่ะแล้ถอาเัวเอ ่อนะนอนลบนเียให้เธอเริ่มทำแผลริๆแล้ว ไม่ั้นเธอะไล่เาออาลินิแน่ๆ
หรือไม่... เา็อาะไ้แผลเพิ่มอีสัแผลสอแผล เาแอบเห็นเ็มียาหลาหลายนาวาอยู่ไม่ไลมือเธอเท่าไหร่
พอเห็นว่านไ้ยอมสบศึ ปรา็แอบถอนหายใทิ้ ่อนะบอเาว่า “นอนว่ำ่อน”
ปราเลือที่ะทำแผลที่หลั่อนเป็นแห่แร อย่าน้อยๆ เธอ็ะไ้ไม่้อมอหน้านวนประสาทอเธอในอนนี้ รอให้ใบหน้าอเธอหายแเสีย่อน็ยัี
ำสั่าุหมอทำให้ปราบพลิัวนอนว่ำ แผลที่หลัไ้รับารทำวามสะอาไปทีละุ น้ำยา่าเื้อถูป้ายลบนแผล แผลไหนที่มีเลือออ เธอ็ปิผ้า๊อเอาไว้ ส่วนแผลไหนทีู่เริ่มแห้แล้วเธอ็เปิเอาไว้เหมือนเิม
วามสสัยใร่รู้็เิึ้นในใ นี่เาไปทำอะไรมา แผลทั้เ่าทั้ใหม่ถึเ็มัวไปหมแบบนี้ ไม่รวมแผลที่หายนลายเป็นแผลเป็นไปแล้วอีบาส่วน
ไม่ไ้ถูับหย่อนลน้ำให้เป็นอาหารปลาริๆใ่ไหม?
“เ็บมาไหม?”
ปราบะแหน้ามามอนถาม ที่ยั่ออยู่ับแผลที่หลัอเา “หมายถึแผลหรือหมายถึที่ปราทำแผลให้เรา”
“... ทั้สออย่า”
“ปราเป็นห่วเราเหรอ”
“อย่ามาหยอลอเวลาไ้ไหม”
ท่าทาลอาอปราอยู่ในสายาอเา เหมือนับใบหูเล็ๆที่แระเรื่อึ้นมาเหมือนัน เสียหัวเราะทุ้มในอัึ้นเบาๆ “็หวั่นไหวเสียทีสิ... อูยยย”
เสียสูปาอนบนเียัึ้น เมื่อสำลีในมือุหมอถูุบ้วยน้ำยานุ่ม ่อนะัๆถูๆลมาที่แผลสแผลหนึ่ที่หลัไม่เบานั
“อ้อ แผลนี้บัเอิเหมือนะมีทรายอยู่นะ ้อัออแรๆ”
ปรามอนที่เลิมอหน้าเธอ แล้วหันลับไปุหน้าลับหมอน ผู้ายัวโเวลาทำท่าอนแล้ว็ู น่ารัี
เมื่อทำแผลที่้านหลัเสร็เรียบร้อย ำสั่ที่สอ็ามมา
“นอนหายไ้แล้ว”
หลัาวาามอทั่วร่านที่นอนหายแบบผ่านๆ ปรา็เลือที่ะึายาาเอปราบึ้น่อน แผลที่หน้าแ้ถูทำเป็นอย่าแร
รอยี่วนที่ามีทั้แผลเ่าแผลใหม่ อย่าับไปเินลุยพหนามมาอย่านั้น ยัีไม่มีมีอันไหนบาลึนถึับ้อเย็บ
พอบที่า็่อ้วยแผลที่แนทั้สอ้า
ปราทำแผลไปแบบเิมเรื่อยๆ นเมื่อไม่เหลือรไหนอาและแนให้ทำแล้ว ลำับสุท้าย็ือแผลที่อยู่ที่หน้าท้อ
มือบาับีมโลหะเล็ๆีบสำลีลุบน้ำยา่าเื้อ ่อนะป้ายลไปที่แผลบริเวหน้าท้อ ล้ามเนื้อที่เรียัวสวยาม เหมือนะทำให้เธอเผลออ้อยอิ่ว่าปิ
สำลีุบน้ำยาเย็นๆที่ลาไล้แผ่วเบาบนหน้าท้อ และใบหน้าทีู่เผลอไผลอนทำแผล ส่ผ่านวามรู้สึบาอย่า นทำให้นไ้้อสูลมหายใเ้าลึเพื่อเรียสิ
หนึ่แผล สอแผล เาำไม่ไ้แล้วว่าที่ท้ออเามีอยู่ี่แผลันแน่ แ่ถ้าารทำแผลยัไม่เสร็ในเร็วๆนี้ เาเออาะทนไม่ไหวเสีย่อน
เารู้สึไ้ถึล้ามเนื้อที่ยับเร็ึ้นทั่วร่า วามร้อนผ่าวแล่นลาหน้าท้อ ไหลลไปนถึุศูนย์ลาอาย
“ปรา”
เสียแหบพร่าอนไ้ทำให้ปราหยุมือ เธอเยึ้นมอใบหน้าอเา สีหน้าทีู่เหมือนะ ทรมาน ทำให้เธอสสัย
ปราวาามอแผลที่เธอำลัทำอยู่อนนี้ ริๆแล้วแผลที่หน้าท้อูน่าะเ็บน้อยที่สุ้วย้ำ ถ้าเปรียบเทียบับบริเวอื่นๆ่อนหน้านี้
หรือว่าเาะเ็บแผลรหลั อันที่เธอแอบถูแรๆไปอนแร
“เ็บเหรอ”
“ไม่เ็บ... แ่ถ้าปรายัไม่รีบทำแผลให้เสร็ ปราอาะ้อทำอย่าอื่นแทนนะ”
“ทำอะไรเหรอ”
ไม่มีำอบาเา แ่ำพูที่ฟัูำวม่อนหน้านี้ และสายาอเาที่มอ่ำลไปทา้านล่า ทำให้ปรามอามลไป
อะไรบาอย่าทีู่โป่นูนึ้นอยู่ใ้าเ ทำให้ปราถอยหลัไปหนึ่้าว ใบหน้าแระเรื่อูเลิ่ลั่เมื่อิไ้แล้วว่าเาหมายถึอะไร
มือบาแทบะโยนสำลีทิ้พร้อมเสียใสที่เอ่ยึ้นเร็วๆ
“เสร็แล้ว”
ท่าทาที่พร้อมออวิ่หนีอนรหน้า ทำให้ปราบผุลุึ้นาเียทันที วแนแร่เอื้อมออไปรวบเอวอปราเอาไว้ ่อนที่ะออแรึรั้เธอเ้ามาอแนบิ
เรือนร่านุ่มนิ่มที่ิถึมาลอ 9 เือนทำให้...
“อ๊ะ! ปราบ”
ความคิดเห็น