คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ทำไม่เป็น (2)
วามรู้สึที่ถูวััวึ้นทำให้ปรายอมลืมา ท่าทาหมิ่นเหม่อเธอยิ่ทำให้ใบหน้าเนียนใสแั
เรียวาบาอเธอนั่ร่อมลำัวเาอยู่ พร้อมๆ ับบาสิ่ที่ยัสอลึอยู่ในัว สายาอเาที่วาไล้ไปทั่วร่าเปลือยเปล่าอเธอทำให้ปราพยายามันัวึ้น แ่ิที่มือแ็แรยัอบุมเอวเธอไว้ไม่ยอมปล่อย
มือบาที่พยายามันล้ามเนื้อหน้าท้ออเาให้วามรู้สึยุบยิบบอไม่ถู สอเ้าอวบอิ่มยับไหวไปมาามาริ้นรนอเธอยิ่ยั่วยวนสายา
“ปรา”
เสียแหบพร่าที่เรียื่อเธอ มันถูส่มาพร้อมับสายาเปี่ยมปรารถนานทำให้ปราะั มือ้าหนึ่อเายอมปล่อยาเอว แ่แล้วมันลับย้ายมา้านหน้า อบุมหน้าออิ่มอเธอเ้าไปนแน่น
“ถ้าปราไม่อบ เราะให้ปราทำเอ ทำแบบที่ปราอบ”
“ไม่... ไม่เอา” แววาสั่นระริอเธอหลุบล
ร่าบาที่นั่ร่อมัวเาอยู่ส่ายหน้านผมระาย เรียเสียหัวเราะทุ้มลึพร้อมำเย้าหยอให้ัึ้น
“ุหมอ ทำไม่เป็น เหรอรับ”
แววาหยอเย้าและประโยท้าทายที่ส่รมาทำให้ปราเม้มปา วามอยาเอานะแล่นริ้วึ้นมาบ้า เธอะทำให้เารู้ว่า นที่เรียนไ้ 4.00 มาลอ ไม่มีอะไรที่ทำไม่ไ้หรอนะ
ปราเลิยับัวยุยิ ร่าบาโน้มายลไปใล้ ริมฝีปาิ้มลิ้มลรมุมปาอเา ่อนะเลื่อนเ้ารลา เรียวลิ้นนุ่มนิ่มสอเ้าไปเลียนแบบที่เาเยทำเมื่อรู่
ปราบปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายรุเร้า หลอล่อให้เธอเินลมาในหลุมพราอเาแ่โยี
วันนี้เาะลอราบแม่ีออาัวเธอเอ
เสียำรามลึัึ้นในอเมื่อเธอแลบปลายลิ้นน้อยๆ ออมาวัเลียทีุ่่มไรยอออเา แรูึเป็นัหวะยิ่ยายเหยียัวนอเาใน่อทาับแน่น
วามรู้สึับึและเสียหอบราอเาทำให้ปราไ้ใ ใรันแน่ที่ะแพ้ในวันนี้
เธอเริ่มที่ะยับโยเลียนแบบเาอีรั้ เอวบาและสะโพผายร่ายรำอ่อนไหว วามเสียเสียวที่แล่นริ้วทำให้เธอแหนเยหน้าเิ เปิเปลือยออิ่มที่ไหวสะท้านามัหวะ
“ปราบ...”
เสียหวานรวื่อเาไม่าเมื่อวาม่านแผ่ระาย เอวน้อยๆ ส่ายร่อนถี่รัว เธอยิ่เร่ัหวะเมื่อนใ้ร่าเริ่มหอบราลึให้ไ้ยิน
ปรารับรู้ถึฝ่ามืออเา ที่อบุมสะโพเธอเอาไว้แน่น ่อนะส่เรี่ยวแรระแทสวนนุลึ
มือบาิเร็ลที่หน้าท้อแร่ ่อนะเปล่เสียหวีร้อเรียื่อเาในัหวะสุท้าย
“ปราบ ปราบ... อ๊าาา”
หลัเสียรายาว ภายในายอเธออรัเานแทบลั่ ร่าบาื้นเหื่อแอ่นหยัสั่นสะท้าน ยออหเร็ี้ันไหวระริ ่อนทุอย่าะ่อยๆ สบล
ปรา่อยเอนัวุบลับเา ปล่อยผิวายให้เาลูบไล้ปลอบประโลม
ปราบรอนลมหายใอเธอผ่อน้าล มือหนาโอบระับเอวบาแน่น เสียที่ยัแหบพร่าเอ่ยึ้นว่า
“ปราี้โ”
เสียนประท้วมาพร้อมับารยับโยสวนึ้นอร่าายส่วนล่า วามแ็ึที่รู้สึไ้ัเนอยู่ในัว ทำให้ปรารู้ว่าเาหมายถึอะไร
ปราุ่อนใบหน้าแ่ำลับออเา นที่ยั ไม่เสร็ ส่ัวนุามเธอไม่ยอมหยุ
แ่ะให้เธอ ทำ ให้เา่อ เธอ็าสั่นไปหมแล้ว
“ปราบ... ปราทำไม่ไหว”
เสียอออ้อนอ่อนหวานมาพร้อมับารฝัหน้าลยิ่ึ้น ลมหายใรุ่มร้อนที่รลบนอ ทำให้แววาอนที่ ถูทิ้ ยิ่เ้ม้น สุ้มเสียที่แฝวามอันรายอย่ายิ่ถูส่ออไปหา
“ยอมแพ้?”
“...” ไม่มีเสียอบออมา นอาารพยัหน้าแผ่วเบา
“ไม่เป็นไรรับ”
แ่่อนที่ปราะไ้ถอนหายใโล่อับำว่าไม่เป็นไร ร่าบา็ถูพลิัวให้นอนหายลอีรอบ
วาลมโเบิว้า เมื่อำว่าไม่เป็นไรอเา ไม่ไ้หมายวามว่าเาะหยุ
แนายแ็แร่ยับโยเสียสีอีรั้ วาม่านเสียวถูุประายึ้นอีรอบ มันมาพร้อมๆ ับำพูปิท้าย
“เี๋ยวปราบะ่วยปราทำ่อเอ”
วาม่วยเหลืออเาถูเร่เร้าถี่รัว แนายแ็แร่เลื่อนเ้าออไม่ยอมหยุ
ปราบโน้มัวล ปิเสียรวราประท้ว้วยริมฝีปาอเา ฝ่ามือหนาเลื่อนไหวไปนทั่ว ปลุเร้าไปทุสัส่วนแห่วามเป็นหิ
เสียหอบลึัึ้น้าหู ่อนะบล้วยเสียำราม้อ ที่ถูส่เ้ามาพร้อมับสายน้ำอุ่นวาบภายในัว
“ปราบา ปราบ”
ปราทำไ้เพียร่ำรวื่ออเาับหมอนใบนุ่ม เมื่อร่าอเธอถูับพลิว่ำลอีรั้ สะโพผายที่ถูยึ้นสู โนเาส่ัวนเ้ามาเิมเ็มอีรา
“อีรั้นะรับ นี”
เธอไ้ยินเสียระิบ้าใบหู ่อนที่ร่าอเธอะสะท้านสะเทือน เมื่อแรผลัันถูส่เ้ามาา้านหลั
“อื้อ” ริมฝีปาบาัลใบที่หมอนใบน้อย หวัเพียปิั้นเสียรีร้อไม่ให้ัเินไป เมื่อส่วนปลายยออเธอถูนิ้วอเาลึบยี้ไม่สิ้นสุ
เธอำไม่ไ้ว่าเายับอีี่รั้ หรือทำ่ออีี่หน ในวาม่านเสียวแทบาใรั้แล้วรั้เล่า เธอทำไ้แ่ารรวราสลับอ้อนวอนให้เาปราีเธอบ้า
“ปรา... อีรั้นะรับ”
++++++++++ ่วยอะไร ใรเาอให้่วย๊อนนนน
ความคิดเห็น