คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
อนที่ 2
รพีเป็นฝ่ายับไหล่หิสาวที่ำลันัวเนียเาอยู่ให้ออห่า ผู้หินนั้นไม่ไ้ใ เธอหันมาปรายามอนเ้ามาใหม่เล็น้อย่อนลับไปทาายหนุ่มอีรั้ มือสวยอเ้าหล่อนยัับมืออายหนุ่ม และเา็ไม่ไ้สะบัมันทิ้ ลับมอูว่าหล่อนะทำอะไร่อันแน่
“อบุนะะ”
พอพูบเ้าหล่อน็เินผ่านหน้าันทราาศไปแบบไม่มีอะไรเิึ้น ในะที่ันทราาศยืนหน้าีาสั่นอยู่ นระทั่เสียระแอมัึ้นเสียัเินวามำเป็น ทำให้หิสาวเผลอหันไปทาายหนุ่มอัโนมัิ
“ะยืนรนั้นอีนานไหม” เสียเรียบ วหน้าึมอมาทาหิสาว ันทราาศทำไ้แ่เินเ้าไปหา พยายามเรียสิให้ลับมาอยู่ับเนื้อับัว
“ส..สวัสี่ะ ันื่อันทราาศ วันนี้...วันนี้มาทำานเป็นผู้่วยเลาฯ อุานาวันแร่ะ” พูบแล้วเธอแทบะเป็นลม มือเรียวับเ้าอี้ที่อยู่้านหน้า
“อืม...ื่อเล่นว่าอะไร”
“ันทร์่ะ”
ื่อเยีั รพีอบอยู่ในใ “ไปถามำหนานอผมับุา แล้ว็าแฟมาให้ผม้วย”
ันทราาศพยัหน้ารับำแล้วหันหลัออไปาห้อทำานอเา รพีมอามหิสาว เาิถึรูปถ่ายที่น้อสาวเอามาใหู้เมื่อสอเือน่อน บอว่าเป็นเพื่อนที่มหาวิทยาลัย เารับปาแนๆ ไม่ิว่าหิสาวะผ่าน่านผู้สมัรนมายืนอยู่รหน้าเาไ้
านาเห็นเลาฯ นใหม่ออมายืนสูอาาศเ้าปอเอาๆ ็เ้ามาเย่าัวถาม
“เป็นอะไรไปันทร์ แล้วนี่บอสว่ายัไบ้า”
“พี่...เอ่อ...บอส..บอสให้ันทร์มาอาราานอบอสับพี่า่ะ แล้ว็ให้ันทร์มาาแฟ่ะ”
านาเพิ่ลับมาาห้อน้ำ เธอึไม่ทันเห็นว่ามีหิสาวบุเ้ามาหาบอสอเธอ เพราะานาอายุเยอะแล้ว รพีึ้อารเลาฯ เพิ่มอีหนึ่น
นาเินนำันทราาศไปยัส่วนอรัวเล็ ๆ ที่อยู่ิับห้อทำาน มีเรื่อาแฟั้อยู่ เธอสอนวิธีารใ้าน และบอว่าเ้านายอบาแฟแบบเ้มไม่ใส่น้ำาล ันทราาศาแฟ พร้อมับหยิบุี้ในโหลแ้วใส่านให้เา้วย เธอยถาาแฟแล้วเ้าไปเสิร์ฟเาในห้อทำาน ราวนี้หิสาวไม่มีอาารสั่นอีแล้ว
รพีไ้ลิ่นาแฟหอมรุ่น เา็อารม์ีึ้นมานิหน่อย เาพยัหน้าให้หิสาวนั่รหน้า ันทราาศรีบทำามอย่าระือรือร้น
“วันนี้าราานผมมีอะไรบ้า”
ันทราาศเปิโปรแรมปิทินที่เพิ่เื่อม้อมูลับานาเมื่อสัรู่ เธออ่านามำหนารนั้น
“เ้านี้บอสมีประุมับทีมประาสัมพันธ์่ะ อนบ่ายุเวิอเลื่อนนัไปเป็นวันันทร์บ่ายแทน่ะ วันนี้มีานแ่นี้่ะ”
“ผมะไปโรานที่ระยออนบ่าย ุไปเรียมรถ้วย แล้ว็ามุาเ้าไปในห้อประุม เี๋ยวผมะไปประุม่อน” เาบอแล้วลุออาโ๊ะไปเลย หิสาวสาวเท้าเินามเาออาห้อประุม
านาทิ้เบอร์โทรศัพท์นับรถไว้ให้ันทราาศ และบอให้เธอรีบามเาเ้าไปในห้อประุม้วย ันทราาศไม่มีแม้แ่เวลาะหยุหายใ เธอรีบโทรศัพท์แ้นับรถที่รพีะเินทาไปโรานที่ระยอ แล้วรีบามไปห้อประุม หิสาว้อถามพนัานนอื่น เพราะไม่รู้ว่าห้อประุมอยู่รไหน เธอมัวแ่วิ่วุ่นทั้เ้า เลยไม่ทันไม่สัเว่าพนัานเริ่มับลุ่มนินทาเ้านายอีแล้ว
“เลานใหม่ะอยู่ไ้สัี่วันเียว”
“นั่นสิ นที่แล้ว็ร้อไห้ทุวัน ใระทนอารม์อบอสไ้นอาุานา”
“แหม...ุานาเธอ็ใ่ว่าะทนไ้ ไม่อย่านั้นะอให้เปิำแหน่ผู้่วยเลาเหรอ”
หลายนในออฟฟิศเริ่มเห็นใันทราาศ หลายนพนันันว่าเธอะทนทำานที่นี่ไ้นานสัแ่ไหนัน
ว่าะเสร็ประุม็เป็นเวลาเลยเที่ยไปแล้ว ันทราาศท้อร้อเพราะวามหิว านาสั่อาหารให้เ้านายและให้เธอยอาหารเ้าไปเสิร์ฟเาในห้อทำาน ันทราาศเห็นรพีเินมานั่รอที่มุมรับแแล้ว เธอพยายามไม่สบาายหนุ่ม ในะที่ยอาหารไปเสิร์ฟเา เธอสัเเห็นว่าเามวิ้วเล็น้อย สายา้อมอมาที่อาหาร
“อโทษนะะ ันทร์รีบมา เลยไม่ทันเอาผัีออให้บอส่อน” เธอบอแล้วเี่ยผัีโรยหน้าออไป้าานให้ายหนุ่ม้วยวามั้ใ รพี้อมอเลาฯ นใหม่
“รู้ไ้ยัไว่าผมไม่ินผัี”
ราวนี้ันทราาศหน้าเหรอหรา ะมีอะไรบ้าที่เธอไม่รู้ เาอบินอะไร ไม่อบินอะไร เธอรู้หมแหล่ะ
“เา่ะ...” เธอพูเหมือนปลาสำลัน้ำ แ่เมื่อสบารพีแล้ว ายหนุ่มมอเธอ้วยสายาเลือบแลสสัย แ่หิสาว็รีบลุึ้นยืน ลัวว่าเาะับพิรุธเธอไ้มาว่านี้
“เี๋ยวอนบ่ายุไประยอับผม้วยนะ”
“ันทร์้อไป้วยเหรอะ”
รพีเยหน้าุหิสาว “ุเป็นเลาฯ ผมหรือเปล่าล่ะ”
หิสาวหน้าเสีย รู้ว่าัวเอพลาไป ึเอ่ยอโทษออมา เธอมอเา ภาพเาอูบับผู้หินนั้นเมื่อเ้า็ลอยทับภาพที่เาั้ใทำานในห้อประุม รพีลายเป็นนยัไันแน่ หรือว่าผู้หินเมื่อเ้าะเป็นนรัอเาันแน่นะ
“มายืน้อผมิน้าวทำไม ุ็รีบไปหาอะไรินะ ผมเป็นนรเวลา ถ้าุมาสายผมะหัะแนนไว้ิอนประเมินผลานอุ”
ันทราาศหน้าเสียเป็นหนที่สอ เธอไม่หวัะผ่านโปรอะไรหรอ แ่เธอไม่วรไป้อเาอนิน้าวนี่นา หิสาวรีบออาห้อทำาน พลาถอนหายใโล่ านาียิ้มให้เธออย่าเป็นำลัใ เลาฯ รุ่นพี่วัมือเรียเ้าไปในห้อรัวเล็ๆ นั่น
“พี่เรียม้าวไว้ให้ันทร์แล้วนะ แ่่อไป็เรียมมาเอล่ะ ริๆ รอบๆ ออฟฟิศเรามีร้านอาหารเยอะนะ เอาไว้วันหลัพี่ะพาันทร์ไปิน แ่ว่าวันนี้ินที่นี่เถอะ เอาไว้บอสไม่อยู่แล้วเรา่อยแว่บออไป” ประโยหลัเธอระิบบอแล้วเห็นเป็นเรื่อสนุ
“พี่าะ บอสให้ันทร์ไประยอ้วย่ะ”
านาเยหน้า ปิเธอไม่่อยไ้ิามบอสออไป้านอ แ่็อาะเป็นเหุผลที่เาให้เธอเปิำแหน่ผู้่วยเลาฯ เพราะเธออายุเยอะแล้ว ิามเา็ไม่่อยสะว
“อืม...ั้น็รีบินเถอะ บอสไม่อบนไม่รเวลา”
หิสาวัอาหารเ้าปา พอินไปไ้เือบรึ่ เธอ็รู้สึอิ่ม “แล้วมีอะไรที่บอสไม่อบอีไหมะ”
“มี...เยอะเลย้วย บอสไม่อบนโห อย่าไ้พยายามโหอะไรบอสเลยนะ ถ้าแับไ้ึ้นมาล่ะ็ แไม่พูไม่า เผลอ ๆ มีไล่อออี้วย”
ันทราาศฟัแล้วเสียวสันหลัวาบ “แล้ว...เยมีนโหบอส...แล้วบอสับไ้ไหมะ”
“มีสิ ับไ้ว่าทุริ อันนี้ร้ายแรมา สุท้ายนู่นเลย ไปนอนในุ๊ะ เี๋ยวอีหน่อยทำานไปันทร์็ะรู้เอแหล่ะ”
ันทราาศมอทะลุเ้าไปในห้อระ เห็นายหนุ่มำลันั่รับประทานอาหารเียบๆ นเียว เธอิถึรพีเมื่อสมัยยัเป็นวัยรุ่น อนนั้นเายิ้ม่าย น่ารั ใี แล้วูอนนี้สิ ทำไมเาลายเป็นนเร่รึมแบบนี้นะ หรือว่าพี่สาวอเธอะทำให้เาลายเป็นนแบบนี้
ว่าะเินรวโรานเสร็และลับมาุยสรุปานัน็เป็นเวลาเย็นมาแล้ว ฟ้า้านนอมืมา แถมฝนยัหนัมาอี้วย
“พายุเ้ารับุรพี ุรพีะให้ผมอโรแรมให้่อนไหมรับ ับรถลับรุเทพฯ อนนี้น่าะไม่ไหว ถนนเส้นที่ลับเห็นว่ามีน้ำท่วมสู้วยนะรับ” ผู้ัารโรานเป็นฝ่ายให้้อมูล ันทราาศึรีบหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาู้อมูลโรแรมใล้ๆ
“ไม่เป็นไร เี๋ยวผมไปพัที่บ้านพัใล้ๆ นี้แหล่ะ วันนี้อบุมา”
รพีปรายาหันมามอันทราาศ เธอรีบเินามเาออไป เสียส้นสูัแ่ับเสียฝน้านนอ ายหนุ่มมอวหน้าหิสาวที่เอาแ่ส่ยิ้มให้เานน่ารำา เธอเปิประูรถให้เาและวิ่อ้อมรถเ้ามานั่้าๆ เา รพีบอุมุ่หมายนับรถ เาพยัหน้าแล้ว่อยๆ ับรถฝ่าสายฝนออไปาโราน
“ืนนีุ้้อ้าที่นี่ ไม่มีปัหาอะไรใ่ไหม”
ความคิดเห็น